Gra Anioła

Piękna książka, nie mniej jednak do Cień wiatru troszkę jej brakuje. Mamy tutaj historię przed tym co działo się w pierwszej części, dobrze że to wszystko zostało wyjaśnione, jak Sempre poznał się z żoną i jak wszystko wyglądało przed tym jak Daniel pojawił się na świecie. Oczywiście cały czas obracamy się w temacie książek i magicznego "cmentarza" Piękna i polecam!

Piękna książka, nie mniej jednak do Cień wiatru troszkę jej brakuje. Mamy tutaj historię przed tym co działo się w pierwszej części, dobrze że to wszystko zostało wyjaśnione, jak Sempre poznał się z żoną i jak wszystko wyglądało przed tym jak Daniel pojawił się na świecie. Oczywiście cały czas obracamy się w temacie książek i magicznego "cmentarza" Piękna i polecam!

Co to była za książka! Nie byłam w stanie przez nią przebrnąć, ale w końcu się uwzięłam i ją skończyłam. Bardzo podobała mi się część poprzednia, czyli słynny „Cień Wiatru”. Po „Grę Anioła” sięgnęłam ze względu na sentyment do stylu Zafóna i przyjemny klimat tajemniczej Barcelony. Pod tym względem nie mam żadnych zastrzeżeń.
Głównym bohaterem jest tym razem David, nie Daniel, ale tego drugiego również możemy tu spotkać. Ma on za sobą trudne dzieciństwo, a w jego dorosłym życiu cały czas pojawiają się nowe problemy i wyzwania. Jako pisarz otrzymuje niecodzienne zlecenie, które decyduje o jego dalszych losach, a właściwie o jego życiu. Liczba zagadek i różnego rodzaju intryg sprawia, że czytelnik sam już nie wie, o co chodzi. Niektóre wątki nie zostały wcale rozwinięte, a rozwiązań wielu zagadek musimy domyślić się sami. Historia toczy się powoli, żeby na końcu przyspieszyć i powalić mnie na kolana. Na pewno nie spodziewałam się takiego zakończenia. Moje ostateczne wrażenia po lekturze są w większości pozytywne, ale to całe zawirowanie sprawia, że sama nie wiem, o co tak właściwie w tej książce chodzi.

Co to była za książka! Nie byłam w stanie przez nią przebrnąć, ale w końcu się uwzięłam i ją skończyłam. Bardzo podobała mi się część poprzednia, czyli słynny „Cień Wiatru”. Po „Grę Anioła” sięgnęłam ze względu na sentyment do stylu Zafóna i przyjemny klimat tajemniczej Barcelony. Pod tym względem nie mam żadnych zastrzeżeń.
Głównym bohaterem jest tym razem David, nie...

Do ostatnich 50 stron zadawałam sobie pytanie jak to jest dać książce 10/10?! Bo wciągnęłam się tak bardzo - świetny klimat, ładny język, nieprzewidywalność. Ale końcówka niestety 2/10 😅

Do ostatnich 50 stron zadawałam sobie pytanie jak to jest dać książce 10/10?! Bo wciągnęłam się tak bardzo - świetny klimat, ładny język, nieprzewidywalność. Ale końcówka niestety 2/10 😅

Nie wiem, czy jestem zawiedziona tą książką, bo jest tak słaba, czy dlatego, że po "Cieniu wiatru" (który uwielbiam) miałam zbyt wygórowane oczekiwania. To, co mnie urzekło w pierwszej części cyklu, czyli piękny, poetycki język, tutaj osiągnęło poziom groteski w wydumanych, stylizowanych na górnolotne wywodach o religii. Rozmowy między Davidem a Isabellą były sztuczne, ich relacja również. Sama fabuła mnie nie przekonała, czytanie dłużyło mi się niemiłosiernie. Dałabym mniej gwiazdek, ale to Zafón, więc nie jestem obiektywna.

Nie wiem, czy jestem zawiedziona tą książką, bo jest tak słaba, czy dlatego, że po "Cieniu wiatru" (który uwielbiam) miałam zbyt wygórowane oczekiwania. To, co mnie urzekło w pierwszej części cyklu, czyli piękny, poetycki język, tutaj osiągnęło poziom groteski w wydumanych, stylizowanych na górnolotne wywodach o religii. Rozmowy między Davidem a Isabellą były sztuczne, ich...

wow. piękne pióro Zafóna. plątanina losów głównego bohatera interesująca i zaskakująca, lecz pod koniec już trochę za bardzo się ciągnie.

wow. piękne pióro Zafóna. plątanina losów głównego bohatera interesująca i zaskakująca, lecz pod koniec już trochę za bardzo się ciągnie.

Książka ciekawa, chce się czytać dalej i dalej ale finałowo nie jest tak dobra jak Cień wiatru. Wszystko przez zakończenie, które mi nie wyjaśniło wszystkiego a dało do zastanowiania się dalej ...

Książka ciekawa, chce się czytać dalej i dalej ale finałowo nie jest tak dobra jak Cień wiatru. Wszystko przez zakończenie, które mi nie wyjaśniło wszystkiego a dało do zastanowiania się dalej ...

