Een paar jaar geleden kocht ik dit beeld om te plaatsen op het graf van iemand uit onze groep die een einde aan haar leven maakte.
Twee weken later werd ze gevonden.
Duurde nog 2 weken voordat ze begraven werd.
Over kind noch kraai gesproken.
Ze had werkelijk niemand om voor te leven.
NIEMAND
Ergens was er een tante maar die had geen zin om te komen.
Wij organiseerden het een en ander zodat ze niet helemaal alleen in de grond werd gestopt.
Ze had ons toch, zei een vriendin die het meest voor haar gedaan had.
Oh ja zei ik, hoeveel uur in de week was er dan iemand van ons bij haar?
Het was een heel moeilijk mens en de een na de andere haakten af.
Van buiten een prachtige vrouw met rode lange krullen, mooi gezicht en lijf.
maar ze zat al veel te diep in de put om haar er nog uit te krijgen .
Trouwens ik was ook een van de afhakers.
Ik kon gewoon niet meer.
Het was alsof ze vanuit de diepte mijn hand vastpakte en me met al haar kracht mee wilde trekken.
Ik kon het niet en liet los.
Ik geloof ook niet dat ik me schuldig heb gevoeld en als dat zo was was dat niet terecht.
Ze heette Andrea.
------------------------------------------------------------
Vanmiddag was ik weer bij een ander meisje met rood haar.
Mijn BF.
Ze was doodziek van de chemo.
Als een lappen pop lag ze op de bank.
Na een tijdje vroeg ze of ik weg wilde gaan, ze wilde niet dat ik haar zo zag.
Zo misselijk.
Soms ademt dat huis alleen nog maar kanker uit.
Ziekte, ellende, verdriet.
Dan valt er niets meer te praten, te kletsen, plannetjes te maken.
Nou ja een heel klein plannetje.
Als t morgen gaat even samen naar buiten.
Misschien (als t gaat) bij ons in de tuin op een bankje met dikke jas en dekentje.
En toch blijf ik geloven en hopen dat er betere tijden gaan komen.
Ik moet wel want ze heeft me gevraagd om nooit tegen haar te liegen.
En als ik er niet in geloof hoe kan ik dan eerlijk tegen haar zijn?
________________________________
Iemand van mijn groep wilde iets organiseren voor een ziek iemand.
Prima zei ik maar ik laat t helemaal aan jou over.
Dat was oke.
Totdat ze ieder een mailtje stuurde waarin stond dat ik het geld op zou halen, een kado zou kopen en brengen..
Toen ik vriendelijk terugschreef dat ik dat echt niet ging doen kreeg ik een vervelend bericht terug dat zij op krukken liep en dat als ik het niet zou doen ze het af zou blazen.
Ik raak daar altijd erg van slag van en heb dan de neiging om te gaan kruipen, zo van oh sorry dat je mij verkeerd begrepen heb, ik ben vast niet duidelijk genoeg geweest maar ik heb echt geen energie om t voor elkaar te maken.
Ik word dan boos op mezelf.
Ik haat dat automatisch onderdanig worden van mij.
IK doe alles verkeerd, zeg het niet duidelijk, nee niet de fout van ander.
Ik vergelijk mezelf met het gedrag van een hond, die alles doet om weer in de gunst te komen bij zijn baasje.
NU stop ik ermee.
Want ik loop ook op krukken en zit soms ook in een rolstoel, alleen zijn die bij mij onzichtbaar.
Die pech heb ik dan weer.
Als je (tijdelijk in haar geval) in een rolstoel zit wil ieder je wel helpen.
Ik word zelden geholpen.
Ze komen bij mij geen pan soep brengen als ik echt niet meer kan, doen niet even een boodschap als ik echt de deur niet uit kan van de stress.
Als ik zeg dat ik mijn moeder mis krijg ik geen aandacht want ja ik had haar toch al 16 jaar niet gezien?
Nee, de dood van HUN moeder dat was pas erg.
Ik hou meer van dieren dan van mensen zei ik tegen de jongedame met het hondje in haar boodschappenkar.
Ik ook zei zij.
meer hoefden we niet meer tegen elkaar te zeggen.
We begrepen elkaar.
---------------------------------------------------
Nu is het net of ik in een depressieve bui zit maar niets is minder waar.
Er gebeuren ook mooie dingen.
Na jaren geen kleine meisjes over de vloer komt er sinds kort eentje wekelijks over de vloer.
Nog heel verlegen en onzeker maar dat heeft tijd nodig.
Hey zei ze, heeft u een logeerkamer?
Mag ik dan een keer logeren?
Ik loop niet op de zaken vooruit maar misschien wordt dit weer een extra zonneschijntje in mijn leven.
Leuk als dat zo is maar geen man overboord als het niet zo is.
Ik merk en voel dat haar ouders mij vertrouwen en dat is een fijn gevoel.
Vandaag een heerlijke dag gehad met mijn Liefde.
Samen een traantje wegpinken in de bioscoop.
Heerlijk zo iemand naast je die de hele film je hand vasthoud .