sábado, junio 30, 2007

Non-waiver affirmation

Cuando sabes qué te ayuda a tener paz en el interior, qué te ayuda a crecer, soñar y sentir siempre en positivo, no quieres renunciar...
Vivo experiencias maravillosas, con gentes maravillosas, llenas de ilusión, alegría y buen humor, que se aferran a lo positivo, a la lucha, a la tremenda sensación de libertad y plenitud que da la Madre Tierra.

Lo femenino no es únicamente sensualidad y sexualidad como se nos vende, como se coloca perpetuamente sobre la palabra "mujer", el objetivo que, hagas lo que hagas, hermana, tienes que cumplir... Lo femenino es plenitud, es sentir un gozo tan inmenso y caluroso en medio del plexo solar, es consuelo, valentía y aceptación, esperanza, una caricia sincera y cálida en los momentos menos buenos; es saber que más allá de las circunstancias concretas del día a día hay algo común a todos los seres de este planeta, un hálito vital y gozoso que hay que disfrutar. Saber y practicar la igualdad, el respeto y el perdón.

Así es como siento yo la feminidad, sobre todo, después de haber estado en la naturaleza, cada vez más cercana a mí misma, con más y más ganas de luchar...

jueves, junio 28, 2007

Eliminando toxinas

A veces me resulta curioso comprobar cómo la gente que dice quererte se resiste a ver cambios en ti porque eso significa que dejas de estar en su ámbito de influencia...
Que me perdone quien proceda pero eso no es amor y aunque me siga causando daño el conocer la diferencia porque no lo note en toda su extensión a mi alrededor, yo sigo adelante, no quiero esas migajas que me ofrecen.

Sé que no puedo contar con ello pero estaría bien por una sola vez en mi vida contar con el apoyo total, absoluto, incondicional y completo de esas personas. Pero ya no espero lo imposible, ni siquiera lo anhelo...
Agradezco que estén en mi vida porque de alguna forma son mis maestros, les veo cual maestro del franquismo con la regla en la mano dispuestos a castigar pero yo... ya no pongo las manos.

Una bonita reflexión ajena pero compartida

NO ESTÁS DEPRIMIDO, ESTÁS DISTRAIDO por Facundo Cabral

No estás deprimido, estás distraído, distraído de la vida que te puebla.Distraído de la vida que te rodea: Delfines, bosques, mares, montañas, ríos. No caigas en lo que cayó tu hermano, que sufre por un ser humano cuando en el mundo hay 5,600 millones. Además, no es tan malo vivir solo. Yo la paso bien, decidiendo a cada instante lo que quiero hacer, y gracias a la soledad me conozco; algo fundamental para vivir. No caigas en lo que cayó tu padre, que se siente viejo porque tiene 70 años, olvidando que Moisés dirigía el éxodo a los 80 y Rubistein interpretaba como nadie a Chopin a los 90. Sólo citar dos casos conocidos. No estás deprimido, estás distraído, por eso crees que perdiste algo, lo que es imposible, porque todo te fue dado. No hiciste ni un sólo pelo de tu cabeza por lo tanto no puedes ser dueño de nada. Además la vida no te quita cosas, te libera de cosas. Te aliviana para que vueles más alto, para que alcances la plenitud. De la cuna a la tumba es una escuela, por eso lo que llamas problemas son lecciones. No perdiste a nadie, el que murió simplemente se nos adelantó, porque para allá vamos todos. Además lo mejor de él, el amor, sigue en tu corazón. ¿Quién podría decir que Jesús está muerto? No hay muerte: hay mudanza. Y del otro lado te espera gente maravillosa: Gandhi, Michelangelo, Whitman, San Agustín, laMadre Teresa, tu abuela y mi madre, que creía que la pobreza está más cerca del amor, porque el dinero nos distrae con demasiadas cosas, y nos aleja por que nos hace desconfiados. Haz sólo lo que amas y serás feliz, y el que hace lo que ama, está benditamente condenado al éxito, que llegará cuando deba llegar, porque lo que debe ser será, y llegará naturalmente. No hagas nada por obligación ni por compromiso, sino por amor. Entonces habrá plenitud, y en esa plenitud todo es posible. Y sin esfuerzo porque te mueve la fuerza natural de la vida, la que me levantó cuando se cayó el avión con mi mujer y mi hija; la que me mantuvo vivo cuando los médicos me diagnosticaban 3 ó 4 meses devida. Dios te puso un ser humano a cargo, y eres tú mismo. A ti debes hacerte libre y feliz, después podrás compartir la vida verdadera con los demás. Recuerda a Jesús: "Amarás al prójimo como a ti mismo". Reconcíliate contigo, ponte frente al espejo y piensa que esa criatura que estás viendo es obra de Dios; y decide ahora mismo ser feliz porque la felicidad es una adquisición. Además, la felicidad no es un derecho sino un deber porque si no eres feliz, estás amargando a todo el barrio. Un sólo hombre que no tuvo ni talento ni valor para vivir, mando matar seis millones de hermanos judíos. Hay tantas cosas para gozar y nuestro paso por la tierra es tan corto, que sufrir es una pérdida de tiempo. Tenemos para gozar la nieve del invierno y las flores de la primavera, el chocolate de la Perusa, la baguette francesa, los tacos mexicanos, el vino chileno, los mares y los ríos, el fútbol de los brasileros, Las Mil y Una Noches, la Divina Comedia, el Quijote, el Pedro Páramo, los boleros de Manzanero y las poesías de Whitman, Mäiller, Mozart, Chopin, Beethoven, Caraballo, Rembrandt,Velásquez, Picasso y Tamayo, entre tantas maravillas. Y si tienes cáncer pueden pasar dos cosas y las dos son buenas; si te gana, te libera del cuerpo que es tan molesto: tengo hambre, tengo frío, tengo sueño, tengo ganas, tengo razón, tengo dudas ... y si le ganas, serás más humilde, más agradecido, por lo tanto, fácilmente feliz. Libre del tremendo peso de la culpa, la responsabilidad, y la vanidad, dispuesto a vivir cada instante profundamente como debe ser. No estás deprimido, estás desocupado. Ayuda al niño que te necesita, ese niño será socio de tu hijo. Ayuda a los viejos, y los jóvenes te ayudarán cuando tú lo seas. Además el servicio es una felicidad segura, como gozar a la naturaleza y cuidarla para el que vendrá. Da sin medida y te darán sin medidas.
Ama hasta convertirte en lo amado, más aún hasta convertirte en el mismísimo amor. Y que no te confundan unos pocos homicidas y suicidas, el bien es mayoría pero no se nota porque es silencioso, una bomba hace más ruido que una caricia, pero por cada bomba que le destruyan hay millones de caricias, que alimentan la vida.

