ΣΧΟΛΙΟ στο άρθρο “Πίσω από τη μόδα των νεοορθοδόξων στην Αμερική”

Οι New York Times κατέγραψαν το κύμα προσχώρησης στο ορθόδοξο δόγμα από νέους Αμερικανούς άνδρες. Ακαδημαϊκοί εξηγούν όμως ότι οι πηγές της «επιφοίτησής» τους στο Διαδίκτυο αφορούν περισσότερο μια υποκινούμενη πολιτική υποκουλτούρα, παρά το θρησκευτικό αίσθημα

Νεαρός Αμερικανός ανάβει κερί στην ορθόδοξη εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Ράλεϊ της Βόρειας Καρολίνας. Οπως σημειώνει η Ρουθ Γκρέιχαμ στους New York Times, «νέα κύματα νεαρών προσηλύτων λένε ότι η ορθοδοξία τούς προσφέρει σκληρές αλήθειες και επιβεβαιώνει την αρρενωπότητά τους. Σε όλη την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική, κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί». [Cornell Watson/The New York Times]

Ξένια Κουναλάκη

«Εγώ ο αμαρτωλός», γράφει η μπλούζα του. Η γραφή είναι κυριλλική. Τον λένε πατέρα Μωυσή (Father Moses) και στα δημοφιλή του βίντεο στο YouTube επιδεικνύει τα τεράστια βάρη που σηκώνει, αλλά όχι μόνο. Εξίσου μεγάλος είναι και ο σταυρός στο στήθος του. Η επίδειξη μυών συνδυάζεται και με διαδικτυακή κατήχηση στην ορθοδοξία.

Η τάση

Ο Μωυσής Μακφέρσον, που άφησε τον προτεσταντισμό για να προσχωρήσει στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι εκκεντρική ιδιαιτερότητα στην αμερικανική ψηφιακή σφαίρα. Είναι εκπρόσωπος ενός κύματος ανδρών νεοφώτιστων στην ορθοδοξία. Την τάση κατέγραψε πρόσφατο άρθρο των New York Times (ΝΥΤ) για την αυξανόμενη έλξη που ασκεί στις ΗΠΑ η Ορθόδοξη Εκκλησία σε νεαρούς συντηρητικούς άνδρες, τους επονομαζόμενους Orthobros, τους οποίους συναντά κανείς συνήθως στην online «ανδρόσφαιρα» (manosphere). Το δημοσίευμα έχει πυροδοτήσει συζητήσεις σε ακαδημαϊκούς και θρησκευτικούς κύκλους.

Παρέα νεαρών ορθόδοξων χριστιανών σε καφέ-βιβλιοπωλείο στο Ράλεϊ της Βόρειας Καρολίνας. Mε βάση το ερευνητικό κέντρο Pew, το 64% των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις ΗΠΑ είναι άνδρες, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2007 ήταν 47%. [Cornell Watson/The New York Times]

To ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εικόνα μιας εκκλησίας άκαμπτης, ομοφοβικής, αντισημιτικής που προωθεί την τοξική αρρενωπότητα ή αν πρόκειται για μια απλουστευτική προσέγγιση, η οποία εξυπηρετεί κυρίως το συντηρητικό αφήγημα του Πατριαρχείου της Μόσχας. H πραγματική αύξηση είναι δύσκολο να καθοριστεί, αλλά με βάση το ερευνητικό κέντρο Pew το 64% των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις ΗΠΑ είναι άνδρες, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2007 ήταν 47%.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ρουθ Γκρέιχαμ, «νέα κύματα νεαρών προσηλύτων λένε ότι η ορθοδοξία τούς προσφέρει σκληρές αλήθειες και επιβεβαιώνει την αρρενωπότητά τους. Σε όλη την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική, κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί», επισημαίνει για τη μαζική εισροή νέων πιστών της Gen Z. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ορθόδοξη χριστιανοσύνη εκπροσωπεί περίπου το 1% του πληθυσμού, σε σύγκριση με τους προτεστάντες που ανέρχονται στο 40% και τους καθολικούς στο 20%.

Οι ορθόδοξοι ναοί ιστορικά γεμίζουν με μετανάστες από την Ουκρανία, την Ελλάδα και άλλες χώρες με μεγάλους ορθόδοξους πληθυσμούς. Τα παιδιά τους, γεννημένα στην Αμερική, συχνά κατευθύνονται σε άλλες εκκλησίες. «Πολλοί από τους νέους Αμερικανούς που εμφανίζονται στα στασίδια έχουν γνωρίσει την ορθοδοξία μέσω σκληροπυρηνικών ινφλουένσερ στο YouTube και άλλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Οι επικριτές τους αποκαλούν τους ενθουσιώδεις νέους προσήλυτους Orthobros».

«Το φαινόμενο των λεγόμενων Orthobros δεν είναι άγνωστο για τους ανθρώπους που ασχολούνται με την παγκόσμια ορθοδοξία. Υπάρχει μια τάση μεταξύ των νεοπροσηλύτων να είναι δυσανάλογα περισσότεροι άνδρες παρά γυναίκες. Ξέρουμε επίσης ότι η πρώτη τους επαφή με την ορθοδοξία γίνεται στον κυβερνοχώρο που επιτρέπει στον καθένα να έχει ένα μικρόφωνο και να λέει ό,τι θέλει. Εγραψα πρόσφατα ένα εκτενές άρθρο για τη ρωσική ήπια ισχύ και την οικοδόμηση επιρροής. Το Πατριαρχείο της Μόσχας έχει επενδύσει πολλούς πόρους σε διαδικτυακές πλατφόρμες για να προωθεί τη δική του οπτική, τον δικό του πόλεμο κατά του Φαναρίου και κατά της αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, αλλά και κατά αυτού που θεωρεί ως αφοσίωση του Φαναρίου στον οικουμενισμό», εξηγεί στην «Κ» η Ελισάβετ Προδρόμου, καθηγήτρια Διεθνών Σπουδών στο Boston College.

Παραχάραξη της παράδοσης

Ο Τζορτζ Δημακόπουλος, καθηγητής στην έδρα Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών «Fr. John Meyendorff & Patterson Family» του Πανεπιστημίου Φόρντχαμ στη Νέα Υόρκη, αναγνωρίζει ότι η θεσμική οργάνωση της Εκκλησίας είναι αποκλειστικά ανδρική.

«Εγώ είμαι μελετητής της πρώιμης χριστιανοσύνης. Και αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό με την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ότι στην ύστερη αρχαιότητα ήταν πιο ισότιμη ως προς τα φύλα απ’ ό,τι ήταν στη βυζαντινή περίοδο ή απ’ ό,τι είναι σήμερα. Υπάρχει μια ειρωνεία εδώ. Στη σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν άτομα που αυτοχαρακτηρίζονται ως “παραδοσιακοί” και δεν θέλουν τα κορίτσια να μπαίνουν στο ιερό ή να αποκατασταθεί το γυναικείο διακόνημα. Δεν ενδιαφέρονται δηλαδή να επιστρέψουν στην πιο αρχαία Εκκλησία. Τους ενδιαφέρει να γυρίσουν σε μια εκδοχή που τους είναι οικεία, πατριαρχική».

Οι ΝΥΤ περιγράφουν με λεπτομέρειες ποια ακριβώς στοιχεία έχουν απήχηση στους Gen Zers: «Μερικοί προσήλυτοι αναφέρουν με ικανοποίηση ότι η ορθοδοξία έχει μια πιο “αρσενική” αίσθηση σε σχέση με άλλες παραδόσεις. Οι ιερείς, που πρέπει να είναι άνδρες και μπορούν να παντρεύονται, συχνά έχουν μακριά γένια και πολυμελείς οικογένειες. Η ορθοδοξία ζητεί από τους πιστούς να κάνουν θυσίες, όπως η νηστεία, αντί να τους προσφέρει σύγχρονη συναισθηματική μουσική και “θεραπευτικά” κηρύγματα, τη συνήθη εμπειρία στις ευαγγελικές μαζικές εκκλησίες».

