What do you think?
Rate this book
Pulp
“The Walt Whitman of Los Angeles.”—Joyce Carol Oates, bestselling author “He brought everybody down to earth, even the angels.”—Leonard Cohen, songwriter Opening with the exotic Lady Death entering the gumshoe-writer's seedy office in pursuit of a writer named Celine, this novel demonstrates Charles Bukowski's own brand of humor and realism, opening up a landscape of seamy Los Angeles. Pulp is essential fiction from Buk himself.
208 pages, Paperback
First published January 1, 1994
About the author
Charles Bukowski
728 books28.6k followersHenry Charles Bukowski (born as Heinrich Karl Bukowski) was a German-born American poet, novelist and short story writer. His writing was influenced by the social, cultural and economic ambience of his home city of Los Angeles.It is marked by an emphasis on the ordinary lives of poor Americans, the act of writing, alcohol, relationships with women and the drudgery of work. Bukowski wrote thousands of poems, hundreds of short stories and six novels, eventually publishing over sixty books
Charles Bukowski was the only child of an American soldier and a German mother. At the age of three, he came with his family to the United States and grew up in Los Angeles. He attended Los Angeles City College from 1939 to 1941, then left school and moved to New York City to become a writer. His lack of publishing success at this time caused him to give up writing in 1946 and spurred a ten-year stint of heavy drinking. After he developed a bleeding ulcer, he decided to take up writing again. He worked a wide range of jobs to support his writing, including dishwasher, truck driver and loader, mail carrier, guard, gas station attendant, stock boy, warehouse worker, shipping clerk, post office clerk, parking lot attendant, Red Cross orderly, and elevator operator. He also worked in a dog biscuit factory, a slaughterhouse, a cake and cookie factory, and he hung posters in New York City subways.
Bukowski published his first story when he was twenty-four and began writing poetry at the age of thirty-five. His first book of poetry was published in 1959; he went on to publish more than forty-five books of poetry and prose, including Pulp (1994), Screams from the Balcony (1993), and The Last Night of the Earth Poems (1992).
He died of leukemia in San Pedro on March 9, 1994.
Charles Bukowski was the only child of an American soldier and a German mother. At the age of three, he came with his family to the United States and grew up in Los Angeles. He attended Los Angeles City College from 1939 to 1941, then left school and moved to New York City to become a writer. His lack of publishing success at this time caused him to give up writing in 1946 and spurred a ten-year stint of heavy drinking. After he developed a bleeding ulcer, he decided to take up writing again. He worked a wide range of jobs to support his writing, including dishwasher, truck driver and loader, mail carrier, guard, gas station attendant, stock boy, warehouse worker, shipping clerk, post office clerk, parking lot attendant, Red Cross orderly, and elevator operator. He also worked in a dog biscuit factory, a slaughterhouse, a cake and cookie factory, and he hung posters in New York City subways.
Bukowski published his first story when he was twenty-four and began writing poetry at the age of thirty-five. His first book of poetry was published in 1959; he went on to publish more than forty-five books of poetry and prose, including Pulp (1994), Screams from the Balcony (1993), and The Last Night of the Earth Poems (1992).
He died of leukemia in San Pedro on March 9, 1994.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 2,598 reviews
August 28, 2021
Pulp (novel), Charles Bukowski
Pulp is the last completed novel by Los Angeles poet and writer Charles Bukowski. It was published in 1994, shortly before Bukowski's death.
Pulp is a pulp fiction novel which acts also as a meta-pulp. Pulp comments on the obsessions of the pulp fiction genre, making fun of itself as stereotypical of the genre in the grimiest form.
Bukowski dedicates the story to "bad writing", as Bukowski did not plan his mystery novel well and frequently wrote Nicky Belane into holes from which he could not escape.
Bukowski wrote some of his most violent, cynical, sarcastic, and shocking work during the final months of his life. Many critics have agreed this novel exemplifies Bukowski showing an acceptance of his own pending mortality.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیستم ماه ژوئن سال 2010میلادی
عنوان: عامه پسند؛ نویسنده: چارلز بوکوفسکی؛ مترجم: پیمان خاکسار؛ تهران، نشر چشمه، 1388، در 198ص، شابک9789643625726؛ چاپ سوم 1389؛ چاپ پنجم 1390؛ چاپ ششم 1393؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م
عنوان: عامه پسند؛ نویسنده: چارلز بوکوفسکی؛ مترجم: محمدصادق سبط الشیخ؛ تهران، چلچله، 1394، در 332ص؛ شابک9789646553835؛ کتابنامه دارد
راوی داستان، «نیکی بلان - کارآگاه خصوصی» است؛ که کوشش میکند، درباره ی نویسنده ی کلاسیک «فرانسوی» «سلین»، و «گنجشک قرمز» پژوهش کند؛ کنکاش «نیکی بلان»، او را گام به گام، در زندگی سطح پایین شهری فرو می‌برد؛ چیزی که در دیگر نوشته های «بوکوفسکی» نیز موضوعی طبیعی است؛ کتاب با دارا بودن رگه هایی از نوشتارهای علمی و خیال انگیز، و فوق طبیعی، توسط خود «بوکوفسکی» به «بد نوشتن» هدیه شده است
نقل از متن: (گوشی را برداشتم و گفتم «بله.» صدایی زنانه پرسید «شما سلین می‌خونید؟» مدت‌ها بود که تنها بودم؛ سال‌ها؛ گفتم «سلین، اوم...» گفت «من سلین رو می‌خوام، لازمش دارم» عجب صدایی داشت؛ گفتم «سلین؟ برام بیشتر در موردش حرف بزنید خانم، ادامه بدید.» گفت «خودتو جمع کن» پرسیدم «از کجا فهمیدی؟» «مهم نیست؛ من سلین رو می‌خوام.» «سلین مُرده.» «نمُرده، برام پیداش کن، لازمش دارم.» «احتمالاً فقط استخوناشو پیدا می‌کنم.» «نه احمق! اون زنده است.» «کجاست؟» «هالیوود، شنیدم پاتوقش کتابفروشی رد کولدوفسکیه.» «پس چرا خودت پیداش نمی‌کنی؟» «چون می‌خوام اول مطمئن بشم که اون واقعاً خود سلینه؛ مطمئنِ مطمئن.» «حالا چرا اومدی سراغ من؟ صدتا کارآگاه تو این شهر هست.» «جان بارتون تو رو معرفی کرد.»؛ «آها، بارتون، خب پس گوش کن، من یه‌کم پیش‌پرداخت می‌خوام، بعدش هم باید شخصاً شما رو ببینم.» گفت «چند دقیقه دیگه می‌آم اون‌جا.»؛ گوشی را گذاشت؛ منتظرش نشستم.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 24/07/1399هجری خورشیدی؛ 05/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Pulp is the last completed novel by Los Angeles poet and writer Charles Bukowski. It was published in 1994, shortly before Bukowski's death.
Pulp is a pulp fiction novel which acts also as a meta-pulp. Pulp comments on the obsessions of the pulp fiction genre, making fun of itself as stereotypical of the genre in the grimiest form.
Bukowski dedicates the story to "bad writing", as Bukowski did not plan his mystery novel well and frequently wrote Nicky Belane into holes from which he could not escape.
Bukowski wrote some of his most violent, cynical, sarcastic, and shocking work during the final months of his life. Many critics have agreed this novel exemplifies Bukowski showing an acceptance of his own pending mortality.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیستم ماه ژوئن سال 2010میلادی
عنوان: عامه پسند؛ نویسنده: چارلز بوکوفسکی؛ مترجم: پیمان خاکسار؛ تهران، نشر چشمه، 1388، در 198ص، شابک9789643625726؛ چاپ سوم 1389؛ چاپ پنجم 1390؛ چاپ ششم 1393؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م
عنوان: عامه پسند؛ نویسنده: چارلز بوکوفسکی؛ مترجم: محمدصادق سبط الشیخ؛ تهران، چلچله، 1394، در 332ص؛ شابک9789646553835؛ کتابنامه دارد
راوی داستان، «نیکی بلان - کارآگاه خصوصی» است؛ که کوشش میکند، درباره ی نویسنده ی کلاسیک «فرانسوی» «سلین»، و «گنجشک قرمز» پژوهش کند؛ کنکاش «نیکی بلان»، او را گام به گام، در زندگی سطح پایین شهری فرو می‌برد؛ چیزی که در دیگر نوشته های «بوکوفسکی» نیز موضوعی طبیعی است؛ کتاب با دارا بودن رگه هایی از نوشتارهای علمی و خیال انگیز، و فوق طبیعی، توسط خود «بوکوفسکی» به «بد نوشتن» هدیه شده است
نقل از متن: (گوشی را برداشتم و گفتم «بله.» صدایی زنانه پرسید «شما سلین می‌خونید؟» مدت‌ها بود که تنها بودم؛ سال‌ها؛ گفتم «سلین، اوم...» گفت «من سلین رو می‌خوام، لازمش دارم» عجب صدایی داشت؛ گفتم «سلین؟ برام بیشتر در موردش حرف بزنید خانم، ادامه بدید.» گفت «خودتو جمع کن» پرسیدم «از کجا فهمیدی؟» «مهم نیست؛ من سلین رو می‌خوام.» «سلین مُرده.» «نمُرده، برام پیداش کن، لازمش دارم.» «احتمالاً فقط استخوناشو پیدا می‌کنم.» «نه احمق! اون زنده است.» «کجاست؟» «هالیوود، شنیدم پاتوقش کتابفروشی رد کولدوفسکیه.» «پس چرا خودت پیداش نمی‌کنی؟» «چون می‌خوام اول مطمئن بشم که اون واقعاً خود سلینه؛ مطمئنِ مطمئن.» «حالا چرا اومدی سراغ من؟ صدتا کارآگاه تو این شهر هست.» «جان بارتون تو رو معرفی کرد.»؛ «آها، بارتون، خب پس گوش کن، من یه‌کم پیش‌پرداخت می‌خوام، بعدش هم باید شخصاً شما رو ببینم.» گفت «چند دقیقه دیگه می‌آم اون‌جا.»؛ گوشی را گذاشت؛ منتظرش نشستم.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 24/07/1399هجری خورشیدی؛ 05/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
November 28, 2017
نثر شلخته و لاقیدش خیلی خوب بود. دیالوگ ها به خاطر همین لاقیدی خاص آدم رو به خنده می انداختن. اما فقط همین. مخصوصاً گره گشايى ها بى اندازه ضعيف بودن.
فکر می کردم کشش این نثر بعد از صد صفحه کم بشه، اما خوشبختانه تونست حفظش کنه تا اواخر کتاب.
گه گاه با متن انگلیسی مقایسه ش می کردم، نه خیلی زیاد. توی همین چک کردن ها یک مورد مترجم به شکل عجیبی یک پاراگراف کامل رو ترجمه نکرده بود، بدون هیچ دلیلی! و یک مورد هم یک ضرب المثل رو اشتباه ترجمه کرده بود.
فکر می کردم کشش این نثر بعد از صد صفحه کم بشه، اما خوشبختانه تونست حفظش کنه تا اواخر کتاب.
گه گاه با متن انگلیسی مقایسه ش می کردم، نه خیلی زیاد. توی همین چک کردن ها یک مورد مترجم به شکل عجیبی یک پاراگراف کامل رو ترجمه نکرده بود، بدون هیچ دلیلی! و یک مورد هم یک ضرب المثل رو اشتباه ترجمه کرده بود.
July 13, 2024
For newcomers to the world of Charles Bukowski, be forewarned: Pulp is probably not the best place to start.
I say this, not because it doesn’t rank right up there with his other books, or because greener readers will fail to grasp the allusions to earlier work it contains, but rather because as his ultimate novel (completed months before his death) Pulp can easily be seen as Bukowski’s final farewell. In it, the aged author takes his readers on one last foray into familiar territories of sex, madness, and death, while at the same time expanding on those themes in brilliant and often unexpected ways. Drawing on science fiction and hardboiled noir elements as well, the end result is a bizarre send-up of genre fiction that is just as hilarious and insightful as anything else he wrote.
In any case, “farewell” hardly seems the proper way to begin one’s relationship with a writer who spent the better part of five decades compiling such an impressive body of work. Should readers feel obligated to start with Bukowski’s vast catalogue of poems, novels, and short stories if they expect to enjoy Pulp? Certainly not. But since they’d be missing out on some of the best American literature ever written in bypassing these altogether, astute readers would do well to check out a few of his other books as well.
But this is supposed to be a review of Pulp, now isn’t it?
The plot follows the convoluted capers of one Nick Belane, a down on his luck private eye who somehow manages to stumble upon the case of the century. Well, more like a handful of cases – each of them equally obtuse, and none of them leading anywhere but ever deeper into a darkly comic existential nightmare. Initially retained by Lady Death (a literal femme fatale) to track down the presumably long-dead French novelist, Céline, the plot thickens as Belane is also hired by a husband who suspects his wife of cheating, a mortician in search of a body-snatching space alien, and yet another client who asks him to find someone or something known only as the “Red Sparrow.”
Plot-wise that’s about all you really need to know about Pulp, but if plot and character development are what you’re after in a book, then this one probably isn’t for you. Many times throughout his career Bukowski was quoted as saying “genius might be the ability to say a profound thing in a simple way.” This austere philosophy of writing is perhaps most succinctly put by the pithy epitaph adorning his tombstone: DON’T TRY. Whether Bukowski was a genius himself, or whether his final piece of advice should apply to all writers – these are subjects for another time. The point here is that, like Hemingway at his best, Bukowski managed to provoke a breadth and depth of intellectual and emotional responses in his work using only a sparse economy of words and dialogue, and Pulp is no exception.
A large portion of Bukowski’s writing had a satirical bent to it, and though it would be a simplification to label him a satirist outright, there can be no denying that much of his fiction contains a strong element of lampoon. Whether denigrating himself or poking fun at such sacrosanct notions as god, country, and anything else associated with the American herd mentality, one cannot read Bukowski and come away without noticing the inordinate amount of tongue in his cheek. In Pulp, Bukowski sets his sights on writing itself – specifically, the more contrived conventions of genre writing.
It is no coincidence, after all, that Pulp is called what it’s called (the title being a reference to tawdry dime novels of times past) or that the book itself is dedicated “to bad writing.” Still, if there is any writer capable of taking something bad and making it so much worse that it ends up being good, it is Bukowski. Consider the following excerpt from chapter nine:
***
I had to straighten out the Celine matter and find the Red Sparrow and here was this flabby ball of flesh worried because his wife was screwing somebody.
Then he spoke. “I just want to find out. I just want to find out for myself.”
“I don’t come cheap.”
“How much”?
“6 bucks an hour.”
“That doesn’t seem like much money.”
“Does to me. You got a photo of your wife?”
He dug into his wallet, come up with one, handed it to me.
I looked at it.
“Oh my! Does she really look like this?”
“Yes.”
“I’m getting a hard-on just looking at this.”
“Hey, don’t be a wise guy!”
“Oh, sorry… But I’ll have to keep the photo. I’ll return it when I’m finished.”
I put it in my wallet.
“Is she still living with you?”
“Yes.”
“And you go to work?”
“Yes.”
“And then, sometimes, she…”
“Yes.”
“And what makes you think she…”
“Tips, phone calls, voices in my head, her changed behavior, any number of things.”
I pushed a notepad toward him.
“Put down your address, home and business, phone, home and business. I’ll take it from here. I’ll nail her ass to the wall. I’ll uncover the whole thing.”
“What?”
“I am accepting this case, Mr. Bass. Upon its fruition you will be informed.”
“‘Fruition’?” he asked. “Listen, are you alright?”
“I’m straight. How about you?”
“Oh yeah, I’m alright.”
“Then don’t worry, I’m your man, I’ll nail her ass!”
Bass rose slowly from his chair. He moved toward the door, then turned.
“Barton recommended you.”
“There you go then! Good afternoon, Mr. Bass.”
The door closed and he was gone. Good old Barton.
I took her photo out of my wallet and sat there looking at it.
You bitch, I thought, you bitch.
I got up and locked the door, then took the phone off the hook. I sat behind my desk looking at the photo.
You bitch, I thought, I’ll nail your ass! Against the wall! No mercy for you! I’ll catch you in the act! I’ll catch you at it! You whore, you bitch, you whore!
I began breathing heavily. I unzipped. Then the earthquake hit. I dropped the photo and ducked under the desk. It was a good one. Around a 6. Felt like it lasted a couple of minutes. Then it stopped. I crawled out from under the desk, still unzipped. I found the photo again, put it back in my wallet, zipped up. Sex was a trap, a snare. It was for animals. I had too much sense for that kind of crap. I put the phone back on the hook, opened the door, stepped out, locked it and walked down to the elevator. I had work to do. I was the best dick in L.A. and Hollywood. I hit the button and waited for the fucking elevator to come on up.
***
A bit juvenile for the writing of a 73-year-old man? Perhaps. But what Bukowski is up to in this book is not very different from what he’s been up to in all the rest – painting an unapologetic portrait of people as they are (often at their worst), their absurd and futile lives rendered in full view with frank realism and, usually, great humor. Bukowski laughs at the ineffectual, masturbating detective because he really does deserve to be laughed at. And yet Belane is allowed to continue with some semblance of decency, because if there’s one thing we could all use more of, it’s probably that.
Pulp is a book that will make fans of sci-fi and detective genre writing wonder what might have been, had Bukowski decided to produce more in those veins (satirical or otherwise). Still, as evidenced by two previously uncollected stories in the recent Portions from a Wine-Stained Notebook – “The Other” and “The Way it Happened” – Bukowski was never quite so two-dimensional in style and subject matter as his critics would have us believe. Pulp is not exactly his first trip into the realm of private eyes and the paranormal, so it should come as no surprise how readily these seemingly foreign elements are assimilated into his more standard tale of bars, broads, and brawls.
Bukowski’s earliest novels, Post Office and Factotum, did much to solidify his reputation as a writer of the streets, his own life closely reflecting that of his tenderhearted tough guy alter ego, Henry Chinaski. Later efforts like Women and Ham on Rye continued this literary development, while at the same time nurturing an increasingly effective autobiographical honesty. With Pulp, we are given the impression that Bukowski could’ve continued writing forever about anything, had Lady Death not finally seen fit to extricate him and his typer from this plane for good.
I say this, not because it doesn’t rank right up there with his other books, or because greener readers will fail to grasp the allusions to earlier work it contains, but rather because as his ultimate novel (completed months before his death) Pulp can easily be seen as Bukowski’s final farewell. In it, the aged author takes his readers on one last foray into familiar territories of sex, madness, and death, while at the same time expanding on those themes in brilliant and often unexpected ways. Drawing on science fiction and hardboiled noir elements as well, the end result is a bizarre send-up of genre fiction that is just as hilarious and insightful as anything else he wrote.
In any case, “farewell” hardly seems the proper way to begin one’s relationship with a writer who spent the better part of five decades compiling such an impressive body of work. Should readers feel obligated to start with Bukowski’s vast catalogue of poems, novels, and short stories if they expect to enjoy Pulp? Certainly not. But since they’d be missing out on some of the best American literature ever written in bypassing these altogether, astute readers would do well to check out a few of his other books as well.
But this is supposed to be a review of Pulp, now isn’t it?
The plot follows the convoluted capers of one Nick Belane, a down on his luck private eye who somehow manages to stumble upon the case of the century. Well, more like a handful of cases – each of them equally obtuse, and none of them leading anywhere but ever deeper into a darkly comic existential nightmare. Initially retained by Lady Death (a literal femme fatale) to track down the presumably long-dead French novelist, Céline, the plot thickens as Belane is also hired by a husband who suspects his wife of cheating, a mortician in search of a body-snatching space alien, and yet another client who asks him to find someone or something known only as the “Red Sparrow.”
Plot-wise that’s about all you really need to know about Pulp, but if plot and character development are what you’re after in a book, then this one probably isn’t for you. Many times throughout his career Bukowski was quoted as saying “genius might be the ability to say a profound thing in a simple way.” This austere philosophy of writing is perhaps most succinctly put by the pithy epitaph adorning his tombstone: DON’T TRY. Whether Bukowski was a genius himself, or whether his final piece of advice should apply to all writers – these are subjects for another time. The point here is that, like Hemingway at his best, Bukowski managed to provoke a breadth and depth of intellectual and emotional responses in his work using only a sparse economy of words and dialogue, and Pulp is no exception.
A large portion of Bukowski’s writing had a satirical bent to it, and though it would be a simplification to label him a satirist outright, there can be no denying that much of his fiction contains a strong element of lampoon. Whether denigrating himself or poking fun at such sacrosanct notions as god, country, and anything else associated with the American herd mentality, one cannot read Bukowski and come away without noticing the inordinate amount of tongue in his cheek. In Pulp, Bukowski sets his sights on writing itself – specifically, the more contrived conventions of genre writing.
It is no coincidence, after all, that Pulp is called what it’s called (the title being a reference to tawdry dime novels of times past) or that the book itself is dedicated “to bad writing.” Still, if there is any writer capable of taking something bad and making it so much worse that it ends up being good, it is Bukowski. Consider the following excerpt from chapter nine:
***
I had to straighten out the Celine matter and find the Red Sparrow and here was this flabby ball of flesh worried because his wife was screwing somebody.
Then he spoke. “I just want to find out. I just want to find out for myself.”
“I don’t come cheap.”
“How much”?
“6 bucks an hour.”
“That doesn’t seem like much money.”
“Does to me. You got a photo of your wife?”
He dug into his wallet, come up with one, handed it to me.
I looked at it.
“Oh my! Does she really look like this?”
“Yes.”
“I’m getting a hard-on just looking at this.”
“Hey, don’t be a wise guy!”
“Oh, sorry… But I’ll have to keep the photo. I’ll return it when I’m finished.”
I put it in my wallet.
“Is she still living with you?”
“Yes.”
“And you go to work?”
“Yes.”
“And then, sometimes, she…”
“Yes.”
“And what makes you think she…”
“Tips, phone calls, voices in my head, her changed behavior, any number of things.”
I pushed a notepad toward him.
“Put down your address, home and business, phone, home and business. I’ll take it from here. I’ll nail her ass to the wall. I’ll uncover the whole thing.”
“What?”
“I am accepting this case, Mr. Bass. Upon its fruition you will be informed.”
“‘Fruition’?” he asked. “Listen, are you alright?”
“I’m straight. How about you?”
“Oh yeah, I’m alright.”
“Then don’t worry, I’m your man, I’ll nail her ass!”
Bass rose slowly from his chair. He moved toward the door, then turned.
“Barton recommended you.”
“There you go then! Good afternoon, Mr. Bass.”
The door closed and he was gone. Good old Barton.
I took her photo out of my wallet and sat there looking at it.
You bitch, I thought, you bitch.
I got up and locked the door, then took the phone off the hook. I sat behind my desk looking at the photo.
You bitch, I thought, I’ll nail your ass! Against the wall! No mercy for you! I’ll catch you in the act! I’ll catch you at it! You whore, you bitch, you whore!
I began breathing heavily. I unzipped. Then the earthquake hit. I dropped the photo and ducked under the desk. It was a good one. Around a 6. Felt like it lasted a couple of minutes. Then it stopped. I crawled out from under the desk, still unzipped. I found the photo again, put it back in my wallet, zipped up. Sex was a trap, a snare. It was for animals. I had too much sense for that kind of crap. I put the phone back on the hook, opened the door, stepped out, locked it and walked down to the elevator. I had work to do. I was the best dick in L.A. and Hollywood. I hit the button and waited for the fucking elevator to come on up.
***
A bit juvenile for the writing of a 73-year-old man? Perhaps. But what Bukowski is up to in this book is not very different from what he’s been up to in all the rest – painting an unapologetic portrait of people as they are (often at their worst), their absurd and futile lives rendered in full view with frank realism and, usually, great humor. Bukowski laughs at the ineffectual, masturbating detective because he really does deserve to be laughed at. And yet Belane is allowed to continue with some semblance of decency, because if there’s one thing we could all use more of, it’s probably that.
Pulp is a book that will make fans of sci-fi and detective genre writing wonder what might have been, had Bukowski decided to produce more in those veins (satirical or otherwise). Still, as evidenced by two previously uncollected stories in the recent Portions from a Wine-Stained Notebook – “The Other” and “The Way it Happened” – Bukowski was never quite so two-dimensional in style and subject matter as his critics would have us believe. Pulp is not exactly his first trip into the realm of private eyes and the paranormal, so it should come as no surprise how readily these seemingly foreign elements are assimilated into his more standard tale of bars, broads, and brawls.
Bukowski’s earliest novels, Post Office and Factotum, did much to solidify his reputation as a writer of the streets, his own life closely reflecting that of his tenderhearted tough guy alter ego, Henry Chinaski. Later efforts like Women and Ham on Rye continued this literary development, while at the same time nurturing an increasingly effective autobiographical honesty. With Pulp, we are given the impression that Bukowski could’ve continued writing forever about anything, had Lady Death not finally seen fit to extricate him and his typer from this plane for good.
February 24, 2018
تقدیم به بد نوشتن. تو بد نوشتن هم عالی عمل کرده درواقع. این اوج پوچ‌گرایی بوکفسکیه. فکر کنم عامه‌پسند جزو رمان‌های طنز سیاه حساب میشه. رمانی که هم در طنز بودن و هم سیاه بودنش موفقه. اما در رمان بودنش نه. به‌نظرم اینم خودش باز مهر تأییدیه به دیدگاه شخصی نویسنده. از یه همچین آدمی نمی‌شه انتظار رمان داشت. ساختاری دنبال معنای قوی می‌گرده. عامه‌پ��ند طنزی داشت که خلاقانه بود و جدید. منِ مخاطب رو از فرط تازگی به خنده می‌انداخت. ولی خودشم بهم می‌خندید که به همین خیال باش با یه رمان طرف باشی. برا وقتی که بخوای ذهنتو خلوت کنی پیشنهاد عالی‌ایه. وگرنه نمی‌تونم بگم الگوی خوبیه. چون مشخصاً هدف نویسنده این نبوده.
عامه‌پسند پُر از جملات ناب و خلاقه. پُر از خرده‌روایت‌های جذاب و خنده‌دار. اما پایان‌بندی ضعیفه، و درحقیقت تکم��ل‌کننده ضعف عمومی داستانه. از صفحه به صفحه‌ش لذت می‌بریم ولی با خود داستان حال نمی‌کنیم. خود داستان شده یه بستر برا این موقعیت‌ها. یه جورایی مهندسی معکوسه و نویسنده دغدغه و تعهدی نداشتن. مگر... بد نوشتن؟
عامه‌پسند مثل فیلم مادر(همین مادر امسال) می‌مونه. :)))) نقد و نظرات براش از زمین تا آسمون فرق دارن. خیلیا میگن شاهکاره، خیلیا میگن افتضاحه. البته بعضیا هم میگن بستگی داره کِی بخونیش. ازونجایی که دغدغه گواهینامه و ویرایش و ترجمه و کنفرانس و هزارتا چیز کوفتی دیگه دارم، معتقدم که خوب موقعی خوندمش. :)))
عامه‌پسند پُر از جملات ناب و خلاقه. پُر از خرده‌روایت‌های جذاب و خنده‌دار. اما پایان‌بندی ضعیفه، و درحقیقت تکم��ل‌کننده ضعف عمومی داستانه. از صفحه به صفحه‌ش لذت می‌بریم ولی با خود داستان حال نمی‌کنیم. خود داستان شده یه بستر برا این موقعیت‌ها. یه جورایی مهندسی معکوسه و نویسنده دغدغه و تعهدی نداشتن. مگر... بد نوشتن؟
عامه‌پسند مثل فیلم مادر(همین مادر امسال) می‌مونه. :)))) نقد و نظرات براش از زمین تا آسمون فرق دارن. خیلیا میگن شاهکاره، خیلیا میگن افتضاحه. البته بعضیا هم میگن بستگی داره کِی بخونیش. ازونجایی که دغدغه گواهینامه و ویرایش و ترجمه و کنفرانس و هزارتا چیز کوفتی دیگه دارم، معتقدم که خوب موقعی خوندمش. :)))
February 18, 2018
کتابی که اگه یک نفر ازم بپرسه "یک کتاب معرفی کن که بخونم و ازش لذت ببرم" بهش معرفی می‌کنم. رتبه اول در صدر پیشنهادات! دوبار اینو خوندم تابه‌حال و هردوبار کتابو برداشتم و تا وقتی تموم شد زمین نذاشتم.
اول کتاب، بوکوفسکی نوشته: تقدیم به بد نوشتن!
با همین فرمون بریم جلو می‌فهمیم کتاب چجوریه. خیلی راحت و لخت نوشته شده و توش از ساده ترین چیزا جوری حرف زده و جوری دقیق شده که ادم رو حیرت‌زده می‌کنه.
اول کتاب، بوکوفسکی نوشته: تقدیم به بد نوشتن!
با همین فرمون بریم جلو می‌فهمیم کتاب چجوریه. خیلی راحت و لخت نوشته شده و توش از ساده ترین چیزا جوری حرف زده و جوری دقیق شده که ادم رو حیرت‌زده می‌کنه.
November 10, 2015
بوکفسکیه دیگه...تکلیف آدم باهاش معلوم نیست
یهو سر بلند میکنی و می بینی ساعت هاست داری با لذت کتابش رو ورق میزنی ولی از طرفی از خودت می پرسی این همه وقته نشستم دارم چی میخونم دقیقن؟ فقط بوکفسکی می تونه پوچی و بی معنایی زندگی آدم امروزی رو با نوشته ای پوچ تر اما جذاب جلو چشممون بیاره. حتی اگه دستاوردش فقط و فقط یه "ارزو" باشه، آرزوی این که ای کاش من این طور زنده گی نکنم باز هم عامه پسند ارزش خوندن داره..نوع نگاهش به اطراف و طرز تفکرش و طنز بی همتاش برای همیشه بر خاطرم نشست
یهو سر بلند میکنی و می بینی ساعت هاست داری با لذت کتابش رو ورق میزنی ولی از طرفی از خودت می پرسی این همه وقته نشستم دارم چی میخونم دقیقن؟ فقط بوکفسکی می تونه پوچی و بی معنایی زندگی آدم امروزی رو با نوشته ای پوچ تر اما جذاب جلو چشممون بیاره. حتی اگه دستاوردش فقط و فقط یه "ارزو" باشه، آرزوی این که ای کاش من این طور زنده گی نکنم باز هم عامه پسند ارزش خوندن داره..نوع نگاهش به اطراف و طرز تفکرش و طنز بی همتاش برای همیشه بر خاطرم نشست
February 27, 2017
Pulp is the only one of Charles Bukowski’s novels that’s not written from the perspective of Bukowski’s alter ego, Henry Chinaski. After all the agonized and hilarious autobiographical accounts of pain, frustration, poor health and madness of his earlier novels, the great man had at last come to a subject too enormous and painful to deal with directly. This was Bukowski’s last novel, published in 1994, the same year he died of leukemia at the age of 73. As he was writing this book, he knew his days were numbered, which saddens me, as would loved to have seen him go out in blaze of filthy glory with something similar to 'Women' or 'Factotum'. Just with a vulgar and laugh-out-nature that goes into overdrive, one final swansong that says 'fuck you'. After all this was what he will always be remembered for. Not for trying to be Chandler.
Bukowski’s final novel is written as an allegory. It’s a parody of the hard-boiled detective genre, with Bukowski’s hero/narrator named “Nicky Belane.” Belane spends most of the book looking for a mysterious “Red Sparrow,” a thinly-veiled reference to Dashiell Hammett’s Maltese Falcon, but also a shout-out to his publisher, Black Sparrow Press, which saved him from his hated job at the Post Office and first financed his writing full-time. Belane’s first client, Lady Death, hires him to find the long-deceased novelist Celine, one of Bukowski’s role models as a writer.
Although many moments in Pulp are pretty damn funny, the fact there is no Hank just left me feeling a bit empty. The characters we encounter could have been taken from any of the old classic detective novels, so there is nothing really new here. Belane’s innermost thoughts, recurring throughout the novel, are focused on Bukowski’s feelings about his own imminent death, and his struggle to make sense of the inevitable, this was hard going for me, and I admit to shedding a tear, feeling sad about Bukowski distracted me from the plot.
But fear not!, Second reading things clicked better, and I just went with it, that's what Charlie would have have wanted.(reading partly in a bar helped!).
Bukowski is probably up there now, drunk, in a slumber, and urinating over the world below, hope the lord can forgive him, if not, bollocks then!.
Bukowski’s final novel is written as an allegory. It’s a parody of the hard-boiled detective genre, with Bukowski’s hero/narrator named “Nicky Belane.” Belane spends most of the book looking for a mysterious “Red Sparrow,” a thinly-veiled reference to Dashiell Hammett’s Maltese Falcon, but also a shout-out to his publisher, Black Sparrow Press, which saved him from his hated job at the Post Office and first financed his writing full-time. Belane’s first client, Lady Death, hires him to find the long-deceased novelist Celine, one of Bukowski’s role models as a writer.
Although many moments in Pulp are pretty damn funny, the fact there is no Hank just left me feeling a bit empty. The characters we encounter could have been taken from any of the old classic detective novels, so there is nothing really new here. Belane’s innermost thoughts, recurring throughout the novel, are focused on Bukowski’s feelings about his own imminent death, and his struggle to make sense of the inevitable, this was hard going for me, and I admit to shedding a tear, feeling sad about Bukowski distracted me from the plot.
But fear not!, Second reading things clicked better, and I just went with it, that's what Charlie would have have wanted.(reading partly in a bar helped!).
Bukowski is probably up there now, drunk, in a slumber, and urinating over the world below, hope the lord can forgive him, if not, bollocks then!.
August 30, 2020
عامه پسند، آخرین داستان بوکفسکی، اولین کتابیه که از این نویسنده خوندم!
از قبل از شروع کتاب میدونستم با یه داستان احمقانه طرفم، کتاب رسما چرت و پرت میگفت و زمین و زمان رو بهم میدوخت (گاها جذاب بود و خنده‌دار) یا کارای احمقانه ای که میکرد، که بعضا در زننده بودن به اوج می‌رسید.
به نظرم ترجمه خوبی هم داشت (از لحاظ روان بودن نه سانسوراش). پوچی و فضای تاریک داستان قابل هضم بود و علی رغم اینکه خیلی مستقیم بهش اشاره میشد، ریتم طنز کتاب رو بهم نمی‌ریخت.
ولی خب در نهایت باید بگم جز مسخره‌ترین و بدترین کتاباییه که خوندم و دوسش ندارم :))
پ.ن: از اون دست کتابایی که یه جورایی منو یاد "رادیو چهرازی" می انداخت! و خب اون کجا و این کجا...
از قبل از شروع کتاب میدونستم با یه داستان احمقانه طرفم، کتاب رسما چرت و پرت میگفت و زمین و زمان رو بهم میدوخت (گاها جذاب بود و خنده‌دار) یا کارای احمقانه ای که میکرد، که بعضا در زننده بودن به اوج می‌رسید.
به نظرم ترجمه خوبی هم داشت (از لحاظ روان بودن نه سانسوراش). پوچی و فضای تاریک داستان قابل هضم بود و علی رغم اینکه خیلی مستقیم بهش اشاره میشد، ریتم طنز کتاب رو بهم نمی‌ریخت.
ولی خب در نهایت باید بگم جز مسخره‌ترین و بدترین کتاباییه که خوندم و دوسش ندارم :))
پ.ن: از اون دست کتابایی که یه جورایی منو یاد "رادیو چهرازی" می انداخت! و خب اون کجا و این کجا...
November 28, 2017
عامه پسند از آن دسته کتاب‌هایی بود که با خواندن بخش‌هایی از آن در صفحات فیسبوک به لیست کتاب‌هایی که باید بخوانم اضافه شد. این بخش لعنتی‌اش چند وقت است که به دیوار روبرویم پونز شده:
من با استعداد بودم. یعنی هستم. بعضی وقت‌ها به دستهام نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی بشوم. یا یک چیز دیگر. ولی دستهام چه کار کرده‌اند؟ یک جایم را خارانده‌اند، چک نوشته‌اند، بند کفش بسته‌اند، سیفون کشیده‌اند و غیره. دست‌هایم را حرام کرده‌ام. همینطور ذهنم را.
عامه‌پسند از آن دسته کتابهای مریضی بود که دوستشان داشتم. از آنهایی که می‌خوانی و جنون‌های ادواری و خود قهرمان پنداری‌های کاراکتر اصلی‌اش را می‌فهمی. که خودت را جای او می‌گذاری، و با خودت فکر میکنی چقدر من هم از این قبیل فکرهای نابهنگام فلسفی در لحظه لحظه‌ی عادی و یا شاید پوچ زندگی‌ام دارم. آدم همیشه از آشنا شدن با آدمهای شبیه خودش احساس آرامش و خوشحالی میکند. احساس تنها نبودن در دنیا حتی!
جمعه 19 مهر 92
تهران
من با استعداد بودم. یعنی هستم. بعضی وقت‌ها به دستهام نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی بشوم. یا یک چیز دیگر. ولی دستهام چه کار کرده‌اند؟ یک جایم را خارانده‌اند، چک نوشته‌اند، بند کفش بسته‌اند، سیفون کشیده‌اند و غیره. دست‌هایم را حرام کرده‌ام. همینطور ذهنم را.
عامه‌پسند از آن دسته کتابهای مریضی بود که دوستشان داشتم. از آنهایی که می‌خوانی و جنون‌های ادواری و خود قهرمان پنداری‌های کاراکتر اصلی‌اش را می‌فهمی. که خودت را جای او می‌گذاری، و با خودت فکر میکنی چقدر من هم از این قبیل فکرهای نابهنگام فلسفی در لحظه لحظه‌ی عادی و یا شاید پوچ زندگی‌ام دارم. آدم همیشه از آشنا شدن با آدمهای شبیه خودش احساس آرامش و خوشحالی میکند. احساس تنها نبودن در دنیا حتی!
جمعه 19 مهر 92
تهران
September 3, 2019
Pulp is Charles Bukowski’s last book. So you get curious about that, a dying man’s last words. Is it the foxhole confession at last for a life-long unapologetic vulgarian? Nah. True to his stolid commitment to self-deprecation, satire of pretentiousness and constant drunkenness, Bukowksi, knowing he has little time left, pens his first non-Henry Chinaski fiction, and dedicates it to “bad writing.” His target here is noir fiction, ala Mickey Spillane, with Bukowski’s version named Nicky Belane. It’s a wild often hilarious mishmash of satire of pseudo-existentialist crime fiction--"We are all born to die. We are all born to live"--where Bellane searches for a Red Sparrow (as in Maltese Falcon) and avoids Lady Death. The idea, as it is so many detective stories, is that the detective is searching for clues to a mystery as he searches for the mystery of his own existence.
This mystery idea always has had some interesting thematic potential. It actually describes some of the work of Nobel Prize winning writer Patric Modiano (i.e., Missing Person), who uses this theme with serious intent, and successfully. Bukowski, isn't disinterested in the relationship between his work as a writer and his mortality, but he mostly plays the theme for laughs here through detective Belane.
“It wasn’t my day. My week. My month. My year. My life. God damn it.”
“I'm not dead yet, just in a state of rapid decay, who isn't?”
“I gave him my code name. 'This is Mr. Slow Death.’”
There are literary tributes to his favorite writers, Celine and Fante, and plenty of booze and broads and bad jokes, natch. And space aliens instead of angels.
This should not be the first or only Bukowski you read, and it is not his best work, but my basic three star rating of this book adds a star because of the laugh-out load humor he faces death with. I like and admire that.
There’s a bunch of good reviews, but I like this one a lot, from Arthur. I was going to just cut and paste some of what he quotes from the book, but wth, here’s the review:
https://www.goodreads.com/review/show...
This mystery idea always has had some interesting thematic potential. It actually describes some of the work of Nobel Prize winning writer Patric Modiano (i.e., Missing Person), who uses this theme with serious intent, and successfully. Bukowski, isn't disinterested in the relationship between his work as a writer and his mortality, but he mostly plays the theme for laughs here through detective Belane.
“It wasn’t my day. My week. My month. My year. My life. God damn it.”
“I'm not dead yet, just in a state of rapid decay, who isn't?”
“I gave him my code name. 'This is Mr. Slow Death.’”
There are literary tributes to his favorite writers, Celine and Fante, and plenty of booze and broads and bad jokes, natch. And space aliens instead of angels.
This should not be the first or only Bukowski you read, and it is not his best work, but my basic three star rating of this book adds a star because of the laugh-out load humor he faces death with. I like and admire that.
There’s a bunch of good reviews, but I like this one a lot, from Arthur. I was going to just cut and paste some of what he quotes from the book, but wth, here’s the review:
https://www.goodreads.com/review/show...
June 9, 2020
“It wasn’t my day. My week. My month. My year. My life. God damn it.”
Filthy, sleazy, surreal and hilarious: Bukowski's final completed novel, Pulp is a pulp-fiction parody novel which centers on themes of death and betrayal. The story follows the perspective of Nicky Belane, a hard-boiled, old-timer detective in L.A. trying to solve several strange, surreal interconnected cases by waiting them out.
“I'm not dead yet, just in a state of rapid decay, who isn't?”
Much of the writing is Bukowski musing about mortality and there are several metaphors signifying death. Bukowski dedicates the story to "bad writing", as Bukowski did not plan his mystery novel well and frequently wrote Nicky Belane into holes from which he could not escape. Bukowski wrote some of his most violent, cynical, sarcastic, and shocking work during the final months of his life. Many critics have agreed this novel exemplifies Bukowski showing an acceptance of his own pending mortality.
The story also makes multiple references to men of literature across the ages.
-> The name of character Nicky Belane rhymes suggestively with the name of author Mickey Spillane.
-> The Red Sparrow is a spoof of the Black Sparrow Press, owned by John Martin, who is parodied as John Barton in the novel.
-> The story mentions William Faulkners' As I Lay Dying multiple times. There is also a character signifying French author Céline.
February 24, 2019
"تقدیم به بد نوشتن"
بوکفسکی همون اولِ کاری توی تقدیمنامه‌ی کتابش کل فلسفه ی کتابش رو خلاصه کرده: تقدیم به بد نوشتن!
اون طور که از نوشته ها و زندگینامه اش پیداست، بوکفسکی برای نوشتن، تلاش زیادی می کرده. یعنی مثل خیلی از نویسنده ها به زور کلمه ها رو از خودش بیرون می کشیده و نوشتن براش کار سختی بوده. چرا؟ باید در کودکیش دنبال جواب بگردیم. بوکفسکی مثل خیلی از ما بچه های ایرانی، پدر سخت گیری داشته. پدری که می خواد بچه‌اش حتماً یک‌چیزی بشه. پدر و مادر سخت گیر اشتباهات کودک رو نمی پذیرن و این طور به کودک تلقین می کنن که کاری که انجام میدی باید بدون نقص باشه. بچه هم بعد از یه مدت، انجام دادن اون کار براش تبدیل به عذاب میشه و شروع می کنه خودش رو سرزنش کردن. و عذاب وجدان می گیره از اینکه نمی تونه کار رو ببی نقص انجام بده. نتیجه اش این میشه که اون خانواده یک فرد کمال‌پرست تحویل جامعه میدن. فرد کمال‌پرست هیچ وقت از کار خودش راضی نیست و برای اینکه جامعه و دیگران اون رو به خاطر کارش سرزنش نکنن تصمیم میگیره اصلاً کار رو انجام نده. و جالب اینجاست که در حقیقت اصلاً کمالی وجود نداره و در دنیا هیچ چیزی نیست که کامل باشه. همه داریم فقط به سوی کمال پیش میریم.
در همین کتاب قطعه هایی هست که کمال پرست بودن بوکفسکی رو اثبات می کنه.
مهم ترین سوالی که این افراد از خودشون می پرسن اینه: آخرش که چی؟
I was gifted, am gifted. Sometimes I looked at my hands and realized that I could have been a great pianist or something. But what have my hands done? Scratched my balls, written checks, tied shoes, pushed toilet levers, etc. I have wasted my hands. And my mind.
"من با استعداد بودم. یعنی هستم. بعضی وقت ها به دست هایم نگاه می کنم و فکر می کنم که می توانستم پیانیست بزرگی بشوم. یا یک چیز دیگر. ولی دستهام چه کار کرده اند؟ یک جایم(تخم هایم) را خارانده اند، چک نوشته اند، بند کفش بسته اند، سیفون کشیده اند و غیره. دست هایم را حرام کرده ام. همین طور ذهنم را.
Man was born to die. What did it mean? Hanging around and waiting. Waiting for the “A train.” Waiting for a pair of big breasts on some August night in a Vegas hotel room. Waiting for the mouse to sing. Waiting for the snake to grow wings. Hanging around.
"آدم به دنیا آمده که بمیرد. که چی؟ ولگردی و انتظار، انتظار برای یک قطار، انتظار برای یک خدمتکار در هتلی در لاس وگاس در یک شب ماه آگوست. انتظار برای موشی که بزند زیر آواز. انتظار برای ماری که بال در بیاورد.
در ترجمه نیامده Hanging around.
بوکفسکی هم به دلیل پدر سخت گیری که داشته یه آدم کمال پرست شده بوده که فکر می کرده هر چی بنویسه خوب از آب در نخواهد آمد. و ظاهراً غلبه بر این احساس، بزرگترین دغدغه ی زندگیش بوده و کتاب پالپ(عامه پسند) رو "تقدیم به بد نوشتن" کرده. یعنی من نمی خواستم بد بنویسم اما اگه بد نوشتن نمی بود، خوب نوشتن هم نمی بود. یعنی فقط باید نوشت و پیش رفت.
روی سنگ قبرش هم همچین چیزی نوشته شده: سعی نکن. یعنی برای انجام دادن کاری، سعی نکن، چون وقتی سعی می کنی، در واقع مشغول سعی کردن هستی و نه انجام دادن. پس سعی نکن؛ فقط انجامش بده.
خودِ بوکفسکی اینقدر زیر سرزنش وجدانِ سرزنشگری که از کودکی براش بوجود آورده بودن بود که برای خلاصی از سرزنش وجدانش مست می‌کرده و می نوشته. مثل خیلی از نویسنده های دیگه.
بوکفسکی می خوند وقتی بوکفسکی خودن مُد نبود
حدود ده سال پیش دیدم دوستم داره یه کتابی می خونه و توش غرقه. ازش پرسیدم چی می خونی؟ گفت: عامه پسند. گفتم: مال کیه؟ گفت چارلز بوکفسکی. گفتم چی‌اُفسکی؟گفت: بوکفسکی. یه نویسنده ی آمریکاییه. گفتم چی هست حالا؟ گفت: رمانه. خیلی قشنگه. و با خودم گفتم: من وقتمو با خوندن این کتابای مسخره حروم نمی کنم!
درباره ی این کتاب تنها چیزی که می تونم بگم، همون بود که دوستم گفت: خیلی قشنگه! یعنی چیز خاصِ دیگه ای نداره. فقط میشه از خوندش لذت برد. و بزرگترین موهبتی که خوندن این کتاب برام داشت این بود که من رو با لویی فردینان سلین و کتابش سفر به انتهای شب آشنا کرد.
قهرمان این کتاب شخصی هست به نام سلین که کارآگاهه. بوکفسکی توی این کتاب برخلاف کتابهای دیگه اش می خواسته یه ماجرایی رو خلق کنه که برای خودش اتفاق نیفتاده بوده، اما آخرسر فقط ماجراست که مال بوکفسکی نیست اما عادت های قهرمان داستان و موقعیت ها، همه شبیه به کتابهای دیگه ی بوکفسکیه.
ختمِ کلام
کتابهای بوکفسکی بعد از ترجمه ی مُجاز، مثل لیمویی میشن که آبش گرفته شده باشه. یعنی در ظاهر شکلِ لیمو داره اما در واقع لیمو نیست دیگه. این کتاب هم همینطور. من ترجمه اش رو خوندم اما اگه بخوام دوباره بخونمش، زبان اصلیش رو خواهم خوند.
بوکفسکی همون اولِ کاری توی تقدیمنامه‌ی کتابش کل فلسفه ی کتابش رو خلاصه کرده: تقدیم به بد نوشتن!
اون طور که از نوشته ها و زندگینامه اش پیداست، بوکفسکی برای نوشتن، تلاش زیادی می کرده. یعنی مثل خیلی از نویسنده ها به زور کلمه ها رو از خودش بیرون می کشیده و نوشتن براش کار سختی بوده. چرا؟ باید در کودکیش دنبال جواب بگردیم. بوکفسکی مثل خیلی از ما بچه های ایرانی، پدر سخت گیری داشته. پدری که می خواد بچه‌اش حتماً یک‌چیزی بشه. پدر و مادر سخت گیر اشتباهات کودک رو نمی پذیرن و این طور به کودک تلقین می کنن که کاری که انجام میدی باید بدون نقص باشه. بچه هم بعد از یه مدت، انجام دادن اون کار براش تبدیل به عذاب میشه و شروع می کنه خودش رو سرزنش کردن. و عذاب وجدان می گیره از اینکه نمی تونه کار رو ببی نقص انجام بده. نتیجه اش این میشه که اون خانواده یک فرد کمال‌پرست تحویل جامعه میدن. فرد کمال‌پرست هیچ وقت از کار خودش راضی نیست و برای اینکه جامعه و دیگران اون رو به خاطر کارش سرزنش نکنن تصمیم میگیره اصلاً کار رو انجام نده. و جالب اینجاست که در حقیقت اصلاً کمالی وجود نداره و در دنیا هیچ چیزی نیست که کامل باشه. همه داریم فقط به سوی کمال پیش میریم.