http://www.facundocabral.org/

lunes, junio 25, 2007

Me gusta Alicante

Me pasa al igual que con las personas con las ciudades. Llego a una ciudad, la huelo, la observo ligeramente, la siento y pienso "yo sería feliz aquí". Eso me ha pasado con Alicante/Alacant y quién sabe si alguna vez no lo seré.
Igual con determinadas personas me pasa: llego a ellas, las huelo, las observo ligeramente en sus rarezas, las siento y pienso que podría ser feliz en ellas...

domingo, junio 24, 2007

Domingo inspirador

Me levanto con un sentimiento nuevo en el pecho. Me levanto con la esperanza de conocerme un poquito más, si cabe, hoy. Sabiendo que, a veces, como dice alguna descripción de mi horóscopo, soy una "víctima voluntaria del amor". Creo que cuando llega la ocasión de ser consciente de ello, lo verbalizas, lo desdramatizas y ves qué hay en el fondo, yo obtengo mi respuesta: "cuando estás enamorado, cuando amas con el alma y te aman con el alma, ahí está la parte divina del ser humano". Y yo quiero ni más ni menos que eso. No necesariamente lo quiero ahora, ni con alguien determinado. Quiero que la gente que esté en mi vida, esté en cuerpo, alma, espíritu y corazón porque de esa manera estoy yo en la de ellos y cuando no es así... me voy, recojo mis pedacitos y me voy.
Sigo estando enamorada de la vida aunque a veces duela o cree incertidumbre pero sé, porque lo he experimentado, que la amistad es uno de los sentimientos más nobles y completos que existen y ésa es mi mayor aspiración. No sólo ser y dejar ser, sino aceptar y que me acepten. Y a esto le añado la letra de una canción de Jorge Drexler, el cantautor que llevo reivindicando desde hace años y nadie había oído y ahora quien le oye, le suele adorar. Y yo que alegro!
Buen domingooooooooooo, bon dimanche!!! Golden-hearted spirit of mine... is back!!! :P
Quien quiera que seas
(Jorge Drexler)
Madrid, 31/01/06

No hay nada tuyo que no quiera ver yo.
No tengo tan claro
que te conozca.

Intuyo, apenas, algo acerca de ti
y todo lo demás
está en la sombra

Te miro y pienso,
te miro y me digo:
“quien quiera que seas,
¿de dónde has salido?”

Lo quiero todo, y tengo muy claro que no
te voy a entender
más que en parte.

Me importa mucho más
verte vibrar, así,
que descifrarte

Te veo y quiero
que tú me veas
quien quiera que seas
quien quiera que seas.

