Προχώρα...

Πότε σταματάει ο πόνος;
Πότε τελειώνει η ιστορία;
Έχει τελειώσει η ιστορία...μόνο που υπάρχεις ακόμα στις σκέψεις μου...στην καρδιά μου...στα όνειρα μου...
Πληκτρολογώ συνέχεια τον αριθμό σου στο κινητό μου...'Θα τον πάρω μόνο για να ακούσω τη φωνή του...Δεν θα πω τίποτα και θα το κλείσω...'!
-Όχι...δεν θα το κάνεις...δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις...σου το απαγορεύω...δεν μπορείς να γυρνάς συνέχεια πίσω...μέσα σου το ξέρεις ότι δεν το θες...
Κάνε ότι κάνει και αυτός...προχώρα,ξέχνα,ζήσε...έχεις τόσα ακόμα να ζήσεις και να νιώσεις στη ζωή σου...και τι κάνεις;
Κομματιάζεσαι...τραυματίζεσαι...προκαλείς πόνο στον εαυτό σου...!!!
Για ποιον;Πες μου για ποιον;Για αυτόν;
Για αυτόν που σε έχει ξεχάσει...που αγνοεί την ύπαρξη σου...που κάνει σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή του...που αδιαφορεί...
-Ναι εγώ όμως του είπα ότι τα 'θέλω' μου έχουν αλλάξει...ότι έχουν μπει με σειρά προτεραιότητας και ίσως βρει τον εαυτό του κάπου στο τέλος...
Μην τον δικαιολογείς να πάρει...άμα ήθελε θα αδιαφορούσε για αυτά που του είπες...θα έκανε κάτι...δεν νοιάζεται...πάρτο απόφαση πριν είναι πολύ αργά...!!!
Έχεις τη δύναμη...και δεν χάνεις και τίποτα...αυτός έχει χάσει...την αγάπη που είχες να του προσφέρεις...!

Φοβάμαι!

Φοβάμαι τη μοναξιά...δεν θέλω να είμαι μόνη...δεν αντέχω να είμαι μόνη!
Φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό...όχι για αυτά που μπορεί να προκαλέσει στους άλλους...αλλά για αυτά που μπορεί να κάνει σε εμένα την ίδια...
Φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους...γιατί συνεχώς όλοι τους μου λένε ψέματα...
Φοβάμαι...κάθε φορά στη σκέψη ότι δεν θα σε ξανα δω...ότι θα φύγεις μακριά...ότι θα πάθεις κάτι...!!!
Μην με αφήνεις μόνη...φοβάμαι!!!

Μίσος

Να πάνε όλοι στο διάολο...
Τους μισώ όλους...
Σταματήστε να μου καταστρέφετε τη ζωή...!
Ας γυρίσει ο χρόνος πίσω σε παρακαλώ...κουράστηκα...σε παρακαλώ...
Πάνε με πίσω...πάρε με μακριά απο όλους και απο όλα...

ΣΑΣ ΜΙΣΩ...ΣΑΣ ΜΙΣΩ...ΣΑΣ ΜΙΣΩ!!!

Με ακούς;

Σου φωνάζω...με ακούς...ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ...γύρισε ένα λεπτό να με δείς...δεν θα κλάψω το υπόσχομαι...θα προσπαθήσω να κρατήσω τα δάκρυα μου όπως έκανα πάντα μπροστά σου...γύρισε ένα λεπτό...ένα χαμόγελο σου θέλω...!!!

Σε αναζητώ...με ακούς...ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ...οι δρόμοι γεμάτοι μα εσύ πουθενά...κόσμος,αμάξια...μα εσύ άφαντος...μην γελάσεις μαζί μου αλλά συνεχώς ψάχνω στο πίσω μέρος των αυτοκινήτων την πινακίδα με το όνομα σου...' Alex '...!!!

Σε χρειάζομαι που να πάρει...γιατί η ζωή μου μοιάζει να μην έχει νόημα...γιατί πάντα κάπου υπάρχεις εσύ...
Θέλω να κρατήσω κάτι δικό σου στα χέρια μου και να κλάψω...δεν έχει μείνει όμως τίποτα...
Συνεχίζω όμως να κλαίω...!!!

Σαν σκέψη...

Άραγε περνάω ποτέ σαν σκέψη από το μυαλό σου;
Αναρωτιέσαι ποτέ τι κάνω...αν είμαι καλά;

Ζωγράφισε μου τ'αστέρια και κύκλωσε μου εκείνο που θα ζήσουμε εμείς!

