π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης- Μπράβο στους λεβέντες του Πολεμικού μας Ναυτικού (βίντεο)

από το κανάλι Εγρήγορση

Πρωτοφανές!!!! Εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας για τον εορτασμό της 1ης Απριλίου στην Ελλάδα – Επιτέλους θα γιορτάζουμε τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ στα σχολεία.

Εγκύκλιο για τον σχολικό εορτασμό της επετείου του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Δευτέρα το Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού της Ελλάδας, όπως ενημερώθηκε η Υπουργός Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας, Αθηνά Μιχαηλίδου. 

 

Μιλώντας στο ΚΥΠΕ, η κ. Μιχαηλίδου εξήγησε ότι η απόφαση αυτή έρχεται έπειτα από επανειλημμένα αιτήματα του Υπουργείου Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας προς το Υπουργείο της Ελλάδας. Όπως είπε, εδώ και δύο χρόνια συστηματικά υποβάλλονταν αιτήματα και ότι το τελευταίο υποβλήθηκε τόσο από το Υπουργείο, όσο και από τον Πρέσβη της Κύπρου στην Ελλάδα, μετά τον ανασχηματισμό στην ελληνική κυβέρνηση και τον διορισμό της Σοφίας Ζαχαράκη ως Υπουργού.
 

Σύμφωνα με την κ. Μιχαηλίδου, η έκδοση της εγκυκλίου για τον εορτασμό της 1ης Απρίλιου στην Ελλάδα αφορά όλα τα σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. «Ελλάδα και Κύπρος συνεργάζονται στενά και στον τομέα της παιδείας, καθώς οι μορφωτικές σχέσεις των αδελφών μας είναι άριστες και αντανακλούν τους άρρηκτους εθνικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς του Ελληνισμού», σημείωσε η κ. Μιχαηλίδου. 

 

Ανέφερε, ακόμα, ότι η επέτειος της 1ης Απριλίου θα τιμάται στα σχολεία της Ελλάδας με εκδηλώσεις και εκπαιδευτικές δραστηριότητες, καθώς και με ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της μαθητικής κοινότητας. Η κ. Μιχαηλίδου υπογράμμισε ότι πρόκειται για «ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας του μείζονος Ελληνισμού, αποτελεί απόφαση ιστορικού χαρακτήρα η οποία ενισχύει την διατήρηση της ενότητας του Ελληνισμού και την ιστορική του αυτοσυνειδησία». 

 

Εξάλλου, με ανάρτησή της στο X, η κ. Μιχαηλίδου χαιρέτισε την απόφαση της κ. Ζαχαράκη να τιμάται η 1η Απριλίου 1955 στα σχολεία της Ελλάδας, κάνοντας λόγο για «μία ιστορική ημέρα που σηματοδότησε τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ για την ελευθερία». 

 

Την απόφαση της κ. Ζαχαράκη σχολίασε σε ανάρτησή του στο X και ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, λέγοντας ότι πρόκειται για απόφαση με «βαθιά ιστορική σημασία, επισφράγιση των διαχρονικών δεσμών, της κοινής πορείας και της ιστορικής συνέχειας που ενώνει Κύπρο και Ελλάδα». 

 

«Δεν είναι απλώς μια πολιτική πράξη, αλλά μια πράξη επικύρωσης της ιστορικής αλήθειας που αντέχει στον χρόνο και υπόμνηση της ιστορικής μας ευθύνης», προσθέτει ο κ. Λετυμπιώτης, σημειώνοντας ότι «η 1η Απριλίου 1955 συμπυκνώνει σε μια ιστορική στιγμή όλα εκείνα που καθορίζουν και καθοδηγούν τον Εθνικό μας βίο». 

 

Εξάλλου, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων και Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού Αννίτα Δημητρίου ευχαρίστησε προσωπικά την Υπουργό Παιδείας της Ελλάδος Σοφία Ζαχαράκη για την απόφαση της να τιμάται η 1η Απριλίου στα ελληνικά σχολεία. Η κ. Δημητρίου υπογράμμισε ότι πρόκειται για μια ιστορική και συμβολική συνάμα απόφαση, η οποία επιβεβαιώνει τους άρρηκτους εθνικούς δεσμούς Ελλάδας και Κύπρου. Ο ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ είναι φάρος εθνικής αξιοπρέπειας και κοινής ιστορικής πορείας. Το παρελθόν μάς δεσμεύει να οικοδομούμε μαζί ένα μέλλον ελευθερίας, ενότητας και ευθύνης.

 

πηγή

 

ΣΧΟΛΙΟ

 

Αληθινά είναι μια πρωτοφανής ενέργεια από το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας...

Ενα Υπουργείο που εδώ και χρόνια έχει καταργήσει όχι μόνο το προσωνύμιο "Εθνικής" από την ονομασία του, αλλά και κάθε Εθνικό και Ορθόδοξο πρόγραμμα από την Παιδεία...

Εδώ και δεκαετίες και με όλες τις κυβερνήσεις οι Υπουργοί Παιδείας που τοποθετούνται είναι πρόσωπα ανθελληνικά και αντιχριστιανικά που επιλέγονται από μυστικές λέσχες και στοές και προτείνονται (ή επιβάλλονται) στις κυβερνήσεις για να αλλοιώνουν και να εξαφανίζουν οτιδήποτε εθνικό, ελληνικό και Ορθόδοξο από τα παιδιά μας...

Ολες οι εγκύκλιοι και όλες οι δράσεις σαν μοναδικό στόχο είχαν και έχουν την νεοταξική παρανοϊκή πλύση εγκεφάλου στα παιδιά μας, με θέματα που επιβάλλει η WOKE ατζέντα...

 

Αυτή είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει το ανάποδο... 

Ρε τι σου κάνει ο Τραμπ...

Επετειακές Μοχλεύσεις και Αναμοχλεύσεις

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου*

 

Θεωρώ πως ξεχωριστές εορταστικές επέτειοι όπως εκείνη της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας /Εθνεγερσίας του 1821, εμπεριέχουν και το στοιχείο του προβληματισμού, πέραν των τιμητικών εκδηλώσεων.
 

Φρονώ πως οι σπουδαίες επέτειοι λειτουργούν και ως μοχλοί /μόχλευση της εθνικής και ιστορικής Μνήμης. Παράλληλα όμως –και αναπόδραστα –λειτουργούν και ως αναμόχλευση /αναμοχλεύουν δυσάρεστα γεγονότα /συμπεριφορές εξεχόντων πρωταγωνιστών, που απογοητεύουν (χωρίς βέβαια να μειώνουν τη μεγάλη εθνική /πατριωτική τους προσφορά).

 

Αυτές οι σκέψεις με απασχόλησαν ετούτες τις ιδιαίτερες ημέρες της απελευθέρωσης από τον Οθωμανικό ζυγό και της σύστασης του νεότερου Ελληνικού Κράτους που αριθμεί δύο αιώνες και κάτι. 

 

Έπρεπε να προβώ σε εμφιλοχώρηση /παρείσφρηση δυσάρεστων γεγονότων και ανεπίτρεπτων συμπεριφορών ηρωικών προσωπικοτήτων της εποχής εκείνης. Μήπως όμως θα γινόμουν, αφ ενός πρόξενος αρνητικών σχολίων (ως στερούμενος πατριωτικών αισθημάτων !...) αλλά και (υπ) αίτιος να μαυρίσουν οι καρδιές των συμπατριωτών μου οι οποίοι –δικαίως – γιόρταζαν και ξεφάντωναν; Η μεγάλη Εορτή της 25ης Μαρτίου είναι αδιαφιλονίκητα διττή /διπλή. Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τον ερχομό του Θεανθρώπου, το μεγάλο της Χριστιανοσύνης χαρμόσυνο γεγονός. Ταυτόχρονα – με τον Χριστιανικό /θρησκευτικό Ευαγγελισμό – έχουμε και τον Εθνικό Εορτασμό της Εθνεγερσίας του 1821. Ο Ελληνισμός σύσσωμος τότε, μεγαλούργησε, επειδή διέθετε δύο …. σιαμαίες /αδιαχώριστες ταυτότητες: Εθνική και Χριστιανική!!!.

 

Με αυτές, άρρηκτα και διαχρονικά συνδεδεμένος, αποτίναξε τον Τουρκικό ζυγό. Η ποθεινή ελευθερία –απελευθέρωση, ήταν επιθυμία και αγωνία 400χρόνων, μέχρις ότου ήρθε η ώρα, το ξέσπασμα η Εθνική Παλιγγενεσία!. 

 

Εδώ παρενθετικά, θα ήθελα να προσθέσω και μία τρίτη παράμετρο στις δύο προηγούμενες. Αυτή όμως, δεν είναι ούτε γιορταστική, ούτε χαρμόσυνη, αφού αναφέρεται σε δυσάρεστες «πτυχές» της ένδοξης Ιστορίας ορισμένων πρωταγωνιστών του 1821. Για μένα η αξία /σημασία της 25ης Μαρτίου είναι 3πλη και όχι 2πλή. Η ιστορική αναφορά (πλην των θετικών) και των αρνητικών δεδομένων, δεν αποτελεί ανάξια λόγου υπενθύμιση, αλλά διδαχή απαραίτητη για όλους μας. 

 

Με μια λοιπόν μικρή –πλην αιτιολογημένη, ώστε να μην επηρεαστεί το εορταστικό κλίμα - καθυστέρηση, θα αναφερθώ συνοπτικά:

 

Ημερομηνίες:

 

1821 Φεβρουάριος: Έναρξη του αγώνα από τον Υψηλάντη και τον Ιερό Λόχο του.

1821 17η Μαρτίου: Μάνη και Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

1821 23η Μαρτίου: Καλαμάτα.

1821 25η Μαρτίου: Αγία Λαύρα Καλαβρύτων Παλαιών Πατρών Γερμανός. 

1827: Ναυμαχία Ναυαρίνου (καταλυτικής σημασίας η συνδρομή των 3 συμμάχων: Γάλλων, Άγγλων, Ρώσων).

1830: Ανακήρυξη της Ελλάδας ως Κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο! (Μετά από 9 χρόνια).

 

Ανεπίτρεπτες εθνοβόρες συμπεριφορές: 

Από το 1823 μέχρι το 1825 είχαμε 2 Εμφύλιους και δύο Κυβερνήσεις (με έδρα την Τρίπολη και το Κρανίδι) με δύο Κυβερνήτες: Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και Κουντουριώτη αντίστοιχα. 

 

Φιλόδοξοι επίδοξοι Κυβερνήτες, αλληλοϋποβλέπονταν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στη συγκρότηση Κράτους (Δεληγιάννης, Ζαΐμης, Λόντος, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης κ. α θύτες και θύματα ανόσιων δολοπλοκιών).

 

Αποκορύφωμα:

 

Ι. Η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη από τον Μαυροκορδάτο. Πρόθεση του τελευταίου ήταν να καταδικαστούν, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας, σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Ευτυχώς δύο τίμιοι και γενναίοι δικαστές – ο Τερτσέτης και Πολυζωίδης –αρνήθηκαν να τους καταδικάσουν(!). 

 

ΙΙ. Η δολοφονία στο Ναύπλιο του Καποδίστρια (από τους Μαυρομιχαλέους). 

 

Απαράδεκτη η συμπεριφορά ορισμένων εκ των πρωταγωνιστών που βρήκαν την ευκαιρία να εμέσουν όλο τους τον φθόνο σε λαμπρούς αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού εκείνου αγώνα. 

 

Θαρρεί κανείς πως όταν οι Έλληνες Προεστοί αγωνιστές ανάσαναν το ζείδωρο αέρα / το οξυγόνο επιβίωσης, την Ελευθερία, κάποιοι επέλεξαν να εισπνεύσουν το μίσος /το μονοξείδιο της εξόντωσης των …. «πολιτικών» τους αντιπάλων ή απλώς εκείνων που δοξάστηκαν περισσότερο (απόλυτα βέβαια δικαιολογημένα!....).

 

Βγήκαν στην επιφάνεια τα εγγενή ορμέμφυτα του φθόνου, του μίσους, της μισαλλοδοξίας, του διχασμού. Πότε; Τότε που οι ίδιοι με τους λοιπούς συνέλληνες απελευθέρωσαν την Πατρίδα!!!.