Tan poco tuyo que ahora soy yo
y nunca fui
tan de nadie...

sábado, junio 23, 2007

A better way: it's amazing how this guy turns me on! Fucking talented musician

Another lonely day ;P

Brown Eyed Blues


Written by: Harper/Nelson
if i knew being here with you today would mean being alone tomorrow
i would gladly trade all of my tomorrows away
for a moment with you brown eyed blues
you can find yourself another fool
can you look into my eyes
or has your heart gone blind
can you look into your own
and find the safe place to hide
brown eyed blues
you can find yourself another fool
why be with a stranger
when you could be with your friend
if you're ever lonely you know i'm lonely too and i'll stay lonely
until i'm again with you brown eyed blues you can find yourself another fool

Diamonds On The Inside

Written by: Ben Harper
i knew a girl her name was truth
she was a horrible liar she couldn't spend one day alone
but she couldn't be satisfied when you have everything
you have everything to lose she made herself a bed of nails and she's planning on putting it to use but she had diamonds on the inside she had diamonds on the inside she had diamonds on the inside diamonds
a candle throws its light into the darkness in a nasty world so shines a good deed make sure the fortune that you seek is the fortune that you need
tell me why the first to ask is the last to give every time
what you say and do not mean follows you close behind
she had diamonds on the inside she had diamonds on the inside
she wore diamonds on the inside diamonds
like the soldier long standing under fire any change comes as a relief
let the giver's name remain unspoken she is just a generous thief
she had diamonds on the inside she had diamonds on the inside
she wore diamonds on the inside diamonds

if you want something, let it go. If it comes, it's yours. If it doesn't, it never was

Thank you Damir, my sweet Slovenian Leo guy... You are just such a nice person, such a valued, dear friend of mine. I keep your voice in my mind, helping me to think otherwise, to look at the other side of the mirror. The mirror always has two faces, more than two when we are talking about what's the truth...

I feel so dawn blessed, even though we can't go out dancing every week or something like that. I've never missed you, I remember you which is even more important to me. I'd like to see you soon and drink that Red Carolina you bought for me. Sweetie, lots of thanks!

I love you. Ti voglio bene, amico mio!

And for my angel, dressed with my sister-friend Sabina, I have only words of peace and love, always, anytime, anywhere I should be...

viernes, junio 22, 2007

El breve espacio en el que estoy

Saber desde el minuto uno que estás haciendo lo que no debes hacer e incluso partes de tu cuerpo se resisten a seguir adelante para darte cuenta de que tenías razón pero aun así no estar arrepentida.
Ciertos actos confirman que la intención primigenia es la correcta, es la que te hace sentir bien, la que te completa, la que vas a aceptar seguro y que forzar las circunstancias lleva a resultados poco alentadores. Como cargar un árbol joven con nidos de buitres, que no suelen estar en los árboles precisamente... Tarde o temprano el árbol se doblega.
Y el ver el dolor ajeno a mí me lleva al mío propio, a momentos de mi vida en los que sentía exactamente eso aunque no en esa circunstancia: de nuevo repito que soy sólo un corazón y que lo llevo a flor de piel mas, bien resguardadito contra el frío.
Hoy he formulado un deseo: "quiero uno como tú para Reyes". Pero no necesariamente tú. A ti, oyéme bien, a ti te quiero como amigo, como mi pana, ¿oíste? Ábreme esa compuerta y verás que será provechoso para ambos. Esto es lo que vi desde el principio, además de otras cosas. Y créeme cuando te digo esto porque, teniendo en cuenta también lo de esta noche aunque no condicionada por ello, esto lo digo de corazón, esto es lo que quiero yo de ti, batman boy. Creo que ese tipo de complicidad, esa "media hora" que siempre nos lleva a la madrugada tiene más que ver con el aspecto de la amistad. Ésa es mi sensación al menos. Quizá es sólo esto lo que ahora podemos ofrecernos. Quizá sea sólo esto lo que vayamos a ofrecernos, el motivo por el que al parecer aparecimos el uno en la vida de la otra y la otra en la vida del uno. Aunque nada, ni siquiera lo de esta noche, sucede por casualidad. Todo tiene su razón de ser. Todas las terapias hay que probarlas a ver si funcionan... Aunque no pienso ni por un momento poner un consultorio de este tipo, ¿eh?
Recién levantada (la intención era levantarse a las 12:00....), satisfecha de ser ese pedazo de ser humano que soy, ¡coño!, todavía con la vista un poco afectada por el alcohol y marcas en la piel, que voy a tener que vestir un foulard para disimular... Sí, sí, te perdono, te perdono... jejeje, escribo esto y te lo mando para que sepas que todo está bien por mi parte, que el interés continúa como hasta ahora: mi interés de estos últimos meses, aunque el tilín existe, pa' qué negarlo, no ha sido nunca nada más allá de conseguir tu amistad. Yo me acerco a ti y dejo que te acerques no para conquistarte, ni para ayudarte, ni para consolarte. Me acerco a ti como lo hacen los amigos, para lo mismo que lo hacen los amigos de verdad: para ampliar horizontes vitales.
Disfruta de tus vacaciones, tu país y tu familia. Disfruta del abrazo de tu madre, abrázala con ganas que verás que alivia un montón, habla la voz de la experiencia. Y disfruta también, goza ese sentimiento de dolor que has experimentado. No sabes lo afortunado que eres por sentir así. No sabes lo bello que tú eres.