در همین کتاب قطعه هایی هست که کمال پرست بودن بوکفسکی رو اثبات می کنه.
مهم ترین سوالی که این افراد از خودشون می پرسن اینه: آخرش که چی؟
I was gifted, am gifted. Sometimes I looked at my hands and realized that I could have been a great pianist or something. But what have my hands done? Scratched my balls, written checks, tied shoes, pushed toilet levers, etc. I have wasted my hands. And my mind.
"من با استعداد بودم. یعنی هستم. بعضی وقت ها به دست هایم نگاه می کنم و فکر می کنم که می توانستم پیانیست بزرگی بشوم. یا یک چیز دیگر. ولی دستهام چه کار کرده اند؟ یک جایم(تخم هایم) را خارانده اند، چک نوشته اند، بند کفش بسته اند، سیفون کشیده اند و غیره. دست هایم را حرام کرده ام. همین طور ذهنم را.
Man was born to die. What did it mean? Hanging around and waiting. Waiting for the “A train.” Waiting for a pair of big breasts on some August night in a Vegas hotel room. Waiting for the mouse to sing. Waiting for the snake to grow wings. Hanging around.
"آدم به دنیا آمده که بمیرد. که چی؟ ولگردی و انتظار، انتظار برای یک قطار، انتظار برای یک خدمتکار در هتلی در لاس وگاس در یک شب ماه آگوست. انتظار برای موشی که بزند زیر آواز. انتظار برای ماری که بال در بیاورد.
در ترجمه نیامده Hanging around.
بوکفسکی هم به دلیل پدر سخت گیری که داشته یه آدم کمال پرست شده بوده که فکر می کرده هر چی بنویسه خوب از آب در نخواهد آمد. و ظاهراً غلبه بر این احساس، بزرگترین دغدغه ی زندگیش بوده و کتاب پالپ(عامه پسند) رو "تقدیم به بد نوشتن" کرده. یعنی من نمی خواستم بد بنویسم اما اگه بد نوشتن نمی بود، خوب نوشتن هم نمی بود. یعنی فقط باید نوشت و پیش رفت.
روی سنگ قبرش هم همچین چیزی نوشته شده: سعی نکن. یعنی برای انجام دادن کاری، سعی نکن، چون وقتی سعی می کنی، در واقع مشغول سعی کردن هستی و نه انجام دادن. پس سعی نکن؛ فقط انجامش بده.
خودِ بوکفسکی اینقدر زیر سرزنش وجدانِ سرزنشگری که از کودکی براش بوجود آورده بودن بود که برای خلاصی از سرزنش وجدانش مست می‌کرده و می نوشته. مثل خیلی از نویسنده های دیگه.
بوکفسکی می خوند وقتی بوکفسکی خودن مُد نبود
حدود ده سال پیش دیدم دوستم داره یه کتابی می خونه و توش غرقه. ازش پرسیدم چی می خونی؟ گفت: عامه پسند. گفتم: مال کیه؟ گفت چارلز بوکفسکی. گفتم چی‌اُفسکی؟گفت: بوکفسکی. یه نویسنده ی آمریکاییه. گفتم چی هست حالا؟ گفت: رمانه. خیلی قشنگه. و با خودم گفتم: من وقتمو با خوندن این کتابای مسخره حروم نمی کنم!
درباره ی این کتاب تنها چیزی که می تونم بگم، همون بود که دوستم گفت: خیلی قشنگه! یعنی چیز خاصِ دیگه ای نداره. فقط میشه از خوندش لذت برد. و بزرگترین موهبتی که خوندن این کتاب برام داشت این بود که من رو با لویی فردینان سلین و کتابش سفر به انتهای شب آشنا کرد.
قهرمان این کتاب شخصی هست به نام سلین که کارآگاهه. بوکفسکی توی این کتاب برخلاف کتابهای دیگه اش می خواسته یه ماجرایی رو خلق کنه که برای خودش اتفاق نیفتاده بوده، اما آخرسر فقط ماجراست که مال بوکفسکی نیست اما عادت های قهرمان داستان و موقعیت ها، همه شبیه به کتابهای دیگه ی بوکفسکیه.
ختمِ کلام
کتابهای بوکفسکی بعد از ترجمه ی مُجاز، مثل لیمویی میشن که آبش گرفته شده باشه. یعنی در ظاهر شکلِ لیمو داره اما در واقع لیمو نیست دیگه. این کتاب هم همینطور. من ترجمه اش رو خوندم اما اگه بخوام دوباره بخونمش، زبان اصلیش رو خواهم خوند.
June 28, 2024
هذا الرفيو رأى شخصي وسلبي ومتعصب من الرواية 😂ويحمل انطباعاتي عن الرواية وليس به اى ذكر عن الأحداث.
رواية بلا معني وبلا هدف . اعتقد حتى كلمة رواية خسارة فيها اصلا . طول مانا بقرأ عايزة اقفلها وامسحها اصلا بس كان فضولى انى اعرف نهايته ايه هو اللى خلاني أكملها ، بجانب انها مش كبيرة .
وعندما وصلت للنهاية كان رد فعلي : " ما هذا الهراء ؟! "
صفحات عبارة عن عبث بلا معنى ، شتايم ، كلام بشكل صريح وايحاءات جنسية بشكل فج و كل ده متقدم بشكل سخيف.
كان في بعض جمل كويسة في وسط هذا الهراء بس غير كده كانت تجربة سيئة للغاية .
قد تكون رمزية مفهمتهاش او مقصود سخرية موصلتنيش. بس الخلاصة ان الرواية دى والنوعية دى مش ليا خالص .
في وقت ما فكرتني بإفطار الابطال ( افطار الابطال كانت اكثر مللا وهذه الروابة أكثر رداءة ) الاتنين جايز عايزين يوصلوا حاجة وفكرة معينة وسخرية بس الطريقة عقيمة ومملة على الأقل بالنسبالي.
معرفش باقي روايات بوكوفسكي بنفس الشكل ده ولا لأ بس له فرصة تانية معايا بس لو طلعت شبيهة بكده مش هكملها اكيد .
طبعا التقديم اللى في بداية الرواية للى عايز يقراها يؤجله للنهاية لانها حرقت حاجات وحرقت النهاية ، رغم انه غالبا مش هتفهم منها حاجة الا اما تقرأ الرواية اصلا😂.
تقول في هذا التقديم: " لم يكتب بوكوفسكي أدبا رديئا وانما كتب أدبا واقعيا مخلخلا "
حسنا هذه الواقعية المخلخلة لا تناسبني بالتأكيد .
٢٨ / ١ / ٢٠٢٢
رواية بلا معني وبلا هدف . اعتقد حتى كلمة رواية خسارة فيها اصلا . طول مانا بقرأ عايزة اقفلها وامسحها اصلا بس كان فضولى انى اعرف نهايته ايه هو اللى خلاني أكملها ، بجانب انها مش كبيرة .
وعندما وصلت للنهاية كان رد فعلي : " ما هذا الهراء ؟! "
صفحات عبارة عن عبث بلا معنى ، شتايم ، كلام بشكل صريح وايحاءات جنسية بشكل فج و كل ده متقدم بشكل سخيف.
كان في بعض جمل كويسة في وسط هذا الهراء بس غير كده كانت تجربة سيئة للغاية .
قد تكون رمزية مفهمتهاش او مقصود سخرية موصلتنيش. بس الخلاصة ان الرواية دى والنوعية دى مش ليا خالص .
في وقت ما فكرتني بإفطار الابطال ( افطار الابطال كانت اكثر مللا وهذه الروابة أكثر رداءة ) الاتنين جايز عايزين يوصلوا حاجة وفكرة معينة وسخرية بس الطريقة عقيمة ومملة على الأقل بالنسبالي.
معرفش باقي روايات بوكوفسكي بنفس الشكل ده ولا لأ بس له فرصة تانية معايا بس لو طلعت شبيهة بكده مش هكملها اكيد .
طبعا التقديم اللى في بداية الرواية للى عايز يقراها يؤجله للنهاية لانها حرقت حاجات وحرقت النهاية ، رغم انه غالبا مش هتفهم منها حاجة الا اما تقرأ الرواية اصلا😂.
تقول في هذا التقديم: " لم يكتب بوكوفسكي أدبا رديئا وانما كتب أدبا واقعيا مخلخلا "
حسنا هذه الواقعية المخلخلة لا تناسبني بالتأكيد .
٢٨ / ١ / ٢٠٢٢
May 12, 2021
اگر قصد دارید سراغ ترجمه بروید فقط و فقط ترجمه‌ی آرش یگانه «پالپ» را بخوانید
********************************************************************************
زندگی عجیب است، نه؟! همیشه من آخرین کسی بودم که برای تیم بیسبال انتخابم می‌کردند، چون می‌دانستند که می‌توانم توپ کوفتی را چنان بزنم که تا دِنوِر بپرد. بوزینه‌های حسود، عجب بوزینه‌های حسودی بودند! ص 23 کتاب
من استعداد داشتم، مستعد بودم. بعضی وقت‌ها به دست‌هایم نگاه می‌کردم و می‌دیدم که من می‌توانستم پیانیستی، چیزی بشوم. اما عوضش دست‌هایم چه کارهایی کرده بودند؟ خاراندن تخم‌هایم، چک کشیدن، بند کفش بستن، کشیدن سیفون توالت، و غیره. دست‌هایم را حرام کرده بودم. و ذهنم را. ص 24 کتاب
سابق، زندگی نویسنده‌ها جالبتر از آثارشون بود. این روزا هیچ کدومشون جالب نیستن، نه زندگیشون و نه آثارشون. ص 69 کتاب
در مواجهه با خطر گوش‌هایم زنگ می‌زد و سوراخ کونم تنگ میشد. آدم فقط یک بار زندگی میکند، نه؟ خب، به‌غیر از ایلعازر. کسخل بدبخت، مجبور شد دو بار بمیرد. اما من نیک بلین هستم. آدم یک بار بیشتر سوار این چرخ و فلک نمی‌شود. زندگی مال آدمهای تخم‌دار است. ص 83 کتاب
از کنار کلوپ چمن رد شدم. داخل را نگاه کردم. فقط یک دسته آدم پیر و پاتال. مایه‌دار. چطوری به اینجا می‌رسیدند؟ و مگر کلاً آدم چقدر پول لازم داشت؟ و معنی همه اینها چه بود؟ ما همه‌مان قرار بود ورشکسته بمیریم، و بیشترمان هم ورشکسته زندگی می‌کردیم. همه‌اش یک بازی عمدی بود. همین که می‌توانستی هر روز صبح کفشت را بپوشی، خودش یک پیروزی بود. صفحات 106 و 107 کتاب
انگشتم را توی خمیرها فروکردم، مقداری از آن را به مسواکم چسباندم و شروع کردم به مسواک زدن. امان از این دندان‌ها. عجب چیزهای هجوی‌اند. ما مجبوریم غذا بخوریم. و باز هم غذا بخوریم، و باز هم غذا بخوریم. همه‌مان تهوع آوریم، و محکوم به انجام وظایف حقیر کثیفمان. خوردن و گوزیدن و خاراندن و لبخند زدن و جشن گرفتن تعطیلات. ص 115 کتاب
مردم تمام عمرشان منتظرند. برای زندگی کردن انتظار می‌کشند، برای مردن انتظار می‌کشند. در صف منتظر می‌مانند تا کاغذ توالت بخرند. در صف انتظار می‌کشند تا پول بگیرند. و اگر پول نداشته باشند در صف‌های طولانی‌تری انتظار می‌کشند. باید انتظار بکشی تا خوابت ببرد، و بعد انتظار بکشی تا بیدار شوی. انتظار می‌کشی تا ازدواج کنی و بعد انتظار می‌کشی تا طلاق بگیری. انتظار می‌کشی تا باران بگیرد، و بعد انتظار می‌کشی تا بند بیاید. برای خوردن انتظار می‌کشی و بعد دوباره برای خوردن انتظار می‌کشی. در دفتر روانپزشک با چندتا کسخل انتظار می‌کشی و فکر و ذکرت این است که خودت هم یکی از این کسخل‌ها هستی یا نه. صفحات 127 و 128 کتاب
مغزم هنوز نمرده بود، فقط به سرعت داشت می‌گندید. مغز چه کسی در این حال نیست؟ همه‌مان در یک قایق سوراخ نشسته‌ایم، و ادای آدمهای شاد را درمی‌آوریم. مثلاً این کریسمس را ببینید. آره، مرده شورش را ببرد. آن بابایی که این بساط را راه انداخته، آدمی بوده که هیچوقت مجبور نبوده بار اضافی با خودش بکشد. بقیه ماها باید بیشتر آت و آشغال‌های وجودمان را دور بریزیم، تا بتوانیم بفهمیم کجا هستیم. خب، کجا هستیم که نه، باید بفهمیم کجا نیستیم. هرچه بیشتر از شر چیزهای اضافی خلاص شوی، دیدت بازتر می‌شود. کار دنیا برعکس است. عقب عقب برو، و نیروانا می‌پرد توی بغلت. صد درصد. ص 133 کتاب
همیشه یک نفر هست که اگر نه تمام زندگی‌ات را، حداقل روزت را به گند بکشد. ص 145 کتاب
ناگهان شروع کردم به افسرده شدن. به خو��م گفتم افسرده نشو، بلین، افسرده نشو. فایده نداشت. ترتیب همه داده شده بود. هیچ برنده‌ای وجود نداشت. برنده‌ها همه ظاهری بودند. همه‌مان دنبال هیچ سگ دو می‌زنیم. روزبه‌روز. تنها چیز لازم زنده ماندن است. ولی به نظر کافی نمی‌رسد. آن‌هم وقتی‌که خانم مرگ پشت در منتظر باشد. هر وقت راجع‌به این موضوع فکر می‌کردم دیوانه می‌شدم. ص 161 کتاب
اکثر جمعیت دنیا دیوانه‌اند. و آنهایی هم که دیوانه نیستند، عصبانی‌اند. آنهایی که نه دیوانه‌اند و نه عصبانی، خیلی ساده، احمقند. 183 کتاب
اغلب بهترین قسمت‌های زندگی آن زمان‌هایی هستند که در آنها اصلاً هیچ کاری نکرده‌ای، مثل قاطر برای خودت چرخیده‌ای و وقت‌گذرانی کرده‌ای. منظورم این است که، فرض کنیم آدم بفهمد همه‌چیز بی‌معنی است، آنوقت همه‌چیز نمیتواند کاملاً هم بی‌معنی باشد، چون آدم از بی‌معنی بودنش آگاه شده و آگاهی از بی‌معنی بودن تقریباً معنایی به آن می‌دهد. منظورم را می‌فهمید که؟ یک جور بدبینی خوشبینانه است. ص 191 کتاب
از نظر من، این تعریف خوش گذراندن بود. خوش گذراندن یعنی استراحت زیر نور، وقتی‌که قبر دهانش را برای آدم باز کرده است. ص 206 کتاب
تلویزیون را روشن نکردم، می‌دانستم که وقتی آدم حالش بد است، این حرامزاده فقط حال را خرابتر میکند. فقط یک چهره خسته‌کننده را پشت یک چهره خسته‌کننده دیگر نشان می‌دهد، تمام شدنی هم نیست. صف طویلی است از احمق‌های روزگار، که بعضی‌هایشان معروف هم هستند. کمدین‌هایش خنده‌دار نیستند و درام‌هایش درجه چهارم است. من چیز زیادی نداشتم که به آن بچسبم، غیر از اسکاچ. ص 211 کتاب
پدرم به من گفته بود: «اول برو توی هر کاری که توش بهت پول بدن، بعد اگرم بیرونت کردن سعی کن بازم برگردی سر همون کار. به این میگن بانکداری و بیمه. چیز واقعی رو بگیر و عوضش یه تیکه کاغذ بهشون بده. پولشون رو استفاده کن، اونوقت همینطوری پشت سر هم واست پول میاد. دوتا چیز آدمای این روزگارو راه میاندازه: طمع و ترس. یه چیز تو رو راه میاندازه: شانس». به نظر که نصیحت خوبی می‌آمد. تنها مشکلش این بود که پدر من ورشکسته مرد. صفحات 211 و 212 کتاب