 

Μπορεί ν’ ακούγεται περίεργο, παράλογο /παρανοϊκό, αλλά είναι κοινός τόπος, πως ετούτον εδώ τον Τόπο –εκτός από ευάριθμες εξαιρέσεις – τον αγαπάμε όλοι μας.

 

Υπό μία όμως θεμελιώδη προϋπόθεση:

 

Ο καθένας τον αγαπάει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος (συνηθέστατα) έχει ως προαπαιτούμενο την προσωπική του πρωτοκαθεδρία, καθοδήγηση, διακυβέρνηση(!...). Ακόμη και αν χρειαστεί να εξοντωθούν οι άλλοι, οι απέναντι, που και εκείνοι έχουν ανάλογες /αντίστοιχες φιλοδοξίες και δοξασίες, αλλά και ίση φιλοπατρία, καθώς και ανάλογη προσφορά!.

 

Η περιώνυμη «Ιστορική Μνήμη» οφείλει να είναι συνδεδεμένη τόσο με την διαδρομή την ιστορική και την διαχρονική πολιτισμική προσφορά, όσο και (αναγκαίο, συνοδευτικό κακό) με τα αρνητικά γεγονότα, συμπεριφορές, πράξεις, ώστε να είναι πλήρης. Δεν επιτρέπεται να είναι πλημμελής και επιλεκτική. Αν φυσικά θέλουμε να είναι χρήσιμη, παιδευτική. Η Ιστορία δυστυχώς ΔΕΝ -ενώ θα έπρεπε –διδάσκει (σ.σ βλ. σχετική αναφορά στο βιβλίο μου «Αυτόφωτες δοκιμές Αξιοπρεπούς ζην»). Όχι μόνο επειδή αναγράφονται ανακρίβειες, αλλά γιατί δεν διδάσκεται με ορθό τρόπο. 

 

Με ανάλυση συμπεριφορών, χωρίς στρογγυλοποιήσεις, ωραιοποιήσεις, προτιμήσεις ή και ….κομματικές αναμείξεις. 

 

Αξίωμα: Οι Έλληνες –εδώ και 4000 χρόνια! – μεγαλουργούν όταν αντιμετωπίζουν έναν εξωτερικό εχθρό. Όμως διχάζονται, εμφυλιοαντιπαρατίθενται και αυτοχειριάζονται όταν αντιμετωπίζουν αλλήλους ως … εχθρούς!.

 

Εξυπακούεται πως όλα οφείλονται στον …εσώτατο προσωπικό εχθρό του καθενός μας. Στα αχαλιναγώγητα ορμέμφυτά μας. Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Τα ποταπά ένστικτα που εμφιλοχωρούν στο DNA / Γονιδίωμά μας, μας ποδηγετούν αρνητικά, αυτοκαταστροφικά. 

 

Θεωρώ πως είναι περίεργο, άκαιρο, άσκοπο και άτοπο, όταν εορτάζουμε και υπερηφανευόμαστε για υπέρλαμπρα επιτεύγματα, να παραθεωρούμε, να αγνοούμε ή να παρασιωπούμε και εκείνα που θα πρέπει να αποφεύγουμε να τα μιμηθούμε. 

 

Η πολιτεία, οι δάσκαλοι, όλοι μας έχουμε ιερή υποχρέωση (όχι μόνο να εξυμνούμε τα σπουδαία κατορθώματα) να καυτηριάζουμε και τα όποια θλιβερά συνέβησαν, προκειμένου να μη τα επαναλάβουμε και εμείς. 

 

ΥΓ Η 25η Μάρτιου, με τον τρίτο συμβολισμό (των αρνητικών , καταδικαστέων, απορριπτέων συμπεριφορών μερικών εκ των πρωταγωνιστών της Εθνεγερσίας) προσφέρει –σε τελευταία ανάλυση – μια ακόμη αξιοπρόβλητη –εθνική – προσφορά: Τα όσα αρνητικά /ανεπίτρεπτα συνέβησαν τότε, να προβληθούν – να μην αποκρυβούν – ώστε η καταδίκη και συνακόλουθα η αποφυγή μίμησής τους, να δράσουν ευεργετικά, εθνωφελώς (…ακόμη και αυτά).

 

Χρόνια πολλά, Ζήτω η 25Η Μαρτίου (για τρείς μάλιστα λόγους). 

 

*Ιατρού

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ -ΕΡΩΤΟΣ ΘΥΜΙΑΜΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων 

 

Το απόσπασμα είναι από τους Ορφικούς Ύμνους οι οποίοι χρονολογούνται προ αμνημονεύτων χρόνων. Αδύνατον να προσδιοριστεί χρονολογικώς πότε οι πρωτοΈλληνες Πελασγοί είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται και να παρατηρούν τις κινήσεις του Ήλιου, της Σελήνης, των Πλανητών και άλλων φυσικών φαινομένων. 

 

Τρία συναισθήματα τους διήγειραν και τους συγκλόνισαν: α/ Ο απεριόριστος θαυμασμός προς το αχανές Σύμπαν β/ ο ασίγαστος φόβος για τα όσα συνέβησαν γύρω του (κοσμογονικές καταστροφές-Κατακλυσμοί κ.α) γ/ Ο Έρωτας του ειδέναι.

 

Όλα ξεκίνησαν από τον ανήσυχο λαό της θάλασσας του Αιγαίου. Από το Αιγαίο διαδόθηκε η γνώση και ο πολιτισμός. Κατωτέρω παραθέτω το Θυμίαμα στον Έρωτα:
 

ΕΡΩΤΟΣ Θυμίαμα, Αρώματα  

 

Σε ακριβή μετάφραση από το βιβλίο «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» Ιωάννου Πασσά, Αθήνα, Εγκλ. Ήλιος 1982 

 

[Επικαλούμαι τον μεγάλον, τον αγνόν, τον περιπόθητον, τον γλυκύν Ερωτα 

Τον ισχυρόν τοξότην, τον φτερωτόν που φλογίζει με δύναμιν τους ανθρώπους 

Τον ταχύν και ορμητικόν που παίζει μαζί με τους θεούς και με τους θνητούς ανθρώπους 

Τον έξυπνον, τον εφευρετικόν, με τις δύο φύσεις (αρρεν και θήλυ) που κρατεί τα κλειδιά των πάντων 

Τα κλειδιά του επουράνιου αιθέρος, της θάλασσας και της γης 

Και όσα πνεύματα, που γεννούν τα πάντα στους ανθρώπους 

Τρέφει η θεά, παράγει χλωρούς καρπούς και όσα έχει ο ευρύς Τάρταρος και η θορυβώδης θάλασσα.

Διότι μόνον εσύ κρατάς το πηδάλιον(είσαι κυρίαρχος) όλων αυτών.

Αλλά ώ μακάριε με καθαρές διαθέσεις έλα μαζί με τους μύστες.

Και απομάκρυνε από αυτούς τις φαύλες και παράδοξες ορμές] 

 

ΑΝΑΛΥΣΗ 

 

1/Ο Έρωτας είναι συμπαντικής εμβέλειας αισθητικό πεδίο και σαν τέτοιος δεν δεσμεύεται από: Αποστάσεις, Ανθρώπινους Νόμους-Ήθη, Ηλικία, Πλούτο ή Φτώχεια κ.α Ο σαρκικός έρωτας είναι ένα μικρό μέρος του συμπαντικού Έρωτα. 

 

2/ Οποία ειρωνεία! Οι Έλληνες που πρώτοι ανακάλυψαν και περιέγραψαν προ αμνημονεύτων χρόνων τον συμπαντικό Έρωτα, τον συμβολίζουν με τον Άγιο Βαλεντίνο, τον ξερακιανό μοναχό, εχθρό του Έρωτα, λόγω δόγματικής θρησκείας και ενδεχόμενα να είχε και τις διαστροφές της Καθολικής Εκκλησίας και του μοναχικού βίου (ομοφυλοφιλία ανδρών -γυναικών κ.α) 

 

3/ Οι πρόγονοι μας είχαν δώσει στον Έρωτα θεική υπόσταση και τον είχαν μεταξύ των θεών και των ανθρώπων. Δείτε πόσο αρνητικά είναι τα διάφορα αβρααμικά θρησκευτικά δόγματα και με πόση περιφρόνηση και μίσος φέρονται προς την γυναίκα ώστε να μην κινεί τον Έρωτα (μπούργκα, τσαντόρ, απαγορεύσεις) 

 

4/ Ο Έρωτας παρουσιάζεται με δύο φύσεις όσα και τα φύλα (άρρεν και θήλυ) και όχι με ..74 φύσεις, όπως προσπαθούν να αλλάξουν την φυσιολογία του ανθρώπου. 

 

5/ Ολα στη γη είναι δημιουργήματα του Έρωτα. Αυτός μας φτιάχνει τις τροφές και ότι γίνεται στην ξηρά και στη θάλασσα. 

 

6/ Το πνεύμα μας είναι προϊόν του Έρωτα. Αν ο άνθρωπος δεν ερωτευτεί μια ιδέα και δεν πονέσει για αυτή δεν θα μπορέσει να την υλοποιήσει. 

 

7/ Ο Έρωτας κυρίαρχος στο Σύμπαν και διέπει τα πάντα. Με τον συμπαντικό Έρωτα (Έλξη), δημιουργήθηκε το Σύμπαν, με τον Έρωτα (έλξη) διατηρούνται ενωμένοι οι Γαλαξίες, με τον Έρωτα (έλξη) διατηρείται ενωμένο το Ηλιακό μας σύστημα, με την αμοιβαία έλξη δημιουργείται το ανδρόγυνο και η οικογένεια. Ακόμη και τα ηλεκτρόνια, σωμάτιο και σωματίδια γύρω από τα διάφορα στοιχεία στην έλξη (Ερωτα) οφείλουν υπόσταση τους.

 

8/ Αντίθετα η Έρις (νείκος εξού φιλονεικία) φέρνει την άπωση. Ενεργεί στην διάλυση, την απομάκρυνση και την αποσύνθεση των πάντων. Ακόμη και το νέφος των σωματίων και σωματιδίων του ανθρώπινου σώματος μένει ενωμένο χάρις στον Έρωτα της ζωής. Όταν σταματήσει ο Έρωτας για ζωή τότε το νέφος μας διαλύεται και το σώμα πεθαίνει. 

 

9/ Οι άνθρωποι της εποχής μας χάριν της ύλης έχουν γίνει ανέραστοι και τον Ερωτα βλέπουν μόνο από την σκοπιά του σεξ. Οι θεοκρατικές και οπισθοδρομικές κοινωνίες εχθρεύονται τον Έρωτα και τον ενοχοποιούν, σε βαθμό μάλιστα ακόμη και με μια λέξη ερωτική αν ξεστομίσεις ή ένα φλερτ να κάνεις στο ωραίο φύλο να θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση η οποία διώκεται ποινικά. Στην εποχή μου ήταν ανεκτικότερες και ερωτικές οι κοινωνίες. 

 

9/ Για την κλοπή της Ωραίας Ελένης από τον Πάρη έγινε ο Τρωικός Πόλεμο, όχι φυσικά το 1250 π.Χ όπως λένε, αλλά το 3.500 π.Χ με βάση αστρονομικά δεδομένα 

 

10/ Η τελευταία στροφή του Ύμνου καταδικάζει τις διαστροφές που συμβαίνουν είτε λόγω φυσικών αιτίων (διαταραχή ορμονικού συστήματος) είτε λόγω του περιβάλλοντος και την επιβολή με αναγκαστικούς νόμους ενός αφύσικου ελαττώματος σε όλη την κοινωνία. 

 

11/ Ο θεός Έρωτας με τη Λύρα του Απόλλωνα θεράπευε ακόμα και ασθενείς στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου, όπως μαρτυρεί η εικόνα της Θόλου.

 

12/ Ο απανταχού Έλληνας έχει ιδιαίτερο Έρωτα για την πατρίδα του. Οι ανθελληνικές δυνάμεις εντός και εκτός Ελλάδος του επέβαλαν αντιδημοκρατικό Σύνταγμα, αυτό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και τον κρατάνε με επιβλαβή και ανθελληνικά στην ουσία κόμματα και προδοτικά αποκόμματα της αντεθνικής Αριστεράς σε δουλεία και μόνιμο μαρασμό. Αν αποκτούσε πατριώτη και ικανό ηγέτη, όπως ο Ι. Καποδίστριας ή ο Ι. Μεταξάς η Ελλάδα θα είχε μεγαλουργήσει. Αλλά και τους δύο τους δολοφόνησαν οι ίδιες δυνάμεις.

