Ο διαρκής πόλεμος

Andrea Zhok - 12/02/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Σήμερα, η κατάληψη του Ποκρόφσκ από τον ρωσικό στρατό και η ταυτόχρονη κατάκτηση του Βολτσάνσκ επισημοποιήθηκαν.
Τον τελευταίο μήνα, ο ρωσικός στρατός κατέκτησε 505 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους, το οποίο εξακολουθεί να είναι σχετικά μικρό για μια χώρα τόσο μεγάλη όσο η Ουκρανία, αλλά σηματοδοτεί σαφή πρόοδο σε σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο.
Η πανταχού παρουσία των drones καθιστά αδύνατες τις γρήγορες προελάσεις με άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα, αλλά αυτό καθιστά επίσης τα κέρδη που έχουν επιτευχθεί πιο ανθεκτικά στις αντεπιθέσεις.
Τα σημάδια μείωσης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της Ουκρανίας στο μέτωπο είναι σαφή, ωστόσο τα σημάδια ενός γρήγορου τερματισμού της σύγκρουσης είναι αμφιλεγόμενα.
Από το μέτωπο, ορισμένοι Ουκρανοί διοικητές έστειλαν στον Ζελένσκι ένα μήνυμα ότι, εάν υπογράψει συμφωνία που συνεπάγεται απόσυρση από το Ντονμπάς, δεν θα υπακούσουν.
Φυσικά, σε έναν σύγχρονο πόλεμο, αυτό είναι περισσότερο μια χειρονομία παρά μια γνήσια προοπτική ολοκληρωτικής αντίστασης: εάν οι προμήθειες διακοπούν με κεντρική απόφαση, το μέτωπο θα κατέρρεε μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Όπως ακριβώς θα κατέρρεε εάν οι ΗΠΑ απέσυραν, όπως έχουν επανειλημμένα απειλήσει να κάνουν, την παροχή δορυφορικών πληροφοριών και στοιχείων των μυστικών υπηρεσιών.
Έτσι, τελικά, παρά τα πιο ριζοσπαστικά εθνικιστικά στοιχεία εντός των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, η απόφαση για το αν θα συνεχιστεί ο πόλεμος ή θα αποδεχτεί μια ακόμη τιμητική ήττα εξακολουθεί να εξαρτάται αποκλειστικά από τον πολιτικό υπεύθυνο λήψης αποφάσεων.
Όλα υποδηλώνουν ότι η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση βρίσκεται στα τελικά της στάδια. Πιθανότατα, θα δούμε την επίσημη ολοκλήρωσή της μεταξύ άνοιξης και καλοκαιριού.
Αλλά αυτό το συμπέρασμα - και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε - δεν θα είναι πραγματικά ένα τέλος.
Αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι μια μακροπρόθεσμη δομική συμμαχία μεταξύ των υπολειμμάτων των ριζοσπαστικοποιημένων ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και την  πολεμοχαρή ευρώπη.
Στην Ουκρανία, τα ριζοσπαστικοποιημένα εθνικιστικά στοιχεία θα δουν οποιαδήποτε συνθήκη ειρήνης ως τη δική τους εκδοχή του θρύλου της «μαχαιριάς στην πλάτη» (Dolchstosslegende) που ενέπνευσε τους Γερμανούς βετεράνους μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αφήγηση ότι ο πόλεμος δεν χάθηκε στο πεδίο της μάχης, αλλά μέσω πολιτικής προδοσίας στο παρασκήνιο, ήταν η πηγή εκείνων των παραστρατιωτικών κινημάτων στη Γερμανία της δεκαετίας του 1920 που συγχωνεύτηκαν με το Sturm Abteilungen και τροφοδότησαν την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος.
Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ενώ γνωρίζουν ότι είναι ρεαλιστικά ανίκανοι να εμπλακούν σε άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Μόσχα, δεν μπορούν να θεωρήσουν την ειρήνη ως επιλογή. Για τη von der Leyens και την Kallas καθοδηγούνται από το σύνθημα «Όσο υπάρχει πόλεμος, υπάρχει ελπίδα», όπως τιτλοφορείται μια διάσημη ταινία του Alberto Sordi. Όσο η παράφρονη αφήγηση «υπάρχει ένας επιτιθέμενος και ένας δέχεται επίθεση - δεν είχαμε άλλη επιλογή» παραμένει ζωντανή, όλη η καταστροφική συμπεριφορά των αρχουσών τάξεων της Ευρώπης μπορεί να αποφύγει μια αναμέτρηση.
Για αυτόν τον λόγο, η προοπτική που μας περιμένει είναι αυτή ενός μόνιμου υβριδικού πολέμου, στον οποίο οι Ουκρανοί παραστρατιωτικοί θα παρέχουν μέρος του ανθρώπινου δυναμικού και η Ευρώπη θα παρέχει τα τεχνολογικά και οικονομικά μέσα. Έτσι, οι δολιοφθορές, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, ο κυβερνοπόλεμος κ.λπ., όλες πράξεις που υπόκεινται σε «εύλογη άρνηση», όλα γεγονότα που συχνά δεν διακρίνονται από συνηθισμένες, τυχαίες δυσλειτουργίες, θα μας ωθήσουν σε ένα κλίμα πολέμου χωρίς βομβαρδισμούς αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Προφανώς, ελπίζω ότι κανείς δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι η Ευρώπη μόνη της θα κόψει τη Ρωσία σε κομμάτια μέσω της Ουκρανίας, παραμένοντας ασφαλής και αβλαβής χωρίς αντίποινα.
Αυτό, φοβάμαι, θα είναι το φυσικό σημείο καμπής της τρέχουσας κατάστασης, με μια περαιτέρω ώθηση για την κατάσχεση δημόσιων πόρων για τη χρηματοδότηση των παραστρατιωτικών βιομηχανιών φίλων φίλων, και με έναν περαιτέρω περιορισμό όλων των εναπομεινάντων ελευθεριών λόγου, σκέψης και έκφρασης σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η ρωσική απειλή θα γίνει ένα μόνιμο ρεφρέν, και στο όνομα των υπέρτατων απαιτήσεων της άμυνας, το βρεγμένο όνειρο του νεοφιλελευθερισμού θα πραγματοποιηθεί στην πιο αγνή του μορφή: μια κοινωνία σκλάβων, στρατιωτικοποιημένων στο μυαλό και στο πορτοφόλι, προς όφελος των νέων φεουδαρχών των οικονομικών.
Η ιστορία δεν γράφεται ποτέ, αλλά έχει αδρανειακές τάσεις.
Αν δεν τους αντιταχθούμε κατά μέτωπο, αυτές οι τάσεις θα είναι μοιραίες για εμάς στο εγγύς μέλλον.

La guerra permanente

Το βραβείο Νόμπελ για τον πόλεμο

Andrea Zhok - 10/10/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Σε κάθε περίπτωση, το Νόμπελ Ειρήνης που απονεμήθηκε στη Βενεζουελάνα Μαρία Κορίνα Ματσάδο συνάδει απόλυτα με τη μετονομασία του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ σε Υπουργείο Πολέμου.
Δεδομένου του σπουδαίου προηγούμενου του Ομπάμα, θα μπορούσε κανείς εύκολα να το ονομάσει Νόμπελ Πολέμου.
Άλλωστε, με αμερικανικά κανονιοφόρα -συγγνώμη, αεροπλανοφόρα- στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας, με τη σαφή εντολή να ανατρέψουν την κυβέρνηση Μαδούρο, ποια ταπεινή συμβολή θα μπορούσε να κάνει η ευρωπαϊκή διανόηση;
Δεν θα μπορούσαν να στείλουν όπλα (δεν έχουν καταφέρει ακόμη να τα αγοράσουν από τους Αμερικανούς, αρκετά ώστε να έχουν χρόνο να τα παραδώσουν για να υποστηρίξουν τους Αμερικανούς).
Έχουμε ήδη δώσει τα γονυκλισιά μας, τις δωρεές μας και το jus primae noctis μας.
Τι μας έχει απομείνει ως Ευρωπαίοι;
Α, να το, μπορούμε να χάσουμε τα τελευταία απομεινάρια της περίφημης «ηθικής εξουσίας της Γηραιάς Ηπείρου».
Μπορούμε να δώσουμε μια σημαντική ώθηση στην ηθική υποστήριξη για την επερχόμενη στρατιωτική επιχείρηση απονέμοντας το βραβείο Νόμπελ σε μια Βενεζουελάνα αντικυβερνητική ακτιβίστρια, η οποία έχει διακριθεί στη ζωή της ως... μια Βενεζουελάνα αντικυβερνητική ακτιβίστρια, με σπουδές στο Γέιλ, αντι-Τσάβες, φιλοατλαντική, νεοφιλελεύθερη, αλλά ταυτόχρονα ταπεινή. Έτοιμη να επωμιστεί το βάρος της μελλοντικής κυβέρνησης, σε περίπτωση που κάτι συμβεί στον Μαδούρο.

