Gra o tron

George R.R. Martin pisze absolutnie pięknie. Obrazowo, z wyczuciem, z idealnym napięciem. Opisy walk, strategii, polityki – cudo! A antagoniści? Niesamowici. To chyba pierwsza książka, w której naprawdę znienawidziłem bohatera tak mocno, że aż sam się sobie dziwiłem.
Martin tworzy masę wątków i perspektyw, a każda z nich jest ciekawa na swój sposób. Gdy śledzimy kogoś z rodu Lannisterów albo Starków, dostajemy genialne opisy wojny, strategii, moralnych rozterek, świetnie budowane intrygi i zdrady. U Czarnych Braci czuć dosłownie wylewający się chłód z kartek, a mimo tego, że wszystko dzieje się w jednej lokalizacji, nie ma ani grama nudy. Z kolei jeśli śledzimy kogoś z rodu smoka, to Martin przepięknie przedstawia całe to „barbarzyńskie” środowisko: śmierdzące i brutalne.
Najbardziej podobała mi się perspektywa Starków. Uwielbiam Neda, Brana i Robba. Świetnie wykreowani, charyzmatyczni, odważni, pomysłowi. Ale jest jedna postać, która totalnie ukradła mi serce.

Tyrion Lannister.

Ten karzełek to złoto. Cynik, przebiegła bestia, ale jednocześnie myśliciel i ktoś, kto potrafi rzucić zarówno genialnym tekstem:

— Conn ma rację — Wtrącił Gunthor. — Twoje srebro należy do nas. Podobnie jak koń, kolczuga, berdysz, nóż i pas. Nie macie niczego do oddania poza waszym życiem. Jak chciałbyś umrzeć, Tyrionie, synu Tywina?
— W wieku osiemdziesięciu lat, we własnym łóżku, z brzuchem pełnym wina i kutasem w ustach dziwki — odparł.

Jak i takim, który faktycznie daje do myślenia:

— Nie wolno nam o nich zapominać, lordzie Snow, bo inaczej, po co komu ten ogromny mur?
— Nie nazywaj mnie lordem Snow.
Karzeł uniósł brwi.
— Wolałbyś, żeby cię nazywali Krasnalem? Żeby widzieli, że mogą cię ranić swoimi słowami, a ty i tak nigdy nie uwolnisz się od ich drwin? Jeśli dostaniesz jakieś imię, przyjmij je, uczyń je swoim, a wtedy już nigdy cię nim nie zranią. 

Moim skromnym zdaniem Tyrion to najlepiej wykreowana postać w całej Pieśni Lodu i Ognia — przynajmniej na tym etapie. I wierzę, że w kolejnych tomach może mnie ktoś jeszcze zaskoczyć, ale na dziś: Tyrion rządzi.

Na koniec powiem tak: grzechem byłoby ocenić tę książkę inaczej niż 10/10.
George, żyj wiecznie i w skończ tę sagę!

George R.R. Martin pisze absolutnie pięknie. Obrazowo, z wyczuciem, z idealnym napięciem. Opisy walk, strategii, polityki – cudo! A antagoniści? Niesamowici. To chyba pierwsza książka, w której naprawdę znienawidziłem bohatera tak mocno, że aż sam się sobie dziwiłem.
Martin tworzy masę wątków i perspektyw, a każda z nich jest ciekawa na swój sposób. Gdy śledzimy kogoś z...

Klasyk, który trzeba znać. Mroczny, brutalny, jedyny w swoim rodzaju.

Klasyk, który trzeba znać. Mroczny, brutalny, jedyny w swoim rodzaju.

Klasyk, który każdy miłośnik literatury fantasy nie tylko powinien przeczytać, ale też mieć na półce, żeby raz na jakiś czas do niego wrócić. Tym bardziej, że znając już późniejsze wydarzenia, w kolejnych czytaniach odkrywa się smaczki, które umknęły nam na początku, albo nawet nie byliśmy świadomi ich istnienia. Ja wracałem już dwa razy i za każdym razem bawiłem się świetnie.

Jedyny minus jest taki, że nigdy nie poznamy pełnego zakończenia tej historii. O ile "Wichry Zimy" może jeszcze powstaną, to na "Sen o wiośnie" Martinowi (choć życzę mu jak najlepiej) nie starczy życia. Nie zmienia to faktu, że uraczył on nas jedną z najbardziej udanych i urozmaiconych sag w historii fantasy. Lektura obowiązkowa!

Klasyk, który każdy miłośnik literatury fantasy nie tylko powinien przeczytać, ale też mieć na półce, żeby raz na jakiś czas do niego wrócić. Tym bardziej, że znając już późniejsze wydarzenia, w kolejnych czytaniach odkrywa się smaczki, które umknęły nam na początku, albo nawet nie byliśmy świadomi ich istnienia. Ja wracałem już dwa razy i za każdym razem bawiłem się...

To jest pierwsza część tej sagi i myślałam,że będzie nudna,a jest bynajmniej pięć razy za długa,ale o dziwo się wciągnęłam, serio. Czułam się jakbym oglądała serial, nie czytała książkę. Ciągle ktoś umiera,ciągle jakaś zdrada,nie ma chwili spokoju! totalnie nie dla osób wrażliwych,bo to jest masakra.