Ενας από τους παράγοντες που φαίνεται ότι προσελκύει τους νέους άνδρες είναι η απαράλλακτη, υποτίθεται, παράδοση αιώνων. «Το μήνυμα στις πλατφόρμες αυτές βασίζεται στη ρωσική αφήγηση για το τι είναι αυθεντική ορθοδοξία. Ο βασικός ισχυρισμός είναι ότι πρόκειται για μια ιεραρχική, ανδροκεντρική εκκλησία. Και ότι κάθε προσπάθεια αυτοκριτικής, αναστοχασμού και προσαρμογής της ορθόδοξης θεολογίας στις σύγχρονες πολιτισμικές συνθήκες, κατά κάποιο τρόπο αλλοιώνει την καθαρότητα της ορθοδοξίας. Τέλος, η ιδέα για την ορθοδοξία ως προπύργιο αυθεντικής, ανδροκεντρικής, άκαμπτης, αμετάβλητης ορθοδοξίας είναι πως συνιστά προπύργιο ενάντια στους κινδύνους της δυτικής παρακμιακής εκκοσμίκευσης. Αυτά είναι τα πρωταρχικά μηνύματα που συναντούν όσοι νέοι έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με την ορθοδοξία», τονίζει η κ. Προδρόμου.

«Αυθεντική» ορθοδοξία
Το μήνυμα στις πλατφόρμες βασίζεται στη ρωσική αφήγηση για το τι είναι αυθεντική ορθοδοξία. Οτι κάθε προσπάθεια αυτοκριτικής και αναστοχασμού, κατά κάποιον τρόπο αλλοιώνει την καθαρότητα της ορθοδοξίας.
Ελισάβετ Προδρόμου
Boston College

«Οι διαδικτυακοί ινφλουένσερ, στους οποίους πολλοί νέοι άνδρες αποδίδουν την εισαγωγή τους στην ορθοδοξία, μιλούν απευθείας για πολιτική και πολιτισμό με τρόπο που αποφεύγουν οι ιερείς. Τείνουν να προβάλλουν έναν άκαμπτο κοινωνικό συντηρητισμό, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την “παραδοσιακή οικογένεια”, την υποτιθέμενη απειλή από τον φεμινισμό, την ομοφυλοφιλία και τις ταυτότητες φύλου. Είναι επίσης γενικά αντίθετοι στο κράτος του Ισραήλ…», αναφέρει η Γκρέιχαμ στο ρεπορτάζ των ΝΥΤ.

«Προσδεθείτε! Σήμερα θα μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο: την κάλυψη του κεφαλιού των ορθόδοξων γυναικών», προειδοποιεί στο κανάλι του στο YouTube ο Αναγνώστης Παύλος (Reader Paul), ένας από τους πλέον δημοφιλείς ινφλουένσερ της αμερικανικής ορθοδοξίας. Φοράει ράσο, σταυρό και μιλάει μπροστά σε έναν τοίχο γεμάτο θρησκευτικές εικόνες. Με αναφορές στον Παΐσιο και την παράδοση 2.000 ετών, ο Πoλ καταγγέλλει το φεμινιστικό Zeitgeist και λέει ότι «μια μικρή απόκλιση (σ.σ.: από το αυθεντικό τελετουργικό) οδηγεί σε τεράστιες αποκλίσεις». Περίπου 1.000 συνδρομητές του έχουν κάνει like στο βίντεο. «Βλέπουμε όλο και περισσότερο το φαινόμενο της κάλυψης του κεφαλιού των νεαρών γυναικών, ακόμη και των μικρών κοριτσιών στις ορθόδοξες εκκλησίες. Το φαινόμενο συνδέεται με την ερμηνεία της αυθεντικής ορθοδοξίας», σχολιάζει η κ. Προδρόμου.

«Το πρόβλημα με το άρθρο των ΝΥΤ είναι πως δεν λαμβάνει υπόψη του ότι το αφήγημα περί ορθοδοξίας ως σύμφυτης με την αρρενωπότητα απορρίπτεται συστηματικά από τους ηγέτες της Εκκλησίας, επειδή αποκλίνει τόσο από τη θεολογία και την ιστορία της», εκτιμά ο κ. Δημακόπουλος. «H πιο σημαντική αδυναμία του άρθρου είναι μεθοδολογική», λέει από την πλευρά της η κ. Προδρόμου. «Αν κοιτάξετε τα στοιχεία του Pew από τα οποία αντλεί τα συμπεράσματά του το ρεπορτάζ, το δείγμα είναι 35.000 άτομα. Μόνο όμως 225 άτομα αυτοπροσδιορίστηκαν ως ορθόδοξοι χριστιανοί. Ακριβώς εξαιτίας αυτών των αδυναμιών, θα πρέπει να προσέξουμε να μην κάνουμε γενικεύσεις για την παγκόσμια ορθοδοξία. Αλλιώς διατρέχουμε τον κίνδυνο παρερμηνείας των σύνθετων, πολυφωνικών πτυχών που διαμορφώνουν τόσο την παγκόσμια ορθοδοξία όσο και την ορθοδοξία στην Αμερική. Το άρθρο αυτό μπορεί έτσι να αποκτήσει διδακτικό χαρακτήρα».

Ο ρόλος της Μόσχας
Για το Πατριαρχείο της Μόσχας δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ πολιτικού και θρησκευτικού σχεδίου. Δυστυχώς ο θεσμός της Εκκλησίας στη Ρωσία έχει υποβαθμιστεί σε κομμάτι του κρατικού μηχανισμού. 
Τζορτζ Δημακόπουλος
Πανεπιστήμιο Φόρντχαμ, Νέα Υόρκη

Πατριαρχική γεωπολιτική

Το κανάλι Harmony στο YouTube έχει σχεδόν 230.000 συνδρομητές και ανεβάζει βίντεο με τίτλους όπως «Ενα θαύμα στη Ρωσία» (το 1923 όταν οι μπολσεβίκοι επιχείρησαν να κλείσουν μια εκκλησία σε ένα μικρό χωριό), «Ο επίσκοπος των γκουλάγκ», καθώς και ένα για το εγχειρίδιο προς μελλοντικούς αγιογράφους με τίτλο «Πώς να απεικονίσετε τη μάταιη ζωή του απατηλού κόσμου». Ενδεικτικό για την ήπια ισχύ της Μόσχας είναι το γεγονός ότι ενώ κλιμακώνονταν οι διαπραγματεύσεις για το αμερικανικό σχέδιο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, ορθόδοξοι Ρώσοι κληρικοί είχαν επαφές στην Ουάσιγκτον με αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και ηγετικά στελέχη του Κογκρέσου, προκαλώντας την οργή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ερωτηθείς από την «Κ» αν η αποστολή είχε κυρίως γεωπολιτικούς στόχους παρά θρησκευτικούς, ο κ. Δημακόπουλος είναι ξεκάθαρος: «Για το Πατριαρχείο της Μόσχας δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ πολιτικού και θρησκευτικού σχεδίου. Δυστυχώς ο θεσμός της Εκκλησίας στη Ρωσία έχει υποβαθμιστεί σε κομμάτι του κρατικού μηχανισμού».

Η ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ πώς απαντά σε όλα αυτά; «Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι ο όρος ομογένεια είναι πολύ πιο περίπλοκος σήμερα από ό,τι πριν από μια γενιά, δεδομένου ότι μιλάμε για πολλαπλές γενιές Ελληνοαμερικανών και μια ελληνορθόδοξη αρχιεπισκοπή στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία των γάμων είναι μεταξύ ορθοδόξων και άλλων χριστιανών. Περιλαμβάνει επίσης εκείνους που γεννήθηκαν στην ορθοδοξία και εκείνους που προσηλυτίστηκαν στην ορθοδοξία. Αυτό σημαίνει ότι, όσον αφορά τη σχέση της Ελλάδας με την ομογένεια, πρέπει να υπάρχει ευαισθησία, ευελιξία και μια σαφέστερη αίσθηση του πώς η ομογένεια κατανοεί τη σχέση της (αν την κατανοεί καθόλου) με την Ελλάδα», καταλήγει η κ. Προδρόμου.

ΥΓ το άρθρο έχει πολλές αναγνώσεις και πολλές ερμηνείες.

ΣΧΟΛΙΟ

Πάντως αναδεικνύει κάποιες πραγματικότητες.. Υπάρχει κύμα μαζικής προσχώρησης στην Ορθοδοξία. Ότι το έργο αυτό οφείλεται στη ρωσική διείσδυση και στην ανατροπή όχι παραδοσιακών αξιών αλλά της ίδιας της λογικής στις δυτικές κοινωνίες..

