Τελευταία του μήνα η σημερινή και κοντά στο μεσημέρι ένιωσα μια,
άνευ λόγου, χαζή αγωνία περιμένοντας ν'ακούσω κάτι
απο καιρό γνωστό.

Δεν είχα να νιώσω κάτι διαφορετικό γι'αυτό το θέμα
στο πέρασμα της μέρας...

μόνο αυτό.

Πέρασε γρήγορα ο χρόνος...

Όπως έχω ξαναπεί,

μηδενίζεις το κοντέρ

και ξαναρχίζεις το ταξίδι...

Πηγή έμπνευσης

...εσύ και ο κόσμος γύρω μου.
Κόσμος με την ευρύτερη έννοια. Οχι μόνο οι ανθρώποι αλλά η φύση όλη. Η γή και ο ουρανός. Η θάλασσα κι εσύ. Συχνά περπατάς στα ονειρά μου. Συχνά χαϊδεύεις την ύπαρξή μου σ'αυτά. Θαρρεί κανείς πως δεν σ'έχω την ημέρα. Πως λείπεις απο κοντά μου. Πως σε αναζητώ συνεχώς. Σήμερα το πρωί με ξύπνησες ενώ σ'είχα στ'ονειρό μου και σου μιλούσα. Κάποια συζήτηση αφήσαμε γιατί το τηλεφώνημά σου μ'έφερε στον ξύπνιο μου και στην έναρξη της ημέρας μου. Σε άκουσα όμως και την χαρά μου πήρα αγκαλιά. Για κάποιο λόγο άφησα το κινητό μου σε σημείο που βρήκε σήμα και σε περίμενα ξανά κι ας ήξερα πως δεν θα μ'επερνες εκεί...!
Πηγή έμπνευσης διάβασα κάπου ο έρωτας. Άλλοτε, συνεχίζω εγώ, κάποιος χαμένος, άλλοτε νέος, ίσως άλλοτε κάποιος απραγματοποίητος, ή κάποιος που προσπάθησε μάταια να ζήσει σε δυο κορμιά, άλλοτε πάλι κάποιος που έχει κολλήσει πάνω σ'αυτά χρόνια, δίχως κούραση, δίχως μαρασμό. Χμμμ μου θυμίζει κάτι ? Κάτι γνώριμο ? Γιατί όχι λέω ? Εξάλλου το ίδιο λές κι εσύ.
Σχεδόν βράδιασε έξω μ'ακόμα βλέπω την συννεφιά του ουρανού απο τις ανοικτές πόρτες του σπιτιού. Μια συννεφιά που όμως δεν λέει να βρέξει. Ενίοτε στάλες ξεχασμένες έρχονται εδώ στα χαμηλά, ίσα για να μου θυμίσει την ύπαρξη της Βροχούλας. Εκείνης που κάποτε δεν ήξερα τ'όνομά της και μια μορφή τριγύριζε στο μυαλό. Αερικό.
Αυτό.
Δεν σταμάτησα να σε βλέπω έτσι, ακόμα κι ύστερα απο τόσες ημέρες.
Ημέρες ?
Γιατί όχι χρόνια ?
Γιατί στις ημέρες δίνεις ονόματα, στα χρόνια όχι. Ύστερα κιόλας, κάθε 365 ημέρες αναφέρεσαι στο πέρας αυτών, ενώ με τις ημέρες μπορείς, τουλάχιστον κάθε 24 ώρες, να κάνεις μια νέα αρχή. Άλλωστε οι ημέρες φαίνονται τόσες πολλές που δίνουν άλλη διάσταση στην σχέση μας. Φιλοσοφημένο αυτό. Ακου που σου λέω... και ξαφνικά μια εικόνα ήρθε και σκάλωσε πάνω απ'το κεφάλι μου σε μορφή σύννεφου, όπως στα κόμιξ.. Μια παντόφλα λοιπόν, να προσγειώνεται σ'αυτό με την πρόφαση της ανωτέρω μπαρούφας...
Ok σταματώ.
Εξω σκοτείνιασε πια για τα καλά. Ευτυχώς σήμερα μια βόλτα στην θάλασσα ήρθε και αναζωογόνησε το ειναι μου. Όπως πάντα βέβαια. Ίαση στην ψυχή τούτο το απέραντο της γής. Η ομορφιά του ακόμα και τον χειμώνα παραμένει ίδια.
Κάποτε έλεγα, ήθελα ανάμεσα σε τόσα άλλα που συχνά θέλει ο άνθρωπος, ήθελα λοιπόν να γίνω ναυτικός. Δεν το προσπάθησα κάν. Απλά ήθελα... Τα ταξίδια μείναν μόνο για τόπους κοντινούς όπου τα πλοία της γραμμής ανέλαβαν να μου προσφέρουν λίγες ώρες προσομοίωσης. Ευτυχώς έχω γνωρίσει την θάλασσα σε όλες τις εποχές του χρόνου. Σε πλήρη νηνεμία άλλα και στην άγρια μορφή της. Μη φανταστείς τίποτα ωκεανούς. Για Αιγαίο πέλαγος μιλώ.
Απο εδω μου φαίνεται μακρυά για να το περπατήσω. Εικόνες απο Άνδρο, Αστυπάλαια, Σύμη, κάθε μια με το δικά της χρώματα και διαφορετικές μνήμες. Ακόμα και αυτή η Κάρπαθος έχει το δικό της χώρο μέσα μου...

σκόρπια μεσάνυχτα

...για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα άλλο δεν ζητώ που'χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ...

αυτές τις λέξεις διαμόρφωσαν τα δάκτυλά μου στην πρώτη αφή των πλήκτρων...

Αυτή η ησυχία, οι λέξεις μα και αυτο το λαούτο...

Στου δρά έ στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Εικόνες...

Δυο ξύλα που σιγοκαίν, κάτι παξιμάδια με λάδι, κατίκι και ρίγανη στο πιάτο, το ψαράκι -εκείνο που σου'χα πάρει εγώ- που βρήκε την ημέρα να ξαπλώσει , λίγο ρακόμελο που 'χει μείνει, κάποιος ν'αναρωτιέται ποιο το χρώμα της αγάπης, άλλος ν'ανατρέπει την χαρά της ημέρας, άλλος να περπατά σε άγνωστα σοκάκια... ένα ξύλο να σπάει στην ζέστα της φλόγας, κάποιος άλλος να τα πίνει με φίλους, άλλος να τα πίνει μόνος, κάποιος άλλος να σιγοτραγουδά, άλλος ν'αναπολεί στιγμές, άλλος να τις ζεί, άλλος να τις ψάχνει, άλλος να στέκει απορρημένος, άλλος ν'ακούει τον σταθμό εκείνον που τόσο πολύ του άρεσε στο αυτοκίνητο, κάποιος άλλος να κοιτά το τηλέφωνο μήπως και δεν το άκουσε να χτυπά, άλλος να διαβάζει παλιά και νέα σχέδια που φτιάχνουν γράμματα, άλλος να νιώθει χάλια ενώ άλλος να πετά στον αέρα, κάποιος άλλος να σιωπά , άλλος να περιμένει, άλλος να ταξιδεύει, άλλος να βλέπει μπροστά του το Φισκάρδο, κάποιος άλλος την Σύμη, άλλος ολόκληρο το Αιγαίο, άλλος να περνά απο μέρη που αγάπησε...

...άλλος να σταματά το γράψιμο να κλείνει τα μάτια να ταξιδεύει με την μουσική να συζητά με τον Εαυτό του ενώ στο βάθος ένα κόκκινο...

...ένα ξύλο να σιγοκαίει.