Η αυτοδιαιώνιση της παράλυσης

Andrea Zhok - 04/10/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Ωστόσο, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος κρατάει την ανάσα του καθώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή, στην Ιταλία, η αδιαφορία έχει πέσει για όλα αυτά, επισκιασμένη από το ένα αληθινό εθνικό μας πάθος: να διασπαστούμε σε φραξιονιστικές ομάδες (φατρίες) που θα αντιτίθενται σφοδρά η μία στην άλλη για το τίποτα.
Πυρηνικές απειλές; Κρυφτείτε!
Βιομηχανική αποκάλυψη; Παραμερίστε!
Καταστροφή του κράτους πρόνοιας; Ποιος νοιάζεται!
Όλοι φλυαρούν και επευφημούν στο μοναδικό, αδιάκοπο παιχνίδι μας, από την εποχή των Γουέλφων εναντίον των Γιβελλίνων, του φλωρεντινικού ποδοσφαίρου.
«Αυτοί από την περιοχή Μπρούκο (τη συνοικία του Σκουληκιού) είναι βρώμικοι, τιποτένιοι άνθρωποι, χωρίς τιμή, εμείς από την περιοχή Λεοκόρνο (περιοχή του Μονόκερου) το γνωρίζουμε καλά, από εκείνη την 3η Μαΐου 1394, όταν μας έφτυσαν ύπουλα στο μάτι. Παλιάνθρωποι!»
Μετά από μια μεγάλη, επιτυχημένη διαδήλωση υποστήριξης της Παλαιστίνης, κανείς δεν μιλάει πια για την Παλαιστίνη.
Το μόνο που λένε όλοι είναι: «Πού ήσασταν το 2022;», «Αυτή είναι μια τορπίλη κατά της Meloni, σύντροφοι, ελάτε τρέχοντας να υπερασπιστείτε το οχυρό!», «Το CGIL είναι ένα κίτρινο συνδικάτο!», «Το USB σπάει βιτρίνες!», «Ας διώξουμε τους φασίστες από την κυβέρνηση!», «Ο Landini είναι ξεπουλημένος!», «Τεμπέληδες που θέλουν απλώς ένα μακρύ Σαββατοκύριακο!», «Ανεύθυνοι!», «Εγκληματίες!», «Αλήτες!».
Λόγω αυτής της ιδιοσυγκρασιακής διάθεσης, το ανόητο παιχνίδι της συγκέντρωσης, μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές - σαν τόσα πολλά ποντίκια Παβλόφ - των «αριστερών» δυνάμεων σε μια «αντιφασιστική προσπάθεια» και των «δεξιών» δυνάμεων σε ένα μέτωπο ενάντια στους «κόκκινους» συνεχίζει να λειτουργεί εδώ κάθε φορά και θα λειτουργεί για πάντα, εγγυώμενη την αυτοδιαιώνιση της παράλυσης.
Δυνάμεις τρίτων κομμάτων έχουν αναδυθεί σε όλη την Ευρώπη, ανταγωνιζόμενες για πολιτικό χώρο με το εναλλάξιμο μπλοκ αριστεράς-δεξιάς, αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ, και δεν μπορεί να συμβεί (για την αγάπη της χώρας μας και για κάθε ευπρέπεια, παρακαλώ μην αναφέρετε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων ως αντιπαράδειγμα).
Δεν συμβαίνει, και δεν θα συμβεί, επειδή το κύριο πολιτικό μας πάθος δεν είναι η πολιτική, αλλά η πολεμική. Πρόκειται για την πιθανότητα να έχουμε την ευκαιρία να συγκρουστούμε με κάποιον, είτε πρόκειται για δυνάμεις ιδανικά στο άλλο άκρο του φάσματος είτε για δυνάμεις με ένα πρόγραμμα ακριβώς όπως το δικό μας, αλλά με επικεφαλής τον Πίπο, ο οποίος πραγματικά μου τη δίνει στα νεύρα.
Θα μπορούσαν να μας εκτοξεύσουν πυρηνικά και να μην το προσέξουμε καν.
Θα τους λέγαμε να μην κάνουν θόρυβο γιατί διαταράσσουν το Ντέρμπι. 

Το κρυφό μας πάθος έγκειται στο να νιώθουμε ανώτεροι και καλύτεροι όχι επειδή έχουμε κάνει κάτι αξιόλογο, αλλά επειδή ουσιαστικά έχουμε δυσφημίσει και διασύρει αποτελεσματικά όλους τους άλλους.

L'autoperpetuazione della paralisi

Οι πρώτες γραμμές

Andrea Zhok - 03/10/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Δεν γνωρίζω πόση κάλυψη έχει λάβει αυτό το θέμα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά το Ισραήλ και οι ΗΠΑ προετοιμάζουν σαφώς μια νέα επίθεση στο Ιράν.
Η μαζική μετακίνηση αμερικανικών αεροσκαφών ανεφοδιασμού σε βάσεις κοντά στο ιρανικό έδαφος, η ανάπτυξη του 38% όλων των αμερικανικών αντιπυραυλικών συστημάτων (THAAD) για την κάλυψη του ισραηλινού εδάφους και το τελεσίγραφο -που θεωρείται απαράδεκτο- που έχει δώσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην ιρανική κυβέρνηση, απαιτώντας όχι μόνο τη διακοπή όλων των δραστηριοτήτων εμπλουτισμού ουρανίου αλλά και την εξάλειψη όλων των ιρανικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς (αυτών που μπορούν να χτυπήσουν το Ισραήλ), φαίνεται να αποτελούν το προοίμιο της συνέχισης του «Πολέμου των Δωδεκαημέρων».
Αυτό το μέτωπο (ξανα)ανοίγει, ενώ το μέτωπο της Βενεζουέλας κρέμεται από μια κλωστή, με τον αμερικανικό στόλο στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας, τους κυκλικούς βομβαρδισμούς σκαφών που οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι είναι πλοία λαθρεμπόρων και τις εκκλήσεις προς τον Μαδούρο να παραιτηθεί.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ βρίσκεται σε «κλείσιμο», σταματώντας όλες τις μη απαραίτητες κυβερνητικές δραστηριότητες και επικείμενες μαζικές απολύσεις.
Όπως έχει ειπωθεί επανειλημμένα, τουλάχιστον σε αυτή τη σελίδα, η βαθιά κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας, η διαδικασία αποδολαριοποίησης και η εμφάνιση ανταγωνιστών ικανών να απογυμνώσουν τις ΗΠΑ από τα παραδοσιακά οικονομικά τους πλεονεκτήματα ωθούν τις ΗΠΑ να ασκούν απεριόριστα τη μόνη δύναμη στην οποία εξακολουθούν να απολαμβάνουν ένα σαφές παγκόσμιο πλεονέκτημα: τη στρατιωτική ισχύ.
Εισερχόμαστε στην πιο επικίνδυνη, και πιθανώς την πιο αιματηρή, φάση της κρίσης της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας.
Εδώ, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει τις ΗΠΑ στον απεγνωσμένο και θανατηφόρο τυχοδιωκτισμό τους -που έχει σχεδιαστεί τελικά για να ωφελήσει μόνο τον ηγεμόνα- ή αν θα χαράξει έναν ρόλο τρίτου μέρους για τον εαυτό της σε ένα πολυπολικό πλαίσιο.
Προς το παρόν, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης έχουν αναμφίβολα ευθυγραμμιστεί με την ηγεσία της Αμερικής, ελπίζοντας ότι ο καρχαρίας που έχει την εξουσία θα τους αφήσει μέρος του κουφαριού του.
Όσο για τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς -που δεν έχουν συνηθίσει εδώ και καιρό να σκέφτονται πολιτικά- το παιχνίδι είναι ακόμα ανοιχτό, ειδικά επειδή η πρώτη γραμμή περνάει από τη Γάζα. Στη γενική νοητική σύγχυση που χαρακτηρίζει τους πληθυσμούς που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με σχήματα τύπου ταμπλόιντ, τα τραγικά γεγονότα στη Γάζα κατάφεραν (με κόπο) να σπάσουν το τείχος της άρνησης των μέσων ενημέρωσης και τώρα αμφισβητούν τα εσωτερικευμένα πρότυπα του ανήκειν. Ορισμένες από τις προηγούμενες βεβαιότητες έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση: αυτή του να είσαι «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», στο πλευρό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του «διεθνούς δικαίου», της «ελευθερίας του τύπου, της έκφρασης και της σκέψης» κ.λπ.
Οι γραμμές μπροστά είναι ξεκάθαρες σε όποιον έχει μάτια να δει.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και, αμέσως μετά, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, από τη μία πλευρά.
-Από την άλλη, η Κίνα, η Ρωσία, αμέσως πίσω από το Ιράν και τη Βενεζουέλα, και -ως συμβολική δύναμη, υποστηριζόμενη από την πρώτη- η Παλαιστίνη.
Η πρώτη ομάδα, που βιώνει κρίση στο οικονομικο-βιομηχανικό της μοντέλο, επιδιώκει -ασκώντας την εναπομένουσα στρατιωτική της υπεροχή- ένα περιθώριο «εξόρυξης αξίας» για να την κρατήσει στην επιφάνεια (είτε πρόκειται για ρωσικούς, βενεζουελάνους ή ιρανικούς φυσικούς πόρους, τη Λωρίδα της Γάζας κ.λπ.).
Η δεύτερη ομάδα, που βιώνει οικονομική και τεχνολογική επέκταση και διαθέτει τεράστιους φυσικούς πόρους, δεν έχει κανένα συμφέρον να υποδαυλίσει συγκρούσεις και επιδιώκει να ακολουθήσει στρατηγικές για την εδραίωση της περιφερειακής της ασφάλειας, εντάσσοντάς τες στο πλαίσιο της πολυπολικής συνεργασίας.
Αυτό είναι το πραγματικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη· αυτό είναι το παιχνίδι στο οποίο σύντομα θα κληθούμε να αποφασίσουμε ποια πλευρά θα πάρουμε.
Και σε κάθε περίπτωση, θα υπάρχει ένα τίμημα που θα πληρώσουμε.

Le linee di fronte

Λίγα λόγια για την υπόθεση του «Στολίσκου»

Andrea Zhok - 02/10/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Λίγα λόγια για την υπόθεση του «Στολίσκου», με μια γενική πολιτική θεώρηση.

Είναι δεδομένο ότι ο Στολίσκος περιελάμβανε (και περιλαμβάνει) άτομα που επιδίωκαν προσωπική φήμη (τουλάχιστον ένα έχει εμφανιστεί). Είναι βέβαιο ότι αυτό το είδος πρωτοβουλίας καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα ενημέρωσης και έχει κατεξοχήν επικοινωνιακό χαρακτήρα με στοιχεία εντυπωσιασμού, και αντιπροσωπεύει ένα βήμα πίσω από οποιεσδήποτε πιθανές πολιτικές πρωτοβουλίες, πιέσεις, κυρώσεις κ.λπ. Είναι επίσης σαφές ότι κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την υπόθεση για να επιτεθούν στις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους - σχεδόν παντού κολλημένες/ευθυγραμμισμένες σε μια σιωνιστική θέση - είναι κάτι πολύ πιθανό.
Είναι γεγονός ότι πολλά άτομα που έχουν πρόσφατα επιδείξει ελάχιστη ή καθόλου πολιτική επίγνωση σε άλλα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα συμμετέχουν σε αυτήν την πρωτοβουλία.
Κι όμως:
1) Υπάρχει πάντα ένα χάσμα μεταξύ του να κάνεις κάτι και του να μην κάνεις τίποτα. Επομένως, τιμή σε όσους, απέναντι στο κακό, προσπαθούν να κάνουν κάτι.
2) Στη συγκεκριμένη περίπτωση των σχέσεων με το Ισραήλ - ένα διαβόητα αδίστακτο κράτος -αδίστακτο με κολοσσιαίους οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους- όποιος παρουσιάζεται ως εχθρικός προς τις πολιτικές του Ισραήλ πρέπει να επιδείξει τουλάχιστον ένα ψήγμα θάρρους. Και σε μια εποχή όπου οι αρχηγοί κρατών και εκκλησιών -άνθρωποι βολεμένοι μέχρι το κόκαλο και που κάθονται αναπαυτικά πάνω στα προνόμιά τους- κοροϊδεύουν, σφυρίζουν αδιάφορα ή ακόμα και υποστηρίζουν απροκάλυπτα τη γενοκτονία, ακόμη και αυτό το πολιτικό θάρρος, είτε μικρό είτε μεγάλο, πρέπει να αναγνωριστεί.
3) Όπως είναι δομημένη η δυτική πολιτική σήμερα, τα περιθώρια παρέμβασης από εξωτερική θεσμική εξουσία είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Η θεσμική εξουσία σήμερα είναι πιο σταθερή και αδιαπέραστη από ποτέ, με ιστορικά πρωτοφανή συστήματα ελέγχου, επιτήρησης, εξαρτήσεων και καταστολής. Επομένως -ενώ η είσοδος στη δίνη της «κοινωνίας του θεάματος» διατρέχει πάντα σοβαρό κίνδυνο χειραγώγησης- η επιλογή της οδού των εμφανίσεων, των διαδηλώσεων και της εκπροσώπησης στα μέσα ενημέρωσης είναι κατά κάποιο τρόπο μια απαραίτητη οδός (όχι η μόνη, αλλά αναπόφευκτη).
4) Και τέλος. Πολλοί πιστεύουν ότι ενώ έχουν κατανοήσει τη δραματική φύση του παλαιστινιακού ζητήματος, έχοντας παραβλέψει τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής στη Δύση, αυτό δεν λέει πολλά για την κριτική επαγρύπνηση πολλών από εκείνους που έχουν ενεργοποιηθεί σήμερα.
Είναι αλήθεια.
Το παλαιστινιακό ζήτημααφύπνισε μέρη του εγκεφάλου που σε πολλούς ήταν σε ύπνωση εδώ και καιρό. Αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται για ένα παλιό ζήτημα, που εκτείνεται σε πολλές γενιές, και για το οποίο το ερμηνευτικό έδαφος ήταν συχνά ήδη προετοιμασμένο.
Αλλά —όπως λένε— κάλλιο αργά παρά ποτέ, και ανάμεσα στο τίποτα και το κάτι, το κάτι είναι καλύτερο.
Αν και δεν είναι ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα, ίσως αυτό το γεγονός σηματοδοτεί την αρχή, την αυγή, μιας νέας επίγνωσης εντός της Δύσης για το τι έχει γίνει η ίδια η Δύση: νεοαποικιοκρατία με δύο μέτρα και σταθμά, νεοφιλελευθερισμός που παρουσιάζεται ως ελευθερία, ρητορική των δικαιωμάτων ως μεταμφίεση/κάλυψη για τη συστηματική κατάχρησή τους, ιδιωτικό μονοπώλιο που παρουσιάζεται ως ελεύθερη αγορά, εκρηκτικό κοινωνικό χάσμα (έκρηξη της κοινωνικής ανισότητας) εντός της Δύσης, διεθνής εκφοβισμός, διαγραφή του παρελθόντος,  απομείωση του μέλλοντος και αντικατάσταση κάθε ταυτότητας -προσωπικής και ομαδικής- με επώνυμες ετικέτες.

Η τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ, στενά συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ και την υποδούλωση της Ευρώπης, θέτει υπό έλεγχο μια διαμόρφωση της δυτικής νεοφιλελεύθερης εξουσίας που, ίσως, θα αρχίσει να παρουσιάζεται για αυτό που είναι: μια ενοποιημένη διαμόρφωση, όχι κάτι τυχαίο (ως ένα ενιαίο και όχι τυχαίο σύστημα).

Ίσως, και επαναλαμβάνω, ίσως, αυτό να ανοίξει το δρόμο για την κατάρρευση αυτής της παραλυτικής αντίθεσης, σήμερα σε μεγάλο βαθμό πλασματικής και εργαλειακής, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, η οποία, μέσω του παιχνιδιού ρόλων, καλύπτει τη βαθιά ενέλιξη (εμπλοκή, παρακμή, οπισθοδρόμηση και αυτοαναδίπλωση) του συστήματος.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο, αλλά ίσως αυτή είναι μια από εκείνες τις ιστορικές στιγμές στις οποίες η αδρανής συλλογική συνείδηση ​​ξυπνά.
Ίσως.
Ας τής δώσουμε μια ευκαιρία.

Due parole sulla vicenda della "Flotilla"

Η σημασία των πραγμάτων

Andrea Zhok - 23 Σεπτεμβρίου 2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Όσον αφορά τις χθεσινές ζημιές στον κεντρικό σταθμό του Μιλάνου, βλέπω μια κατάσταση σύγχυσης να αιωρείται - όπως συνήθως.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που το εξηγούν αυτό - βλέπετε, άλλωστε, όλοι αυτοί οι διαδηλωτές είναι απλώς βίαιοι απεργοί, χρονοβόροι ρακένδυτοι που θα κινητοποιούνταν για τα πάντα μόνο και μόνο για να πάρουν μια μάχη. Αυτή είναι η «βίαιη αριστερά» που θέλει να ανατρέψει την ελεύθερα εκλεγμένη δεξιά με αντιδημοκρατικά μέσα.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι νέοι Λένιν που εξηγούν ότι δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά, ότι ακόμα και όταν εισέβαλαν στη Βαστίλη ή στα Χειμερινά Ανάκτορα, έσπασαν παράθυρα και ότι -στην πραγματικότητα- το πρόβλημα είναι ότι «ήμασταν πολύ καλοί»: θα έπρεπε να είχαμε σπάσει τα πάντα και τότε θα μπορούσατε να δείτε πώς πώς θα τα έκανε πάνω της ​​η Μελόνι.
Και οι δύο ομάδες πρέπει επειγόντως να μειώσουν την κατάχρηση ουσιών και να επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο.
Στην πρώτη, πρέπει να απαντήσουμε ότι υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις σε 80 ιταλικές πόλεις και μόνο σε δύο περιπτώσεις υπήρξαν ταραχές, και αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό μειοψηφικές. Έτσι, η πραγματικότητα είναι ότι μια διαδήλωση που προωθήθηκε από ένα συνδικάτο εκτός της συνομοσπονδιακής τριανδρίας ήταν μια τεράστια επιτυχία και ότι -δεδομένης της σαφούς ατζέντας της διαδήλωσης- αυτό σηματοδοτεί μια ικανότητα κινητοποίησης που ΔΕΝ είναι «αριστερή» και ΔΕΝ περιορίζεται στο «επίθεση κατά τής Μελόνι».
Σε μια κανονική δημοκρατία -την οποία δεν είχαμε εδώ και αρκετό καιρό- αυτά τα αιτήματα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν, επανατοποθετώντας την Ιταλία στο ισραηλινοπαλαιστινιακό ζήτημα.
Στο τελευταίο, πρέπει να απαντήσουμε ότι κανείς εδώ δεν έχει την ικανότητα να διεξάγει επανάσταση, και ότι αυτή ήταν και θα μπορούσε να είναι μόνο μια διαδήλωση, όχι μια δοκιμαστική επανάσταση. Και οι διαδηλώσεις χρησιμεύουν ως διαλεκτικά όπλα στον δημόσιο διάλογο: κυριολεκτικά δεν έχουν καμία άλλη λειτουργία. Επομένως, η απώλεια του ελέγχου ενός μέρους της διαδήλωσης του Μιλάνου μείωσε την αποτελεσματικότητά της, βλάπτοντας όσους διαδήλωναν. Ευτυχώς, δεν ακυρώνει τη διαδήλωση επειδή οι ηλίθιοι που έσπασαν παράθυρα ήταν μειοψηφία, αλλά είναι μια ζημιά και δεν πρέπει να παρουσιάζεται παρηγορητικά ως κάτι άλλο. Το να σκεφτόμαστε ότι αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που έσπασαν παράθυρα, θα είχαμε πηδήξει πιο κοντά στον ήλιο του μέλλοντος είναι απλώς αξιολύπητη ανοησία.

Il senso delle cose

Περί δικαιοσύνης και διαλεκτικής ελευθερίας

Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Τήν υπόθεση «Τσάρλι Κερκ» αξίζει να τήν αναλογιστούμε όχι τόσο για τον ίδιο τον χαρακτήρα, για τον οποίο προσωπικά, μη όντας Αμερικανός, έχω μόνο μέτριο ενδιαφέρον, αλλά για το τι μας επέτρεψαν να διακρίνουμε οι αντιδράσεις στον θάνατό του.
Όπως συζητήθηκε ευρέως τις τελευταίες ημέρες, ένα σημαντικό τμήμα ανθρώπων με «προοδευτική» ή «αριστερή» καταγωγή έχει εκφράσει ικανοποίηση, κατανόηση ή δικαιολόγηση για τη δολοφονία. Η ροή σκέψης σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν, λίγο πολύ, η εξής: «Ήταν ένα απαίσιο άτομο με φρικτές απόψεις, επομένως ο κόσμος είναι ένα καλύτερο μέρος χωρίς αυτόν».
Τώρα, δεν με ενδιαφέρει εδώ να αξιολογήσω εάν ή πόσο απαίσιο ήταν το άτομο, ή ίσως θύμα κουτσομπολιού και παρεξήγησης. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ήταν πραγματικά το απαίσιο άτομο που κάποιοι πιστεύουν ότι είναι.
Το υποκείμενο ερώτημα είναι: είναι ΣΩΣΤΟ να φιμώσουμε ένα άτομο με φρικτές απόψεις μέσω της βίας; Σημειώστε ότι «η φίμωσή του μέσω της βίας» μπορεί να μην συνιστά απαραίτητα δολοφονία. Θα μπορούσε να είναι φυλάκιση, απειλές, εκβιασμός ή άλλες μορφές βίας.
Υπάρχουν δύο επίπεδα επιχειρηματολογίας εδώ. Το πρώτο, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Καντιανό», υπονοεί ότι είναι εγγενώς λάθος να χρησιμοποιούμε βία εναντίον μιας άποψης, όσο κακή κι αν θεωρείται. Αυτό συμβαίνει επειδή αν γενικεύαμε μια τέτοια συμπεριφορά, αφού κάθε σημαντική άποψη είναι αφόρητη για κάποιους, θα βρισκόμασταν γρήγορα σε μια κατάσταση πολέμου όλων εναντίον όλων, καθολικής καταπίεσης. Τελικά, η ίδια η σφαίρα των απόψεων και της συλλογιστικής τελικά θα εξαφανιζόταν, αφήνοντας τη σκηνή στον νόμο της ζούγκλας. Στην πραγματικότητα, κάθε άποψη που δεν είναι ένα άσχετο κομμάτι πιάτων ενοχλεί κάποιον. Όποιος έχει εμπειρία με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - τα οποία, από αυτή την άποψη, είναι μια εξαιρετική εκπαιδευτική παιδική χαρά - γνωρίζει ότι η ικανότητα για παρεξήγηση και απροκάλυπτο μίσος είναι απολύτως εκπληκτική, ακόμη και για τις καλύτερα τεκμηριωμένες απόψεις.
Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η έμπνευση μίσους ή περιφρόνησης σε οποιονδήποτε είναι να παραμείνει σιωπηλός και (ίσως) να δημοσιεύσει χαριτωμένα γατάκια.
Αλλά αυτή η μορφή επιχειρηματολογίας γίνεται αντιληπτή από πολλούς ανθρώπους, τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερά, ως αφηρημένη.
Αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούν τη συλλογιστική μέχρι ένα ορισμένο σημείο, αλλά σε εκείνο το σημείο περνούν σε μια «ωφελιμιστική» μορφή συλλογισμού και λένε κάτι σαν αυτό: «Εντάξει, όλα αυτά είναι καλά και θετικά, αλλά η γενίκευση αυτών των συμπεριφορών είναι απλώς υποθετική, ενώ στην πραγματικότητα, η φίμωση αυτού του (αυτό που θεωρώ) κακού ατόμου αποτελεί άμεση βελτίωση στον κόσμο».
Αυτός ο τύπος ατόμου συχνά εκδηλώνει μια αίσθηση ανυπομονησίας με αυτό που αντιλαμβάνεται ως «αφηρημένη ηθική» εκείνων που προτείνουν να αποφασίζει κανείς για τις πράξεις του με βάση την «αρετή» ή γενικά απλώς τις διαθέσεις. Γενικά, αυτοί είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει «καθολικός κριτής» των ανθρώπινων πράξεων, θεϊκών ή ανθρώπινων, και επομένως, ρεαλιστικά, «όταν χρειάζεται, χρειάζεται»: αν μια συγκεκριμένη πράξη βίας καταστέλλει αυτό που πιστεύω ότι είναι επιβλαβές για το ποιος είμαι ή για αυτό που πιστεύω, ας είναι.
Αυτό που με ενδιαφέρει να σημειώσω εδώ είναι η καταθλιπτική βλακεία εκείνων που καλλιεργούν αυτό το όραμα, επιδιώκοντας ως καθοδηγητικό ιδανικό τους την «υπεράσπιση των αδύναμων», την «προστασία των καταπιεσμένων», την «προστασία των ανίσχυρων» ή τα παρόμοια. Δεδομένου ότι αυτό το είδος ιδανικού έχει συχνά προωθηθεί ή τουλάχιστον αναστατωθεί από την αριστερά, πιστεύω ότι αυτή η σκέψη είναι ιδιαίτερα σχετική με όσους έχουν αυτό το υπόβαθρο - αλλά είναι γενικά εφαρμόσιμη σε όποιον σκέφτεται να ενεργεί στο όνομα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ανίσχυρων κ.λπ.
Γιατί μιλάω για «καταθλιπτική βλακεία»; Είναι απλό. Επειδή, μόλις μεταβούμε σε ένα ωφελιμιστικό επίπεδο, δηλαδή σε μια ανάλυση των πρακτικών συνεπειών των πράξεών μας, ανακαλύπτουμε αμέσως ότι η σφαίρα των απόψεων, των επιχειρημάτων, η σφαίρα της διαλεκτικής, η σφαίρα της ελευθερίας του λόγου είναι Ο ΜΟΝΟΣ ΜΟΧΛΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΥΣ. Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία δεν έχουν καμία ανάγκη να πείσουν, καμία ανάγκη να δικαιολογήσουν, επειδή μπορούν να εξαναγκάσουν. Η διατήρηση της διαλεκτικής διάστασης όσο το δυνατόν πιο ζωντανής είναι - με απλά λόγια - προς το συμφέρον των ανίσχυρων. Κάθε φορά που οι ανίσχυροι καταφεύγουν στη βία κατά της γνώμης - ακόμη και της πιο άσεμνης γνώμης - αυτοπυροβολούνται.
Η ιστορία είναι γεμάτη από χρήσιμους ηλίθιους που χειραγωγούνται από την εξουσία για να επιτύχουν ακριβώς αυτό: μια υποχώρηση από τη σφαίρα της διαλεκτικής στο όνομα της «ορθής γνώμης». Είτε αυτή η «ορθή γνώμη» αφορά σεξουαλικά συμπεριληπτικές αντωνυμίες είτε το Ολοκαύτωμα, την έκτρωση ή τη φυλή, τον βιγκανισμό ή την υπερθέρμανση του πλανήτη, την προλεταριακή επανάσταση ή τον κοινωνικό Δαρβινισμό, είναι άσχετο. Κάθε περιορισμός του διαλεκτικού χώρου, κάθε περιορισμός στην ελευθερία του λόγου, είναι πάντα, αναμφισβήτητα, μια μορφή υποστήριξης για όσους ήδη κατέχουν την εξουσία. Αυτό ισχύει ακόμη και αν ο λόγος του οποίου την ελευθερία περιορίζουμε μας φαίνεται ότι υποστηρίζει την κατεστημένη εξουσία.
Εδώ, η μέθοδος είναι το παν, το περιεχόμενο δεν είναι τίποτα.
Η τρομοκρατία της δεκαετίας του 1970 στην Ιταλία ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ικανότητας των «προστάτων των καταπιεσμένων» να αυτοπυροβολούνται. Η σκέψη ότι η βίαιη φίμωση ορισμένων από τις «φωνές του αφέντη» θα αποδυνάμωνε την κατεστημένη εξουσία ήταν μια από τις πιο ανόητες και αντιπαραγωγικές «επαναστατικές» στρατηγικές που έχουν υπάρξει ποτέ. Το βραβείο Νόμπελ αυτοτραυματισμού. Η μερική τους δικαιολογία μπορεί να σημειωθεί μόνο ότι συχνά χειραγωγούνταν εκ των έσω από τις μυστικές υπηρεσίες, δηλαδή από την ίδια την εξουσία που νόμιζαν ότι ανατρέπουν.
Αλλά αυτό, προφανώς, δεν ισχύει μόνο όταν η αντιδιαλεκτική βία προέρχεται «από τα κάτω», μόνο όταν είναι αυτοαποκαλούμενοι δήμιοι του λαού, φιμώνοντας τις θρασείς φωνές. Αυτό ισχύει εξίσου όταν όσοι βρίσκονται στην εξουσία προσποιούνται ότι βοηθούν τους ανίσχυρους φιμώνοντας όσους παρουσιάζουν ως «απειλές για ορθές απόψεις». Όταν, πριν από μια δεκαετία, έκλεισαν ιστότοπους που παρουσιάζονταν ως «ακροδεξιοί», η αριστερά χειροκρότησε ανοιχτά. Και ακριβώς αυτό το προηγούμενο επιτρέπει σήμερα σε όσους βρίσκονται στην εξουσία να κλείνουν ιστότοπους (που παρουσιάζονται ως) «ακροαριστεροί», «φιλο-φιλελεύθεροι» ή «αντιφά», όπως έκαναν πριν από λίγα χρόνια με σελίδες με την ένδειξη «αντι-εμβολιαστές» κ.λπ.
Αυτό είναι ένα απλό σημείο και δεν θα είχα αφιερώσει όλο αυτόν τον χώρο για να το εκφράσω αν δεν είχα συναντήσει τα πιο παράλογα επιχειρήματα τις τελευταίες ημέρες που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν «μια καλά τοποθετημένη ευκαιρία» επειδή είχε απομακρύνει έναν υποστηρικτή απόψεων που θεωρούνταν κακές.
Σε αυτό το σημείο, μπορεί να χαραχθεί μια πολύ απλή, πολύ άμεση, πολύ σαφής γραμμή: όσοι εργάζονται για να μειώσουν τον χώρο για ελεύθερη συζήτηση, είτε το κάνουν από πολιτική ορθότητα είτε από φανατική λογοκρισία, είτε το κάνουν στο όνομα της συμπερίληψης ή του ενός θεού, του σεβασμού των μειονοτήτων ή της αγάπης για την πατρίδα, σε κάθε περίπτωση εργάζονται για την κατεστημένη εξουσία και εναντίον εκείνων που την στερούνται.