احساس نارضایتی از همه‌چیز داشتم و راستش را بخواهید، حالم حسابی عن مرغی بود. من به هیچ‌جا نمی‌رسیدم، و بقیه مردم دنیا هم همینطور. ��مهمان برای خودمان می‌چرخیدیم و منتظر مرگ بودیم، و در عین حال باکارهای بی‌اهمیت فضای خالی بین تولد و مرگ را پر می‌کردیم. بعضی‌هایمان حتی همین کارهای کوچک را هم نمی‌کردند. همه‌مان گیاه بودیم. من هم یکیشان. نمی‌دانم چه‌جور گیاهی بودم. گمانم شلغم. یک سیگار برگ روشن کردم، پک زدم و وانمود کردم می‌فهمم چی‌به‌چی است. ص 217 کتاب
********************************************************************************
زندگی عجیب است، نه؟! همیشه من آخرین کسی بودم که برای تیم بیسبال انتخابم می‌کردند، چون می‌دانستند که می‌توانم توپ کوفتی را چنان بزنم که تا دِنوِر بپرد. بوزینه‌های حسود، عجب بوزینه‌های حسودی بودند! ص 23 کتاب
من استعداد داشتم، مستعد بودم. بعضی وقت‌ها به دست‌هایم نگاه می‌کردم و می‌دیدم که من می‌توانستم پیانیستی، چیزی بشوم. اما عوضش دست‌هایم چه کارهایی کرده بودند؟ خاراندن تخم‌هایم، چک کشیدن، بند کفش بستن، کشیدن سیفون توالت، و غیره. دست‌هایم را حرام کرده بودم. و ذهنم را. ص 24 کتاب
سابق، زندگی نویسنده‌ها جالبتر از آثارشون بود. این روزا هیچ کدومشون جالب نیستن، نه زندگیشون و نه آثارشون. ص 69 کتاب
در مواجهه با خطر گوش‌هایم زنگ می‌زد و سوراخ کونم تنگ میشد. آدم فقط یک بار زندگی میکند، نه؟ خب، به‌غیر از ایلعازر. کسخل بدبخت، مجبور شد دو بار بمیرد. اما من نیک بلین هستم. آدم یک بار بیشتر سوار این چرخ و فلک نمی‌شود. زندگی مال آدمهای تخم‌دار است. ص 83 کتاب
از کنار کلوپ چمن رد شدم. داخل را نگاه کردم. فقط یک دسته آدم پیر و پاتال. مایه‌دار. چطوری به اینجا می‌رسیدند؟ و مگر کلاً آدم چقدر پول لازم داشت؟ و معنی همه اینها چه بود؟ ما همه‌مان قرار بود ورشکسته بمیریم، و بیشترمان هم ورشکسته زندگی می‌کردیم. همه‌اش یک بازی عمدی بود. همین که می‌توانستی هر روز صبح کفشت را بپوشی، خودش یک پیروزی بود. صفحات 106 و 107 کتاب
انگشتم را توی خمیرها فروکردم، مقداری از آن را به مسواکم چسباندم و شروع کردم به مسواک زدن. امان از این دندان‌ها. عجب چیزهای هجوی‌اند. ما مجبوریم غذا بخوریم. و باز هم غذا بخوریم، و باز هم غذا بخوریم. همه‌مان تهوع آوریم، و محکوم به انجام وظایف حقیر کثیفمان. خوردن و گوزیدن و خاراندن و لبخند زدن و جشن گرفتن تعطیلات. ص 115 کتاب
مردم تمام عمرشان منتظرند. برای زندگی کردن انتظار می‌کشند، برای مردن انتظار می‌کشند. در صف منتظر می‌مانند تا کاغذ توالت بخرند. در صف انتظار می‌کشند تا پول بگیرند. و اگر پول نداشته باشند در صف‌های طولانی‌تری انتظار می‌کشند. باید انتظار بکشی تا خوابت ببرد، و بعد انتظار بکشی تا بیدار شوی. انتظار می‌کشی تا ازدواج کنی و بعد انتظار می‌کشی تا طلاق بگیری. انتظار می‌کشی تا باران بگیرد، و بعد انتظار می‌کشی تا بند بیاید. برای خوردن انتظار می‌کشی و بعد دوباره برای خوردن انتظار می‌کشی. در دفتر روانپزشک با چندتا کسخل انتظار می‌کشی و فکر و ذکرت این است که خودت هم یکی از این کسخل‌ها هستی یا نه. صفحات 127 و 128 کتاب
مغزم هنوز نمرده بود، فقط به سرعت داشت می‌گندید. مغز چه کسی در این حال نیست؟ همه‌مان در یک قایق سوراخ نشسته‌ایم، و ادای آدمهای شاد را درمی‌آوریم. مثلاً این کریسمس را ببینید. آره، مرده شورش را ببرد. آن بابایی که این بساط را راه انداخته، آدمی بوده که هیچوقت مجبور نبوده بار اضافی با خودش بکشد. بقیه ماها باید بیشتر آت و آشغال‌های وجودمان را دور بریزیم، تا بتوانیم بفهمیم کجا هستیم. خب، کجا هستیم که نه، باید بفهمیم کجا نیستیم. هرچه بیشتر از شر چیزهای اضافی خلاص شوی، دیدت بازتر می‌شود. کار دنیا برعکس است. عقب عقب برو، و نیروانا می‌پرد توی بغلت. صد درصد. ص 133 کتاب
همیشه یک نفر هست که اگر نه تمام زندگی‌ات را، حداقل روزت را به گند بکشد. ص 145 کتاب
ناگهان شروع کردم به افسرده شدن. به خو��م گفتم افسرده نشو، بلین، افسرده نشو. فایده نداشت. ترتیب همه داده شده بود. هیچ برنده‌ای وجود نداشت. برنده‌ها همه ظاهری بودند. همه‌مان دنبال هیچ سگ دو می‌زنیم. روزبه‌روز. تنها چیز لازم زنده ماندن است. ولی به نظر کافی نمی‌رسد. آن‌هم وقتی‌که خانم مرگ پشت در منتظر باشد. هر وقت راجع‌به این موضوع فکر می‌کردم دیوانه می‌شدم. ص 161 کتاب
اکثر جمعیت دنیا دیوانه‌اند. و آنهایی هم که دیوانه نیستند، عصبانی‌اند. آنهایی که نه دیوانه‌اند و نه عصبانی، خیلی ساده، احمقند. 183 کتاب
اغلب بهترین قسمت‌های زندگی آن زمان‌هایی هستند که در آنها اصلاً هیچ کاری نکرده‌ای، مثل قاطر برای خودت چرخیده‌ای و وقت‌گذرانی کرده‌ای. منظورم این است که، فرض کنیم آدم بفهمد همه‌چیز بی‌معنی است، آنوقت همه‌چیز نمیتواند کاملاً هم بی‌معنی باشد، چون آدم از بی‌معنی بودنش آگاه شده و آگاهی از بی‌معنی بودن تقریباً معنایی به آن می‌دهد. منظورم را می‌فهمید که؟ یک جور بدبینی خوشبینانه است. ص 191 کتاب
از نظر من، این تعریف خوش گذراندن بود. خوش گذراندن یعنی استراحت زیر نور، وقتی‌که قبر دهانش را برای آدم باز کرده است. ص 206 کتاب
تلویزیون را روشن نکردم، می‌دانستم که وقتی آدم حالش بد است، این حرامزاده فقط حال را خرابتر میکند. فقط یک چهره خسته‌کننده را پشت یک چهره خسته‌کننده دیگر نشان می‌دهد، تمام شدنی هم نیست. صف طویلی است از احمق‌های روزگار، که بعضی‌هایشان معروف هم هستند. کمدین‌هایش خنده‌دار نیستند و درام‌هایش درجه چهارم است. من چیز زیادی نداشتم که به آن بچسبم، غیر از اسکاچ. ص 211 کتاب
پدرم به من گفته بود: «اول برو توی هر کاری که توش بهت پول بدن، بعد اگرم بیرونت کردن سعی کن بازم برگردی سر همون کار. به این میگن بانکداری و بیمه. چیز واقعی رو بگیر و عوضش یه تیکه کاغذ بهشون بده. پولشون رو استفاده کن، اونوقت همینطوری پشت سر هم واست پول میاد. دوتا چیز آدمای این روزگارو راه میاندازه: طمع و ترس. یه چیز تو رو راه میاندازه: شانس». به نظر که نصیحت خوبی می‌آمد. تنها مشکلش این بود که پدر من ورشکسته مرد. صفحات 211 و 212 کتاب
احساس نارضایتی از همه‌چیز داشتم و راستش را بخواهید، حالم حسابی عن مرغی بود. من به هیچ‌جا نمی‌رسیدم، و بقیه مردم دنیا هم همینطور. ��مهمان برای خودمان می‌چرخیدیم و منتظر مرگ بودیم، و در عین حال باکارهای بی‌اهمیت فضای خالی بین تولد و مرگ را پر می‌کردیم. بعضی‌هایمان حتی همین کارهای کوچک را هم نمی‌کردند. همه‌مان گیاه بودیم. من هم یکیشان. نمی‌دانم چه‌جور گیاهی بودم. گمانم شلغم. یک سیگار برگ روشن کردم، پک زدم و وانمود کردم می‌فهمم چی‌به‌چی است. ص 217 کتاب
September 3, 2017
القراءة الأولى لكاتب ما فعل مُربك للغاية، يُشبه تكوين صداقة جديدة مع شخص لا تعرف عنه شيئًا واحدًا؛ أقصد تلك الأشياء المُخبئة دومًا في العمق لكن عليك استكشافه ببطء ومحاولة فهمه والتعاطي معه أيضًا، لكن يصبح الأمر أكثر صعوبة حين يكون ذلك الصديق/الكاتب مجنون، غريب الأطوار، غير مألوف، يتحدث/يكتب بطريقة غاية في الغرابة لم ترى لها مثيل من قبل.
أدب رخيص، العمل الأول الذي اقرؤه لبوكوفسكي وعلى الرغم أنني قرأتها في فترة وجيزة للغاية -يومين فقط- لم تسمح ليّ بالانغماس فيها -أو ربما لأن طبيعة الرواية من الأساس خفيفة للغاية بايقاع سريع وكآبة ساخرة مما يجعل فعل الانغماس غير مُبرر من الأساس- لكنني رغم ذلك وجدتني أشعر بحيرة بالغة وأنا اقرأها، كان رأيي تجاهها يختلف أكثر من مئة مرة في الثانية الواحدة؛ بين الاعجاب تارة والتقزز تارة والضحك تارة والشعور بكآبة ثقيلة تارة أخرى.
هل كان يقصد بوكوفسكي حقًا أن يكتب أدب رخيص؟ رواية سيئة؟ بلا هدف ولا وجهة ولا أحداث ولا أي شئ يُذكر؟ عبثية؟ ربما نعم وربما لا، أنا لا أدرى حتى ما يمكن أن تعنيه هذه الكلمة وما يمكن أن يقصده كاتب ما من العبثية في حد ذاتها حين يجسدها في رواية، إذا كانت العبثية تعني اللامعنى فما جدوى أن أقوم بكتابة رواية بأكملها كي أصيغ تلك العبثية، ألست هكذا أقوم باعطائها معنى ما! لا أدري حقًا، ألم أقل أنها رواية مُربكة للغاية؟
في وسط كل ذلك التضارب والتيه، كان يأتي بوكوفسكي بومضات خاطفة تأتي وتذهب بسرعة البرق، صغيرة وموجزة وسريعة لكنها تلخص فلسفته كاملة، تلخص معنى تلك الرواية بأكملها في حد ذاته.
في أحدى تلك الومضات يقول بوكوفسكي؛ يولد المرء ليموت، هل أتى بجديد؟ أظن أن كل تلك الرواية يمكن أن يتم تلخيصها في تلك الجملة الصغيرة للغاية، الرواية عن محقق يقوم بالتحقيقي في قضايا لا معنى لها، يُقابل أشخاص لا معنى لهم، يُدير حوارات أيضًا لا معنى لها، هكذا هي الرواية من البداية للنهاية ولا تحلم بأن تجد شيئًا ذا قيمة ها هنا.
إلى ماذا كان يُلّمح هذا الشيطان المجنون بوكوفسكي؟ بالطبع إلى أن حياتنا بأكلمها بلا معنى، بكل ما تتخلله من أحداث نظن أنها غاية في الأهمية لكننا ما إن ننظر إليها حتى سنشعر بكم نحن مقززون كبشر، حين وصلت لنهايتها حاولت تطبيق فلسفة بوكوفس��ي على حياتي، حاولت النظر إليها من علٍ تارة وبميكروسكوب تارة أخرى؛ تملكنيّ الفزع فقط من مجرد محاولة واحدة للتأمل.
حيواتنا تافهة، تافهة للغاية؛ بلا وجهة وبلا هدف وبلا أحداث حيّة وحقيقية سوى الألم لكننا نحاول أن نصبغ عليها معنى ما كي تُصبح محتملة، ما يجعلني أشعر بالسُخط في مرات كثيرة على الكتُاب وعلى كتاباتهم رغم أنني أشعر وكأن جميعهم أصدقائي هما أنهم يقومون في أحيان كثيرة بسلب تلك الميكانيزمات الدفاعية، لماذا بحق الله لا يتركونا مُغيبين؟
رواية مُربكة، وكاتب مُربك، وأسلوب كتابيّ كذلك.
حين انهيتها سألتني صديقة كم نجمة ستُعطيها؟ أخبرتها ربما نجمة واحدة أو ربما أربعة نجوم، نعم تلك الرواية جعلتني في تلك الحيرة اللامنطقية لكنني في النهاية حسمت أمري.
رواية غريبة وأنا أحب الغرابة، جنونية وأنا أحب الجنون، مختلفة وأنا أحب الاختلاف وبداية لطيفة مع العزيز بوكوفسكي.
تمّت
أدب رخيص، العمل الأول الذي اقرؤه لبوكوفسكي وعلى الرغم أنني قرأتها في فترة وجيزة للغاية -يومين فقط- لم تسمح ليّ بالانغماس فيها -أو ربما لأن طبيعة الرواية من الأساس خفيفة للغاية بايقاع سريع وكآبة ساخرة مما يجعل فعل الانغماس غير مُبرر من الأساس- لكنني رغم ذلك وجدتني أشعر بحيرة بالغة وأنا اقرأها، كان رأيي تجاهها يختلف أكثر من مئة مرة في الثانية الواحدة؛ بين الاعجاب تارة والتقزز تارة والضحك تارة والشعور بكآبة ثقيلة تارة أخرى.
هل كان يقصد بوكوفسكي حقًا أن يكتب أدب رخيص؟ رواية سيئة؟ بلا هدف ولا وجهة ولا أحداث ولا أي شئ يُذكر؟ عبثية؟ ربما نعم وربما لا، أنا لا أدرى حتى ما يمكن أن تعنيه هذه الكلمة وما يمكن أن يقصده كاتب ما من العبثية في حد ذاتها حين يجسدها في رواية، إذا كانت العبثية تعني اللامعنى فما جدوى أن أقوم بكتابة رواية بأكملها كي أصيغ تلك العبثية، ألست هكذا أقوم باعطائها معنى ما! لا أدري حقًا، ألم أقل أنها رواية مُربكة للغاية؟
في وسط كل ذلك التضارب والتيه، كان يأتي بوكوفسكي بومضات خاطفة تأتي وتذهب بسرعة البرق، صغيرة وموجزة وسريعة لكنها تلخص فلسفته كاملة، تلخص معنى تلك الرواية بأكملها في حد ذاته.
في أحدى تلك الومضات يقول بوكوفسكي؛ يولد المرء ليموت، هل أتى بجديد؟ أظن أن كل تلك الرواية يمكن أن يتم تلخيصها في تلك الجملة الصغيرة للغاية، الرواية عن محقق يقوم بالتحقيقي في قضايا لا معنى لها، يُقابل أشخاص لا معنى لهم، يُدير حوارات أيضًا لا معنى لها، هكذا هي الرواية من البداية للنهاية ولا تحلم بأن تجد شيئًا ذا قيمة ها هنا.
إلى ماذا كان يُلّمح هذا الشيطان المجنون بوكوفسكي؟ بالطبع إلى أن حياتنا بأكلمها بلا معنى، بكل ما تتخلله من أحداث نظن أنها غاية في الأهمية لكننا ما إن ننظر إليها حتى سنشعر بكم نحن مقززون كبشر، حين وصلت لنهايتها حاولت تطبيق فلسفة بوكوفس��ي على حياتي، حاولت النظر إليها من علٍ تارة وبميكروسكوب تارة أخرى؛ تملكنيّ الفزع فقط من مجرد محاولة واحدة للتأمل.
حيواتنا تافهة، تافهة للغاية؛ بلا وجهة وبلا هدف وبلا أحداث حيّة وحقيقية سوى الألم لكننا نحاول أن نصبغ عليها معنى ما كي تُصبح محتملة، ما يجعلني أشعر بالسُخط في مرات كثيرة على الكتُاب وعلى كتاباتهم رغم أنني أشعر وكأن جميعهم أصدقائي هما أنهم يقومون في أحيان كثيرة بسلب تلك الميكانيزمات الدفاعية، لماذا بحق الله لا يتركونا مُغيبين؟
رواية مُربكة، وكاتب مُربك، وأسلوب كتابيّ كذلك.
حين انهيتها سألتني صديقة كم نجمة ستُعطيها؟ أخبرتها ربما نجمة واحدة أو ربما أربعة نجوم، نعم تلك الرواية جعلتني في تلك الحيرة اللامنطقية لكنني في النهاية حسمت أمري.
رواية غريبة وأنا أحب الغرابة، جنونية وأنا أحب الجنون، مختلفة وأنا أحب الاختلاف وبداية لطيفة مع العزيز بوكوفسكي.
تمّت
August 3, 2020
تقدیم به دوست داران کلمات کاف دار
باید در زندگی واقعا یک کارآگاه بود،یک دیوانه،هرکسی تا جایی که وقت دارد باید با خانوم مرگ حال کند ،سکس کند،مشروب بخورد و بخورد...
باید وقت ی رو هم برای پیدا کردن سلین کنار گذاشت ، چرا که سلین خداست ،اما اشتباه است که در کتابفروشی دنبال سلین بگردیم ،سلین در ورودی های سینما شاید همراه با یک داف ۱۸ ساله پیدا شود...
هرکسی هم می‌گوید سلین مرده ،گاف زیادی میزند سلین نمرده بلکه نزد پروردگار است و روزی میخورد...
بوکوفسکی همیشه من را یاد کوچه خیابان های پایین شهر میندازد،در کتاب هایش اثری از دکتر مهندسی، کلا آدم حسابی در کارهایش وجود ندارد ...
بوکوفسکی دنیای گه را آنچنان که هست به نمایش میگذارد ،یاد حرف بورخس میوفتم که ازش پرسیدن چرا همیشه سوررئال مینویسی گفت از اون کثافت(واقعیت )یک دانه کافیست.
بوکوفسکی پالپ را با جمله
(بد نوشتن )شروع میکند...پالپ مثل کار های الیف شافاک و جوجومویز نیست ،هر مخاطبی نمیتواند پالپ را بخواند،چطور کسی که در بهترین شرایط زندگی میکند می‌تواند با کلمات کوچه بازاری پالپ راحت باشد در نتیجه خواهد گفت طرف ٪کصشعراشو نوشته٪ و کتاب را خواهد بست...
اما آیا واقعا بوکوفسکی کوچه بازاری مینوشت برای کوچه بازاری ها؟؟
خیلی ساده لوحانه هست که اینطور فکر کنیم درمورد پالپ
در پالپ شما با فلسفه جدیدی آشنا میشین فلسفه ای که بوکوفسکی یکی از پرچم دارانش هست.
در آخر، همه توسط خانم مرگ به گاگا خواهیم رفت ،پالپ وداع بوکوفسکی بود ،ملک الشعرای طبقه فرودست در فاصله خیلی کم بعد پالپ به فاک میره،
پرچم دار بیت مُرد پرچم داری که وصیتش این بود که بیا آنقدر خوش باشیم که مرگ از گرفتن جانمان بر خود
بلرزد.
بوکوفسکی خطاب به من: don’t try
باید در زندگی واقعا یک کارآگاه بود،یک دیوانه،هرکسی تا جایی که وقت دارد باید با خانوم مرگ حال کند ،سکس کند،مشروب بخورد و بخورد...
باید وقت ی رو هم برای پیدا کردن سلین کنار گذاشت ، چرا که سلین خداست ،اما اشتباه است که در کتابفروشی دنبال سلین بگردیم ،سلین در ورودی های سینما شاید همراه با یک داف ۱۸ ساله پیدا شود...
هرکسی هم می‌گوید سلین مرده ،گاف زیادی میزند سلین نمرده بلکه نزد پروردگار است و روزی میخورد...
بوکوفسکی همیشه من را یاد کوچه خیابان های پایین شهر میندازد،در کتاب هایش اثری از دکتر مهندسی، کلا آدم حسابی در کارهایش وجود ندارد ...
بوکوفسکی دنیای گه را آنچنان که هست به نمایش میگذارد ،یاد حرف بورخس میوفتم که ازش پرسیدن چرا همیشه سوررئال مینویسی گفت از اون کثافت(واقعیت )یک دانه کافیست.
بوکوفسکی پالپ را با جمله
(بد نوشتن )شروع میکند...پالپ مثل کار های الیف شافاک و جوجومویز نیست ،هر مخاطبی نمیتواند پالپ را بخواند،چطور کسی که در بهترین شرایط زندگی میکند می‌تواند با کلمات کوچه بازاری پالپ راحت باشد در نتیجه خواهد گفت طرف ٪کصشعراشو نوشته٪ و کتاب را خواهد بست...
اما آیا واقعا بوکوفسکی کوچه بازاری مینوشت برای کوچه بازاری ها؟؟
خیلی ساده لوحانه هست که اینطور فکر کنیم درمورد پالپ
در پالپ شما با فلسفه جدیدی آشنا میشین فلسفه ای که بوکوفسکی یکی از پرچم دارانش هست.
در آخر، همه توسط خانم مرگ به گاگا خواهیم رفت ،پالپ وداع بوکوفسکی بود ،ملک الشعرای طبقه فرودست در فاصله خیلی کم بعد پالپ به فاک میره،
پرچم دار بیت مُرد پرچم داری که وصیتش این بود که بیا آنقدر خوش باشیم که مرگ از گرفتن جانمان بر خود
بلرزد.
بوکوفسکی خطاب به من: don’t try
February 13, 2017
خب جلدش چنگى به دل نميزنه و دليلى كه كتابو خريدم اين بود كه در وهله اول بوكوفسكى رو با بوبن اشتباه گرفتم و بعد اينكه خب كتابش سبك بود برخلاف بيشتر كتابهاى فارسى، ولى خب ترجمه خيلى خوب و متن شوخ و شنگ كتاب كه موضوعات واقعى رو با اوهام يه مردعوضى از همه جا بريده خسته و تنها تركيب كرده بود باعث شد كه از خريدنش و خوندنش لذت ببرم
پيسنهاد ميشه
پيسنهاد ميشه
January 1, 2018
يا لهذه الباروديا المفعمة بالحياة.. هنا التحرر من النمطية والقيد الروائي الذي يجب أن نكفر به دومًا خصوصًا عندما يكون هنالك مذهب جديد، وإن كان النمط الجديد لا يمحو ما قبله من أنماط ولكن يفتح أبوابًا جديدة لم تطرق من قبل.. يزاوج الواقع بالمتخيل مع نمط مختلف من أدب البوليسي من خلال تحري (فاشل) أراد له هذا البوكوفسكي أن يكون فاشلًآ ليحاكي من خلال فشله سخرية حادة ضد المجتمع والكتابة السيئة.
في هذا النص يتوجب عليكم أن تتجاوزوا العتبات : (العنوان) و (الإهداء) كي لا تقعوا في فخ أثر العتبات عند القراءة لتعيشوا أدب بوكوفسكي حيث يعيد معالجة أدب التحري بطريقته الخاصة ليس حبًا فيه ولكن لإيصال أفكاره عن نقد مراكز ومؤسسات النشر والأدب في العالم. بوكوفسكي هنا ثاااائر.
هذه الرواية أخر ما قدمه بوكوفسكي وأختلف في هذا النص عن تركيبة بقة نصوصه ليس غير اللغة الساحرة التي لا تستطيع حتى الترجمة خيانتها تقديرًا لقاموسه الكبير وشاعريته المطلقة. لكنه يتعمّد التقليل من لغة السرد المتقنة لتوافق حال الرواية.
على قدر عدم إرتباط هذه الرواية بسيرة بوكوفسكي حيث تسلسل أعماله السابقة على قدر ما تحمل من ا��حياة النمطية البوكوفسكية من فضائح الكلمات وضرب الحياة بعرض الحائط وحظ النساء العاثر في النص. مجموعة من القضايا التي توكل لمحقق لابد من حلها ويكتشف في النهاية أن ثمة رابط بينها جميعًا وكأنه يشير أن الكتابات السيئة كلها تجمعها فكرة واحدة وحبل واحد.
لم تغب شخصية بوكوفسكي في أعماله السابقة "هانك تشيانسكي" بل يكملها المحقق "نيك" بإستمرارية اسلوبه وفق الواقعية القذرة التي قرأناها فيما مضى.
هل يرغب بوكوفسكي في نقد الأدب الرخيص / أدب الرداءة ؟.. أظن نقده لهذا النمط من أنواع الكتابة جاء تباعًا متماشيًا مع سخرية النص لكنه كان يرغب أكثر في السخرية من الحياة نفسها وفق فلسفته التي لا تعتبر فلسفة بقدر ما هي نمط رتيب من الحياة لكنه أختاره وهذا حقه. هو ينتقد أولئك المتكلفون في الحياة الذين يأخذونها على محمل الجد.
هي الرواية رقم (6) والأخيرة من روايات بوكوفسكي وماعادا ذلك هو شعر وهو معظم نتاجه الذي تجاوز الـ(50) إصدار بين رواية ونثر وداوين شعرية هي أعظم ما قدم بوكوفسكي. فاليوم أنهيت روايته (أدب رخيص) وخلال بداية قراءة أعماله الروائية تخللها (3) مجموعات شعرية بالإنجيلزية و(2) مجموعتان مترجمة للعربية ووجدت – وهذه وجهة نظري – أن شاعريته تطغى على روائيته مهما عظمت فكرة رواية مكتب البريد وأدب رخيص، ومهما كان سرد هوليود موفقًا يبقى بوكوفسكي شاعرًا عظيمًا.
ختامًا لكل روايات بوكوفسكي وإعجابًا بفكرة الرواية أمنحها (5) نجمات.
ـ ـ ـ ـ
فاصلة لا تهم
طوال قراءاتي لأعمال بوكوفسكي وأثناء تعليق مراجعاتي وجدت حظ بوكوفسكي عند الإيرانيين عظيم ويبدو أنه وصلهم مبكرًا. بقيت الكثير من أشعاره لم تصلنا مترجمة أقصد لغير المتحدثين بالإنقليزية. فقد ترجمت مؤخرًا أغلب رواياته و"مختارات شعرية" وليس مجموعة مستقلة حسي صدورها – وهذا مهم – تستطيع قراءة وحدتها وتطوره الشعري من خلال فترة معينة.
في هذا النص يتوجب عليكم أن تتجاوزوا العتبات : (العنوان) و (الإهداء) كي لا تقعوا في فخ أثر العتبات عند القراءة لتعيشوا أدب بوكوفسكي حيث يعيد معالجة أدب التحري بطريقته الخاصة ليس حبًا فيه ولكن لإيصال أفكاره عن نقد مراكز ومؤسسات النشر والأدب في العالم. بوكوفسكي هنا ثاااائر.
هذه الرواية أخر ما قدمه بوكوفسكي وأختلف في هذا النص عن تركيبة بقة نصوصه ليس غير اللغة الساحرة التي لا تستطيع حتى الترجمة خيانتها تقديرًا لقاموسه الكبير وشاعريته المطلقة. لكنه يتعمّد التقليل من لغة السرد المتقنة لتوافق حال الرواية.
على قدر عدم إرتباط هذه الرواية بسيرة بوكوفسكي حيث تسلسل أعماله السابقة على قدر ما تحمل من ا��حياة النمطية البوكوفسكية من فضائح الكلمات وضرب الحياة بعرض الحائط وحظ النساء العاثر في النص. مجموعة من القضايا التي توكل لمحقق لابد من حلها ويكتشف في النهاية أن ثمة رابط بينها جميعًا وكأنه يشير أن الكتابات السيئة كلها تجمعها فكرة واحدة وحبل واحد.
لم تغب شخصية بوكوفسكي في أعماله السابقة "هانك تشيانسكي" بل يكملها المحقق "نيك" بإستمرارية اسلوبه وفق الواقعية القذرة التي قرأناها فيما مضى.
هل يرغب بوكوفسكي في نقد الأدب الرخيص / أدب الرداءة ؟.. أظن نقده لهذا النمط من أنواع الكتابة جاء تباعًا متماشيًا مع سخرية النص لكنه كان يرغب أكثر في السخرية من الحياة نفسها وفق فلسفته التي لا تعتبر فلسفة بقدر ما هي نمط رتيب من الحياة لكنه أختاره وهذا حقه. هو ينتقد أولئك المتكلفون في الحياة الذين يأخذونها على محمل الجد.
هي الرواية رقم (6) والأخيرة من روايات بوكوفسكي وماعادا ذلك هو شعر وهو معظم نتاجه الذي تجاوز الـ(50) إصدار بين رواية ونثر وداوين شعرية هي أعظم ما قدم بوكوفسكي. فاليوم أنهيت روايته (أدب رخيص) وخلال بداية قراءة أعماله الروائية تخللها (3) مجموعات شعرية بالإنجيلزية و(2) مجموعتان مترجمة للعربية ووجدت – وهذه وجهة نظري – أن شاعريته تطغى على روائيته مهما عظمت فكرة رواية مكتب البريد وأدب رخيص، ومهما كان سرد هوليود موفقًا يبقى بوكوفسكي شاعرًا عظيمًا.
ختامًا لكل روايات بوكوفسكي وإعجابًا بفكرة الرواية أمنحها (5) نجمات.
ـ ـ ـ ـ
فاصلة لا تهم
طوال قراءاتي لأعمال بوكوفسكي وأثناء تعليق مراجعاتي وجدت حظ بوكوفسكي عند الإيرانيين عظيم ويبدو أنه وصلهم مبكرًا. بقيت الكثير من أشعاره لم تصلنا مترجمة أقصد لغير المتحدثين بالإنقليزية. فقد ترجمت مؤخرًا أغلب رواياته و"مختارات شعرية" وليس مجموعة مستقلة حسي صدورها – وهذا مهم – تستطيع قراءة وحدتها وتطوره الشعري من خلال فترة معينة.
November 28, 2017
روي هم رفته دنيا واقعا جاي وحشتناكي بود، بعضي وقتا دلم به حال همه كساني كه درش زندگي مي كردند ميسوخت
از متن كتاب
از متن كتاب
August 8, 2024
به خودم فکر کردم
تصمیم گرفتم که تا آخر روز دیگر کاری نکنم.
زندگی آدم را فرسوده میکند، نحیف میکند.
فردا روز بهتری خواهد بود.
تصمیم گرفتم که تا آخر روز دیگر کاری نکنم.
زندگی آدم را فرسوده میکند، نحیف میکند.
فردا روز بهتری خواهد بود.
March 12, 2018
ليست للرواية نمط واحد يجب أن يلتزم به الجميع، الكتابة فعل مفرط في الذاتية يعبر به الكاتب عن داخله وعن بيئته وعصره بما يتماشى مع رؤيته. هذا لا يُدخل في نطاقنا الأعمال التي تسعى للمتعة من خلال الابتذال، لكني أتحدث عن الأعمال ذات الرؤية الإنسانية التي تضعنا في مواجهة أنفسنا والعالم من خلال رؤية صاحبها.
أصالة أي كاتب وإبداعه يكمن في صياغته المتفردة للموضوعات التي تناولها الجميع، فيتناولها هو لكن بطريقة مختلفة. هذا ما فعله بوكاوسكي هنا، رحلة البحث عن الذات ومعنى الحياة أكثر المواضيع تداولًا بين الكتاب على مر التاريخ، كل منهم يعرض الموضوع من منظوره، أغلبهم يتشابهون في طريقة عرضهم لكن بوكاوسكي مختلف جذريًا في طريقة عرضه.
كي لا يستغرب البعض من طريقة كتابتي لاسم الكاتب، قال هشام البستاني أن الكتابة والنطق الصحيحين لاسم بوكوفسكي هي بوكاوسكي، وأن الاستسهال في الترجمة هو السبب في تحريف الاسم، وأنا أميل لهذا نظرًا لطريقة النطق الإنجليزية التي يكتب بها.
بوكاوسكي صادم بالنسبة للكثيرين، لكنه رد فعل طبيعي غير مزيف للبيئة الأمريكية، ورد فعل لطبيعة الكاتب ونظرته للعالم والناس.
"ها أنا ذا.. كنت، فعليًا، بين الفضاء والموت، كلاهما في هيئة امرأة. كيف النجاة؟ وكان عليّ في الوقت نفسه أن أجد عصفورًا أحمر قد يكون ليس له وجود من الأساس."
ما بين جيني الفضائية والسيدة موت وبعض الأمور الحياتية الأخرى التي يملء بها الكاتب فراغه- يستمر في البحث عن العصفور الأحمر الذي لا يستطيع سوى الاستمرار في البحث عنه.
الإطار الذي صب فيه بوكاوسكي روايته هو الإطار البوليسي الساخر، نحن نعيش مع المحقق بيلين في تحقيقاته المتغلغلة في الخيال والسخرية، والمشاكل الذي يثيرها طوال الوقت.
"لكن المشاكل والألم هما ما يبقيان المرء حيًا، أو محاولة تفاديهما."
هذا هو مقول القول، ينخرط البطل في حل المشاكل والقضايا دون الاهتمام بهل هذه القضايا جدية أم لا، هو فقط يجعل لحياته معنى. يؤكد في موضع آخر: "ليس من أجل الأجر"
بعد الكثر من البحث عن العصفور الأح��ر سيظهر بجوار السيدة موت عند موته، كمكافئة له على بحثه، لو وجده قبل هذا لكان توقف عن البحث إطلاقًا، لكن التوقف عن البحث يأتي مع النهاية، لن يظهر العصفور الأحمر سوى بالموت. المحزن أن العصفور الأحمر ابتلع بوكاوسكي في العام الذي تلى انتهاءه من الرواية، جعله يتوقف عن البحث، والكتابة.
أصالة أي كاتب وإبداعه يكمن في صياغته المتفردة للموضوعات التي تناولها الجميع، فيتناولها هو لكن بطريقة مختلفة. هذا ما فعله بوكاوسكي هنا، رحلة البحث عن الذات ومعنى الحياة أكثر المواضيع تداولًا بين الكتاب على مر التاريخ، كل منهم يعرض الموضوع من منظوره، أغلبهم يتشابهون في طريقة عرضهم لكن بوكاوسكي مختلف جذريًا في طريقة عرضه.
كي لا يستغرب البعض من طريقة كتابتي لاسم الكاتب، قال هشام البستاني أن الكتابة والنطق الصحيحين لاسم بوكوفسكي هي بوكاوسكي، وأن الاستسهال في الترجمة هو السبب في تحريف الاسم، وأنا أميل لهذا نظرًا لطريقة النطق الإنجليزية التي يكتب بها.
بوكاوسكي صادم بالنسبة للكثيرين، لكنه رد فعل طبيعي غير مزيف للبيئة الأمريكية، ورد فعل لطبيعة الكاتب ونظرته للعالم والناس.
"ها أنا ذا.. كنت، فعليًا، بين الفضاء والموت، كلاهما في هيئة امرأة. كيف النجاة؟ وكان عليّ في الوقت نفسه أن أجد عصفورًا أحمر قد يكون ليس له وجود من الأساس."
ما بين جيني الفضائية والسيدة موت وبعض الأمور الحياتية الأخرى التي يملء بها الكاتب فراغه- يستمر في البحث عن العصفور الأحمر الذي لا يستطيع سوى الاستمرار في البحث عنه.
الإطار الذي صب فيه بوكاوسكي روايته هو الإطار البوليسي الساخر، نحن نعيش مع المحقق بيلين في تحقيقاته المتغلغلة في الخيال والسخرية، والمشاكل الذي يثيرها طوال الوقت.
"لكن المشاكل والألم هما ما يبقيان المرء حيًا، أو محاولة تفاديهما."
هذا هو مقول القول، ينخرط البطل في حل المشاكل والقضايا دون الاهتمام بهل هذه القضايا جدية أم لا، هو فقط يجعل لحياته معنى. يؤكد في موضع آخر: "ليس من أجل الأجر"
بعد الكثر من البحث عن العصفور الأح��ر سيظهر بجوار السيدة موت عند موته، كمكافئة له على بحثه، لو وجده قبل هذا لكان توقف عن البحث إطلاقًا، لكن التوقف عن البحث يأتي مع النهاية، لن يظهر العصفور الأحمر سوى بالموت. المحزن أن العصفور الأحمر ابتلع بوكاوسكي في العام الذي تلى انتهاءه من الرواية، جعله يتوقف عن البحث، والكتابة.
July 9, 2019
Şêrko Bêkes: Lezê bike, mirin wanê tê
شیرکو بیکس: شتاب کن، مرگ فرا می‌رسد
Heke Bukowskî jî bî, dema ku mirin nêzik be, nikarî evê pişt guhê xwe fire bidî...Jiyan bi hemu xweşî û nexweşî wanê digehîte dawîyê. divê tu ji trênê peya bî, bê peyda kirina manaya jînê...Mirin wanê tê û Bukowskî ku bo kêf û zewq, kun bi kun di nav lingên jin û keçan de digerîya, niha do kuna jiyanê digere; Qemî bikare çûka şîn peyda bike...dizane tukes peyda nekirîye, lê do digere ku paşî tenêtî de bêje dilê xwe "ez gerîyam belam peyda nebû...lo dilo xem nebe, were bîreyek mêvanê min be ku heya kuna dawî çi nemaye..."
اگر چارلز بوکفسکی هم باشی، زمانی که مرگ نزدیک می‌شود، نمی‌توانی آنرا پشت گوش‌‌ات بیاندازی...زندگی با همه خوشی و ناخوشی‌هایش دارد به پایان می‌رسد و باید از قطارش پیاده شوی، حتی بدون پیدا کردن معنایش...مرگ دارد فرا می‌رسد و بوکفسکی که لذت و خوشی را سوراخ به سوراخ در میان پاهای زنان و دختران می‌جست، الان دارد دربدر دنبال سوراخ زندگی می‌گردد؛ شاید بتواند پرنده آبی را آنجا پیدا کند...خودش می‌داند که کسی آنرا پیدا نکرده، اما دنبالش می‌گردد تا بعدها بتواند در تنهایی به قلبش بگوید: من گشتم اما پیدا نشد...ای دل غمگین مشو، بیا آبجویی مهمان من که تا سوراخ آخر چیزی نمانده
Agir: Hey Bukowskî, çar sal ez wek evîndarek ravestam ku pirtûka te ya bê sansur bixwînim...Ez niha pir kêfxweşim.
آگر: هی بوکفسکی، چهار سال مانند یک عاشق انتظار کشیدم تا کتاب بدون سانسورت را بخوانم...الان خیلی خوشحالم
Bukowskî: Bi herdok hêlikê min, te dinya xira kir...Em hemu di nav keştîyek kun de rûniştin e, xwe kêfxweş jî nîşan diden
بوکفسکی: به هردو توپ‌های گردی که خاکسار ترجمش کرده...حالا مثلا دنیا رو فتح کردی؟ ما همه در کشتی سوراخ نشسته ایم، ادای آدمهای شاد را هم در می‌آوریم
August 15, 2015
درباره ترجمه
پیشنهاد من اینه که این کتاب رو به هیچ وجه به فارسی نخونید. تقریبا هر صفحه از کتاب بالاخره یه کلمه یا توصیف یا شوخی یا فحش یا حادثه ای توش هست که سانسور بشه، پس خودتون رو معطل کتابی که همه عناصر سرگرم کننده ـش رو حذف کردن نکنین. یا به انگلیسی بخونیدش و یا کلا نخونیدش! خوندن ترجمه کتاب، صرفا خود خر کردنه! نمیفهمم یه مترجم چطور به خودش اجازه میده که بیاد دست روی کتابی بذاره که از قبل می دونسته قراره کلی حذفیات داشه باشه.جسارتش قابل تحسینه، ولی حماقتش هم قابل سرزنشه. حالا اصن اشتباهات گاهاً فجیعش در ترجمه یه سری اصطلاحات پیش پا افتاده به کنار
بُعد شخصی قضیه
اولین تجربه "بوکوفسکی-خوانی" ـم خیلی اتفاقی رقم خورد
اونایی که توی فیسبوک هستن، حتما توی هفته های اخیر اسم "افشین پرورش" رو شنیدن و با افشاگری هاش از دزدی های هنری، جعل آثار ادبی و برملا کردن ضعف ها در ترجمه رمان های محبوب و شناخته شده در سطح کشور روبرو شدن
لحظه ای که خوندن نقدی بر ترجمه رمان "عامه پسند" (ترجمه پیمان خاکسار) توی فیسبوک تموم شد و با اشتباهاتی از مترجم مواجه شدم که حتی منی که یک واحد ترجمه در دانشگاه پاس نکرده ـم (چون اصولاً همچین واحدی نداریم توی چارتمون تا پاس کنم!) هم بلد بودم معنی درستشون رو، تأسف خوردم بابت تمام این سالهایی که پول و وقت و انرژی و حتی کاغذ و درخت بی زبان رو صرف چیزی کردم که فکر می کردم ادبیاته، که حمایت از صنعت نشره، که حمایت از فرهنگه! حال آنکه حماقت بود، ولی حمایت نبود
اگه فقط این شهامت رو داشتم که این تصویر غول آسا از رمان به زبان انگلیسی خوندن رو کنار بذارم، شاید حتی قبل از وارد شدن به دانشگاه هم توانایی خوندن رمان به زبان اصلی رو داشتم. ولی همیشه از ادبیات انگلیسی این تصویر غولِ شاخ دار رو داشتم و با اینکه همیشه انگلیسیم عالی بوده، ولی از روی همین فوبیا، هیچ وقت (جز موارد معدودی در یک سال اخیر) سراغش نرفتم. از افشین پرورش و تیم تحقیقاتیش در وهله اول و پیمان خاکسار به خاطر اشتباهاتش در ترجمه کتاب در وهله دوم ممنونم که یه محرک قوی شدن برای اینکه از این به بعد تا جای ممکن کتاب ترجمه شده نخونم
در مورد کتاب
!بوکوفسکی خسته ـس، خسته
قبل از این چیزی ازش نخونده بودم، اما گویا لحن و کنایه های طنز موجود در داستان، توی سایر آثار این نویسنده هم دیده میشه. لحن طنزآلودی که در سراسر کتاب وجود داره باعث یه کشش و جذابیت مضاعف میشه و خواننده به هیچ وجه احساس خستگی و کسل شدن بهش دست نمیده. تم رمان، ترکیبی از کمدی،کارآگاهی،سای-فای و فیکشن ـه. آخرین کتابیه که از بوکوفسکی منتشر شده و چند صباحی بعد از انتشار کتاب فوت می کنه. آینه ایه از آخرین تبلورهای فکری و روحیات پیرمرد 74 ساله. اینکه توی 73 سالگی همچین کتاب جوان پسندی رو بنویسی واقعاً خارق العاده ـس. یه سری آدما هرگز پیر نمیشن، فقط سنشون میره بالا
...
شخصیت اصلی رمان - نیک بلان - یه کارآگاه خصوصیه که خودش رو بهترین کارآگاه لس آنجلس می دونه. هیچگونه شواهدی در کتاب مبنی بر صحت یا کذب این مدعا وجود نداره، چون ما با هیچ کارآگاه دیگه ای توی داستان مواجه نمیشیم تا با نیک مقایسه ـش کنیم، ولی شما حدس می زنید که داره لاف میزنه و از این خبرا نیست، چون اصولاً شخصیتی از خود راضی و لاف زن و زبون دراز و "از کائنات رهایی" داره. یه جورایی سبک نگارش داستان من رو یاد "سلاخ خانه شماره پنج" میندازه. در هر دو کتاب، ما با وضعیتی مواجهیم که ناچار باید بیشتر از یک ژانر رو به رمان نسبت بدیم. عنصر طنز به ملایمت توی هر دو به کار رفته، شخصیت های فانتزی و تخیلی توی هر دو رمان وجود داره، شخصیت اصلی هر دو رمان در میان سالی به سر می بره (البته توی "سلاخ خانه ..." وضعیت یکم پیچیده ـس و ما با سفر در بازه های زمانی مواجهیم)، نویسنده های هر دو کتاب در یک عصر زندگی می کردن و هر دو کتاب متعلق به ادبیات معاصر آمریکا هستن. البته که فاصله نگارش دو کتاب از هم حدود 25 ساله! همین فاصله خلق شدنش، وجه تمایزشون هم هس. توی "عامه پسند" دیگه خبری از جنگ نیس، چون حدود ۵۰ سال بعد از اتمام جنگ جهانی دوم نوشته شده و تب جنگ خوابیده
برای کسایی که به جملات قصار علاقه دارن، این کتاب یه گنجینه ـس! اصولاً کتاب هایی که یه شخصیت مست و پرت و پلاگو و خل و چل دارن که مونولوگ های نسبتا زیاد داره، خوراک جمله های قصارن. مردم این داستانا رو برای خوندن انتخاب می کنن تا با این پرت و پلاگویی های واقع گرا روبرو بشن و نیازِ "طعنه طلبی" ـشون رو با خوندن این جمله ها برطرف کنن! همه ما می دونیم که یه سری صرفا واسه این رمان می خونن که چارتا جمله قصار و فلسفی از توش در بیارن و همین! بقیه صفحه ها و جملات و کلمه ها و آرایه ها و استوری لاین و توصیفات و ... هیچ ارزش خاصی براشون نداره!
خیلی پایان نا بهنگامیه برای ریویو، ولی خب در نظر بگیرید که پایان ریویو رو همون اول خوندید. چون حس می کردم دیدگاهم راجع به خوندن کتاب به زبان اصلی خیلی مهم بود، اون قسمت رو از ته ریویو به اولش منتقل کردم
این ریویوهای پست مدرن
:))
پیشنهاد من اینه که این کتاب رو به هیچ وجه به فارسی نخونید. تقریبا هر صفحه از کتاب بالاخره یه کلمه یا توصیف یا شوخی یا فحش یا حادثه ای توش هست که سانسور بشه، پس خودتون رو معطل کتابی که همه عناصر سرگرم کننده ـش رو حذف کردن نکنین. یا به انگلیسی بخونیدش و یا کلا نخونیدش! خوندن ترجمه کتاب، صرفا خود خر کردنه! نمیفهمم یه مترجم چطور به خودش اجازه میده که بیاد دست روی کتابی بذاره که از قبل می دونسته قراره کلی حذفیات داشه باشه.جسارتش قابل تحسینه، ولی حماقتش هم قابل سرزنشه. حالا اصن اشتباهات گاهاً فجیعش در ترجمه یه سری اصطلاحات پیش پا افتاده به کنار
بُعد شخصی قضیه
اولین تجربه "بوکوفسکی-خوانی" ـم خیلی اتفاقی رقم خورد
اونایی که توی فیسبوک هستن، حتما توی هفته های اخیر اسم "افشین پرورش" رو شنیدن و با افشاگری هاش از دزدی های هنری، جعل آثار ادبی و برملا کردن ضعف ها در ترجمه رمان های محبوب و شناخته شده در سطح کشور روبرو شدن
لحظه ای که خوندن نقدی بر ترجمه رمان "عامه پسند" (ترجمه پیمان خاکسار) توی فیسبوک تموم شد و با اشتباهاتی از مترجم مواجه شدم که حتی منی که یک واحد ترجمه در دانشگاه پاس نکرده ـم (چون اصولاً همچین واحدی نداریم توی چارتمون تا پاس کنم!) هم بلد بودم معنی درستشون رو، تأسف خوردم بابت تمام این سالهایی که پول و وقت و انرژی و حتی کاغذ و درخت بی زبان رو صرف چیزی کردم که فکر می کردم ادبیاته، که حمایت از صنعت نشره، که حمایت از فرهنگه! حال آنکه حماقت بود، ولی حمایت نبود
اگه فقط این شهامت رو داشتم که این تصویر غول آسا از رمان به زبان انگلیسی خوندن رو کنار بذارم، شاید حتی قبل از وارد شدن به دانشگاه هم توانایی خوندن رمان به زبان اصلی رو داشتم. ولی همیشه از ادبیات انگلیسی این تصویر غولِ شاخ دار رو داشتم و با اینکه همیشه انگلیسیم عالی بوده، ولی از روی همین فوبیا، هیچ وقت (جز موارد معدودی در یک سال اخیر) سراغش نرفتم. از افشین پرورش و تیم تحقیقاتیش در وهله اول و پیمان خاکسار به خاطر اشتباهاتش در ترجمه کتاب در وهله دوم ممنونم که یه محرک قوی شدن برای اینکه از این به بعد تا جای ممکن کتاب ترجمه شده نخونم
در مورد کتاب
!بوکوفسکی خسته ـس، خسته
قبل از این چیزی ازش نخونده بودم، اما گویا لحن و کنایه های طنز موجود در داستان، توی سایر آثار این نویسنده هم دیده میشه. لحن طنزآلودی که در سراسر کتاب وجود داره باعث یه کشش و جذابیت مضاعف میشه و خواننده به هیچ وجه احساس خستگی و کسل شدن بهش دست نمیده. تم رمان، ترکیبی از کمدی،کارآگاهی،سای-فای و فیکشن ـه. آخرین کتابیه که از بوکوفسکی منتشر شده و چند صباحی بعد از انتشار کتاب فوت می کنه. آینه ایه از آخرین تبلورهای فکری و روحیات پیرمرد 74 ساله. اینکه توی 73 سالگی همچین کتاب جوان پسندی رو بنویسی واقعاً خارق العاده ـس. یه سری آدما هرگز پیر نمیشن، فقط سنشون میره بالا
...
