Άφωνο
το μάρμαρο.
Άφωνα
σπιθοβολούσε το γυαλί.
Άφωνη
στεκόταν η φρουρά
στο
μπρούτζινον αγέρα.
Μα
σαν αχνός η ανάσα του
κυλούσε
από το φέρετρο
καθώς
το βγάζαν απ’ το Μαυσωλείο.
Αργά
το φέρετρο κυμάτιζε
ανάμεσα
στις λόγχες.
Άφωνος
ήτανε κι αυτός -
κι
αυτός -
μα
άφωνος ύπουλα!
Σφίγγοντας
ζοφερά
τις
μπαλσαμωμένες γροθιές,
κοιτούσε
από τις χαραμάδες
ο
άνθρωπος, που καμωνόταν το νεκρό.
Ήθελε
να θυμηθεί όλους αυτούς
που
τον κουβαλούσαν:
τους
νεοσύλλεκτους από το Κουρσκ
και
το Ριαζάν,
για
να μπορέσει αργότερα
να
τους παραλάβει στην έφοδο
όταν
από τη γη θα σηκωθεί
και
θα τους βρει τους άμυαλους.
Αυτά
σκεφτόταν.
Τώρα
ξεκουράζεται μονάχα.
Και
την κυβέρνηση εγώ παρακαλώ:
Διπλές,
τριπλές
φρουρές
να βάλετε στην πλάκα
για
να μη σηκωθεί ο Στάλιν
και
μαζί με τον Στάλιν -
το
παρελθόν.
Δε
λέω για το μεγάλο παρελθόν το ηρωικό
και ιερό
τότε
που υπήρχε το Τουρκσίμπ
και
η Μαγκνίκτα
και
η σημαία ψηλά στο Βερολίνο.
Μιλάω
για το συγκεκριμένο
παρελθόν,
θέλω να πω
για
του λαού μας το καλό που το ξεχνούσαν,
για
τις συκοφαντίες
για
τους αθώους που συλλαμβάνονταν.
Τίμια
εμείς εσπέρναμε τη γη μας
τίμια
τα μέταλλα της λιώναμε
και
τίμια προχωρούσαμε,
μες
στις γραμμές των στρατιωτών.
Μα
εκείνος μας φοβότανε.
Μεγάλος
ο σκοπός, τον πίστευε χωρίς να βλέπει
πως
και τα μέσα
αντάξια
και μεγάλα πρέπει νάναι
σαν
το μεγάλο το σκοπό.
Πολύ
μακριά αγνάντευε.
Σοφός
στους νόμους του αγώνα,
ένα
σωρό στη γήινη σφαίρα κληρονόμους
κατάφερε
ν’ αφήσει.
Μου
φαίνεται
τηλέφωνο
στον τάφο του έχει στήσει:
και
ο Εμβέρ Χότζα
από
το Στάλιν δέχεται οδηγίες.
Κι
αλλού, ποιος ξέρει που, φτάνει η γραμμή
του τηλεφώνου!
Όχι
– ο Στάλιν δεν κατάθεσε τα όπλα
απόφαση
δεν έχει πάρει
πως
είναι πεθαμένος.
Βέβαια
εμείς τον βγάλαμε από το Μαυσωλείο.
Μα
πως να βγάλουμε το Στάλιν
από
τους κληρονόμους του Στάλιν!
Άλλοι
κληρονόμοι, συνταξιούχοι, καλλιεργούν
τριαντάφυλλα
κι
από μέσα πιστεύουν
πως
πήραν σύνταξη προσωρινά.
Άλλοι
πάλι,
το
Στάλιν μαστιγώνουν απ’ το βήμα
και
τις νύχτες
κρυφά
– κρυφά
ονειρεύονται
τα περασμένα.
Οι
κληρονόμοι του Στάλιν έμφραγμα φαίνονται
βαρύ
σα
νάχουν πάθει στην καρδιά.
Άλλοτε
στυλοβάτες ήτανε, και τώρα
δεν
τους αρέσει η εποχή μας
που
τα στρατόπεδα είν’ άδεια
κ’
είναι κατάμεστες οι αίθουσες με κόσμο
που
ακούει τους ποιητές του ν’ απαγγέλουν.
Κόμμα
μου λες
πως
πρέπει να μην ανησυχώ.
Μα
όσο κι αν μου το λένε:
«Να
ησυχάσεις!» – ησυχία
δε
δύναμαι να βρω.
Όσο
υπάρχουνε στη γη του Στάλιν κληρονόμοι
εγώ
νομίζω πάντα πως ο Στάλιν
στο
Μαυσωλείο βρίσκεται ακόμα.
1962
Απόδοση
από τα ρωσικά: Διονυσία Μπιτζιλέκη