Saltar ao contido

Rabindranath Tagore

Editar as ligazóns
Este é un dos 1000 artigos que toda Wikipedia debería ter
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Modelo:BiografíaRabindranath Tagore

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(bn) রবীন্দ্রনাথ Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento7 de maio de 1861 Editar o valor en Wikidata
Calcuta, India Editar o valor en Wikidata
Morte7 de agosto de 1941 Editar o valor en Wikidata (80 anos)
Calcuta, India Editar o valor en Wikidata
Grupo étnicoPobo bengalí e brahmana Editar o valor en Wikidata
RelixiónHinduísmo Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversity College de Londres
Colexio San Xavier de Calcuta Editar o valor en Wikidata
Cor dos ollosNegro Editar o valor en Wikidata
Cor do peloCabelos brancos Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoLiteratura Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónpintor, director de cinema, cantante, compositor de cancións, loitador pola liberdade, libretista, gañador do Premio Nobel, actor, escritor de contos, letrista, artista, compositor, poeta, escritor, dramaturgo, filósofo, ensaísta, novelista Editar o valor en Wikidata
AlumnosLakshmiswar Sinha e Mukul Dey Editar o valor en Wikidata
Pseudónimo literarioভানুসিংহ Editar o valor en Wikidata
InstrumentoVoz Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Arquivos en
Familia
CónxuxeMrinalini Devi (1883–1902) Editar o valor en Wikidata
FillosRathindranath Tagore Editar o valor en Wikidata
PaiDebendranath Tagore Editar o valor en Wikidata
IrmánsSwarnakumari Devi
Hemendranath Tagore
Jyotirindranath Tagore
Dwijendranath Tagore
Satyendranath Tagore
Soudamini Debi Editar o valor en Wikidata
Premios
Sinatura Editar o valor en Wikidata
Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (vol:25 : Струнино — Тихорецк, sec:Тагор Рабиндранат, p.167-168)
Larousse Encyclopedia online (pt) Traducir
1922 Encyclopædia Britannica (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0007173 BNE: XX924094 iTunes: 3914432 Musicbrainz: 13274b60-181b-431a-b049-b48560c58e2a Discogs: 734450 IMSLP: Category:Tagore,_Rabindranath WikiTree: Tagore-1 Find a Grave: 10397981 Genius: Rabindranath-tagore Editar o valor en Wikidata

Rabindranath Tagore (Tagor.ogg rəˈbindrəˈnɑ:t ˈtɑ:ɡɔr (axuda · info)), nome anglicizado de Rabíndranáth Thákhur (रवीन्द्रनाथ ठाकुर), nado en Calcuta o 7 de maio de 1861 e finado en Calcuta, India, o 7 de agosto de 1941, foi un polímata indio que destacou como poeta, escritor, dramaturgo, compositor, filósofo, reformador social e pintor.[1][2][3] Reformou a literatura e a música bengalí, así como a arte india co modernismo contextual a finais do século XIX e principios do XX. Autor da poesía "profundamente sensible, fresca e bela" de Gitanjali,[4] converteuse en 1913 no primeiro non europeo e o primeiro letrista en gañar o Premio Nobel de Literatura.[5] As cancións poéticas de Tagore eran vistas como espirituais e impredicibles; con todo, a súa "prosa elegante e a súa poesía máxica" seguen sendo descoñecidas fóra de Bengala.[6] Foi membro da Royal Asiatic Society. Coñéceselle como "o bardo de Bengala",[7][2][3] Tagore era coñecido polos alcumes: Gurudeb, Kobiguru, Biswokobi.[n. 1]

Foi un brahman e zamindar (aristócrata) bengalí de Calcuta con raíces ancestrais nos distritos de Bardhaman[9] e Jessore, Tagore escribiu poesía cando tiña oito anos.[10] Á idade de dezaseis anos, publicou os seus primeiros poemas importantes baixo o pseudónimo de Bhānusiṃha ("León do Sol"), que foron tomados polas autoridades literarias como clásicos perdidos.[11] En 1877 publicou os seus primeiros relatos curtos e obras dramáticas co seu verdadeiro nome. Como humanista, universalista, internacionalista e ardente crítico do nacionalismo,[12] denunciou ao Raj Británico e defendeu a independencia de Gran Bretaña. Como expoñente do renacemento bengalí, abarcou un amplo canon que comprendía pinturas, bosquexos e garabatos, centos de textos e unhas dúas mil cancións; o seu legado tamén perdura na súa fundación da Universidade Visva-Bharati.[13][14]