jueves, junio 21, 2007

Primer día

Ayudada por uno de mis ángeles hoy ha sido el primer día de levitación en mi vida.
Desde esa posición me he visto ES-TU-PEN-DA y así voy a seguir, sin siquiera hacerme una promesa al respecto.
Hoy me han vuelto a preguntar qué es lo que les pasa a los hombres. Yo no creo que les pase nada más ni nada menos que lo mismo que nos pueda pasar a las mujeres, simplemente me niego a pensar que estableciendo una sentencia se vaya a solucionar el posible problema o que algo tan complejo pueda resumirse de una manera similar. Porque si hay algo que me rompe las pelotas (Huguito, puedes estar orgulloso que me estoy estudiando el diccio!) son las generalizaciones. Cuando oigo a otras mujeres decir "los hombres esto o lo otro" me digo "ésa es una mala estrategia". Al "enemigo" no hay que odiarlo, no, no, hay que conocerlo... Almas sensibles encarnadas en hombres, no os ofendáis por ser llamados el "enemigo", es sólo una licencia metafórica. Luego llegan los hombres y me vienen con lo de "a las mujeres lo que hay que decirles es esto y lo otro" o el "son así o asá" y yo me digo "el enemigo está jodío también, ¿pinta como si nos fuéramos a tirar otros miles de años de esta forma?
Y luego hay personas iluminadas como la que esta tarde (viene con carne de hombre en este momento existencial) ha venido cerca de mí y me ha dicho, así bajito: "yo lo que quiero es ser feliz y ahora mismo aquí, así, tranquilo, contigo, lo soy". ¿No se resume en el fondo todo en eso?
Pues yo ya soy feliz, aquí, así, tranquila...

Cuando ya no queda nada

Cuando ya no queda nada,
ni los estigmas, ni un solo surco provocado por el llanto
Cuando no queda nada,
ni un solo objeto de aquello que aconteció, ni una sola fotografía, ni un solo recuerdo,
Cuando incluso nada queda,
ni una sola pieza de ropa, ni un solo buen recuerdo,
Cuando ya no queda nada,
Quedo entonces yo, más libre que atrapada, sonriente y optimista,
Quedo yo y mi optimismo, la energía que ya no escondo y que expando en todas direcciones...
Cuando ya no queda nada,
todavía quedo yo... casi ná!

jueves, junio 14, 2007

Pide un deseo

Porque no hay dos sin tres, hoy voy a hacer una petición, aunque esta vez especifico... Uno de los deseos lo repito con convicción todos los días ante el ordenador... El otro, porque salud ya tengo y la procuro (:P) lo voy a enmarcar en forma de post en este blog... Ahí va:
  1. De una edad parecida a la mía (a poder ser antes de los 40 años, andaaaa)
  2. Cariñoso y sincero
  3. Responsable y fiable
  4. Valiente y decidido
  5. Que me quiera bien y se deje querer bien
  6. Independiente aunque hogareño
  7. Heterosexual (ay, ángel de la guarda, no te olvides de este detallito tampoco... :) )
  8. Brillante y humilde
  9. Atractivo (ya puestas a pedir y a elegir, si el regalo viene bien envuelto...)
  10. Que viva sus sueños, los comparta y deje que yo viva los míos y que los comparta...

Decálogo bendito que empiece la cuenta atrás mientras yo, con este calor, ya me derrito! Me pongo en manos de los ángeles y confío y yo mientras tanto... canto mi apogeo:

Let me roll - Seal

I'm a needle in a haystack

I'm a complex soul

If you get with me baby

I'm gonna do it all

Ain't got no famous friends to talk about just heart and soul

Instead, believe me baby, Let me Roll

I'm so tired of misdemeanors

I get on to cruise control

All I want is a chance to be here

I'm prepared to lose my soul

Ain't got no escalade to talk about just heart and soul

Instead, believe me baby, Let me Roll

Let me Roll, cause I'm not to proud to beg

Let me Roll, cause I'll ve kickin inside 'a ya head

Ain't got no credit cards to feed ya

just heart and soul

Instead, believe me baby, Let me Roll

I'm a circle in a corner

I'm a one man show

If you get with me baby

I'm gonna do it all

I'm your fall in winter

I'm a warning sign

And if you don't read me baby

You might lose your mind

Ain't got no ring to call up you my baby

I'll let you know

Think ahead, believe me baby, Let me Roll

Let me Roll, I'm not to proud to beg

Let me Roll, cause I'll be kickin inside of your head

Ain't got no credit cards to feature now just heart and soul

In your head, believe me baby, huh, Let me Roll

Don't play with time

Don't blame me

Don't play the night , ah, ah, baby

Don't make me say it again

Get pretty now (get pretty now)

Get ready now ( get ready now)

