Ζούμε σε περίεργους καιρούς σήμερα. Για πρώτη φορά, πιθανώς σε όλη την ιστορία μας, ζούμε σε έναν κόσμο όπου η διαφοροποίηση μεταξύ πραγματικότητας και μη πραγματικότητας, μυθοπλασίας και μη μυθοπλασίας, ψευδαίσθησης έναντι όρασης, αλήθειας και ψεύδους μεταξύ των μαζών έχει γίνει τόσο θολή και αναμεμειγμένη, που πολλοί πιο πρόσφατα βρέθηκαν να αμφιβάλλουν ακόμη και μερικές φορές για τη λογική τους. Από την άλλη, τι είναι πραγματικά η λογική σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει συμφωνημένη πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχουν καθολικές αλήθειες που προφανώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να υποστηρίξουμε μαζί;
Ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο διχασμένος, διχασμένος και υπάρχει μεγάλη ευθύνη που αποδίδεται στη μία ή την άλλη ομάδα για το πώς βρεθήκαμε σε μια τέτοια κατάσταση. Σε αυτή τη σύντομη παρουσίαση, ελπίζω να δώσω κάποια εικόνα για το πώς βρεθήκαμε σε μια τέτοια δύσκολη θέση και πώς βρεθήκαμε να είμαστε τα εργαλεία εκείνων που κατασκεύασαν τη μαζική μας αντίληψη.
Κανείς δεν έχει μείνει ανέγγιχτος από αυτό, αφού κανείς δεν έχει μεγαλώσει ως επί το πλείστον έξω από αυτό το πολιτιστικό πλέγμα, το οποίο περιλαμβάνει τις θρησκείες μας και τα συστήματα πεποιθήσεών μας. Όλοι μας έχουμε συγκινηθεί από αυτή την πολιτιστική μήτρα. Όλοι έχουμε δεχτεί μια καθημερινή επίθεση από αυτό από την εκπαίδευσή μας, τις τηλεοπτικές μας εκπομπές, τη μουσική μας και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μας, ακόμη και τις εκκλησίες μας. Έτσι, ο καθένας σήμερα αντιμετωπίζει έναν ορισμένο βαθμό χειραγώγησης στην αντίληψή του για τον κόσμο στον οποίο ζει, στις αξίες που έχει και στο πώς βλέπουμε αυτούς που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι διαφορετικοί από την πολιτιστική μας μήτρα. Αυτό περιλαμβάνει επίσης τον τρόπο χειραγώγησης της ίδιας της θρησκείας σήμερα, τον οποίο θα εξηγήσω περαιτέρω σύντομα
Για να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε μερικές πολύ σημαντικές εξελίξεις που συνέβησαν στον τομέα της ψυχολογίας τον 20ο αιώνα.
Αυτή η επιστημονική δικτατορία θα διεξαγόταν σε πολλά μέτωπα. Ένα από αυτά τα βασικά μέτωπα ήταν από τον Βρετανό ψυχίατρο William Sargant, ο οποίος είναι ένας από τους ιδρυτές των σύγχρονων τεχνικών «ελέγχου του νου» στη Δύση, με διασυνδέσεις με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και το Ινστιτούτο Tavistock, το οποίο θα επηρέαζε τη CIA και τον αμερικανικό στρατό μέσω του προγράμματος MK Ultra. Ο Sargant ήταν επίσης σε στενή επικοινωνία με τον Aldous Huxley και αναφέρεται στον Aldous πολλές φορές στα βιβλία του, μία από αυτές τις αναφορές που θα εξετάσουμε σύντομα.
Ο Sargant ήταν επίσης σύμβουλος για το διαβόητο έργο του Ewen Cameron στο Πανεπιστήμιο McGill, που χρηματοδοτήθηκε από τη CIA.
Ο Sargant εξηγεί τον λόγο που μελέτησε και χρησιμοποίησε μορφές «ελέγχου του νου» στους ασθενείς του, οι οποίοι ήταν κυρίως Βρετανοί στρατιώτες που στάλθηκαν πίσω από το πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με διάφορες μορφές «ψύχωσης», ως ο μόνος τρόπος για την αποκατάσταση ακραίων μορφών PTSD (διαταραχή μετατραυματικού στρες).
Ο άλλος λόγος, ήταν επειδή οι Σοβιετικοί είχαν προφανώς γίνει «ειδικοί» στον τομέα, και από ανάγκη για εθνική ασφάλεια, οι Βρετανοί θα έπρεπε με τη σειρά τους να γίνουν και ειδικοί... ως θέμα αυτοάμυνας φυσικά.