 

(29/3/25) 

 

* Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης 

Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών 

amphiktyon@gmail.com

http://amphiktyon.blogspot.com/

http://amphiktyon.org

Η αρετή είναι αυτοαγνοούμενη

Τον αληθινό άνθρωπο του Θεού όλοι τον ξέρουν και μοναχά ο ίδιος δεν ξέρει τον εαυτό του. Όποιος τον πλησιάζει, τον γνωρίζει, ο ίδιος όμως δεν έχει επίγνωση των προτερημάτων του. Το ακτινοβόλημα της αρετής και των χαρισμάτων του, που πηγάζουν από την θεοφώτιστη και θεοχαρίτωτη ψυχή του, είναι φανερό σ΄ όλους όσοι τον συναναστρέφονται, είναι όμως άγνωστο και αφανέρωτο στον ίδιο. Οι άλλοι το διακρίνουνε και το τιμούνε και τον δοξάζουνε. Αυτός μονάχα δεν βλέπει τίποτα και νομίζει τον εαυτό του μικρό και ανάξιο και συνηθισμένο΄ «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10).Εσείς δε, όταν τα κατορθώνετε όλα αυτά, να λέτε πως δεν αξίζετε τίποτα.

 

Ο Μωυσής, όταν ύστερα από την υπερθαύμαστη θεοψία του κατέβηκε έπειτα από σαράντα μέρες από το όρος, κρατώντας στα χέρια του τις πλάκες της θείας Νομοθεσίας, είχε το πρόσωπό του δοξασμένο και καταφώτιστο από τις μαρμαρυγές μιας υπερφυσικής ακτινοβολίας και λαμπρότητας, σε τρόπο που ο Ααρών, ο αδελφός του και οι πρεσβύτεροι του λαού, δεν μπορούσανε να αντικρύσουνε τις ακτίνες που εφωτοστεφάνωναν την όψη του κι έμεναν εκστατικοί κι εφοβούντανε να τον πλησιάσουν. «Καὶ εἶδεν Ἀαρών καὶ πάντες οἱ πρεσβύτεροι Ἰσραήλ... καὶ πάντες οἱ Ἄρχοντες τῆς Συναγωγῆς... καὶ πάντες οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ... καὶ ἥν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἐφοβήθησαν ἐγγίσαι αὐτῷ». (Εξοδ. λδ, 23-22).

 

Ο αληθινός δούλος του Θεού και γνήσιος εκτελεστής των εντολών του, αν γυρίσει καμιά φορά τα νοητικά του μάτια επάνω του, δεν συλλογιέται τίποτες άλλο, παρά τα ελαττώματά του και την ανημποριά του. Αρετές και ικανότητες εξαιρετικές δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του. Και αυτή είναι η διαφορά του κοσμικού από τον πνευματικόν άνθρωπο. Ο κοσμικός κι όταν ακόμη είναι βυθισμένος στην αμαρτία και στην καταισχύνη, δεν το αισθάνεται. Κι αν έχει κάποιο προτέρημα, όλο αυτό προβάλλει κι όλο γι΄ αυτό μιλάει. Ο πνευματικός άνθρωπος αντίθετα κι όταν ακόμη είναι γεμάτος από δόξα κι από λαμπρότητα, δεν την ξεχωρίζει. Κι αν έχει κάποιο ελάττωμα, όλο σ΄ αυτό έχει τον νου του κι όλο γι΄ αυτό μιλάει, με θλίψη και με πόνο. Την δύναμή του και την δόξα του την βλέπουν οι άλλοι΄ αυτός δεν βλέπει τίποτε άλλο, παρά την ασθένειά του και τις αδυναμίες του.

 

Ευγενίου Βούλγαρη: «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» (Απόδοσις: Θεοδόση Σπεράντσα)

Για την αντιγραφή: Σάββας Ηλιάδης 

Δάσκαλος

Κιλκίς, 30 -3-2025

Διάλεξη στο Ι.Σ.Μ.Ε. με θέμα «Ε.Ο.Κ.Α.»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 

Παρακαλούνται τα Μέλη και οι Φίλοι του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών της Ελλάδος να τιμήσουν με την παρουσία τους την Διάλεξη του κ. Ανδρέα Λοΐζου
Συνταγματάρχη ε.α. με θέμα 

«Ε.Ο.Κ.Α.» (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών)

 

την 10η Απριλίου 2025, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7 μ.μ.

στο Σπυροπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Φιλοθέης-Ψυχικού (Λεωφόρος Κηφισίας και Αγίας Σοφίας 1, Ν. Ψυχικό 154 51, Στάση Σκαλάκια επί της Λεωφόρου)

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης – Διηγήσεις

γ΄. Νε­α­νι­κές ἀ­σκή­σεις
 

Η μη­τέ­ρα μου ἔ­κα­νε με­τά­νοι­ες, δε­ή­σεις, προ­σευ­χές, νη­στεῖ­ες. Ἔ­τσι γιατρευόμασταν τό­τε. Ἀ­πό μι­κρό, μέ εἶ­χε μά­θει ἡ μαν­νού­λα μου νά τη­ρῶ τήν τά­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, νη­στεῖ­ες, με­τά­νοι­ες. Μικρό παι­δά­κι, ἄ­νοι­γα (τήν πόρ­τα) χω­ρίς νά μέ παίρ­νουν εἴ­δη­ση στίς 12 μέ 1 (ἡ ὥ­ρα) τό βρά­δυ καί πή­γαι­να στήν ἐ­ρη­μιά. (Ἄλ­λες φορές) ἔ­κα­να ”Λει­τουρ­γί­ες” μέ τά μι­κρά παι­δά­κια. Μέ φώ­να­ζαν: ”ὁ πα­πα–Ἰάκωβος”. Χα­ρά μου ἦ­ταν νά πῶ τό ”Χριστός Ἀ­νέ­στη­” καί νά ἠ­χή­ση σ᾽ ὅ­λη τήν πλά­ση. Πή­γαι­να σέ ξωκ­κλή­σια. Ἄ­να­βα τά καν­τή­λια, τά πε­ρι­ποι­ό­μουν, σκούπι­ζα. Εἶ­δα τήν ἁ­γί­α Πα­ρα­σκευ­ή. Ἤμουν ἁ­πλό παι­δί. Οὔ­τε νε­ρό δέν ἔ­πι­να χω­ρίς τήν εὐ­χή τῆς μη­τέ­ρας μου. Πρίν κοι­νω­νή­σω φί­λα­γα τό χέ­ρι τοῦ πα­τέ­ρα, τῆς μη­τέ­ρας, (καί σάν στρα­τι­ώ­της) τοῦ Δι­οικητοῦ μου. ”Τίμα τόν πα­τέ­ρα σου καί τήν μη­τέ­ρα σου”.
 

»Ὅ­ταν ἤ­μουν νέ­ος, ἔ­κα­να τό­σες… με­τά­νοι­ες, ποτέ δέν τίς με­τροῦ­σα. Τώ­ρα πού γέρα­σα ἔ­χω καρδιά, ζά­λη, πό­νους στά πό­δια, στά χέ­ρια… Ὅ­μως, λέ­ω: ”Ἂς πε­θά­νω ἐ­κεῖ­ (στόν ἀγῶνα) ”». 

 

δ΄. «Μικρός ἤμουν εὐσεβής» 

Οταν ζοῦ­σα στόν κό­σμο, ἤ­μουν εὐ­σε­βής, τώ­ρα πού ἔ­γι­να μο­να­χός δέν εἶ­μαι. 

»Ὅ­ταν ἤ­μουν παι­δί, μέ φώ­να­ζαν καί σταύρωνα τούς ἀρ­ρώ­στους καί τίς ἑτοιμόγεννες πού δυσκολεύ­ον­ταν νά γεν­νή­σουν.

»Γι­ά πολ­λά χρό­νια νό­μι­ζα ὅ­τι οἱ ἱ­ε­ρεῖς εἶ­ναι ἄ­σαρ­κοι. Ὅ­τι κά­τω ἀ­πό τό ρά­σο τους δέν ἔ­χουν σάρκα καί ὅ­τι τρέ­φον­ται ἀ­π᾽ εὐ­θεί­ας ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό». 

 

ε΄. Μητρική παιδαγωγία 

 

Κά­πο­τε, βρῆ­κα στόν δρό­μο μιά χα­λα­σμέ­νη τριχιά ἀ­πό κά­ποι­ο γά­ϊ­δα­ρο τριμ­μέ­νη, πε­τα­μέ­νη, ἄ­χρη­στη καί τήν πῆ­ρα νά παί­ξω, καί ἡ ἁ­γί­α μη­τέ­ρα μου μέ μά­λω­σε πο­λύ! 

— Νά πᾶς τήν τρι­χιά ἐ­κεῖ πού τήν βρῆ­κες. Ξέ­να πράγ­μα­τα δέν ἀγ­γί­ζου­με. 

— Μά, ἦ­ταν πε­τα­μέ­νη. 

— Ἄς ἦ­ταν, δέν σοῦ ἀ­νή­κει, νά τήν πᾶς. 

»Καί τήν πῆ­γα. Αὐ­τή ἦ­ταν ἡ μη­τέ­ρα μου, ἔ­τσι μᾶς ἔ­μα­θε». 

 

ς΄. «Εἶχα τήν κλίση μου στά ἱερά» 

 Εγώ, μέ συγ­χω­ρεῖ­τε, ὅ­ταν χά­ρα­ξα αὐ­τόν τόν δρό­μο ἀ­πό παι­δί, δέν ἔ­δι­να ση­μα­σί­α πού μοῦ λέ­γα­νε τά παι­διά “κα­λό­γε­ρο Ἰ­ά­κω­βο” ἤ ὅ­τι νά! αὐ­τό τό παι­δί εἶ­ναι ἀ­πό τούς πα­λαι­ούς ἤ ὅ­τι ὁ Ἰ­ά­κω­βος εἶ­ναι ἀ­νί­κα­νος γι᾽ αὐ­τό θά πά­η στό Μονα­στή­ρι. Ἐ­γώ εἶ­χα τήν κλί­ση μου στά ἱ­ε­ρά». 

 

Από το Βιβλίο “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ” της σειράς ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ 4 

 

ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ – ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ» σέλ. 159-150.

 

πηγή

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΗΝΑΟΓΛΟΥ- ΘΕΜΑ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ - Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ (βίντεο)

από το κανάλι Αχελώος Τηλεόραση

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
 

Εν Πειραιεί τη 24η Μαρτίου 2025 

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ 

 

(Η ολέθρια και διαβρωτική δράση του Παπισμού στην τουρκοκρατούμενη Ορθόδοξη Ανατολή) 

 

Θα εορτάσουμε και εφέτος με την δέουσα λαμπρότητα την επέτειο της Εθνικής μας παλιγγενεσίας, αποδίδοντας την τιμή τους οφείλουμε στους ηρωικούς αγωνιστές της Μεγάλης Επανάστασης του 1821, διότι, χάρις στη δική τους αποφασιστικότητα, την φιλοπατρία, την ελευθεροφροσύνη, το ηρωικό φρόνιμα και πάνω απ’ όλα τη βαθειά πίστη τους στο Θεό, αποκτήσαμε την ελευθερία μας, η οποία είναι ποτισμένη με το αίμα των 800.000 πεσόντων στον αγώνα για ελευθερία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δίνοντας τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους, για του «Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος της Ελευθερία»!

Στον εορτασμό της Εθνικής μας Επετείου, η έξαρση πατριωτικών μας αισθημάτων, θα πρέπει να συνοδεύεται και με τους απαραίτητους προβληματισμούς. Κυρίως με την αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης, καθότι η ιστορία είναι μεγάλος δάσκαλος, διότι μας διδάσκει τα λάθη του παρελθόντος, για να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον. Εν προκειμένω, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε την φρικώδη οθωμανική δουλεία των τεσσάρων και πλέον αιώνων από τους αλλοθρήσκους Οθωμανούς, αλλά και ούτε τις «πισώπλατες μαχαιριές», που υφίστατο το υπόδουλο Γένος μας από «χριστιανούς» της αιρετικής Δύσης, οι οποίοι, μετά την έκπτωσή τους από την ορθόδοξη πίστη, είχαν εντάξει την Ορθόδοξη Ανατολή στα επεκτατικά και κοσμοκρατορικά τους σχέδια.