Tagore modernizou a arte bengalí rexeitando as ríxidas formas clásicas e resistíndose ás restricións lingüísticas. As súas novelas, relatos, cancións, dramas-danza e ensaios abordaron temas políticos e persoais. As súas obras máis coñecidas son Gitanjali (Ofrendas de cancións), Gora (A cara bonita) e Ghare-Baire (O fogar e o mundo). Os seus versos, relatos e novelas foron aclamados -ou criticados- polo seu lirismo, coloquialismo, naturalismo e contemplación antinatural. Dúas nacións elixiron as súas composicións como himnos nacionais: O "Jana Gana Mana" da India e o "Amar Sonar Bangla" de Bangladesh. O himno nacional de Sri Lanka inspirouse na súa obra.[15]

Historia familiar

[editar | editar a fonte]

O nome Tagore é a transliteración anglicizada de Thakur.[16] O apelido orixinal dos Tagores era Kushari. Eran Pirali Brahmin ('Pirali' implicaba historicamente unha connotación estigmatizada e pexorativa).[17][18] que originalmente pertenecía a unha aldea llamada Kush no distrito llamado Burdwan en Bengala Occidental. O biógrafo de Rabindranath Tagore, Prabhat Kumar Mukhopadhyaya escribio no primeiro volume do seu libro Rabindrajibani O Rabindra Sahitya Prabeshak que

Os kusharis eran descendentes de Deen Kushari, fillo de Bhatta Narayana; Deen recibiu de Maharajá Kshitisura unha aldea chamada Kush (en Burdwan zilla). Kshitisura, converteuse no seu xefe e pasou a ser coñecido como Kushari.[9]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Primeiros anos

[editar | editar a fonte]

Tagore naceu na mansión Jorasanko (Calcuta), fillo de Debendranath Tagore e de Sarada Ravat. Debendranath Tagore formulou a fe Brahmo propagada polo seu amigo o raxá reformador Rammohun Roy. Debendranath converteuse na figura central da sociedade Brahmo trala morte de Roy e continuou a liderar o Adi Brahmo Shomaj ata o seu pasamento.

Tagore foi o máis novo de catorce fillos, educado principalmente pola servidume, a súa nai morrera sendo Rabindranath moi cativo e o seu pai estaba decote de viaxe[19]. De feito, os Thákhur eran o centro dun extenso grupo social que estaba comprometido co Rexurdimento bengalí, e no fogar respirábase un ambiente literario, musical e teatral, mesmo o seu pai convidou a varios músicos dhrupad a residir na súa casa para os seus fillos aprenderen a música clásica india[20]. O seu irmán máis vello, Dwijendranath, era un respectado poeta e filósofo. Outro irmán, Satyendranath, foi o primeiro membro dunha etnia india admitido no Servizo civil indio, e Jyotirindranath era un músico de talento. A esposa deste último, Kadambari, que tiña case a mesma idade que Tagore, foi unha querida amiga e tivo unha forte influencia nel. O seu suicidio en 1884 deixouno fóra de lugar durante varios anos e marcou fondamente o timbre emocional da vida literaria de Tagore.

En 1878, Tagore viaxou a Brighton en Inglaterra para estudar nunha escola pública. Máis tarde estudou no University College de Londres. Porén non rematou os seus estudos e deixou Inglaterra despois dun ano. No Reino Unido anglicizou o propio apelido (Thakur) e volveu coa convicción de que os ingleses saben ben protexer unha India necesitada de protección, dedicouse á administración das súas terras e a toda forma de arte. Esta exposición á cultura inglesa e á súa lingua mesturouse coa tradición da música bengalí nos seus primeiros intentos de crear novas formas musicais. A pesar diso, nunca abrazou completamente as ríxidas normas inglesas nin a estrita interpretación da relixión hindú por parte da súa familia na vida ou na súa arte, escollendo tomar o mellor de ambas as esferas de experiencia.