Την ώρα που οι ΗΠΑ έχουν θεσπίσει όργανα για την προάσπιση των θρησκευτικών ελευθεριών καταγγέλλεται η Ορθόδοξη παράδοση,κατηγορούνται οι Ορθόδοξες που φέρουν μαντήλι..Σε όλο το Σλαβικό κόσμο κατά τις ακολουθίες 2 είναι τα χαρακτηριστικά όλοι είναι όρθιοι δεν υπάρχουν καθίσματα αλά θέατρο για θεατές με ποπ κορν και πασατέμπο και όλες οι γυναίκες φέρουν μαντήλι..Το σλαβορθόδοξο μαντήλι τους πείραξε και όχι το κιπά που έχει φορέσει ο Τραμπ o Πρόεδρος των ΗΠΑ ως και ο αντιπρόεδρος Βανς και οι μισοί Γερουσιαστές των ΗΠΑ;

Επίσης υπάρχουν πολλά στοιχεία υπεράσπισης της εκκοσμίκευσης. όπως η αλλαγή περιβολής ιερέα τους πειράζουν ως και οι γενιάδες των παπάδων.. Τριχολόγοι .. τρίχες … Μην κρίνετε κατ΄όψιν αλλά τη δικαία κρίσην να έχετε. Επιφανειακή ρηχή προσέγγιση.. Ο Δαλάι Λάμα και οι θιβετιανοί μοναχοί μπορούν να φέρουν τα πορτοκαλί τους ράσα και αυτό θεωρείται σικ και γοητευτικό για Δύση αλλά οι Ορθόδοξοι μοναχοί πρέπει να τα πετάξουν και να φορέσουν το κοστούμι του …. Τζουλιάνι και το πανομοιότυπο αλά νεκροθάφτη του πάστορα τη μαφιόζικη στολή του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και των υπεράνω υποψίας πάσης φύσεως μαφιόζων.. Τους πειράζουν τα γένια.. γιατί οι Αμερικάνοι είναι και κομμουνιστοφοβικοί; Τους θυμίζει Μαρξ και ”πατέρες” σοσιαλισμού..; όπως τους φοβίζουν και οι Ρώσοι που ακόμη τους θεωρούν Σοβιετική απειλή... Στις παρεμβάσεις στο άρθρο περιγράφεται μια τάση που προωθείται από πάνω και απέξω στην Ορθοδοξία για επιστροφή δήθεν στους τρόπους της πρωτοχριστιανικής κοινότητας που οι γυναίκες είχαν λέει πιο ενεργή συμμετοχή ο θεσμός διακονισσών κλπ.

Αυτή η τάση είναι υπονομευτική της λατρείας και της εκκλησιολογίας όπως διαμορφώθηκε στη δισχιλιετή ιστορία της Ορθοδοξίας αφού πρεσβεύει κι άλλα στη συνέχεια όπως την ανεικονικότητα, την αφαίρεση σταυρών από ιερά, ανυπόδητοι ιερείς στο Μωυσαικό πρότυπο κ.α Μιλούν για πρώτους χριστιανούς οι Αμερικάνοι οι Ελληνοαμερικάνοι από το άντρο του καπιταλισμού και της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας μόνο την κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανών δεν τολμούν να θίξουν ούτε μια αναφορά.. Για συμμετοχή γυναικών… πάντως στους 7 διακόνους δεν υπάρχει καμιά διακόνισσα. Στις πράξεις αποστόλων υπάρχουν γυναίκες βοηθοί των Αποστόλων αλλά ως εκεί… Η παράδοση αλλάζει όπως ο νηπιοβαπτισμός που εισήχθη αργότερα..αρκεί οι καινοτομίες να εξυπηρετούν μια λογική σκοπιμότητα.. Οι ιέρειες και οι ομοιερείς είναι πολιτική του Προτεσταντισμού και του Αγγλικανισμού αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με την Ορθοδοξία.. Η Ορθοδοξία έχει τη Χάρη δεν έχει ανάγκη από πολιτικές και καμπάνιες ..από μεταρρυθμίσεις .. από μόδες για να γίνει αρεστή…

Η μεταβολή των τύπων των συμβόλων η αλλαγή ρόλων μεταβάλει την Εκκλησία σε ένα μετακινούμενο θεατρικό σκηνικό και τους μετέχοντες σε πρωταγωνιστές παρωδίας..

Μόνο στο πειραματικό θέατρο γίνονται τέτοιες αλλαγές ρόλων.. και αυτό που παρακολουθούμε σε Εκκλησίες αποκομμένες αποξενωμένες από Χάρη είναι θέατρο.. Είναι παρωδία φαρσοκωμωδία με θεατές..με πολύχρωμα κοστούμια.. είναι οι πολύχρωμες εκκλησίες..Η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με τον κόσμο τον προσλαμβάνει για να τον μεταμορφώσει λέει ο Απ Παύλος.

Η δύναμη της Ορθοδοξίας είναι το δικό της χρώμα η λατρεία το τελετουργικό που καταλύει την κενότητα.Ετσι διαδόθηκε η Ορθοδοξία η δύναμη της είναι η ιδιαιτερότητα της λατρείας το ανατολίτικο στοιχείο της.

Ο εκφασισμος όντως είναι ένα πρόβλημα που προκύπτει από την ιδεολογικοποίηση της θρησκείας.Αλλα εδώ είναι ευθύνη διαποίμανσης. η Εκκλησία δεν είναι κοινωνία αρίστων αλλά ”αρρώστων” από ανθρώπινα πάθη αποστολή της η εξυγίανση της όλης ψυχοσωματικής οντότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οφείλει να αποκλείει ανθρώπους πάσης κατεύθυνσης ιδεολογίας και στάσης ή τρόπου ζωής. Είναι ανοικτή στον κόσμο για να μετασχηματίσει και μετουσιώσει τον κόσμο..Το θέμα είναι να μην νοσεί και η ίδια από αντίστοιχες παθογένειες..

Στην Αμερική λέει οι νέοι προσήλυτοι στην Ορθοδοξία είναι στην πλειοψηφία τους άνδρες και αυτό ισχυρίζεται το άρθρο είναι πρόβλημα. Και στην Ελλάδα που όλη η Εκκλησία έγινε ένας γυναικωνίτης και γυναικοκρατείται αυτό δεν είναι; ίσα ίσα που θα φέρει και μια ισορροπία.

Επίσης τονίζεται ότι τα περισσότερα νέα παιδιά που επιλέγουν την Ορθοδοξία δεν προέρχονται από την Ορθόδοξη διασπορά που προτιμά άλλες ομολογίες αλλά από αμιγή αμερικανικά περιβάλλοντα. Αντί να είμαστε κι ευχαριστημένοι που έρχονται να αναπληρώσουν το πνευματικό δημογραφικό θλιβόμαστε.Η Εκκλησία δεν παίρνει βιογραφικά ούτε έχει σύνορα δεν σφραγίζει διαβατήρια ούτε δίνει βίζες.. Απευθύνεται σε όλους και παντού και πάντων και πασών…

Τώρα αν η Ρωσία έχει μεγαλύτερη πέραση γιατί διατηρεί μια μεγαλύτερη παραδοσιακότητα κι αυθεντικότητα από το Οικουμενικό στη διασπορά αυτό δεν είναι αρνητικό για Ρώσους αλλά θα πρέπει να προβληματίσει το μοδάτο Οικουμενικό..για την απήχηση του..

Από την εποχή της μεγάλης διάχυσης του θρησκευτικού φαινομένου περνάμε στην εποχή της μεγάλης σύγκλισης προς ένα κέντρο..προς ένα θρησκευτικό κέντρο..

Που δεν θα είναι το στρατόπεδο των ηττημένων, η ανασύνταξη των αποδεκατισμένων θρησκειών που ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα πανθρησκευτικό πάνελ, ένα πάνθεον θεο-ποικιλότητας όπως στην ”πανθρησκεία” αλλά θα είναι ο πυρήνας που έμεινε αλώβητος.. Η αρχετυπική διάσταση του θείου και όπου ”διασωθεί”…όσο θα προχωράμε η αλήθεια/Αλήθεια θ΄αποκαλύπτεται.

Έρχονται ενισχύσεις κρατάμε τις θέσεις μας ό,τι και να σημαίνει αυτό..

dimpenews.com

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Μάθημα «Ηθικής» μπαίνει στα σχολεία αντί για Θρησκευτικά – Εγχειρίδιο για το πώς να γίνεις «καλός άθεος»

 Κονσερβαρισμένο «ήθος» - Το υπουργείο Παιδείας θα μαθαίνει τα παιδιά πώς να είναι «ηθικοί» χωρίς έννοια Θεού και χωρίς προοπτική σωτηρίας

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Η απάντηση της κυβέρνησης για την οργιαστική βία που μαστίζει τη νέα γενιά, δεν είναι να επανασυνδέσει την ηθική στη ρίζα της που είναι η ορθόδοξη πίστη, αλλά να κατασκευάσει μια νέα, δική της «ηθική», για να την προσαρμόσει στα μέτρα της προπαγάνδας της.