Το μίσος των αιρετικών δυτικών κατά του Ορθοδόξου Γένους μας είναι παλιό και εκφράστηκε με μια πλειάδα επεκτατικών εξορμήσεών τους, τις οποίες «βάπτισαν» «σταυροφορίες», ως δήθεν εκστρατείες για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην ουσία ήθελαν την υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολής, την οποία τελικά πέτυχαν με την Δ΄ Σταυροφορία το 1204, διαλύοντας το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος και διευκολύνοντας την σταδιακή κατάκτησή του από τους Οθωμανούς. Είναι επίσης γνωστό ότι, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των «βυζαντινών» για βοήθεια και τις ντροπιαστικές υποχωρήσεις ακόμα και σε θέματα πίστεως (Ψευδοσύνοδος Φεράρας – Φλωρεντίας 1439), οι δυτικοί, με επικεφαλής το Βατικανό, ουδεμία βοήθεια προσέφεραν, εκτός από ελάχιστες ιδιωτικές περιπτώσεις (π.χ. Γενουατών).

Τη στιγμή που τα οιστρηλατημένα οθωμανικά στρατεύματα ήταν έξω από τα τείχη της Βασιλεύουσας, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έστειλε δραματική επιστολή στον ο «πάπα» Νικόλαο Ε΄ (1447-1455), ζητώντας του να μεσολαβήσει στους δυτικούς «χριστιανούς» ηγεμόνες να συνδράμουν την υπεράσπιση της απειλούμενης Κων/πολης. Εκείνος, βλέποντας την απροθυμία των Ανατολικών να εφαρμόσουν την ένωση, σύμφωνα με την Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, του απάντησε: «Όποιος ευρίσκεται έξω από την εκκλησιαστική ενότητα με τον Πάπα τιμωρείται σκληρά […] Το λαμπρό αυτό έθνος [ενν. των Ελλήνων], έγινε το πλέον αξιοθρήνητο απ’ όλα. Ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα ευρίσκεται στα χέρια των εχθρών του Σταυρού […] Θα περιμένουμε μέχρις ότου η επιστολή μας αυτή ληφθή πραγματικά υπ’ όψιν. Εάν μαζί με τους μεγιστάνες Σου και το λαό Σου σκεφθής καλύτερα και πραγματοποιήσης τον “ένωτικό όρο” της Φλωρεντίας, θα μας εύρης […] πρόθυμους να βοηθήσουμε»[1]!

Τελικά η βασιλίδα των Πόλεων έπεσε στα χέρια των βαρβάρων μουσουλμάνων ασιατών, κλείνοντας έτσι ένα λαμπρό κεφάλαιο της παγκόσμιας ιστορίας και του πολιτισμού, χιλίων ετών, στις 29 Μαΐου 1453. Η Ρωμανία, στην οποία επέζησε και μεγαλούργησε ο μεσαιωνικός Ελληνισμός, εισήλθε σε μια φρικώδη περίοδο δουλείας, την οποία σπάνια συναντούμε στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Και ενώ θα έπρεπε να θρηνεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος για την άλωση και την καταστροφή, η «χριστιανική» Δύση, όχι απλά απαθής, αλλά μάλλον ικανοποιημένη! Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως η είδηση της πτώσης της Βασιλεύουσας χαιρετίστηκε με ανακούφιση και χαιρεκακία από τους παπικούς! Λέγεται ότι, όταν έφτασε η θλιβερή είδηση ση Ρώμη, στο ναό του Αγίου Πέτρου τελέστηκε «δοξολογία», για την «θεόσταλτη τιμωρία» των «αιρετικών» Ανατολικών! Ουδεμία συμπάθια, στους αιώνες που ακολούθησαν, δεν ακούστηκαν από επίσημα παπικά χείλη, πολλώ δε μάλλον συμπαράσταση και βοήθεια!

Το αποκορύφωμα της χαιρεκακίας και του μίσους των παπικών κατά των Ανατολικών είναι αποτυπωμένο στην κατάπτυστη επιστολή του «Πάπα» Πίου Β΄ (1458-1461), κατά κόσμο Aeneas Sylvius Piccolomini, προς τον Μωάμεθ τον Πορθητή, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Pii Secundi Pontificis Maximi: Ad Illustrem Mahumetem, Turcorum Imperatorem, Epistula (Πίος ο B΄, Mέγας Ποντίφικας, προς τον Eκλαμπρότατον Mωάμεθ, αυτοκράτορα των Τούρκων, Eπιστολή)»[2]!

Αφού εκφράζει την χαρά του για την «μεγαλειώδη νίκη» του και την κατάληψη της Πόλης, βεβαιώνοντάς τον ότι στο εξής «θα σε ονομάζουμε αυτοκράτορα των Ελλήνων και της Ανατολής» («Nos te Graecorum et Orientis imperatorem appellabimus»)» και του υπόσχεται ότι «δεν θα προσφέρουμε πλέον τη βοήθειά μας σε όλους εκείνους τους χριστιανούς που φεύγουν από το κράτος σου και έρχονται σε μας»[3]! Ναι καλά διαβάσατε: του υποσχέθηκε ότι δεν θα δέχεται προστατεύει τους καταφεύγοντες στο «αγιωτικό» κράτος του και θα τους επαναπροωθεί για τα περαιτέρω! Επί πλέον τον καλούσε να γίνει …παπικός, που σημαίνει ότι θα ήταν υποτελείς του, αφού στον ρωμαίο ποντίφικα ανήκουν όλες οι εξουσίες του κόσμου! «O πρώτος όρος που έθετε ο επικεφαλής της Kαθολικής Εκκλησίας ήταν ο Πορθητής να γίνει χριστιανός, το δεύτερο που έπρεπε να υποσχεθεί ήταν ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους. Σαφής νομίζω αναφορά στους ανθενωτικούς που δεν ήθελαν να εφαρμόσουν όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας και τώρα συνεργάζονταν μαζί του! “Oι Έλληνες είχαν εγκαταλείψει την Ένωση με την Εκκλησία της Ρώμης, όταν εσύ κατέκτησες την Κωνσταντινούπολη”, γράφει επί λέξει ο πάπας στον Πορθητή, “δεν αποδέχονταν πλέον τις αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας και έμεναν μέσα στην πλάνη”»[4]. Είναι ολοφάνερο πως βρήκε την «λύση» για την υποταγή της «ανυπόταχτης» Ορθοδοξίας στην εξουσία του, στην στήριξη και συμμαχία με τον αλλόθρησκο Σουλτάνο!

Στη συνέχεια του παραθέτει τα δέλεαρ, αν δέχονταν να γίνει παπικός: «Όλοι οι Χριστιανοί θα σε τιμούν και θα σε βάζουν κριτή στις διενέξεις τους… Πολλοί θα υποταχθούν σε σένα οικειοθελώς, θα έρχονται σε σένα για να απονείμεις δικαιοσύνη και θα σου καταβάλλουν φόρους. Θα… Θα έχεις τη δυνατότητα να εξολοθρεύεις τυράννους, να υποστηρίζεις τους καλούς και να πολεμάς τους κακούς. Και η Ρωμαϊκή (σημείωση: ρωμαιοκαθολική) Εκκλησία δεν θα σας εναντιωθεί. Η πρώτη πνευματική θέση (σημείωση: ο Πάπας) θα σε αγκαλιάσει με την ίδια αγάπη με τους άλλους βασιλείς, και πολύ περισσότερο καθώς η θέση σου είναι υψηλότερη. Υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορείς εύκολα, χωρίς πόλεμο ή αιματοχυσία, να αποκτήσεις πολλά βασίλεια. Εμείς (σημείωση: ο Πάπας) δεν θα βοηθήσουμε ποτέ τους εχθρούς σου, αλλά αντιθέτως θα καλούμε να στέλνεις στρατεύματα εναντίον όσων σφετερίζονται μερικές φορές τα δικαιώματα της Ρωμαϊκής (σημείωση: ρωμαιοκαθολικής) Εκκλησίας και υψώνουν τα κέρατά τους ενάντια στη μητέρα τους».[5] Του υποσχέθηκε «ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους»[6], διότι αυτός ήταν ο πραγματικός του στόχος! Όμως, απ’ ότι φαίνεται ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατάλαβε προφανώς την παπική δολιότητα και, όχι μόνο δεν δέχτηκε τις δελεαστικές προτάσεις, αλλά μάλλον τις αγνόησε και δεν απάντησε καν στον υπερφίαλο «Πάπα».

Αλλά, αποδεικνύεται ότι, με αυτή την κατάπτυστη επιστολή, ο «Πάπας» είναι ο πρώτος ηγέτης την εποχή εκείνη, ο οποίος νομιμοποίησε την κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την οθωμανική εξουσία επί των κατακτημένων χριστιανών! Για να δείξει την δήθεν «ευαισθησία» του για τους κατακτημένους «αιρετικούς» Ανατολικούς, καμώθηκε ότι επιχείρησε μια νέα σταυροφορία, αλλά σκόνταψε στην απροθυμία των ευρωπαίων ηγεμόνων, οι οποίοι είχαν αρχίσει να αποστασιοποιούνται από την «ιερή» εξουσία του και να αυτονομούνται. Όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι εκκλήσεις του για μια νέα «σταυροφορία» δεν γινόταν για να βοηθηθούν και να απελευθερωθούν οι «αιρετικοί» Ανατολικοί, αλλά για να μην κατακτηθεί το κράτος του και η Ευρώπη από την κατακτητική ορμή των Οθωμανών! Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής δουλείας όσες φορές οι δυτικοί ήρθαν σε σύγκρουση με τους Οθωμανούς, (π.χ. ναυμαχία της Ναυπάκτου) δεν το έκαναν για να απελευθερώσουν τους κατακτημένους ορθοδόξους λαούς, αλλά για να αναχαιτίσουν την επεκτατικότητά τους προς την Ευρώπη.

Μάλιστα σε αυτό το κατάπτυστο κείμενο απουσιάζει το παραμικρό ανθρωπιστικό στοιχείο, δεν γίνεται η παραμικρή νύξη για την προστασία των χριστιανών! Και στη συνέχεια, ουδεμία βοήθεια δόθηκε! Ουδεμία διπλωματική παρέμβαση στην «Υψηλή Πύλη» έγινε για την στοιχειώδη προστασία των υπόδουλων ορθοδόξων λαών! Για τους μόνους κατοίκους του οθωμανικού κράτους που ενδιαφέρθηκε ήταν οι παπικοί, οι οποίοι είχαν τόσα δικαιώματα και αυτονομίες, ώστε δεν γνώρισαν στην ουσία σκλαβιά, προστατευόμενοι από τις δυτικούς (Γάλλους).

Την κατάκτηση της Ορθόδοξης Ανατολής από τους αλλοθρήσκους και βαρβάρους Οθωμανούς το Βατικανό τη θεώρησε ως μεγάλη ευκαιρία για την υποταγή της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στον «Πάπα». Όταν δεν κατόρθωσε να υποτάξει τον Σουλτάνο, σκέφτηκε την εκ των έσω διάβρωση των υπόδουλων Ορθοδόξων. Τη σκυτάλη του Πίου Β΄ πήρε ο «Πάπας» Γρηγόριος ΙΓ΄ (1572-1585), για να θέσει σε λειτουργία το σχέδιο κατάληψης, μέσω των «ιεραποστόλων» του. Όπως τόνισε ο αείμνηστος μεγάλος ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος, ο «Πάπας» Γρηγόριος, «Παίρνοντας αφορμή από παράκληση των Καθολικών κατοίκων του Γαλατά. Στέλνει λοιπόν τα 1583 στην Κωνσταντινούπολη Ιησουίτες με επικεφαλής τον Ιούλιο Mancinelli και τους συστήνει στους πρεσβευτές της Γαλλίας και Βενετίας»[7].

