from the hak on the tak jumping

Konijn Ludo.

Al 5 dagen koppijn.
Soms is het weg en dan komt het weer terug.
Vanmiddag dook ik mijn bed in, totaal uitgeput.
Drukke dagen gehad maar wel leuk.

Kippetje Doutse lag dood in het slaaphok.
Dat is in korte tijd mijn derde diertje die naar de hemel is.
maar niet heus.
Ik vind dat iedere keer zo moeilijk./
Zo scharrelde ze rond, brutaal en vrolijk en volgende dag niet meer dus.
Zou ook en beetje eng zijn als ze dood rond scharrelde.

Verder had ik het natuurlijk veel te druk.
Ja eigen schuld dat weet ik ook wel maar aan de andere kant als er mensen om me heen om wat voor reden ook wat aandacht verdienen kan ik toch moeilijk vragen of ze even willen wachten met hun pootje te breken tot het mij uitkomt.
Dus ging ik vandaag naar een vriendin die op vakantie haar been heeft gebroken en in een rolstoel zat.
Ik blijf me verbazen hoe sommige mensen met hun ellende omgaan.
Ze maakte met een vriendin een droomreis, brak t pootje, maakte er toch een leuke reis van en zei niets tegen haar man en kinderen om ze niets ongerust te maken.
Pas thuis werd ze geopereerd en op schiphol kreeg de man te horen dat hij niets moest schrikken.
Ik hou van helden.
Ik kan van ze leren.

Andere lieve vriendin zou een maand aan andere kant van de wereld zitten en was binnen 5 dagen weer terug met hoge koorts en gebroken ribben.
Die maakt overal grapjes over en vertelt ook nog dat ze zo een mooi vogeltje in de tuin zag en ja oké ze heeft heel veel pijn.
Pffff, hoe doen die mensen dat?

Gistermiddag met BF op stap naar haar schoonzus en omdat ze zich zo goed voelde stelde ik voor om uit eten te gaan met onze mannen.
Tja na 3 maanden niets binnenhouden had ze wel trek in iets lekkers met vette patat.
Tja mijn vent kennen jullie die is altijd in voor dit soort onverwachte dingen, die van haar was wat minder enthousiast; ja maar ik heb net aardappelen geschild.
Nou doe maar in een pan met water die eten we morgen.
Ja maar de kip ligt er ook al uit.
Die stop je er dan weer in.
waarin weet ik dan ook niet maar soms is het leven zo eenvoudig.
Ik heb trouwens zelf een hekel aan onverwachte dingen hoor behalve als ik ze zelf verzin.

Het was heel gezellig met zn vieren.
Even was ze bang dat de man zou mokken maar die vermaakte zich prima.
Ja ook mannen kunnen mokken hoor.

Die van mij is vanavond naar een concert met een vriend.
Ik blijf t heerlijk vinden dat hij ook gewoon een leven heeft met zijn eigen interesses.
En eerlijk is eerlijk met mijn humeurtje is het wel zo veilig.

Las van de week dat kibbelen goed is voor je relatie.
Na 3 kwartier te hebben gekibbeld, want wat was hij chagrijnig, kroop ik tegen hem aan en zei;
wat hebben wij toch een goede relatie.
Tja het stond toch in de krant.
Hij moest weer lachen en zei wat ben jij toch een gek wijf.
HA hij kan niet zonder mij en dat weet ie.

Verder is het grote chaos in mijn kop.
Ik word er gek van.
Door het bezoek van het neefje en zijn manier van doen zijn er zoveel vragen gekomen.
Hij is de enige in de familie die officieel de etiket autisme opgeplakt kreeg.
Nu blijf ik maar nadenken of zijn vader, mijn broer het ook niet is en wat mijn ouders betreft?
Nu zijn er mensen die niet van etiketten houden maar ik hou er wel van.
Het verklaart een hele hoop van onze rare handelingen en gedachten.
Het zou verklaren waarom ze allen zulke beroerde ouders waren en waarom ze de dingen deden zoals ze deden.
ABSOLUUT geen excuus voor het leed dat ze gebracht hebben maar het zou het wel kunnen verklaren.
Het neefje had het erover dat hij en zijn vriendin wel kinderen wilden en ik ga daar niet over lopen piekeren want wie weet gebeurd het nooit en dat hoop ik eigenlijk ook.
Ik heb teveel verdriet en ellende gezien en meegemaakt dat gun ik geen enkel kind.

Ook MOET ik met 2 vriendinnen een gesprek aangaan, anders kan ik gewoon niet met ze verder.
Ik durf nooit voor mezelf op te komen.
Ik denk altijd dat de ander wel gelijk zal hebben dat ik een zeurpiet ben.
Zo ben ik eigenlijk woest op 1 van de 2.
Ik vertelde het al eerder dus hier de korte versie:
Ik wist al lange tijd dat BF weer erg ziek was maar wilde dat tegen niemand zeggen.
Vond dat ze dat zelf moest doen als ze daar behoefte aan had.
Uiteindelijk na maanden moest ik toch mijn verhaal kwijt en dacht dat bij goede vriendin te doen die ook op BF is gesteld.
Ik vertelde het, zij zei, oh wat erg en vertelde van een collega van haar, die ze hooguit 3 keer gezien had dat die een kleinkind van 11 had die kanker had en dat was zoooo erg.
Ik kan hier nu nog vloeken bij het typen.
Ik MOET het gewoon tegen haar zeggen want ik kan er niets meer mee.
Is niet de eerste keer hoor dat dit gebeurd, anders was ik er wel overheen gestapt.
Maar het is iedere keer hetzelfde.
Vriendin waar ik vanmiddag was zei tegen me dat ik erover moest beginnen want ze was zich er misschien helemaal niet van bewust dat ze het deed.
Moeilijke opdrachten dus.

Volgens mij weer een lang verhaal maar ach.........