Λοιπόν, ποιος είχε πρώτος αυτή την ιδέα και πού το πρωτοδιάβασα? Δεν θυμάμαι αλλά όπως και να έχει, να η λίστα μου με τα συν και πλην του...."μπλογκάρειν"!
Λοιπόν....
Στα δικά μου θετικά πρώτο κατατάσσεται η ψυχοθεραπεία που μου προσφέρει το γράψιμο. Το είπα 100 φορές και όσοι με διάβαζαν από την αρχή, ξέρουν ότι άρχισα να γράφω για να λυτρωθώ από τις σκέψεις που με βασάνιζαν τότε. Έστω κι αν δεν είχα πάντα τις απαντήσεις που ήθελα, και μόνο που έγραφα τις μαύρες σκέψεις μου, έβγαζα την πικρία και τα νεύρα μου, ήταν σαν να ξαλάφρωνα. Και κυρίως διότι έγραφα ανώνυμα με βοηθούσε πολύ.
Σε συνέχεια αυτού, θα έλεγα ότι θετικότατο ήταν ότι διαπίστωσα πως όλοι λίγο πολύ έχουμε τα ίδια προβλήματα, περάσαμε από παρόμοιες καταστάσεις. Και μόνη της αυτή η διαπίστωση αλλά και σε συνδυασμό με τα λόγια παρηγοριάς που ουκ ολίγες φορές μου γράψατε....ήταν σαν να είχα την συμπόνια που χρειαζόμουν! Ακόμη και το να μοιραστώ την χαρά μου με έκανε να νιώθω υπέροχα!
Επίσης στα θετικά βάζω και τις διάφορες γνώσεις που απέκτησα διαβάζοντας διάφορα από τα μπλογκς σας. Λίγο οι έρευνες της Μάνας, λίγο όλα αυτά τα "Όϊ λαομόν" που γράφει ο Ινβίκτους, λίγο τα περί ψυχής του Διάσπορου (να μην σας απαριθμίσω όλους-από όλους κάτι κέρδισα σε γνώσεις)....διευρύνθηκαν οι γνώσεις μου και έκαναν το μυαλό μου να σκεφτεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους! Και αυτό έγινε με διασκεδαστικότατο τρόπο και χωρίς καμιά πίεση. Ακόμα κι όταν θέλω να ενημερωθώ για κάτι, μπορώ να βρω τις απαντήσεις στα μπλογκς.
Δεν θα μπορούσα να μην κατατάξω στα θετικά τους 2-3 ανθρώπους που γνώρισα από κοντά και έγιναν φίλοι. Φίλοι πολύτιμοι που θα τους έχω στην καρδιά μου. Όλοι εσείς που γνώρισα προσωπικά αλλά και εσείς που σας νιώθω φίλους χωρίς να σας γνωρίσω από κοντά ξέρετε σκέψεις και βιώματα μου που πολλοί άλλοι στη ζωή μου δεν ξέρουν.
Στα συν αυτής της ιστορίας οπωσδήποτε μπαίνει και η χαρά που μου προσφέρει γενικά το γράψιμο, η δημιουργία. Δεν μπορώ ούτε να ζωγραφίσω, ούτε να τραγουδήσω, ούτε να σκαλίσω αγάλματα. Να γράφω όμως το απολαμβάνω!!
10 συν θα βάλω στην απόλαυση που νιώθω όταν διαβάζω πολλούς από εσάς. Είναι μια μικρή καθημερινή ασχολία να διαβάσω τα μπλογκς σας που με κάνει να ξεκουράζομαι, να γελώ, να συγκινούμαι, να παίρνω ιδέες.
Και τώρα τα αρνητικά....
Δυστυχώς στα μπλογκς δεν είναι αλήθεια ότι μπορείς να πεις τις σκέψεις και την γνώμη σου "ελεύθερα". Οκ, δεν σε κρατά κανένας από το τι να γράψεις αλλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένος/η για το τι θα ακούσεις μετά. Το να γράψεις την γνώμη σου και να σε βρίσουν για μένα είναι κάτι που πολλές φορές με αποτρέπει στο να πω διάφορα ή να θίξω θέματα που έχουν έντονες διαφωνίες. Έχω γνώμη και μάλιστα ισχυρή και με επιχειρήματα. Δεν την λέω όμως στα μπλογκς γιατί δεν αντέχω να με βρίζουν. Και μόνο που διάβαζα αυτά που γράφονταν στης Μάνας την άλλη φορά συγχιζόμουν. Πολλές φορές τρομάξα με τον φανατισμό ορισμένων.
Αρνητικό είναι τελικά το γεγονός ότι άρχισα τελικά να σκέφτομαι τι να γράψω και πώς να το γράψω γιατί με τον καιρό δημιουργήθηκε η εικόνα στο μυαλό μου ότι με ξέρετε και θα με κρίνετε.
Σε συνέχεια του πιο πάνω θα έλεγα ότι στα πλην πρέπει να βάλω την σύγχιση που νιώθω κάθε φορά που θα γράψω κάτι και θα καταλάβω από τα σχόλια ότι αλλιώς ερμηνεύτηκε. Χωρίς να φταίω εγώ (που τα γράφω όπως μου έρχονται τις περισσότερες φορές) και χωρίς να φταίτε εσείς (που δεν είναι δυνατόν να είσαστε στο κεφάλι μου να ξέρετε ακριβώς τι εννοώ) δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις. Πολλές φορές θα γράψω έναν προβληματισμό μου αυθόρμητα, έντονα, όπως τον νιώθω την στιγμή εκείνη και στο τέλος μπορεί να μεγαλοποιηθεί και να γίνει χειρότερος!!
Αρνητικότατο θεωρώ τον φόβο που έχω (ειδικά τώρα τελευταία) ότι θα ανακαλύψουν αυτό το μπλογκ οι δικοί μου. Δεν θέλω κανένας να πληγωθεί, ειδικά αχρείαστα και αυτός ο φόβος με καλουπώνει αφάνταστα!!
Επίσης....στα πλην βάζω ότι δεν προλάβαινω πολλές φορές να διαβάσω όλα όσα θέλω! Ειδικά τον Ινβίκτους δεν τον προλαβαίνω με ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!!
Τέλος θα σας πω ότι αυτό που γίνεται τον τελευταίο περίπου χρόνο με μένα είναι ότι, ναι μεν ελάττωσα την τηλεόραση που το θεωρώ θετικό αλλά επίσης σταμάτησα να διαβάζω βιβλία! Αυτό είναι θετικό ή αρνητικό? Ή ουδέτερο?
Η ζυγαριά μου γέρνει προς τα θετικά και αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Όταν θα γέρνει προς τα αρνητικά, απλά θα βάλω μια μεγάλη τελεία και δεν θα ασχολούμαι. Και πιστεύω για όλους αυτό θα έπρεπε να ισχύει!
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Σκόρπιες σκέψεις
Σκέφτομαι και κάνω τόσα πολλά ταυτόχρονα που δεν προλαβαίνω να γράψω.
Μόλις που προλαβαίνω να σας διαβάσω.
Κι επειδή δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου συγυρισμένες, σε μια σειρά για να γράψω κάτι που να έχει συνοχή, σας τα γράφω όπως μου έρθουν:
1. Φοβάμαι όταν βλέπω ρατσιστές. Λυπήθηκα πραγματικά με αυτά που είδα που έγιναν στη Λάρνακα. Φοβήθηκα που είδα ότι δεν είναι παιδιά των σχολείων που κάνουν καβγάδες αλλά μεγάλοι, νέοι ανθρώποι που πιθανόν να έχουν και μόρφωση. Περισσότερο βέβαια φοβάμαι με αυτούς που χαίρονται με αυτά τα επεισόδια.
2. Ανησυχώ για τους αγράμματους και αδαείς αυτού του τόπου και συγκεκριμένα δημοσιογράφο μεγάλου καναλιού που είπε "Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν συνεισφέρουν τίποτα στο ταμείο κοινωνικών ασφαλίσεων". Να σας στείλω το φύλλο μισθοδοσίας μου?
3. Προβληματίζομαι όταν με ρωτούν κατάμουτρα αν πήρα τη δουλειά μου με μέσο και πόσα είναι ο μισθός μου. Το θεωρώ τεράστια αγένεια αλλά έχω αρχίσει να συνηθίζω.
4. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όταν κάποιος έχει αντίθετη πολιτική/φιλοσοφική/ποδοσφαιρική/μουσική/γευστική απόψη από μένα, δεν πρόκειται ποτέ να πειστεί με τη λογική των επιχειρημάτων μου. Γι αυτό έπαψα να την λέω σε αυτούς που είναι φανατισμένοι. Ειδικά για κάποιες από αυτές τις κατηγορίες.Το μόνο που βγαίνει είναι να νιώσω άσχημα.
5. Διαπιστώνω ότι μετά από 4 μήνες σχέσης, δεν χορταίνω να τον κοιτάζω, θέλω να είμαι συνέχεια κοντά του και η καρδιά μου φτερουγίζει ακόμα όταν μου λέει ότι με αγαπά. Και μου φαίνεται απίστευτο πως 4 μόνο μήνες πήραν την σχέση μας σε αυτό το επίπεδο χωρίς να το πιέσουμε εμείς. Και ότι τα πάντα είναι αμοιβαία.