Με δόλιους διπλωματικούς ελιγμούς με την οθωμανική διοίκηση, άρχισαν να εισβάλλουν στον ελληνικό χώρο και στις άλλες τουρκοκρατούμενες χώρες στίφη μισσιοναρίων, δηλαδή απεσταλμένων του Βατικανού και για την πνευματική άλωση των ορθοδόξων. Έρχονταν δήθεν ως αρωγοί στα δεινά που εφίσταντο οι υπόδουλοι χριστιανοί, αλλά στην ουσία να κάμουν αήθη προσηλυτισμό στην παπική πίστη, για στρατολόγηση στον Παπισμό.

Κινητοποιεί το πλέον φανατισμένο παπικό τάγμα, τους Ιησουίτες, να αριβάρουν στην Ανατολή για να αρχίσουν τον ανελέητο προσηλυτισμό των «αιρετικών» Ορθοδόξων. Πρόκειται για το διαβόητο τάγμα, το οποίο, όπως είναι γνωστό, ήταν επιφορτισμένο να μεταστρέφει τους «αιρετικούς», εν προκειμένω τους ορθοδόξους, στην «καθολική» πίστη με κάθε τρόπο και είναι επίσης γνωστοί οι απαίσιοι τρόποι που μεταχειρίζονταν, ακολουθώντας το δαιμονικό «δόγμα»: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δηλαδή μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε άνομη πράξη, το δόλο, το ψεύδος, την συκοφαντία, τα βασανιστήρια, ακόμη και το θάνατο, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της μεταστροφής στον Παπισμό, πιστεύοντας ότι έτσι «εξαγιάζεται» και ο πλέον απάνθρωπος και διεστραμμένος τρόπος! Άλλωστε πάνω σε αυτό το σατανικό και αντίχριστο «δόγμα» στηρίχτηκε και λειτούργησε (για περισσότερα από 700 χρόνια) η φρικώδη και εγκληματική «Ιερή Εξέταση», δια της οποίας βασανίστηκαν οικτρά και βρήκαν τραγικό θάνατο εκατομμύρια «αιρετικοί»!

Ο διαβόητος Ιγνάτιος Λογιόλα, ο ιδρυτής του απαίσιου και εγκληματικού αυτού τάγματος και «άγιος» της παπικής «εκκλησίας», δίδασκε τους ιησουίτες μαθητές του: Να είναι ο ιησουίτης πιστός και αφοσιωμένος «Στην υπηρεσία του Πάπα να προσφέρεις όλη σου τη δραστηριότητα… όλα τα μέσα»! Και όταν λέμε, όλα τα μέσα, εννοούμε όλα, ακόμα και τα αθέμιτα και απάνθρωπα! Αυτό αποδεικνύει η ιστορία του τάγματος! Και πρόσθετε, την εξής βλασφημία: «Η πρωτοβουλία γι’ αυτά τα μέσα θα συζητηθεί πριν απ’ όλα με το Θεό»! Απέδιδαν έτσι τα εγκλήματά τους στο Θεό, από τον οποίο υποτίθεται ότι έπαιρναν έγκριση![8]

Οι ιησουίτες αποτέλεσαν το πρώτο και φανατικότερο κύμα μισσιοναρίων (απεσταλμένων ιεραποστόλων) στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά τον ιστορικό Α. Βακαλόπουλο «θα αναπτύξουν τη φοβερότερη προπαγάνδα, όχι μόνο στον χώρο του Ελληνισμού, αλλά σ’ όλη την ορθόδοξη Ανατολή… Το τάγμα αυτό ανέλαβε, μάλιστα, την υποστήριξη της Ουνίας (= δούρειος ίππος του Παπισμού στις ορθόδοξες χώρες)»[9]. Και επισημαίνει πως το «πρώτιστο πρόβλημα» για τους μισσιονάριους ήταν ότι οι Ορθόδοξοι θεωρούνταν αιρετικοί και πως «δεν ανέχονται την ύπαρξη διαφορετικού δόγματος από εκείνο, στο οποίο πιστεύουν οι ίδιοι, και γι’ αυτό θέλουν να συναγείρουν τούς πιστούς σε μια νέου είδους σταυροφορία. Πρέπει να καταστείλουν τις αιρέσεις και να σώσουν τις ψυχές των “σχισματικών”»[10]!

Αναφέρεται επίσης πως ο κύριος εμπνευστής της «ιεραποστολής» στον ορθόδοξο τουρκοκρατούμενο χώρο ήταν ο διαβόητος καρδινάλιος Bellarmino (1542-1621), αυτός ο οποίος «είχε ρίξει τον Giordano Bruno στην πυρά και είχε φέρει τον Γαλιλαίο στην σκληρή ανάγκη ν’ ανακαλέση την θεωρία του»[11], όπως αναφέρει ο αείμνηστος καθηγητής και ιστορικός Α. Βακαλόπουλος. Η δράση του στην Ορθόδοξη Ανατολή συμπίπτει με την ίδρυση του «Τάγματος των Ιησουιτών». Οιστρηλατημένος από «ιερό ζήλο» για την επικράτηση του Παπισμού και την υποταγή όλου του χριστιανικού κόσμου στην παπική εξουσία, «θερμά πάντοτε υποστήριζε τους Καθολικούς μισσιοναρίους με τις συμβουλές και με τις αποφάσεις του στις δύσκολες περιστάσεις, που συναντούσαν στο έργο τους, και συνηγορούσε γι’ αυτούς στον πάπα»[12]. Άλλωστε όπως έγραψε αργότερα (αρχές 18 αι) παραστατικά ανώνυμος μισσιονάριος προς τον Pere Fleuriau: «Η μεγάλη αυτή πόρτα της απέραντης και άγνωστης Ανατολής, προσφέρει στους μισσιοναρίους ένα ευρύχωρο πεδίο, όπου έχει κανείς πολλές σοδειές»[13]. Και πράγματι είχε «πλούσιες σοδιές», αφού άγνωστο μέγα πλήθος ορθοδόξων προσηλυτίστηκε στον αιρετικό Παπισμό!

Όπως έγραψε ο σπουδαίος ιστορικός και μελετητής κ. Γ. Λακαφώτης[14], «Στα 1622 ιδρύεται η Sacra Congregatio de Propaganda fide, ο πρώτος στην ανθρώπινη ιστορία μηχανισμός ιδεολογικής προπαγάνδας και μεθοδικής “πλύσεως εγκεφάλου” των μαζών»[15]. Σε αυτόν τον δαιμονικής εμπνεύσεως θεσμό, «Πρωτοστατούν τα μοναχικά τάγματα, που αναδεικνύονται σε ακαταμάχητες μισσιοναριστικές δυνάμεις. Ο δυτικός μηχανισμός από τα τέλη της πρώτης χιλιετίας έχει πια αλλοτριωθεί χάνοντας τον αρχαίο ασκητικό χαρακτήρα του. Οι μονές γίνονται «τάγματα», δυνάμεις δηλαδή κρούσεως στη διάθεση του Πάπα. Στην Ανατολή δρουν Δομινικανοί, Καπουτσίνοι, Φραγκισκανοί, Ιησουίτες. Πέρα από την προπαγανδιστική τους δράση θα επιδοθούν και σε κυνήγι ελληνικών χειρογράφων, λεηλατώντας τις ορθόδοξες μονές. Βέβαια, το πρόσχημα ήταν η σωτηρία των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον εξισλαμισμό, αλλά ο στόχος αυτός συνδυαζόταν με τη μεταστροφή στο λατινισμό και στο δικό τους τελικά όφελος»[16].

Και συνεχίζει ο κ. Γ. Λακαφώτης: «Οπλισμένοι με την πείρα των κοινωνιών τους, γνώριζαν καλά ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος πραγμάτωσης των σκοπών τους ήταν ο δρόμος της παιδείας, και μάλιστα στον φυσικό της χώρο, το σχολείο. Γι’ αυτό, πέρα από την κηρυκτική δράση, ανέπτυξαν ένα τεράστιο εκπαιδευτικό έργο. Στον τομέα αυτό δραστηριοποιήθηκαν ιδιαίτερα οι Καπουτσίνοι, εγκαινιάζοντας μάλιστα πρώτοι τη διδασκαλία των Θηλέων (Κωνσταντινούπολη –Χίος)».

Εκμεταλλεύτηκαν λοιπόν την απουσία σχολείων, καθότι η οθωμανική εξουσία αν όχι απαγόρευε, τουλάχιστον παρακώλυε, την παιδεία των υποδούλων χριστιανικών πληθυσμών. Με εξαγορές Οθωμανών αξιωματούχων και κατόπιν διπλωματικών πιέσεων, ίδρυαν σχολεία σε κάθε τόπο, μέσω των οποίων ασκούσαν ασφυκτικό προσηλυτισμό και πλύση εγκεφάλου, στους ορθοδόξους μαθητές. Μάλιστα ο προσηλυτισμός ήταν τόσο φοβερός, ώστε αναγκάστηκε ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1572-1638) να σημειώσει: «…επίασαν τα παιδιά και με το μέσον των παιδίων κλέπτουσι τας γνώμας των πατέρων τους». Αυτή ήταν η κοινή μέθοδος όλων των μισσιοναρίων: μέσω των σχολείων να επιδρούν και στις οικογένειες των μαθητών[17]. Οι προσήλυτοι μαθητές μετέφεραν και στα σπίτια τους τις παπικές πλάνες, αλλοτριώνοντας την ορθόδοξη πίστη σε μια εποχή αμάθειας των υποδούλων ορθοδόξων. Ο ιστορικός Α. Βακαλόπουλος σημείωσε πως, «Η μόρφωση στα σχολεία αυτά απέβλεπε βέβαια να εκπληρώση σκοπούς πολιτιστικούς και πνευματικούς, αλλά προ πάντων να διαπλάση την ψυχή των νέων σύμφωνα με το πνεύμα της Καθολικής Εκκλησίας»[18]! Αυτός λοιπόν ήταν ο στόχος τους και όχι η εκπαίδευση των παιδιών των υπόδουλων Ορθοδόξων!

Η θρασύτητα των παπικών μισσιοναρίων έφτασε και ως την εισβολή τους στο Άγιον Όρος, όπου στα 1635 ίδρυσαν παπική σχολή στις Καρυές, ύστερα από αίτημα του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Ιγνατίου (1628). Ευτυχώς όμως η σφοδρή αντίδραση των μοναχών και η καχυποψία των τουρκικών αρχών συντέλεσαν στη μεταφορά της σχολής το 1651 στη Θεσσαλονίκη. Αποκαλυπτική είναι η δημοσιοποίηση του στόχου των ιησουιτών: «Αν κερδίσουμε τους μοναχούς του Αγίου Όρους, (έγραφε ο Γραμματέας της προπαγάνδας Incoli το 1628), θ’ ανοίξουμε ένα μεγάλο δρόμο προς την ένωση της εκκλησίας αυτής (=της Ορθόδοξης) με τη δυτική και αυτό, γιατί τους μοναχούς αυτούς τους έχουν σε μεγάλη υπόληψη οι επίσκοποι και οι πληθυσμοί της Ελλάδος. Ακόμη μερικοί βεβαιώνουν, πως αν ενωθεί το Άγιον Όρος με την ρωμαϊκή εκκλησία, αμέσως η Μοσχοβία θα δεχθεί την ένωση αυτή, γιατί οι μοσχοβίτες τρέφουν μεγάλη υπόληψη στους μοναχούς αυτούς…»[19]! Όντως δαιμονικές μηχανορραφίες!

Ένα άλλο τέχνασμα προσηλυτισμού υπήρξε και η ίδρυση από τους παπικούς του «Ελληνικού Κολλεγίου του Αγίου Αθανασίου» στα 1577, στη Ρώμη, για να είναι φυτώριο ανάδειξης φιλοπαπικών αποφοίτων. «Πολλοί από τους αποφοίτους του (ουνίτες) άσκησαν φιλοπαπική προπαγάνδα. Επισημότεροι υπήρξαν ο Πέτρος Αρκούδιος (ονομάστηκε «ελληνομάστηξ») και ο Λέων Αλλάτιος. Το έργο της παιδείας προωθούσαν οι εκδόσεις. Στην κατεύθυνση αυτή συνέβαλλαν επιφανείς Έλληνες Ουνίτες, όπως ο Νικαίας Βησσαρίων, καρδινάλλιος και πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το Μάιο του 1462. Ηγήθηκε της ουνιτικής προπαγάνδας, καθιερώνοντας υποτροφία για δεκαέξι Έλληνες κληρικούς – Ουνίτες που θα προωθούσαν τον ενωτισμό από θέσεις πρωτοπαπάδων, εκκλησιαστικών δηλαδή ηγετών»[20]!