Let me roll Let me roll Let me roll Let me roll Let me roll Let me roll Let ME ROLL Let ME ROLL

Ain't got no ring to call up you with baby just heart and soul

Ain't got no famous friends to talk about just heart and soul

Ain't got no credit cards to feed ya just heart and soul,

Instead, believe me baby,

Let me Roll Let me Roll,

cause I'm not to proud to beg please Let me Roll, cause I'll be kickin inside of your head

Ain't got no escalade to talk about

Just heart and soul

Think ahead, believe me baby, Let me Roll

miércoles, junio 13, 2007

Y llegó el verano...y algo más

Así como quien no quiere la cosa, apareció la primera oleada de calor. Ya decía yo que estaba más cansada, más pesada, más hinchada y me preguntaba una y otra vez el porqué. Pues nada tan simple como eso.
Así como quien no quiere la cosa he recibido hoy una llamada de esas que te ponen de buen humor, del todo inesperada, de quien siempre está ahí, en otro país, tremendamente optimista sobre su propio futuro. Y me llama hoy en el séptimo aniversario del día en que nos conociéramos, cuando yo ya ni me acordaba de la fecha: todo lo después vivido vuelve a mi memoria. Me roba una sonrisa. Es de esas pocas personas con las que siento una conexión que va más allá de lo material, del presente, de lo físico, uno de esos seres que sé que me he encontrado reencarnación tras reencarnación, en cada una de mis vidas. En ésta, quiero decir, en una de las que me toca vivir en esta encarnación, primero fue un desconocido que ni siquiera me cayó bien, aparentaba lo que no era. Luego, al dejarse él conocer, fue un amigo y esa amistad se tornó en otra cosa más adelante. Y cuando me tocó apostar por mí, llegaron las dudas, llegó el miedo. Aun así, en los momentos posteriores, que fueron realmente duros, me sorprendía con su solidaridad y cariño, con su fantástica generosidad. Y cuando hace dos años volví a nacer, lo hice un poco también de su mano, con sus alas llegó desde donde vivía a darme ese abrazo necesitado. Intentamos buscar adentro una nueva forma de relacionarnos, dimos unos cuantos palos de ciego, cometimos algún que otro error y parecía que la distancia era lo que precisara... Y entonces, surge esa llamada, un 13 de junio y sé que como dice la canción "si hay amor de verdad, la distancia se salva". Y estoy súper contenta porque le vayan tan bien las cosas, porque vuelva a amar sin recelos y si este verano vuelvo a Italia, que proyectos muy serios hay, voy a ir a Bologna a verle, eso no me lo quita nadie, ea!
Ber, ieri, oggi...TVB!

domingo, junio 10, 2007

Domingo (3ª parte) En busca de la asertividad

tabla de derechos asertivos (non numerus clausus)

  • algunas veces, tengo derecho a ser el primero
  • tengo derecho a cometer errores, responsabilizándome de los mismos. Nadie es perfecto
  • tengo derecho a ser tratado con dignidad y respeto
  • tengo derecho a decir "no", a rechazar peticiones sin tener que sentirme culpable o egoísta
  • tengo derecho a pedir lo que quiera y necesite, respetando el derecho del otro a decir "no".
  • tengo derecho a decidir qué es mejor para mí
  • tengo derecho a tener mis propias opiniones y defenderlas
  • tengo derecho a tener mis propios sentimientos y aceptarlos como válidos
  • tengo derecho a cambiar de idea u opinión
  • tengo derecho a la crítica y a denunciar un trato que crea que es injusto
  • tengo derecho a pedir aclaraciones
  • tengo derecho a pedir ayuda o apoyo emocional
  • tengo derecho a sentir dolor y expresarlo
  • tengo derecho a recibir felicitaciones y halagos por parte de los demás cuando he realizado un buen trabajo
  • tengo derecho a expresar alegría y autoreconocimiento propio ante mis logros
  • tengo derecho a preferir estar solo aún cuando los demás deseen mi compañía. y eso no significa que no me gusten
  • tengo derecho a no justificarme ante los demás ni dar explicaciones
  • tengo derecho a no responsabilizarme de los problemas de los demás
  • tegno derecho a no "adivinar" las necesidades y los deseos de los demás
  • tengo derecho a no creer siempre en las buenas intenciones de los demás
  • tengo derecho a no responder
  • tengo derecho a hacer cualquier cosa mientras no viole los derechos de alguna otra persona.

Cosecha propia: tengo derecho a buscar la felicidad, como buenamente la entienda, sin hacer daño intencionado a los demás.

