Ειναι ενα σημείο στη Βείκου, όπως κατεβαίνεις προς το ΟΑΚΑ, που ο χώρος ειναι τόσο άγνωστος μα και τόσο κοντινός μου, παραδόξως. Λίγο πριν την διασταύρωση με την Καποδιστρίου, σχεδόν εκατό μέτρα, υπάρχει ένα τοπίο που βλέπω μόνο εγώ. Δεξιά, μπαίνοντας σε κάποιον χωματόδρομο λίγων μέτρων, βρίσκεσαι ψηλά σε κάποιο πλάτωμα με χαμηλά φυτά, αυτά τα συνήθη του άλσους Βείκου και σε υψόμετρο που σε βοηθά να αγναντέψεις τη πόλη, ή μάλλον το λεκανοπέδιο πέρα ως πέρα. Δεν ειναι ύψωμα της Φιλοθέης μα ούτε και τα Τουρκοβούνια. Το μάτι φθάνει μέχρι τη θάλασσα του Πειραιά ενώ απο κάτω βλέπεις ενα ατέλειωτο γαϊτανάκι απο σπίτια κι ανθρώπους. Δεν σκοντάφτει πουθενά και βλέπει ενα καθαρό γαλανό ουρανό δίχως να το σταματά ο Υμηττός γιατί πολυ απλά δεν υπάρχει. Πίσω, προς τον χωματόδρομο, βρίσκεται ενα άλσος και πιο πέρα τίποτα... δεν φαίνεται τίποτα. Τα πάντα ειναι ήσυχα. Φωνές πόλης δεν υπάρχουν’ σαν ενα αόρατο παραπέτασμα να σταματά κάθε ήχο που προσπαθεί να’ρθεί κοντά μου.
Πίσω ξανά στον κεντρικό δρόμο της Βεϊκου, στο ίδιο ύψος, στ’αριστερά υπάρχει ενας δρόμος που στρίβω για να πάω στη παλιά μου γειτονιά. Μπαίνεις αριστερά και κατηφορίζοντας ο δρόμος στρίβει αμέσως δεξιά κι έπειτα απο μερικά μέτρα βρίσκεσαι σε διασταύρωση πολλών οδών μαζί. Θυμάμαι στην ευθεία ειναι τα μαγαζιά ενώ στους άλλους δρόμους ειναι σπίτια γνωστών και ανθρώπων που συχνά συναντούσα στο διάβα μου. Ο δρόμος αυτός, έρημος πάντα, ειναι σαν αυτούς τους επαρχιακούς με τα στηθαία εκατέρωθεν αυτού και φύση που δεν παραπέμπει σε κλεινόν άστυ.
Σήμερα λοιπόν περνώντας απο εκεί είδα άλογα σκόρπια να γυρίζουν στο τοπίο. Άλογα κανελί όλα. Κάποιος προσπαθούσε να τα μαζέψει και στάθηκα να βοηθήσω. Κάποιο μπόρεσα να πιάσω μα αμέσως σαν να μου ζήτησε να τ’αφήσω ελεύθερο. Έφυγε. Πέρασε απέναντι στο πλάτωμα, στάθηκε σαν να ευχαριστιόταν την ματιά του, κι έπειτα χάθηκε στο άλσος. Κανείς νομίζω δεν στεναχωρήθηκε. Κάθε άλλο. Ελευθερώθηκε σκέφθηκα και αγαλίασα μέσα μου.
Δεν θυμάμαι μετά.
Μόνο αυτο το σημείο της Αθήνας που μπορεί να μην υπάρχει, όμως δεν ειναι η πρώτη φορά που το συναντώ στον ύπνο μου. Το’χω δεί πολλάκις.
Πάντα το ίδιο...
Πάντα το ίδιο...