Pałac w Korsuniu Szewczenkowskim
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny | |
Inwestor | |
Ukończenie budowy |
1783 |
Pierwszy właściciel |
Poniatowski |
Kolejni właściciele | |
Położenie na mapie Ukrainy | |
Położenie na mapie obwodu czerkaskiego | |
49°25′10″N 31°16′38″E/49,419444 31,277222 |
Pałac w Korsuniu Szewczenkowskim – wybudowany w XVIII w. w Korsuniu (obecnie Korsuń Szewczenkowski)[1].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Neogotycki pałac wybudowano w latach 1787–1789 r. na planie kwadratu z czterema wieżami w rogach jako rezydencję podskarbiego Stanisława Poniatowskiego (bratanka króla Stanisława Augusta). Prawa do dóbr przekazał mu wojewoda inflancki Roch Jabłonowski. Pałac zaprojektował Stanisław Zawadzki, a prace nadzorował budowniczy Jan Lindsay z Białegostoku[2]. Rezydencję otaczał park krajobrazowy, a obok założono winnice i plantacje morwy. Była to przypuszczalnie pierwsza realizacja pałacu w stylu neogotyckim na terenach Rzeczypospolitej Obojga Narodów[3], jednak wg niektórych pałac prezentował styl mauretański[4].
Pałac gruntownie przebudował rosyjski minister Piotr Łopuchin dodając elementy zdobień w stylu moskiewskim. Po rewolucji bolszewickiej pałac był siedzibą władz partyjnych, domem wczasowym, szpitalem wojennym, a od 1945 r. Muzeum Bitwy Korsuńskiej z 1944 r. Obok zabytkowej bramy (z 1850 r.) budynek z ekspozycją poświęconą Bohdanowi Chmielnickiemu.
Dawny park pałacowy jest obecnie Ogrodem Dendrologicznym.
-
Brama i pałac w 1870 wg rysunku Napoleona Ordy
-
Pałac od strony wejścia
-
Brama neogotycka
-
Zdobienie okna
-
Oficyna
-
Kaplica
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V. Warszawa: 1880-1902, s. 34-46.
- ↑ Marek Kwiatkowski, Pałac w Korsuniu: Lindsay czy Zawadzki?, Biuletyn Historii Sztuki, R. 76, nr 2 (2014), s. 281-288, Warszawa 2014
- ↑ https://rcin.org.pl/Content/225393/WA308_250963_P330_Z-problematyki_I.pdf
- ↑ S. Poniatowski, Pamiętniki synowca Stanisława Augusta, przekł. i oprac. J. Łojek, Warszawa 1979, s. 74.