Το υπουργείο Παιδείας εισάγει «μάθημα Ηθικής» από το 2026 – 2027, που θα απευθύνεται σε μαθητές που επιθυμούν απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών και θα διδάσκεται στις τέσσερεις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Αντί να έχουν ελεύθερη ώρα τα παιδιά που απορρίπτουν τα Θρησκευτικά, στο μάθημα Ηθικής θα διδάσκονται φιλοσοφικές τοποθετήσεις, κοινωνικούς κανόνες, κριτήρια ορθότητας (politically correct κατηχητικό δλδ), ρύθμιση συμπεριφοράς (!), χρήση επιστημονικών δεδομένων στη λήψη αποφάσεων (για να αποφεύγουν τα επικατάρατα… «fake news»), καλλιέργεια «δημοκρατικής πολιτειότητας απαλλαγμένης από στερεότυπα και προκαταλήψεις», και έτσι θα διαμορφώσουν «ηθικό γραμματισμό» για να αξιολογούν «εναλλακτικές προσεγγίσεις» για το τι είναι ηθικά ορθό.

Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα μάθημα επαναπρογραμματισμού του ηθικού κώδικα με οτιδήποτε κρίνει το κράτος ότι εξυπηρετεί τα αφηγήματα της (νέας) εποχής. Κάτι σαν woke «θρησκευτικά». Τα άθρησκα παιδιά είναι η ιδανική κοινωνική ομάδα που ως «tabula rasa» μπορούν να εκπαιδευτούν σε μια εύπλαστη ηθικολογία που θα αρμόζει στον κώδικα συμπεριφοράς του νεοταξικού πολίτη. Και βέβαια, το μάθημα Ηθικής αποτελεί ακόμα ένα πλαγιομετωπικό σαμποτάζ στο μάθημα των Θρησκευτικών, ως ανταγωνιστικό θεώρημα που θα επιδιώκει να προσηλυτίσει όλο και περισσότερους μαθητές.

Το ήθος δεν διδάσκεται

Η πρώτη και κύρια παρατήρηση μας γι’ αυτό το μάθημα, είναι ότι η ηθική σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι που διδάσκεται. Η τεχνοκρατική στενοκεφαλιά των κυβερνώντων, αντιμετωπίζει την ηθική σαν μετοχή της Wall Street, σαν ένα απτό μέγεθος που ορίζεται, μετριέται, επενδύεται και αποφέρει κοινωνικά ή άλλα κέρδη. Ο μαθητής θα καλείται να γεμίσει το καλάθι του μυαλού του, ψωνίζοντας ηθική από όποιο ράφι του αρέσει, σε ένα σούπερ μάρκετ ιδεών για κάθε γούστο.

Όμως, εάν δεν έχεις μια σταθερά για να ορίσεις το που ξεκινά η αξία της ηθικής, είναι αδύνατον να κατανοήσεις και το που τελειώνει. Ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνία όπου βασιλεύει το ασύδοτο θέλημα, η ηθική μπορεί εύκολα να ξεχειλώνει ως εκεί που επιθυμεί ο άνθρωπος. Όπως βλέπουμε – άλλωστε – να ξεχειλώνουν και τον ορισμό της αγάπης, της αλήθειας, της οικογένειας, του γονιού, της γυναίκας και τόσων άλλων πραγμάτων.

Μια αυθύπαρκτη έννοια ηθικής είναι σαν τον σπόρο της παραβολής του Σπορέως, που ρίπτεται σε πετρώδες έδαφος και δεν μπορεί να ριζώσει. «Κάθε αρετή που κάνει ο άνθρωπος χωρίς τη γνώση του Θεού μοιάζει με τυφλό που περπατάει μέσα στο σκοτάδι», λέει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος. «Η αρετή χωρίς πίστη και χάρη δεν είναι αρετή, αλλά δουλεία φόβου ή κενοδοξία», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «Η ηθική και πολιτική φιλοσοφία των έξω, ακόμα κι αν είναι καλή, χωρίς την πίστη στον Χριστό δεν είναι αληθινή, αλλά σκιά και είδωλο αρετής», λέει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας γνώριζαν πώς αποκτάται η αληθινή αρετή, ως δοχεία της χάριτος που πέρασαν ξανά και ξανά από το καμίνι της μετάνοιας. Σε μια κοινωνία χωρίς Θεό, το ηθικό είναι πάντοτε σχετικό και φευγαλέο. Τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα της ανθρωπότητας, έγιναν με προκάλυμμα «ηθικής».

Όμως η πραγματική ηθική προϋποθέτει απαραιτήτως τη μετάνοια. Δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να βάλεις τη συμπεριφορά σου σε καλούπια, αν δεν δεχθείς προηγουμένως ότι έσφαλες κάπου. Και για να αναγνωρίσεις ότι έσφαλες, πρέπει να ξεκαθαρίσεις προς τι ή ΠΟΙΟΝ έσφαλες. Και μόνο ο αναμάρτητος και τέλειος Θεός μπορεί να γίνει αλάνθαστος οδηγός των σφαλμάτων μας, αφού στην ανθρώπινη τρεπτότητα κάθε κακό σχετικοποιείται.

Η αρετή δεν είναι ιδεολογία – Είναι πρόσωπο

Το μεγαλείο της Ορθοδοξίας είναι ότι δεν καθορίζεται καν από στείρους κώδικες ηθικής, αλλά διαχωρίζει το καλό από το κακό μέσω της αποκεκαλυμμένης αλήθειας του ενσαρκωμένου Χριστού. Στην Ορθοδοξία δεν χρειάζεσαι «savoir vivre» και… ρυθμίσεις συμπεριφοράς, γιατί αρκεί να ακολουθήσεις το καθ’ ομοίωσιν σε όσα μας δίδαξε ο Χριστός ότι πρώτος Εκείνος είναι. «Μάθετε απ᾿ εμού, ότι πράος ειμί καί ταπεινός τῃ καρδίᾳ», είπε, δείχνοντας ότι η αρετή δεν είναι ουδέτερο αξίωμα, αλλά πρόσωπο. Το πρόσωπο του Θεού.

Εάν η συμπεριφορά σου δεν έχει αναφορά τον Χριστό, τότε κάθε ηθική σου πράξη θα βρει κάποιον άλλο «κύρη» για να προσκολληθεί. Θα κάνεις το καλό για να σε βλέπει ο κόσμος, και άρα σε διαφεντεύει η κενοδοξία. Θα αποφύγεις το κακό για να μην τιμωρηθείς από τον νόμο, και άρα ελέγχεσαι από τον φόβο και δεν έχεις πραγματική αγάπη για το καλό. Θα δείξεις αρετές γιατί στο υπαγορεύει η συνείδηση, και άρα στηρίζεσαι σε κάτι το μεταβλητό που εύκολα αλλοιώνεται με τις έξεις μας. Θα κάνεις το καλό γιατί «έτσι σε έμαθαν», αλλά ούτε και αυτό στέκει, γιατί αύριο μπορεί να σε μάθουν άλλα.

Το μόνο αμετάβλητο, σταθερό και αιώνιο κριτήριο της ηθικής, δεν είναι καν θέμα ηθικής. Είναι θέμα αγάπης. Είναι το να αρέσουμε στον Θεό επειδή τον αγαπούμε. Όλα τα άλλα φιλοσοφικά συστήματα χάνουν τον δρόμο τους μέσα στο λαβύρινθο της υποκειμενικότητάς τους. Η ηθικότητα χωρίς Θεό γίνεται μια αυτοαναφορική συνθήκη που δεν στεριώνει πουθενά, δεν έχει κανένα ορίζοντα πραγμάτωσης και πολύ συχνά καταντά να είναι συγκεκαλλυμένη κακοήθεια.

Το μάθημα ηθικής στα σχολεία (πέρα από την πολύ επικίνδυνη προπαγάνδα που προορίζεται να κάνει) είναι καταδικασμένο εξαρχής να μην φέρει κανένα κοινωνικό κέρδος. Το ήθος είναι βίωμα και παράδειγμα – όχι στείρες αράδες σε ένα βιβλίο. Φωστήρες ήθους ήταν – για παράδειγμα – οι τρεις Ιεράρχες, που η άθεη παιδεία κατάργησε τη γιορτή τους στα σχολεία. Μόνο υπό το πρίσμα της αιωνιότητας λαμβάνει νόημα η κάθε αρετή, ειδάλλως το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αγγαρευόμαστε με κενά «πρέπει» που το πολύ-πολύ να κρατήσουν έως τον τάφο…https://www.sportime.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ!!!η πρώτη γυναίκα ιστορικός της παγκόσμιας ιστορίας .....