Το έργο του Ιβάν Παβλόφ, ενός Ρώσου φυσιολόγου, είχε καταφέρει να παράγει μερικές ανησυχητικά ενδιαφέρουσες γνώσεις για τέσσερις κύριες μορφές νευρικού συστήματος σε σκύλους, που ήταν συνδυασμοί ανασταλτικών και διεγερτικών ιδιοσυγκρασιών. «ισχυρό διεγερτικό», «ισορροπημένο», «παθητικό» και «ήρεμο ατάραχο». Ο Pavlov διαπίστωσε ότι ανάλογα με την κατηγορία της ιδιοσυγκρασίας του νευρικού συστήματος που είχε ο σκύλος, αυτό με τη σειρά του θα υπαγόρευε τη μορφή της «προετοιμασίας» που θα λειτουργούσε καλύτερα για τον «επαναπρογραμματισμό της συμπεριφοράς».
Η συνάφεια με την «ανθρώπινη διαμόρφωση» δεν χάθηκε σε κανέναν.
Στη Δύση υπήρχε φόβος ότι τέτοιες τεχνικές όχι μόνο θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των στρατιωτών τους για να επικαλεστούν ελεύθερες, ανεμπόδιστες ομολογίες στον εχθρό, αλλά ότι αυτοί οι στρατιώτες θα μπορούσαν να σταλούν πίσω στις πατρίδες τους, ως ζόμπι δολοφόνοι και κατάσκοποι που θα μπορούσαν να πυροδοτηθούν με μια απλή κωδική λέξη. Τουλάχιστον, αυτές ήταν οι ιστορίες θρίλερ και οι ταινίες που διοχετεύτηκαν στον δυτικό πληθυσμό. Πόσο φρικτό πράγματι! Ότι ο εχθρός θα μπορούσε προφανώς να εισέλθει σε αυτό που θεωρούνταν το μόνο ιερό έδαφος που ήταν δικό μας... τα ίδια μας τα «μυαλά»!
Ωστόσο, για εκείνους που πραγματικά ηγούνταν του πεδίου στην έρευνα για τον έλεγχο του νου, όπως ο William Sargant, έγινε κατανοητό ότι αυτές οι απεικονίσεις του Χόλιγουντ δεν ήταν ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε ο έλεγχος του μυαλού. Ο υποψήφιος της Μαντζουρίας ήταν τελικά προσανατολισμένος στο να κάνει το δυτικό κοινό να πανικοβληθεί πιστεύοντας ότι οι κομμουνιστές ήταν ικανοί για εξελιγμένα επίπεδα «πλύσης εγκεφάλου» ακριβείας, έτσι ώστε αυτό το δυτικό κοινό να παρακινηθεί να υποστηρίξει το έργο της κυβέρνησής του σε αυτό ακριβώς το πράγμα, χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι αυτό γινόταν για αυτοάμυνα και θα χρησιμοποιούνταν μόνο στον κομμουνιστικό εχθρό. Μακάρι οι άνθρωποι να ήξεραν ότι τέτοια προγράμματα που προέρχονται από το Ινστιτούτο Tavistock και το MK Ultra θα χρησιμοποιούνταν στους δικούς τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του δικού τους στρατού, σε διάφορους βαθμούς, και θα έφταναν στο σημείο να ιδρυματοποιούν τους ανθρώπους παρά τη θέλησή τους χρησιμοποιώντας ξεκάθαρες πράξεις βασανιστηρίων και αποκαλώντας τις μορφές «ψυχιατρικής θεραπείας».
Ωστόσο, μια τέτοια εργασία για το σκούπισμα του μυαλού και την εισαγωγή μιας νέας ταυτότητας και σκοπού ήταν τελικά μια τεράστια αποτυχία.
Πρώτον, όπως αναγνωρίζει ο William Sargant στο βιβλίο του «The Battle for the Mind», το ζήτημα της «ελεύθερης βούλησης» του ατόμου εμπόδιζε.
Διαπιστώθηκε ότι ανεξάρτητα από τη διάρκεια ή τον βαθμό πρόκλησης ηλεκτροσόκ, ινσουλινοθεραπείας, ηρεμιστικών κοκτέιλ, προκαλούμενου κώματος, στέρησης ύπνου, πείνας κ.λπ., ανακαλύφθηκε ότι εάν το υποκείμενο είχε «ισχυρή πεποίθηση» και «ισχυρή πίστη» σε κάτι, αυτό δεν μπορούσε απλώς να διαγραφεί, δεν μπορούσε να γραφτεί με κανένα αυθαίρετο πράγμα. Αντίθετα, το υποκείμενο θα έπρεπε να έχει την ψευδαίσθηση ότι η «διαμόρφωσή» του ήταν στην πραγματικότητα μια «επιλογή». Αυτό ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο και οι μακροπρόθεσμες μετατροπές (μήνες σε χρόνια) ήταν σπάνιες.
Ωστόσο, ο Sargant είδε ένα άνοιγμα. Ήταν κατανοητό ότι δεν μπορούσε κανείς να δημιουργήσει ένα νέο άτομο από την αρχή, ωστόσο, με τη σωστή προετοιμασία που προοριζόταν να οδηγήσει σε σωματική κατάρρευση χρησιμοποιώντας μη φυσιολογικό στρες (ουσιαστικά μια επανεκκίνηση του νευρικού συστήματος), θα μπορούσε κανείς να αυξήσει σημαντικά την «υποβλητικότητα» στα υποκείμενά τους.
