Δεν έπρεπε να μου συμβεί αυτό...αφού ήξερα τι ήθελα!
Δεν ήθελα κάτι παραπάνω...
Κι όμως κλαίω όπως δεν έχω κλάψει εδώ και πολύ καιρό...δεν μπορώ να πάρω ανάσα και θέλω να ουρλιάξω!
Με πιάνει το παράπονο για ακόμα μια φορά!
Γιατί;
Γιατί; 
Γιατί;;;;
Γαμώτο, γιατί;;;
Πως γίνεται πάντα να έρχομαι δεύτερη;
Τι είναι, κάποιο είδος αστείου;
"Έχεις πολλά μέσα σου και εύχομαι να βρεις σύντομα κάποιον που να τα αξίζει", όσο περνάει ο  καιρός μου ακούγεται σαν κατάρα παρά σαν ευχή!
Γιατί δεν γίνεται να μην υπάρχει πια κάποιος και για εμένα!

Συντροφικότητα

Δεν με φοβίζει η μοναξιά, έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου!
Απλά αυτό που μου λείπει είναι η συντροφικότητα...
Αν ήθελα να έχω απλά μια σχέση ξέρω ότι θα μπορούσα να την έχω.
Αυτό που ψάχνω είναι μια σχέση με αμοιβαία συναισθήματα.
Ζητάω πολλά ε;
Πρόσφατα με ρώτησαν αν υπάρχει κάτι στη ζωή μου αυτό το καιρό και όταν απάντησα αρνητικά, η ερώτηση ήταν πως κι έτσι, αφού λέει εγώ πάντα έχω κάποιο γκομενάκι!
Δεν είναι ψέμα πως πάντα έχω κάποιον για να κάνω σεξ.
Αυτό όμως καλύπτει μόνο ένα μέρος αυτού που έχω εγώ ανάγκη.
Κι εγώ έχω ανάγκη από συντροφιά.
Κάποιον που θα με πιάνει από το χέρι και θα περπατάμε μαζί.
Κάποιον να κάνουμε πράγματα μαζί.
Κάποιον που δεν θα λέει πολλά που όμως θα κάνει πολλές πράξεις για εμένα, για εμάς...κι από εκεί θα φαίνεται ότι μας αγαπά...ότι με αγαπά!

Κακό ξεκίνημα;

Το 2016 έφυγε και μάλλον πήρε μαζί του και την αισιοδοξία μου...
Την προήγουμενη εβδομάδα η εταιρεία παρέμεινε κλειστή οπότε κατάφερα  να ξεκουραστώ.
Είχα να κάτσω ολόκληρη εβδομάδα από τον Φεβρουάριο που ξεκίνησα να δουλεύω.
Αυτό από τη μια μου έκανε καλό αλλά από την άλλη με έριξε πολύ ψυχολογικά γιατί όλες αυτές τις μέρες μπόρεσα να κάνω πράγματα που μου αρέσει να κάνω και μου θύμισε πόσα πράγματα χάνω εξαιτίας της δουλειάς! Ίσως μου είναι λίγο δύσκολο να αποδεχτώ ότι μεγαλώνω, ότι τα σχολικά χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ότι αυτή από εδώ και πέρα θα είναι η ζωή μου.
Κάποιος θα πει ότι είμαι υπερβολική...ακούω συνέχεια ότι υπάρχουν γυναίκες που δουλεύουν, που έχουν παιδιά και σπίτι. Μπράβο τους! Πραγματικά χωρίς καμία ειρωνεία. Αλλά για κάποιους η προσαρμογή στις αλλαγές είναι πιο δύσκολη.
Είχα συνηθίσει να είμαι δραστήριο άτομο, να γεμίζω το πρόγραμμα μου με διάφορα πράγματα που μου άρεσαν να κάνω και δεν ένιωθα τόση κούραση.
Με τη δουλειά όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί.
Πολλές φορές όταν είμαι στη δουλειά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω αυτές τις 8 ώρες που βρίσκομαι εκεί.
Πράγματα που αγαπώ να κάνω...
Όσο περνούσαν οι μέρες λοιπόν και πλησίαζε η καινούρια εβδομάδα που θα σήμαινε και την επιστροφή στη δουλειά τόσο πιο χάλια γινόμουν.
Πολλά νεύρα, μπορεί ακόμα να έκλαιγα και με το παραμικρό και γενικά μια πολύ άσχημη κατάσταση.
Γιατί νιώθω ότι πέρα από όσα πρέπει να κάνω δεν κάνω κάτι που αγαπώ, που μου αρέσει να κάνω!
Ήθελα να γραφτώ γυμναστήριο γιατί και παλαιότερα με είχε βοηθήσει πολύ όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά καθώς είχα μια απασχόληση! 
Λόγω του ότι όμως έχω το διάβασμα για τα γερμανικά, τα οποία έχω ήδη αφήσει πολύ πίσω, θεώρησα πως το γυμναστήριο δεν θα ήταν και η καλύτερη ασχολία.
Πήγα λοιπόν και γράφτηκα λάτιν χορούς. Δυο ώρες την εβδομάδα. Είναι κάτι που μου αρέσει, που έχω επαφή γιατί έχω φίλους που χορεύουν και βγαίνουμε συχνά σε μαγαζιά για χορό. 
Ξέρω κι εγώ να χορεύω λίγο.Πολλές φορές όταν μου ζητάνε να χορέψουμε και σηκώνομαι πάντα λέω "Δεν ξέρω όμως να χορεύω πολύ  καλά"...κάποιοι στο τέλος μου λένε ότι λέω ψέματα. 
Ήρθε η ώρα λοιπόν να σταματήσω να το λέω αυτό!
Σήμερα θα ήταν η πρώτη μου μέρα αλλά μάλλον είμαι τόσο γκαντέμω γιατί χιονίζει και έχει τόσο κρύο όλη μέρα που το μάθημα αναβλήθηκε!
Έτσι λοιπόν σπίτι, κάτω από τα σκεπάσματα με το αερόθερμο γιατί και οι δικοί μας σωλήνες πάγωσαν και έχουμε μείνει χωρίς θέρμανση. Να'ναι καλά ο θερμοσίφωνας και μπορούμε να κάνουμε ζεστό μπανάκι!

Κάθε χρόνο λέω ότι πρέπει επιτέλους να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια πράγματα στον εαυτό μου που  δεν μου κάνουν καλό. Νομίζω ότι το 2017 πρέπει να είναι ο χρόνος που θα έχει σαν στόχο να βελτιώσω κάποιες συμπεριφορές μου κυρίως τα νεύρα μου μέσα στο σπίτι.
Πήρα λοιπόν και μια καινούρια ατζέντα για το 2017 για να γράφω κάθε βράδυ λίγα πραγματάκια, δεν ξέρω πως θα πάει αλλά ελπίζω να πετύχει. 
Ξεκίνησα να πλέκω και δυο κασκόλ το ένα για εμένα και το άλλο για έναν φίλο. Ελπίζω να τα τελειώσω αυτό το χειμώνα!

Ξέρεις τι είσαι;

Είσαι εκείνο το μοναδικό αστέρι που φέγγει στον νυχτερινό ουρανό της πόλης...!