 

Στυλιανός Καβάζης

ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ - Μια μέρα σαν την σημερινή την πρώτη του Χειμώνα του 1083 γεννιέται η πρώτη γυναίκα ιστορικός της παγκόσμιας ιστορίας

Η Παιδεία μιας Ρωμιάς Πριγκίπισσας στα τέλη του 11ου αιώνα

Σπάνια η αγάπη για τα γράμματα, προπαντός για την αρχαία Ελληνική γραμματεία βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος από ότι στο "σκοταδιστικό Βυζάντιο" την εποχή των Κομνηνών.Ειναί η εποχή που ένας Τζέτζης,με την απαράμιλλη λογιοσύνη του σχολίαζει τα ποιήματα του Ησιόδου και του Ομήρου ,κι ένας Ιωάννης Ιταλός καταπιάνεται μετά τον Ψελλό με την μελέτη των πλατωνικών δογμάτων και οι καλύτεροι συγγραφείς του

καιρού εκείνου, όλοι τους διαποτισμένοι από αρχαία πρότυπα, επαίρονται μιμούμενοι τους πιο διάσημους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς στα έργα τους, όπου μέχρι και η γλώσσα τους με την υπερβολική καθαρολογία που φτάνει στα όρια του μανιερισμού προσπαθεί να αναπαράγει την λιτή χάρη του αττικισμού.Μέσα σε αυτή την αληθινή αναγέννηση της κλασικής κουλτούρας(που πάνω της βασίζεται και η μετέπειτα "ξακουστή" ευρωπαϊκή αναγέννηση)μια αυτοκρατορική πριγκίπισσα, όταν μάλιστα ήταν ιδιαίτερα έξυπνη όπως η Άννα η Κομνηνή, δεν γινόταν να περιοριστεί στην παιδεία που επιφύλασσαν τα παλαιότερα χρόνια στις γυναίκες του "Βυζαντίου".

Είχε τους καλύτερους δασκάλους και επωφελήθηκε τα μέγιστα από τα μαθήματα τους.Διδάχθηκε όλα όσα έπρεπε να μαθαίνει κανείς στην εποχή της, ρητορική και φιλοσοφία, ιστορία και λογοτεχνία, γεωγραφία και μυθολογία, ιατρική και επιστήμες.Διαβασέ τους μεγάλους ποιητές της αρχαιότητας,τον Όμηρο και τους λυρικούς, τους τραγικούς και τον Αριστοφάνη, τους ιστορικούς όπως ο Θουκυδίδης και ο Πολύβιος, τους ρήτορες όπως ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης.Μελέτησε επίσης τις πραγματείες του Αριστοτέλη και τους διαλόγους του Πλάτωνα και χάρη στην επαφή της με αυτούς τους περίφημους συγγραφείς έμαθε την τέχνη της ευγλωττίας και το άριστον του Ελληνισμού.Ήταν σε θέση να απαγγείλει με ευχέρεια Ορφέα και Τιμόθεο, Σαπφώ και Πίνδαρο, Πορφύριο και Πρόκλο, τους Στωικούς και τους Πλατωνικούς.Οι ελευθέριες τέχνες δεν είχαν μυστικά για εκείνη.Γνώριζε γεωμετρία, μαθηματικά,μουσική και αστρονομία.

Οι μεγάλοι θεοί της ειδωλολατρίας,οι όμορφοι αρχέγονοι Ελληνικοί μύθοι της ήταν οικείοι.Ο Ηρακλής και η Αθήνα,ο Κάδμος και η Νιόβη ζωντάνευαν εντελώς φυσικά κάτω από την πένα της.Γνωριζέ την ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και γεωγραφία, έδειχνε δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αρχαία μνημεία.Επιπλέον κατείχε τα πολεμικά θέματα, ενώ συζητούσε με τους γιατρούς για την καταλληλότερη συνταγή για κάθε αρρώστια, Τέλος γνώριζε ακόμη και λατινικά πράγμα σπάνιο εκείνη την εποχή για την Ανατολή.

Δεν επρόκειτο μόνο για μια μορφωμένη γυναίκα αλλά για μια πραγματικά λόγια.Οι σύγχρονοι της εκθειάζουν το αττικό της ύφος,την δύναμη και την ικανότητα του πνεύματος της να αντιμετωπίζει με διαύγεια τα πιο σκοτεινά προβλήματα, την ανωτερότητα της έμφυτης ευφυίας της και την ευσυνειδησία με την οποία καλλιεργούσε τα χαρίσματα της,την κλίση της στα βιβλία και τις λόγιες συζητήσεις της και εν γένει την καθολικότητα των γνώσεων της.

Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην Αλεξιάδα,το επικό αυτό έργο της για να διαπιστώσουμε τις υψηλές αρετές της.Παρα το τεχνητό ύφος της,τον ηθελημένο μανιερισμό,την καθαρογλωσσία της, παρά τον οποίο βερμπαλισμο και την επιτήδευση αντιλαμβανόμαστε αμέσως την ξεχωριστή προσωπικότητα που υπήρξε το δίχως άλλο η Άννα Κομνηνή. Όσο και αν υπήρξε ευσεβής λίγο την ενδιέφεραν οι σχοινοτενεις και δυσνόητες θεολογικές συζητήσεις.Ανάμεσα στα φύλλα της Αλεξιάδας αναπνέει ολόκληρος ο Αυτοκρατορικός Ελληνισμός, ο οποίος δεν ήταν σκότος, αλλά φως θαμμένο κάτω από τους λίθους της προκατάληψης. Εκεί,στην Κωνσταντινούπολη, τη Νέα Ρώμη, άνθιζε η παιδεία των Ελλήνων, η φιλοσοφία του Πλάτωνα, η ιστορική συνείδηση του Θουκυδίδη, η τέχνη του λόγου και η ελευθερία της σκέψης.

Αλλά πάνω απ’ όλα, η Άννα ήταν η πρώτη γυναίκα ιστορικός στην παγκόσμια ιστορία . Σε έναν κόσμο όπου η γυναικεία φωνή σπανίως ακουγόταν, εκείνη ύψωσε λόγο επιστημονικό, λογικό, ελεύθερο. Εξιστορεί με πάθος αλλά και με κρίση. Επιθυμεί την αλήθεια, αλλά γνωρίζει και την τέχνη του λόγου και μέσα στην ψυχή της η Ελλάδα ξαναγεννιέται, όχι ως μύθος αλλά ως συνείδηση.

Η Άννα Κομνηνή ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι στο λεγόμενο «σκοταδιστικό Βυζάντιο» έλαμπε ακόμη το αρχαίο φως,ότι οι Έλληνες της Ρωμανίας ήταν οι φύλακες ενός πολιτισμού που αργότερα η Δύση θα ονομάσει Αναγέννηση.

Έαν σήμερα έχουμε ιστορική σκέψη, φιλοσοφία, λόγο εν ελευθερία, ας μνημονεύσουμε ότι στα παλάτια των Κομνηνών, όταν η Ευρώπη έβραζε στον Μεσαίωνα, μια γυναίκα έγραφε ιστορία κυριολεκτικά.Η Άννα Κομνηνή, η κόρη του Αλεξίου Ά, η βασίλισσα της γνώσης, η πρώτη γυναίκα ιστορικός του κόσμου, αποδεικνύει ότι ο Αυτοκρατορικός Ελληνισμός δεν ήταν οπισθοδρόμηση, αλλά προανάκρουσμα του μέλλοντος,ότι στα τέλη του 11ου και στις απαρχές του 12ου αιώνα η Κωνσταντινούπολη ήδη ζούσε ένα πνευματικό φως που θα χρειάζονταν τέσσερις αιώνες για να ξημερώσει στη Δύση.

Κλείνω με ένα ποίημα από τον μεγαλύτερο Έλληνα ποιητή και παρολίγον συνεπίθετο Κωνσταντίνο Καβάφη αφιερωμένο σε αυτήν..

Άννα Κομνηνή

Στον πρόλογο της Αλεξιάδος της θρηνεί,

για την χηρεία της η Άννα Κομνηνή.

Εις ίλλιγον είν’ η ψυχή της. «Καὶ

ῥείθροις δακρύων» μας λέγει «περιτέγγω

τοὺς ὀφθαλμούς..... Φεῦ τῶν κυμάτων» της ζωής της,

«φεῦ τῶν ἐπαναστάσεων». Την καίει η οδύνη

«μέχρις ὀστέων καὶ μυελῶν καὶ μερισμοῦ ψυχῆς».

Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην

καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα·

έναν καημό βαθύ μονάχα είχε

(κι ας μην τ’ ομολογεί) η αγέρωχη αυτή Γραικιά,

που δεν κατάφερε, μ’ όλην την δεξιότητά της,

την Βασιλείαν ν’ αποκτήσει· μα την πήρε

σχεδόν μέσ’ απ’ τα χέρια της ο προπετής Ιωάννης.

