Rzeka Czerwona

Powieść osadzona w północnej Dakocie, na terenach od wieków zajmowanych przez rdzenne ludy, gdzie pozornie zatarte podziały społeczne stanowią ciągle podłoże do dyskryminacji i podejmowania obciążonych kulturowym warunkowaniem decyzji.
Oryginalność i piękno tej książki zasadzają się jednak w tak bardzo istotnym dla rdzennych Amerykanów wątku odpowiedzialności ekologicznej.
Obserwujemy zatem zderzenie dwóch przeciwstawnych światów: wyjaławiającej wszystko monokultury, wspomaganej zmodyfikowanymi odpornymi na stosowanie ciężkich pestycydów nasionami oraz świadomej, dostrzegającej złożoność świata permakultury, ekologicznej idylli.
Co ciekawe, wybory dotyczące rolnej eksploatacji pokrywają się zarówno z poziomem intelektualnym jak i ze szlachetnością charakteru tych, którzy ich dokonują i to z zadziwiająca regularnością, choć pojawiają się wyjątki jak choćby wariatka Winnie, która łączy w sobie psychiczny rozpad i nostalgie za utracona bioróżnorodnością.
Dwie szkoły rolnictwa - dwa różne podejścia do życia.
Stosunek do ziemi przodków to w „Czerwonej rzece” nie tylko obraz agrarnych przemian, ale także ścieranie się skrajnych światopoglądów dotyczących winy i kary, dorastania, edukacji, a także miejsca i decyzyjności kobiet w społeczeństwie.

Powieść osadzona w północnej Dakocie, na terenach od wieków zajmowanych przez rdzenne ludy, gdzie pozornie zatarte podziały społeczne stanowią ciągle podłoże do dyskryminacji i podejmowania obciążonych kulturowym warunkowaniem decyzji.
Oryginalność i piękno tej książki zasadzają się jednak w tak bardzo istotnym dla rdzennych Amerykanów wątku odpowiedzialności ekologicznej....

Louise Erdrich punktuje już tym, że pokazuje nam nie wielkomiejską Amerykę. Ucieka od drapaczy chmur, bo bardziej interesujących ludzi spotkać można w mniejszych miejscowościach. Albo inaczej: tam też możemy natrafić na rozdzierające dramaty tylko tam ludzie nie poddają im się tak łatwo, a próbują je dźwignąć i jakoś funkcjonować dalej. Muszą być twardsi, by przeżyć w miejscu odczuwającym na własnej skórze zmiany dokonywane w przyrodzie przez człowieka.

Powieść napisana jest językiem zwyczajnym, bez nadmiernych szaleństw czy ozdobników. Czyta się więc szybko, jak szybko wciągają portrety bohaterów przedstawione na tle zmagań farmerów hodujących buraki. Na rolniczym tle zaprezentowane będą relacje międzyludzkie, którym głównym budulcem będzie miłość trudna do spełnienia (porównanie z Romeo i Julią nasuwa się samo). Dostaniemy także kilka tajemnic, kilka rozczarowań, małe radości czy rozczarowania. Nic czego byśmy sami nie zaznali w życiu, a w wszystko w proporcjach nienadmiernych.

Właśnie ta prostota, ten brak przesady, czyni z powieści Erdrich rzecz wartą uwagi. Bo nie szuka ona taniego poklasku ufundowanego na wszelkiej przesadzie. Nie wyolbrzymia, a trzyma się blisko ziemi – by tak rzec – rzeczywistości. Nie jest to także wyciskacz łez, bo ton łagodzi poczucie humoru przydatne właściwie zawsze.

Louise Erdrich punktuje już tym, że pokazuje nam nie wielkomiejską Amerykę. Ucieka od drapaczy chmur, bo bardziej interesujących ludzi spotkać można w mniejszych miejscowościach. Albo inaczej: tam też możemy natrafić na rozdzierające dramaty tylko tam ludzie nie poddają im się tak łatwo, a próbują je dźwignąć i jakoś funkcjonować dalej. Muszą być twardsi, by przeżyć w...

Sięgając po Rzekę Czerwoną, szukałam czegoś lekkiego. Myślałam, że trafiłam na obyczajówkę o zwyczajnej amerykańskiej rodzinie, historię, którą można czytać wieczorem dla odprężenia. Gatunek – literatura piękna, opis – ciekawy, a do tego piękna okładka. Pomyślałam: „będzie dobrze”. I rzeczywiście, już na pierwszy rzut oka wydanie ArtAge zachwyca. To jedna z tych książek, które chce się trzymać w dłoniach – struktura okładki, jej kolory i faktura są tak przyjemne, że trudno ją odłożyć. Ale o ile forma zapowiadała lekkość, treść okazała się czymś znacznie głębszym.