6. Λατρεύω τη "ρουτίνα" που καθορίσαμε στη σχέση μας, τις μικρές μας συνήθειες. Η πρώτη καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα. Κάθε Κυριακή πρωί για καφέ στα Starbucks με εφημερίδες και περιοδικά μόνοι μας, χωρίς να λέμε πολλά πολλά, απλά να καθόμαστε παρέα. Όταν περάσουμε κάποιες μέρες με πολλές κοινωνικές εξόδους και υποχρεώσεις, τραβούμε το όριο μας και αποφασίζουμε να περάσουμε και 1-2 μέρες μόνοι μας, ξαπλωμένοι με τις φόρμες μας στο κρεβάτι βλέποντας ταινίες και χαζολογώντας.
7. Νευριάζω που τα όνειρα-εφιάλτες συνεχίζουν. Προχτές έβλεπα ότι ο άλλος μου έγραψε γράμμα ζητώντας μου συγγνώμη. Δεν θέλω τις συγγνώμες του, δεν θέλω να μαθαίνω νέα του, δεν θέλω ούτε να τον δω μπροστά μου.
8. Στενοχωριέμαι που "έχασα" ένα φίλο που βυθίστηκε στα δικά του, στην καθημερινότητα του, στις σκέψεις, στις πράξεις του. Ήταν καινούριος φίλος και μιλούσε στην ψυχή μου και τον ήθελα πιο πολύ στη ζωή μου. Ήταν εκεί στην αλλαγή της ζωής μου και με βοήθησε και επηρέασε πολύ περισσότερο από όσο πιστεύει. Δεν πιστεύω ότι απομακρύνθηκε επίτηδες ή για κάποιο λόγο που έχει να κάνει μαζί μου. Κι αν μαλλώσαμε μερικές φορές, δεν είναι αυτός ο λόγος. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μα μου λείπεις.
9. Ανυπομονώ να κάνω απολογισμό της χρονιάς μα είναι νωρίς ακόμα. Για πρώτη χρονιά ο απολογισμός δεν θα είναι "κάθε πέρσι και καλύτερα".
10. Εκπλήσσομαι ευχάριστα που για πρώτη χρονιά στη ζωή μου (μετά το σχολείο που Χριστούγεννα σήμαιναν διακοπές) που ανυπομονώ για τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο άρχιζα την μουρμούρα από νωρίς για το ότι δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και δεν τα θέλω και μου προκαλούν κατάθλιψη. Ήταν η πίεση που ένιωθα από τους άλλους ότι πρέπει με το ζόρι να νιώθω ευτυχισμένη επειδή είναι Χριστούγεννα!! Φέτος δεν χρειάζομαι πίεση.
11. Τρέμω πως είναι τόση η ευτυχία μου που φοβάμαι μήπως ματιαστώ. Μα δεν μπορώ να την κρύψω ούτε να την αρνηθώ. Νιώθω απίστευτα τυχερή.
Μόλις που προλαβαίνω να σας διαβάσω.
Κι επειδή δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου συγυρισμένες, σε μια σειρά για να γράψω κάτι που να έχει συνοχή, σας τα γράφω όπως μου έρθουν:
1. Φοβάμαι όταν βλέπω ρατσιστές. Λυπήθηκα πραγματικά με αυτά που είδα που έγιναν στη Λάρνακα. Φοβήθηκα που είδα ότι δεν είναι παιδιά των σχολείων που κάνουν καβγάδες αλλά μεγάλοι, νέοι ανθρώποι που πιθανόν να έχουν και μόρφωση. Περισσότερο βέβαια φοβάμαι με αυτούς που χαίρονται με αυτά τα επεισόδια.
2. Ανησυχώ για τους αγράμματους και αδαείς αυτού του τόπου και συγκεκριμένα δημοσιογράφο μεγάλου καναλιού που είπε "Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν συνεισφέρουν τίποτα στο ταμείο κοινωνικών ασφαλίσεων". Να σας στείλω το φύλλο μισθοδοσίας μου?
3. Προβληματίζομαι όταν με ρωτούν κατάμουτρα αν πήρα τη δουλειά μου με μέσο και πόσα είναι ο μισθός μου. Το θεωρώ τεράστια αγένεια αλλά έχω αρχίσει να συνηθίζω.
4. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όταν κάποιος έχει αντίθετη πολιτική/φιλοσοφική/ποδοσφαιρική/μουσική/γευστική απόψη από μένα, δεν πρόκειται ποτέ να πειστεί με τη λογική των επιχειρημάτων μου. Γι αυτό έπαψα να την λέω σε αυτούς που είναι φανατισμένοι. Ειδικά για κάποιες από αυτές τις κατηγορίες.Το μόνο που βγαίνει είναι να νιώσω άσχημα.
5. Διαπιστώνω ότι μετά από 4 μήνες σχέσης, δεν χορταίνω να τον κοιτάζω, θέλω να είμαι συνέχεια κοντά του και η καρδιά μου φτερουγίζει ακόμα όταν μου λέει ότι με αγαπά. Και μου φαίνεται απίστευτο πως 4 μόνο μήνες πήραν την σχέση μας σε αυτό το επίπεδο χωρίς να το πιέσουμε εμείς. Και ότι τα πάντα είναι αμοιβαία.
6. Λατρεύω τη "ρουτίνα" που καθορίσαμε στη σχέση μας, τις μικρές μας συνήθειες. Η πρώτη καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα. Κάθε Κυριακή πρωί για καφέ στα Starbucks με εφημερίδες και περιοδικά μόνοι μας, χωρίς να λέμε πολλά πολλά, απλά να καθόμαστε παρέα. Όταν περάσουμε κάποιες μέρες με πολλές κοινωνικές εξόδους και υποχρεώσεις, τραβούμε το όριο μας και αποφασίζουμε να περάσουμε και 1-2 μέρες μόνοι μας, ξαπλωμένοι με τις φόρμες μας στο κρεβάτι βλέποντας ταινίες και χαζολογώντας.
7. Νευριάζω που τα όνειρα-εφιάλτες συνεχίζουν. Προχτές έβλεπα ότι ο άλλος μου έγραψε γράμμα ζητώντας μου συγγνώμη. Δεν θέλω τις συγγνώμες του, δεν θέλω να μαθαίνω νέα του, δεν θέλω ούτε να τον δω μπροστά μου.
8. Στενοχωριέμαι που "έχασα" ένα φίλο που βυθίστηκε στα δικά του, στην καθημερινότητα του, στις σκέψεις, στις πράξεις του. Ήταν καινούριος φίλος και μιλούσε στην ψυχή μου και τον ήθελα πιο πολύ στη ζωή μου. Ήταν εκεί στην αλλαγή της ζωής μου και με βοήθησε και επηρέασε πολύ περισσότερο από όσο πιστεύει. Δεν πιστεύω ότι απομακρύνθηκε επίτηδες ή για κάποιο λόγο που έχει να κάνει μαζί μου. Κι αν μαλλώσαμε μερικές φορές, δεν είναι αυτός ο λόγος. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μα μου λείπεις.
9. Ανυπομονώ να κάνω απολογισμό της χρονιάς μα είναι νωρίς ακόμα. Για πρώτη χρονιά ο απολογισμός δεν θα είναι "κάθε πέρσι και καλύτερα".
10. Εκπλήσσομαι ευχάριστα που για πρώτη χρονιά στη ζωή μου (μετά το σχολείο που Χριστούγεννα σήμαιναν διακοπές) που ανυπομονώ για τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο άρχιζα την μουρμούρα από νωρίς για το ότι δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και δεν τα θέλω και μου προκαλούν κατάθλιψη. Ήταν η πίεση που ένιωθα από τους άλλους ότι πρέπει με το ζόρι να νιώθω ευτυχισμένη επειδή είναι Χριστούγεννα!! Φέτος δεν χρειάζομαι πίεση.
11. Τρέμω πως είναι τόση η ευτυχία μου που φοβάμαι μήπως ματιαστώ. Μα δεν μπορώ να την κρύψω ούτε να την αρνηθώ. Νιώθω απίστευτα τυχερή.
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Για τη Μαρία
Η Μαρία είναι μόλις 25 χρονών αλλά αγωνίζεται να ζήσει. Χρειάζεται τη βοήθεια μας. Αντιμέτωπη με ένα τεράστιο τέρας, όπως η ίδια λέει, δίνει καθημερινά αγώνα, αφού παλεύει με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Δε χάνει το χαμόγελο της, δε χάνει το κέφι της για ζωή. Όπως κάθε κορίτσι στην ηλικία της ονειρεύεται τη ζωή που έχει μπροστά της. Δεν τα παρατάει, είναι μια μαχητής.
Ο πόνος είναι δυστυχώς η καθημερινή συντροφιά της. Όπως έγραψε στο μπλογκ της, έφτασε στο τελικό στάδιο του πόνου, όπου οι γιατροί της έδωσαν το πράσινο φως για καθημερινή χρήση της
μορφίνης. Δυστυχώς όμως αυτό μειώνει το προσδόκιμο ζωής της, αλλά βελτιώνει σημαντικά την καθημερινότητα της.
Οι επιλογές της αυτή τη στιγμή είναι περιορισμένες. Οι γιατροί λένε ότι για να τα καταφέρει, πρέπει να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα εξιδεικευμένο ιατρικό κέντρο, το Mayo Clinic. Εκεί υπάρχουν ελπίδες να τη βοηθήσουν να έχει μια σταθερότητα και μια ποιότητα στη ζωή της, που τόσο χρειάζεται. Οι γιατροί εδώ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, για τον όγκο που έχει στο κεφάλι, για τον όγκο - αδένωμα στην υπόφυση, ούτε και για τον καρκίνο στην κοιλιά... Σα να μην έφταναν όλα αυτά, την ταλαιπωρεί και μια σπάνια ασθένεια, η Neuro'behcet's disease η οποία επηρεάζει το αμυντικό της σύστημα και καθιστά επικίνδυνη και την πιο απλή λοίμωξη...
Η Μαρία ξέρει πως οι σκέψεις μας είναι μαζί της. Τώρα ας μάθει πως έχει και την έμπρακτη βοήθειά μας. Το κόστος της μετάβασης στην Αμερική είναι τεράστιο και δυσβάστακτο για αυτή και την οικογένεια της. Ας ενισχύσουμε αυτή την οικογένεια οικονομικά, καταθέτοντας χρήματα σε αυτούς τους λογαριασμούς:
1. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς: CY14007042100000000020162227 -
SWIFT NUMBER: CCBKCY2N
2. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120001121054591900 -
SWIFT NUMBER: HEBACY2N
Στο όνομα Μαρία Δημητρίου
Όποιος νιώθει ότι θέλει να επικοινωνήσει με τη Μαρία μπορεί να το κάνει στο email: mariademetriou@ymail.com
Όσοι θέλετε μπορείτε να αντιγράψετε το κείμενο στο μπλογκ σας ή να το κυκλοφορήσετε διαφορετικά, ούτως ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή η υπόθεση της Μαρίας και να κινητοποιηθεί όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος!
Ο πόνος είναι δυστυχώς η καθημερινή συντροφιά της. Όπως έγραψε στο μπλογκ της, έφτασε στο τελικό στάδιο του πόνου, όπου οι γιατροί της έδωσαν το πράσινο φως για καθημερινή χρήση της
μορφίνης. Δυστυχώς όμως αυτό μειώνει το προσδόκιμο ζωής της, αλλά βελτιώνει σημαντικά την καθημερινότητα της.
Οι επιλογές της αυτή τη στιγμή είναι περιορισμένες. Οι γιατροί λένε ότι για να τα καταφέρει, πρέπει να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα εξιδεικευμένο ιατρικό κέντρο, το Mayo Clinic. Εκεί υπάρχουν ελπίδες να τη βοηθήσουν να έχει μια σταθερότητα και μια ποιότητα στη ζωή της, που τόσο χρειάζεται. Οι γιατροί εδώ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, για τον όγκο που έχει στο κεφάλι, για τον όγκο - αδένωμα στην υπόφυση, ούτε και για τον καρκίνο στην κοιλιά... Σα να μην έφταναν όλα αυτά, την ταλαιπωρεί και μια σπάνια ασθένεια, η Neuro'behcet's disease η οποία επηρεάζει το αμυντικό της σύστημα και καθιστά επικίνδυνη και την πιο απλή λοίμωξη...
Η Μαρία ξέρει πως οι σκέψεις μας είναι μαζί της. Τώρα ας μάθει πως έχει και την έμπρακτη βοήθειά μας. Το κόστος της μετάβασης στην Αμερική είναι τεράστιο και δυσβάστακτο για αυτή και την οικογένεια της. Ας ενισχύσουμε αυτή την οικογένεια οικονομικά, καταθέτοντας χρήματα σε αυτούς τους λογαριασμούς:
1. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς: CY14007042100000000020162227 -
SWIFT NUMBER: CCBKCY2N
2. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120001121054591900 -
SWIFT NUMBER: HEBACY2N
Στο όνομα Μαρία Δημητρίου
Όποιος νιώθει ότι θέλει να επικοινωνήσει με τη Μαρία μπορεί να το κάνει στο email: mariademetriou@ymail.com
Όσοι θέλετε μπορείτε να αντιγράψετε το κείμενο στο μπλογκ σας ή να το κυκλοφορήσετε διαφορετικά, ούτως ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή η υπόθεση της Μαρίας και να κινητοποιηθεί όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος!
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)