Στυλ. Καβάζης

Υ.Γ Σε όσους επιμένουν να επαναλαμβάνουν το φθαρμένο αφήγημα περί «σκοταδιστικού Βυζαντίου» παραβλέποντας την καθαρή ιστορική πραγματικότητα, λίγο μετά την εποχή εκείνη αλλά και για πολλούς αιώνες μετά οπου στη Δύση οι γυναίκες που ξεχώριζαν σύρονταν στην πυρά, (μέχρι και η απελευθέρωτρια ηρωίδα Ιωάννα της Λωραίνης παραδόθηκε στην ), στη Ρωμανία οι γυναίκες δεν φοβόντουσαν το φως του νου αλλά το διεκδικούσαν.

Γιατί βέβαια δεν ήταν μόνο η Άννα Κομνηνή που κυριολεκτικά έγραψε ιστορία.Ήταν και η Ειρήνη η Αθηναία, η πρώτη γυναίκα αυτοκράτωρ, που κυβέρνησε μια αυτοκρατορία όταν αλλού δεν επέτρεπαν ούτε καν στις γυναίκες να μορφωθούν. Ήταν οι μορφωμένες αυγούστες, οι λόγιες μοναχές, οι αντιγραφείς χειρογράφων, οι ποιήτριες, οι φιλόσοφοι, εκείνες που διαμόρφωσαν μια παράδοση όπου η γυναικεία παιδεία δεν ήταν απειλή, αλλά κεφάλαιο πολιτισμού.

Στη Δύση η διαφορετική γυναίκα κινδύνευε

στη Νέα Ρώμη η χαρισματική γυναίκα ανέβαινε τα σκαλιά της εξουσίας, της γνώσης, της γραφής.

Γι’ αυτό και εμείς δεν χρειαστήκαμε «Διαφωτισμό» για να βρούμε το φως.

Το δικό μας φως έκαιγε αιώνες πριν στις βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης, στα έργα των λογίων, στις σελίδες της Αλεξιάδας, στον θρόνο μιας γυναίκας αυτοκράτειρας.

Αν υπήρξε σκοτάδι κάπου, δεν ήταν στο Βυζάντιο αλλά στα μάτια όσων δεν είδαν το φως που έλαμπε εδώ από παλιά.

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Το κρυφό μήνυμα κάθε ασθένειας-Από την πλευρά της ψυχοσωματικής ιατρικής και της μεταφυσικής...

Οι μεγάλες ανακαλύψεις της Ψυχοσωματικής Ιατρικής μας εξηγούν! Τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε; Πού πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε;…
Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε; Η απάντηση είναι… κοινή: βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις αποθήκες του ψυχισμού μας.
Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται είτε στην ψυχολογική μας κατάσταση είτε στο σώμα μας περιέχοντας ένα κρυφό μήνυμα.
Θυμάστε τότε που σας είχαν πιάσει νευρικά γέλια και που με κόπο καταφέρατε να τα καταπνίξετε πριν σας αντιληφθεί εκείνος που δεν έπρεπε; Μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας τις φορές που είχατε κατακλυστεί από πανικό και που μόλις μπορέσατε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να συγκρατήσετε τις κραυγές σας; Κι εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυά σας ή τις διαμαρτυρίες σας;

Όλοι έχουμε παρόμοιες στιγμές να θυμηθούμε. Τι έγιναν όμως τα ξεσπάσματα γέλιου που συγκρατήθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν, οι κραυγές που δεν ακούστηκαν; Κι αν το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, τι να έγιναν άραγε οι βρισιές που δεν ξεστομίστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν , τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν; Χάθηκαν;
Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι. Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο , σκέψη ή επιθυμία , φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις της ψυχοσωματικής ιατρικής που επιβεβαιώνει πως συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν βρίσκουν τρόπο να ικανοποιηθούν γίνονται τελικά οι μυστικοί συνωμότες που μαζί με τους διάφορους νοσογόνους παράγοντες καταβάλουν το αμυντικό μας σύστημα.
Αν και για μακρύ διάστημα η συντηρητική και υλιστική πτέρυγα των επιστημόνων αρνούνταν να δεχθεί την άμεση σχέση όλων των ασθενειών με την ψυχική μας κατάσταση , η πανάρχαια εμπειρική γνώση των λαών δεν έτρεφε καμιά αμφιβολία για τη σχέση της λύπης με την ασθένεια.

Το θυμωμένο στομάχι

Υπάρχουν σκέψεις που μπορούν να προκαλέσουν πραγματική ηλεκτροχημική θύελλα στον οργανισμό μας. Το βέβαιο είναι πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα αχνάρια που αφήνουν μέσα μας. Κι αν αυτό κρατήσει καιρό αργά ή γρήγορα θα βρουν μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως.
Είτε ως νεύρωση , είτε ως σωματική ασθένεια. Ο Ντήπακ Τσόπρα στο βιβλίο του «Κβαντική Θεραπεία» μιλάει για χαρούμενο και λυπημένο στομάχι, για θυμωμένα νεφρά και φοβισμένο αυχένα εξηγώντας πως τα συναισθήματά μας διαποτίζουν κάθε όργανο, μόριο και κύτταρο του σώματός μας. Όμως , αν οι γιατροί που υιοθετούν την ψυχοσωματική προσέγγιση αναζητούν πίσω από την ασθένεια έναν ψυχικό παράγοντα, οι ασχολούμενοι με τη μεταφυσική πάνε ακόμα πιο πέρα: βλέπουν την ασθένεια όχι σαν ξέσπασμα αλλά σαν ανακούφιση της ψυχής που επιτέλους έχει βρει έναν τρόπο να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες της.

Η Επανάσταση των Καλόβολων

Συχνά αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι θέλουμε αγάπη και φροντίδα. Τότε αναλαμβάνει ο οργανισμός να «σωματοποιήσει» την ανάγκη μας και μας στέλνει στο κρεβάτι και στην αναγκαστική φροντίδα των άλλων που δεν μπορούμε πλέον να αρνηθούμε. Δεν έχει σημασία αν αυτή τη φροντίδα την προσφέρει ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή ένας άγνωστος γιατρός και κάποιες νοσοκόμες.
Στην ουσία έχει εκπληρωθεί το βαθύτερο αίτημα επιστροφής μας σε μια κατάσταση όπου είμαστε απαλλαγμένοι από φροντίδες και αφημένοι στη μέριμνα κάποιου άλλου. Ένα είδος παλινδρόμησης σε άλλες πιο παιδικές εποχές που εγκαταλείπαμε τον εαυτό μας στα στοργικά χέρια κάποιου μεγάλου. Από εσωτερική σκοπιά η ασθένεια είναι ένας τρόπος να ζητήσουμε αγάπη, να απαλλαγούμε για λίγο από τις ευθύνες, να αποφύγουμε δύσκολες καταστάσεις, να διεκδικήσουμε και… να εκδικηθούμε.
Αυτό το τελευταίο όσο παράξενο κι αν μοιάζει είναι πολύ αληθινό. Συχνά μια ασθένεια έρχεται ως τιμωρία του εαυτού μας ή κάποιου άλλου προς τον οποίο απευθύνουμε το μήνυμα «κοίτα σε τι κατάσταση με έφερες».
Ταυτόχρονα ο ασθενής, μέσα στην ανημποριά του αποκτά ένα είδος εξουσίας που επιτέλους μπορεί να ασκεί προς εκείνους που τον φροντίζουν. Με λίγα λόγια η ασθένεια είναι ένας τρόπος να εξασφαλίζουμε την συχνότερη παρουσία των άλλων κοντά μας. Δεν είναι ίσως ο πιο σοφός. Αλλά είναι μια διέξοδος. Όπως το συνάχι που συχνά ξεσπάει επειδή πνίξαμε τόσα δάκρυα μέσα μας που στο τέλος ξεχειλίζουν από τη μύτη!
Όπως ο καρκίνος, που σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση εμφανίζεται σε άτομα που ήταν πάντα πρόθυμα, εξυπηρετικά και γίνονταν θυσία για τους άλλους ή κυνηγούσαν με μανία την τελειότητα και υπηρετούσαν με αυτοθυσία τις υποχρεώσεις και τα πρέπει τους.
Είτε ως εξυπηρετητές των άλλων είτε ως περφεξιονιστές έθεσαν τον εαυτό τους κάτω από άκαμπτους κανόνες που δεν τους επέτρεπαν να ξαποστάσουν, να ζητήσουν για τον εαυτό τους, να διεκδικήσουν ή να πουν «δεν γίνεται».
Φρόντισέ με, Αγάπα με! Αν αυτές οι απαιτήσεις του ψυχισμού, που καταπιέστηκαν και απωθήθηκαν σε σημείο που συχνά να μη γίνονται αντιληπτές, δεν αναγνωριστούν και δεν τιμηθούν τότε θα γλιστρήσουν στο σώμα και με τη μορφή μιας σοβαρής ασθένειας όπως ο καρκίνος θα απαιτήσουν αυτό που το ίδιο το άτομο δεν τολμούσε να κάνει: να φερθεί άκρως εγωιστικά. Όπως επισημαίνει ο Ρύντιγκερ Ντάλκε στο βιβλίο του « Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος) «με την έκρηξη της ασθένειας φανερώνεται ένα μεγάλο μέρος της κρυφής απαίτησης του εγώ.
Βγαίνοντας στην επιφάνεια προκαλεί μεγάλη έκπληξη στο περιβάλλον του ασθενούς γιατί ακόμα και τα ειρηνικότερα άτομα απαιτούν ξαφνικά να περιστρέφεται το παν γύρω τους και γύρω από την ασθένειά τους. Ό,τι μέχρι τώρα δεν τολμούσε ο ασθενής να το εκφράσει ως δική του γνώμη ανεβαίνει τώρα από τη σκιά και ζητά την ικανοποίησή του».
Συχνά παρατηρούμε πως εκείνοι που ήταν οι κάποτε εργατικοί, υποταγμένοι, σιωπηλοί, υπομονετικοί και τόσο συμπαθητικοί γεμάτοι αλτρουισμό και προθυμία να βοηθήσουν τους άλλους γίνονται ιδιότροποι και απαιτητικοί ασθενείς που χορεύουν τους άλλους στο ταψί. Στην πραγματικότητα αυτό που μας φαίνεται ως παραξενιά και απαιτητικότητα δεν είναι παρά το ξέσπασμα των καταπιεσμένων δικών τους επιθυμιών που χρόνια τις είχαν υποτάξει δίνοντας το προβάδισμα στους άλλους.