Η διείσδυση στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε καταλυτική, ώστε ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, αναφερόμενος, με δραματικό τρόπο, στις επιτυχίες των Ιησουιτών, επισημαίνει ότι, «έσυραν τους ήμισυ παπάδες και χριστιανούς εις την γνώμην των»! Τον 17ο αιώνα κατόρθωσαν να προσηλυτίσουν τους μισούς Ορθοδόξους και μαζί τον μισό κλήρο! Στα μέσα της προπαγάνδας τους περιλαμβανόταν στο κήρυγμα (στη λαϊκή γλώσσα), τα σχολεία, οι εντυπωσιακές λιτανείες[21]! «Η αλλοίωση των κριτηρίων και η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών ήταν ενίοτε εξουθενωτική. Περιστασιακή μυστηριακή διακοινωνία (Intercommunio), αλλαξοπιστίες (όχι μαζικές), αποδοχή και ενίσχυση των δυτικών στόχων. Οι μισσιονάριοι στηρίχθηκαν πάντα στους φίλους τους Ρωμηούς και στις ενδορθόδοξες διενέξεις. Η επιτυχία της δράσης όμως των μισσιονάριων ήταν ενίοτε καρπός της ανεκτικότητας η και αβελτηρίας της ελληνικής πνευματικής ηγεσίας (κλήρου). Επίσκοποι, μειωμένων ηθικών αντιστάσεων και προσόντων, επέτρεπαν σε μισσιονάριους να λειτουργούν σε ορθόδοξους ναούς, να κηρύττουν και να εξομολογούν. Τα εσωτερικά πάθη – ακόμη – λαού και ηγεσίας (αμάθεια, πλεονεξία, δεισιδαιμονίες, ηθικές εκτροπές, αμέλεια και αδιαφορία κ.α.) η και τα υπάρχοντα κενά (π.χ. στην παιδεία) ευνοούσαν τη μισσιοναριστική δράση»[22]!

Όπως αναφέρει ο ιστορικός Α. Βακαλόπουλος, «Έτσι μέσα στους ορθόδοξους ναούς υπήρχαν και Ιερά βήματα κατά τον λατινικό λειτουργικό τύπο, τα οποία σώζονταν ως τις αρχές ακόμη του 19 αι. Η ελευθερία των μισσιοναρίων έφθανε κάποτε ως την πρόκληση. “Όταν θαρρετά κηρύσσουμε τον λόγο του Θεού, ομολογεί ο Pere Richard, μέσα στις εκκλησίες των Ελλήνων, καταδικάζουμε τα σφάλματά τους με ελευθερία και προσπαθούμε με όλα τα δυνατά μέσα να τους επαναφέρουμε στην υποταγή της Αγίας Έδρας”»[23]! Το θράσος τους είχε φτάσει ως το σημείο να κηρύττουν μέσα στους ορθοδόξους ναούς τις παπικές κακοδοξίες και να κατηγορούν τους ορθοδόξους ως αιρετικούς! Κι ακόμα, οι παπικοί ιησουίτες «ιεραπόστολοι» πίστευαν ότι με τα χρήματα, μπορούσαν να εξαγοράζουν συνειδήσεις. Γι’ αυτό το λόγο συχνά «επωφελούμενοι και από την ανέχεια των νησιωτών» δωροδοκώντας προσέλκυαν «πολλούς στο δυτικό δόγμα». Διαθέτοντας μεγάλα ποσά, «Κατόρθωναν να εξαγοράζουν τις συνειδήσεις των επισκόπων, ώστε να τους δώσουν κάθε άδεια να δράσουν μαζί με τους κατώτερους κληρικούς, να τους εξομολογούν, να τους κάνουν κηρύγματα και να τους διδάσκουν ό, τι θα ήθελαν»[24].

Ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς (1549 – 1601) Πατριάρχης Αλεξανδρείας, θρηνώντας για την κατάντια αυτή του Γένους έγραψε: «Κλαίω και εγώ την συμφοράν του γένους μας και θέλω την κλαύσει, διά να μη θαρρούσιν οι αιρετικοί και οι ασεβείς, οπού μας περιπαίζουσι και μας ονειδίζουσι ή πώς δεν βλέπομεν την παντερημίαν μας ή πώς την στέργομεν». Και τρομαγμένος σημειώνει: «Παρασύρονται των ακεραιοτέρων αι ακοαί. Εις συνήθειαν ήλθον της διεστραμμένης διδασκαλίας… βαπτίσματα παρ’ εκείνων, προπομπαί των εξοδευόντων (αποθνησκόντων), επισκέψεις των ασθενούντων, παρακλήσεις των λυπουμένων, βοήθειαι των καταπονουμένων, αντιλήψεις παντοδαπαί, μυστηρίων κοινωνίαι, α πάντα δι’ εκείνων (των ιησουιτών) επιτελούμενα σύνδεσμος γίνεται τοις πολλοίς της προς αυτούς ομονοίας, ώστε μικρού χρόνου παρελθόντος μηδέ (εί γένοιτό τις άδεια) ελπίδα λοιπόν είναι τούς υπό χρονίας απάτης κατασχεθέντας πάλιν προς την επίγνωσιν της αληθείας ανακληθήναι»[25]!

Για προσηλυτιστικούς λόγους έδειχναν προσποιητή ευγένεια, ανοχή, αγάπη, και συμπόνια. Αλλά όταν έβρισκαν εμπόδια στο διαβρωτικό τους έργο γινόταν θηρία! Κλασικό παράδειγμα οι φοβερές διώξεις και εν τέλει ο μαρτυρικός θάνατος του Οικουμενικού Πατριάρχη Κύριλλου Λούκαρι, επειδή ο φωτισμένος εκείνος ιεράρχης κατανόησε πλήρως την διαβρωτική δράση των παπικών μισσιοναρίων και κυρίως τις ανείπωτες ίντριγκες των ιησουιτών στην Ορθόδοξη Ανατολή. Είχε γράψει τα εξής, σε ελεύθερη απόδοση στα σύγχρονα ελληνικά: «Όλες τις τέχνες τις πονηρές χρησιμοποιούν οι Ιησουίτες, για να εξαπλώσουν παντού την εξουσία του Πάπα. …Και πρώτα κατοίκησαν στην Χίο και εκεί έκαμαν σπουδαστήριο και έσυραν τους μισούς παπάδες και τους Χριστιανούς στη γνώμη τους και στη θρησκεία τους και καταφρονούν την τάξη και τα δόγματα μας και κρατούν τα του Πάπα…»[26]. Ακόμη σημείωσε τα εξής για την διαβρωτική δράση και τις δολιότητες των ιησουιτών, καυτηριάζοντας με οξύτητα, στον διάλογό του: «Ζηλωτής και Φιλαλήθης»: «Όταν μας ομιλώσι με γλυκά λόγια, και εκεί κρύπτουσι το φαρμάκι· όταν μας τιμώσι, τότε μας γελώσι εις τον εαυτόν τως· όταν μας διδάσκουσι, τότε μας πραγματεύονται, όταν μας χαρίζουν ή χαρτάκια κομποσχοίνια, τότε μας παγιδεύουσι· όταν κάμνουν κωμωδίες ή άλλα θέατρα και μας προσκαλούν να πηγαίνωμεν, τότε μας μυκτηρίζουσιν ως αγνώστους και λωλούς και ουτιδανούς. Με τούτο όλον θεωρώ, άνδρες Έλληνες, πως πολλοί κρατούσι μαζί τως, δεν γνωρίζοντας ταύτα. Ετούτο είναι εκείνο όπού καίει την καρδίαν, πως έπεσεν εις ημάς τόση αγνωσία και δεν είμασθεν άξιοι να κρίνωμεν το κακόν οπού μας κυνηγά.... Δια τούτο όταν σας λέγουσι “η εκκλησία της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως είναι μία, και δεν είναι ανά μέσον μας διαφορά”, με κακήν διάθεσιν σας το λέγουν· διατί αυτοί όλοι, και Γεζουίται και οι λοιποί Φράροι, εις τα βιβλία οπού γράφουν και εις τες διδαχές οπού κάμνουν ημάς τους Έλληνας μας κράζουν σχισματικούς και αιρετικούς, αποστάτας, ψεύστας και κάθε άλλο κακόν όνομα, και πως Εκκλησίαν δεν έχομεν, μόνον συναγωγήν, σαν τους Εβραίους»[27]!

Ο γνωστός έγκριτος δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Γ. Παπαθανασόπουλος έγραψε τα εξής: «Ο Ελληνισμός έχει κακοπάθει από τους ιησουίτες και έχει πικρότατη εμπειρία από αυτούς. Πρώτος μάρτυρας που υπέστη τις μεθοδεύσεις των ιησουιτών ήταν ο σπουδαίος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος ο Λούκαρης. Ο Κύριλλος βίωσε τον φανατισμό και την προσηλυτιστική επιχείρηση των Ιησουιτών εναντίον του ποιμνίου του και του ιδίου. […] Επειδή αμύνθηκε με επιτυχία στις μεθοδεύσεις τους οι Ιησουίτες αποφάσισαν να τον εξοντώσουν, για να είναι ελεύθεροι στα σχέδια τους και να επιτύχουν οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί να προσκυνήσουν τον Πάπα. Προς τον σκοπό αυτό συνεργάστηκαν με τους Μουσουλμάνους Οθωμανούς, κατασκεύασαν έγγραφα και “ομολογίες” σε βάρος του Λούκαρη (σ.σ. Παρέσυραν και εύπιστους Ορθόδοξους Επισκόπους) και τελικά συνέργησαν, μαζί με τους Καπουτσίνους και τον Γάλλο πρέσβη De Cesy, να δολοφονηθεί με οικτρό τρόπο ο Πατριάρχης και να επιβάλουν δικό τους λατινίζοντα Πατριάρχη, τον από Βεροίας Κύριλλο, τον Κονταρή. Γράφουν οι ίδιοι: “Ο Κονταρής στη σύνοδο της 15 Δεκεμβρίου 1638 υπέγραψε ενώπιον του βικαρίου Αγγέλου Πετρίκα ντε Σονίνο και του αυστριακού πρέσβη Σμιτ ομολογία πίστεως (Σ.σ. προς τον Πάπα), που του υπαγόρευσε η Ιερά Σύνοδος για τη διάδοση της Πίστεως” (σ.σ. Δηλαδή η Προπαγάνδα του Βατικανού, που εφάρμοζε την Ιερά Εξέταση)»[28]! Οι ιησουίτες με κάθε τρόπο προσπάθησαν να υποτάξουν τους Έλληνες στον Πάπα, ακόμα και με θανατώσεις!

Αποκαλυπτική των δολιοτήτων, ραδιουργιών και εγκληματικών πράξεων των ιησουιτών είναι και σχετική μαρτυρία του Κοραή, στην αυτοβιογραφία του: «Δια να αποκτήσω την γνώσιν της λατινικής γλώσσης, έπρεπε να προσδράμω εις τους ευρισκόμενους εις την Σμύρνην δυτικούς ιερωμένους και εξαιρέτως τους Ιησουίτας, πράγμα δύσκολον δια την κατ’ αυτών πρόληψιν, τρεφομένην μάλιστα από την κατέχουσαν αυτούς μανίαν του προσηλυτισμού, μανίαν τόσον σφοδράν, ώστε ενόμιζαν και νομίζουν ακόμη σήμερον οι εχθροί του Ιησού Ιησουίται την επιστροφήν ενός Γραικού εις την εκκλησίαν των πολύ πλέον αξιόμισθον έργον παρά να κατηχήσωσι δέκα Τούρκους ή δέκα ειδωλολάτρας»[29]. Η διαβολική μανία τους εναντίον των Ορθοδόξων έφτανε στην κατάντια να τους θεωρούν χειρότερους και από τους μουσουλμάνους, ακόμα και τους ειδωλολάτρες!