Πείτε του...

Πείτε του πως οι πληγές μου δεν κλείνουν και πονάω...
Πείτε του πως απόψε τον έχω ανάγκη...έχω ανάγκη την αγκαλιά του...τα φιλιά του...ένα χαμόγελο του...!!!
Μην του πείτε πως κλαίω...δεν θέλω να φανώ αδύναμη...δεν του άρεσε να κλαίω...!!!
Ε βέβαια...αφού αισθανόταν τύψεις!
Μην του πείτε πως αποθήκευσα ξανα μια φωτογραφία του για να τον βλέπω...πείτε του καλύτερα πως αύριο θα την σβήσω...γιατί τώρα απλά περνάω μια φάση!
Πείτε του πως όποιον και αν βάλω στη ζωή μου δεν μπορώ να αναπληρώσω το κενό...πως ο χρόνος δεν κυλάει και νιώθω σαν να με βασανίζει!
Μην του πείτε πως σφραγίζω το μυαλό μου για να μην θυμάμαι...πείτε του πως υπάρχουν φορές που όσο και αν προσπαθώ να το αποφυγω <<οι στιγμές μας>> έρχονται απο μόνες τους στο μυαλό μου...και η καρδιά μου χτυπά ασταμάτητα...χαίρεται με τις καλές αναμνήσεις...ενώ σφίγγεται απο τον πόνο όταν θυμάται όλα τα άλλα...όταν συνηδητοποιεί πως είσαι πολύ μακριά πια και δεν πρόκειται να ξαναέρθεις!
Πως να ξεχάσω;Πως;
Ας σε φυλάνε όλα τα αστέρια του ουρανού!

Μια καρδιά με παραμάνες!

Κοιμάται δίπλα μου...με νιώθει,το νιώθω...έχει μετρήσει ένα προς ένα τα δάκρυα μου...έχει νιώσει την καρδιά μου σε στιγμές που χτυπούσε όσο πιο δυνατά μπορούσε...τον έχω κλείσει στην αγκαλιά μου αμέτρητες φορές...είναι εδώ για να με ακούει χωρίς να μιλάει...με κοιτάει με αυτά τα μάτια...με αυτό το βλέμμα...έχει αισθανθεί τον πόνο μου απο πρώτο χέρι!
Ένα φιόγκο έχει δεμένο στο λαιμό...και απο μια καρδιά στις δυο του πατούσες...!
Μια μεγάλη καρδιά είναι ραμμένη στα δυο του χέρια...'I love you' γράφει επάνω της...και εγώ καρφιτσώνω επάνω της παραμάνες...μικρές,μεσαίες,μεγάλες...για κάθε φορά που με πλήγωσες...για τον πόνο που ένιωθα κάθε φορά...για τον πόνο που νιώθω!
Σταμάτα να ονειρεύεσαι το αδύνατο...το άπιαστο...γιατί στο τέλος θα απογοητευτείς!

Τι θα κάνει τελικά;

Ο καιρός είχε περάσει.Είχε προχωρήσει στη ζωή της!Είχε μάθει να ζει μακριά σου!Είχε πάψει να ονειρεύεται!Αρνιόταν τα συναισθήματα που έτρεφε ακόμα για εσένα!Είχε καταφέρει να ξεχάσει...
Προσπαθούσε να ξανά αγαπήσει...να νιώσει το ίδιο έντονο συναίσθημα όπως τότε...
Μα η αλήθεια είναι πως νόμιζε ότι είχε προχωρήσει...Είχε κρύψει τα συναισθήματα της πίσω από έναν πέτρινο τοίχο...!
Ζούσε τη ζωή που είχε επιλέξει να ζήσει...πάντα με την ίδια απορία για το αν είχε κάνει τις σωστές επιλογές...
Κάποτε ένα τρελό της όνειρο ίσως γίνει πραγματικότητα!
Θα βρεθείς μπροστά της...Θα έχεις ψάξει για να την βρείς...
Όταν σε δει δεν θα ξέρει τι να κάνει...πως να αντιδράσει...να μείνει ή να φύγει...να σε πλησιάσει ή να απομακρυνθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται...να συνεχίσει το δρόμο της ή να γυρίσει πίσω;
Θα της πιάσεις το χέρι και θα την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια...στα μικρά γαλάζια μάτια της...
Μια λέξη μόνο μπορεί να πεί...'Φύγε!'
Σε παρακαλάει να φύγεις...μα εσύ δεν κάνεις βήμα..αντίθετα την πλησιάζεις όλο και πιο πολύ...!

