Szary płaszcz

Mimo że robi się poważniej i czuć że nasi bohaterowie stawiają czoła coraz większemu zagrożeniu to nadal są momenty które wywołują uśmiech. Z drużyną Kociołka nie można się nudzić.

Mimo że robi się poważniej i czuć że nasi bohaterowie stawiają czoła coraz większemu zagrożeniu to nadal są momenty które wywołują uśmiech. Z drużyną Kociołka nie można się nudzić.

Podział na Sarę i Edmunda polepsza czytanie.

U Edźka jest ruch, jest impet, nawet jeśli to nadal takie „idziemy, bo idziemy”, bez większej myśli przewodniej. Ale przynajmniej coś się dzieje i człowiek ma wrażenie, że te strony przewraca się z powodu treści, a nie przyzwyczajenia.

Sara natomiast przeżywa swoje obyczajowe przygody, pojawia się nie wiem po co podróżnik z nią związany, pewnie po to, by więzy zacieśniać. A finał, gdzie nasi bohaterowie się znów spotykają, jest w całej książce najlepszy.

Co do „głupotek” – seria zaczęła cierpieć na chorobę długodystansowców: trzeba kręcić, żeby kręcić. Dialogi czasem brzmią, jakby bohaterowie czytali kwestie z kartki – sztywni jak świeżo wykrochmalone gacie. A w finalnie zapomina się o najważniejszym - czy dzieci jeszcze żyją?

I tak, ta opowieść jest już przeciągnięta. Kociołek rusza w kolejne rejony świata tylko po to, żeby odbębnić „kolejną misję”. Jak w starych grach RPG, gdzie questy były odhaczeniem, a nie sensem.

Dobrze, że finisz na horyzoncie. Każda saga zasługuje na godne domknięcie – zanim z heroic fantasy zrobi się autoparodia. Jeśli Mortka przy końcówce wróci do formy z pierwszych tomów, to może jeszcze nie wszystko stracone.

Podział na Sarę i Edmunda polepsza czytanie.

U Edźka jest ruch, jest impet, nawet jeśli to nadal takie „idziemy, bo idziemy”, bez większej myśli przewodniej. Ale przynajmniej coś się dzieje i człowiek ma wrażenie, że te strony przewraca się z powodu treści, a nie przyzwyczajenia.

Sara natomiast przeżywa swoje obyczajowe przygody, pojawia się nie wiem po co podróżnik z...

I znowu przygody Edmunda zwanego Kociołkiem i jego niezwykłej drużyny doprowadzały w wielu sytuacjach do śmiechu. Ale drużynie do zadań specjalnych nie jest dane się cieszyć, "Złe" coraz bardziej się panoszy, pojawia się coraz więcej potworów, z którymi nasi bohaterowie muszą walczyć.
Jest także wątek przygód Sary, która chociaż została w karczmie także musi się borykać z wysłannikami "Złego".
Oprócz humoru mamy w powieści walki nie tylko z potworami, ciężką wędrówkę w zimowym krajobrazie, uwięzienie w lochach, atmosfera zagęszcza się by pod koniec nie pozwolić czytelnikowi oderwać się od czytania i zachęcić do przeczytania przedostatniego tomu.

I znowu przygody Edmunda zwanego Kociołkiem i jego niezwykłej drużyny doprowadzały w wielu sytuacjach do śmiechu. Ale drużynie do zadań specjalnych nie jest dane się cieszyć, "Złe" coraz bardziej się panoszy, pojawia się coraz więcej potworów, z którymi nasi bohaterowie muszą walczyć.
Jest także wątek przygód Sary, która chociaż została w karczmie także musi się borykać...

Sięgając po kolejny tom przygód Kociołka i jego drużyny, nie mogłem pozbyć się myśli: ileż można wojować, Panie Mordka? Choć do lektury podchodziłem z lekkim sceptycyzmem, szybko przypomniałem sobie, dlaczego tak cenię prozę Marcina Mordki. Autor ponownie tworzy wciągającą, spójną opowieść osadzoną w barwnym i żywym świecie, w którym humor łączy się z dynamiczną akcją.

Lekturze towarzyszy stały uśmiech, a od czasu do czasu pojawia się nawet cichy śmiech pod nosem, bo "Szary Płaszcz" bawi w sposób naturalny i niewymuszony. Bohaterowie są wyraziści i pełnokrwiści, zimowa aura świata przedstawionego daje się odczuć na każdej stronie, a wszystkie wątki zostały poprowadzone i domknięte z satysfakcjonującą dbałością.

