Χρόνε τρέξε!!

Βλέπω το νησί.
Ποιο νησί??
Τη Σπιναλόγκα!!
Είμαι τυλιγμένη με την κουβέρτα του που μου φαίνεται ότι μυρίζει λίγο κολώνια.
Τρώω την σοκολάτα που μου αγόρασε χτες και του είπα ότι δεν ήταν αυτή που ήθελα.
Μπήκα σπίτι αργά το απόγευμα πια, γιατί φρόντισα να έχω διάφορα να κάνω για να μην έρθω σπίτι νωρίς και με πιάσει η κατάθλιψη. Μα κάποτε έπρεπε να γυρίσω σπίτι.
Και το βρήκα έρημο, σκοτεινό και παγωμένο. Φταίει κι αυτό το ψιλόβροχο όλη μέρα.
Έκανα ένα μπάνιο στα γρήγορα και κάθομαι στον καναπέ με τα μαλλιά ανακατεμένα και αχτένιστα χωρίς να με νοιάζει. Ούτε και την κρέμα σώματος μου που μου έφερε δώρο έβαλα, έτσι δεν μυρίζω καρύδα όπως κάθε βράδυ.
Έφτιαξα φαγητό για έναν. Και τι φαγητό, μακαρόνια. Σκέτα, με τυρί και ριγάνη. Δεν έκανα σάλτσα,βαρέθηκα.
Ούτε δουλειές έκανα. Τα ρούχα στην απλώστρα έχουν στεγνώσει και θέλουν μάζεμα, το κρεβάτι είναι κακοστρωμένο,η ανακύκλωση πρέπει να κατεβεί κάτω στους κάδους.
Ούτε τρεις ώρες δεν πέρασαν από την στιγμή που μπήκα σπίτι.
Όσο σκέφτομαι ότι θα κοιμηθώ σε αυτό το άδειο κρεβάτι ολομόναχη...
Μα ποιος θα με ξυπνήσει όταν αποκοιμηθώ (πράγμα σίγουρο!) για να πάω στο κρεβάτι?
Μήπως να κοιμηθώ στον καναπέ και να μείνω εδώ?
Ποιος θα μου φέρει τα cornflakes μου το πρωί?
Γάλα ευτυχώς θυμήθηκα να αγοράσω. Από το περίπτερο στο τελευταίο στρίψιμο πριν το σπίτι μου. Ασχέτως ότι διέσχισα ολόκληρη την Λευκωσία το απόγευμα.
Την μπουκάλα του νερού μου την άλλαξε χτες το βράδυ. Ευτυχώς.

Δεν το περίμενα ότι θα ένιωθα τόσο έντονα την απουσία του.

Μου λείπει. Γερμανία πήγε, για ταξίδι επαγγελματικό.
3 τζιαι πόψε...!
Όπως τα αγόρια στον στρατό!!

Η εξήγηση του ονείρου

Προχτές το βράδυ έβλεπα στον ύπνο μου ότι κρατούσα ένα μωρό,βρέφος στα χέρια μου. Ξύπνησα,πήγα δουλειά και πήρα την γιαγιά μου τηλέφωνο. Η....ετυμηγορία ήταν "κορούα μου, θα περάσεις λαχτάρα και θα στενοχωρεθείς". Πριν το μεσημέρι σχεδόν να έρθω σε σύγκρουση με την μαστόρισσα αλλά τελικά τα κατάφερα να μην τσακωθώ. Θεώρησα ότι αυτή ήταν η λαχτάρα...

Έρχομαι σπίτι, βρίσκω τον άντρα μου να ψάχνει τις μαγειρικές του περιβόητου thermomix για να μαγειρέψει αυτός το βράδυ. Είχαμε επέτειο (κάθε μήνα εμείς γιορτάζουμε επέτειο!) και είπαμε να οργανώσουμε ρομαντικό δείπνο.
Πού να ήξερα...

Μετά το μεσημεριανό φαγητό μου είπε ότι θα πήγαινε σε κάτι πελάτες του που τους ξέρω κι εγώ και μου είπε να με πάρει μαζί του για παρέα. Πήγαμε, ήπιαμε και τον καφέ μας, ήταν και ωραία μέρα έξω...Φεύγουμε και ενώ επιστρέφαμε μου λέει πάμε να σε κεράσω ένα φρέσκο χυμό? Πήραμε και τους χυμούς μας, φράουλα-μπανάνα και επιστρέψαμε εγώ στο σπίτι κι αυτός στη δουλειά. Ήταν όλα πολύ ωραία, είχα καλή διάθεση και είπα να πάω γυμναστική. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, σταματώ στο βενζινάδικο, κατεβαίνω, πληρώνω και συνεχίζω το δρόμο μου. Οπότε βλέπω ότι είχα αναπάντητη από τον άντρα μου. Τον παίρνω πίσω...

-Αγάπη με πήρες τηλέφωνο?
-Ναι...πάω στο...Απολλώνειο.
Αυτά τα είπε βήχοντας και ασθμαίνοντας κι εγώ να μην πολυκαταλαβαίνω τι λέει.
-Στο νοσοκομείο??Τι έγινε? Γιατί δεν μπορώ να σε ακούσω καλά?
-Αγάπη δεν αναπνέω...............
Και κλείνει.

Ήμουν κάπου στο κέντρο της Λευκωσίας, με τρομερή κίνηση.
Δεν ξέρω πώς οδήγησα, δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν,δεν ξέρω πόση ώρα έκανα να φτάσω.

Τελικά δεν πήγε στο Απολλώνειο γιατί ήταν πολύ μακριά, μπήκε στο πρώτο νοσοκομείο που βρήκε ευτυχώς. Τον βρήκα μέσα στους γιατρούς, ιδρωμένο, κατακόκκινο, μη μπορώντας να πάρει ανάσα.
Πρέπει να φαινόμουν τόσο τρομαγμένη που αντί να του κρατώ εγώ το χέρι, κρατούσε αυτός το δικό μου. Με σύστησε και στον γιατρό...."Γιατρέ, από εδώ η......αρραβωνιαστικιά μου." Μέσα στην σύγχυση μου, μου ήρθε γέλιο. Πότε αρραβωνιαστήκαμε και δεν το ξέρω? Μετά μου είπε τι να με ονόμαζε? Η φιλενάδα του?
Μας είπε ο γιατρός ότι ήταν ασθματικό επεισόδιο (ασχέτως αν δεν έχει άσθμα, έχει κάποια αναπνευστική ευαισθησία και το ξανάπαθε παλιότερα όταν εισέπνευσε κάτι που τον πείραξε) και τον κράτησαν μέσα το βράδυ για προληπτικούς λόγους. Του έβαλαν μάσκες και ορούς και τα συναφή.
Ένιωθα σαν να είμαι σε άλλη διάσταση. Μου έδωσαν να συμπληρώσω τα στοιχεία του και δεν ξέρω πώς κατάφερα να θυμηθώ το όνομα του και την ημερομηνία γέννησης. Διαπίστωσα ότι δεν ξέρω το σταθερό τηλέφωνο του πατρικού του, ούτε της δουλειάς, ούτε θυμάμαι τον ταχυδρομικό κώδικα του σπιτιού μας. Πάλι καλά που θυμήθηκα την όδο να λέτε!
Έβαλα και το όνομα μου και όταν τον ρώτησα τι να βάλω στο κουτάκι "συγγένεια με τον ασθενή" , μου είπε με τον πιο φυσικό τρόπο...."αρραβωνιαστικιά". Μην αρχίσετε τα συγχαρητήρια, μέχρι να δούμε δακτυλίδι και κανονική πρόταση, δεν είμαστε τίποτα τέτοιο!
Έκατσα μαζί του ως τα μεσάνυχτα και μετά με ανάγκασε να πάω σπίτι. Δεν ήθελα να φύγω. Έφτασα σε ένα φούρνο, πήρα κάτι να φάω και όταν μπήκα στο αυτοκίνητο αντί να γυρίσω σπίτι, πήγα πίσω στο νοσοκομείο. Γέλασε όταν με είδε να επιστρέφω. Φάγαμε μαζί και μετά με έδιωξε οριστικά. "Πήγαινε να απλώσεις στην κρεβατάρα μας, απόψε είναι όλη δική σου", μου είπε, πρόσθεσε "και χρόνια μας πολλά" και με έδιωξε από το κρεβάτι του νοσοκομείου.
Ήρθα σπίτι, έρημο, παγωμένο και σκοτεινό. Ξάπλωσα σε μια γωνίτσα του κρεβατιού και υποτίθεται κοιμήθηκα. Το πρωί πήγα στο νοσοκομείο, ο άντρας μου ήταν μια χαρά. Οι νοσοκόμες μου είπαν ότι πιο ήσυχο και καλοδιάθετο ασθενή δεν είχαν ποτέ! Ήρθαμε σπίτι και εδώ και ώρες, έχω τόση υπερένταση που είναι αδύνατον να κάτσω. Έβαλα τρία πλυντήρια, πήγα το αυτοκίνητο για πλύσιμο, έτριψα την κουζίνα, καθάρισα μπάνιο και τουαλέτα. Τώρα θα πάω να μαγειρέψω. Και απορώ πότε θα τεζάρω.

Και, τόσο απλά, εξηγήθηκε το όνειρο!

Αν το έβρετε

Φακκούν μου οι συγκεντρωτικοί άνθρωποι.
Φακκούν μου τζείνοι που θέλουν να γίνονται τα πάντα με τον δικό τους τρόπο αλλιώς έννεν σωστά.
Φακκούν μου τζείνοι που επιδιώκουν να φαίνονται ότι εν τζείνοι που κάμνουν όλη τη δουλειά.
Φακκούν μου τζείνοι που μουρμουρούν συνέχεια ότι οι προϊστάμενοι τους εν αναγνωρίζουν τη δουλειά που κάμνουν τζιαι μετά οι ίδιοι εν αναγνωρίζουν τη δουλειά που κάμνουν οι υφιστάμενοι τους.
Φακκούν μου τζείνοι που ποτέ έννεν ευχαριστημένοι με τίποτε.
Φακκούν μου τζείνοι που με βάλλουν να γράφω και να ξαναγράφω μιαν γέρημη επιστολή διορθώνοντας κάθε φορά ένα κόμμα, ένα "και" και άλλα μη ουσιώδη πράματα.
Φακκούν μου τζείνοι που επειδή εν έχουν ζωή μετά τη δουλειά εν σεβούνται τη δική μου.
Φακκούν μου τζείνοι που θωρούν σενάρια συνομωσίας συνέχεια και ψουψουρούν στο τηλέφωνο και πίσω που την πλάτη μου.
Φακκούν μου τζείνοι που έννεν ευχαριστημένοι με τον παχουλότατο μισθό τους τζιαι θέλουν πιο πολλά.
Φακκούν μου τζείνοι που ούλλη μέρα τρων μου τη μέρα μου να χουμίζονται για τα τεράστια έργα τους και να παραπονιούνται για "τις αδικίες" που τους κάμνουν ούλλοι (λόγω συμφερόντων) και μετά να απαιτούν να μείνω πιο άργα για να τελειώσω τις δουλειές που δεν με άφηκαν να προλάβω να κάμω.
Φακκούν μου τζείνοι που τα δικά τους καθήκοντα εν δύσκολα, περίπλοκα και απαιτούν σκέψη ενώ τα δικά μου πάντα εν απλά και 5 λεπτά δουλειά.
Φακκούν μου τζείνοι που εν με σέβονται και έρκουνται και μιλούν μου (επανειλημμένα!) ενώ θωρούν ότι μιλώ (για δουλειά) στο τηλέφωνο ή ότι είμαι συγκεντρωμένη σε κάτι ενώ όταν πάω εγώ να τους μιλήσω ΠΟΤΕ δεν ακούν και πρέπει να επαναλαμβάνω σαν μαλάκας την ερώτηση.
Φακκούν μου τζείνοι που δεν δέχονται ποτέ ότι μπορεί κάποιος να έχει μιαν καλύτερη ιδέα ή ότι μπορεί να διαφωνήσεις μαζί τους.
Φακκούν μου τζείνοι που πιάνουν όλα τα μπράβο για τη δουλειά που έκαμες εσύ και εν αννοίουν το στόμα τους να πουν την αλήθεια.

Άτε, αν το έβρετε ποια μου φακκά!!!!