Οσάκις κάποιοι επιφανείς Ορθόδοξοι απευθύνονταν κατά καιρούς στο Βατικανό για βοήθεια, έπαιρναν πάντα στην στερεότυπη απάντηση: «κάντε την ένωση για να σας βοηθήσουμε»! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απάντηση του «Πάπα» στην ελληνική αντιπροσωπία, υπό τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, στα 1822-1825: αντιπρόσωποί του διαβίβασαν «το ενδιαφέρον που πάντα έδειχνε ο παπικός θρόνος για την επιστροφή των ορθοδόξων στη δικαιοδοσία του υπέρτατου ποντίφηκα, του υπέδειξε έμμεσα ως πρότυπο για την οποιαδήποτε συζήτηση περί ενώσεως τη σύνοδο της Φλωρεντίας…» και τίποτε περισσότερο[30]!

Η εχθρότητα συνεχίστηκε αμείωτη και στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, όπου το Βατικανό όχι μόνο δεν προσέφερε την παραμικρή συμπαράσταση στο αγωνιζόμενο Έθνος μας, αλλά μάλλον σαμποτάριζε τον δίκαιο εθνικό μας αγώνα. Έστω για παράδειγμα η κατάπτυστη οδηγία της Segretaria de Stato (Υπουργείο Εξωτερικών του Βατικανού) προς τον Γενικό Πρόξενο στα Επτάνησα Catio de Ribas – Pieri (13/25 Νοεμβρίου 1821) προστάζοντας και τα εξής: «Η Φροντίς την οποίαν πρέπει να έχετε, συνίσταται κυρίως εις την διαπίστωσιν, αν εντός των πλοίων ευρίσκονται πρόσωπα ανατρεπτικών ιδεών, ερχόμενα εις τα παπικά κράτη με σκοπόν να προβούν εις προσηλυτισμόν υπέρ της υποθέσεως των και εν συνεχεία να επιτύχουν βοήθειαν προς τους αγωνιζόμενους Έλληνας είτε χρηματικώς είτε διά της συμμετοχής εις τας τάξεις των κατά τον αγώνα ως συνέβη εις τινά κράτη της Γερμανίας»[31]! Είναι αποδεδειγμένο πως «Οι θηριωδίες των τυράννων τους αφήνουν αδιάφορους. Τα ορφανά Ελληνόπουλα που τρέχουν περίτρομα να κρυφτούν στις σπηλιές και στα δάση να σωθούν, δεν τους συγκινούν καθόλου. Μόνον οι διακρατικές σχέσεις τους απασχολούν. Αυτός είναι ο Χριστιανισμός τους…»[32]!

Αλλά και οι εν Ελλάδι παπικοί, σε αντίθεση με όλες τις άλλες μειονότητες, οι οποίες συντάχτηκαν με τους αγωνιζόμενους Ορθοδόξους στον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδος από την οθωμανική τυραννία, όχι μόνον δεν συντάχτηκαν και δεν συμμετείχαν, αλλά συντάχτηκαν με τους Τούρκους, δηλώνοντας δήθεν «ουδετερότητα»! Συνέχιζαν να καταβάλλουν τους φόρους τους στο σουλτάνο, για να εξοπλίζεται ο τουρκικός στρατός, αντιμετωπίζοντας τους επαναστατημένους Έλληνες ως «αγνώμονες κατά του πολυχρονεμένου αυθέντη σουλτάνου», όπως χαρακτήριζε η Υψηλή Πύλη τους επαναστατημένους Έλληνες! Αποκαλυπτική είναι η διδακτορική διατριβή του κ. Κωνσταντίνου Μανίκα, η οποία υποβλήθηκε και εγκρίθηκε από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο: «Σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως (1821-1827)». Με αδιάσειστα στοιχεία αποκαλύπτει την θλιβερή αυτή πτυχή της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.

Είναι γνωστή η μαρτυρία του εθνικού μας ιστορικού Σπυρίδωνος Τρικούπη: «Η υπέρ της ελευθερίας φωνή αντήχησε καθ’ όλας τας Κυκλάδας και πολλάς των Σποράδων. Μόναι αι καρδίαι των του δυτικού δόγματος Ελλήνων εκώφευσαν. Έφάνη κατά την περίπτωσιν ταύτην υπό την μορφήν του δόγματος τούτου όλη η ασχημοσύνη του φανατισμού προτιμήσαντος την ήμισέληνον του σταυρού και την δουλείαν της ελευθερίας. Ουδείς των εν Πελοποννήσω και τη στερεή Ελλάδι Ελλήνων πρεσβεύει τό δυτικόν δόγμα. Ενδεκακισχιλίους του δόγματος τούτου περιείχαν αι τέσσαρες νήσοι του Αιγαίου, Σύρα, Τήνος, Νάξος και Σαντορίνη. Εξαιρουμένων δε πολλά ολίγων φανέντων αληθών Ελλήνων επί του αγώνος, οι λοιποί και αντείπαν και αντέπραξαν φανερά και κρυφίως, και σχέσεις έλαβον μυστικάς προς τούς εχθρούς του Εθνους, και χαράν μεγάλην ασυστόλως έδειξαν επί ταις άποτυχίαις των ομογενών (π.χ. όταν έμαθαν την καταστροφή και τις σφαγές της Χίου εχόρευαν από τη χαρά τους!)… Τόσην δε κλίσιν έδειξαν προς τούς Τούρκους οι δυτικόφρονες εν γένει και κατ’ εξοχήν οι της Σύρας, ους ευτύχησεν η Επανάστασις, και τόσον ολίγην πεποίθησιν είχον επί τη ευοδώσει του εθνικού αγώνος, ώστε συνεισέφερον διπλούς φόρους, τους μεν εξ ανάγκης χάριν των Ελλήνων, τους δε εκ προαιρέσεως χάριν τών Τούρκων»[33]!

Ο ιστορικός Φιλήμων σημείωσε πως «Οι έτερόδοξοι (παπικοί της Ελλάδος) άντεβοήθουν τοις Τούρκοις, εδώ μεν παρεμβάλλοντες μυρία προσκόμματα, εκεί δε σιτίζοντες φρούρια πολιορκούμενα, και πανταχού, όπου αν ηδύναντο, κατασκοπεύοντες και προδίδοντες παν Ελληνικόν κίνημα… Κατά τον αγώνα είδομεν Τούρκους στρατεύοντας μετά των Ελλήνων ουχί δέ και Λατινοδόξους Ελληνας του Αιγαίου οπλιζομένους υπέρ της κοινής πατρίδος»[34]. Επίσης ο ιστορικός Σπηλιάδης: έγραψε: «Έκ των τοιούτων Δυτικών Ελλήνων υπήρξαν και τίνες, οι οποίοι έστελλον τροφάς εις τους Τούρκους της Εύβοιας και της Κρήτης και ώδήγουν ώς ναυαγοί τούς Τουρκικούς στόλους εις εκείνα τα μέρη»[35].

Για οικονομία χώρου και χρόνου περιοριζόμαστε στα ανωτέρω, τα οποία όμως είναι αρκετά να καταδείξουν την φοβερή εχθρότητα του αιρετικού Παπισμού κατά της Ορθοδοξίας μας και ημών των ορθοδόξων πιστών. Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με την άποψη του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως για το διαχρονικό μίσος των παπικών κατά των ορθοδόξων: «Τὸ κατὰ τῶν Ἑλλήνων μῖσος τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας τὸ ἐμπνευσθὲν καθ᾽ ὅλην τὴν Δύσιν κατέστησε τοὺς ἀμαθεῖς λαοὺς τῆς Δύσεως φανατικοὺς ἐχθροὺς τῶν Ἑλλήνων, οὓς ἐθεώρουν ὡς ἐχθίστους αἱρετικούς· αὐτοὶ οἱ Λατῖνοι ἡγεμόνες, ὧν οἱ πλεῖστοι ἦσαν ἀμαθέστατοι, ἐπίστευον πᾶσαν κατὰ τῶν Ἑλλήνων ἐπιρριπτομένην διαβολὴν καὶ συκοφαντίαν ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῆς Παπικῆς ἕδρας, καὶ ἐδέχοντο ὡς ἀληθείας ἀναμφιρρήστους πᾶν ὅ,τι ἔλεγον αὐτοῖς οἱ κληρικοὶ περὶ τῶν προνομίων τῆς ρωμαϊκῆς ἕδρας, καὶ περὶ τῆς αἱρετικῆς δυστροπίας τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Σταυροφόροι, ὄχλος ἀμαθὴς καὶ φανατικός, ἔτρεφον ἴσον μῖσος πρὸς τοὺς Ἕλληνας ὅσον καὶ πρὸς τοὺς Ὀθωμανούς. Ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Σταυροφόρων, τῶν ἀγρίων τῆς Δύσεως Βανδάλων, ἐπέθηκε τὴν σφραγῖδα ἐπὶ τὸ σχίσμα. Οἱ Σταυροφόροι ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐπέδειξαν ὅτι ὁ χριστιανισμὸς τῆς Δύσεως ἦτο τερατούργημα, ὁ δὲ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ ἐμαρτύρησεν ὅτι ἦν ὁ ἀληθὴς αὐτῶν ποιμὴν καὶ ποδηγέτης. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Πάπας ἔγραψε πρὸς τοὺς Σταυροφόρους ἐπιστολήν, δι᾽ ἧς θεωρεῖ αὐτοὺς ὄργανα τῆς θείας βουλῆς […] Ὁ Ἰννοκέντιος ἔγραψε καὶ ἐγκύκλιον ἐπιστολὴν πρὸς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως λέγων ὅτι ὁ Κύριος θέλων νὰ παρηγορήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν αὑτοῦ διὰ τῆς ἑνώσεως τῶν σχισματικῶν, ἀφῄρεσε τὴν Αὐτοκρατορίαν ἀπὸ τῶν ἀλαζόνων καὶ δεισιδαιμόνων καὶ ἀπειθῶν Ἑλλήνων, καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τοῖς ταπεινοῖς εὐσεβέσιν, ὀρθοδόξοις, καὶ εὐπειθέσι Λατίνοις!»!

Δυστυχώς αυτό το μίσος είναι διαχρονικό και φτάνει ως τις μέρες μας! 

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
 

Παραπομπές 

 

[1] Φούγιας Γ. Μεθόδιος, «Έλληνες και Λατίνοι», ό.π., σελ. 418 

[2] https://www.pronews.gr/istoria/186012_i-epistoli-toy-papa-pioy-toy-v-pros-ton-moameth-deka-hronia-meta-tin-alosi/ 

[3] Όπου ανωτέρω 

[4] Όπου ανωτέρω 

[5] http://www.mixanitouxronou.gr/i-epistoli-toy-papa-pioy-v-ston-moameth-ton-porthiti-toy-zitoyse-na-ginei-katholikos-kai-quot-aytokratoras-ton-ellinon-quot/ 

[6] https://www.oodegr.com/oode/papismos/porthitis1.htm 

[7] https://www.oodegr.com/oode/papismos/istorika/drasi_papismou_1600_1700.htm 

[8] https://www.leonidion.gr/2013/03/blog-post_7018.html#google_vignette 

[9] https://www.ekklisiaonline.gr/ellada/thriskeftikes-propagandes-ston-ypodoulo-ellinismo/ 

[10] https://www.oodegr.com/oode/papismos/istorika/drasi_papismou_1600_1700.htm 

[11] Πηγή: Απόστολου Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Γ’ τομ., Θεσσαλονίκη 1968. Αναδημοσίευση από: http://www.egolpio.com/PAPISMOS/drasis_katholikismou_1600.htm 

[12] Όπου ανωτέρω 

[13] Όπου ανωτέρω 

[14] https://www.ekklisiaonline.gr/ellada/thriskeftikes-propagandes-ston-ypodoulo-ellinismo/ 

[15] Χρ. Γιανναράς. 

[16] https://www.ekklisiaonline.gr/ellada/thriskeftikes-propagandes-ston-ypodoulo-ellinismo/ 

[17] Όπου ανωτέρω 

[18] https://www.oodegr.com/oode/papismos/istorika/drasi_papismou_1600_1700.htm 

[19] Όπου ανωτέρω 

[20] Όπου ανωτέρω 

[21] Όπου ανωτέρω 

[22] Όπου ανωτέρω 

[23] https://www.oodegr.com/oode/papismos/istorika/drasi_papismou_1600_1700.htm 

[24] Όπου ανωτέρω 

[25] Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Γ’ τομ., Θεσσαλονίκη 1968. 

