Inhaalslagjes.

Ja, ja, ik ben er nog steeds hoor.

 Snel even een cappucino samen drinken?

Voor het eerst in maanden een bakkie dat ik niet zelf hoefde te zetten.

Vanmorgen was ik in de Pluktuin.

Wat kleine plantjes halen voor mijn moeder 

die verhuisd is naar een verpleeghuis 

heel dichtbij.

Een nog niet zo'n oud huis:

een jaar of 8 a 9.

Met een eigen kamer met badkamer

en openslaande deuren 

naar buiten.

Ik kan er nog niet over uit

zoals we daarmee geboft hebben.

Er zijn in het huis maar weinig plekken voor 

lichamelijk slechte ouderen.

En er was een plaats open.

Nooit gedacht dat het zo zou kunnen.

De oude mevrouw heeft het er vreselijk naar haar zin! 

En de goede zorg geeft mij een

gerust gevoel.

Niet dat ik de boel al op orde heb hoor! 

In het blog van Teunie van 

eenvoudig leven 

las ik dat zij inhaalslagjes doet.

Nou die doe ik ook.

Iedere dag iets extra's wegwerken.

Want er ligt een rijstebrij berg aan werk 

Van iets met de handen doen komt het nog niet zo vaak.

Hoewel de tuin wel op orde is achter,

Lizzy heeft nog steeds haar gistinfectie.

Kijk eens wat een mooie sokken!

Alleen zitten ze op het einde van de dag helemaal gedraaid.

Dus deze dame moet nog steeds elke 3 dagen gewassen worden.

Ik haalde mijn Tour de France haakwerk 

weer uit de mottebalen.

Lekker Tour kijken hoort bij mij bij de zomer.

Maar...

de handjes moeten wel iets te doen hebben.

Deze grannydeken begon ik vorig jaar.

En haken is ideaal om toch even iets te doen zonder dat 

het veel troep maakt of veel tijd kost.

Had ik deze la laten zien?

Nog niet af.

Maar de weerslag van een atelierochtendje.

Lezen! 

Dat doe ik altijd.

Eeen kwartiertje voor het slapen gaan. Altijd.

Wel iets luchtigs.

Dit is een aanrader!

Jammer dat ie uit is....

Ik heb nu iets liggen over een 79 jarige die nog heel wat gaat ondernemen.

Iets met Missy in de titel.

Even kijken,

Daar is ie hoor! 

Het is wel schandalig: net nieuw en nu al een ezelsoor aan de kaft.

Oh, en daar komt Puck naar het atelier.

Die wil uit.

Ja, Puck we gaan! 

Rommelig.

Eindelijk weer een een blogje van mij.

Ik was jullie nog helemaal niet vergeten hoor! 

Maar de afgelopen weken waren erg rommelig.

De zaterdag voor Pinksteren viel

de oude mevrouw 

zo lelijk dat het nu toch niet zo verder ging.

De wijkverpleging kon de zorg niet meer aan.

Er moest een spoedplekje gezocht.

En dat met Pinksteren.

Maar het lukte.

En nu is ze in een verpleeghuis in Delft.

Best ver weg omdat het zo 

lastig rijden is.

De hele stad door.

Of vis de snelweg die altijd vaststaat.

Door de COVID mag er ook nog niet veel.

Het is heel triest maar het kan niet anders.

En nu na tweeenhalve week heeft ze zich er wel bij

neegelegd.

Rommelige tijden dus.

Ik doe nog wel wat! 

Een beetje haken, in de tuin werken,

wandelen met de hondjes.

En veel praten onderweg, want in de buurt wil iedereen

weten hoe het gaat.

Dat is erg lief.

Heerlijk om je verhaal kwijt te kunnen. 

Hondjes nemen het leven zoals het komt.

En onze Lizzy mst haar plekje op de bank

bij omi wel.

Ze was en is echt omi's hondje.

Puckje vindt het allemaal wel goed. 

In de tuin is hij graag dichtbij mij.

Ook op een stoel.

En wat is er nou lekkerder dan 

je kop

na een drukke dag op tefel leggen en heerlijk te dromen. 

 

Op de trap.

 De laatste dagen zet ik bij 

de oude mevrouw

een bordje warm eten op de trap.

Een van de wijkzusters die komt helpen 

bij het wassen 

is positief getest op corona.

Dus zit ze daar helemaal 

alleen  

in haar huis.

Gelukkig heeft ze net als

ik 

wel aanleg voor kluizenaar.

Maar wat ze vooral mist is 

de hondjes.

Die zijn dus even op 

raambezoek geweest.

Om dat ik een zeldzame auto-imuunziekte

heb 

is het voor mij te gevaarlijk

om er te gaan helpen.

Dat hebben we heel goed doorgepraat

aan het begin van de pandemie.

Maar het blijft heel hard.

Bovendien is er het risico op ziek worden.

Daarom ben ik wel blij met de strenge maatregels.

Ik heb wel makkelijk praten: ik hoef niet thuis te werken

en tegelijkertijd 

de kleintjes zoet houden 

schooltje te spelen.

Ik deed niet zoveel. 

Ik zocht mijn bak met shetlandwolletjes op.

En begon aan mijn vierde pinwheelsjaal.

Ik breide twee driehoekige sjaals

en 

een hele lange.

En die lange was zoek afgelopen week.

Gelukkig kom bijna nergens 

dus 

even navragen 

was geen moeite.

Toch had ik wel zin in een sjaal

met rood,

wat paars, roze en waarschijnlijk ook blauw.

Gewoon voor gezellig op de bank. 

Heerlijk! 

Er zijn weer tulpen. 

Zolang we thuis moeten blijven 

is het belangrijk dat het er gezellig is.

Hou vol. 

En blijf gezond. 

Een hakerig leven.

Ik heb de laatste tijd nogal een

hakerig leven.

Even bij de Tour op tv een blokje.

Het is ook zo gemakkelijk gepakt

zo'n haakwerkje. 

Op de een of andere manier heb ik het gewoon druk.

Terwijl ik de hele dag roep dat ik 

nergens kom.

Kom ik net nog bij de dierenarts vandaan. 

Puck is ergens allergisch voor.

Al voor de derde keer dit jaar 

heeft hij jeukende flaporen.

Je snapt dat zo'n kap niet erg goed is 

voor je 

zelfvertrouwen!

Verder heeft hij ook jeukplekjes op 

zijn lijfje.

Gelukkig heeft hij 

nu 

zalfjes en medicijnen.

Dus kan hij eindelijk lekker even

bijslapen.

Heb ik even mooi tijd om te bloggen.

Dat speelt na zo'n dikke week

echt wel 

door mijn hoofd.

Ik ben er nog hoor.

Was de hele week druk met dingen 

regelen 

voor de oude mevrouw.

Die wordt steeds hulpbehoevender.

Ik vroeg ook 

langdurige zorg aan.

Dat is dus opname

in een 

verpleeghuis.

Daar is echt geen plaats.

Mijn hoop is dat met een toewijzing

het in crisissituaties

makkelijker wordt een plek

te vinden.

Ik deed het eigenlijk

zonder veel emoties.

Had gedacht dat het me moeilijker 

zou vallen.

Maar dat is niet zo.

De laatste weken valt alles me heel zwaar.

Ik merk het ook aan mijn lichaam.

rare ontstekinkjes,

kleine pijntjes.

Het deed me besluiten om toch

de 

huishoudelijke hulp weer terug te vragen.

Juist nu de Covid-19 cijfers weer oplopen.

Ik merk wel dat iedereen voorzichtig is.

Maar we weten allemaal dat het niet

echt 

veilig is. 

Eens even door mijn foto's rommelen.

Er gebeuren ook leuke dingen:

deze lap

"onder de voet gelopen"

was al tijden zoek.

Hij is weer terug.

Zat gewoon in een koffertje 

met 

kant en klare borduurwerkjes.

Ik ging nergens heen,

weet je nog.

Maar was gisteren wel op de 

Woensdagsemarkt.

Mooie bos bloemen mee.

Tja, ik was toch op dorp.

Een mens moet af en toe toch naar de kapper! 

Nee, ik ga echt nergens heen.

Waar ik ook tijd voor maakte: 

een sok breien op een 

superklein

rondbreinaaldje.

Het valt me nog niet mee.

Maar dat kan ook aan het kikkergroen

liggen.

In ieder geval wil ik nieuwe dingen

blijven leren.

Hoe klein ze ook zijn! 

 

Een degelijke huisvrouw.

Afgelopen week 

sudderde ik sucadelapjes.

Dat had ik al jaaaaaaaaaren niet gedaan.

Het gaf me het gevoel

dat ik een degelijke

zuinig huisvrouw  was.

De oude mevrouw had zo'n trek in 

sudderlapjes.

Vroeger deed ze het zelf vaak.

Maar ik moet zeggen dat ik het sinds de 

leraresopleiding 

nooit meer had gedaan.

Huishoudleraressen 

werden opgeleid

om

zuinige huisvrouwen 

te maken van de huishoudschoolmeisjes.

Dat was een regeringsstandpunt.

Dus kookten we echte Hollandse kost.

Liflafjes waren er echt niet bij.

In die 60er jaren

ging het al wel beter met het land,

maar voor velen was het nog geen vetpot. 

Die lapjes sudderde ik gewoon thuis.

En je snapt dat het een heel gedoe

is om 

zo'n pan bij omi te krijgen.

Onderweg met een mandje, de braadpan erin,

2 hondjes,

een schoudertas...

wat een gedoe.

Maar de lapjes vielen in de smaak.

Deze week maar weer!

Maar helaas:

vanmorgen om 7 uur was er nog

geen lapje rundvlees te krijgen bij AH.

En ik was gisteren al langs de slager geweest.

Ik zelf ben nog heel voorzichtig.

Ga nauwelijks weg.

Doe alleen de noodzakelijke boodschappen.

Ik roep weleens ik ben 4 keer risicogroep in 1! 

dat krijg je met een wankele gezondheid.

Afgelopen week 

zat ik er dan ook best een beetje doorheen.

Ja, er is genoeg me-time.

Die tijd vulde ik met tekenen.

een beetje haken.

Maar het is gewoon niet genoeg.

Ik heb nog steeds geen thuiszorg.

En hoe hebben we er niet voor gestreden! 

Het is natuurlijk te zwaar

2 huishoudingen draaiend houden.

En er is wel wijkzorg.

Maar dat is iedere dag een ander.

Wat ook al een risico is met covid-19.

Op den duur ga ik wel verlangen naar iets meer

contact 

met anderen.

Hoewel ik het wel goed kan als kluizenaar.

Voorlopig sluit ik een administratie ochtendje

nu maar af.

Er valt zoveel te regelen 

dat ik daar een ochtend voor neem.

En als slotstuk dan 

nog snel er een blogje uitpers.

Wie weet is het volgende keer spannender. 

 

Terugkijken.

Is dat niet een lekkere afgezaagde titel

voor een blogje op oudejaarsavond?

Ik plande een rustig avondje in.

Met een nieuw boek.

Een proefje voor een nieuw breiwerkje.

Radio 2 aan met de Top 2000.

Oudejaarsavond blijf ik altijd thuis.

Voor de hondjes.

Die overigens niet bang zijn van het vuurwerk.

Ik weet ook niet waar ik dat aan

verdiend heb.

Mijn honden zijn gewoon nooit bang.

En omdat ze vaak met z'n tweetjes zijn

neemt de jongere hond het over van de oudere hond. 

Onze Lizzy wordt a.s. vrijdag alweer 10 jaar oud.

Ha, ha, als je een hondenjaar op 7 jaar zet

zijn we even oud! 

Ze doet het nog prima.

Loopt bij het balgooien Puck nog voorbij.

Zij zal die  bal hebben! 

O ja, we gingen terug kijken.

Nou ja, het was een roerig jaar.

Zowel in de wereld als in mijn persoonlijk leven.

Alles overheersend was toch wel de 

strijd 

die ik voor mijn gevoel constant voerde om

voor mijn moeder goede zorg te krijgen.

Ik sprak in in een commissievergadering van de Gemeente,

Samen werkten we mee

aan een aflevering van Nieuwlicht van de EO 

over de WMO.

Sinds die tijd zeggen we dat we later,

als we groot zijn bij de tv willen.

De aanleiding was niet leuk.

Maar het was heel leuk om te doen.

Het bepaalde me ook bij de tekortkomingen

die er zijn in de zorg voor ouderen.

Door de tv uitzending werd ik door veel mensen

aangesproken met hun specifieke problemen.

Zelf hielden we onze zorguren.

Maar ik hield er ook het idee aan over dat 

het heel belangrijk is om ook 

goed te kijken naar m'n eigen

oude dag. (Oei)

Zo zoek ik naar een gelijkvloerse woning.

En ik hoef natuurlijk niet uit te leggen

dat dat zoeken naar een speld in de hooiberg is.

Dat mantelzorgen beheerst echt mijn hele leven.

En af en toe kan ik er hier op dit blog heerlijk

over mopperen. 

Maar ik ben niet zielig hoor!

Ik hou alleen goed mijn grenzen in de gaten.

Ik zie zoveel mensen die geestelijk

of lichamelijk er onder door gaan aan die zorg.

En ik moet toegeven:

mijn moeder ziet de hele dag in mijn hoofd.

Ook als ik daar fysiek niet ben.

Kijk dit is niet het eerste jaar dat ik dit doe.

Toevallig las ik in een tien jaar oud dagboek

dat dingen die vandaag spelen

toen ook al aan de orde waren.

Ik doe dit 24 uur per dag, 7 dagen per week,

365 dagen per jaar.

Ik deed het op een gebroken been,

met een gezwachtelde arm,

met een teiltje naast me omdat m'n maag omdraaide

vanwege de bronchitis. 

"Is het nog vrijwillig", vroeg Tijs van de Brink 

in die tv opname.

Nee, natuurlijk niet.

Ik kan haar natuurlijk ook niet laten zitten! 

Ik breide een prachtige sjaal.

Pakte tot m'n grote geluk het schilderen weer op.

(Nee, hij is nog niet af. En oh, ik ben

maar een echte 

zondagschilder hoor!) 

Bovendien nam ik me heilig voor om

deze sjaal af te breien.

Toen kwam die hele hete week.

Weg goede voornemens! 

Ben nu weer bezig met het afmaken.

Aan goede voornemens doe ik trouwens niet! 

Ik doe iedere dag mijn best.

Een veilige jaarwisseling.

En de beste wensen voor het nieuwe jaar. 

In de mottenballen.

Vorige keer vertelde ik al dat

quilt Fleur

even in de mottenballen verdwijnt.

Het 4e pakket zag er zo leuk uit.

Allerlei lieve stofjes.

Moeilijk om er niet direct aan te beginnen.

Maar voor nu hou ik het bij de mandjes.

Zo'n mandje is zo gemaakt.

En geeft het idee dat ik nog wat doe.

Aan m'n hobby''s dan he?

Verder heb ik het gewoon razend druk.

Nou kun je jezelf ook druk maken.

Maar er is wel heel veel wat ik

op mag ruimen.

Iedereen lijkt te denken:

"Anny doet het wel!"

En dat valt toch tegen.

Het voelt als een vreselijke heks,

maar ik ben niet overal goed voor.

Niet lachen hoor! 

De oude mevrouw is al aan haar tweede kerstboom

bezig.

De eerste viel dramatisch uit.

Er zat geen naald meer aan.

Dus Anny naar het tuincentrum dinsdagochtend.

Er was geen kip!

Ze wilden dat ik het volle pond zou betalen

voor een boom die over een paar uur niks meer waard zou zijn.

Tja,ik ben niet voor niks ondernemersdochter!

Dus na wat heen en weer geschuif

ging de boom voor de helft van de prijs mee.

Nu maar hopen dat deze boom Nieuwjaar haalt.

Want omi stookt of dat het buiten min 20 is.

Ik moest dus ook nog een boom afhalen 

en

weer optuigen.

De oude mevrouw heeft inmiddels een traplift.

Ook dat voelt als gekkenwerk.

Want ermee leren omgaan is nog niet zo snel geleerd.

Gelukkig kan ze heel wrange grapjes maken.

En roepen we in koor als mensen die dit horen

wat bedenkelijk kijken:

"Onkosten op het sterfhuis!"

Ik zie dat het al 10 over half een is.

Ik moet nog een strijk meenemen naar moeders huis.

Waar ik overigens net vandaan kom, die ik

eerst nog moet strijken,

Daarna moet er nog gekookt.

En in het huis opgeruimd.

Het water in omi's badkamer stond tot aan de deur.

Ja hoor, Anny doet het wel! 

Wie er uit de mottenballen mocht

was de 

Scandinavian Christmasquilt van Lynette Anderson.

Ieder jaar in december mag ie eventjes

stralen.

Het is zo'n leuke quilt om te maken. 

En gezellig om er lekker onder weg te kruipen

als het werk gedaan is.

Ik ga strijken,

want anders zijn er geen theedoeken 

om af te drogen! 

Klein geluk.

Het wordt hoog tijd om een wat van me te laten horen!

Mijn vorige blogje 

was alweer 2 weken geleden.

En ik moest toch de laptop erbij pakken

omdat ik een rokje 

moest bestellen voor de oude mevrouw.

Bloggen op de laptop

gaat toch het gemakkelijkst! 

Nog steeds ben ik erg druk met de mantelzorg.

Toch waak ik ervoor om niet over

mijn grenzen heen te gaan.

Ooit heel lang geleden had ik al eens een

burnout.

En ik hoef dat echt geen tweede keer.

Toen noemden we het ook nog niet zo.

Ik verdedig dus mijn grenzen
misschien wel een beetje te fanatiek.

Wat ik er vooral van leerde is dat
je het kleine geluk
niet moet overslaan.

Dat kleine geluk is voor iedereen anders.

Voor mij is dat even tekenen,
een lapje aan elkaar zetten,
toch dat stekje uit de tuin verpoten,
ook al denk je wat een werk!

Schepje halen, lapjes snijden,
tekenspullen voor da dag halen.

Een halfuurtje eerder naar bed met een
gezellig boek.

Zo lukte het om een sliert mandjes aan elkaar
te zetten.

Er ligt nog zeker een stapel van
40 kant en klare mandjes.

En heel veel setjes liggen gesneden en wel klaar.

Ik maakte zelf 4 nieuwe mandjes de
afgelopen week.

De kerstboom staat.

Nee, ik hoef er niet het halve huis voor te verzetten!

Vroeger thuis hadden we altijd een
gigantische boom.
De stoelen moesten opzij.
Er werd een deur afgesloten.
En mijn moeder, die altijd bang was dat het gevaarte
om zou vallen, bond die boom met een touwtje
aan de deurknop.

"Niet aan de deur! Denk om de kerstboom!"

heeft zo'n indruk achtergelaten
dat ik ervoor pas om
zoiets ook te proberen.

Trouwens, de hele versiering past in 1 schoenendoos.

Wat ik ook nog deed:
een halfuurtje schilderen.

Soms is dat ook gewoon genoeg.
Af en toe kost het tijd om na te denken
hoe het nu verder gaat....

Nog een nieuwtje:
ik zit tegenwoordig op Instagram.

Lange tijd wist ik Facebook
buiten de deur te houden.

Maar dan komt de dag
dat het zonder Whats App lastig wordt.

Dan ook maar naar Insta.

Veel mensen die ik volgde op hun blog doen dat
allang niet meer.
En nu vind ik iedereen weer terug.

Toch wel handig.

Op
@rafelsenrozen
kun je me vinden.

Rood - wit.

Het ruikt heerlijk in het huis van de oude mevrouw.

Vandaag bakte ik een echte Engelse kerstcake.

Daarvoor had ik gisteravond bijna 

anderhalve kilo gedroogd fruit

te week gezet

in port en sinaasappelsap.

Ik was wat laat.

Want het kan wel 3 maanden voor Kerst.

Het baksel is goed gelukt.

Maar de foto'sdie ik van mijn telefoon naar 

de laptop stuurde zijn ergens zoek geraakt. 

Nu gaan we hem nog een paar weekjes

regelmatig een slokje port voeren.

Zodat we iedereen met Kerstmis

zo onder de tafel kunnen

werken.

Volgens de jongens in de plaatselijke 

notenkraam dan,

waar ik al het fruit haalde.

Alleen al bij het idee werden zij heel vrolijk! 

Wat was het koud vorige week.

Vooral 's morgens vroeg als ik met

de hondjes

ging lopen.

Ik kreeg zo'n zin in Kerstmis en gezelligheid.

Aan lichtjes in huis.

En rood - wit.

En laat ik nu nog een hele leuke 

rood - wit quilt

in

huis hebben.

Puck laat hem wel even zien.

Waarom gaan honden en poezen toch altijd op je werk zitten? 

Stapels mandjes zijn er al klaar.

Een gemiddelde supermarkt heeft er minder.

Ligt al tijden in de kast.

Die mandjes maakte ik vooral op de 

Westlandse Bee.

Vroeger was die 1 keer per maand 's avonds.

Maar tegenwoordig

is het 's morgens omdat alle deelneemsters 

steeds ouder worden en 's avonds liever 

niet de deur uit gaan.

En 's ochtends komt mij heel slecht uit.

Ze denken er vast dat ik nooit meer kom.

Gezellig mandjes aan elkaar zetten.

Maar hoe moet het dan met de Fleurtje-quilt

Oh, zoiets is altijd goed voor een schuldgevoel.

Ik was nog wel zo van plan om hem

elke maand op tijd af te hebben.

IECH.

Voorlopig hou ik het even bij de mandjes.

De oude mevrouw loopt weer wat beter.

Achteraf weten we nu dat ze een

gescheurde meniscus had.

Gewoon slijtage.

Maar vanmiddag zag ik haar ineens

door de kamer lopen zonder rollator...

Oef, niks zeggen! 

Anders valt ze nog! 

Dus wie weet krijg ik het weer wat rustiger 

en komt er meer ruimte voor mezelf. 

Even rust.

Ziet dat er niet super uit? 

De zee bij Ter Heyde

vorig week dinsdag

toen het zulk mooi weer was.

Hoewel het maar 6 km is tot de kust

ga ik maar heel weinig naar zee.

Veel te weinig.

Het is ook wel zo dat ik liever niet alleen ga.

Dat voelt niet veilig. 

Hoe kwam ik daar ineens?

Wel de oude mevrouw kreeg 

respijtzorg.

Daar in dat kustdorpje.

In een stokoud verzorgingshuis.

Die respijtzorg is nog in de pilotfase.

En nog niet door het hele land beschikbaar.

Hier in Westland wel.

En het was even een uitkomst omdat ik die 

zorg echt niet meer aankon.

Nu gaat het lopen weer wat beter en is moeders weer thuis.

Ze is heel goed verzorgd daar in Strandgoed.

Maar is toch wel blij dat ze nu weer thuis is.

De verzorging vraagt nog steeds behoorlijk  

wat tijd.

Dus quilt Fleurtje zit een beetje in het verdomhoekje.

Ik probeer af en toe een hexjesbloemetje te maken.

Maar ik loop nu al lekker achter.

Deze week komt deel 3 alweer.

Ik heb er wel een superblikje voor.

De koekjes kwamen uit Engeland.

"Brexitkoekjes"

zei de Engelse familie.

Verder doen we niet aan politiek.

Niet op het blog.

En verder ook niet.

De meningsverschillen zijn daarvoor te groot. 

En even rust...

is er ook niet bij.

Het is 11 over 9 's avonds.

De droger is klaar,

De wasmachine heeft een nieuwe lading was klaar.

De grijze bak moet nog naar buiten.

De administratie moet nog.

En lekker hoor:

Lizzy springt een plant uit de vensterbank. 

Even rust....

Waar  is de stoffer en blik? 

Een roerige week.

Die roerige dag van vorige week 

ging over in een hectische

week.

 Er was echt geen tijd voor een blogje.

Die val van de oude mevrouw

viel achteraf helemaal niet mee!

Ze bracht de nacht zelfs gedeeltelijk

op een salontafel door.

Eerlijk gezegd vind ik het wel 

.een opruiende krantenkop.

102 jarige ligt nacht op salontafel! 

Zo is het momenteel in Nederland met de zorg gesteld.

Er zijn geen opvangbedden meer.

Omdat er geen verzorgingshuizen meer zijn.

De huisartsenpost zat met de handen in het haar.

De huisarts wist geen raad.

Er zijn nauwelijks crisisbedden in Westland.

Dus werd het een weekje aanmodderen.

Nu is er even lucht.

En nu niet zeggen dat ik niks heb proberen te regelen.

Ik ben al anderhalf jaar bezig met 

langdurige zorg regelen.

En zelf heb ik zoals je wel weet

een krakkemikkige gezondheid.

Even uitblazen met een Fleurtje bloem.

O,o, ik was nog wel zo van plan om 

met Fleur niet achter te gaan lopen!

Maar nood breekt wet.

Ik kom even bij met koffie en een kaarsje.

Het is weer gezellig in huis.

Buiten waait het stevig.

Tot grote vreugde van Puck die niets anders doet 

dan blaadjes vangen in de tuin,

terwijl Liz het allemaal een beetje aankijkt.

Die jeugd van tegenwoordig toch.