Shelaidaha: 1878–1901

[editar | editar a fonte]
A casa de Tagore enShilaidaha, Bangladesh
Fotografía en branco e negro dun home e unha muller finamente vestidos: o home, riseiro, está de pé coa man na cadeira e o cóbado virado cara a fóra, cun chal sobre os ombreiros e vestido de etiqueta bengalí. Fronte a el, a muller, sentada, leva un elaborado vestido e un chal; apóiase nunha mesa tallada que sostén un vaso e follas ondulantes.
Tagore e a súa esposa Mrinalini Devi, 1883

Como Debendranath quería que o seu fillo se convertese en avogado, aloxouno, en 1877, durante varios meses nunha casa que a familia Tagore posuía preto de Brighton e Hove, en Medina Vilas; o seu sobriño e a súa sobriña -Suren e Indira Devi, fillos do irmán de Tagore Satyendranath- foron enviados xunto coa súa nai, cuñada de Tagore, a vivir con el.[21] Tagore matriculouse nunha escola pública de Brighton, East Sussex (Inglaterra) en 1878.[22] Estudou brevemente Dereito no University College de Londres, pero de novo abandonou os estudos, optando no seu lugar polo estudo independente das obras de Shakespeare Coriolano, e Antonio e Cleopatra e a Religio Medici de Thomas Browne. As animadas melodías populares inglesas, irlandesas e escocesas impresionaron a Tagore, cuxa admiración por Nidhubabu-autor de kirtans, tappas e a himnos brahmo o tiñan fascinado.[22][23] En 1880 regresou a Bengala sen título, resolvido a conciliar as novidades europeas coas tradicións brahmas, tomando o mellor de cada unha. [24] Despois de regresar a Bengala, Tagore publicou regularmente poemas, historias e novelas. Estes tiveron un profundo impacto dentro da propia Bengala, pero recibiron pouca atención nacional.[25] En 1883 casou cunha nena de 10 anos[26] (esta era unha práctica común na época) Mrinalini Devi (1873–1902), nacida en Bhabatarini. Tiveron cinco fillos, dous dos cales morreron na infancia.[27]

O "Padma", barco (bajra ou budgerow) da familia Tagore

.En 1890 Tagore comezou a administrar o seus vastos predios ancestrais en Shelaidaha (hoxe unha rexión de Bangladesh); alí uníronselle a súa muller e os seus fillos en 1898. Tagore publicou os seus poemas Manasi (1890), unha das súas obras máis coñecidas.[28] Como Zamindar Babu, Tagore sucaba o río Padma ao mando do Padma, a luxosa barcaza familiar (tamén coñecida como "budgerow"). Recadaba rendas, na súa maioría simbólicas, e bendicía aos aldeáns, que á súa vez lle honraban con banquetes, ás veces de arroz seco e leite agre.[29] Coñeceu a Gagan Harkara, a través do cal se familiarizou cos bauls e co faquir Lalon Shah, cuxas cancións folclóricas influíron enormemente en Tagore.[30] Tagore traballou para popularizar as cancións de Lalon. O período Sadhana (1891-1895) de Tagore, chamado así por unha das súas revistas, foi o máis produtivo;[31] Nestes anos escribiu máis da metade dos relatos do libro "Galpaguchchha" de tres volumes e 84 historias..[32] Os seus irónicos e graves relatos examinaban a voluptuosa pobreza dunha Bengala rural idealizada.[33]

Santiniketan: 1901–1932

[editar | editar a fonte]
Fotografía de grupo en branco e negro, en pose, de sete homes chineses, posiblemente académicos, vestidos de etiqueta: dous levan traxes de estilo europeo, os outros cinco visten traxes tradicionais chineses; catro dos sete están sentados no chan en primeiro plano; outro está sentado nunha cadeira detrás deles no centro á esquerda; outros dous están de pé no fondo. Rodean a un oitavo home que viste túnica, leva barba e está sentado nunha cadeira situada no centro á esquerda. Detrás deles, en fila, hai catro elegantes xanelas.
Universidade de Tsinghua, 1924

En 1901 Tagore trasladouse a Santiniketan, poboación situada en Bengala Occidental, para fundar un ashram, sita en propiedades do seu pai, cunha sala de oración con chan de mármore -O mandir-, unha escola experimental, arboledas, xardíns e unha biblioteca.[34] Esta escola, estabelecida segundo a tradicional estrutura Brahmacharya de estudantes vivindo a carón do seu Gurú nunha comunidade autosuficiente, foi un imán para grupos internacionais de estudantes, artistas, lingüistas e músicos. Alí morreron a súa muller e dous dos seus fillos. O seu pai morreu o 19 de xaneiro de 1905. Tagore dedicou unha prodixiosa enerxía en obter fondos para a escola, utilizando por exemplo o importe concedido no Premio Nobel. Recibiu pagos mensuais como parte da súa herdanza e ingresos do maharajá de Tripura, vendio as xoias da súa familia, o seu bungaló xunto ao mar en Puri, e unhas irrisorias 2.000 rupias en concepto de dereitos de autor de libros.[35] Gañou lectores bengalíes e estranxeiros por igual; publicou Naivedya (1901) e Kheya (1906) e traduciu poemas en verso libre.

