Κονσερβαρισμένο «ήθος» - Το υπουργείο Παιδείας θα μαθαίνει τα παιδιά πώς να είναι «ηθικοί» χωρίς έννοια Θεού και χωρίς προοπτική σωτηρίας
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Η απάντηση της κυβέρνησης για την οργιαστική βία που μαστίζει τη νέα γενιά, δεν είναι να επανασυνδέσει την ηθική στη ρίζα της που είναι η ορθόδοξη πίστη, αλλά να κατασκευάσει μια νέα, δική της «ηθική», για να την προσαρμόσει στα μέτρα της προπαγάνδας της.
Το υπουργείο Παιδείας εισάγει «μάθημα Ηθικής» από το 2026 – 2027, που θα απευθύνεται σε μαθητές που επιθυμούν απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών και θα διδάσκεται στις τέσσερεις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Αντί να έχουν ελεύθερη ώρα τα παιδιά που απορρίπτουν τα Θρησκευτικά, στο μάθημα Ηθικής θα διδάσκονται φιλοσοφικές τοποθετήσεις, κοινωνικούς κανόνες, κριτήρια ορθότητας (politically correct κατηχητικό δλδ), ρύθμιση συμπεριφοράς (!), χρήση επιστημονικών δεδομένων στη λήψη αποφάσεων (για να αποφεύγουν τα επικατάρατα… «fake news»), καλλιέργεια «δημοκρατικής πολιτειότητας απαλλαγμένης από στερεότυπα και προκαταλήψεις», και έτσι θα διαμορφώσουν «ηθικό γραμματισμό» για να αξιολογούν «εναλλακτικές προσεγγίσεις» για το τι είναι ηθικά ορθό.
Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα μάθημα επαναπρογραμματισμού του ηθικού κώδικα με οτιδήποτε κρίνει το κράτος ότι εξυπηρετεί τα αφηγήματα της (νέας) εποχής. Κάτι σαν woke «θρησκευτικά». Τα άθρησκα παιδιά είναι η ιδανική κοινωνική ομάδα που ως «tabula rasa» μπορούν να εκπαιδευτούν σε μια εύπλαστη ηθικολογία που θα αρμόζει στον κώδικα συμπεριφοράς του νεοταξικού πολίτη. Και βέβαια, το μάθημα Ηθικής αποτελεί ακόμα ένα πλαγιομετωπικό σαμποτάζ στο μάθημα των Θρησκευτικών, ως ανταγωνιστικό θεώρημα που θα επιδιώκει να προσηλυτίσει όλο και περισσότερους μαθητές.
Το ήθος δεν διδάσκεται
Η πρώτη και κύρια παρατήρηση μας γι’ αυτό το μάθημα, είναι ότι η ηθική σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι που διδάσκεται. Η τεχνοκρατική στενοκεφαλιά των κυβερνώντων, αντιμετωπίζει την ηθική σαν μετοχή της Wall Street, σαν ένα απτό μέγεθος που ορίζεται, μετριέται, επενδύεται και αποφέρει κοινωνικά ή άλλα κέρδη. Ο μαθητής θα καλείται να γεμίσει το καλάθι του μυαλού του, ψωνίζοντας ηθική από όποιο ράφι του αρέσει, σε ένα σούπερ μάρκετ ιδεών για κάθε γούστο.
Όμως, εάν δεν έχεις μια σταθερά για να ορίσεις το που ξεκινά η αξία της ηθικής, είναι αδύνατον να κατανοήσεις και το που τελειώνει. Ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνία όπου βασιλεύει το ασύδοτο θέλημα, η ηθική μπορεί εύκολα να ξεχειλώνει ως εκεί που επιθυμεί ο άνθρωπος. Όπως βλέπουμε – άλλωστε – να ξεχειλώνουν και τον ορισμό της αγάπης, της αλήθειας, της οικογένειας, του γονιού, της γυναίκας και τόσων άλλων πραγμάτων.
Μια αυθύπαρκτη έννοια ηθικής είναι σαν τον σπόρο της παραβολής του Σπορέως, που ρίπτεται σε πετρώδες έδαφος και δεν μπορεί να ριζώσει. «Κάθε αρετή που κάνει ο άνθρωπος χωρίς τη γνώση του Θεού μοιάζει με τυφλό που περπατάει μέσα στο σκοτάδι», λέει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος. «Η αρετή χωρίς πίστη και χάρη δεν είναι αρετή, αλλά δουλεία φόβου ή κενοδοξία», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «Η ηθική και πολιτική φιλοσοφία των έξω, ακόμα κι αν είναι καλή, χωρίς την πίστη στον Χριστό δεν είναι αληθινή, αλλά σκιά και είδωλο αρετής», λέει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας γνώριζαν πώς αποκτάται η αληθινή αρετή, ως δοχεία της χάριτος που πέρασαν ξανά και ξανά από το καμίνι της μετάνοιας. Σε μια κοινωνία χωρίς Θεό, το ηθικό είναι πάντοτε σχετικό και φευγαλέο. Τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα της ανθρωπότητας, έγιναν με προκάλυμμα «ηθικής».