Su giustizia e libertà dialettica

Η πραγματική, κύρια, ουσιαστική αντίσταση είναι η μνήμη αυτού που συμβαίνει

Andrea Zhok - 20 Σεπτεμβρίου 2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Μέχρι τώρα, ακόμη και οι τελευταίες μάσκες έχουν πέσει. Το Ισραήλ προχωρά με επιταχυνόμενο ρυθμό για να ισοπεδώσει πλήρως τη Γάζα. Η παντομίμα του «είχαμε πληροφορίες ότι υπήρχαν τρομοκράτες εκεί» δεν παίζεται πλέον καν. Ο υπουργός Σμότριτς μιλάει ήρεμα για μελλοντικές επικερδείς επενδύσεις σε ακίνητα κατά μήκος της παραλίας. Οι κολοσσιαίες δαπάνες του Ισραήλ για την ανακαίνιση και την προληπτική λογοκρισία των δυτικών εφημερίδων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουν καταφέρει να καθυστερήσουν, αλλά τελικά να μην εμποδίσουν, τον ΟΗΕ να χαρακτηρίσει τις ενέργειες του Ισραήλ ως γενοκτόνες.
Υπάρχουν ακόμα πολλοί Ευρωπαίοι προπαγανδιστές στη μισθοδοσία και πολλά υπολείμματα με νοητική υστέρηση που συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν, σαν εγκεφαλικά νεκροί παπαγάλοι, «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο, αλλά στις 7 Οκτωβρίου, αντισημιτικός!», αλλά το βάρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης, ακόμη και της δυτικής κοινής γνώμης, έχει οριστικά μετατοπιστεί.
Το Ισραήλ είναι η τέλεια ενσάρκωση —νομίζω θα μπορούσατε να πείτε η πιο ολοκληρωμένη στην ιστορία— της ιδέας ότι μόνο η ηθική της βίας υπάρχει, ότι μόνο η βία παράγει και δικαιολογεί το δίκαιο, ότι μπορείς να πεις και να κάνεις οτιδήποτε, αρκεί να είσαι πιο εκφοβιστικός, πιο θανατηφόρος, πιο βίαιος, πιο αδίστακτος από όλους τους άλλους.
Ο όρος «κράτος-αδίστακτο» ή «κράτος-παράνομο» εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αμερικανικά έγγραφα το 1994, όταν ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Κλίντον, Άντονι Λέικ, ονόμασε πέντε έθνη ως «κράτη-αδίστακτα»: Βόρεια Κορέα, Κούβα, Ιράν, Λιβύη και Ιράκ. Ο ορισμός ενός «κράτους-αδίστακτου» είναι: ένα κράτος που, λόγω των παραβιάσεων των διεθνών κανόνων, αποτελεί μια διαρκή απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Τώρα, είναι γεγονός ότι από τις πέντε χώρες που αρχικά χαρακτηρίστηκαν ως «κράτη-αδίστακτα», μόνο μία, το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον ενός γείτονα κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (Ιράν το 1980 και Κουβέιτ το 1990). Καμία από τις άλλες τέσσερις φερόμενες «απειλές για την παγκόσμια ειρήνη» δεν έχει επιτεθεί σε άλλα κράτη.
Ωστόσο, τόσο το Ισραήλ όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διεξάγει πληθώρα πολέμων εκτός των συνόρων τους, παραβιάζοντας πλήρως το διεθνές δίκαιο, χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ.
Μόνο για τις ΗΠΑ, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, θυμόμαστε: τον πόλεμο της Κορέας (1950-1953), τον πόλεμο του Βιετνάμ (1955-1975), την εισβολή στη Γρενάδα (1983), την εισβολή στον Παναμά (1989-1990), την εισβολή στο Αφγανιστάν (2001-2021), τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου με το Ιράκ (2003-2011), τον βομβαρδισμό της Συρίας (2014) και τον πόλεμο στη Λιβύη (2011).
Όσο για το Ισραήλ, από το 1948-49, εκτός από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, έχει χρησιμοποιήσει πάντα προληπτική επιθετικότητα, από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών μέχρι την Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία και την πρόσφατη επίθεση στο Ιράν, κ.λπ.
Παρεμπιπτόντως, τις τελευταίες ημέρες ο αμερικανικός στρατός καυχήθηκε για την τρίτη διάλυση ενός «ύποπτου σκάφους» από τη Βενεζουέλα. Ουσιαστικά, παρά όλες τις διεθνείς αναφορές που αναφέρουν ότι η Βενεζουέλα είναι μια εντελώς περιθωριακή χώρα στο διεθνές εμπόριο ναρκωτικών, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αναπτύξουν τον στόλο, τους πεζοναύτες και την αεροπορία τους στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας με το πρόσχημα της καταστολής του εμπορίου ναρκωτικών (σαν να μην είχαν ποτέ στην ιστορία τα αεροπλανοφόρα καταφέρει να διακόψουν ένα εξ ορισμού ακέφαλο και εκτεταμένο εμπόριο όπως το εμπόριο ναρκωτικών). Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι αυτό είναι ένα πρόσχημα που αγγίζει τα όρια του κωμικού και ότι ο πραγματικός σκοπός είναι μια προσπάθεια να ντροπιαστεί η σημερινή κυβέρνηση της Βενεζουέλας προκαλώντας την ανατροπή της. Όπως ακριβώς όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η εκτέλεση «ύποπτων σκαφών» σε διεθνή ύδατα, σκαφών που θα μπορούσαν κάλλιστα να μεταφέρουν αθώους πολίτες, είναι απλώς ένα έγκλημα πολέμου, μια κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν επ' αόριστον.
Το υποκείμενο σημείο είναι απλό. Υπάρχουν σήμερα δύο κράτη που είναι, σύμφωνα με τον τρέχοντα ορισμό, «κράτη-αδίστακτα», δύο κράτη που ενεργούν σε συμπαιγνία στη διεθνή σκηνή, δύο κράτη που αποτελούν μια συνεχή απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, δύο κράτη που ελέγχουν ολόκληρες περιοχές του κόσμου οικονομικά και στρατιωτικά και δεν προσπαθούν πλέον καν να διατηρήσουν την εμφάνιση οποιουδήποτε άλλου εκτός από την άσκηση ασυνείδητης και απεριόριστης βίας και εκβιασμού. Αυτά τα δύο κράτη - οι ΗΠΑ και το Ισραήλ - δεν μπορούν να αμφισβητηθούν στρατιωτικά από κανέναν. Διαθέτουν κολοσσιαία στρατιωτική και οικονομική ισχύ πυρός, και μόνο λίγα κράτη παγκοσμίως είναι σε θέση να ξεφύγουν από τον εκφοβισμό τους.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται στη σκηνή σαν τον παροιμιώδη γλοιώδη υπηρέτη του αυταρχικού κράτους στις ταινίες, αυτούς τους υπηρέτες που, παρά τη λιπαρότητα και τις προγονικές τους τάσεις, τελικά γίνονται βαρετοί ακόμη και για το αυταρχικό κράτος και πετιούνται στους κροκόδειλους.
Τώρα, σε εποχές σαν κι αυτές, υπάρχει μόνο μία μορφή αντίστασης δυνατή, μια μορφή αντίστασης τόσο δύσκολη όσο οι ηρωικές του παρελθόντος, αλλά διαφορετική. Όσοι ασκούν το κακό, τη βία, τον εκβιασμό με τις σημερινές μορφές, όσοι καθημερινά κατακεραυνώνουν πολίτες, παιδιά και ηλικιωμένους, και μετά χλευάζουν, και μετά ψεύδονται με γκριμάτσα, κλέβουν και φωνάζουν «Κλέφτης», βάζουν φωτιά και φωνάζουν «Φωτιά», εξοντώνουν και αυτοανακηρύσσονται θύματα — όσοι το κάνουν αυτό δεν πιστεύουν πραγματικά ότι μπορούν να αλλάξουν την κρίση του κόσμου.
Αυτό στο οποίο βασίζεται για να ξεφύγει από την κρίση της ιστορίας - μια καταμέτρηση που, όταν φτάσει, αποπληρώνεται με τόκο - δεν είναι στην πραγματικότητα το να πείσει τους άλλους ότι έχει δίκιο. Αυτό στο οποίο βασίζεται είναι η «παραγραφή» που προκαλεί η λήθη. Αυτό είναι το ισχυρότερο χαρτί του, το χαρτί στο οποίο στοιχηματίζει τα πάντα. Στον σύγχρονο κόσμο, η λήθη είναι το απόλυτο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει το κακό. Οποιαδήποτε αισχρότητα - έτσι πιστεύουν - θα σβηστεί από το μυαλό με λίγα ψυχιατρικά τσιγάρα, μερικές μαζικές επιχειρήσεις αντιπερισπασμού, μερικά μικρά σκάνδαλα εγκλημάτων, μερικές σειρές του Netflix και ούτω καθεξής.

Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα η αληθινή, πρωταρχική, ουσιαστική αντίσταση είναι η μνήμη - η μνήμη που, για να παραμείνει ζωτική, πρέπει να επαναδιατυπωθεί και πρέπει να παραμείνει στενά συνδεδεμένη με την απαίτηση για άκαμπτη δικαιοσύνη.
Όσοι δεν μπορούν να νικήσουν το κακό σήμερα δεν πρέπει να το ξεχάσουν αύριο.

La vera, principale, essenziale resistenza è la memoria di cosa sta accadendo

Ο παραμορφωμένος καθρέφτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Andrea Zhok - 01/08/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Δύο φευγαλέες σκέψεις σχετικά με το θέμα των σχέσεων μεταξύ Ιταλίας και ΕΕ.
1) Υπάρχει συχνά η τάση να αντιπαραβάλλονται δύο αφηρημένες εικόνες: αφενός, η Ευρώπη που θεωρείται ότι συμπίπτει με την ΕΕ, και αφετέρου, η εικόνα της Ιταλίας ως ένα εύθραυστο σταγονίδιο που ρίχνεται στα κύματα της διεθνούς πολιτικής και της οικονομίας των Μεγάλων Παικτών.
Μόλις η συζήτηση πάρει αυτή την τροπή, είναι εύκολο να αναρωτηθεί κανείς ρητορικά: πού μπορεί να φτάσει η Ιταλία μόνη της, σαν να παίζουμε το παιχνίδι Ιταλία-Υπόλοιπος Κόσμος.
Αυτή η άποψη είναι εντελώς παραπλανητική.
Δεν έχει ποτέ νόημα να μιλάμε για μια Ιταλία «με ή χωρίς Ευρώπη».
Οι ευρωπαϊκές συνθήκες συνεργασίας υπήρχαν πάντα, από τότε που η Ιταλία υπήρχε ως ενιαίο κράτος.
Το πρόβλημα δεν έγκειται στις ευρωπαϊκές ή διεθνείς συνθήκες εν γένει, αλλά στα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της Συνθήκης του Μάαστριχτ (και αργότερα της Συνθήκης της Λισαβόνας), με την καθιέρωση ενός εξαιρετικά συγκεκριμένου μοντέλου σχέσεων, αφοσιωμένου σε νεοφιλελεύθερες, μερκαντιλιστικές πολιτικές που αποσκοπούσαν στη μεγιστοποίηση των εξαγωγών εις βάρος της εσωτερικής αγοράς, με στόχο την αποδυνάμωση της αυτοοργανωμένης ικανότητας των εθνικών θεσμών να παρέχουν δημόσιες υπηρεσίες, τιμωρώντας τις κρατικές βιομηχανίες και επιβραβεύοντας τις επιχειρήσεις ιδιωτικοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, η ίδρυση της ΕΚΤ και η κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος μετέτρεψαν την Ευρώπη σε έναν κατεξοχήν οικονομικό κόμβο, όπου η Γερμανία και οι χώρες-δορυφόροι της μπορούσαν να επωφεληθούν από την εξαγωγή ενός συγκριτικά ασθενέστερου νομίσματος από ένα νόμισμα ελεύθερο να κυμαίνεται με βάση το γερμανικό εμπορικό ισοζύγιο.
Μετά το 1992, η Ιταλία βίωσε μια κολοσσιαία εκποίηση εθνικών παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων, καθώς και μια μαζική ιδιωτικοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων. Και τίποτα από αυτά δεν ήταν τυχαίο. Όπως μαρτυρούν αμέτρητες μαρτυρίες, αυτό το σύστημα προκλήθηκε από συμφωνίες της ΕΕ, των οποίων η κυριαρχία ήταν και είναι η Γερμανία.
Η εναλλακτική λύση στην ΕΕ για την Ιταλία δεν είναι να γίνει ένα κλειστό εμπορικό κράτος τύπου Φίχτε, ούτε να γίνει Βόρεια Κορέα. Συνθήκες συνεργασίας παρόμοιες με εκείνες που ίδρυσαν την ΕΟΚ θα μπορούσαν να αποδειχθούν οικονομικά επωφελείς και θα μπορούσαν να συμπληρωθούν από διμερείς ή τριμερείς συνθήκες τεχνολογικής συνεργασίας σε μια ποικιλία τομέων.
Η ιδέα της εθνικής κυριαρχίας δεν έχει καμία σχέση με μια χρυσή απομόνωση ή έναν επιθετικό εθνικισμό.
Πρόκειται απλώς για τον προπαγανδιστικό μηχανισμό όσων έχουν συμφέροντα στο τρέχον ευρωπαϊκό καθεστώς.
2) Η ιδέα ότι η ΕΕ αντιπροσωπεύει ή έχει ποτέ αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια ενίσχυσης της ευρωπαϊκής πολιτικής ισχύος ως αντίβαρο στους άλλους «Μεγάλους Παίκτες» είναι εντελώς ανοησία.
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που κατοχυρώνεται στις ισχύουσες ευρωπαϊκές συνθήκες, στοχεύει ρητά στην αποδυνάμωση όλων των κρατικών συστημάτων που δεν υπηρετούν απλώς τις πολυεθνικές εταιρείες.
Η ΕΕ έχει εργαστεί για να υπονομεύσει την κυριαρχία των κρατών-μελών της, και το έχει κάνει αυτό ΟΧΙ για να την αντικαταστήσει με ένα παραμυθένιο κυρίαρχο υπερέθνος (τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, για το οποίο δεν υπήρξε ποτέ κανενός είδους συμφωνία, ούτε πολιτικά ούτε από άποψη ιστορικών ή πολιτιστικών προϋποθέσεων). Αυτό το δόλωμα, αυτή η φιλελεύθερη «ηλιοφάνεια του μέλλοντος» που θα ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναδυθεί, και κανείς, εκτός από τους πιο αφελείς, δεν το πίστεψε ούτε λεπτό.
Η πραγματική λειτουργία της ΕΕ ήταν να αποδυναμώσει τις εθνικές κυριαρχίες των κρατών-μελών της και να τις αντικαταστήσει με οικονομικές ομάδες πίεσης και ιδιωτικά λόμπι. Παρεμπιπτόντως, αυτή η διαδικασία αντιμετωπίστηκε με μεγάλη εύνοια από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες, μέσω της οικονομικής τους κυριαρχίας, διέθεταν έτσι εξαιρετικά αποτελεσματικούς μοχλούς για να καλλιεργήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσα από την ευρωπαϊκή πολιτική.
Με άλλα λόγια, η ΕΕ είναι ένας θεσμικός μηχανισμός που αποδυναμώνει συστηματικά την ικανότητα αυτοδιάθεσης των εθνικών κρατών, αντικαθιστώντας την με ολιγαρχικές οικονομικές απαιτήσεις.
Όσο πιο γρήγορα ξεφύγουμε από αυτό το κλουβί των παραμορφωτικών καθρεφτών και των ψυχεδελικών ψευδαισθήσεων, τόσο πιο γρήγορα θα ανοίξουν ξανά οι πύλες του μέλλοντος για την Ιταλία (και την Ευρώπη)

Lo specchio deformato dell'Unione europea

Συστημική στρατηγική

Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Όταν διδάσκουν στους νέους ότι οι συνταξιούχοι τους κλέβουν το μέλλον, και στους μεγαλύτερους ότι οι νέοι είναι άχρηστα κακομαθημένα τεμπέλικα παιδιά.
Όταν υποκινούν έναν αέναο πόλεμο μεταξύ των φύλων με νομοσχέδια για τις γυναικοκτονίες, κουτσομπολιά και ρητορείες για τη γυάλινη οροφή, κατηγορώντας προληπτικά τους άνδρες επειδή είναι άνδρες, κ.λπ.
Όταν εστιάζουν τον δημόσιο λόγο στις φυλετικές διακρίσεις, είτε πραγματικές είτε υποτιθέμενες, όταν μετατρέπουν τον αντισιωνισμό σε αντισημιτισμό, όταν ερμηνεύουν συνεχώς τις κοινωνικές συγκρούσεις και τα προβλήματα δημόσιας τάξης μέσα από εθνοτικά και φυλετικά γυαλιά (σκεφτείτε την «θετική δράση» στις ΗΠΑ).
Όταν, εν ολίγοις, κατακερματίζουν την κοινωνία κατά μήκος γραμμών προπολιτικής αντίθεσης, με βάση φυσικά χαρακτηριστικά (όχι ιστορικά, πολιτιστικά ή οικονομικά), αυτό που κάνουν ΔΕΝ είναι παρεξήγηση, ΔΕΝ είναι εσφαλμένη ερμηνεία των γεγονότων.
Φυσικά, υπάρχουν πολλοί που καταπίνουν παθητικά αυτές τις ανοησίες και τις επαναλαμβάνουν με τα δικά τους λόγια, συχνά πιστεύοντας ότι είναι φωτισμένοι και προοδευτικοί (αιωνία τους η μνήμη).
Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο τυχαίο λάθος, αλλά με μια ακριβή ιδεολογική στρατηγική, μια στρατηγική που έχει θεωρητικοποιηθεί και καθοδηγηθεί από την αρχή.
Η οικοδόμηση δημόσιου λόγου κατά μήκος αυτών των γραμμών ρήξης, η τροφοδότηση εσωτερικής αντίθεσης εντός της κοινωνίας κατά μήκος αυτών των αντιθετικών γραμμών, σημαίνει ότι εξαντλούνται οι εσωτερικές δυνάμεις αντίδρασης της κοινωνίας, καθώς καίγονται σε κατευθύνσεις που είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες να είναι στείρες.
Αυτό που έχουν κοινό όλες αυτές οι συζητήσεις είναι ότι παραμερίζουν αυστηρά κάθε αναφορά σε πραγματικές σχέσεις εξουσίας.
Διαπληκτίζονται ασταμάτητα για εξαιρετικά αμφισβητήσιμους ισχυρισμούς περί «συμβολικής εξουσίας», ενώ παράλληλα ωθούν στο παρασκήνιο -σαν κάτι τυχαίο, παρωχημένο και, ας το πούμε, λιγάκι βαρετό- , τα ζητήματα της πραγματικής εξουσίας: διαπραγματευτική ισχύς, οικονομικός εκβιασμός, ιεραρχίες του κεφαλαίου, αλλά και βιομηχανική και στρατιωτική ισχύς.
Αυτές οι αντιθετικές γραμμές - νέοι εναντίον ηλικιωμένων, γυναίκες εναντίον ανδρών, λευκοί εναντίον μαύρων, ομοφυλόφιλοι εναντίον ετεροφυλόφιλων, κ.λπ. - έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα ότι επιτρέπουν σε οποιονδήποτε να εκφράσει τη γνώμη του, να νιώσει ότι συμμετέχει, να «πάρει θέση», χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει τίποτα. Πράγματι, ως άνθρωπος, φυσικά, θα ανήκει κανείς σε μία από τις εμπλεκόμενες κατηγορίες και θα έχει το δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του. Εδώ, ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει σε συζητήσεις που ανάβουν εύκολα και πάντα, με συνέπεια, αφήνουν τα πάντα όπως ήταν.
Έτσι, για παράδειγμα, είναι λίγο δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η ανάθεση στην ΕΚΤ του προνομιακού καθήκοντος της διασφάλισης της νομισματικής σταθερότητας, η απομάκρυνσή της από τις ευθύνες της οικονομικής πολιτικής, αποτελεί μια οριστική και αμετάκλητη θανατική καταδίκη σε οποιαδήποτε ιδέα «κοινωνικής Ευρώπης» και «μοντέλων πρόνοιας». Είναι ακόμη και αντιαισθητικό να το συζητάμε. Είναι σαν να μιλάμε για τις ανισορροπίες της συμβολικής εξουσίας μεταξύ των φύλων, για τις «μικροεπιθέσεις» που μόνο το προσεκτικό μάτι ενός σχολιαστή των ταμπλόιντ μπορεί να εντοπίσει, για τις ατελείωτες ανοησίες και φλυαρίες που γεμίζουν τα μαθήματα «αγωγής του πολίτη» στα σχολεία.
Η καλλιέργεια αυτών των λόγων και το το να τροφοδοτείς αυτούς τους ορίζοντες συζήτησης δεν είναι ένα λάθος χωρίς θύματα, δεν είναι μια απόκλιση που μπορεί να διορθωθεί με ένα «αλλά επίσης». Η καλλιέργεια αυτών των λόγων σημαίνει ότι εργαζόμαστε για να εξαντλήσουμε τους πόρους του πληθυσμού σε χρόνο, θυμό και ενέργεια σε μη δομικές κατευθύνσεις.
Είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση της εξουσίας εκείνων που την κατέχουν ήδη.

Strategia sistemica

TO NOHMA  ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΣΥΜΠΟΛΙΤΑΙ

Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Χθες, μια αντιπροσωπεία της ΕΕ με επικεφαλής την Ursula von der Leyen, τον António Costa και την Kaja Kallas βρισκόταν στο Πεκίνο για να διαπραγματευτεί με τον Κινέζο πρόεδρο Xi Jinping.
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Πράγματι, η αντιπροσωπεία επέστρεψε νωρίς στην Ευρώπη, χωρίς να έχει επιτευχθεί τίποτα, αφού για άλλη μια φορά ενόχλησε τους Κινέζους διαπραγματευτές ισχυριζόμενη ότι τους κάνει μαθήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι αποσπά ευνοϊκούς εμπορικούς όρους, παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε από μια θέση ταπεινωτικής διαπραγματευτικής αδυναμίας.
Αλλά μην φοβάστε, εν τω μεταξύ, η ΕΕ έχει επίσης αποδεχτεί την ιδέα να υποστεί ασύμμετρους δασμούς από τις ΗΠΑ (προφανώς με διαφορά 15%).
Αυτό συμβαίνει ενώ δεν περνάει μέρα χωρίς ο Trump να τρολάρει τους Ευρωπαίους ζωντανά στην παγκόσμια τηλεόραση, εξηγώντας πώς αυτοί (οι ΗΠΑ) προμηθεύουν όπλα και στρατιωτικές υπηρεσίες στην Ουκρανία και αλλού, τα οποία, ωστόσο, πληρώνονται από τους Ευρωπαίους (ένα γέλιο από τους παρόντες δημοσιογράφους).
Αυτό συμβαίνει αφού η ΕΕ έχει ευνουχιστεί από ενεργειακής άποψης (Λιβύη, Ρωσία, Ιράν) και αγοράζει υγροποιημένο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ σε υπερβολική τιμή, γεγονός που θέτει την ευρωπαϊκή βιομηχανία εκτός λειτουργίας.
Θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις σχετικά με την έννοια του «ευρωπαϊκού εγχειρήματος».
Τελικά, το μόνο επιχείρημα που είχε κάποιο βάρος υπέρ αυτού του εγχειρήματος ήταν ότι θα επέτρεπε στην Ευρώπη, μέσω της οικονομικής ένωσης, να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ έναντι των κύριων ανταγωνιστών της (των ΗΠΑ και της Κίνας).
Κατά τα άλλα, το μοντέλο της ΕΟΚ - μια απλή κοινή αγορά με διευκόλυνση του εμπορίου, χωρίς κοινό νόμισμα - ήταν πολύ πιο ευέλικτο και λειτουργικό.
Σήμερα, η ΕΕ είναι ένας θεσμός που ασκεί τις εξουσίες του μόνο επί των δικών της υπηκόων.
Στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, ισοδυναμεί με μια απάτη, εν μέρει υποτακτική, εν μέρει ενοχλητική, πάντα άχρηστη.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί να ενεργήσει σκληρά απέναντι στους ίδιους τους πολίτες της, λογοκρίνοντάς τους με πρωτοβουλίες όπως ο Νόμος για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες, επιβάλλοντας ηλίθιες και αυτοκαταστροφικές «πράσινες» ρυθμίσεις, συσσωρεύοντας πρόσθετα γραφειοκρατικά βάρη στους εθνικούς νόμους, απαιτώντας έκτακτες πολεμικές προσπάθειες με ειδική φορολογία κ.λπ.
Για να παραφράσω τον Κουέντιν Ταραντίνο, η ΕΕ είναι περίπου τόσο χρήσιμη όσο ένας πρωκτικός σφιγκτήρας στον αγκώνα.
Αλλά επώδυνος.

Cosa poteva mai andare storto?