En 1912, Tagore traduciu ao inglés a súa obra de 1910 Gitanjali. Durante unha viaxe a Londres, compartiu estes poemas con admiradores como William Butler Yeats e Ezra Pound. A Royal India Society de Londres publicou a obra nunha edición limitada, e a revista estadounidense Poetry publicou unha selección de Gitanjali.[36] En novembro de 1913, Tagore decatouse de que gañara o Premio Nobel de Literatura dese ano: a Academia Sueca apreciaba o carácter idealista -e para os occidentais- dunha pequena parte do seu material traducido, centrado na obra de 1912 Gitanjali: Song Offerings.[37] En setembro dese ano Vicente Risco deu unha conferencia sobre el no Ateneo de Madrid. O rei Xurxo V concedeulle o título de cabaleiro nas honras de aniversario de 1915, pero Tagore renunciou a el tras a masacre de Jallianwala Bagh de 1919.[38] Renunciando ao título de cabaleiro, Tagore escribiu nunha carta dirixida a Lord Chelmsford, o entón vicerrei británico da India: "Estamos convencidos de que a desproporcionada severidade dos castigos inflixidos ao desafortunado pobo e os métodos para levalos a cabo non teñen parangón na historia dos gobernos civilizados. Chegou o momento en que as insignias de honra fan que a nosa vergoña sexa evidente no seu incongruente contexto de humillación, e pola miña banda desexo estar, desposuído de toda distinción especial, á beira dos meus compatriotas."[39][40]

En 1919, foi convidado polo presidente da asociación Anjuman-i-Himayat-i-Islam, Syed Abdul Majid a visitar Sylhet por primeira vez. O acto atraeu a máis de 5.000 persoas.[41]

En 1921, Tagore e o economista agrícola Leonard Elmhirst crearon o Instituto para a Reconstrución Rural, máis tarde rebautizada Shriniketan ou Azamboada do Benestar, en Surul, unha aldea próxima ao ashram. Con el, Tagore tratou de moderar as protestas Swaraj de Gandhi, ao que en ocasións culpaba da decadencia mental percibida pola India británica e, por tanto, en última instancia, colonial.[42] Buscou a axuda de doantes, funcionarios e académicos de todo o mundo para «liberar aos pobos dos grilletes da impotencia e a ignorancia» mediante a «vitalización do coñecemento».[43][44] A principios da década de 1930 centrouse na «conciencia anormal de caste» e a intocabilidade. Pronunciou conferencias contra eles, elixiu heroes dalit para os seus poemas e obras de teatro, e fixo campaña -con éxito- para abrir o templo de Guruvayoor aos dalit.[45][46]

Anos crepusculares: 1932–1941

[editar | editar a fonte]
En Alemaña, 1931
Última imaxe de Rabindranath, 1941

Dutta e Robinson describen esta fase da vida de Tagore como a dun «peripatético literato». Afirmou a súa opinión de que as divisións humanas eran superficiais. Durante unha visita en maio de 1932 a un campamento beduíno no deserto iraquí, o xefe da tribo díxolle que «O noso Profeta dixo que un verdadeiro musulmán é aquel por cuxas palabras e accións nin o menor dos seus irmáns pode sufrir dano algún...». Tagore confiou no seu diario: «Sobresalteime ao recoñecer nas súas palabras a voz da humanidade esencial."[47] Até o final, Tagore escudriñou a ortodoxia e, en 1934, deu o golpe. Ese ano, un terremoto sacudiu Bihar e matou a miles de persoas. Gandhi cualificouno de karma sísmico, de castigo divino que vingaba a opresión dos dalits. Tagore reprochoulle as súas aparentemente ignominiosas implicacións.[48] Lamentou a pobreza perenne de Calcuta e o declive socioeconómico de Bengala e detallou esta nova estética plebea nun poema de cen versos sen rima cuxa técnica de mordaz dobre visión prefiguraba a película Apur sansar de Satyajit Ray. [49][50] Apareceron quince novos volumes, entre eles os poemas en prosa Punashcha (1932), Shes Saptak (1935) e Patraput (1936). A experimentación continuou nas súas cancións en prosa e os seus dramas-danza.— Chitra (1914), Shyama (1939), e Chandalika (1938)— e nas súas novelas— Dui Bon (1933), Malancha (1934), e Char Adhyay (1934).[51]

