Een week, beginnend met een sneeuwstorm, die sneeuwduinen vormde.
Nachttemperaturen
lager dan -10 graden, dagtemperaturen soms iets boven 0 graden.
Eindelijk weer échte
winter.
De warmste kleren
uit de kast gehaald, mutsen, handschoenen, slipvrije laarsen: dat was
lang geleden!
Een auto die niet
wilde starten: buitengewoon lastig én maar kleumen, gered worden
door een buurman die de accu weer deed leven.
Sneeuwruimen ging
niet met de bezem. De echte sneeuwschuiver moest uit de krochten van
de schuur te voorschijn worden getoverd. Wat een spierpijn leverde
het werken met dat ding op.
En die ijskoude
handen, het verstijfde lijf: wat deed dat er lang over om weer warm
te worden.
Word ik soms oud?
Maar dat prachtige
witte landschap, die hoge bergen sneeuw langs de wegen.
Het geknerp onder je
laarzen, als je door de sneeuw loopt: wat heb ik dat geluid lang niet
gehoord!
De vele vogelsporen en de poezenvoetjes, die aangeven, waar de dieren door de tuin scharrelen:
Die poes en die merel hebben hier zeker niet tegelijk gelopen. Zie je dat de vogel hipt en met twee pootjes tegelijk op de grond komt, en dat de staartpunten aan beide zijden een lijntje vormen?
De boompjes in pot (bonsai's en pre-bonsai's) staan bij elkaar ingegraven in een "zandbak". Gelukkig heeft de sneeuw gezorgd voor een goede isolerende laag, ik hoop dat ze de strenge vorst goed hebben doorstaan:
Dit seizoen gebruik ik twee wat grotere silo's voor een vogelzadenmix. Als de ene leeg is vervang ik hem weer door een volle, dat gebeurt één maal per dag. Midden op de middag heeft mijn mussenkolonie het zaad al weer op, ze wijken dan uit naar vetbolletjes en vetblokken. Ze hebben nog nooit zo veel zaad gegeten als de afgelopen week.
De foto's zijn niet zo scherp, maar ik was erg blij met het spotten van het boomklevertje en het roodborstje:
Morgen gaat het weer
dooien, de sneeuwbergen zullen nog wel een aantal dagen nodig hebben
om weg te smelten.
Maar die winterervaring,
die oude herinneringen oproept, neemt niemand ons meer af.