Domingo (2ªparte)

Al responderme una pregunta que me hicieran el jueves y haber reflexionado sobre la misma, debo hacer una aclaración: no tengo prisa, es cierto, pero tengo miedo. Yo no sé si este miedo sea normal o sea consecuencia de otras experiencias de mi vida pero igual lo tengo. Es miedo a volver a sufrir y miedo a tener que empezar de nuevo, otra vez. Ya sé que esto es parte de mi vida, la constante renovación, la constante muerte para volver a nacer, llevo ya unas cuantas. Pareciera como si cada vez volviera con renovadas energías, con voluntades nuevas, cuidándome cada vez más. Pareciera igualmente como si cada vez la fragilidad fuera mayor. Es como estar permanentemente en la cuerda floja: mientras estás arriba hay tensión, excitación, técnica de malabarismo y reflejos al 100 % y, por otro lado, hay una calma inusual, que me empuja a pensar que seré capaz, que soy ya capaz. Aunque, luego, una se baja de las alturas y parece que acabara de bajar de un barco en el que ha estado viajando durante meses, el caminar no es recto, se balancea, es dubitativo, como si pensara demasiado a veces y acabaras sentándote en el primer banco de la calle que encontraras, con un sudor frío y un temblor de piernas que sólo consigues calmar haciendo ejercicios de estiramiento.
Qué sé yo... Es miedo a volver a querer sin tapujos, como quiero y deseo volver a hacer y todavía no he logrado. Es miedo a que en ese caso, vuelvan a no quererme. Miedo a que el amor se convierta en miedo a la soledad, a la independencia, miedo a que vuelvan los miedos vencidos, a que sean de nuevo fuertes, a no mantener mis opiniones y criterios y vivir de acuerdo a ellos... Porque aunque lo haya racionalizado, siento que todavía no lo he madurado, que estoy en ello, que es muy fácil de decir pero complicado de hacer. No es cuestión de sexo, eso sencillo, ha sido sencillo desde entonces... en unas cuantas ocasiones... :P Creo que ni siquiera es cuestión de pasión. Más bien es cuestión de amistad. Como si necesitara por encima de todo, a pesar de todo, incluso si sólo es eso, un amigo, en masculino, la otra visión del mundo, la otra cara de la moneda. Hace tanto que no he buscado eso y que, ahora, una vez cambiada no puedo utilizar los pasos anteriores porque no ya no forman parte de mí, no me parecen adecuados, que siento que esos dos años que me concedo son reales, que no es una metáfora, qué va, me siento como nunca me sentí de niña, con todo por hacer y sin límites.
Creo que el equilibrio no es fácil de obtener cuando nunca se ha tenido ni se ha conocido, como cuando buscas algo que no sabes cómo es; eso es exactamente lo que ocurre. Aun así, yo no desisto, no tiro la toalla nunca, "nao confie na sorte, o triunfo nasce da luta" y eso estoy haciendo.
Just enjoying the ride! Incluso cuando la pesadez de estómago es reflejo de la pesadez de espíritu, de la tristeza. Y es que mi estómago y mi emoción son uno, si la una está bien, el otro se regocija y si no, el otro comienza con su cantinela..."Carito, que estoy aquí, y me das nervios, nena, ¿qué pasa, corazón? ¿Qué te pasa a ti, vida? ¿Estás triste? ¿Nerviosa? ¿Tienes miedo?", y dicho cantar adopta diversas formas. Pero la peor de ellas, según mi propio entender, es cuando después de comer caigo en el letargo de la siesta, yo, "asiestal" (toma patada buena al diccionario pero es que la Academia... no se puede parar la inventiva de los hablantes de la lengua, señores y señoras) donde las haya. Ahí sé que, si hago la siesta a solas (si la siesta es acompañada... es otro cantar... nada que ver...vamos si la compañía es masculina, agradable y limpia! jejejejejejejeje!), el fantasma de las navidades pasadas aparece... BUUUUUUUU! Pero, bueno, también es parte de mí, no? Me echo un rato, ni muy poco ni demasiado para no despertar la ogra que llevo dentro y... luego me siento delante del ordenador y lo escribo aquí y santas pascuas. ¡Qué divina idea tuve yo aquel día del 2005 en que inaguré esta página! Si es que mi valor es IN-CAL-CU-LA-BLE.

Domingo (1ª parte)

Hay una canción brasileira que me gusta especialmente. La encontré recogida en el recopilatorio de Putumayo "Brasileiro" y aunque apenas la había escuchado hasta hace poco al fijarme en la letra, mientras apañaba la ropa en el armario y tiraba las últimas piezas "perdidas de otra yo", me he puesto a bailar... bueno, la verdad es que no hace falta mucho para que yo me ponga a bailar!! Jejejejejejejeje.
Aquí va la letra.

Dança da Solidão
Paulinho da Viola- canta Beth Carvalho
Solidão é larva que cobre tudo
Amargura em minha boca
Sorri seus dentes de chumbo
Solidão palavra, cavada no coração
Designado e mudo, no compasso da desilusão
Desilusão, desilusão
Danço eu, dança você
Na dança da solidão
Camélia ficou viúva, Joana se apaixonou
Maria tentou a morte por causa do seu amor
Meu pai sempre me dizia, meu filho tome cuidado
Quando eu penso no futuro eu não esqueço o meu passado
Quando vem a madrugada
Meu pensamento vagueia
Com os dedos na viola
Contemplando a lua cheia
Apesar de tudo existe, uma fonte de água pura
Quem beber daquela água
Não terá mais amargura

viernes, junio 08, 2007

Cosa c'è nel vino che mi rende...

