Wołowa Przehyba
Widok z Rysów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2350 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
Wołowa Przehyba (słow. Nižná Hincova priehyba[1], ok. 2350 m) – przełączka w Wołowym Grzbiecie w Tatrach Wysokich na granicy polsko-słowackiej. Znajduje się w głównej grani Tatr pomiędzy Hińczowym Zwornikiem (Hincova kopa, ok. 2360 m) na zachodzie a Zachodnim Wołowym Rogiem (Západný voli roh, ok. 2370 m) na wschodzie[2].
Południowe stoki Wołowej Przehyby opadają do słowackiej Wołowej Kotlinki, i od tej strony na przełęcz można wyjść bez trudności. Na polską natomiast stronę, do Wyżniego Czarnostawiańskiego Kotła z przełęczy opada płytka depresja, około 50 m poniżej grani łącząca się ze żlebkiem z Małej Wołowej Szczerbiny. Jeszcze niżej przekształca się w głęboko wcięty komin. Z grani Wschodniego Wołowego Rogu opada żebro oddzielające tę formację skalną od następnej na wschód wklęsłości – Załupy Aligatora[2].
Polską nazwę przełączce nadał Władysław Cywiński. Nazwy obiektów w Wołowym Grzbiecie tworzył przez tłumaczenie wcześniej nadanych im słowackich nazw przez Arno Puškáša. W tym jednak przypadku odstąpił od tej zasady, uznając, że Wołowa Przehyba nie ma nic wspólnego z Hińczową Turnią, ponadto nazwa dwuwyrazowa jest lepsza od trzywyrazowej[2].
Taternictwo
[edytuj | edytuj kod]- Pierwsze wejście na przełęcz
- letnie: Katherine Bröske, Simon Häberlein 11 września 1905 r.
- zimowe: Stanisław Krystyn Zaremba, 30 grudnia 1934 r.[3]
- Drogi wspinaczkowe
- Granią od Czarnostawiańskiej Przełęczy do Wielkiej Wołowej Szczerbiny; II w skali UIAA, czas przejścia 1 godz. 30 min[2],
- Ścieżka Obejściowa; 0+, miejsce II, 1 godz.,
- Zachodem Grońskiego; 0+, miejsca I, czas przejścia od szlaku na Rysy do Wołowej Przehyby 1 godz. 15 min[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński, Wołowy Grzbiet, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2006, ISBN 83-7104-037-7.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, t. 6, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.