Είναι καρδιές
που θα τολμούσαν να ζήσουν ή και να πεθάνουν για έναν έρωτα,
στρατιώτες αυτού,
εντεταλμένες ενός άλλου κόσμου,
κατοικούντες σε κορμιά ζωογόνα και άσπιλα απο νόσους κοινούς.
Ειναι καρδιές
που το “για πάντα” το εννοούν όταν το γράφουν απάνω τους
γιατί το χαράσουν
και στίγμα μένει ανίατο,
της λιγοστής ζωής τους όρκος μοναδικός.
Είναι καρδιές
που χτυπούν γι’άλλες
και σαν βρεθούν, μια γίνονται
και σαν ενωθούν, το απόλυτο στέριωμα της φύσης
και σαν ερωτευθούν, κυρίαρχες όλων και των πάντων.
Είναι καρδιές
που την φωτιά κάνουν φίλο τους και παίζουν μ’αυτή
μα δεν πονούν, δεν κλαίν
έρωτας, θαρρούν, ο σκοπός τους
και πνίγονται σ’αυτόν.
Και αν τα χρόνια τις χτυπούν,
όνειρο τους φαίνεται κι όλο πιο βαθιά κοιμούνται,
να στάξει αιωνιότητες, στιγμές να μοιάσουν,
ηδονικά για να τις ζούν,
τα πάντα να θυμούνται...
που θα τολμούσαν να ζήσουν ή και να πεθάνουν για έναν έρωτα,
στρατιώτες αυτού,
εντεταλμένες ενός άλλου κόσμου,
κατοικούντες σε κορμιά ζωογόνα και άσπιλα απο νόσους κοινούς.
Ειναι καρδιές
που το “για πάντα” το εννοούν όταν το γράφουν απάνω τους
γιατί το χαράσουν
και στίγμα μένει ανίατο,
της λιγοστής ζωής τους όρκος μοναδικός.
Είναι καρδιές
που χτυπούν γι’άλλες
και σαν βρεθούν, μια γίνονται
και σαν ενωθούν, το απόλυτο στέριωμα της φύσης
και σαν ερωτευθούν, κυρίαρχες όλων και των πάντων.
Είναι καρδιές
που την φωτιά κάνουν φίλο τους και παίζουν μ’αυτή
μα δεν πονούν, δεν κλαίν
έρωτας, θαρρούν, ο σκοπός τους
και πνίγονται σ’αυτόν.
Και αν τα χρόνια τις χτυπούν,
όνειρο τους φαίνεται κι όλο πιο βαθιά κοιμούνται,
να στάξει αιωνιότητες, στιγμές να μοιάσουν,
ηδονικά για να τις ζούν,
τα πάντα να θυμούνται...
Με αφορμή δύο λεξούλες απο ένα ξεχασμένο κειμένο μιας αγαπημένης φίλης απο την Κρήτη. “...είναι χρόνια γραμμένο και είσαι ο πρώτος που το διαβάζει... και το τραγούδι δικό σου”
Βασίλης Σκουλάς - Ο ήλιος θεός
*ή καλύτερα "η ομορφιά της καρδιάς"
Πανέμορφο!
ReplyDeleteΗ ποίηση σου πάει πολύ!
Να το τολμάς καλέ μου!
Καλό ξημέρωμα!
Οταν το μυαλό διατάζει...
ReplyDeleteη καρδιά πειθήνια υπομένει...
Οταν το μυαλό ακυρώνει... (το "για πάντα") η καρδιά έχει το tatoo πάνω της για να το τιμά...
Η χαζομάρα της καρδιάς έγκειται στο ότι δεν έχει καθόλου μυαλό...
Μια μικρή ωδή για τις καρδιές που νοιώθουν ... στον τελευταίο στίχο παραμένω ... κι αν η μια φύγει μακριά, μένει το άλλο της μισό να θυμάται !
ReplyDeleteΣ'ευχαριστώ Αριστέα μου. Δεν ειναι η τόλμη που με κάνει να γράφω αλλά τα συναισθήματα. Και αν είναι δυνατά μπορούν να βγάλουν κάτι παραπάνω χωρίς το χέρι να σταματά να γράφει.
ReplyDeleteΛιακάδα θα μπορούσα να σου αντιστρέψω τον πρώτο λόγο σου καθώς δεν τοποθετώ την σκέψη και την λογική στο γραπτό μου, γι'αυτό και ο τίτλος ο οποίος γράφθηκε σχεδόν απο μόνος του, εξού και η διόρθωση στο κάτω μέρος.
Όταν λοιπόν έρωτας κυριεύει την καρδιά, η λογική, ως γνωστό, απουσιάζει... σχεδόν εξοστρακίζεται. Ευχαριστώ για το πέρασμά σου.
Sofie, άγνωστή μου Sofie, όλοι εδώ, θαρρώ, έχουμε περάσει απ'τα μονοπάτια του έρωτα και γνωρίζουμε πως είναι. Τον "αγώνα" που δίνουμε ακόμα και για την ανάσα μας. Αυτό δεν μοιάζει ο χρόνος ? Στιγμές. Στιγμές που ζείς με πάθος.
Μα εύχομαι όταν η μια φύγει, η άλλη να μη νιώθει μισή, αλλά πλήρης και χαμογελαστή.
Ευχαριστώ και σένα για την βόλτα σου.
Καλό σας ξημέρωμα.