Batyżowiecki Szczyt
Batyżowiecki Szczyt nad Batyżowieckim Stawem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2457 m n.p.m. |
| Wybitność |
87 m |
| Pierwsze wejście |
13 czerwca 1900 r. |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
Batyżowiecki Szczyt, Wielki Batyżowiecki Szczyt (słow. Batizovský štít, niem. Botzdorfer Spitze, węg. Batizfalvi-csúcs) – najwyższy szczyt (2457 m n.p.m.)[1] głównej grani Tatr na odcinku zamykającym od północnego wschodu Dolinę Batyżowiecką (Batizovská dolina). Jednocześnie jest to granica tej doliny z systemem Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina). Dolina Kacza (Kačacia dolina) graniczy z Doliną Batyżowiecką na odcinku od Zmarzłego Szczytu (Popradský Ľadový štít) do Zadniego Gerlacha (Zadný Gerlach). Batyżowiecki Szczyt znajduje się pomiędzy Kaczym Szczytem (Kačací štít) a Zadnim Gerlachem, w pobliżu masywu Gerlacha. Grań od Zmarzłego do Batyżowieckiego Szczytu nosi nazwę Batyżowieckiej Grani, znajdują się w niej kolejno:
- Zmarzły Szczyt (Popradský Ľadový štít, 2390 m),
- Jurgowskie Wrótka (Popradská Ľadová štrbina),
- Jurgowska Przełęcz (Vyšné kačacie sedlo),
- Kaczy Szczyt (Kačací štít, 2401 m),
- Kacze Wrótka (Prostredné kačacie sedlo),
- Kacze Czuby (Kačací hrb),
- Kacza Przełęcz (Nižné kačacie sedlo),
- Batyżowiecka Turniczka (Batizovská vežička),
- Niżnia Batyżowiecka Szczerbina (Nižná Batizovská štrbina),
- Batyżowiecka Kopa (Batizovská kopa),
- Pośrednia Batyżowiecka Szczerbina (Prostredná Batizovská štrbina),
- Batyżowiecka Igła (Batizovská ihla),
- Mały Batyżowiecki Szczyt (Malý Batizovský štít, ok. 2454 m),
- Wyżnia Batyżowiecka Szczerbina (Vyšná Batizovská štrbina),
- Wielki Batyżowiecki Szczyt[2].
Od wschodu Batyżowiecki Szczyt graniczy z masywem Zadniego Gerlacha. Pomiędzy tymi szczytami znajdują się:
- Zachodnia Batyżowiecka Przełęcz (Zapadné Batizovské sedlo),
- Batyżowieckie Czuby (Batizovský hrb),
- Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz (Východné Batizovské sedlo)[2],
- Targana Turnia (Biskupská čiapka)[3].
Na południe od masywu Batyżowieckiego Szczytu z dna Doliny Batyżowieckiej wyrasta odosobniona turnia Kościołek, oddzielona szeroką i płaską Pasternakową Przehybą[4].
W kierunku obu dolin ściany szczytu opadają ścianami z olbrzymich płyt na wysokość 150–300 m. Poprowadzono nimi wiele dróg wspinaczkowych. Szczyt jest niedostępny dla turystów.
Nazwa szczytu i doliny pochodzi od nazwy wsi Batyżowce.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wejścia turystyczne:
- Karl Jurzyca i Jozef Galko-Rusnák, 13 czerwca 1900 r. – letnie,
- Zygmunt Klemensiewicz i Jerzy Maślanka, 5 kwietnia 1909 r. – zimowe[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Geoportál, Letecké laserové skenovanie [online], Geoportál [dostęp 2023-12-29] (słow.).
- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 69. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 28–29.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 114–144.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 114-144.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.