Όμως η πραγματική ηθική προϋποθέτει απαραιτήτως τη μετάνοια. Δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να βάλεις τη συμπεριφορά σου σε καλούπια, αν δεν δεχθείς προηγουμένως ότι έσφαλες κάπου. Και για να αναγνωρίσεις ότι έσφαλες, πρέπει να ξεκαθαρίσεις προς τι ή ΠΟΙΟΝ έσφαλες. Και μόνο ο αναμάρτητος και τέλειος Θεός μπορεί να γίνει αλάνθαστος οδηγός των σφαλμάτων μας, αφού στην ανθρώπινη τρεπτότητα κάθε κακό σχετικοποιείται.
Η αρετή δεν είναι ιδεολογία – Είναι πρόσωπο
Το μεγαλείο της Ορθοδοξίας είναι ότι δεν καθορίζεται καν από στείρους κώδικες ηθικής, αλλά διαχωρίζει το καλό από το κακό μέσω της αποκεκαλυμμένης αλήθειας του ενσαρκωμένου Χριστού. Στην Ορθοδοξία δεν χρειάζεσαι «savoir vivre» και… ρυθμίσεις συμπεριφοράς, γιατί αρκεί να ακολουθήσεις το καθ’ ομοίωσιν σε όσα μας δίδαξε ο Χριστός ότι πρώτος Εκείνος είναι. «Μάθετε απ᾿ εμού, ότι πράος ειμί καί ταπεινός τῃ καρδίᾳ», είπε, δείχνοντας ότι η αρετή δεν είναι ουδέτερο αξίωμα, αλλά πρόσωπο. Το πρόσωπο του Θεού.
Εάν η συμπεριφορά σου δεν έχει αναφορά τον Χριστό, τότε κάθε ηθική σου πράξη θα βρει κάποιον άλλο «κύρη» για να προσκολληθεί. Θα κάνεις το καλό για να σε βλέπει ο κόσμος, και άρα σε διαφεντεύει η κενοδοξία. Θα αποφύγεις το κακό για να μην τιμωρηθείς από τον νόμο, και άρα ελέγχεσαι από τον φόβο και δεν έχεις πραγματική αγάπη για το καλό. Θα δείξεις αρετές γιατί στο υπαγορεύει η συνείδηση, και άρα στηρίζεσαι σε κάτι το μεταβλητό που εύκολα αλλοιώνεται με τις έξεις μας. Θα κάνεις το καλό γιατί «έτσι σε έμαθαν», αλλά ούτε και αυτό στέκει, γιατί αύριο μπορεί να σε μάθουν άλλα.
Το μόνο αμετάβλητο, σταθερό και αιώνιο κριτήριο της ηθικής, δεν είναι καν θέμα ηθικής. Είναι θέμα αγάπης. Είναι το να αρέσουμε στον Θεό επειδή τον αγαπούμε. Όλα τα άλλα φιλοσοφικά συστήματα χάνουν τον δρόμο τους μέσα στο λαβύρινθο της υποκειμενικότητάς τους. Η ηθικότητα χωρίς Θεό γίνεται μια αυτοαναφορική συνθήκη που δεν στεριώνει πουθενά, δεν έχει κανένα ορίζοντα πραγμάτωσης και πολύ συχνά καταντά να είναι συγκεκαλλυμένη κακοήθεια.
Το μάθημα ηθικής στα σχολεία (πέρα από την πολύ επικίνδυνη προπαγάνδα που προορίζεται να κάνει) είναι καταδικασμένο εξαρχής να μην φέρει κανένα κοινωνικό κέρδος. Το ήθος είναι βίωμα και παράδειγμα – όχι στείρες αράδες σε ένα βιβλίο. Φωστήρες ήθους ήταν – για παράδειγμα – οι τρεις Ιεράρχες, που η άθεη παιδεία κατάργησε τη γιορτή τους στα σχολεία. Μόνο υπό το πρίσμα της αιωνιότητας λαμβάνει νόημα η κάθε αρετή, ειδάλλως το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αγγαρευόμαστε με κενά «πρέπει» που το πολύ-πολύ να κρατήσουν έως τον τάφο…https://www.sportime.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων