Πόσο ακόμα!

Συγγνώμη...ότι και να πω είναι πολύ λίγο...ήταν μια τεράστια βλακεία και το ξέρω...πάντα το ήξερα...απο την αρχή...δεν ήθελα να το τραβήξω τόσο...!!!
Αλλά νομίζω ότι είχε έρθει η ώρα να το παραδεχτώ...ότι εγώ κρυβόμουν πίσω απο εκείνο το προφίλ...
Πόσο έχεις θυμώσει άραγε;Όσο δεν πάει και το καταλαβαίνω!
'Μπορεί να μην αγαπάω την Όλγα αλλά αυτό που έκανε δεν θα το έκανα ποτέ!'
Αυτό περίμενα να ακούσω!Όχι ότι δεν το ήξερα...αλλά ποτέ δεν με ένοιαξε αν με αγαπάς ή όχι...εμένα μου αρκούσε το ότι σ'αγαπούσα εγώ...!!!
Ζητάς εξηγήσεις και εγώ τι να σου πω;Προσπαθώ να σου εξηγήσω και δεν καταλαβαίνεις...σου λεω ότι ποτέ σου δεν κατάλαβες!Η απόδειξη;
'Τι θες να πεις;Πως είσαι ερωτευμένη μαζί μου;'
Πλάκα μου κάνεις έτσι;Με κοροιδεύεις;Δηλαδή δεν σε πιστεύω!Τόσο καιρό τι έχεις καταλάβει;Για ποιο λόγο τρέχω απο πίσω σου σαν χαζή μου λες;Για χόμπυ το κάνω;Δεν είσαι χαζός αλλά πάψε να τον παριστάνεις σε θέματα που αφορούν εμένα και όσα αισθάνομαι για εσένα...
'Και πως δεν βρήκες τη δύναμη και τον τρόπο να μου το πεις;'
Εγώ μόνο ξέρω πως ένιωθα που τα κρατούσα μέσα μου...πειράζει που φοβόμουνα την αντίδραση σου;Που δεν ήθελα να πληγωθώ περισσότερο;Φταίω που δεν υπήρξα τολμηρή!
Αλλά μην πεις ότι δεν προσπάθησα...τόσους μήνες πάλευα συνεχώς για να είμαι δίπλα σου,να σου μιλάω,να σου δείξω ότι νοιάζομαι...
Πες μου γιατί τα έκανα όλα αυτά;Γιατί συνέχιζα να θέλω να είμαι δίπλα σου;Επειδή άντεχα τον πόνο;
Άκουμε γαμώτο μια φορά...μια φορά μόνο...προσπάθησε να καταλάβεις...γιατί μου το κάνεις αυτό...πόσο πιο βαθιά να μπει το αγκάθι στην καρδιά;Πόσο;
Πόσο αίμα ακόμα να στάξει;

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!

Καλέ ποιος έκλεισε το φως;Δεν βλέπω τίποτα...Αχ,κουράστηκα να κρατιέμαι απο αυτό το σχοινί...και είναι τόσο λεπτό...με πόνεσαν τα χέρια...χμμ...και αυτό το απέραντο σκοτάδι φαίνεται τόσο δελεαστικό!

Την επόμενη φορά...

Αυτό είμαι σίγουρη ότι θα το θυμάσαι...
Λοιπόν...θυμάσαι το σπασμένο ξύλο απο το κρεβάτι μου που χτυπούσε στον τοίχο...χμμμ...σήμερα το έφτιαξα...!!!
Έτσι την επόμενη φορά που θα έρθεις δεν θα χρειάζεται να ανησυχούμε γι'αυτό...και δεν θα βγει η γειτόνισσα στο μπαλκόνι να φωνάζει 'Όλγααα;'

Να θυμάσαι!