Επιπλέον, ο Sargant διαπίστωσε ότι μια ψευδώς εμφυτευμένη μνήμη θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόκληση μη φυσιολογικού στρες που οδηγεί σε συναισθηματική εξάντληση και σωματική κατάρρευση για να επικαλεστεί την «υποβλητικότητα». Δηλαδή, δεν χρειαζόταν καν να έχει κανείς ένα «πραγματικό άγχος», αλλά ένα «φανταστικό άγχος» θα λειτουργούσε εξίσου αποτελεσματικά.
Το Blitz ήταν μια γερμανική εκστρατεία βομβαρδισμών κατά του Ηνωμένου Βασιλείου για μια περίοδο οκτώ μηνών από το 1940 έως το 1941, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον βρετανικό Τύπο και προήλθε από τον όρο Blitzkrieg, τη γερμανική λέξη που σημαίνει «πόλεμος αστραπή».
Ο Sargant αναλύει τον κεραυνό του Λονδίνου στο βιβλίο του «The Battle for the Mind». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προκειμένου να αντεπεξέλθουν και να παραμείνουν «λογικοί», οι Βρετανοί γρήγορα συνήθισαν στην ιδέα ότι οι γείτονές τους μπορούσαν να είναι και θάβονταν ζωντανοί σε βομβαρδισμένα σπίτια γύρω τους. Η σκέψη ήταν: «Αν δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό, τι νόημα έχει να προβληματίζομαι γι' αυτό;» Η καλύτερη «αντιμετώπιση» βρέθηκε έτσι να είναι εκείνοι που αποδέχτηκαν το νέο «περιβάλλον» και απλώς επικεντρώθηκαν στην «επιβίωση» και δεν προσπάθησαν να του αντισταθούν.
Ο Sargant παρατηρεί ότι αυτή η «προσαρμοστικότητα» σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον είναι μέρος του ενστίκτου «επιβίωσης» και είναι πολύ ισχυρή στο «υγιές» και «φυσιολογικό» άτομο που μπορεί να μάθει να αντιμετωπίζει και έτσι συνεχίζει να είναι «λειτουργικό» παρά ένα όλο και πιο ασταθές περιβάλλον.
Ήταν λοιπόν το βαθιά προγραμματισμένο «ένστικτο επιβίωσης» μας που βρέθηκε να είναι το κλειδί για την υποβλητικότητα του μυαλού μας. Ότι οι καλύτεροι «επιζώντες» έκαναν την καλύτερη «πλύση εγκεφάλου» κατά μία έννοια. Δεδομένου ότι η εστίαση ήταν καθαρά στην προσαρμογή στο περιβάλλον για να επιβιώσουμε και όχι στην αμφισβήτηση ή την αμφισβήτηση των συνθηκών που μας περιβάλλουν.
Αυτό το φαινόμενο που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του Blitz του Λονδίνου ήταν ένα από τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν στη μαζική προετοιμασία. Η βιομηχανία του θεάματος έχει προωθήσει αυτή την ιδέα ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε καθώς μας λένε ότι οδεύουμε προς ένα αποκαλυπτικό μέλλον είναι απλώς να επιβιώσουμε. Ωστόσο, υπάρχει μια νέα ανατροπή σε αυτή την ιδέα της επιβίωσης και αυτή είναι η επιβίωση με κάθε κόστος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε τέρατα για να το κάνουμε.
Μπορούμε να δούμε τη συνέχεια της δουλειάς του William Sargant στη σημερινή βιομηχανία του θεάματος...