Τα Κρυμμένα Μηνύματα

Παρόμοιοι εσωτερικοί ψυχικοί μηχανισμοί υπαγορεύουν την εμφάνιση διαφόρων μορφών ασθενειών κάθε μια από τις οποίες αποκαλύπτει βαθύτερες απωθημένες καταστάσεις. Η Κάρολαιν Μυς, στο βιβλίο της «Ανατομία του Πνεύματος» και η Λουίζ Χέη στα δικά της βιβλία συμπληρώνουν τον Ντάλκε ως προς τους κρυφούς ψυχικούς παράγοντες που πυροδοτούν τις διαταραχές της υγείας και που μοιάζουν σαν μικρά θεατρικά έργα ή τελετουργικά που έχουν πάρει τη θέση αυτών που πραγματικά χρειαζόμαστε. Ας δούμε μερικά από αυτά.

Κρυολόγημα: αν κάποια στιγμή θέλατε έντονα να κλάψετε και συγκρατήσατε τα δάκρυά σας καταπιέζοντας τα συναισθήματά σας είναι πολύ πιθανό μερικές μέρες αργότερα αυτή η εσωτερική κατάσταση να βρήκε διέξοδο σε ένα γερό κρυολόγημα όπου τα μάτια δακρύζαν και η μύτη έτρεχε σαν βρύση –όπως θα ήθελαν να τρέχουν τα δάκρυα αν είχατε επιτρέψει στη λύπη σας να εκφραστεί. Οι λυγμοί που καταπνίγηκαν βρίσκουν διέξοδο στο βήχα που ως σωματική έκφραση έχει παρόμοια εκδήλωση. Από μακριά δεν μπορεί κανείς να πει αν κάποιος τραντάζεται από λυγμούς ή από βήχα.

Η ίδια η λέξη κρυολόγημα υποδηλώνει κάτι που σας έκανε «να κρυώσετε μέσα σας» και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη σας για ζεστασιά και θαλπωρή. Το κουκούλωμα με ζεστά ρούχα και ο πυρετός είναι μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις αυτής της ανάγκης, όπως οι εντριβές δεν είναι παρά υποκατάστατα του χαδιού και της επαφής που η ψυχή σας είχε ανάγκη

Βήχας: είναι κι αυτός ένα ένδυμα. Κάτω του κρύβονται λόγια, γνώμες, διαμαρτυρίες , βρισιές ή δηλώσεις που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε. Προτιμήσαμε να τις καπιούμε. Αλλά μας έκατσαν στο λαιμό. Έτσι μας «έπνιξαν» όπως ο αποπνικτικός βήχας. Η απόχρεμψη που συχνά συνοδεύει το βήχα έχει επιπλέον ένα χαρακτήρα επιθετικό που υποδηλώνει την καταπιεσμένη ανάγκη μας να «φτύσουμε» ορισμένες καταστάσεις ή πρόσωπα, δραστηριότητα που αναλαμβάνει να εκδραματίσει συμβολικά το σώμα αφού εμείς δεν το επιτρέψαμε στον εαυτό μας. Συχνά ο βήχας είναι εκδήλωση αγανάκτησης ή άγχους όταν το άτομο νιώθει ότι έχει καταπιεί πολλά για πολύ καιρό και έχει πια φτάσει σε ένα σημείο που πνίγεται. Σε αυτή την περίπτωση το σώμα δίνει με τον τρόπο του ένα σήμα για να φερθούμε με περισσότερη τρυφερότητα στον εαυτό μας, να τον γλυκάνουμε και να τον μαλακώσουμε λίγο, κατάσταση που συμβολικά εκφράζουν τα ζεστά ροφήματα με μέλι.

Πόνοι στα γόνατα: εμφανίζονται όταν κάτι μέσα μας νιώθει να έχει γονατίσει από τις πιέσεις της ζωής αλλά επαναστατεί. Δεν θέλει πια να υποτάσσεται και να χαμηλώνει τον εαυτό του προς χάριν των άλλων ή μιας κατάστασης. Δεν θέλει να γονατίζει μπροστά σε κάτι ή κάποιον ισχυρότερο. Έχει ανάγκη να υψώσει το ανάστημά του ή και να δείξει κάποια αδιαλλαξία έτσι όπως κάνει το άκαμπτο εξ αιτίας του πόνου γόνατο. Παράλληλα, καθώς αυτή η ενόχληση αναγκάζει τον άνθρωπο να αναπαύει συχνά το πόδι του σε ένα σκαμνάκι, συμβολικά «στηλώνει» τα πόδια και κρατά τους άλλους μακριά ή εκφράζει έτσι μια συμβολική κλωτσιά προς εκείνα που τον έκαναν «να κάτσει».

Έρπης στα χείλη: σχετίζεται με αισθήματα αηδίας ή ανομολόγητου καταπιεσμένου πόθου που ο ίδιος ο εαυτός αποστρέφεται.

Πρόκειται για ένα διπλό μήνυμα καθώς από τη μια τα χείλη διογκώνονται προσελκύοντας τα βλέμματα ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν το σήμα «μακριά από μένα». Ό,τι μας έκαιγε τα χείλη, ό,τι μας έκανε να δαγκωνόμαστε από μέσα μας αποκτά μια σωματική εκδήλωση που θυμίζει έντονα δαγκωμένα χείλη. Το μάθημα εδώ είναι να αποδεχθεί κανείς τα «ακάθαρτα» συναισθήματά ή επιθυμίες του και να συγχωρήσει τον εαυτό του γι αυτά. Αυτό που προκαλεί αποστροφή πρέπει να αναγνωριστεί. Ο έρπης στα χείλη μπορεί επίσης να δηλώνει την ανάγκη του ατόμου να αρνηθεί τις υπερβολικές οικειότητες ή να αυτοτιμωρηθεί επειδή τις επέτρεψε.

Τριχόπτωση: για τη μεταφυσική παράδοση η τριχόπτωση αντιστοιχεί κατά κάποιον τρόπο στην απώλεια των φτερών. Είναι σαν να είμαστε για άλλα φτιαγμένοι αλλά υποτασσόμαστε σε μια πιο κοινή μοίρα. Έτσι είτε πρόκειται για περιστασιακές περιόδους τριχόπτωσης είτε για γενικευμένη κατάσταση υποδηλώνει εσωτερική σύγκρουση εξαιτίας της υποταγής μας σε μια επιλογή που μας προσφέρει μεν ασφάλεια αλλά έρχεται σε αντίθεση με αυτό που κατά βάθος ήθελε η καρδιά μας και που το φοβηθήκαμε επειδή περιείχε ρίσκο. Παραμονές ενός γάμου, μιας μονιμοποίησης ή απόκτησης μια σταθερής θέσης πολλοί άνθρωποι που έχουν μέσα τους ένα ταξιδιάρικο πουλί νιώθουν να τους πέφτουν τα φτερά δηλαδή βλέπουν τα μαλλιά τους να μαδάνε αντίθετα από εκείνους που παραιτούνται ευχαρίστως από ορισμένες ελευθερίες προκειμένου να νιώθουν ασφαλείς.