Un solo bicchiere di vino... uno da solo...
No sé qué tiene el vino que me templa... apenas acabo la copa y el centro del calor comienza a elevarse. Por eso evito beber: no siempre está el "objeto de deseo" cerca y prefiero evitar ese desamparo.

No soy mujer de alcoholes destilados, de cócteles innombrables, de chupitos fantasiosos. A mí, si se trata de beber alcohol me gusta el vino, tanto tinto como blanco, dependiendo de la ocasión y claro, no le hago ascos a una buena cerveza belga aunque si la acabo... si la acabo... :P

Consciente cómo soy de los efectos, en un par de horas comienzo a caminar para que el efecto sea menor en mi cuerpo, estar lista para gingar...

jueves, junio 07, 2007

Plumas

Al levantarme hoy he visto una pluma en la zona donde apoyo uno de mis hombros. Automáticamente he pensado "vaya, se me ha caído una de las alas". Me he echado a reír aunque es genial que piense así.
Dicen que la fe ciega es mala consejera. Yo tengo fe, pero está con los ojos abiertos aunque es inacabable porque la alimento día a día. Día a día, le quito las trazas de suciedad que en ellas se alojaron, día a día, alimento al espíritu con una lección de persistencia y búsqueda. No me planteo una respuesta negativa: sé que puede existir pero no cuento con ella. No debo ni quiero pensar en ella.
Debo seguir caminando, coger carrerrilla, desplegar las alas y... echar a volar!

martes, junio 05, 2007

lunes, junio 04, 2007

Je suis traductrice

Como una letanía mental y positivista ésta es la frase que está en mi mente et, en plus, elle vient toujours en français, j'aimerais bien savoir pourquoi...
Cela devient presque naturel chaque fois que l'on retrouve quelqu'un qui demande "Quel est ton boulot?" Voilà, tout près du bout de mes lèvres cette melodie accroît farouche, tout comme un hurlement...
vous vouyez, Sabi et Eva, je suis déjà en cours de faire l'immersion française... Niñas, vámonos pa' allá!

Proud of myself

Doy pasos nuevos, camino por sendas nuevas y me gusta seguir siendo yo misma... Estoy en mi interior y conmigo, perpetuamente conmigo, cariñosamente conmigo, siempre conmigo, para mí, por mí. Y sólo así descubro que puedo estar con los demás. No es en soledad cómo recorro el camino, es a mi lado, de mi mano. Mí, mí, mí... pudiera parecer que me olvido del resto del mundo y no es así, no me olvido de ellos, ofrezco lo que tengo, lo que soy pero estoy pendiente de mí.

Cuando el corazón salta en el pecho, sé qué es lo que ocurre pero mi corazón es aventurero, demasiado generoso, no conoce fronteras ni idiomas, no tiene conciencia de que su inmensidad no siempre se refleja en otros, que no siempre se recibe, que no siempre se considera. Soy un corazón que camina, en ocasiones quisiera ser una mente, un cuerpo, pero yo soy un corazón. Estaba magulladito, estaba triste, a pedacitos chiquititos, así estaba él. Sólo con cariño he logrado recomponerlo, con cariño propio y también ajeno, de aquellos que saben que soy sólo, nada más y nada menos, que un corazón. Me acercaba despacito no cada noche, cuando creía que estaba peor, "hola, vida, ¿quieres una infusión? ¿Te doy un masajito?" Y ahí que estaba yo, con mis manos que todo lo hablan, acariciándole, quitándole las contracturas. Y él, poquito a poco, fue empezando a volver a latir, fue bailando, cantaba por las esquinas y... un día, se arriesgó de nuevo a tocar a otro corazón, sólo rozarlo, suavecito, así con la punta de su piel, con el calor de su sangre y le vi llorar de emoción.
Camino conmigo, de la mano de mi corazón, no adónde él me lleve sino adonde yo vaya él viene conmigo porque en esta vida... ironías que tiene la experiencia... prefiero que se me rompiera una vez que nunca haberlo utilizado. Mi corazoncito está contento, está feliz, es un órgano que, aunque con hipertrofia en el ventrículo izquierdo, late con normalidad, sabe que le quiero tal como es, con sus ilusiones, sus saltitos curiosos que no dejan de sorprenderme y me hacen tener que desviar la mirada para no sonrojarme, creo que no soy demasiado buena disimulando... :P Mi corazón es mi mejor amigo, ése que siempre estuvo ahí para mí aunque yo no estuviera para él, aunque no quisiera escucharle más. Está tranquilo, completo, relleno de paz y no quiere alcohol porque a veces se pone triste, a veces recuerda cómo buscaba y buscaba en otro pecho sin encontrar un corazón, sólo piedra y se pone triste por esos que no saben que tienen corazón y que es bello, se pone triste por la tristeza del mundo. Así, prefiere beber alcohol hasta que se pone contentito, hace que la sangre llegue a un lugar determinado de mi cuerpo y ahí dice, "eh, dame algo sin alcohol porque aquí empieza lo bueno". Y lo bueno en mi caso creo que viene con aliento fresco de menta y canela...