To niewątpliwie dobra książka i kolejna udana odsłona cyklu, choć wciąż powraca pytanie: ileż można wojować, Panie Mordka? Przede mną są jeszcze dwa tomy, o ile autor nie pokusi się o poboczne historie, i oczywiście sięgnę po każdy z nich. A jednak gdzieś z tyłu głowy pojawia się myśl, że Edmund mógłby już w końcu trochę odpocząć. 😉

Sięgając po kolejny tom przygód Kociołka i jego drużyny, nie mogłem pozbyć się myśli: ileż można wojować, Panie Mordka? Choć do lektury podchodziłem z lekkim sceptycyzmem, szybko przypomniałem sobie, dlaczego tak cenię prozę Marcina Mordki. Autor ponownie tworzy wciągającą, spójną opowieść osadzoną w barwnym i żywym świecie, w którym humor łączy się z dynamiczną...

Jednak Dola sprzyja naszej drużynie a całkowicie gdy już wszystko stoi na przegranej pozycji sytuację ratuje dziecięca wyobraźnia 🤣.
Co tu dużo pisać, znowu mamy świetną część naszej przygody, jest akcja, planowanie, dużo humoru no i najważniejsze że jest smaczne jedzonko 🔥.

Jednak Dola sprzyja naszej drużynie a całkowicie gdy już wszystko stoi na przegranej pozycji sytuację ratuje dziecięca wyobraźnia 🤣.
Co tu dużo pisać, znowu mamy świetną część naszej przygody, jest akcja, planowanie, dużo humoru no i najważniejsze że jest smaczne jedzonko 🔥.

"Szary płaszcz" Marcin Mortka
To 5ta cześć serii "Drużyna do zadań specjalnych "
Po co drużyna wybiera się do Krzemyka? Co się dzieje w Karkulcu? Czy grzyby mogą chodzić? I to w szaliczku?🙈 Kto znów wyląduje w lochu? Czy Luba odnajdzie się w Gryfie? Jak Vitalis radzi sobie z humorzastą Andreą?🫣 Kim jest Dunna i gdzie zmierza?
Smardzlaki, czarnopluj, śmierciowtór, drwiak, lotodzierce...
Kociołek znowu kusi pysznościami- klopsiki w sosie grzybowym, zupa grzybowa, placki z sosem grzybowym 😋- dużo grzybów jest w tej części i to nie tylko tych jadalnych 😃
Lecę po kolejną część 😁

"Szary płaszcz" Marcin Mortka
To 5ta cześć serii "Drużyna do zadań specjalnych "
Po co drużyna wybiera się do Krzemyka? Co się dzieje w Karkulcu? Czy grzyby mogą chodzić? I to w szaliczku?🙈 Kto znów wyląduje w lochu? Czy Luba odnajdzie się w Gryfie? Jak Vitalis radzi sobie z humorzastą Andreą?🫣 Kim jest Dunna i gdzie zmierza?
Smardzlaki, czarnopluj, śmierciowtór, drwiak,...

Niezmiennie wysoki poziom, piękny i kwiecisty język, dobra kuchnia jako antidotum na wszystko. Feminizacji drużyny ciąg dalszy. Moim osobistym faworytem jeżeli chodzi o filozofię życiową jest nieustająco Zwierzak.

Niezmiennie wysoki poziom, piękny i kwiecisty język, dobra kuchnia jako antidotum na wszystko. Feminizacji drużyny ciąg dalszy. Moim osobistym faworytem jeżeli chodzi o filozofię życiową jest nieustająco Zwierzak.

Przeczytana już chyba tylko żeby dokończyć serię, ale nie porwała mnie, trochę już za długo.

Przeczytana już chyba tylko żeby dokończyć serię, ale nie porwała mnie, trochę już za długo.

Kocham tę serię i tyle ❤️

Kocham tę serię i tyle ❤️

Audiobook - czytał Filip Kosior.
Kolejny tom przygód Drużyny trzyma bardzo wysoki poziom. Nadal jest ciepło, rodzinnie i z humorem. I nadal Pan Kosior robi świetną robotę. Jednoosobowe słuchowisko.
Jeden drobny minus to podział opowieści na dwie równoległe historie Sary i Edmunda. Coś jak we Władcy Pierścieni, ale tutaj przynajmniej obie są ciekawe.
Bawiłem się świetnie, biorę się za następny tom.

Audiobook - czytał Filip Kosior.
Kolejny tom przygód Drużyny trzyma bardzo wysoki poziom. Nadal jest ciepło, rodzinnie i z humorem. I nadal Pan Kosior robi świetną robotę. Jednoosobowe słuchowisko.
Jeden drobny minus to podział opowieści na dwie równoległe historie Sary i Edmunda. Coś jak we Władcy Pierścieni, ale tutaj przynajmniej obie są ciekawe.
Bawiłem się świetnie,...