-Το τοίχος γκρεμίζεται...πέφτει στην αγκαλιά σου και ενδίδει στα φιλιά σου...ξεχνάει το παρόν και το παρελθόν και ζει μόνο τη στιγμή...δεν υπάρχει κανένας...μόνο οι δυο σας...πάντα σ'αγαπούσε!
-Την πονάει να σε κοιτάει στα μάτια...κάποτε είχε αποφασίσει ότι δεν θα σε ξανά αφήσει να μπεις στη ζωή της...είχε προχωρήσει,σίγουρη ότι σε είχε ξεπεράσει...δεν μπορούσε να τον πληγώσει για δεύτερη φορά!Χωρίς να ξέρει αν αυτό που έκανε ήταν το σωστό,χαμήλωσε το βλέμμα,πήρε σιγά σιγά μακριά το χέρι της από το δικό σου...Γύρισε την πλάτη της και συνέχισε τον δρόμο της...Είχε αργήσει και κάποιος την περίμενε...!

Η ώρα του αποχαιρετισμού...

Έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού...

Στα είπα όλα...ΟΛΑ;
Ακόμα και τώρα δεν μπόρεσα να σου πω πόσο σ'αγαπάω...
'Μπορεί να νομίζεις ότι με αγαπάς αλλά δεν είναι έτσι!'
Πες μου απλά οτι το ξέρεις...ότι το έχεις καταλάβει...!

'Λοιπον...Να προσέχεις...και να θυμάσαι που και που το γατάκι...:P Σου εύχομαι να απολυθείς με το καλό και να τα καταφέρεις σε ό,τι κι αν κάνεις...!Σ'ευχαριστώ για όλα όσα με έκανες να νιώσω (ακόμα και τα άσχημα)! Μην χάσεις τις ζωγραφιές μου θα τις βάλουμε στην έκθεση μου! :P Δεν λεω αντίο γιατί ποτε δεν ξέρεις...μπορεί να ξανα συναντηθούν οι δρόμοι μας..τυχαία και ξαφνικά...όπως ήταν και η γνωριμία μας!'

Delete απο το Facebook...
Delete και απο τη ζωή μου...;
Πόσο εύκολα μπορείς να διαγράψεις κάποιον απο τη ζωή σου,μου λες;

'Πες ότι ήταν ένα κακό όνειρο και ξέχνα με!'

Ήθελα να σου πω και κάτι ακόμα...αλλά δεν το τόλμησα...όπως δεν τόλμησα και τόσα άλλα...

Μπορεί να μην ξέρω να ζωγραφίζω...αλλά ξέρω να σ'αγαπάω...και η αγάπη μου μπορεί να κάνει τα πάντα...να και η απόδειξη!

Μια μάχη!

Δώσε μου δύναμη,σε παρακαλώ...μην με εγκαταλείπεις...!
Δώσε μου δύναμη,να αφήσω πίσω το παρελθόν,να ξεχάσω τα πάντα...να δημιουργήσω ένα μέλλον ακριβώς όπως το ονειρεύομαι...
Δώσε μου δύναμη ώστε να καταφέρω να ξεπεράσω κάθε εμπόδιο...να πετύχω το στόχο μου...
Μια μάχη είναι...και θέλω να νικήσω...θα βγώ νικήτρια!

Είσαι;

Πες μου...γιατί λες συνεχώς ότι είσαι καλά;Μήπως για να το πιστέψεις;
Το τοίχος που έχτισες μπροστά στις αναμνήσεις λειτουργεί...δεν σε αφήνει να θυμηθείς τίποτα...αλλά καταβάθος εσύ η ίδια δεν θέλεις να θυμηθείς...
Πόσες φορές σε άκουσα αυτή την εβδομάδα να λες ότι είσαι χαρούμενη;
Είσαι όντως;;;

Κάποτε...