Έχουμε συνηθίσει να βρίσκουμε πραγματικά ένα είδος νοσηρής παρηγοριάς σε αυτή την ιδέα της επιβίωσης με κάθε κόστος, δηλαδή, «επιβίωση του ισχυρότερου», μέσα σε έναν «μετα-αποκαλυπτικό κόσμο». Έχουμε μάθει να το βλέπουμε αυτό ως την «απελευθέρωσή» μας, αυτή την ψευδή και παραληρηματική ιδέα ότι όσο μπορεί κανείς να επιβιώσει, μια τέτοια ζωή αξίζει να τη ζήσει. Έχουμε μάθει να μην αμφισβητούμε τις συνθήκες μας ή το πώς φτάσαμε εδώ, έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει λύση και το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι απλώς να αποδεχτούμε το όλο και πιο ζοφερό μέλλον που μας λένε ότι είναι απαραίτητο και αναπόφευκτο. Η ζωή μας γίνεται μια ζωή παρόμοια με αυτή ενός εργαστηριακού αρουραίου, ο οποίος δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμμορφωθεί με τις παραμέτρους του παιχνιδιού στο οποίο μπήκε και να βρει οποιοδήποτε μέσο επιβίωσης. Και σε μια τέτοια ζωή, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ότι η ελευθερία και η απελευθέρωση μπορούν να επιτευχθούν αν κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο σε τέτοιους αποκαλυπτικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ελευθερία δεν έχει πλέον να κάνει με την αμφισβήτηση, την αντίσταση και την αμφισβήτηση της καταπίεσης και της υποδούλωσης μιας κοινωνίας, αλλά μάλλον να γίνει το καλύτερο υποκείμενό της, ο καλύτερος επιζών της που μπορεί να χειριστεί καλύτερα το είδος της συμπεριφοράς που θέλουν να δουν οι ελεγκτές της.Ένα άτομο συγκεκριμένα που γνώριζε πολύ καλά σε τι ήταν μέρος ήταν ο Theodor Adorno (ένας άλλος είναι ο Aldous Huxley για τον οποίο θα συζητήσουμε σύντομα). Στην περίπτωση του Αντόρνο, ήταν η χρήση της μουσικής που ήταν το απόλυτο εργαλείο στον μαζικό κοινωνικό συμπεριφορισμό.
Ο Theodor Adorno, στα νιάτα του ήταν ένας πολλά υποσχόμενος μελλοντικός πιανίστας συναυλιών, ο οποίος αργότερα σπούδασε στη Βιέννη υπό τον ατονικό συνθέτη Arnold Schoenberg. Το 1946, ενώ βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εργαζόταν για την ατζέντα της Σχολής της Φρανκφούρτης για τον «Πολιτιστικό Πεσιμισμό», έγραψε το βιβλίο «Η Φιλοσοφία της Μοντέρνας Μουσικής», μια διατριβή κατά της κλασικής κουλτούρας, γράφοντας:
Αυτό επρόκειτο να είναι ένα από τα σημαντικότερα υπόγεια ρεύματα που διαμόρφωσαν τη φιλοσοφία του κινήματος COUNTER-Culture. Το όνομα τα έλεγε όλα. Και η λεγόμενη ελευθερία από τα «δεσμά» της κλασικής κουλτούρας επρόκειτο να πάρει τη μορφή της επίκλησης σχιζοφρενικών χαρακτηριστικών μέσω του τομέα της αισθητικής συνείδησης (αισθητική σημαίνει το σύνολο των αρχών που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο ορίζουμε και εκτιμούμε ένα πρότυπο για την «ομορφιά»).
Έτσι, τα σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά προκλήθηκαν σκόπιμα στον ακροατή της σύγχρονης μουσικής σύμφωνα με τη συνταγή της Σχολής της Φρανκφούρτης. Αυτό επιτεύχθηκε με την ενθάρρυνση ενός είδους κατακερματισμού. Αυτός είναι ο λόγος που η σημερινή δημοφιλής μουσική είναι τόσο επαναλαμβανόμενη, που δεν έχει σκοπό μόνο να προκαλέσει μια κατάσταση έκστασης σαν ναρκωμένη, αλλά έχει επίσης σκοπό να ενθαρρύνει τον κατακερματισμό της σκέψης.Η έλευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει επιτύχει στον τομέα της ανταλλαγής πληροφοριών, αυτό που πέτυχε η σύγχρονη μουσική στην προώθηση του ατοναλισμού. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά πλατφόρμες όπως το twitter X, το instagram και το tik tok ενθαρρύνουν ένα εύρος προσοχής που εστιάζει σε ένα θέμα μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή είναι μια άλλη μορφή ενθάρρυνσης του κατακερματισμού της σκέψης. Εάν προστεθεί περιεχόμενο που είναι όλο και πιο αγχωτικό ή ενοχλητικό στη ροή πληροφοριών, θα λειτουργήσει για να αυξήσει την υποβλητικότητα και να μειώσει την επίγνωσή μας για το τι εισέρχεται στο υποσυνείδητό μας και δημιουργώντας το σκηνικό για αυτό που αργότερα διαμορφώνει τις αντιλήψεις μας για την πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων ηθικής.
Έτσι, όσο πιο κατακερματισμένος είναι ο νους τόσο πιο υποβλητικός.
Ο Αντόρνο επέμενε ότι όλες οι μορφές ομορφιάς έπρεπε να εξαλειφθούν από τον πολιτισμό μας. Ήθελε να ενθαρρύνει μια ψυχική κατάρρευση της κοινωνίας σε μαζική κλίμακα για την αποτελεσματική επανεκκίνηση του συστήματος.
Αυτό έγινε για να χρησιμοποιηθούν οι ίδιες ακριβώς μέθοδοι που μελετήθηκαν από τον William Sargant, ότι για να επιτευχθεί ο μεγαλύτερος έλεγχος της μαζικής σκέψης και αντίληψης, θα έπρεπε να προκληθεί το μέγιστο άγχος για να αυξηθεί η υποβλητικότητα. Μόνο τότε θα μπορούσε το υποκείμενο να αποδεχτεί ότι ήταν δική του επιλογή να αποδεχτεί οποιεσδήποτε συνθήκες συμπεριφοράς προτείνονταν.