domingo, junio 03, 2007

Rarezas

Se me hacen raras tantas cosas a veces... tantas cosas por cambiar, por olvidar, por reinventar y a veces se me hace raro tanto que ha pasado y tanto que viví o malviví. Lo más raro de todo es a veces, como por ejemplo hoy mientras tomaba un poco de sol en mi piel casi transparente a veces, cómo a pesar de no tener apenas fuerzas una es capaz de tomar aliento y seguir, seguir hacia dónde quiera que el viaje me lleve. Hay nuevas técnicas de viaje pero algunas antiguas perduran y aún es harto difícil alejarlas de mi esencia, de lo que queda cuando desembarazo todo lo impuesto ahí, sobre mí, para mí, por mí, por otros...
Se me hace raro tocar mi cuerpo y notarlo vibrante, lleno de calor cuando otrora estuviera siempre frío. Raro se me hace escuchar dentro de mí pacíficas fuentes. Pensé que el reto era encontrarme, no, no, el reto es seguir conmigo mientras estoy con los demás. Y es que para ser sincera, estoy más interesada en mí misma que en cualquier otro ser humano. Si a veces se despierta mi curiosidad por otra persona, siempre es en base a mí, desde mí, y no es que no me gusten los demás, qué va a ser eso? Sino que hay un océano en mí por descubrir y ahora lo estoy navegando con remos, velas y de verdad, no en una piscina, no, de verdad, dejando que el agua me empape

sábado, junio 02, 2007

Björk: combinación de emoción, personalidad e inteligencia. De mayor quiero ser como tú!

Palabras sabias

Vi esto en un blog y me gustó. Aquí tenéis la dirección por si alguien quiere consultarlo... Estoy completamente de acuerdo y no busco CANTIDAD!!!!

http://euvoscompreendo.blog.com/1804341/?page=last&msgsuccess=1#cmts


A melhor maneira de exigir o amor, é pedindo QUALIDADE
Não adianta dizer: «Eu te amo, muito, muito, muito...», isto é quantidade "de palavras". O que importa é a qualidade deste amor. Um amor livre, sem preconceitos, sem problemas de aceitação, com muita amizade, ternura, companheirismo e cumplicidade.
E para que atraias o(a) seu(sua) companheiro(a) ideal, antes tem que gostar de você mesmo.
E depois pode dizer:
«Te quero muito meu amor...por gostar muito de mim, e por não me odiar, acho que você é a pessoa certa para viver comigo».

Bon aniversari Caro!


Hola. Tinc dos anyets i encara, de vegades, quan camino caic però no m'importa perquè em torno aixecar de seguida així que no és pas tan greu. A més, com que sóc petita, el terra no és gaire lluny i no em faig gens de mal. Volia dir que aquest mes passat ha estat una mica difícil perquè recordava quan vaig néixer i clar, va ser com per tots els nens i nenes, una mica com un tràngul però ara ja estic bé. M'agrada molt l'osset de la nena de la foto.
Encara que sóc petita... ja m'agraden els nois i hi ha un, en particular, que "m'agradaria conèixer millor" (així m'han dit al cole que es diu...) però els nens potser no estan preparats per una nena que ho diu tot com jo, jo no tinc gaire secrets i no m'agrada fer-me la interessant. Potser no és ni el moment ni el noi que em convé o potser no sóc jo qui li convé... Potser estic cercant una resposta ràpiga. Bé, conec més nois, eh? Que també m'agraden.. de fet, encara que el mes de maig ha estat difícil he rebut també petonets. I ha estat molt bé. La mama diu que és normal perquè sóc una nena ben maca, però clar, és la meva mare, què ha de dir? Jo em miro les cametes gruixudetes i de vegades no m'agraden gaire però bé són les meves cames i m'han dut fins aquí... no sé, són part de mi i els genolls són súper macos!
Bé, sols volia dir-vos que estic molt bé, molt contenta, que li agraeixo a la vida que em tornés deixar néixer perquè jo... jo...jo sóc una nena molt bona i em mereixia una segona oportunitat. La primera no ho vaig fer tan malament però clar, vaig fer i dir coses que em van fer mal i allò no era bo per mi. Ara sóc feliç, com sóc petita tinc molt de camí a fer però vaig amb el meu osset i el meu somriure... Res de dolent pot tornar a passar.
Felicitats, Caro!! T'estimo molt i molt.



More Care2 Stickies Here!