Κάποτε θα λέω ότι αγάπησα...αλλά δεν θα λέω το όνομα σου [Αλέξη]...!
Κάποτε θα με ρωτήσουν για την πρώτη μου αγάπη...αλλά δεν θα πω για εσένα...για εμάς[αφού ποτέ δεν υπήρξαμε 'ένα']...
Θα σκηνοθετώ κάποιο ατύχημα που μου προκάλεσε αμνησία...γιατί πολύ απλά δεν θα αντέχω να μιλάω για την σύγκρουση με την αλήθεια...!
Κάποτε κάποιος-ίσως εσύ-να αμφισβητήσει το ότι πόνεσα...αλλά εγώ θα έχω να του δείξω τα σημάδια...αν είναι ικανός θα δει και της καρδιάς μου τις πληγές...!!!
Κάποιος κάποτε-ίσως τώρα-με ρωτήσει γιατί δεν κλαίω πια...
Και εγώ με ένα χαμόγελο θα του απαντήσω...

-Έκλαψα αρκετά και ήρθε η ώρα να ζήσω ξανά!-

Ήρθε η ώρα...Αντίο!

Κάποτε είμασταν μαζί...μα σύντομα χωριστήκαμε...πως τα έφερε όμως η μοίρα και κάπου στον δρόμο ξανα συναντηθήκαμε...και πάλι όμως...δεν με άφησε να περπατάω δίπλα σου...στον ίδιο δρόμο...

Παιχνίδι θέλησε να παίξει μαζί μου...έφτιαξα ένα σταθμό κοντά στο δρόμο που περνούσες...και κάθε φορά περίμενα με ανυπομονησία να φανείς...όποτε περνούσες λοιπόν έκανες και μια στάση απο εδώ... Κάποιες φορές όμως χρειάστηκε να στολίσω με φώτα λαμπερά το σταθμό...για να σου κεντρίσω το ενδιαφέρον... Τα λόγια σου πάντα λίγα...

Πίστεψα τόσες φορές ότι ίσως μου ζητούσες να σε ακολουθήσω...να προχωρήσουμε μαζί σε αυτό το δρόμο...πιασμένοι απο το χέρι...αφήνοντας μακριά τα πάντα...Ζούσα το παραμύθι...και άφηνα τον εαυτό μου να ελπίζει...ότι κάποτε θα γίνει το όνειρο μου πραγματικότητα...τις νύχτες που ήσουν μακριά κοιτούσα τα αστέρια και τα παρακαλούσα να σε προσέχουν...Τα πράγματα όμως τελικά δεν ήρθαν όπως ήθελα...και έκλαψα πικρά αμέτρητες φορές...

Εσύ ποτέ σου δεν κατάλαβες...ή όπως πολλές φορές είπες δεν ήθελες να καταλάβεις... Με τα λόγια σου όμως και τις πράξεις σου...έβαζες το μαχαίρι όλο και πιο βαθιά στην καρδιά μου και με πονούσες...ήταν ένας πόνος κρυφός...

Προσπάθησα τόσες φορές να ξεριζώσω την πληγωμένη μου καρδιά......ακόμα και να την διορθώσω...μάταια όμως...μου τελείωσε η κλωστή...όπως και οι επίδεσμοι...

δεν μπορώ να βρώ τίποτα άλλο πια για να επουλώσω τις πληγές...

Αυτή είναι λοιπόν η οριστική μου απόφαση...

Διέγραψα τον αριθμό σου απο το κινητό μου...[σύντομα θα τον διαγράψω και απο το μυαλό μου]

...Θα βάλω τις αναμνήσεις μου μέσα σε ένα τρένο...να φύγουν μακριά......και στην προσπάθεια μου να αφήσω πίσω ότι σε θυμίζει...θα πετάξω κάποια πράγματα...[μια ζωγραφιά που είχα φτιάξει για εσένα...τον Λούκι Λουκ που ήξερα ότι σου αρέσει...την είχα σκίσει...αλλά σήμερα την κόλλησα...για να την δω για τελευταία φορά...,ένα πακέτο τσιγάρα που είχες αφήσει την πρώτη φορά που με επισκέφτηκες...πετώντας μαζί και την τύχη σου!]

Θα τα ξεχάσω όλα...θα θυμάμαι μόνο ότι σε αγάπησα...!Έτσι μετά απο πολύ σκέψη...αποφάσισα να φύγω...Αφήνω πίσω μου τον σταθμό...κουβαλάω μέσα μου την πληγωμένη μου καρδιά...και φεύγουμε μακριά...ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε...το τρένο φεύγει...μαζί του και εγώ...

Ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετήσω...

Αντίο!