Słowita
Na mapach: 
49°45′28″N 24°35′48″E/49,757778 24,596667
Panorama Słowity | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon |
złoczowski | ||||
| Powierzchnia |
2.807 km² | ||||
| Wysokość |
450 m n.p.m. | ||||
| Populacja • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3265 | ||||
| Kod pocztowy |
80735 | ||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego | |||||
Położenie na mapie Ukrainy | |||||
Słowita (ukr. Словіта) – wieś w rejonie złoczowskim obwodu lwowskiego Ukrainy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1921 wieś liczyła 387 zagród i 1990 mieszkańców, w tym 1395 Ukraińców, 497 Polaków i 98 Żydów. W 1931 zagród było 423 a mieszkańców 2063[1].
- II wojna światowa
Po ataku III Rzeszy na ZSRR w pobliżu Słowity sowiecki snajper zabił dowódcę pułku Westland dywizji SS Wiking Standartenführera Hilmara Wäckerlego. Pomimo szybkiego ujęcia i zabicia snajpera, esesmani obarczyli Żydów winą za śmierć dowódcy. W Słowicie zabili 36 Żydów, następnie kontynuowali zbrodnie w Złoczowie (pogrom w Złoczowie)[2][3].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]- dwór wybudowany w pierwszej połowie XIX w. przez rodzinę Strzeleckich[4], zniszczony podczas II wojny światowej bądź zaraz po niej[5].
- klasztor żeński założony w XV w., początkowo prawosławny, następnie unicki (bazylianki), w 1616 roku odbudowany po najeździe tatarskim. Do dnia dzisiejszego zachował się budynek klasztorny z 1843 roku, obecnie mieści się w nim sanatorium przeciwgruźlicze[5].
- dawny kościół rzymskokatolicki pw. Chrystusa Króla autorstwa Wawrzyńca Dayczaka z l. 1936-1938, po wojnie zamieniony na magazyn, obecnie w posiadaniu cerkwi prawosławnej, gruntownie przebudowany[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Józef Wyspiański, Barbarzyństwa OUN-UPA, Lublin 2009, s. 117.
- ↑ Marko Carynnyk, Золочів мовчить, Krytyka, 2005, no. 10, ss. 14–17
- ↑ Kai Struve, Tremors in the Shatterzone of Empires: Eastern Galicia in Summer 1941, [w:] Shatterzone of Empires: Identity and Violence in the German, Habsburg, Russian, and Ottoman Borderlands, Red. Omer Bartov, Eric D. Weitz, Bloomington: Indiana University Press, 2013, s. 471; 481
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 567-569, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ a b c Grzegorz Rąkowski, Ziemia Lwowska. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część III, Pruszków: Rewasz, 2007, s. 371, ISBN 978-83-89188-66-3, OCLC 189428719.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. X, Warszawa, 1880–1902, s. 836.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Słowita, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 836.