Προκειμένου να επιτευχθεί η μέγιστη υποβλητικότητα, ο Adorno τα παρουσίασε ως εξής:
Στην πραγματικότητα, το έργο της Σχολής της Φρανκφούρτης και το ενδιαφέρον τους για τη δημιουργία εφέ «σοκ» στις τέχνες για την αύξηση των σχιζοφρενικών κρατών ταιριάζει απόλυτα με αυτό που δούλευε η CIA με το MK Ultra.
Το Ινστιτούτο Tavistock ιδρύθηκε το 1920. Η παραπάνω εικόνα είναι το οικόσημο της πόλης Tavistock, η οποία ανιχνεύει την καταγεγραμμένη ιστορία της τουλάχιστον από το 961 μ.Χ., όταν ιδρύθηκε το Αβαείο Tavistock, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Το Tavistock παρέμεινε σημαντικό κέντρο τόσο του εμπορίου όσο και της θρησκείας μέχρι τη διάλυση των μοναστηριών - το αβαείο κατεδαφίστηκε το 1539, αφήνοντας τα ερείπια ακόμα ορατά γύρω από το κέντρο της πόλης. Από εκείνη τη στιγμή, η κυρίαρχη δύναμη στην πόλη έγινε η οικογένεια Ράσελ, οι κόμητες και αργότερα οι Δούκες του Μπέντφορντ, οι οποίοι κατέλαβαν μεγάλο μέρος της γης μετά τη Διάλυση.
Το Tavistock συνδέεται από τους ύστερους μεσαιωνικούς χρόνους με τους Russells, το οικογενειακό όνομα των κόμητων του Μπέντφορντ και από το 1694, των Δούκων του Μπέντφορντ. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την ιστορία της πόλης. Ο δεύτερος τίτλος του Δούκα του Μπέντφορντ είναι ο Μαρκήσιος του Τάβιστοκ... Πιστεύεται ότι η οικογένεια Russell διατηρεί σημαντικά συμφέροντα στην περιοχή... Είναι αυτή η σύνδεση της οικογένειας Russell μέσω του Bedford Estates που δίνει το όνομα από την ιδιοκτησία στην Russell Square και την Tavistock Square στο Λονδίνο, όπου βρίσκεται η περίφημη έδρα της κλινικής Tavistock.Ο Άλντους Χάξλεϋ θα επηρεαζόταν σε μεγάλο βαθμό από τον Μπέρτραντ Ράσελ (με τον οποίο ήταν σε επαφή για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και ο οποίος ταξίδευε στους ίδιους κύκλους) όπως φαίνεται στο έργο του «Θαυμαστός Νέος Κόσμος», το οποίο αντλεί στενά από το «The Scientific Outlook» του Ράσελ για το θέμα του - μια επιστημονική δικτατορία.Ο Aldous Huxley, ο οποίος συνεργάστηκε με την MK Ultra, παραθέτει τα λόγια του Dr. Erich Fromm, στο "Brave New World Revisited" (1958). Ο Δρ Έριχ Φρομ ήταν «φιλόσοφος-ψυχίατρος» από τη Σχολή Κριτικής Θεωρίας της Φρανκφούρτης.
Ο Aldous είχε ένα πολύ σαφές ενδιαφέρον για το πώς θα μπορούσε κανείς να επιφέρει μια σχιζοφρενική κατάσταση χημικά, επιτρέποντας επίσης αυξημένη υποβλητικότητα. Έξι χρόνια πριν γράψει το «Brave New World Revisited», το 1952, ο Huxley θα κανόνιζε να συναντήσει έναν Δρ Humphrey Osmond που μόλις είχε δημοσιεύσει μια ψυχιατρική μελέτη με τίτλο «Μια νέα προσέγγιση στη σχιζοφρένεια».
Ο Osmond, ο άνθρωπος που θα επινοούσε τον όρο «ψυχεδελικό» που σημαίνει «αποκάλυψη του μυαλού», εργαζόταν με μεσκαλίνη και είχε ισχυριστεί στη μελέτη του ότι τα ψυχεδελικά παρήγαγαν μια ψυχολογική κατάσταση πανομοιότυπη με τη σχιζοφρένεια.
Ο Osmond μελετούσε τη μεσκαλίνη για τη χημική της ομοιότητα με το αδενόχρωμα, μια ουσία που παράγεται στο σώμα μέσω της οξείδωσης της αδρεναλίνης και συνδέεται με την πρόκληση σχιζοφρενικών χαρακτηριστικών.
Ήταν η εμπειρία του Χάξλεϋ με τη λήψη μεσκαλίνης παρουσία του Δρ Χάμφρεϊ Όσμοντ το 1953 που θα ενέπνευσε τη συγγραφή του «The Doors of Perception», που θεωρείται η Βίβλος του κινήματος της αντικουλτούρας.