[26] https://www.leonidion.gr/2013/03/blog-post_7018.html 

[27] https://www.oodegr.com/oode/papismos/istorika/antagwnismos_dyt_idewn1.htm 

[28] https://www.leonidion.gr/2013/03/blog-post_7018.html 

[29] Όπου ανωτέρω 

[30] https://www.oodegr.com/oode/papismos/1821a.htm 

[31] https://www.proinoslogos.gr 

[32] Όπου ανωτέρω 

[33] https://katanixi.gr/i-stasi-ton-romaiokatholikon-stin-epanastasi-toy-21/ 

[34] Όπου ανωτέρω 

[35] Όπου ανωτέρω και Απομνημονεύματα», τ. Α΄, α. 556.

 

πηγή

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ (30 Μαρτίου 1822) μέσα από τον πίνακα του Ε. Ντελακρουά

Η Σφαγή της Χίου (Scène des massacres de Scio), 1824. ΕυγένιοςΝτελακρουά (Eugène Ferdinand Victor Delacroix) (1798 – 1863). Παρίσι, Μουσείο Λούβρου. 

 

Η ανανεωμένη διεθνής προσοχή για την Ελληνική επανάσταση, για την οποία κατέφθαναν πληροφορίες όλο και πιο ανη­συχητικές, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα τον Ντελακρουά, ώστε την άνοιξη του 1823 σημείωσε: «Αποφάσισα να ζωγραφίσω για το Σαλόνι κάποιες σκηνές από τη σφαγή της Χίου». Ήταν ένα από τα πιο ωμά γεγονότα του πολέμου, που συνέβη το προηγούμενο έτος, τον Απρίλιο του 1822, όταν οι Τούρκοι έσφαξαν περίπου είκοσι χιλιάδες Έλληνες στο νησί της Χίου, αναγκάζοντας τους επιζώντες να τραπούν σε φυγή.  

 

Ο ζωγράφος είχε ήδη σκεφτεί την ελληνική επανάσταση, αλλά τώρα η κλιμάκωση της κρίσης και η δημοσίευση όλο και πιο λεπτομερών σχολίων και ειδήσεων (ακόμη και από συντάκτες του επιπέδου του Φρανσουά Ρενέ ντε Σατομπριάνκαι του Λόρδου Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον) πρόσφεραν στον Ντελακρουά αυτήν τη δυνατή εικόνα που αναζητούσε. Γι’ αυτό, στις 12 Ιανουαρίου του 1824, μέσω του κουνιάδου του Ρεϊμόν ντε Βερνινάκ, ο ζωγράφος γνώρισε το συνταγματάρχη Ολιβιέ Βουτιέ, έναν εθελοντή υποστηρικτή του Ελληνικού ζητήματος, ο οποίος τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε την τύχη να ανακαλύψει στο νησί της Μήλου το περίφημο άγαλμα της Αφροδίτης, που στη συνέχεια αγοράστηκε από τους Γάλλους. 

 

Ο Βουτιέ, συγγραφέας του έργου Memoires sur lα guerre actuclle des grecs,διηγήθηκε στον Ντελακρουά ιστορίες και λεπτομέρειες από τον πόλεμο. Την ίδια ημέρα ο Ντελακρουά ξεκίνησε να δουλεύει τον πίνακά του, αρχίζοντας με μια σειρά από μελέτες εκ του φυσικού. Οι συνεχείς επισκέψεις στο Μουσείο του Λού­βρου, προκειμένου να αναλύσει τον Ρούμπενς, τον Βελάσκεθ, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Αντρέα ντελ Σάρτο, ενίσχυαν όλο και περισσότερο τη φαντασία του καλλιτέχνη, που μετέφραζε τις εντυπώσεις που λάμβανε με ένα προσωπικό λεξικό. 

 

Ακόμη και η ζωγραφική του Ζερικό, που πέθανε μέσα στον ίδιο εκείνο μήνα, συνέχιζε να ασκεί γοητεία, ενώ «η εξαιρετική Σχεδία του» αποτελούσε την πιο άμεση αναφορά στην επιλογή ενός σύγχρονου θέματος, όπως η σφαγή της Χίου, που δου­λεύτηκε σύμφωνα με τις προδιαγραφές ενός ιστορικού πίνακα, μεγάλου μεγέθους. Οι κριτικοί εντόπισαν επίσης μια αναφορά στην Επίσκεψη του Ναπολέοντος στο Σανατόριο του Τζάφα του Γκρο, ως προς την ανακατασκευή των κοστουμιών και την πλαστική απόδοση των γυμνών σωμάτων. 

 

Μέσα στους επόμενους έξι μήνες, συνεπαρμένος από «μια δημιουργική μέθη», ο Ντελακρουά προχώρησε τη μελέτη του, φροντίζοντας με μεγάλη προσοχή την απεικόνιση της κάθε μορφής, πολλές φορές ξανασχεδιάζοντάς την από την αρχή. 

 

Μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές, είναι εκείνη της μητέρας με το μωρό που προσπαθεί να αρπάξει το στήθος της, σκηνή παρμένη από μια μαρτυρία του βιβλίου του Βουτιέ. Για τους άλλους εξωτικούς χαρακτήρες, ο Φράνσις Χάσκελ – που ερμήνευσε τη γένεση του πίνακα – τόνισε την προσφυγή του Ντελακρουά στις ολοένα και πιο πολυάριθμες εικονογραφήσεις των ταξιδιωτικών βιβλίων που κυκλοφορούσαν, με σκοπό να αποφύγει μια σχολαστική και αυτάρεσκη καταγραφή της φρίκης. 

 

Όπως προκύπτει από την αναθεώρηση της 7ης Μαΐου: «Ο πίνακάς μου περιλαμβάνει μια συστροφή, μια ενεργητική κίνηση, που θα πρέπει οπωσδήποτε να ενσωματωθεί». Ο Ντελακρουά ανησυχούσε για το συνολικό αποτέλεσμα του έργου για το αν θα κατάφερνε να απεικονίσει την επική διάσταση των σύγχρονων γεγονότων. Και ο στόχος του επιτεύχθηκε, καθώς με το άνοιγμα του Σαλονιού, τον Αύγουστο του 1824 το κοινό – το οποίο ήταν συγκινημένο από το θάνατο του Λόρδου Μπάιρον, που συνέβη λίγους μήνες πριν στην Ελλάδα – έμεινε βαθύτατα εντυπωσιασμένο από τον πίνακα, ο οποίος κέρδισε ένα μετάλλιο και αγοράστηκε για το Λουξεμβούργο στη ση­μαντική τιμή των 6.000 φράγκων. 

 

Πηγή: Carolina Brook, «Delacroix», Βιβλιοθήκη Τέχνης – Οι Μεγαλοφυΐες, τόμος 20, National Geographic, 2013.  

 

“Το Ελληνόπουλο”, του Βίκτωρος Ουγκώ 

 

ποίημα Victor Hugo – Το Ελληνόπουλο – L’enfant 

 

Απόδοση στα Ελληνικά: Κωστής Παλαμάς

 

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.

Η Χίο, τ’όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,

με τα κρασιά, με τα δεντρά

τ’αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια

και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια

καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,

στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο

κάθεται, σκύβει θλιβερά

το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει

μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη

μεσ’την αφάνταστη φθορά.Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες

για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να ‘χες

για να τα ιδώ τα θαλασσά

ματάκια σου ν’αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι

και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι

με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω

για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω

ριχτά στους ώμους σου πλατιά

μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη

και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη

και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;

Μήπως το κρίνο απ’ το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;

Μην ο καρπός απ’το δεντρί

που μεσ’ στο μουσουλμανικό παράδεισο φυτρώνει,

κι έν’ άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει

μεσ’απ’ τον ίσκιο του να βγει;

Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα

και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;

Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ’ αγαθά;

Πες. Τ’ άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί; 

Διαβάτη,

μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζο μάτι:

Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να!!

 

πηγή

 

Η καταστροφὴ τῆς Χίου (30 Μαρτίου 1822) 

 

῾Η Χίος δὲν εἶχε ἐπαναστατήσει κατὰ τὸ πρῶτο ἔτος τῆς ἐπανάστασης, γιατὶ βρισκόταν κοντά στὴ Μικρασιατικὴ ἀκτὴ καὶ μποροῦσαν σὲ κάθε στιγμὴ νὰ περάσουν σ’ αὐτὴ τουρκικὰ στρατεύματα καὶ νὰ καταστείλουν τὴν ἐπανάσταση. 

 

Ἀλλὰ καὶ γιατὶ δὲν αἰσθανόταν καὶ πολὺ τὸ βάρος τῆς δουλείας. Ὁ Σουλτάνος εἶχε διατάξει νὰ μὴ πιέζουν πολὺ τοὺς κατοίκους τῆς Χίου, γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ προμηθευόταν τὸ παλάτι του τὸ ἀρωματικὸ μαστίχι. 

 

Ἀλλὰ στὶς ἀρχὲς τοῦ 1822 ὁ ἀρχηγὸς τῆς Σάμου Λυκοῦργος Λογοθέτης ἦρθε στὴ Χίο μὲ 2500 ἄνδρες, ὕψωσε τὴ σημαία τῆς ἐπανάστασης καὶ ἀνάγκασε τοὺς Τούρκους νὰ κλειστοῦν στὸ φρούριο. 

 

Μόλις ἔφθασε ἡ εἴδηση τῆς ἐπανάστασης τῆς Χίου στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ Σουλτάνος ὀργίστηκε καὶ διάταξε τὸ ναύαρχο Καρᾶ-Ἀλῆ νὰ πλεύση στὴ Χίο καὶ νὰ μὴν ἀφήση, «λίθον ἐπί λίθου».

 

Ὁ Καρὰ-Ἀλῆς ἔπλευσε στὴ Χίο μὲ 40 πλοῖα καὶ ἄρχισε σφοδρὸ κανονιοβολισμό. Κατόπιν ἀποβίβασε 7.000 Τούρκους καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς κλεισμένους στὸ Κάστρο Τούρκους. 

 

Ταυτόχρονα πέρασαν καὶ ἄλλοι Τοῦρκοι ἀπὸ τὴ Μικρασιατικὴ παραλία. Ὁ Λογοθέτης μὲ τοὺς δικούς του μπῆκαν στὰ πλοῖα καὶ ἔφυγαν. Ὁ ἄλλος πληθυσμὸς τῆς νήσου ἔμεινε ἀνυπεράσπιστος στὴ διάθεση τῶν Τούρκων. 

 

Πολλὲς ἡμέρες ἄγρια στίφη Τούρκων περιέτρεχαν τὸ νησὶ καὶ ἔσφαζαν τοὺς κατοίκους χωρὶς διάκριση καὶ λεηλατοῦσαν καὶ πυρπολοῦσαν σπίτια καὶ καταστήματα. Δὲν ἄφηναν οὔτε γέρους, οὔτε ἀρρώστους. 

 

Ἀπὸ τὶς 100.000 κατοίκους τοῦ νησιοῦ μόνο 2.000 μπόρεσαν νὰ σωθοῦν. 30.000 σφάχθηκαν καί οἱ ἄλλοι αἰχμαλωτίσθηκαν καὶ πουλήθηκαν στὰ δουλοπάζαρα τῆς Ἀφρικῆς. 

 

Ἡ ὡραία καὶ μυροβόλος νῆσος τῆς Χίου ἔγινε ἕνα ἀπέραντο νεκροταφεῖο. 

 

Ἡ καταστροφὴ τῆς Χίου βύθισε σὲ πένθος τοὺς ῞Ελληνες. ῾Η σκληρότητα ὅμως τῶν Τούρκων προξένησε βαθιὰ ἐντύπωση στὴν Εὐρώπη. 

 

Ξένοι δημοσιογράφοι περιέγραψαν μὲ ζωηρὰ χρώματα καὶ ζωγράφοι ἀπεικόνισαν φοβερὲς σκηνὲς ἀπὸ τὴ φρικτὴ καταστροφή. 

 

῎Ετσι οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἄρχισαν νὰ συμπαθοῦν τὸν ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο τῶν ῾Ελλήνων καὶ ἄρχισε νὰ σημειώνεται στὶς δυτικὲς χῶρες μιὰ κίνηση Φιλελληνισμοῦ. 

 

IΣΤΟΡΙA ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Γ.ΚΑΦΕΝTZH

1974 

Εικόνα από: Contessanews 

πηγή

 

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