As nubes chegan flotando á miña vida, xa non para levar a choiva ou anunciar a tormenta, senón para dar cor ao meu ceo á tardiña.
— —Verso 292, Stray Birds, 1916.

Nos seus últimos anos, Tagore interesouse tamén pola ciencia, como deixa entrever en «Visva-Parichay», unha colección de ensaios de 1937. O seu respecto polas leis científicas e a súa exploración da bioloxía, a física e a astronomía influíron na súa poesía, que exhibía un gran naturalismo e verosimilitude. Teceu o proceso da ciencia, as narracións dos científicos, en relatos como Se (1937), Tin Sangi (1940) e Galpasalpa (1941). Os seus últimos cinco anos estiveron marcados pola dor crónica e dous longos períodos de enfermidade. Comezaron cando Tagore perdeu o coñecemento a finais de 1937; permaneceu en coma e ao bordo da morte durante un tempo. A finais de 1940 seguiulle un período similar, do que nunca se recuperou. A poesía destes anos valetudinarios é unha das súas mellores poesías.[52][53] Un período de prolongada agonía terminou coa morte de Tagore o 7 de agosto de 1941, aos 80 anos de idade.[54] Atopábase nunha habitación do piso superior da mansión Jorasanko na que creceu.[55][56] A data séguese chorando.[57] A. K. Sen, irmán do primeiro comisario xefe de eleccións, recibiu un ditado de Tagore o 30 de xullo de 1941, un día antes dunha operación programada: o seu último poema.[58]

Estou perdido no medio do meu aniversario. Quero aos meus amigos, o seu toque, co último amor da terra. Tomarei a última ofrenda da vida, tomarei a última bendición do humano. Hoxe o meu saco está baleiro. Dei completamente todo o que tiña que dar. A cambio, se recibo algo -algo de amor, algo de perdón- levareino comigo cando suba á barca que cruza cara á festa do final sen palabras.

Viaxes

[editar | editar a fonte]
Jawaharlal Nehru e Rabindranath Tagore, febreiro de 1940
As nosas paixóns e desexos son rebeldes, pero o noso carácter somete estes elementos nun todo armonioso. Ocorre algo parecido no mundo físico? Son os elementos rebeldes, dinámicos co impulso individual? Existe no mundo físico un principio que os domine e os organice ordenadamente?
—— Entrevistado por Einstein, 14 de abril de 1930.[59]
Rabindranath con Einstein en 1930
Foto de grupo de decenas de persoas reunidas á entrada dun impoñente edificio; dúas columnas á vista. Todos os suxeitos miran á cámara. Todos menos dous están vestidos con traxes de salón: unha muller no centro leva un traxe persa de cor clara; o home á súa esquerda, na primeira fila, leva unha barba branca e un gorro e unha túnica orientais de cor escura.
No Majlis iraniano (parlamento) en Teherán, Irán, 1932

Entre 1878 e 1932, Tagore pasou por máis de trinta países dos cinco continentes.[60] En 1912, levou un lote das súas obras traducidas a Inglaterra, onde chamaron a atención do misioneiro e protexido de Gandhi Charles F. Andrews, do poeta irlandés William Butler Yeats, Ezra Pound, Robert Bridges, Ernest Rhys, Thomas Sturge Moore e outros.[61] Yeats escribiu o prefacio á tradución inglesa de Gitanjali; Andrews uniuse a Tagore en Santiniketan. En novembro de 1912 Tagore comezou unha xira por Estados Unidos[62] e o Reino Unido, aloxándose en Butterton, Staffordshire, cos clérigos amigos de Andrews.[63] Desde maio de 1916 até abril de 1917, deu conferencias no Xapón.[64] e nos Estados Unidos.[65] Denunciou o nacionalismo.[66] O seu ensaio "Nationalism in India" foi desprezado e eloxiado; foi admirado por Romain Rolland e outros pacifistas.[67]

