Nadi Ghaffari

“شیب غیرمنتظره گذری را خیلی دوست داشت.چند قدم مانده به آن،چشم هایش را میبست و سعی میکرد همه چیز را یکباره فراموش کند تا لذت سکندری خوردن،هری ریختن دل و وزش نسیم عطرآگینی را که به دانه های سرد عرق روی پیشانیش میخورد ،مثل بار اول تکرار کند.معلق ماندن آنی پایش که دیری نمیگذشت روی سطحی شیب دار فرود می آید،برایش احساس پرنده ای بود که از دشتی میگذرد و یک دفعه در ورای صخره ای سخت،دره ای عمیق در برابرش پدیدار میشود.بی آن که اوج بگیرد از زمین دور میشود.”
― امیرحسین خورشیدفر

“آدم به دنیا آمده که بمیرد.که چی؟ولگردی و انتظار،انتظار برای یک قطار،انتظار برای یک خدمتکار در هتلی در لاس وگاس در یک شب ماه آگوست.انتظار برای موشی که بزند زیر آواز.انتظار برای ماری که بال دربیاورد.”
― Charles Bukowski, Pulp

“ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ
ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ
ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ
ﮐﻪ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ
ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﻋﺴﻞ
ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ...”
― حافظ ایمانی

“دو

اینقدر جیغ نکش توی گوش این تاکسی
راننده های تاکسی محله من
صبح ها
تریاک می کشند
ظهرها
خرناس می کشند
عصرها
مسافر
و شب ها
اغلب جاکشند

اینقدر جیغ نکش مثل گربه های محله من
که دارند جیغ می کشند
وقتی سربازان هخامنشی
زیر سایه درخت بید - که دیگر مجنون نیست -
از تزریق دوای بد
می میرند
قصاب محله ی من
هر شب
به لاشه های تازه گوسفند تجاوز می کند
و ماهی های محله من
ماغ می کشند
از بس که گاو شده اند
از بس که تو داری جیغ می کشی
و این درخت
کور شد گوش هایش

اینقدر جیغ نکش
زنده خور های دربار شاه عباس
به ارتش جرج بوش پیوسته اند
و هر روز ظهر
گوشت کباب شده سینه سقراط را به دندان می کشند
با آن همه پشم
حالا می دانم این بوی سوختگی از کجاست
پشم های فلاسفه پشمکی
روی اجاق گاز سه شعله ی فر دار می سوزد
و هیچ کس ظاهر نمی شود
چراغ های جادوی محله من
عقیم شده اند

اینقدر جیغ نکش
فردا
مایاکوفسکی را به جرم تجاوز به ذهن بشر
سنگسار می کنند
و سنگ اول را کسی می زند
که شب ها
دمر می خوابد به یاد زن همسایه
او دچار معصومیتی رعب آور است

اینقدر جیغ نکش
مراعات تو سخت شده است
و دختر پدرم - که خواهر من نیست -
هر شب
پاورچین
توی خواب من سرک می کشد
می نشیند کنار مارتین لوتر کینگ
رویاهای او را واکس می زند
کوهن بندیت در خواب های من جوان مانده
با زن هایی که
انقلابی هایشان زیباترند

اینقدر جیغ نکش
بنزین دارد از ریش های مارکس چکه می کند
و به ماتریالیسم تاریخی
پایبند نیست
بند نیست
اینجا زیر هشت است
اتاق تمشیت
و این مرد با چشم هایی آن همه سبز
هر شب
به رویای من تجاوز می کند
رویا نام دختر نیست
رویا نام باکرگی ذهن من است

اینقدر جیغ نکش
آسمان این روزها
ابری هم که نباشد
فرقی نمی کند
همسایه های محله ی من
چتر روی سرشان گرفته اند
عرق سگی می خورند
با عکس لنین روی آن
-که سگ نیست-
روزولت دارد روی سر محله من می شاشد
من شاشم گرفته است

اینقدر جیغ نکش توی گوش این تاکسی
من نمی دانم چرا این تاکسی
اینقدر شبیه ماشین مرده کشی شده است
و من
چرا
اینقدر
مرده ام”
― هژیر پلاسچی, شعرهایی که نخوانده یی و به جهنم