Τόσο ο Aldous όσο και ο Gerald Heard έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του Κινήματος Ανθρώπινου Δυναμικού (HPM) στο οποίο το Ινστιτούτο Esalen αναγνωρίζεται ότι ξεκίνησε επίσημα.
Οι ιδρυτές του Ινστιτούτου Esalen, Richard Price και Michael Murphy, πήραν την ιδέα για τους βασικούς λόγους ύπαρξης του Esalen σε μεγάλο βαθμό από τη διάλεξη του Aldous για τις «Ανθρώπινες Δυνατότητες» το 1960, στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο. Σε αυτή τη διάλεξη, ο Χάξλεϋ είχε προκαλέσει τους εκκολαπτόμενους μαθητές να βρουν τρόπους να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητες της ανθρωπότητας που είχαν γίνει λανθάνουσες με την πάροδο των αιώνων. Στη διάλεξή του, ο Aldous συζητά πώς θα ήταν καλή ιδέα εάν ένα ίδρυμα μπορούσε να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα για την έρευνα μεθόδων για την πραγματοποίηση των «ανθρώπινων δυνατοτήτων», σύμφωνα με τις γραμμές του Θαυμαστού Νέου Κόσμου του, που θα μελετηθούν, θα αξιολογηθούν και θα χρησιμοποιηθούν από την κοινωνία. Ο Μέρφι και ο Πράις ενθουσιάστηκαν.
Το Ινστιτούτο Esalen, που ιδρύθηκε το 1962, πραγματοποίησε την πρώτη του σειρά σεμιναρίων, τα οποία ονόμασαν «Οι Ανθρώπινες Δυνατότητες». Περιλάμβανε ένα σεμινάριο με τίτλο «Μυστικισμός που προκαλείται από ναρκωτικά». Το ινστιτούτο στελεχώθηκε με ερευνητές LSD 25 και τα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν καθ' όλη τη διάρκεια των σεμιναρίων. Ξεκίνησε αυτό που έγινε γνωστό ως «Το Κίνημα του Ανθρώπινου Δυναμικού».
Το Human Be-In διοργανώθηκε ως εκδήλωση LSD-25. Είχε προσέλευση μεταξύ 25.000 και 50.000 ατόμων. Διανεμήθηκαν δωρεάν σάντουιτς με LSD και γεννήθηκε το «Καλοκαίρι της Αγάπης», γνωστό και ως η πρώτη εκδήλωση του Θαυμαστού Νέου Κόσμου.
Το 1956, ο ψυχίατρος R.D. Laing εκπαιδεύτηκε με υποτροφία στην κλινική Tavistock στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1964.
Έτσι, η πρόκληση σχιζοφρενικών διαλειμμάτων θεωρήθηκε μια «εμπειρία αύξησης της λειτουργίας», ή έτσι είπαν στους φτωχούς. Το κλειδί για την επίτευξη του μέγιστου ανθρώπινου δυναμικού ήταν μέσω της πρόκλησης της τρέλας, του κατακερματισμού του μυαλού μέσω σχιζοφρενικών διαλειμμάτων, με την υπόσχεση ότι κάποιος θα είχε υψηλότερο IQ στο τέλος της όλης υπόθεσης.
Η συνάφεια της «αναθεώρησης της τρέλας» από το Ινστιτούτο Esalen και του Laing ως Σταυροφόρου για την προώθηση των κλινικά τρελών, ήταν κάτι που είχε καθοδηγηθεί εξ ολοκλήρου από το Ινστιτούτο Tavistock, και σαφώς, όχι προς όφελός μας.
Η πραγματικότητα είναι ότι η επαναστατική εναλλακτική λύση στην πρακτική της κυρίαρχης ψυχολογίας, που πουλήθηκε στις μάζες από καλτ προσωπικότητες όπως ο R.D. Laing, ελεγχόταν εξ ολοκλήρου και διαμορφώθηκε από το Ινστιτούτο Tavistock, του οποίου το MK ULTRA είναι παράρτημα.