Τις προάλλες θυμήθηκα μια στιγμή μαζί σου και γέλασα σιγανά...
Ήταν την δεύτερη φορά που ήρθες στο σπίτι μου...καθόμασταν στο κρεβάτι και ακουμπούσες την πλάτη σου στον τοίχο...ήμουν στην αγκαλιά σου και ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ώμο σου...ενώ προσπαθούσα να κοιτάω τα μάτια σου...δεν θυμάμαι για ποιο λόγο το ανέφερα αλλά σου είπα για την πρώτη φορά που φιλήθηκα με κάποιον...
Στην δευτέρα γυμνασίου ήταν...εγώ πήγα να τον φιλήσω πεταχτό στα χείλη και αυτός έβαλε γλώσσα και τελικά με έγλυψε στο πιγούνι...μόλις γύρισα σπίτι πήγα κατευθείαν στο μπάνιο και πλύθηκα...!!!
Σηκώθηκα ελαφρά και σε κοίταξα...εσύ με πλησίασες και με έγλυψες στο πιγούνι...'Να πας μετά να πλυθείς',είπες...!
'Εκείνον δεν τον ήθελα',σου απάντησα...!
Εκείνον δεν τον αγάπησα...εκείνον δεν τον ερωτεύτηκα...!!!
Και τελικά έμεινα σε ένα απλό 'Σε θέλω'...τουλάχιστον το να μην λέω πολλά και να μην εκφράζω με γλυκόλογα τα όσα αισθάνομαι είχες πει ότι ήταν κάτι που σου άρεσε!

Να θυμάσαι πως μου έλειψες κι ότι σ' αγαπώ πολύ
Θα 'μαι εδώ κι ας μ' εγκατέλειψες,
θα σε νοιάζομαι ολόκληρη ζωή

Να θυμάσαι πως δε ξέχασα τα γλυκά σου τα φιλιά
Κι αν απ' τη ζωή μου σ' έχασα
θα 'σαι πάντα εδώ, αγάπη μου παλιά.

Μια μέρα γεμάτη χαρά!

I'm so...SO HAPPY...!!!
Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το πρωί δεν ξύπνησα και τόσο καλά...
Ο κλασσικός πόνος στο στομάχι,όπως και χθες,λόγο του άγχους...δεν θέλω να αγχώνομαι απο τώρα αλλά έρχεται απο μόνο του...και βλέπω την καημένη τη μαμά μου να τρελένεται...έτοιμη ήταν με τις βιταμίνες στο χέρι...την λυπάμαι,γιατί όταν με βλέπει έτσι δεν ξέρει τι να κάνει...
Και αυτός ο πόνος άλλο πράγμα...ούτε να φάω δεν με αφήνει...και με ακολουθεί εδώ και τόσα χρόνια... Θυμάμαι τότε στο δημοτικό...με το που αγχωνόμουν για κάτι,με πονούσε η κοιλίτσα μου...πάρτε τηλέφωνο τη μαμά μουυυυ...!!!Και έτρεχε η μαμά μου να δει κάθε φορά τι έπαθα...σε μια απο τις συνεχείς επισκέψεις στο γιατρό...η γιατρός,γυναίκα ήταν,με μάλωσε...γιατί δεν είχα τίποτα και συνέχεια ανησυχούσα τη μαμά μου...Πέρασε πολυς καιρός μέχρι να με ξανα πονέσει η κοιλιά μου...
Αλλά και πάλι...όποτε δεν έχω προλάβει να διαβάσω κάτι και αγχώνομαι...ή με πιάνει ανησυχία για το οτιδήποτε...τα σημεία γύρω απο τα νύχια μου γεμίζουν πληγές απο το να τρωω τα 'πετσάκια',ενώ το στομάχι μου...πονάει αφόρητα!
Ξεκίνησα λοιπόν το πρωί να παω στο φροντιστήριο...μέσα στο άγχος για το ποιους καθηγητές θα συναντήσω...2 ώρες έκθεση και 3 ώρες φυσική...!!!
Αφού έφτασα πάλι με καθυστέρηση(μέχρι τώρα δεν έχω φτάσει ποτέ στην ώρα μου!)...μπαίνω μέσα στην τάξη και βλέπω την καθηγήτρια που είχα και πέρσυ στην έκθεση!Μέσα στην τρελή χαρά εγώ...'Γεια σας',και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά...Πήρα την πρώτη χαρά...αλλά προς το τέλος της έκθεσης άρχισα να ανησυχώ για την φυσική...Γιατί η αλήθεια είναι ότι για αυτή με έκαιγε περισσότερο...!!!
Χτυπάει το κουδούνι...ξανα χτυπάει...και περιμένω τώρα τι θα δω...και έρχεται ο αγαπημένος μου καθηγητής...:P
Βέβαια και εγώ είμαι η αδυναμία του(πέρσυ μου πέταγε μαρκαδόρους!)...κοιτάει μέσα στην τάξη και με το που με βλέπει...κατευθείαν ήρθε να με πειράξει,να μου τσιμπήσει τα μάγουλα...'Και φέτος μαζί!'...Τρελάθηκα απο την χαρά μου...!!!Βλέπω να μένω χωρίς κινητό γιατί φέτος παίζει όντως να μου το σπάσει αν κάνω όπως πέρσυ...!!!
Αν και δεν νομίζω γιατί φέτος κομμένες οι βλακείες...ακόμα και αν χτυπάει το κινητό μου συνέχεια...εγώ θα έχω όλη μου την προσοχή στο μάθημα...αν χρειαστεί θα το κλείνω κιόλας...και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα να πάρω ένα ρολοι για να κοιτάω την ώρα!
Μετά το μάθημα πήγα στο Jumbo...αχ...τόσο όμορφα τετράδια...πήρα και ντοσιέ και στυλούς και απο όλα...και κάτι μανταλάκια-σελιδοδείκτες...:P Εφοδιάστηκα πλήρως!
Ξεκίνησα γεμάτη χαρά να λύνω κάτι ασκήσεις για τα μαθηματικά...συναρτήσεις...αλλά τα βρήκα λίγο σκούρα...:\
Νευρίασα και είπα θα τα αφήσω για πιο μετά...αλλά μετά νευρίασα ακόμα πιο πολύ με τον εαυτό μου...γιατί δεν γίνεται να τα παρατάω τόσο εύκολα...και κάθησα ξανά απο την αρχή...άνοιξα ότι βιβλίο μαθηματικών είχα...κοίταξα ξανά ότι κάναμε πέρσυ...προχώρησα κάπως...αλλά....μμμ...ναι...έχω κάποιες αμφιβολίες για το πόσο σωστές είναι...και δεν τις έκανα και όλες... θα προσπαθήσω όμως λίγο ακόμα πιο μετά...
Και την χαρά όλης της ημέρας ήρθε να συμπληρώσει ένα τηλεφώνημα...!:)

Άραγε θυμάσαι;

Άμα με ρωτήσεις τι έφαγα χθες,θα μου πάρει λίγα λεπτά για να σου απαντήσω...αμα με ρωτήσεις τι έκανα στις διακοπές μου,θα μου πάρει ακόμα πιο πολλά λεπτά...Μην με ρωτήσεις πότε είναι τα γενέθλια της μαμάς μου ή του μπαμπά μου...γιατί δεν θα μπορέσω να σου απαντήσω...άμα μου ζητήσεις τον αριθμό μου,θα πρέπει να περιμένεις να τον δω για να στον πω...γιατί πολύ απλά δεν τον θυμάμαι...!
Ρώτα με καλύτερα για τις στιγμές που περάσαμε μαζί...μπορώ να σου πω τα πάντα...ώρα,ημερομηνία...τι φορούσες,τι φορούσα...ίσως και να μείνεις με το στόμα ανοιχτό...γιατί πράγματι θυμάμαι τα πάντα...
Λες να φταίει το ότι οι στιγμές που ζήσαμε μαζί ήταν ελάχιστες;
Ή το ότι η ανάγκη να σε έχω δίπλα μου με έκανε να φέρνω στην μνήμη μου αυτές τις στιγμές ξανά και ξανά,προσπαθώντας να τις ξαναζήσω έστω μέσα στο μυαλό μου;
Με ρώτησες που θέλω να πάμε...εγώ σου είπα' Όπου θες,δεν έχω πρόβλημα'...'Θα χαρώ πολύ,αν μια φορά μου πεις...θέλω να πάμε εκεί'...νομίζεις με ένοιαζε εμένα το που θα πηγαίναμε;Ποτέ δεν με ένοιαξε...με ένοιαζε απλά το ότι είμασταν μαζί...
Πήγαμε πάνω στα κάστρα...είδαμε τότε και ένα παντρεμένο ζευγάρι που έβγαζε φωτογραφίες...
Γελούσαμε...γιατί είχα πει στους δικούς μου ότι είχα βγει με την κολλητή μου...και μου είπες να περπατάω στο πεζοδρόμιο γιατί αν πάθαινα κάτι μετά τι θα τους έλεγες...μου κρατούσες το χέρι...!!! Κέντρινος Λόφος...τόσο όμορφο μέρος!
Όπως και την προηγούμενη μέρα ζήτησες ένα shark αλλά δεν είχαν και έτσι πήρες ένα redbull...ενώ εγώ πήρα sprite με γρεναδίνη...θυμάμαι μου έδωσες να πιώ λίγο απο το δικό σου...
Θυμάμαι ακόμα να έχω ένα τεράστιο χαμόγελο!
Κάποια στιγμή με κοίταξες στα μάτια και μου είπες 'Θέλεις να είμαστε μαζί;'...τα μάτια μου πρέπει να άστραψαν...σε αγκάλιασα,σε φίλησα...'Ναι!'...θα μπορούσα να πω και τίποτα άλλο;
Ήμουν τόσο χαρούμενη...!!!

Θυμάσαι άραγε τίποτα απο όλα αυτά;

Ξέρεις απο τότε ,με όποιον και αν βγήκα,δεν ξανα πήρα sprite με γρεναδίνη...μέχρι πριν απο μια εβδόμαδα...!

Άλλαξες;

Άσε με να στα πω γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ όλο το βράδυ...σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου...και είναι απο τις στιγμές που θα ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο και να σου τα πω...
Ένας χρόνος έχει περάσει απο τότε που σε γνώρισα...ένας χρόνος...άλλαξα...άλλαξες...κανένας απο τους δυο μας δεν περίμενε σίγουρα να έρθουν τα πράγματα έτσι...
Άκου λοιπόν...δεν ξέρω γιατί αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο σε θαύμαζα...με είχες γοητεύσει τόσο πολύ...στα μάτια μου φαινόσουν απλά υπέροχος...ήσουν τόσο γλυκός...τόσο καλός...νόμιζα ότι ήσουν άτομο που ήξερε τι ήθελε...που πατούσε στη γη...που έκρυβε κάποια ευαισθησία μέσα του...
Περνάει όμως ο καιρός...
Και εσύ μεταμορφώθηκες...
Έγινες ένα ΤΕΡΑΣ...ένας εγωιστής...ένα ψώνιο...ένα ανώριμο πλάσμα...χειρότερο και απο τα αγόρια της ηλικίας μου...που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πότε έκανε τελευταία φορά σεξ...λες και μόνο εκεί βρίσκεις νόημα...που ξέχασε τι θα πει να αγαπά...γιατί μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε...δεν σημαίνει όμως ότι σφραγίζουμε την καρδιά μας...που ξέχασε να σέβεται αυτούς που έχουν αισθήματα...
Άλλαξες;
Ή ποτέ δεν ήσουν πραγματικά αυτό που νόμιζα;
Έκανα τόσο λάθος;
Δεν μπορώ να το πιστέψω...
Εύχομαι να μην συνεχίσεις έτσι...γιατί πολύ λυπάμαι ότι στο τέλος θα μείνεις μόνος σου...!!!

Συγγνώμη που σ'αγάπησα...

21 Αυγούστου 2010

Πέρσυ ήταν...πότε πέρασε ένας χρόνος...21 Αυγούστου 2010...που να ήξερα τότε όλα όσα θα ακολουθούσαν...!
Είχαμε πει απο την προηγούμενη μέρα ότι θα βγαίναμε...σηκώθηκα το πρωί και κατέβηκα στο κέντρο...να κοιτάξω για καμιά καινούρια μπλούζα...!
Μιλούσαμε τότε συνέχεια στο μσν...εκείνη τη μέρα έλαβα και το πρώτο μήνυμα σου στο κινητό μου...'Δεν βρίσκεσαι στον υπολογιστή;'...ενώ εγώ εκείνη την ώρα ετοιμαζόμουν....θα βρισκόμασταν στις 9...
Είχα τόσο άγχος...σαν τώρα θυμάμαι να βγαίνω απο το σπίτι μου...να κοιτάζομαι στον καθρέφτη της οικοδομής...και μετά έξω απο την οικοδομή να ρωτάω την μαμά μου αν ήμουν καλά...
Δεν ήθελα να φτάσω πρώτη στο σημείο συνάντησης μας...περίμενα μερικά λεπτά κρυμμένη στη γωνία...και όταν μου έστειλες μήνυμα άρχισα να περπατάω...και εκεί ήσουν εσύ να με περιμένεις...
Είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά...πρέπει να φαινόμουν τόσο αστεία...
Ντράπηκα τόσο πολύ όταν μπήκαμε στην καφετέρια και σκόνταψα...αλλά εσύ ήσουν εκεί και με κράτησες...
Ένιωθα τόση αμηχανία...έπαιζα συνέχεια με τα βραχιόλια μου...και πάγωσα όταν μου έπιασες το χέρι για να σταματήσω...!
Μιλούσαμε...λέγαμε διάφορα...έλεγες για το ταξίδι στην Τουρκία και εγώ σκεφτόμουν απο μέσα μου...'Πφφφ...θα φύγει...!!!'
Με έφερες στο σπίτι με το αμάξι...σου έδειξα αυτό που έλεγε η μπλούζα μου...'I will find a way to see you again'...και όταν πήγα να σε χαιρετήσω...μου είπες'Μπορώ να σου δώσω ένα διαφορετικό φιλί;'...Και τα χείλη σου ακούμπησαν τα δικά μου,τόσο απαλά...!!!
Ήταν απο τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου...δεν μετανιώνω για τίποτα...και άμα γυρνούσα το χρόνο πίσω...δεν θα άλλαζα τίποτα...

Ίσως να σε αγάπησα απο την πρώτη κιόλας στιγμή...

Το αγαπημένο μου όνομα...το δικό σου....!

Γιατί με επισκέπτεσαι ακόμα στα όνειρα μου;Γιατί να σε έχω δίπλα μου μόνο στα όνειρα μου;
Ούτε στον ύπνο μου δεν βρίσκω ησυχία πια...ποιον ύπνο δηλαδή...αυτό δεν είναι ύπνος είναι σαν ένα μαρτύριο...ξυπνάω στην μέση της νύχτας και σηκώνομαι χαράματα...προσπαθώ να θυμηθώ με λεπτομέρεις το όνειρο που είδα...αν φυσικά είσαι εσύ μέσα σε αυτό...!!!
Μετά βουρκώνω...γιατί απλά βρέθηκες στο όνειρο μου...βρέθηκες κοντά μου...με φίλησες,με κράτησες στην αγκαλιά σου...έκλαιγα και εσύ με παρακάλες να σταματήσω...σου ζητούσα μια ευκαιρία να είμαστε μαζί...!!!
Όλος ο κόσμος φωνάζει το όνομα σου...το αγαπημένο μου όνομα...το δικό σου...λες και το κάνουν επιτηδες...μπορεί να το ακούσω και δυο φορές την ημέρα...στην τηλεόραση...στο λεωφορείο...στο δρόμο...γιατί κάποιοι συζητούσαν για κάποιον με το όνομα σου...μια κοπέλα φώναζε κάποιον με το όνομα σου...ακόμα και το κινητό μου...θα έλεγε κανείς ότι θέλει να στέλνει μηνύματα μόνο σε εσένα...αφού όταν στέλνω κάποιο μήνυμα και έρχεται αναφορά παράδοσης γράφει το όνομα σου...με εκείνο το θαυμαστικό(!) πάντα δίπλα....!!!

21 Αυγούστου:ένας χρόνος!

Ποτέ δεν επέστρεψες!