Pouco despois de regresar a casa, Tagore, de 63 anos, aceptou unha invitación do goberno peruano e ademais viaxou a México. Cada goberno prometeu 100.000 dólares á súa escola para conmemorar a súa visita.[68] Unha semana despois da súa chegada a Buenos Aires o 6 de novembro de 1924,[69] un Tagore enfermo trasladouse a Vila Miralrío a instancias de Victoria Ocampo. En xaneiro de 1925 regresou ao seu país. En maio de 1926 Tagore chegou a Nápoles; ao día seguinte reuniuse con Mussolini en Roma.[70] A súa cordial relación terminou cando Tagore pronunciouse sobre a delicadeza fascista de Il Duce.[71] Antes tiña entusiasmado: "sen ningunha dúbida é unha gran personalidade. Hai un vigor tan enorme nesa cabeza que recorda a un do cicel de Michelangelo». O «baño de lume» do fascismo debía educar «a alma inmortal de Italia... vestida de luz inextinguible».[72]

O 1 de novembro de 1926 Tagore chegou a Hungría e pasou unha tempada a beiras do lago Balaton, na cidade de Balatonfüred, recuperándose dos seus problemas cardíacos nun sanatorio. Plantou unha árbore, e en 1956 colocouse alí unha estatua de busto (agasallo do goberno indio, obra de Rasithan Kashar, substituída por unha estatua de novo agasallo en 2005) e o paseo do lago segue levando o seu nome desde 1957.[73]

Contactos con intelectuais

[editar | editar a fonte]
Tagore con Einstein en 1930 en Berlín.

Durante a súa vida, Tagore mantivo múltiples contactos con outros intelectuais do seu tempo, incluíndo a Henri Bergson, Robert Frost, Mahatma Gandhi, Thomas Mann, George Bernard Shaw, H.G. Wells e Romain Rolland.[74][75] Particularmente célebre foi o seu encontro con Albert Einstein no fogar deste en Kaputh (Berlín) o 14 de xullo de 1930. A segunda parte da conserva tivo lugar cando Einstein visitou a Tagore na casa dun amigo común, o doutor Mendel. Discutiron sobre unha ampla variedade de temas, como epistemoloxía, ontoloxía, teoría musical e creatividade.[59]

Na súa viaxe ao Perú contraeu unha enfermidade que o obrigou a repousar na Arxentina durante dous meses en 1924.[69] Alí coñeceu a escritora arxentina Victoria Ocampo, coa que estableceu unha grande amizade. Ela pagou a súa estadía en Bos Aires, na Quinta Miralrío, onde escribiu un poema de amor a Victoria que titulou "Puravi". Aínda compuxo outro poema para ela antes de morrer, amosando a admiración de ser unha muller transgresora para a época. Volvéronse ver en 1930 cando Ocampo organizou unha exhibición en París, cos estraños debuxos que Tagore compoñía nos seus manuscritos.

Comezou a pintar aos sesenta anos, chegando a realizar varias exposicións con éxito en gran parte de Europa.[76]

Pensamento

[editar | editar a fonte]

Mentres Gandhi, coa desobediencia civil, organizou o nacionalismo indio sen expulsar do país os ingleses, Tagore propuxo conciliar e integrar Oriente e Occidente. Esta obra era abondo difícil, mais estaba preparado polo exemplo do seu avó que en 1928, ao fundar a Unión de crentes en Deus, integrou o monoteísmo cristián e o politeísmo hindú.

Tagore afirmou en toda a súa obra: o propio amor pola natureza e por Deus, as súas aspiracións de fraternidade humana, a propia paixón (mesmo erótica) e a atracción da infancia. Todos estes temas aparecen tanto na súa lírica destinada a canto, que el mesmo musicou e traduciu ao inglés (Oferta de canto, 1913), como nos seus traballos teatrais enriquecidos con intermedios líricos (A vinganza da natureza, 1884), novelas (O naufraxio, 1906), memorias, ensaios e conferencias.

Obra

[editar | editar a fonte]

Ademais de poesía e narrativa, Tagore escribiu obras de teatro, máis de dúas mil cancións e obras pictóricas.