Αυτιά: βόμβος, πόνος ,βούλωμα των αυτιών ή περιορισμός της ακοής σηματοδοτούν την αντίστασή μας σε ορισμένες εντολές ή την άρνησή μας να ακούσουμε και να δεχθούμε κάποια πράγματα. Δεν θέλουμε πια ούτε να ακούμε ούτε να υπακούμε. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Η βαθύτερη ανάγκη πίσω από τα προβλήματα των αυτιών είναι να αποσυρθούμε στον εαυτό μας , να αφουγκραστούμε τι αυτός έχει να πει. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ένα σήμα που μας ειδοποιεί να ακούσουμε τη διαίσθησή μας και τη συνείδησή μας, αυτή την ψιθυριστή φωνή που δεν ακούγεται όταν όλη μας η προσοχή είναι στραμμένη σ’ αυτά που λέει ο κόσμος.

Καρδιά: τα προβλήματα σ’ αυτό το ζωτικό όργανο υποδηλώνουν έντονες συναισθηματικές εντάσεις. Ερωτικές απογοητεύσεις, άρνηση συγχώρεσης, ενοχή και αυτομομφή, μεγάλη συναισθηματική εξάρτηση ή αντίθετα αποξένωση και «κλείσιμο της καρδιάς» έχουν άμεση σχέση με τη δυσλειτουργία της. Εκτεταμένες μελέτες έχουν αποδείξει πως η ροή της αγάπης και της συγχώρεσης αποτρέπουν τα ισχαιμικά επεισόδια ενώ αντίθετα διευκολύνεται η εμφάνισή τους όταν η έκφραση της αγάπης είναι προβληματική. Το μάθημα πίσω από τα προβλήματα στο καρδιαγγειακό σύστημα περιέχει πάντα το ίδιο βαθύτερο αίτημα για άνοιγμα της καρδιάς , καλοσύνη και αποδοχή. Όσο πιο ανεπιφύλακτες, τόσο καλύτερα. Πρώτα και κύρια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Πόδια: καθώς τα πόδια μας μεταφέρουν αποτελούν τους συμβολικούς δείκτες για τον τρόπο που βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής μας. Πόνοι, κάλοι, δυσκολία στις αρθρώσεις, κατάγματα και χτυπήματα δείχνουν πάντα μια αντίρρηση που προβάλει ο εαυτός για την κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Μπορεί να αποτελούν αντιστάσεις και προειδοποιήσεις ή απλά να εκφράζουν μια βαθύτερη απροθυμία για τον τρόπο που κινούμεθα στη ζωή. Το αίτημά που εκφράζει με αυτό τον τρόπο το σώμα είναι η ανάγκη για ένα σταμάτημα και για επανεκτίμηση της πορείας μας. Στην καλύτερη περίπτωση μας ζητείται να επιβραδύνουμε λίγο το ρυθμό μας και να χαρούμε ορισμένα πράγματα περισσότερο. Διαφορετικά μπορεί να μας δίνεται ένα μήνυμα για πλήρη αλλαγή πορείας.

Χέρια: τα χέρια αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, τις ευθύνες μας και τα ταλέντα μας. Πόνοι στα χέρια δηλώνουν την αντίδραση του εαυτού επειδή δεν εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας ή δεν διαφεντεύουμε με σοφία τον εαυτό μας και τις υποθέσεις μας. Μήπως έχουμε κάνει κάποια παραβίαση των ορίων μας; Ή μήπως δεν τολμάμε να ανοίξουμε τα χέρια –και την αγκαλιά μας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας καλούν να απαντήσουμε τα προβλήματα στα άνω άκρα.

Πόνοι στους ώμους και τον αυχένα: υποδηλώνουν συχνά πως έχουμε αναλάβει μεγάλα βάρη , περισσότερα από όσα αντέχουμε να σηκώσουμε ή ότι έχουμε αυτοπεριοριστεί και έχουμε δεχθεί να υποταχθούμε. Δηλώνουν ένα είδος υποδούλωσης το οποίο έχει φτάσει πια σε οριακό επίπεδο. Οι πόνοι στους ώμους δεν μας αφήνουν να υψώσουμε τα χέρια και το αυχενικό μπλοκάρει μια ευρύτερη περιοχή δείχνοντας ένα είδος ακαμψίας που έχει επέλθει με τον καιρό. Το βαθύτερο αίτημα είναι να δούμε και άλλες οπτικές γωνίες, να στραφούμε και προς άλλες κατευθύνσεις και κυρίως αυτήν που μπορεί να μας δείξει έναν εαυτό πιο ανάλαφρο , πιο ευδιάθετο και πιο πρόθυμο να εκφράσει το ευρύτερο δυναμικό του.

Προβλήματα στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά: η εσωτερική παράδοση συνδέει την αριστερή πλευρά του σώματος με το συναίσθημα και τη θηλυκή διάσταση της ύπαρξης και τη δεξιά πλευρά με τη λογική και την αρσενική διάσταση. Ανάλογα σε ποια πλευρά του σώματος εκδηλώνεται ένα πρόβλημα δείχνει ταυτόχρονα αν «παραπονείται» το ανδρικό και λογικό μέρος μας ή το θηλυκό και συναισθηματικό.

Κεφάλι

Σ’ αυτό βρίσκονται τα περισσότερα αισθητήρια όργανα αλλά και ο εγκέφαλος αποτελεί ταυτόχρονα το στρατηγείο μας και την πύλη απ’ όπου ο έξω κόσμος περνάει μέσα μας. Από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία ως τις σοβαρές παθήσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή του κεφαλιού φανερώνεται η στάση μας απέναντι σ’ αυτά που μας απασχολούν. Συχνά αντί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο το νιώθουμε απλώς να πονάει από έναν ισχυρό πονοκέφαλο. Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι έχουμε φορτωθεί με πολλές σκοτούρες ή ότι έχουμε υπερφορτώσει τα κυκλώματα με κάτι που μας ζητάει πολλή ενέργεια και σκέψη δίχως να αναγνωρίζουμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να «κρυώσουν» λιγάκι πριν πάρουμε αποφάσεις.

Διαγνωστικές Ερωτήσεις

Όποιο κι αν είναι το σύμπτωμα που εμφανίζεται στο σώμα είναι σίγουρα ένα μήνυμα από την ψυχή μας. Αν το ακούσουμε και ανταποκριθούμε ανάλογα τότε η ένταση του συμπτώματος θα μειωθεί ή και θα υποχωρήσει εντελώς ,υποστηρίζουν με βεβαιότητα οι ολιστικοί θεραπευτές. Οι ακόλουθες ερωτήσεις προς τον εαυτό μας είναι πολύ βοηθητικές ώστε να κατανοήσουμε αυτό το μήνυμα:

Τι συμβαίνει στη ζωή μου την περίοδο που εμφανίζεται το σύμπτωμα ή η ασθένεια;

Μου προσφέρει ένα άλλοθι για να ξεκουραστώ επιτέλους;

Ή μήπως για να αναβάλλω ή και να αποφύγω κάτι;

Θα μπορούσε να είναι ένα μεταμφιεσμένο συναίσθημα- π.χ. θυμός- μια ανάγκη- π.χ. για επαφή -ή μια επιθυμία- π.χ. για φροντίδα που έχω αρνηθεί να εκδηλώσω;

Μήπως χρειάζομαι μια παύση;

Ή μήπως μια αθώωση;

Υπάρχει κάποιος που θέλω να «τιμωρήσω» με την διαταραχή της υγείας μου;

(Του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου)

Ποιος προσελκύεται κοντά μου όταν αρρωσταίνω; Ποιος απομακρύνεται; Μήπως αυτό επιζητώ κατά βάθος;

Αν η ασθένεια είχε ένα μήνυμα να μου δώσει ποιο θα ήταν αυτό;

Όσο πιο βαθύ είναι το επίπεδο από το οποίο θα προέλθουν οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα τόσο βαθύτερη θα είναι και η επαφή που θα έχετε κάνει με τον εαυτό σας. Έτσι θα έχετε ανοίξει το δρόμο για την ανακούφιση και τη θεραπεία του βαθύτερου πυρήνα απ’ όπου προέκυψε το πρόβλημα και το οποίο είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο.

briefingnews.gr

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων