eenden en zo

De grootste eend, links was altijd alleen.
Totdat ik km verderop nog een eens zag van dit soort en ik dacht dat die 2 vast bij elkaar hoorden en elkaar kwijt waren geraakt.
Ik weet dat die eenden, ben even de naam kwijt, barbarie in het frans, trouw zijn aan elkaar.
Enfin de dierenambulance werd erbij gehaald en ze waren opeens met zn vieren en wijken geen meter van elkaar.
Ik vind nu dus dat het mijn eenden zijn en heb er weer een zorg bij.
Want o jee, als ze de weg oplopen of dat ik er 1 niet meteen zie.
Ik heb eendenvoer voor ze gekocht.
Muskus eend. Zo heten ze.
Zo tam als maar kan.
Ik zou ze het liefst in de tuin willen maar gelukkig is daar de Mr. X die mij in heel veel dingen tegenhoudt.
Ik lijk zo op mijn moeder wat dat betreft.
Dat doet me dan weer glimlachen en voel ik haar dicht bij me.

Moe ben ik.
Ongelofelijk moe.
Dat kwam opzetten na de EMDR.
Het is niet eens een onprettig gevoel maar ik zou alleen maar in een holletje willen liggen en niets doen.
Mijn armen en benen zijn zo moe.
Gisteren ven bij vriendin met mooie tuin koffie gaan drinken en lunchen met nog 3 andere meiden van onze club.
Drie heel veel pratende vrouwen en ik werd er helemaal gek van.
Ik had ze vrijdag nog gezien/gehoord en ze gingen gewoon door met praten waar ze gestopt waren.
Een simpele vraag als ; wat ga jij doen met de kerst werd een hele lang verhaal over de familie problematiek die ik al lang kenden en waar we al een hele ochtend aan besteed hadden begin van het jaar.
Gelukkig had ik Soop bij me die slap op mijn schoot lag na een wandeling in de sneeuw.
Het lag ook aan mij hoor, ik kan gewoon steeds minder hebben.
Had het vrijdag met een vriendin van de club over, waar je wel normaal mee kan praten, dat je met ouder worden je je wereld kleiner maakt.
Je energie is anders en minder, je hebt geen zin meer om van hot naar her te vliegen en je tijd te verdoen.
Zelf hou ik me vaak liever bezig met muskus eenden ;-)

In mijn bijbel, de Libelle, las is dat elke relatie saai wordt.
Ik geloof best wel dat als je 30 bent dat een probleem kan zijn maar op mijn leeftijd vind ik het heerlijk.
Ik noem het zeker niet saai maar rustig en regelmatig.
Het belangrijkste is dat het in huis netjes en gezellig is en het eten lekker en gezond.
Daartussen kunnen we leuke dingen doen, gaan we op tijd naar bed en weten we wat we aan elkaar hebben.

Een buurman belt net aan dat onze heg is omgevallen.
Dat wisten we al maar ik vind het zo aardig dat mensen de moeite nemen om het te komen melden.
Ik blijf me na alweer bijna 3 maanden hier wonen verbazen over de totaal andere mentaliteit hier.
Wat boffen we toch.
Ze komen het niet alleen melden maar bieden ook aan om te helpen hem overeind te zetten.
Het geeft mij altijd een veilig gevoel .
Toen het maandag zo sneeuwde vroeg ik aan een buurman of hij me dinsdag weg kon brengen omdat ik niet met gladheid durf te rijden en wel naar de EMDR wilde.
Hij zei meteen ja.
Het was uiteindelijk niet nodig omdat mr. X vrij had genomen om met me mee te gaan.

Vandaag een hele stille dag, tussen 2 drukke dagen in.
Moest gisteren zoveel boodschappen doen in verschillende winkels.
(na die lunch)
En morgen naar de masseur met wonderhanden en een expositie.

Maar eerst vandaag.