Contos

[editar | editar a fonte]

Novelas

[editar | editar a fonte]

É a parte da obra menos coñecida de Tagore, e inclúe Chaturanga, Gora (1910), Shesher Kobita, Ghare Baire, Char Odhay e Noukadubi.

Poesía

[editar | editar a fonte]

Gitanjali (গীতাঞ্জলি) é a obra máis coñecida de Tagore, mais a súa poesía inclúe tamén Manasi, Sonar Tori, Balaka e outros.

Traducidas ao galego

[editar | editar a fonte]
  • O carteiro do rei. Malini (trad. X. Cuns Lousa) O Castro-Sada: Edic. do Castro. 1976 - ISBN 84-85134-68-0
  • Onde a alma vive sem medo (trad. X. Mª Monterroso Devesa), en Bolet. Centro de Estud. Melidenses, nº 3 (xuño 1985)
  • A Verdade, fundamento do ser, no Correo da UNESCO (febreiro 1994)

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Gurudev tradúcese como "mentor divino", Bishokobi tradúcese como "poeta do mundo" e Kobiguru tradúcese como "gran poeta".[8] 
Referencias
  1. ↑ Lubet, Alex (17 de outubro de 2016). "Tagore, not Dylan: The first lyricist to win the Nobel Prize for literature was actually Indian". Quartz India. Consultado o 15 de maio do 2023. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Stern, Robert W. (2001). Democracy and Dictatorship in South Asia: Dominant Classes and Political Outcomes in India, Pakistan, and Bangladesh (en inglés). Greenwood Publishing Group. p. 6. ISBN 978-0-275-97041-3. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Newman, Henry (1921). The Calcutta Review (en inglés). Universidade de Calcutta. p. 252. Tamén descubrín que Bombai é a India, Satara é a India, Bangalore é a India, Madrás é a India, Delhi, Lahore, o Khyber, Lucknow, Calcuta, Cuttack, Shillong etc., son todos a India. 
  4. ↑ The Nobel Foundation.
  5. ↑ O'Connell 2008.
  6. ↑ Sen 1997.
  7. ↑ "Work of Rabindranath Tagore celebrated in London". BBC News. Consultado o 15 de maio do 2023. 
  8. ↑ Sil 2005.
  9. ↑ 9,0 9,1 * Tagore, Rathindranath (December 1978). On the edges of time (New ed.). Greenwood Press. p. 2. ISBN 978-0-313-20760-0. 
    • Mukherjee, Mani Shankar (May 2010). "Timeless Genius". Pravasi Bharatiya. pp. 89, 90. 
    • Thompson, Edward (1948). Rabindranath Tagore : Poet And Dramatist. Oxford University Press. p. 13. 
  10. ↑ Tagore 1984, p. xii.
  11. ↑ Thompson 1926, pp. 27–28; Dasgupta 1993, p. 20.
  12. ↑ "Nationalism is a Great Menace" Tagore and Nationalism, by Radhakrishnan M. and Roychowdhury D. from Hogan, P. C.; Pandit, L. (2003), Rabindranath Tagore: Universality and Tradition, pp 29–40
  13. ↑ "Visva-Bharti-Facts and Figures at a Glance". Arquivado dende o orixinal o 23 May 2007. 
  14. ↑ Datta 2002, p. 2; Kripalani 2005a, pp. 6–8; Kripalani 2005b, pp. 2–3; Thompson 1926, p. 12.
  15. ↑ * de Silva, K. M.; Wriggins, Howard (1988). J. R. Jayewardene of Sri Lanka: a Political Biography – Volume One: The First Fifty Years. University of Hawaii Press. p. 368. ISBN 0-8248-1183-6. 
  16. ↑ Nasrin, Mithun B.; Wurff, W. A. M. Van Der (2015). Colloquial Bengali. Routledge. p. 1. ISBN 978-1-317-30613-9. 
  17. ↑ Ahmad, Zarin (2018-06-14). Delhi's Meatscapes: Muslim Butchers in a Transforming Mega-City (en inglés). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-909538-4. 
  18. ↑ Fraser, Bashabi (2019-09-15). Rabindranath Tagore (en inglés). Reaktion Books. ISBN 978-1-78914-178-8. 
  19. ↑ Thompson, E. (1926), Rabindranath Tagore: Poet and Dramatist, Pierides Press, p. 20
  20. ↑ Som, R. (2010), Rabindranath Tagore: The Singer and His Song, Viking, p. 16
  21. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 68.
  22. ↑ 22,0 22,1 Ghosh 2011.
  23. ↑ Thompson 1926, p. 31.
  24. ↑ Tagore 1997b, pp. 11–12.
  25. ↑ Guha, Ramachandra (2011). Makers of Modern India. Cambridge, Massachusetts: Belknap Press of Harvard University. p. 171. 
  26. ↑ Dutta, Krishna; Robinson, Andrew (1997). Selected Letters of Rabindranath Tagore. Cambridge University Press. p. 13. ISBN 978-0-521-59018-1. Consultado o 16 de maio do 2023. 
