Είμαι άρρωστος.
Stop.
Εχω και σένα να μου γκρινιάζεις συνέχεια γι'αυτά που βλέπεις να έχουν μείνει.
Μουρμούρα.
Ακούς εμένα να γκρινιάζω ?
Ειδικά τώρα που τα πάντα μου φταίνε, κρυώνω ενω ταυτόχρονα ζεσταίνομαι, έχω πονοκέφαλο, τρέχει η μύτη μου -κι άντε να την πιάσεις- ενώ ταυτόχρονα κι αυτή ειναι βουλωμένη, μπορεί και να'χω πυρετό, εσυ παίζεις με την φωτιά, ώρα τώρα, εξαφανίσθηκε, ώς δια μαγείας, ο κουραμπιές απο το πιάτο,το πρωί πληρώσαμε τα κρέατα χρυσά αλλά τώρα που το σκέπτομαι μπορεί η κότα σου να ειναι εκείνη που βγάζει χρυσά αυγά -αυγά ή αβγά ?- και το κατσίκι μου να ήταν γαλαζοαίματο, εσύ συνεχίζεις να πάιζεις με το τζάκι και εγώ τώρα να καίγομαι.... πόοοοορταααα κρυώνω σου λέω.....

Δεν ξέρω αν μπορώ να σου προσφέρω τα ιδανικά Χριστούγεννα, αλλά μπορώ να σου πώ ότι καλά θα'ναι κι έτσι. Απόψε το ρεβεγιόν θα ειναι εικονικό...! Σκέψου κάπου όμορφα μαζί, βάλε κι ένα τζάκι για να'χεις να παίζεις -και να σου την λέω-, πιές δύο ποτηράκια κρασί, ενα για μένα κι ενα για σένα, για το Χρόνια πολλά, βάλε πάνω σου κάτι όμορφο, έστω και τις καλές σου πιτζάμες, και έλα να περάσουμε ένα όμορφο βράδυ, ούφ ζεσταίνομαι.
Να ξέρεις πάντα ότι εγώ θα σ'αγαπώ μικρή σταχτοπ΄θυ... ούπς, σταχτοπο΄θτ.... ωωωω σταχτοπούτα μου. Το έγραψα.
Ακόμα και στην μουρμούρα σου.

Καλά Χριστούγεννα ματάκια μου. Να ε'ιμαστε καλά και σου εύχομαι τα όνειρά σου να σκάσουν μύτη γρήγορα......

Εχω ενα θέμα με τους τόνους απόψε.

Παρασκευή 9:30
Σε μια στιγμή μπορούν τα πάντα να έρθουν ανάποδα.
Μέχρι κι ο πλανήτης βλέπεις να γυρνά αντίστροφα.
Τα μέσα σου αρχίζουν να βγαίνουν έξω και το μυαλό να προσπαθεί να βρεί διέξοδο μήπως και υπάρχει κάποια λογική εξήγηση. Δίνεις συνεχώς άλλοθι μήπως κάπου κάνεις λάθος αλλά...
Μάταια.
Τίποτα δεν συμβαδίζει.
Βάζεις κάτω τις λέξεις, τις τακτοποιείς αλλά τίποτα.
Σπάστα και ρίχτα λές. Τις ανακατεύεις για να τις ξαναβάλεις σε τάξη αλλά πάλι δεν βρίσκεις την άκρη.
Δεν θές να φθάσεις σε αυτό που σου δείχνουν. Αρνείσαι.
Ξυπνάς ένα πρωινό και βλέπεις τον κόσμο σου να γκρεμίζεται. Νιώθεις αυτό που ζείς να’ναι οφθαλμαπάτη. Νιώθεις αυτά που άκουγες τόσο μακρινά. Περνούν μπροστά σου στιγμές “περίεργες” που τις ξεπερνούσες...

Αντίφασις.
Θέλεις μαζί να κάνεις τα πάντα και ταυτόχρονα μοιράζεις τα λόγια σου.

Και ξαφνικά ένα τηλεφώνημα σου δίνει τη λύση. Για μια ακόμη φορά ακούς αυτά που αντιλαμβάνεσαι.
Η λύση είναι αυτή που φοβόσουν. Πικρή.
Μα γιατί ? Ποια η αφορμή, ποιος ο λόγος ? Γιατί ?

Και τώρα πώς ?

Πικραίνεσαι και το μυαλό τρελαίνεται. Θυμίζει το saw που προσπαθείς να ξεφύγεις ξεσκίζοντας τις σάρκες σου μόνο και μόνο για να ελευθερωθείς... για να βρεθείς κοντά στο άτομο που αγαπάς.
Πιστεύεις τα λεγόμενα μα σαν κάτι μέσα σου σε καίει και σε κρατά σ’απόσταση.
Πόσο εύκολο είναι το αληθινό σ’αγαπώ ?
Ε ?
Πόσο εύκολα μοιράζουμε αισθήματα ?

Προδόθηκες.
Και το’ξερες πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το ξέχασες μπροστά της ή έδωσες παράταση σ’αυτό που πίστευες δίχως να περιμένεις την γρήγορη άφιξή του ? Ήξερες πως είναι αντίθετο στην φιλοσοφία της και το πίστεψες.
Μήνες τώρα έβλεπες να απομακρύνεται αυτό που είχες δίπλα σου μα ρώταγες και οι απαντήσεις τελικά ανούσιες και ψεύτικες.

Τώρα πώς ?
Τι ?

Πονάς.
Αμέτρητες πληγές ανοίγουν έξαφνα στο κορμί και σκουλήκια σου ρουφούν το αίμα.
Ζαλίσεσαι και λιώνεις.
Πονάς.
Σέρνεσαι. Τέρατα ολούθε στήνουν χορούς και γελούν για το πλήγμα που κατάφεραν. Σου χτυπούν το κρανίο με αμέτρητα σφυριά και νιώθεις κενό... και ένα κώμα.
Με εξωπραγματική ταχύτητα σκέπτεσαι χωρίς σκέψεις...

Άραγε τι ?