"Gra Anioła" to już trzecia przeczytana przeze mnie książka Zafona. I nie zawiodłam się i tym razem. Nie wiem czy to już kwestia sentymentu, może pierwszego zetknięcia się z Zafonem, ale w "Marinie" klimat zaczarował mnie najbardziej, Barcelona odebrała mi dech. "Cień wiatru" gnał, wątków było mnóstwo i za każdym rogiem kryła sie tajemnica. "Gra Anioła" jest inna. Powolna. Pełna niepokoju i duszna od atmosfery, ale ubrana w pozory spokoju. I od pewnego momentu jako czytelnicy wiemy, że znajdujemy się na granicy obłędu, ale nie wiemy czyjego. Niektórych może znudzić, ja z przyjemnością kąpałam się w tym klimacie.
"Gra Anioła" jest fantastycznie napisaną prozą, przez którą się płynie (po względem językowym),to po prostu uczta słowa.
Po przeczytaniu książki podtrzymuję zdanie, że Zafona warto czytać i powoli zaczynam spoglądać na kolejną książkę autora.

"Gra Anioła" to już trzecia przeczytana przeze mnie książka Zafona. I nie zawiodłam się i tym razem. Nie wiem czy to już kwestia sentymentu, może pierwszego zetknięcia się z Zafonem, ale w "Marinie" klimat zaczarował mnie najbardziej, Barcelona odebrała mi dech. "Cień wiatru" gnał, wątków było mnóstwo i za każdym rogiem kryła sie tajemnica. "Gra Anioła" jest inna. Powolna....

Cały cykl "Cmentarz Zapomnianych Książek" jest, jak dla mnie, rewelacyjny. Głównie ze względu na bardzo umiejętnego operowanie językiem, wykorzystywanie wszystkich barw i niuansów słowa.

Owszem, jest w powieściach Zafona pewnego rodzaju nuta niedrogiego sentymentalizmu ocierająca się o grafomanię. Jest pewien schematyzm, banalność stwierdzeń i ich absurdalność. Dodatkowo, powieść "Gra anioła", której akcja dzieje się w latach 20.30. minionego wieku, jest miejscami chaotyczna, a relacje głównego bohatera, pisarza Davida Martina, z jego patronem Pedro Vidalem oraz z córką szofera Vidala Cristiną, a także z młodą wielbicielką twórczości Davida Isabellą opisane w sposób dość pogmatwany.

Zafon w "Grze anioła" pozostaje wierny swojej manierze pisania, ewidentnie inspirowanym realizmem magicznym i podejmowanej tematyce - wieczna miłość, śmierć, literatura.

Ale czyta się te gotyckie współczesne powieści - dobrze.

Cały cykl "Cmentarz Zapomnianych Książek" jest, jak dla mnie, rewelacyjny. Głównie ze względu na bardzo umiejętnego operowanie językiem, wykorzystywanie wszystkich barw i niuansów słowa.

Owszem, jest w powieściach Zafona pewnego rodzaju nuta niedrogiego sentymentalizmu ocierająca się o grafomanię. Jest pewien schematyzm, banalność stwierdzeń i ich absurdalność....

Hmmm… Dobre pióro, ciekawe wątki intelektualne, jednak trochę za dużo dziwaczności jak na moją potrzebę :)

Hmmm… Dobre pióro, ciekawe wątki intelektualne, jednak trochę za dużo dziwaczności jak na moją potrzebę :)

Bardzo dziwna i niejednoznaczna książka, po jej zakończeniu tak na prawdę zaczęłam się zastanawiać o czym ona była. Zostałam z większą masą pytań po jej zakończeniu niż rozpoczynając jej czytanie... W powieści jest dużo fantastyki, która pozwala na własną interpretacje przedstawionych w niej zdarzeń, ludzi i sytuacji.
Główny bohater David Martín to zdolny ale biedny chłopak, który nie ma ani łatwego ani przyjemnego życia mieszkając sam z brutalnym ojcem, pozbawionym matki. Ma on jednak ogromny talent pisarski dzięki czemu najpierw zostaje zatrudniony jako goniec w jednej z barcelonskich redakcji, żeby następnie pisać dodatki do cotygodniowych wydan gazety, by w końcu redaktor naczelny zaproponował mu pisanie powieści w odcinkach do gazety. Nowy rozmiar jego pracy przynosi mu niemały prestiż jak i ogromną popularność. Do tego stopnia, ze pewnego dnia otrzymuje propozycje nie do odrzucenia od tajemniczego znajomego, Andreasa Coreliego. Propozycja wielkich pieniędzy i pisania na zlecenie bez możliwości podpisywania się pod dziełem swoim nazwiskiem kusi bohatera i staje się początkiem niezwykle dziwnych i niejednoznacznych sytuacji, które zaczynają pojawiać się w jego życiu. Jedno jest pewne - już nic nie będzie takie samo jak było do tej pory...
Książka ta z pewnością ma drugie, a nawet i trzecie dno, stwarza ona pole do interpretacji dla czytelnika zostaiwajac go z masą pytań po jej zakończeniu.
Autor przy jej tworzeniu czerpał z poprzedniego tomu tej sagi, czyli "Cienia wiatru" jednak ta część nie przypadła mi do gustu jak poprzednia. Czuję jednak na tyle niedosyt, że na pewno sięgnę po kolejny tom, który mam nadzieję przybliży mi dalsze losy bohatera. Co do zakończenia, to jest naprawdę okrutne...

Bardzo dziwna i niejednoznaczna książka, po jej zakończeniu tak na prawdę zaczęłam się zastanawiać o czym ona była. Zostałam z większą masą pytań po jej zakończeniu niż rozpoczynając jej czytanie... W powieści jest dużo fantastyki, która pozwala na własną interpretacje przedstawionych w niej zdarzeń, ludzi i sytuacji.
Główny bohater David Martín to zdolny ale biedny...