Książka opowiada o dwójce nastolatków, Garym i Kismet, ale w rzeczywistości to nie tylko ich historia. Louise Erdrich tworzy opowieść z wielu perspektyw – każdy z bohaterów patrzy na te same wydarzenia inaczej, inaczej je przeżywa i inaczej próbuje sobie z nimi poradzić. To sprawia, że z pozoru prosta fabuła rozrasta się w sieć relacji, napięć i ukrytych dramatów. Pod jednym problemem kryje się często dwadzieścia kolejnych, a to, co wydaje się drobiazgiem, okazuje się punktem zwrotnym w życiu całej rodziny.

To pierwsza książka od dawna, po której zaczęłam naprawdę zastanawiać się nad tym, jak żyją Amerykanie – nie ci filmowi, bogaci i beztroscy, ale zwykli ludzie, którzy żyją od pierwszego do pierwszego, próbują spłacić kredyty i zachować twarz w małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają. Erdrich pokazuje, że życie takich ludzi bywa pełne sprzeczności i bezradności, że nawet najmniejsza decyzja może mieć nieoczekiwane skutki.

To, co najbardziej mnie poruszyło, to sposób, w jaki autorka pisze o tym, czego nie da się powiedzieć. Jej bohaterowie często nie potrafią nazwać własnych emocji, przez co problemy narastają, przybierają nowe formy i uderzają w nich z innej strony. Książka daje do myślenia o tym, jak trudno czasem wyrazić to, co się naprawdę czuje, i jak życie potrafi toczyć się mimo – albo nawet pomimo – naszej interwencji.

Styl Erdrich jest prosty, ale bardzo sugestywny. Rozdziały są krótkie, często kilkustronicowe, przez co książkę czyta się błyskawicznie, a jednocześnie trudno ją odłożyć. Każdy fragment zostawia po sobie jakiś ślad – myśl, emocję, pytanie. To nie jest ciężka lektura, ale z pewnością nie jest też lekka w sensie emocjonalnym. To literatura piękna w pełnym znaczeniu tego słowa: wciągająca, refleksyjna i pełna zrozumienia dla ludzkiej natury.

Muszę też wrócić do samego wydania – ArtAge naprawdę zasługuje na brawa. Okładka jest zachwycająca i świetnie oddaje nastrój powieści. To drobiazg, ale sprawia, że czytanie staje się jeszcze przyjemniejsze.

Rzeka Czerwona to książka, która zaskakuje. Zaczyna się jak obyczajówka, a kończy jak lekcja uważności na człowieka i jego codzienność. Daje do myślenia, zostaje w pamięci i wraca w głowie długo po przeczytaniu ostatniej strony. Trudno ją odłożyć – i jeszcze trudniej o niej zapomnieć. Z całego serca polecam.

Sięgając po Rzekę Czerwoną, szukałam czegoś lekkiego. Myślałam, że trafiłam na obyczajówkę o zwyczajnej amerykańskiej rodzinie, historię, którą można czytać wieczorem dla odprężenia. Gatunek – literatura piękna, opis – ciekawy, a do tego piękna okładka. Pomyślałam: „będzie dobrze”. I rzeczywiście, już na pierwszy rzut oka wydanie ArtAge zachwyca. To jedna z tych książek,...

Wciągająca powieść obyczajowa z twistem i tajemnicą. Najbardziej zapadają w pamięć fragmenty o zmieniającej się przyrodzie.

Wciągająca powieść obyczajowa z twistem i tajemnicą. Najbardziej zapadają w pamięć fragmenty o zmieniającej się przyrodzie.

Czy życie faktycznie takie jest? Jak w „Czerwonej rzece” ? Trochę zwyczajne, trochę dziwne, zaskakująco piękne w swej zwykłości. Ta powieść nie potrzebuje fajerwerków, bo napisana jest samym życiem. Znajdzie się w niej coś z Jane Austen, ale i melancholii Stonera, coś z surowości Kronik portowych i emocjonalnej prawdy Olive Kitteridge.

Wzruszająca opowieść o ludzkim życiu, o społeczności, o małym miasteczku, Ameryce, świecie, o nas – ludziach. O naszej codzienności kształtowanej przez miłość, pracę i środowisko naturalne.

To historia o ludziach i ich miejscu na ziemi – o farmerach z Dakoty Północnej hodujących buraki cukrowe. O tym, jak się je uprawia, zbiera i sprzedaje, ale też jak łatwo zniszczyć urodzajną ziemię, zamienić ją w pył, wystawić ptaki, motyle i całą przyrodę na żer herbicydów. Jednak rolniczo-ekologiczny dramat to tylko tło. Najważniejsze jest życie społeczności w dolinie Red River – w czasie kryzysu finansowego 2008 roku.