Te opisy, ja rozumiem że trzeba opisać Zamek Czarny czy Winterfell,ale to czasami było po prostu za dużo,po co mi wiedzieć jak wygląda każdy herb i jakie mają kolory rękawice. Meh. Mogę się domyślić,prawda?!

Rodzina Starków jest spoko,ale czemu oni są tacy naiwni!? Serio,jak można być takim naiwnym w świecie pełnym trucizn i Lannisterów. Nie no,nie rozumiem. A Catelyn Stark mnie totalnie wkurzała swoimi wyborami,zero logiki w tym co robiła. Wątek Daenerys Targaryen na początku jest ciężki,przecież ona była ciągle poniżana, ale potem,jak odzyskała godność to już szef! To jest ten moment,gdzie czujesz,że to bynajmniej ma sens,że ona coś osiągnie.

Mimo że to jest grube jak cegła,to wciąga. Muszę przyznać,że autor umie pisać ,ale mógłby czasami skrócić. Ostatnie sto stron to jest już jazda bez trzymanki! Warto,ale trzeba mieć dużo czasu,żeby przez to przebrnąć! Ostateczna ocena to 8/10.

To jest pierwsza część tej sagi i myślałam,że będzie nudna,a jest bynajmniej pięć razy za długa,ale o dziwo się wciągnęłam, serio. Czułam się jakbym oglądała serial, nie czytała książkę. Ciągle ktoś umiera,ciągle jakaś zdrada,nie ma chwili spokoju! totalnie nie dla osób wrażliwych,bo to jest masakra.

Te opisy, ja rozumiem że trzeba opisać Zamek Czarny czy Winterfell,ale to...

„Pieśń lodu i ognia” G.R.R Martina jest serią kultową, a jej serialowa ekranizacja ma wielu fanów. Ja również do nich należę i nawet nie pamiętam ile razy obejrzałam wszystkie sezony. Rzadko się zdarza, żeby bohaterowie literaccy, czy filmowi wzbudzali we mnie tak ogromne emocje, co w tym przypadku. Mogę śmiało powiedzieć, że dwu z nich nienawidzę z całego serca. Nie zdradzę których, ale myślę, że każdy czytelnik, czy widz z łatwością się domyśli o kogo chodzi. Pierwszy znienawidzony antybohater pojawia się już w pierwszej części, czyli w „Grze o tron”. Ja nie jestem mściwa, ale łatwiej mi znieść jego okrucieństwo i podłość wiedząc, jak zakończy swoją „karierę”w kolejnych tomach. Z drugiej strony trochę mi przeszkadzało, że znam już fabułę i nie było tu dla mnie żadnego zaskoczenia. Nie czytam dużo fantastyki, więc nasuwają mi się jedynie porównania z „Wiedźminem”. Martin pisze bardzo obrazowo, poświęca sporo czasu i uwagi swoim bohaterom, ale trochę mi brakuje sapkowskiego poczucia humoru. Jest oczywiście Tyrion Lannister, który pewnie w zamyśle miał wprowadzić do powieści nieco czarnego humoru, ale dla mnie to postać raczej tragiczna ( zresztą wspaniale zagrana przez Petera Dinklage,a ).Podobno Andrzej Sapkowski drwił z Martina, że uśmierca on wszystkich swoich bohaterów i sporo w tym prawdy. Dlatego, jeśli ktoś nie zna jeszcze „Gry o tron”, a lubi epickie, krwawe historie z interesującymi, zróżnicowanymi bohaterami, oraz elementami magii i smokami – to pozycja obowiązkowa. Polecam zwłaszcza superprodukcję Audioteki - jak zwykle, to majstersztyk.

„Pieśń lodu i ognia” G.R.R Martina jest serią kultową, a jej serialowa ekranizacja ma wielu fanów. Ja również do nich należę i nawet nie pamiętam ile razy obejrzałam wszystkie sezony. Rzadko się zdarza, żeby bohaterowie literaccy, czy filmowi wzbudzali we mnie tak ogromne emocje, co w tym przypadku. Mogę śmiało powiedzieć, że dwu z nich nienawidzę z całego serca. Nie...

„A jednak nie zawsze można było zostać w miejscu, do którego człowiek przynależał.”

„A jednak nie zawsze można było zostać w miejscu, do którego człowiek przynależał.”

epicka, wciągająca, pełna napięcia i zaskoczeń.

epicka, wciągająca, pełna napięcia i zaskoczeń.

Klasyka,świetny setting-klimat i dynamika.
Razi trochę opis rozdziałów,ale świetnie się czyta,a bohaterowie giną gęsto.

Klasyka,świetny setting-klimat i dynamika.
Razi trochę opis rozdziałów,ale świetnie się czyta,a bohaterowie giną gęsto.

Wspaniała ksiażka!

Wspaniała ksiażka!

O serii chyba wszystko już było napisane. Dla mnie największe smaczki to nieoczywiste zwroty akcji i rywalizacja klanów, które trzymają przy pozycji, bez tego, zwykłe czytadło.

O serii chyba wszystko już było napisane. Dla mnie największe smaczki to nieoczywiste zwroty akcji i rywalizacja klanów, które trzymają przy pozycji, bez tego, zwykłe czytadło.