Το νόημα όλων αυτών είναι ότι αυτό το σχέδιο για μια επιστημονική δικτατορία σε συνδυασμό με μια παγκόσμια θρησκεία όπως προωθείται από τον HG Wells, τον Bertrand Russell, τον Aldous Huxley και τους σημερινούς νέους γκουρού όπως ο Muraresku είναι ότι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτή ήταν μια διαδικασία που αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε εδώ και χιλιετίες.Έτσι, αν δεν προσεγγίσετε το πρόβλημα από αυτή την κατανόηση, είναι πιθανό να σας χρησιμοποιήσουν για να αντιπαραθέσετε την ομάδα σας με άλλες ομάδες που στην πραγματικότητα δεν βρίσκονται στη ρίζα του προβλήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, ολόκληρη η διαμόρφωση της μαζικής αντίληψης κατά τον Ψυχρό Πόλεμο ήταν μια παγίδα για να φέρει τη Δύση εναντίον της Ανατολής και την Ανατολή εναντίον της Δύσης σε μόνιμο πόλεμο έως ότου και οι δύο αποδυναμωθούν αρκετά ώστε να σχηματιστεί η επιλεγμένη παγκόσμια κυβέρνηση. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η πλειονότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σχεδιάστηκαν για να υπάρχουν, από την ψευδή έλλειψη, με εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει αρκετή τροφή ή ενέργεια για να κυκλοφορήσουν, μέχρι την ψευδή αίσθηση απειλής. Δεν υπάρχει τρόπος που να είναι καλύτερος στη χειραγώγηση των μαζών από το να τις βάλεις ενάντια σε αυτό που τους έχουν πει ότι είναι ο κοινός τους εχθρός.Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η «Στιγμή του Περλ Χάρμπορ» έχει μελετηθεί από την RAND Corporation για να δικαιολογήσει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας μετά την 9/11. Οι Αμερικανοί πέρασαν από το να πιστεύουν ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν ωφελούσε καμία χώρα και έβαλαν τους άνδρες να επιστρέψουν στις οικογένειές τους διαλυμένοι και εθισμένοι στην ηρωίνη - στο να δικαιολογήσουν την είσοδο σε μια κατάσταση μόνιμου πολέμου χωρίς σαφή στόχο.Το 1962, ο στρατηγός Lyman L. Lemnitzer, επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού, πρότεινε την Επιχείρηση Northwoods, η οποία ήταν μια προτεινόμενη επιχείρηση ψευδούς σημαίας εναντίον Αμερικανών πολιτών, η οποία καλούσε τους πράκτορες της CIA να σκηνοθετήσουν και να διαπράξουν τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον αμερικανικών στρατιωτικών και πολιτικών στόχων και στη συνέχεια να κατηγορήσουν την κουβανική κυβέρνηση για να δικαιολογήσουν έναν πόλεμο κατά της Κούβας. Το σχέδιο συντάχθηκε από τον στρατηγό Lemnitzer συγκεκριμένα και έχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα με την Επιχείρηση Gladio του ΝΑΤΟ.
Δεν υπήρχε ούτε ένα στοιχείο στο εγχειρίδιο Northwoods που να μην ισοδυναμούσε με κραυγαλέα πράξη προδοσίας, ωστόσο το στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ έστειλε το «Άκρως Απόρρητο – Αιτιολόγηση για τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Κούβα» κατευθείαν στο γραφείο του υπουργού Άμυνας Robert McNamara, για περαιτέρω διαβίβαση στον Πρόεδρο Κένεντι.
Η Αμερική είχε εισέλθει στην εποχή του Psy-War (μια επέκταση του Tavistock και του MK Ultra) και για άλλη μια φορά, τέτοιες τακτικές (υπό την επίβλεψη της CIA μέσω ανδρών όπως ο Lansdale που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στον πόλεμο του Βιετνάμ) ήταν δικαιολογημένη χρήση στον αμερικανικό λαό μεταξύ ενός αυξανόμενου αριθμού εντός των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και του στρατού.Περιττό να πούμε ότι ο Πρόεδρος Κένεντι απέρριψε την πρόταση και λίγους μήνες αργότερα η θητεία του Στρατηγού Lemnitzer δεν ανανεώθηκε ως πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου, έχοντας υπηρετήσει από την 1η Οκτωβρίου 1960 έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1962.
Ωστόσο, το ΝΑΤΟ δεν έχασε χρόνο και τον Νοέμβριο του 1962 ο Lemnitzer διορίστηκε διοικητής της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ και ως Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης του ΝΑΤΟ, στο οποίο υπηρέτησε από την 1η Ιανουαρίου 1963 έως την 1η Ιουλίου 1969.
Έτσι, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ακόμη και οι Los Angeles Times αναγνώρισαν ότι το γεγονός της 9/11 είχε λειτουργήσει αποτελεσματικά ως Περλ Χάρμπορ 2.0, το οποίο είχε αναζωογονήσει την επιθυμία των Αμερικανών να διεξάγουν πόλεμο στο εξωτερικό, και έδωσε στην κυβέρνησή τους μια «δικαιολογημένη» αιτία να το κάνει (παρόλο που εξακολουθούσε να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο) σε αυτό που έγινε η πλήρης αποτυχία μιας σταυροφορίας που μάλλον ειρωνικά ονόμασαν «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας».
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η Roberta Wohlstetter, σύζυγος του Albert και συνομήλικος του RAND, παρήγαγε τη θεμελιώδη ανάλυσή της για το Περλ Χάρμπορ, που αναγνωρίστηκε από το Πεντάγωνο ως ένα καθοριστικό έργο της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας του εικοστού αιώνα. Η μελέτη ξεκίνησε ως εσωτερικό έγγραφο RAND που βασίζεται σε μη διαβαθμισμένα έγγραφα που προέρχονται από τα αρχεία του Κογκρέσου.
