W poszukiwaniu oznak wiosny udajemy się w Tatry. Z wszystkich regionów Polski to tu wiosna przychodzi najpóźniej. Tutaj również pojawia się jeden z najbardziej wyczekiwanych i podziwianych symboli wiosny - Crocus scepusiensis, czyli popularny krokus spiski, który potrafi pokryć zachwycającymi dywanami obszary hal pasterskich, nie tylko w Tatrach oczywiście, ale wszędzie tam, gdzie pasterstwo stanowi, bądź stanowiło gałąź gospodarki ludności. Dwa tygodnie temu dotarły do nas wieści, że pojawiły się już pierwsze grupki tych fascynujących roślin. Było wyjątkowo ciepło jak na ten czas. Ostatnio jednak pogoda balansuje pomiędzy skrajnościami i nie tylko w Tatrach dało się to we znaki. Wróciły temperatury bliskie zeru. W rejonach podtatrzańskich pojawiły się nowe warstwy śniegu. Te pierwsze krokusy zapewne zniknęły pod nimi. Wiemy, że potrafią przetrwać i właściwie każdego roku muszą zmierzyć się z takimi skrajnościami, wszak są jednymi z pierwszych, które pokazują się, gdy pojawią się pierwsze wiosenne promienie słońca, nawet jeśli śnieg jeszcze nie ustąpił.
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Hala Kondratowa. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Hala Kondratowa. Pokaż wszystkie posty
sobota, 10 października 2020
Czerwone Wierchy przez Kobylarzowy Żleb
Czerwone Wierchy wielu marzy zobaczyć, szczególnie, gdy przyrodę barwi pani jesień. Autorzy przewodników wiele piszą o ich krasie właśnie o tej porze roku, która miała wpływ na nazwę Czerwonych Wierchów. Pierwsza nasza przygoda z Czerwonymi Wierchami, zmysłowa można by dodać, miała właśnie miejsce jesienną porą. Przyznamy, że spodziewaliśmy się wówczas dobitniejszych barw czerwieni muraw pokrywających te popularne szczyty. Wydawało się nam wówczas, że albo przewodniki naciągają trochę z tą czerwienią, albo nie wstrzeliliśmy się idealnie. Podobne odczucia mieliśmy podczas kolejnych jesiennych eskapad na Czerwone Wierchy, ale prawda jest taka, że przewodniki, szczególnie te nieco już starsze odbiegają od rzeczywistości. Nie ma już tak ogromnych połaci czerwieniejących traw sit skucina (Juncus trifidus) na Czerwonych Wierchach, jak kiedyś. W kontekście starych przewodników przypominają się nam zaskakujące słowa, jednego z ich autorów: – Nie czytajcie już moich przewodników – usłyszeliśmy to od samego Andrzeja Matuszczyka – bo one są już nieaktualne. W jego słowach zabrzmiało wówczas wiele rozsądku, choć wciąż uwielbiamy stare przewodniki, bo są one pisane inaczej niż obecne, znacznie szerzej opisują to jak przebiega szlak i jakie obiekty znajdują się przy nim, nie spłycając przy tym wątków historycznych i kulturowych regionu. Współczesne przewodniki wypełnione ogromną ilością fotografii spłycają ich treściwość, co porównać by można do filmów, będących ekranizacją powieści, w których dla wartkości akcji usunięto jakieś wątki, czy nawet całe rozdziały znajdujące się w oryginale. Dlatego uwielbiamy stare przewodniki, a najbardziej reprinty tych przedwojennych, które opisywały świat w szczegółach. Niestety z panem Andrzejem zerwał się nam kontakt, gdyż odsunął się nieco od działalności turystycznej. Bardzo chcielibyśmy go spotkać i zamienić znów parę słów, jak kiedyś, ale zapewne gra w którejś krakowskiej kawiarence, bądź pubie, o czym marzył, gdyż muzyka jest jego drugą pasją (po górach oczywiście).
