HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

De officiële instanties had ik al vroegtijdig ingelicht over onze verhuizing, dat deed ik via post.nl/verhuisbericht maar verder had ik er niet over nagedacht dat anderen ook weleens ons nieuwe adres wilden hebben. Je hebt ook zoveel aan je hoofd tijdens het verhuizen en daarna inrichten van je huis, pfff. Gelukkig vroegen er wat mensen naar mijn adres en toen ik ben direct via internet een kaartje gaan maken. Gistermiddag kwamen ze binnen met de post en tegen de avond stond op alle enveloppen keurig een adres. En vandaag is alles op de post gegaan, ook weer in orde. Familie en vrienden zijn nu ook op de hoogte.  

  Met de kopers en de makelaar maakten we vanmorgen een laatste rondje door ons huis. Het was een fijn huis, samen met de architect ontworpen, ruim en heerlijk licht. We hebben er twintig jaar met veel plezier in kunnen wonen en we namen er zonder al te veel sentiment afscheid van. Het is goed zo, we staan weer voor een nieuwe fase in ons leven waar we naar uitkijken, spannend.  Er werden geen handen geschud bij de notaris, de jassen werden niet aangepakt en we kregen ook geen koffie.  En we stonden nog niet buiten of de voordeurkruk werd schoongepoetst. Dat was dat. We namen een gebakje bij de koffie en in de namiddag drinken we een bubbeltje met onze dochter . En dit is ons nieuwe uitzicht, de Hervormde Kerk van Stolwijk. Vanaf het balkon kijken we zo naar beneden en met de blik omhoog zien wij de toren. 'Wat zul jij moe zijn' was de reactie gisteren van Bettie op mijn blogbericht en zij had helemaal gelijk. Verpletterend moe, ik wist niet dat een m...

 Vannacht hebben we al bij onze dochter geslapen en vandaag halen we de laatste spullen uit ons huis en maken we schoon. Niet nodig, zeggen onze kinderen, veegschoon is genoeg maar daar denken wij toch anders over. Mart geeft de badkamer en de toilet een goede schoonmaakbeurt en ik ontferm me over de keuken. Alles wordt gesopt, ook koelkast en oven. Daarna wordt alle vloeren aangezogen en dweil ik de bijkeuken voor de laatste keer. Ik laat de ramen maar zitten, dit vonden mijn kinderen te belachelijk voor woorden. 😉 Ons 12-persoons bestek wat nog helemaal volledig is op een kleine lepel na gaat naar onze oudste zoon. Hij wil het graag hebben en ik heb nog een bestek cassette, ooit gekocht voor zon- en feestdagen. Leuk dat dit bestek in de familie blijft, we kregen het zo'n vijftig jaar geleden van de ouders van Mart, we waren nog niet getrouwd. In deze drie grote bakken hebben altijd grassen gestaan, stond erg leuk. Schoondochter Chris wilde ze wel hebben, ze wist...

Afgesproken was dat onze oudste zoon gisteren zou komen helpen verhuizen maar bij nader inzien hebben we gezamenlijk besloten dit niet door te laten gaan. Hij heeft zaterdag zijn wijnwinkel nog open gehad en het was er behoorlijk druk, dus het zou niet verstandig zijn om op dit moment contact met hem te hebben. Middelste zoon moest aan het werk bij een belangrijke klant dus er zat niets anders op dan met zijn tweeën te beginnen.  Helemaal niet erg hoor, we zijn er bedreven in. Alles wat in Frankrijk in twee huizen staat komt uit Nederland en dat is door ons twee in de loop der jaren die huizen binnen gesjouwd. Mart is sterk, ik til weinig of niets maar samen en met behulp van een goede steekwagen met luchtbanden kom je een heel eind. Zo'n ladekastje wat daar staat bijvoorbeeld is echt heel licht als je de laden er eerst uithaalt, we tilden het zo de trap af. Die keukenkast er naast was van een andere orde, daar kwam zoon Bas aan het eind van de middag mee helpen, het bovenst...

 We zijn vandaag aan het verhuizen, vrijdagmorgen moet het huis leeg zijn. Dan gaan we opleveren, tenminste, als de notaris aan het werk blijft.  Weinig tijd voor een verhaaltje. De foto's zijn van gisteren, gemaakt tijdens onze wandeling. Meer lente kan ik jullie niet geven!  Maar dit moet genoeg zijn, toch?

 Goed dat ik altijd onze campingtafel bewaard heb, ik denk dat het ding ondertussen veertig jaar oud is. Hij doet nu al een week of twee dienst als eettafel omdat we onze grote tafel verkocht hebben, die laatste zou echt niet meer in een appartement gepast hebben. Ook de stoelen die er bij stonden evenals nog wat andere zaken zijn verkocht, allemaal via marktplaats. Je krijgt er de hoofdprijs niet voor maar ik wil het ook niet opslaan als ik nu al zeker weet dat het niet meer gebruikt gaat worden. Langzaam begint de verhuizing serieus te worden. De linnenkast gaat naar de opslag en het oude kastje ervoor gaat naar onze dochter. Ik kocht het toen ik van haar in verwachting was, 44 jaar geleden en het diende in het begin als commode. Leuk dat zij het wel wil hebben voor op een slaapkamer, anders had ik het weg moeten doen en dat zou toch een beetje pijn hebben gedaan. 

We zitten nu in het stadium dat in huis overal verhuisdozen staan, de meeste voor de opslag en die gaan maandag allemaal weg. Een paar kleine doosjes met spullen die mee moeten naar Frankrijk en dan heb ik ook nog een paar stapeltjes.  Dit zijn twee stapeltjes, bestemd voor mijn zus. In het grote pak zit een beer en in  het pakje daaronder zit een boek wat gaat over die zelfde beer. Mijn zus is net oma geworden en deze twee pakjes zijn dus voor haar eerste kleinkind waar ze zo ontzettend blij mee is, ze heeft er lang op moeten wachten. Ik zal voorlopig niet op bezoek mogen bij mijn nichtje, die kans is heel klein, dus de pakjes gaan naar mijn zus. Zelfs de nieuwbakken oma en opa moesten na de bevalling op gepaste afstand blijven van moeder en kind. Zo sneu dat je je dochter niet even kan knuffelen en je kleinkind niet vast mag houden, niet even aan dat kleine hoopje kan snuffelen.  Verder liggen er dingen bij die je tegenkomt met opruimen en waarvan je dan me...

 Schaatsen, zullen we dat ooit nog kunnen doen op natuurijs? Voor deze dure noren is in ieder geval weinig belangstelling. Er lag nog een partijtje op de zolder van onze garage vanuit de tijd dat Mart de winkel nog had, zijn opvolger is nooit aan die handel begonnen. We konden nog twee paar weggeven aan een fietsvriend van Mart, voor zijn kleinkinderen en de rest bleef staan. Dan maar naar de kringloop maar het ging me wel aan het hart. Dat zeg ik wel zo makkelijk, naar de kringloop maar dat bleek het niet te zijn. Ik had gisterenmiddag inmiddels op de site van de Dorcas Bergambacht en Schoonhoven gelezen dat ze voorlopig dicht gingen wegens de Corona uitbraak en dat is niet zo gek want er werken alleen maar bejaarde vrijwilligers. Maar voor ons was het een knappe tegenvaller. Wat nu gedaan want inmiddels hadden wij met behulp van een zoon een grote aanhanger volgeladen met spullen waaronder mijn bank van 23 jaar oud. Na een paar telefoontjes vond ik in Lekkerkerk een ...

Ik maakte een afspraak op het gemeentekantoor om onze adreswijziging door te geven en begreep al van de informatie op de site van de gemeente dat dat niet eenvoudig ging worden. Ik kon die adreswijziging namelijk niet online doen omdat wij een briefadres wilden in Nederland. En dan ben je meteen een apart gevalletje. Zeker als je dan ook nog eens tijdelijk in het buitenland gaat wonen. De jongeman aan de balie had er duidelijk moeite mee, na veel aarzelen en zuchten is hij twee keer weggelopen om advies te vragen bij collega's. Uiteindelijk ging ik met twaalf A-viertjes de deur uit die allemaal ingevuld moesten worden, waaronder twee verklaringen van toestemming voor onze dochter om in te vullen.  Nederland waakt over zijn burgers, heel anders dan Frankrijk waar men geen bevolkingsregister kent.  Ondertussen schilderde de schilder die achter mij bezig was vrolijk door, zijn jas had hij netjes aan de kapstok gehangen.

  We moesten in Nijmegen zijn en dat is niet naast de deur voor ons. Een van de zeven zussen van Mart, de jongste, woont in Nijmegen dus was dit een goede gelegenheid om bij haar langs te gaan. Vlak voor Nijmegen, net voor we een tunnel indoken knipte ik af voor deze mooie muurschildering. Ik had er liever dichter bij gestaan maar daar hadden we nu geen tijd voor. We zijn met zijn drietjes gaan eten in een leuk restaurant wat in een oude kazerne zit. Schoonzus woont aan de rand van dit kazerneterrein. Het zijn eigenlijk  drie kazernes uit het begin van de twintigste eeuw.  Een deel van het terrein werd herbestemd tot autoluwe woonwijk met veel groen. Het hoofdgebouw van de Krayenhoffkazerne kreeg een culturele bestemming en werd verbouwd tot bedrijfsverzamelgebouw met combinaties van wonen en werken.  We liepen door die wijk en het is geweldig dat die fraaie gebouwen bewaard zijn gebleven. Prachtig om te wonen.

 Het moeilijkste van opruimen bij een verhuizing is verstandig zijn en niet al te veel sentiment de voorrang geven. Want alles mee willen nemen is in ons geval geen optie. We weten nog wel niet hoe onze volgende woning eruit zal zien maar dat ie kleiner gaat worden is wel zeker. En ik weet ook zeker dat ik de kast die daar op de foto staat niet meer mee ga nemen. Dus zal ik een groot deel van onze boeken weg moeten doen want aan slaapkamers vol met boekenkasten heb ik weinig behoefte. Ik wil niet te veel spullen meer om me heen. Dus nu ben ik aan het schiften. Ik kwam nog wat boeken tegen die ik nog niet gelezen heb dus die gaan mee naar Frankrijk, daar mag ik trouwens ook weleens gaan ruimen  in de boekenkast . En er zijn boeken waar ik gewoon geen afscheid van kan nemen, dat kan je hebben met boeken. Maar ik ben streng voor mezelf, het mogen er niet al te veel worden.  Wat kinderboeken en mooie tuin- en kookboeken verhuizen ook mee.  Ja, en dan de...

Ik mopper niet zo snel over slecht weer, ik neem het zoals het valt, in dit geval letterlijk. Ik kan mezelf goed vermaken, is het niet buitenshuis dan maar binnenshuis. Maar vandaag had ik me toch wel erg verheugd om te gaan stappen met mijn loopgroep en daarna even gezellig koffie drinken met een paar vrouwen.  Drie weken heb ik al verstek moeten laten gaan door in Frankrijk te zijn en verleden week het Pieterpad te lopen. En nu is het slechte weer spelbreker dus mijn loopschoenen gaan de kast maar weer in en ik ga weer verder met de bijkeuken. Die heb ik gisteren bijna, op twee kleine kastjes na, leeg geruimd.  

Deze stapel lapjes kwam uit mijn naaikastje, ik blogde hier  eerder over dit kastje wat ik ooit van mijn schoonmoeder kreeg. Toen ik het gistermorgen helemaal leeg geruimd had stuurde ik een appje met deze foto naar vriendin Ineke die al jaren op een naaiclubje zit en zij wist wel iemand die er er blij mee zou zijn. Dat hoor ik graag, ik vind het fijn om iemand blij te maken met spullen die ik weg wil doen. Zondag zie ik mijn jongere zus die in maart voor het eerst oma gaat worden. Een autostoeltjes, een zitverhoger en het kleine houten stoeltje met de rieten zitting waar kinderen en kleinkinderen op gezeten hebben gaat mee in de auto naar haar. Ja, ik zal het maar vertellen, we hebben ons huis en het winkelpand verkocht en wel aan onze huurder, de huidige fietsenmaker. We zijn er blij mee, het jonge stel met twee kindjes ook en het dorp slaakte een zucht van verlichting toen ze hoorden dat de fietsenmaker bleef. Eind maart gaan we opleveren en daarna vertrekken we naar F...