Η Ρομπέρτα, αυθεντία στο «ακαδημαϊκό ιστορικό» έργο γύρω από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και τις ψυχολογικές χρήσεις που είχε, είχε μεγάλη διορατικότητα για το τι θα μπορούσε να προκαλέσει την κοιμισμένη τρέλα που κοιμόταν μέσα στο πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο.
Το έργο της χρησιμοποιήθηκε, από τον Albert και άλλους στη RAND, για να κινδυνολογήσει και να χειραγωγήσει τη νοοτροπία του στρατού και του αμερικανικού πληθυσμού ώστε να πιστεύει ότι ένα άλλο Περλ Χάρμπορ ήταν πάντα προ των πυλών. Θα ήταν το θεμέλιο πάνω στο οποίο ο Άλμπερτ στήριξε όλες τις «υποθέσεις» και τις «αποκαλύψεις» του στην πυρηνική στρατηγική.
Μαζί, ο Paul Nizte, ο Albert και η σύζυγός του Roberta Wohlstetter (όλοι συνεργάτες της RAND) θα κυριαρχούσαν στη θεωρία και την πολιτική γύρω από την πυρηνική στρατηγική έναντι της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τον Νοέμβριο του 1985, ο Ρίγκαν θα απένειμε και στους τρεις το Μετάλλιο της Ελευθερίας, την υψηλότερη πολιτική τιμή του έθνους.
Ανακαλύφθηκε από τη RAND και τους ομολόγους της στο PNAC ότι η απειλή ενός άλλου Περλ Χάρμπορ ήταν το συστατικό που χρειαζόταν για να δικαιολογήσει τον αέναο πόλεμο στο σοκαρισμένο και έντρομο αμερικανικό κοινό μέσω τακτικών Psy-War. Είναι περίεργο που ένας μεγάλος αριθμός από τα πιο ειλικρινή μέλη του ήταν πρώην τροτσκιστές;
Έτσι, όταν ο Τζέικ Σάλιβαν, συν-συγγραφέας του Pivot to Asia με τη Χίλαρι Κλίντον και πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, παρατηρεί ότι δεν υπάρχει αρκετό αντικινεζικό συναίσθημα για να ενισχύσει την εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών ως «σωτήρα της ανθρωπότητας» εναντίον της Κίνας γύρω από μια συζήτηση ότι η Αμερική χρειάζεται μια «στιγμή Περλ Χάρμπορ», θα ήμουν πολύ επιφυλακτικός [για το αντίγραφο της ανησυχητικής συνέντευξής του ανατρέξτε εδώ.]
Θυμηθείτε ότι στο 1984 του Όργουελ ο κόσμος χωρίζεται στις περιοχές της «Ωκεανίας», της Ευρασίας και της Ανατολικής Ασίας. Βρίσκονται σε μόνιμο πόλεμο εναντίον του άλλου, ή τουλάχιστον αυτό τους λένε, αν και δεν μπορούν να είναι σίγουροι αφού ο πόλεμος διεξάγεται σε μακρινές χώρες. Ωστόσο, αυτός ο μόνιμος πόλεμος εναντίον του εν λόγω «εχθρού» στον οποίο ο Όργουελ αναγνωρίζει ακόμη και αλλάζει μπρος-πίσω μεταξύ Ευρασίας και Ανατολικής Ασίας, αν και το οργουελικό κράτος το αρνείται και ισχυρίζεται ότι ο εν λόγω εχθρός ήταν πάντα ο ίδιος. Το μόνο πράγμα που είναι ξεκάθαρο ως αποτέλεσμα είναι αυτή η κατάσταση διαρκούς πολέμου - αυτό που δικαιολόγησε την υποδούλωση του λαού της Ωκεανίας σε αυτό το οργουελιανό αστυνομικό κράτος...
Όσοι μοιράζονται την ιδεολογία του PNAC έχουν δείξει ότι είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για αυτή τη «στιγμή του Περλ Χάρμπορ». Θα ήμασταν πραγματικά ανόητοι σε αυτό το σημείο αν επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να χρησιμοποιηθούν για άλλη μια φορά ως όργανό τους για να το πετύχουμε αυτό, ουσιαστικά θα εργαζόμασταν για τη δική μας υποδούλωση καθώς και για την υποδούλωση του κόσμου, ενώ θα αυταπατώμασταν μέχρι τέλους ότι στην πραγματικότητα ήμασταν οι προάγγελοι της ελευθερίας.
Θα μπερδεύαμε τις σκιές στον τοίχο με την πραγματικότητα.
Η Cynthia Chung είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Rising Tide και συγγραφέας των βιβλίων "The Shaping of a World Religion" & "The Empire Which the Black Sun Never Set"
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου