27 Mart 2015, Cuma günü ve sonrasını takip eden günlerde yüksek ateş oldu Yağmur'da. Sebebi cumayı takip eden pazartesi günü ortaya çıktı. Doktor el-ayak hastalığı dedi. Yüksek ateş, halsizlik, el ve ayaklarda kırmızı döküntüler. Ağızda da çıkma ihtimali varmış, Yağmur'da olmadı. Beş günlük raporla bu hafta okula gitmedi. İyileşme imaresi olarak bugün "anne beni okula gönder" diye peşimden dolaştı. Bu hastalığı da tanıdık. Damla'ya geçti mi? kuluçka döneminde mi? bilemiyoruz. Yaşayıp, göreceğiz.
Velhasıl evde anne ördek (ben) peşimde iki yavru ördekle tüm işleri beraber yapar, yatar, kalkar, yer, içer olduk. Hastalık dolayısıyla evden çıkamayınca, tüm oyunlarda bitince... birbirimize sardık. Güldük, kızdık, ağladık, kovaladık, öptük, kokladık birbirimizi.
"Yağmur çok sıkıldı evde" dedim ya fotoğraf çekti durdu. Hoş oldu, ben sevdim. Habersiz fotoğraflar hep hoşuma gider ♥
Anne dedi(m), öpücük oldu geldi.
"Anne" duyalı çok oldu kızlarımdan,
"anne" demeyeli çok oldu. Yetti! (mi?)
Her ebeveyn yapmaz mı? Ayaklarıyla kaldırır yukarı, uçurur sözüm ona çocuğu. Bizde
"uçtu, uçtu Damla uçtu". Vaktiyle Yağmur'a da yaptım tabi, başı kel değil ya!
Ve vaktiyle bize de yaptılar, başımız kel değil ya!