Μου είχαν πει...'Πάντα όλοι,αργά ή γρήγορα,επιστρέφουν!'...και πράγματι... το είδα να επαληθεύεται...αλλά δεν μπορείς να φανταστείς πως ένιωσα...εμένα με πλήγωνε αυτό και με πληγώνει...γιατί πάντα σκέφτομαι ότι εσύ ποτέ δεν επέστρεψες...ποτέ δεν επέστρεψες έτσι όπως ήθελα εγώ...πάντα εγώ ζητούσα την επιστροφή σου...πάντα εγώ έκανα το πρώτο βήμα για να βρεθώ πάλι κοντά σου...δεν επέστρεψες...ποτέ σου δεν επέστρεψες...απλά γύρισες να με κοιτάξεις για κάποιες στιγμές...περίμενες μέχρι να σε φτάσω...και όταν έφτανα μετά απο λίγο ξανα έφευγες!
Κάποια στιγμή μου ζήτησες να μην σε ξανα ακολουθήσω...αλλά εγώ δεν μπορούσα να μην το κάνω...
Θυμάμαι τότε που ο Βασίλης έκανε αυτό που εσύ δεν έκανες ποτέ...αισθάνθηκα χαρά αλλά και λύπη μαζί...είχε κάνει αυτό που εσύ δεν είχες κάνει...ήθελε να είναι ξανά μαζί μου...δίπλα μου...εγώ όμως ένιωθα και μια λύπη μέσα μου...γιατί δεν ήσουν εσύ αυτός που είχε επιστρέψει...δεν μπορούσα όμως τότε να μην του δώσω μια ευκαιρία και το έκανα...γιατί τόλμησε και επέστρεψε...!
Εμένα όμως δεν με ένοιαξε...ποτέ δεν με ένοιαξε ...γιατί εγώ πάντα περίμενα την δική σου επιστροφή...μόνο εκείνη θα μου έδινε ξανά χαρά...μόνο εκείνη θα σε έφερνε ξανά δίπλα μου...
Μα εσύ ποτέ δεν επέστεψες...ποτέ δεν έδωσες μια ευκαιρία σε αυτό που είχαμε,σε αυτά που ένιωθα...
Πάντα ήλπιζα ότι κάποια μέρα θα επιστρέψεις...ίσως κάποια μέρα...μετά απο πολύ καιρό να το προσπαθήσεις...δεν ξέρω...αλλά λυπάμαι γιατί θα είναι ήδη πολύ αργά...!

Βαρέσαμε Διάλυση!

Αύγουστος και εγώ κρυώνω...με μια ζακέτα τριγυρνάω...σκεπάζομαι με την κουβέρτα...άρχισαν πάλι και οι υποθερμίες...!
Ομολογώ πως αυτό δεν το περίμενα...ή μάλλον το φανταζόμουν κάπως αλλιώς...να με παίρνεις τηλέφωνο και να στο κλείνω για πρώτη φορά στα μούτρα...και μετά να σου στέλνω μήνυμα ότι δεν μπορώ να μιλήσω τώρα...!
Τι θες;
-'Βαρέσαμε διάλυση;',τι θέλει να πει πάλι ο ποιητής...βάλτε κάτω τα κεφάλια σας να σκεφτήτε όλοι...Πως θα έκανε πάλι εντύπωση;Θα έλεγε κάτι ξεκάθαρο;Όχι,φυσικά...δεν γίνεται να χαλάσει τις συνήθειες του!
Άμα θες να πεις ότι χαθήκαμε...ναι,χαθήκαμε...σε νοιάζει;Κι αν ναι,απο πότε; Άργησα να γυρίσω αυτή τη φορά έτσι δεν είναι;
Πέρασες καλά...αλλά τώρα που είσαι πάλι μέσα ποιον θα έχεις να σου κρατάει συντροφιά...να σου στέλνει τα χαζά του μηνύματα...να δείχνει το ενδιαφέρον του...να τρέχει απο πίσω σου και να περιμένει με αγωνία ένα σου μήνυμα ενώ εσύ παίζεις μαζί του...!!!

Σου αρέσουν τόσο πολύ τα άλογα...