sobota, 7 kwietnia 2018
Krokusy 2018
Nie wiadomo skąd się wzięły? Skąd przybyły? Nikt tego nie wie, nawet badacze, biolodzy i botanicy. Jedna z teorii mówi, że były w Karpatach od zawsze, choć nie w takiej liczebności jak współcześnie. Rosły sobie jako pojedyncze egzemplarze w lasach puszczy karpackiej, pojawiając się wczesną wiosną, wraz z zawilcami, cebulicami, żywcami, lepiężnikami, kiedy korona drzew pozbawiona liści nie zacienia jeszcze runa leśnego. Wyrastały czasem spod cienkiej warstwy topniejącego śniegu, łapiąc pierwsze promienie słoneczne wiosny. Pasterstwo wtedy jeszcze nie istniało, lecz gdy się pojawiło populacja krokusa zaczęła zwiększać się.
wtorek, 4 października 2011
Zmysłowy trójkąt: Ty, ja i górska przygoda
Od zawsze marzyłam o przejściu Czerwonych Wierchów w piękny jesienny dzień. We wtorek obudziła mnie myśl, że to przecież dziś idziemy na wędrówkę moich marzeń. Wstajemy o 3.30, ubieramy się, zjadamy szybkie śniadanie i o 4.25 jedziemy pierwszym tramwajem na dworzec autobusowy. O 5.05 łapiemy autobus do Zakopanego, skąd busem przemieszczamy się do Kir. I tak o 7.30 stajemy przed wejściem do Tatrzańskiego Parku Narodowego, u wylotu Doliny Kościeliskiej. O tej porze panuje tu zupełny spokój, cisza. Przy drodze stoi pierwszy woźnica ze swoim zaprzęgiem. Niebawem będzie woził turystów, ale nie nas, bo my ruszamy pieszo w górę doliny. Nie ma tylko zapowiadanego przez meteorologów słońca, zamiast niego napływają coraz czarniejsze i grubsze chmury. Patrzę z boku na mojego najlepszego przyjaciela – Marka. Proponuję ci zmysłowy trójkąt: Ty, ja i górska przygoda. Wiem, że jesteś przeziębiony i paskudna pogoda może Ci nie służyć. Idziesz obok mnie i nie narzekasz, a ja wznoszę modły do Boga o słoneczną pogodę.
|
No cóż, faktycznie mamy piękny jesienny poranek, ale mglisty i chłodny. Prognozy na dzień mamy jednak bardzo optymistyczne. Dolina Kościeliska jeszcze nie wstała. Oprócz nas nie ma tu chyba żywej duszy, tylko Ty i ja. Nawet biletów wstępu do parku nie było u kogo kupić, bo kasy jeszcze zamknięte. Na Wyżniej Miętusiej Kirze mijamy tylko ospałe stado owiec odpoczywające w koszarze i leżącą obok niej psinę. Dolina Kościeliska ogarnia nas niespotykaną dla siebie atmosferą spokoju - zupełnie do niej niepodobną, a jednak jak człowiek wcześnie wstanie, to nawet na tak ruchliwym szlaku poczuje niezwykłą samotnię. Idziemy razem na Czerwone Wierchy. Nie martw się przyjaciółko moim zdrowiem, bo soczyste i rześkie powietrze górskie robi swoje, a słowa Twe mają magiczną moc uzdrawiania. |
sobota, 12 czerwca 2010
Śpiący rycerz
Trochę lat w życiu minęło, a tyle rzeczy będących w zasięgu ręki pozostawało jeszcze do zobaczenia. Były doliny, niziny, morze, ale góry, a szczególnie te wysokie, za jakie uznaję Tatry - zawsze wydawały się dla mnie czymś odległym, niedostępnym, trudnym i ponad moje siły. Życie czasem przynosi niespodziewane zwroty losu, niekiedy dziwne, których nie sposób przewidzieć. Tak w moim życiu przyszedł czas, w którym z niejaką pasją rozczytywałem się w artykułach opisujących pasma górskie i granie. Z uznaniem postrzegałem ludzi uprawiających turystykę górską i wysokogórską, również tych będących w moim najbliższym otoczeniu, którzy zaszczepili moje zainteresowania na do tej pory niezbadanym przeze mnie gruncie.
Za tym przyszła chęć zobaczenia Tatr z bliska - chciałem dotknąć tych skał, łańcuchów na szlakach, po to by spojrzeć w dal z wyższa, zobaczyć te zapierające dech w piersiach panoramy, doświadczyć czegoś, czym delektowali się inni, a przy okazji pokonać też własne lęki i słabości.