  27. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 373.
  28. ↑ Scott 2009, p. 10.
  29. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 109–111.
  30. ↑ Chowdury, A. A. (1992). Lalon Shah. Dhaka, Bangladesh: Bangla Academy. ISBN 984-07-2597-1. 
  31. ↑ Thompson 1926, p. 20.
  32. ↑ Tagore & Chakravarty 1961, p. 45.
  33. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 109.
  34. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 133.
  35. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 139-140.
  36. ↑ "Rabindranath Tagore". Poetry Foundation (en inglés). 2022-05-07. Consultado o 25 de outubro do 2023. 
  37. ↑ Hjärne 1913.
  38. ↑ Anil Sethi; Guha; Khullar; Nair; Prasad; Anwar; Singh; Mohapatra, eds. (2014). "The Rowlatt Satyagraha". Our Pasts: Volume 3, Part 2 (History text book) (Revised 2014 ed.). India: NCERT. p. 148. ISBN 978-81-7450-838-6. 
  39. ↑ "Letter from Rabindranath Tagore to Lord Chelmsford, Viceroy of India". Digital Anthropology Resources for Teaching, Columbia University and the London School of Economics. Arquivado dende o orixinal o 25 de agosto de 2019. Consultado o 25 de outubro do 2023. 
  40. ↑ "Tagore renounced his Knighthood in protest for Jalianwalla Bagh mass killing". The Times of India. 13 de abril de 2011. 
  41. ↑ Mortada, Syed Ahmed. "When Tagore came to Sylhet". The Daily Star. Consultado o 14 de decembro do 2023. 
  42. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 239-240.
  43. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 242.
  44. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 308-309.
  45. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 303.
  46. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 309.
  47. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 317.
  48. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 312-313.
  49. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 335-338.
  50. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 342.
  51. ↑ "A 100 years ago, Rabindranath Tagore was awarded the Nobel Prize for poetry. But his novels are more enduring". The Hindu. Consultado o 21 de xullo do 2024. 
  52. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 338.
  53. ↑ Indo-Asian News Service 2005.
  54. ↑ "Rabindranath Tagore – Facts". Nobel Foundation. 
  55. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 367.
  56. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 363.
  57. ↑ The Daily Star 2009.
  58. ↑ Sigi 2006, p. 89.
  59. ↑ 59,0 59,1 Tagore 1930, pp. 222–225.
  60. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 374–376.
  61. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 178–179.
  62. ↑ University of Illinois at Urbana-Champaign.
  63. ↑ Tagore & Chakravarty 1961, p. 1–2.
  64. ↑ Nathan, Richard (12 March 2021). "Changing Nations: The Japanese Girl With a Book". Red Circle Authors. 
  65. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 206.
  66. ↑ Hogan & Pandit 2003, pp. 56–58.
  67. ↑ Tagore & Chakravarty 1961, p. 182.
  68. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 253.
  69. ↑ 69,0 69,1 Dutta & Robinson 1995, p. 256.
  70. ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 267.
  71. ↑ Dutta & Robinson 1995, pp. 270-271.
  72. ↑ Kundu 2009.
  73. ↑ "The Tagore Connection". Free Press Journal. Consultado o 18 de novembro do 2024. 
  74. ↑ Tagore & Chakravarty 1961, p. 99.
  75. ↑ Tagore & Chakravarty 1961, pp. 100–103.
  76. ↑ R. Siva Kumar (2011) The Last Harvest: Paintings of Rabindranath Tagore.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Predecesor:
Gerhart Hauptmann 		Premio Nobel de Literatura

1913 		Sucesor:
Romain Rolland
(En 1915)
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rabindranath_Tagore&oldid=6890377»