Βροχή κι ομίχλη.

Μέρες τώρα τριγυρνούν στον τόπο αυτό. Στάλες παντού.
Σταγόνες που αιωρούνται σε κάθε λογής φύλλο και κλαδί. Σαν μπαλίτσες κρεμασμένες, περιμένοντας λαμπιόνια για να πάρουν χρώμα.
Αυτή την εικόνα είχα το πρωί μέσα στην απόλυτη ησυχία της περιοχής. Ένιωθες την απλότητα της φύσης μέσα σου. Ήθελες να τ’αφήσεις όλα κάτω, μαζί και τον εαυτό σου και να μη κάνεις ΤΙΠΟΤΑ. Να περάσουν κάποια αιώνια λεπτά δίχως σκέψη. Να ανασαίνεις το καθάριο της πρωινής αύρας. Να χαμογελάς για την ομορφιά που αντικρύζεις...
Δεν ξέρω γιατί, στη τελευταία λέξη ένας στίχος σταματά την σκέψη. “Είναι ωραία να πέφτεις αν αντέχεις να πέφτεις κ’ίσως μάθεις να πετάς τελικά”
Δυνατός και παλικαρίσιος.

Σήμερα, στο φέξη της ημέρας, χτυπούσε ανελέητα την στέγη η βροχή. Τόσες ημέρες φαντάζεσαι ότι τα κεραμίδια θα πλάθονται πια. Θα μπορείς να τους δώσεις μια άλλη μορφή, Να πλάσεις ίσως, έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που ίσως να μην είναι ο ιδανικός, αλλά που θα φροντίσει κάποιες ψυχές και αγαθά να τα σέβεται πιότερο, που θα εμφυτέψει ΚΑΙ την ευγένεια και την παιδεία μέσα μας, που ο όρος ανακύκλωση δεν ειναι νέος και δεν θα φαντάζει λέξη γραφική αλλά υποχρέωση στον τόπο, που θα δώσει δύναμη σε όλους μας να γνωρίσουμε την περπατησιά μας.
Αλλού έφθασε το γραπτό μου. Όπως λέει και η Ντινκμπιμπρελγκ αλλού πάει η συζήτηση...
Ας είναι...

Welcome back to the real life...!...? όποια κι αν ειναι αυτή.
Μόνο που... προσοχή στους γύπες με την αγγελική μορφή. Κατασπαράζουν εδώ στην επιφάνεια της γής, δεν ειναι σαν τα φανταστικά τέρατα των 690 υπόγειων μέτρων.
Ασχετο...
Ασχετο 2... Τελικά δεν μοιάζει καθόλου η περίοδος που ζούμε με την επταετία. Όχι. Τς τς τς. Τότε υπήρχαν οι στρατιωτικοί και το αποφάσισαν, θαρρώ, γρήγορα. Τώρα τα οικονομικά συμφέροντα, χρόνια έστρωναν τον δρόμο του εξευτελισμού...
Αααα υπάρχει κάτι κοινό. "Αστυνόμευση" μπορεί να λέγεται, που πολεμά για την δημοκρατία που ορίζει ο καθείς τους.

Πέμπτη 12:18 π.μ.

Νιώθω σκατά.
Κενό.
Μουντάδα.
Κάτι σε στεναχώρια μου κάνει.
Ίσως... φοβάμαι.
Ίσως πάλι να λυπάμαι.
Δεν έχω ξεκαθαρίσει.
Βαριέμαι σήμερα. Θέλω να φύγω. Δεν ξέρω όμως που να πάω.
Σκέπτομαι ότι θα’θελα να χανόμουν μέσα στον Χολομώντα. Στο λαβύρινθο των δέντρων και στις παρέες εκείνες των γουρουνιών.

...κενό...

Συζητήσεις εργασιακές, κομμένο πάλι το νερό λόγω ανεπαρκούς εγκεφάλου, σκόνη από τις γαμωεκσκαφές του ατελείωτου γαμώδρομου έξω και μια μέρα που ξέχασε να ξημερώσει συμπληρώνει το σκατένιο αίσθημά μου.

Τετάρτη 11:32 π.μ.
...θα περάσει λέω...