Back at home

Ξανά πίσω...
Θα τρελαθώ!Όσο δεν είμαι εδώ όλα φαίνονται τόσο μακρινά...όλα φαίνονται τόσο ωραία!
Μια εβδομάδα στη Σίβηρη και πέρασα υπέροχα!Μπάνια,ποτά,ξενύχτια...ατελείωτες ώρες ύπνου! :P
Και τώρα πάλι εδώ...σε αυτό το δωμάτιο,που είναι λες και με καταπίνει σιγά,σιγά...στην ίδια βαρετή καθημερινότητα...με απογεύματα μπροστά στην τηλεόραση!
Και εσύ;Γιατί να με νοιάζει τι κάνεις εσύ; Τόσες νύχτες έξω...ποιας το κορμί ακούμπησαν τα χέρια σου...με ποιας τα χείλη ενώθηκαν τα δικά σου...σε ποια χάρησες το εκπληκτικό σου χαμόγελο...είναι αυτή και είναι όλες...είναι εκείνη που είδα στην παραλία τις προάλλες ή είναι αυτή που είδα στο σταθμό...γιατί να θέλω να μάθω ποια είναι;Πες μου;Μήπως για να δω σε τι υστερώ εγώ σε σχέση με αυτή;Γιατί εγώ δεν αξίζω λίγο απο το ενδιαφέρον σου;
Με πονάει ακόμα...ναι,με πονάει...γιατι ξέρω ότι το έχω πάρει απόφαση και δεν θα κάνω πίσω...
Είμαι έλεος,το ξέρω...το είχες πει ' Άμα είσαι αυτή που νομίζω είσαι έλεος'...και συγχώρεσε με...το ζητάω και από εσένα...αλλά πιο πολύ απο τον φίλο σου...που φέρθηκα σαν χαζή και παω να τον μπλέξω και αυτόν,χωρίς να φταίει σε τίποτα...αλλά τώρα είναι αργά για να πω την αλήθεια...πόσο πιο χαμηλά να πέσω...δεν γίνεται άλλο...!!!

Ναι,το παραδέχομαι!

Εντάξει...το παραδέχομαι,εγώ είμαι αυτή που κρύβεται πίσω απο εκείνο το πρόσωπο...εγώ είμαι αυτή που παίζει τα παιχνιδάκια...αλλά δεν το έκανα με κακό σκοπό...ήταν ένας τρόπος για να μιλάω μαζί σου...όταν εγώ η ίδια σαν Όλγα δεν μπορούσα...
Είχαμε τόσο καιρό να μιλήσουμε...μόλις είδα το όνομα σου στο κινητό μου,τα έχασα...νόμιζα έστω για ένα λεπτό ότι θα ήθελες να μιλήσουμε,να έρθεις να με βρεις ή έστω να μου δώσεις συγχαρητήρια που τα κατάφερα...το ήξερες ότι με 'βασάνιζε' το θέμα των αγγλικών...
Αλλά εσύ πήρες για να μου μιλήσεις με αυτόν τον τρόπο...χωρίς καν να με ρωτήσεις τι κάνω...φυσικά και έκανα την ανήξερη...τι περίμενες;;Να το παραδεχτώ;;;
Όλο το υπόλοιπο βράδυ το μυαλό μου ήταν σε εσένα...είχα ακούσει τη φωνή σου...πόσο μου είχε λείψει αυτή η φωνή...ήθελα τόσο πολύ να σε πάρω εγώ τηλέφωνο αυτή τη φορά...να σου πω ίσως ότι ναι εγω είμαι αυτή μου κρύβεται πίσω απο την οθόνη του υπολογιστή...να σου πω ίσως ότι μου λείπεις...να σου πω ίσως ότι σπάνια σε σκέφτομαι πια...να σε βρίσω και να στο κλείσω!!!Να σου πω ποσο μεγάλος μαλάκας υπήρξες! Αλλά το έχω πάρει απόφαση πλέον ότι δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί σου...τελείωσε...όλα τελείωσαν...και δεν υπάρχει επιστροφή...!!!
Και ΝΑΙ το πήρα το proficiency!!!Γιουπιιιι...!!! :)