Są tu wielkie miłości i złamane serca, drugie szanse i skrywane tajemnice, żale i radości, przyjaźnie na śmierć i życie oraz miejscowe plotki, które żyją własnym rytmem. Spotkamy tu faceta, który zwiał z kościelnym funduszem, zakochanego chłopaka chowającego się pod łóżkiem panny młodej, niespełnionego aktora w osobliwych strojach, a nawet słodkiego napadacza na bank. A przede wszystkim jest tu kierowca ciężarówki – kobieta, która uprawia chwasty. Jej córkę Kismet pokochacie od pierwszej strony.

To książka, w której komedia miesza się z tragedią, śmiech ze łzami, brutalność z empatią, a nostalgia ze wzruszeniem. Opowieść o ludziach i miejscu, które kształtuje ich życie. Dziwna i urzekająca. Dla mnie – cudowna.

Czy życie faktycznie takie jest? Jak w „Czerwonej rzece” ? Trochę zwyczajne, trochę dziwne, zaskakująco piękne w swej zwykłości. Ta powieść nie potrzebuje fajerwerków, bo napisana jest samym życiem. Znajdzie się w niej coś z Jane Austen, ale i melancholii Stonera, coś z surowości Kronik portowych i emocjonalnej prawdy Olive Kitteridge.

Wzruszająca opowieść o ludzkim...

Audiobook

Saga farmerska z tajemnicą i traumą. Historia o małym miasteczku, siłach natury i ekologii.
Bardzo spokojny rytm powieść sprawia, że możemy się w niego zanurzyć w swoim tempie. Karty odsłaniane są powoli. Krok po kroku poznajemy mieszkańców miasteczka, ich losy i zależności. Mamy tu nawet finansowy skandal.
Świetna opowieść przesycona humorem sytuacyjnym, ale niepozbawiona mądrych konkluzji dotyczących przyrody i kryzysu klimatycznego.

Książka zasługuje na uznanie. Przeczytajcie, bo warto.

Audiobook

Saga farmerska z tajemnicą i traumą. Historia o małym miasteczku, siłach natury i ekologii.
Bardzo spokojny rytm powieść sprawia, że możemy się w niego zanurzyć w swoim tempie. Karty odsłaniane są powoli. Krok po kroku poznajemy mieszkańców miasteczka, ich losy i zależności. Mamy tu nawet finansowy skandal.
Świetna opowieść przesycona humorem sytuacyjnym, ale...

Książka jest nieoczywistym obyczajowym labiryntem opowieści o mieszkańcach nadrzecznej miejscowości, gdzie każdy ma jakąś historię do opowiedzenia, a już w szczególności ma swój indywidualny głos otaczająca przyroda. Każdy z czym się mierzy, każda postać jest mocno nakreślona, jest jakaś, jest jednakowo ważna. Autorka ciętymi dialogami i humorystycznymi obserwacjami prowadzi nas lekko do momentów prawdziwej grozy, do rozwiązania, które daje nam pełny obraz sytuacji i paradoksalnie spokój. Świetna lektura!

Książka jest nieoczywistym obyczajowym labiryntem opowieści o mieszkańcach nadrzecznej miejscowości, gdzie każdy ma jakąś historię do opowiedzenia, a już w szczególności ma swój indywidualny głos otaczająca przyroda. Każdy z czym się mierzy, każda postać jest mocno nakreślona, jest jakaś, jest jednakowo ważna. Autorka ciętymi dialogami i humorystycznymi obserwacjami...

Bardzo, bardzo dobra książka. To nie jest typowa obyczajówka, a tym bardziej romans (którego w niej jak na lekarstwo). Opowieść o człowieczeństwie, miłości nieromantycznej i przyjaźni "pomimo". O strachu, tęsknocie i poczuciu beznadziei. A w tle posuwająca się niepostrzeżenie katastrofa ekologiczna.

Bardzo, bardzo dobra książka. To nie jest typowa obyczajówka, a tym bardziej romans (którego w niej jak na lekarstwo). Opowieść o człowieczeństwie, miłości nieromantycznej i przyjaźni "pomimo". O strachu, tęsknocie i poczuciu beznadziei. A w tle posuwająca się niepostrzeżenie katastrofa ekologiczna.

Obiecuje świetną historię obyczajową w czasach ostatniego kryzysu ekonomicznego, ale nie skręca w dziwne rejony

Obiecuje świetną historię obyczajową w czasach ostatniego kryzysu ekonomicznego, ale nie skręca w dziwne rejony

Rzadko oceniam książki tak nisko. Straszna strata czasu, niedorzeczna literatura.

Rzadko oceniam książki tak nisko. Straszna strata czasu, niedorzeczna literatura.