Κάτι λιγότερο από 2 μήνες μένουν για τις εξετάσεις για το πτυχίο των Γερμανικών!

Έχω αγχωθεί!Ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω...μπορώ!

Απλά όπως πάντα το μυαλό μου πετάει...γιατί  να μην μπορώ να αφιερώσω 2 μήνες αποκλειστικά σε κάτι χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο; Δυο μήνες είναι!

Νιώθω τόσο έντονα να πνίγομαι...θέλω να φύγω...χρειάζομαι ένα διάλειμμα από όλους κι από όλα!

Το έχω τόσο πολύ ανάγκη!!!

Τη Δευτέρα μιλούσαμε για όνειρα που δεν γίνονται τελικά ποτέ πραγματικότητα...ήξερα πολύ καλά για αυτά...είχα πολλά τέτοια όνειρα! 
Σκάλισα λίγο τις πληγές μου και άκουσα ένα "χράτσ", σαν κάτι να σκίζεται κι ένιωσα ένα μικρό πόνο...δεν έδωσα σημασία!
Θα περάσει, είπα, μάλλον θα ήταν που θυμήθηκα!
Δυο μέρες μετά όλες οι πληγές μου έχουν ανοίξει και αιμορραγώ από παντού...
Θυμάμαι και πονάω, πονάω και θυμάμαι...ουρλιάζω μέσα μου!
Κλαίω για τη ζωή που έχασα...για τη ζωή που θα είχα αν δεν σε είχα γνωρίσει τότε...τ'ακούς;

Πλέξιμο!

Αν μου έλεγαν πέρσι, που επισκέφτηκα τη Χειροτέχνικα ότι φέτος θα αγόραζα μαλλί για να πλέξω κάτι εγώ μάλλον δεν θα τους πίστευα!

Κι όμως πέρασε ένας χρόνος κι εγώ έμαθα να πλέκω  και με βελονάκι και με βελόνες!

Σήμερα λοιπόν επισκέφθηκα τη Χειροτέχνικα στην Έκθεση και αγόρασα μαλλάκιαααα!
Θα πλέξω κάτι για το λαιμό σαν κασκόλ για την ανιψιά μου στη Γερμανία, το οποίο θα το στείλουμε μαζί με αυτό που πλέκω τώρα. Τι πλέξω τώρα;;; Έκπληξη!
Είναι για το νεογέννητο μωράκι της αγαπημένης μου ξαδέρφης μου, την οποία θαύμαζω απίστευτα και θέλω πολύ να έχει κάτι από εμένα! 
Ελπίζω μόνο να τα έχω τελειώσει και τα δυο μέσα στα Χριστούγεννα! 

Να με ζεσταίνεις...

-Κάνει κρύο, είπε και μαζεύτηκε.
-Έλα τώρα, της απάντησε γελώντας.
Ακούμπησε το χέρι της στο χέρι του, ίσα ίσα για να καταλάβει την διαφορά της θερμοκρασίας τους.
-Είναι παγωμένα, είπε με έκπληξη!
Σήκωσε τους ώμους της, τον κοίταξε με εκείνο το παιχνιδιάρικο βλέμμα της και του χαμογέλασε σαν να του έλεγε "Στο είπα, ότι κάνει κρύο!"....
Σκέφτηκε, πως ένα τόσο ζεστό χαμόγελο μπορεί να συνοδεύονταν από δυο τόσο κρύα χέρια!
-Είμαι λίγο κρυουλιάρα, του είπε τελικά.
Πήρε τότε τα χέρια της και τα έκλεισε μέσα στα χέρια του.

Θα είμαι εγώ εδώ για να στα ζεσταίνω, σκέφτηκε εκείνος!

Μακάρι να είσαι εδώ για να μου τα ζεσταίνεις, σκέφτηκε εκείνη!

Πάμε Αθήνα...

Μετά από 2 χρόνια και κάτι μήνες κατεβαίνω Αθήνα!

Θεσσαλονίκη μου, θα μου λείψεις αυτές τις μέρες...

Πρωτεύουσα, σου ερχόμαστεεε! :-)

Αστραδενή

"...Εγώ, αν μου πέρναγε ποτέ απ'το μυαλό τέτοια- που αποκλείεται, αλλά, λέμε ΑΝ- θα καθόμουνα στην πεζούλα του σπιτιού μου, στη Σύμη, και θα'λεγα: αν υπάρχει Θεός- Θέ μου, σχώρα με- να περάσει ένα σύννεφο που να δείχνει έναν άγγελο!...
Και τότε στον καταγάλανο ουρανό, θα πέρναγε ένα άσπρο μπαμπακένιο σύννεφο που θα'δειχνε έναν άγγελο με ενωμένα χέρια...
Αν δεν πέρναγε όμως;...Μωρέ, τι κάθομαι και σκέφτομαι...Θα πέρναγε, θα πέρναγε...
Ή πάλι θα μπορούσα να πάω κάπου, σε μια ερημιά, που να μην ακούγεται κίχ, και να πω: δείξε μου, Θεέ μου, ότι υπάρχεις...
Και τότε θα'ρχότανε ένα πουλάκι, θα καθότανε σε μια πέτρα και θα κελάηδαγε. Κι εκείνο θα ήταν το μήνυμα του Θεού ότι υπάρχει!... Εγώ δεν αμφιβάλλω ότι θα'ρχότανε!...Πάει και τελείωσε!...
Υπάρχει Θεός!... Δεν γίνεται να μην υπάρχει!... Γιατί τότε ΠΟΙΟΝ θα παρακαλάω να με σώσει απ'τον άγριο σκύλο;...ΠΟΙΟΝ θα παρακαλάω να βρει ο πατέρας δουλειά;... Σε ΠΟΙΟΝ θα λέω να φροντίζει εκεί πάνω το Μανωλάκη μας;...Κι αν, λέμε αν, δεν υπάρχει τι θα γίνουμε όλοι εμείς;..."

Από το βιβλίο Αστραδενή

Δεν θέλω να πω ότι ήταν ένα ευχάριστο βιβλίο γιατί στεναχωρέθηκα. Διαβάζεται εύκολα. Είχα αγωνία να δω πως θα τελείωνε, πίστευα ότι θα περνούσαν κάποιες δυσκολίες και τελικά η οικογένεια θα γύριζε πίσω στον τόπο της, στη Σύμη. Το τέλος όμως με ξάφνιασε και δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ...

Ξεθωριασμένα μεν...

Ήταν καλοκαίρι του '11...δεν ξέρω πως μου ήρθε και πήρα ένα μαρκαδοράκι, έγραψα σε ένα σημείο στο πάτωμα με πολύ μικρά γράμματα τα αρχικά από τα ονόματά μας και είπα στον εαυτό μου ότι όταν θα εξαφανίζονταν τα γράμματα, θα εξαφανίζονταν και όλα όσα ένιωθα για εσένα!

Ένα μικρό παιχνίδι για ένα μικρό κοριτσάκι που πίστευε ότι κάπως έτσι θα σταματούσε να πονάει...

Μετά από τόσα χρόνια τα δυο αυτά γράμματα είναι ακόμα εκεί, ξεθωριασμένα μεν αλλά βρίσκονται ακόμα εκεί...μετά από τόσα χρόνια, τρομάζω με τον εαυτό μου... με την ικανότητα μου να φέρνω ακόμα στο μυαλό μου την πρώτη φορά που σε συνάντησα! 

Κι όλα όσα ένιωθα είναι ακόμα εκεί...ξεθωριασμένα μεν αλλά υπάρχουν ακόμα κάπου εκεί!

Αφού τα βρίσκουμε...

Εγώ είμαι μικρή για εκείνον και εκείνος είναι μεγάλος για εμένα...

Δεν λέμε και πολλά,μπορεί τα βασικά, ίσως ούτε κι αυτά..

Δεν έχει σημασία όμως, αφού τα βρίσκουμε!

Με αφήνει  να τον πειράζω...νιώθω ότι κατάφερα κάτι σημαντικό όταν κλέβω φιλιά από τα χείλη του...και με αφήνει να κοιμάμαι στην αγκαλιά του, για τα 2' λεπτά του που κρατάνε ώρες!