I Stjernenes knitring møter me familien frå oldebarnets synsvinkel. Eg-personen fortel om sine oldeforeldre, sine besteforeldre og sine foreldre og deira respektive kjærleikshistorie. Han har sittet hjå bestemora og høyrt alle historiene - alle trådene som binder familien saman. Sjølv mista han mora som sju-åring, og ein dag kjem ei framand dame - stemora - ut frå farens soverom. Det later til at det ikkje blir starten på eit godt vennskap mellom gutt og stemor, men det skrives lite om det. Oldemor og oldefars historie derimot er interessant då oldemor var sytten og oldefar førti år då dei møttes i eit lite kvistværelse. Sommaren vart heitt på mange måter! Det som mange gonger pleier å vera mitt lodd i livet er at bøker ikkje er kronologiske. Her forsvinner den tanken i språket, og det er ikkje så farleg om eg ikkje alltid henger med på kven det er som opplevde kva. Eg vil bare lese vidare.
Lastebilen ligger tett etter en kullsvart bil. De puttet en kiste inn i denne bilen, kisten var i kirken, moren min ligger i den kisten. En gang løp hun rundt sammen med meg blant tuene ovenfor en by som heter Reykjavik. Hun skulle ha dunket i kistelokket, vi skulle åpnet og sluppet henne ut. Vi skulle ha reist hjem og spist pannekaker og kremkjeks fra Frón. (s. 98-99)
Jón Kalman Stefánsson er eit forfatter-namn som har låge i bakhodet mitt i årevis. Venner både på og utanfor bookstagram har lest og anbefalt den islandske forfatteren. Det gnistrer i språket, humoren er til tider merkelig og burlesk, og romanen rommer ein skildring frå eit barnesinn. Eg har ikkje (ennå) lest andre bøker av Stefánsson, men det skal eg gjera noko med. Nå forstår eg kvifor denne forfatteren er så verdsatt, og blant norske lesere. Anbefales!
XOXO
| Originaltittel: Snarkið í stjörnunum | Utgitt: 2003 | Norsk utgåve: 2020, omsett av Tone Myklebost | Format: Innbundet, 216 sider | Forlag: Press |