Profil użytkownika: błękitny-płomień

Widzę pewną powtarzalność motywów, kiedy czytam więcej niż jedną książkę tego autora jednym ciągiem. Mam tu trochę zastrzeżeń fabularnych - odnoszę wrażenie, że nie do końca wszystko przemyślał i pewne rzeczy są lekko naciągane. Ale najbardziej zgrzytało mi, jak podczas hipnozy matka pyta o różne rzeczy dziewczynkę, dziewięcioletnią, która od trzeciego roku życia jest przetrzymywana w jednym pomieszczeniu i izolowana od świata i używa tam takich wyrażeń: "Czy podłączają cię do maszyny biosprzężenia zwrotnego" i padają też pytania o "komorę deprywacji sensorycznej". Bardzo wątpię, by taka dziewięciolatka, nawet pod hipnozą, operowała takimi fachowymi pojęciami, wielu dorosłych nie wiedziałoby o co chodzi. Zwłaszcza że dziewczynka na co dzień pozostaje w pewnego rodzaju katatonii. Takie pytania zadaje jej matka, która podobno jest psychiatrą, ale dla mnie to koło psychiatry chyba nawet nie stała. No i zakończenie - rach, ciach, typ pogadał chwilę i rozwiązał problem nie do rozwiązania...
Chyba trzeba zakończyć z Koontzem, przynajmniej na jakiś czas i coś ambitniejszego poczytać.

Widzę pewną powtarzalność motywów, kiedy czytam więcej niż jedną książkę tego autora jednym ciągiem. Mam tu trochę zastrzeżeń fabularnych - odnoszę wrażenie, że nie do końca wszystko przemyślał i pewne rzeczy są lekko naciągane. Ale najbardziej zgrzytało mi, jak podczas hipnozy matka pyta ...

Rozwiń

Zwiń

Ja tylko chciałam zaapelować do tłumaczy i redaktorów - czy wy naprawdę nie możecie normalnie używać słowa "majtki", zamiast tego kretyńskiego "majteczki"? Zwłaszcza w kontekście kompletnie nieerotycznym, czy seksualnym i w odniesieniu do gaci dorosłej baby?

Ja tylko chciałam zaapelować do tłumaczy i redaktorów - czy wy naprawdę nie możecie normalnie używać słowa "majtki", zamiast tego kretyńskiego "majteczki"? Zwłaszcza w kontekście kompletnie nieerotycznym, czy seksualnym i w odniesieniu do gaci dorosłej baby?

Tak sobie myślę... Młodzieżówka sprzed mniej więcej pół wieku i zastanawiam się, czy gdyby ją poczytały te wszystkie internetowe bojowniczki o ... wie co, to bardzo by zawodziły na przykład o romantyzowanie palenia papierosów, już njie mówiąc o tym, że nauczycielka częstuje swoją uczennicę szesnastoletynią kieliszkiem wina i - OLABOGA! - autorka tego nie potępia, nie mówi usty narratora lub jakiejś postaci, że jest to takie bardzo ZUE!
Ostrowska doskonale umiała odmalować portrety psychologiczne postaci, nie tylko w tej książce. Świetny wycinek życia rodziny - wszystko do bólu autentyczne, bez owijania w bawełnę, bez ozdobników i bez "poprawności" szeroko rozumianej.
Nie wiem, jaką wersję tej książki czytali użytkownicy tutaj, bo widziałam w jednej z opinii, że książkowa rodzina mieszka w bloku. Otóż w oryginalnej ksiażce z 1982 roku, którą mam (na okładce jest zielone jabłko, które rzuca cień w kształcie pomarańczy i ta okłada jest bardzo znacząca) - rodzina mieszka w starym drewnianym domu z ogródkiem, a potem przeprowadzają się do luksusowej kamienicy. Słyszałam, że książki Ostrowskiej są "aktualizowane", tak by się zbliżyć realiami do współczesności, podobno żeby młodzi czytelnicy "lepiej zrozumieli", co uważam za duży błąd i niszczenie pierwotnej oryginalności. Te książki były pisane w takim, a nie innym czasie i o takich, a nie innych czasach - dlatego tego typu zmiany są dla mnie totalnie bez sensu. Polecam oryginalną wersję.

Tak sobie myślę... Młodzieżówka sprzed mniej więcej pół wieku i zastanawiam się, czy gdyby ją poczytały te wszystkie internetowe bojowniczki o ... wie co, to bardzo by zawodziły na przykład o romantyzowanie palenia papierosów, już njie mówiąc o tym, że nauczycielka częstuje swoją uczennicę...

Rozwiń

Zwiń