شخصیت اصلی رمان - نیک بلان - یه کارآگاه خصوصیه که خودش رو بهترین کارآگاه لس آنجلس می دونه. هیچگونه شواهدی در کتاب مبنی بر صحت یا کذب این مدعا وجود نداره، چون ما با هیچ کارآگاه دیگه ای توی داستان مواجه نمیشیم تا با نیک مقایسه ـش کنیم، ولی شما حدس می زنید که داره لاف میزنه و از این خبرا نیست، چون اصولاً شخصیتی از خود راضی و لاف زن و زبون دراز و "از کائنات رهایی" داره. یه جورایی سبک نگارش داستان من رو یاد "سلاخ خانه شماره پنج" میندازه. در هر دو کتاب، ما با وضعیتی مواجهیم که ناچار باید بیشتر از یک ژانر رو به رمان نسبت بدیم. عنصر طنز به ملایمت توی هر دو به کار رفته، شخصیت های فانتزی و تخیلی توی هر دو رمان وجود داره، شخصیت اصلی هر دو رمان در میان سالی به سر می بره (البته توی "سلاخ خانه ..." وضعیت یکم پیچیده ـس و ما با سفر در بازه های زمانی مواجهیم)، نویسنده های هر دو کتاب در یک عصر زندگی می کردن و هر دو کتاب متعلق به ادبیات معاصر آمریکا هستن. البته که فاصله نگارش دو کتاب از هم حدود 25 ساله! همین فاصله خلق شدنش، وجه تمایزشون هم هس. توی "عامه پسند" دیگه خبری از جنگ نیس، چون حدود ۵۰ سال بعد از اتمام جنگ جهانی دوم نوشته شده و تب جنگ خوابیده
برای کسایی که به جملات قصار علاقه دارن، این کتاب یه گنجینه ـس! اصولاً کتاب هایی که یه شخصیت مست و پرت و پلاگو و خل و چل دارن که مونولوگ های نسبتا زیاد داره، خوراک جمله های قصارن. مردم این داستانا رو برای خوندن انتخاب می کنن تا با این پرت و پلاگویی های واقع گرا روبرو بشن و نیازِ "طعنه طلبی" ـشون رو با خوندن این جمله ها برطرف کنن! همه ما می دونیم که یه سری صرفا واسه این رمان می خونن که چارتا جمله قصار و فلسفی از توش در بیارن و همین! بقیه صفحه ها و جملات و کلمه ها و آرایه ها و استوری لاین و توصیفات و ... هیچ ارزش خاصی براشون نداره!
خیلی پایان نا بهنگامیه برای ریویو، ولی خب در نظر بگیرید که پایان ریویو رو همون اول خوندید. چون حس می کردم دیدگاهم راجع به خوندن کتاب به زبان اصلی خیلی مهم بود، اون قسمت رو از ته ریویو به اولش منتقل کردم
این ریویوهای پست مدرن
:))
June 14, 2024
At times rip roaring and at times downbeat sci-fi hard boiled thriller from Bukowski. Pulp is spectacular. Bukowki at his audacious best, spoofing (actually shitting on) hard boiled crime thrillers and sci-fi novels. He dedicates the novel to bad writing. He did not think much about Mickey Spillaine, if my memory serves me right.
Bukowski is in the form of his life here. The humor is brilliant. Like in the scene where Nick Belane, the world weary private eye detective protagonist walks into a bar and orders two Chinese beers. The waitress and bouncer take offence and ask him why he couldn't order a beer and order the second one after he's done with the first, so that the second stays cold. Belane's reply - "Look, the reason is security, a subconscious need for security. I had a rotten childhood. Two bottles at once fills a void that needs filling. Maybe. I am not sure." The novel is filled with such hilarious scenes where Belane walks into a bar and somebody is always messing with him, never letting him drink in peace. On top of that, he has to stave off alien invaders who force him to become their ally, hunt for the Red Sparrow, bust Cindy Bass who is cheating on her husband and deal with Lady Death who wants him to find Celine (yes, that Celine!)
The social commentary is sharp - "Something was always after a man. It never relented. No rest, ever."
Or this:
“We waited and waited. All of us. Didn't the shrink know that waiting was one of the things that drove people crazy? People waited all their lives. They waited to live, they waited to die. They waited in line to buy toilet paper. They waited in line for money. And if they didn't have any money they waited in longer lines. You waited to go to sleep and then you waited to awaken. You waited to get married and you waited to get divorced. You waited for it to rain, you waited for it to stop. You waited to eat and then you waited to eat again. You waited in a shrink's office with a bunch of psychos and you wondered if you were one.”
Bukowski easily combines over the top action and humor, sharp social commentary and the theme of death without any of it coming off as malapropos. He just hit the ball out of the park in his last novel. A sensational farewell.
Bukowski is in the form of his life here. The humor is brilliant. Like in the scene where Nick Belane, the world weary private eye detective protagonist walks into a bar and orders two Chinese beers. The waitress and bouncer take offence and ask him why he couldn't order a beer and order the second one after he's done with the first, so that the second stays cold. Belane's reply - "Look, the reason is security, a subconscious need for security. I had a rotten childhood. Two bottles at once fills a void that needs filling. Maybe. I am not sure." The novel is filled with such hilarious scenes where Belane walks into a bar and somebody is always messing with him, never letting him drink in peace. On top of that, he has to stave off alien invaders who force him to become their ally, hunt for the Red Sparrow, bust Cindy Bass who is cheating on her husband and deal with Lady Death who wants him to find Celine (yes, that Celine!)
The social commentary is sharp - "Something was always after a man. It never relented. No rest, ever."
Or this:
“We waited and waited. All of us. Didn't the shrink know that waiting was one of the things that drove people crazy? People waited all their lives. They waited to live, they waited to die. They waited in line to buy toilet paper. They waited in line for money. And if they didn't have any money they waited in longer lines. You waited to go to sleep and then you waited to awaken. You waited to get married and you waited to get divorced. You waited for it to rain, you waited for it to stop. You waited to eat and then you waited to eat again. You waited in a shrink's office with a bunch of psychos and you wondered if you were one.”
Bukowski easily combines over the top action and humor, sharp social commentary and the theme of death without any of it coming off as malapropos. He just hit the ball out of the park in his last novel. A sensational farewell.
November 28, 2017
خيلي خنديدم باهاش.
از اول تا آخر كتاب همش داره از بيهوده بودن و مسخره بودن و پوچي ميگه... ولي فرقش با يه آثاري مثل صاديق هدايت اينه كه زبان طنزش باعث ميشه آدم بيشتر از اينكه بخواد حرفاشو جدي بگيره و باهاش افسرده بشه، اتفاقا باهاش بخنده و خوش بشه.... از اين سبك خوشم اومد.... هرچند خيلي داره از بي حوصله بودن ميگه، ولي اتفاقا زندگي رو در نظر آدم جالب ميكنه!!! خوب بود.
از اول تا آخر كتاب همش داره از بيهوده بودن و مسخره بودن و پوچي ميگه... ولي فرقش با يه آثاري مثل صاديق هدايت اينه كه زبان طنزش باعث ميشه آدم بيشتر از اينكه بخواد حرفاشو جدي بگيره و باهاش افسرده بشه، اتفاقا باهاش بخنده و خوش بشه.... از اين سبك خوشم اومد.... هرچند خيلي داره از بي حوصله بودن ميگه، ولي اتفاقا زندگي رو در نظر آدم جالب ميكنه!!! خوب بود.
October 14, 2019
در رمان عامه پسند با کارآگاهی طرف هستیم که هم از دنیای اطراف خود ناراضی است و هم از دنیای درون خود. با کارآگاهی طرف هستیم که خود را شلغم می‌داند و آدمهای این دنیا را غمگین و افسرده تلقی میکند.
بلان کارآگاهی ناامید است، از آدم‌ها بیزار است، و فکر میکند مردمْ همه حقه‌های حقیر سر هم سوار می‌کنند. در قسمتی از کتاب در خیابان راه می‌رود و تعداد احمق‌های دوروبرش را می‌شمرد تا به خانه برسد! نیکی بلان معتقد است که:
همیشه یک نفر هست که روز آدم را خراب کند. البته اگر به قصد نابودی کل زندگی‌ات نیامده باشد. (صفحه ۱۱۳)
داستان پُر از جملات کوتاه و قابل تأمل است، گاهی طنز بسیار خوبی دارد و گاهی کاملاً تلخ است. Plot یا پی‌رنگِ داستان ساده اما عمیق است و دیالوگ‌ها در عین سادگی، مخاطب را به فکر وامی‌دارد.
اقتباسی از سایت کافه بوک 😊
بلان کارآگاهی ناامید است، از آدم‌ها بیزار است، و فکر میکند مردمْ همه حقه‌های حقیر سر هم سوار می‌کنند. در قسمتی از کتاب در خیابان راه می‌رود و تعداد احمق‌های دوروبرش را می‌شمرد تا به خانه برسد! نیکی بلان معتقد است که:
همیشه یک نفر هست که روز آدم را خراب کند. البته اگر به قصد نابودی کل زندگی‌ات نیامده باشد. (صفحه ۱۱۳)
داستان پُر از جملات کوتاه و قابل تأمل است، گاهی طنز بسیار خوبی دارد و گاهی کاملاً تلخ است. Plot یا پی‌رنگِ داستان ساده اما عمیق است و دیالوگ‌ها در عین سادگی، مخاطب را به فکر وامی‌دارد.
اقتباسی از سایت کافه بوک 😊
September 26, 2015
عالی عالی عالی شد یکی از کتابای محبوب من...شاید خود پیرنگ اصلی جذبتون نکنه( که بازم به نوبه ی خودش جالبه) اما نوع روایت و نگاه بوکفسکی به دنیا به آدما به زندگی ماها محشره مدام می بردت توی فکر به قول خودش فلسفه ی عجیبی داره.
ازش فقط شعر خونده بودم و عاشق صراحتش بودم همون صراحت بدجور توی این رمان حضور داره به طرزی که مدام تو رو به فکر وا می داره که واقعا زندگی چیه؟
پی نوشت:
رجوع شود به ریویوی در رویای بابل ریچارد براتیگان.
ازش فقط شعر خونده بودم و عاشق صراحتش بودم همون صراحت بدجور توی این رمان حضور داره به طرزی که مدام تو رو به فکر وا می داره که واقعا زندگی چیه؟
پی نوشت:
رجوع شود به ریویوی در رویای بابل ریچارد براتیگان.
May 21, 2012
"'This whole thing is a bad senseless dream,' I said" (200).
That about sums it up; except it isn't bad. It's not good either. I felt like Bukowski was just playing a joke on his readers the whole time, like "hey, let me just write some outlandish fiction with an absurd, nonsensical plot and someone will publish it and lots of people will read it. And I'm going to do that because I can." And he did. And he makes writing seem so easy. And this makes me think that I could write a book like this: simple sentences, cliched dialogue, random plot, poorly developed characters. And I know I can't (yet, he tells himself optimistically), which is one of the reasons I liked this book--he makes it seem easy. I could read this cover to cover without getting bored by the prosaic writing or the trite characters (Death, aliens, Louis Ferdinand-Celine, a more than a few cartoon thugs). And it's because Bukowski somehow makes all that crap palatable.
That about sums it up; except it isn't bad. It's not good either. I felt like Bukowski was just playing a joke on his readers the whole time, like "hey, let me just write some outlandish fiction with an absurd, nonsensical plot and someone will publish it and lots of people will read it. And I'm going to do that because I can." And he did. And he makes writing seem so easy. And this makes me think that I could write a book like this: simple sentences, cliched dialogue, random plot, poorly developed characters. And I know I can't (yet, he tells himself optimistically), which is one of the reasons I liked this book--he makes it seem easy. I could read this cover to cover without getting bored by the prosaic writing or the trite characters (Death, aliens, Louis Ferdinand-Celine, a more than a few cartoon thugs). And it's because Bukowski somehow makes all that crap palatable.
April 20, 2023
روی هم رفته دنیای واقعا وحشتناکی بود و بعضی‌وقت ها دلم برای تمام آدم‌هایی که درش زندگی می‌کردند می‌سوخت.
June 15, 2024
بوکوفسکی واقعاً نیاز داره یه‌کم چمن لمس کنه و چندتا زن ببینه. =))))
داستان بامزه‌ای بود به‌هرحال. به حس طنز من هم میخورد. شدیداً رندوم، درهم‌برهم و غریب و شلخته. آش شله‌قلمکاری از فحش دادن و دعوا و گنده‌گوزی، بار و نوشیدنی و سگ‌مستی، توهم و رویا، سیمپ‌بازی، شرط‌بندی، پوچی، کارآگاه‌بازی شانسکی و دیالوگ‌هایی که دارم تصور می‌کنم بوکوفسکی موقع نوشتن‌شون با سرعت ۷۰ کلمه در دقیقه تایپ میکرد.
متاسفانه نسخه‌ی خوبی از کتاب رو نخوندم، نه از ترجمه شانس آوردم نه سانسور. ولی اشکالی نداره. مغزم عادت کرده جاهای خالی رو پُر کنه.
خوابی که دیدم این بود که زیر یک فیل خوابیده‌ام. نمی‌توانستم تکان بخورم و آقافیله هم داشت یکی از بزرگترین سنده‌هایی را که تا حالا دیده‌ای بیرون می‌فرستاد. سنده داشت می‌افتاد پایین که گربه ام - همبرگر - پرید روی سرم و بیدار شدم. اگر این خواب را برای روانپزشک تعریف کنی چیز وحشتناکی ازش می‌سازد. چون داری پول زیادی به او می‌دهی باید حتماً مطمئن شود که حالت را به اندازه‌ی کافی بد کرده. به تو خواهد گفت که سنده نماد آلت است که تو یا از آن می‌ترسی یا آن را می‌خواهی. مزخرفاتی از این دست. من فقط یک سنده‌ی بزرگ فیل خواب دیده‌ام. همین و بس. بعضی وقت‌ها چیزها همانی هستند که می‌بینی. نمی‌شود انتظار بیشتری ازشان داشت. بهترین کسی که می‌تواند خوابی را تعبیر کند خود همان کسی است که خواب را دیده. پولت را بگذار توی جیبت بماند یا برو روی یک اسب خوب شرط ببند.
داستان بامزه‌ای بود به‌هرحال. به حس طنز من هم میخورد. شدیداً رندوم، درهم‌برهم و غریب و شلخته. آش شله‌قلمکاری از فحش دادن و دعوا و گنده‌گوزی، بار و نوشیدنی و سگ‌مستی، توهم و رویا، سیمپ‌بازی، شرط‌بندی، پوچی، کارآگاه‌بازی شانسکی و دیالوگ‌هایی که دارم تصور می‌کنم بوکوفسکی موقع نوشتن‌شون با سرعت ۷۰ کلمه در دقیقه تایپ میکرد.
متاسفانه نسخه‌ی خوبی از کتاب رو نخوندم، نه از ترجمه شانس آوردم نه سانسور. ولی اشکالی نداره. مغزم عادت کرده جاهای خالی رو پُر کنه.
خوابی که دیدم این بود که زیر یک فیل خوابیده‌ام. نمی‌توانستم تکان بخورم و آقافیله هم داشت یکی از بزرگترین سنده‌هایی را که تا حالا دیده‌ای بیرون می‌فرستاد. سنده داشت می‌افتاد پایین که گربه ام - همبرگر - پرید روی سرم و بیدار شدم. اگر این خواب را برای روانپزشک تعریف کنی چیز وحشتناکی ازش می‌سازد. چون داری پول زیادی به او می‌دهی باید حتماً مطمئن شود که حالت را به اندازه‌ی کافی بد کرده. به تو خواهد گفت که سنده نماد آلت است که تو یا از آن می‌ترسی یا آن را می‌خواهی. مزخرفاتی از این دست. من فقط یک سنده‌ی بزرگ فیل خواب دیده‌ام. همین و بس. بعضی وقت‌ها چیزها همانی هستند که می‌بینی. نمی‌شود انتظار بیشتری ازشان داشت. بهترین کسی که می‌تواند خوابی را تعبیر کند خود همان کسی است که خواب را دیده. پولت را بگذار توی جیبت بماند یا برو روی یک اسب خوب شرط ببند.
Displaying 1 - 30 of 2,598 reviews