Ο Στρατός των Υπνοβατών

 Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Σήμερα είδα ένα ακόμη δραματικό βίντεο αναγκαστικής στρατολόγησης στην Ουκρανία. Αυτή τη φορά, υπήρξε ακόμη και ζωντανός θάνατος: μια μητέρα που είδε τον γιο της να τον παίρνουν μπροστά στα μάτια της, προορισμένο για κρέας κανονιών στο μέτωπο, πέθανε από καρδιακή προσβολή αφού προσπάθησε να συγκρατήσει τους απαγωγείς. Εφόσον
δεν βλέπω πλέον τηλεόραση, δεν ξέρω πόσο ευρέως, ή έστω αν, είναι γνωστά αυτά τα περιστατικά, ή πώς σχολιάζονται.
Όποιος δεν τυφλώνεται από ιδεολογικά πέπλα, ωστόσο, βλέπει κάτι πολύ απλό: ένα αυταρχικό καθεστώς που εξαναγκάζει τους δικούς του πολίτες, αναγκάζοντάς τους να πεθάνουν στην πρώτη γραμμή για έναν πόλεμο στον οποίο δεν θέλουν να συμμετάσχουν. Αυτή είναι μια πρακτική που συμβαίνει στην Ουκρανία εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, από τότε που τελείωσαν οι αρχικοί εθελοντές.
Εμείς οι Ευρωπαίοι, που έχουμε ξοδέψει 80 δισεκατομμύρια ευρώ σε αυτόν τον πόλεμο, μπορεί να υποστηρίζουμε τη δική μας φανταστική Ουκρανία, αλλά σίγουρα όχι τους Ουκρανούς, εκτός από την αναφορά σε στενά εθνικιστικά περιθώρια.
Αυτό που έχουμε κάνει, και συνεχίζουμε να κάνουμε, είναι, στην πραγματικότητα, απλώς να λειτουργούμε ως τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια επίτευξης ενός λογικού συμβιβασμού, εκθέτοντας έτσι σταδιακά τους ολοένα και επιδεινούμενους συμβιβασμούς, σε μια συνεχή επανεκκίνηση στο σκοτάδι.
Αλλά αυτό δεν είναι πλέον αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο.
Σκέφτομαι πώς μια χώρα, όχι ακμάζουσα αλλά σχετικά λειτουργική, η οποία, παρά τη διαφθορά, είχε μέλλον, έχει κρατηθεί όμηρος μιας εξτρεμιστικής μειονότητας που υποκινείται από το εξωτερικό, η οποία την έχει παρασύρει σε μια απελπιστική περιπέτεια.
Σκέφτομαι πώς η Ουκρανία έχει σχεδόν μειώσει τον πληθυσμό της στο μισό, πώς οι υποδομές της έχουν καταστραφεί, πώς η χρεοκοπία είναι προ των πυλών, πώς οι εναπομείναντες πόροι της έχουν κανιβαλιστεί από τον Αμερικανό «σύμμαχο». Σκέφτομαι μια χώρα που της υποσχέθηκαν τιμή και κυριαρχία, που της υποσχέθηκαν μια θέση στην πρώτη γραμμή στον κήπο του Μπορέλ και στο ΝΑΤΟ, μόνο και μόνο για να υποβιβαστεί σε ένα ερειπωμένο αμερικανικό προτεκτοράτο, αλυσοδεμένο από το χρέος για όλη την αιωνιότητα.
Και όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο πληθυσμός -ο οποίος, ας θυμηθούμε, είχε εκλέξει τον Ζελένσκι με βάση μια πλατφόρμα εθνικής συμφιλίωσης- έχασε εντελώς την ικανότητά του να έχει φωνή.
Ο ουκρανικός πληθυσμός εν μέρει χειραγωγήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, εν μέρει εξαναγκάστηκε να ακολουθήσει μια αυτοκαταστροφική ατζέντα.
Όποιος διαφωνούσε θεωρούνταν εχθρός του έθνους που έπρεπε να διωχθεί, ενώ οι πολιτικοί εκπρόσωποί του τέθηκαν εκτός νόμου.
Τελικά, η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή από μια μικρή ομάδα μανιασμένων εξτρεμιστών που έλαβαν λιγότερο από το 2% των ψήφων στις εκλογές του 2019 (για σύγκριση, τα δύο φιλορωσικά κόμματα συγκέντρωσαν συνολικά περίπου 15%).
Δεν μπορώ παρά να δω μια παραλληλία με αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη, στην Ιταλία.
Συνεχίζουμε να νανουρίζουμε τους εαυτούς μας νομίζοντας ότι βρισκόμαστε σε μια δημοκρατία, όπου ο συνδυασμός της χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και της αποσύνδεσης μεταξύ των άρχουσων τάξεων και του λαού παραλληλίζεται απόλυτα με αυτό στην Ουκρανία.
Στην πραγματικότητα, οδηγούμαστε, σαν σε μια υπνοβατική κατάσταση, βήμα προς βήμα, προς την καταστροφή.
Σε λίγα μόνο χρόνια, η ΕΕ και οι εθνικοί πολιτικοί μηχανισμοί κατέστρεψαν την ανταγωνιστική ικανότητα της Ευρώπης, έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο την κοινωνική πρόνοια και τελικά ξεκίνησαν μια κολοσσιαία διαδικασία επανεξοπλισμού, που στόχευε απροκάλυπτα σε μια αντιπαράθεση με μια πυρηνική υπερδύναμη.
Ό,τι και να συμβεί, στην καλύτερη περίπτωση, σε δέκα χρόνια θα μας έχουν στερήσει τα πάντα: υγειονομική περίθαλψη, σχολεία, συντάξεις, και σε εκείνο το σημείο, αν ήταν απαραίτητο, ακόμη και ο πόλεμος θα φαινόταν σαν μια ευκαιρία όχι χειρότερη από τις άθλιες άλλες.
Βρισκόμαστε σταθερά στο δρόμο της Ουκρανοποίησης.
Σήμερα, παρακολουθούμε, μερικοί με οίκτο, μερικοί με συγκατάβαση, τους κακοποιούς στο Κίεβο που γεμίζουν με καινούργιο κρέας, κλωτσώντας τα κανόνια στα βαν.
Αλλά η ανικανότητα αυτών των πολιτών, αυτής της μητέρας που κυνηγάει τον γιο της μέχρι θανάτου, είναι ήδη η ανικανότητά μας, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι είναι διαφορετικά.

L'armata dei sonnanbuli

Αυτό είναι το Κακό

Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Και σήμερα, το Ισραήλ μας χάρισε την καθημερινή μας σφαγή. Μια αεροπορική επιδρομή στόχευσε το καφέ Al-Baqa στην παραλία της Γάζας, σκοτώνοντας τουλάχιστον 21 άτομα. Είναι ένα από τα λίγα μέρη όπου είναι (ήταν) δυνατό να υπάρχει πρόσβαση στο διαδίκτυο κατά τη διάρκεια των παρατεταμένων διακοπών επικοινωνίας στη Γάζα, και ως εκ τούτου είναι (ήταν) συχνά σπίτι δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ (τουλάχιστον τρεις νεκροί σε αυτήν την επίθεση).
Μαζί με τα δάκρυα, οι λέξεις έχουν χαθεί προ πολλού.
Είναι σαν να ζεις σε ένα τμήμα της κόλασης που έχει αναδυθεί κατά λάθος στην επιφάνεια της γης, σαν να ζεις στον εφιάλτη ενός σαδιστή τρελού.
Είναι σαν η εξέγερση και η σφαγή στο Γκέτο της Βαρσοβίας να μεταδίδονται ξανά και ξανά, αλλά πολλαπλασιασμένες επί δέκα σε αριθμούς, διάρκεια και βαρβαρότητα. Και είναι σαν όλο αυτό να μεταδίδεται παγκοσμίως, και παντού η καλή κοινωνία του δυτικού κήπου να χειροκροτεί κάθε νέα πιτσιλιά αίματος και να κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη με ικανοποίηση.
Αυτό είναι το Κακό.
Και σε όλη αυτή τη φρίκη υπάρχει μια έμμεση, κρυφή, καθυστερημένη φρίκη.
Αυτή η ηθική και ανθρώπινη αισχρότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο κάτι που επηρεάζει τα παρόντα θύματα, δεν είναι κάτι που εκφράζεται μόνο προς έναν βασανισμένο και απόμακρο λαό, και ως εκ τούτου αξίζει τη συμπόνια μας.
Όσοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο δεν καταλαβαίνουν την έκταση αυτού που συμβαίνει.
Αυτό που συμβαίνει είναι η ζωντανή απόδειξη της μεταμόρφωσης της δυτικής ψυχής σε ένα δολοφονικό αυτόματο, σε ένα Γκόλεμ που απαγγέλλει δικαιοσύνη και νόμο, αλλά γνωρίζει μόνο δύναμη και δόλο.
Δεχόμαστε, νομιμοποιούμε, δικαιολογούμε έναν κόσμο στον οποίο όσοι δεν έχουν τη δύναμη να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μπορούν να διαμελιστούν και να συνθλιβούν χωρίς να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους.
Στις δυτικές άρχουσες τάξεις, ο μηδενισμός έχει γίνει δεύτερη φύση και μόνο η δύναμη και τα ψέματα μετράνε.
Το ότι αυτό δεν είναι ένα ατύχημα που συνδέεται με την Παλαιστίνη μπορεί να φανεί θυμίζοντας τη δυναμική της πρόσφατης ισραηλινο-αμερικανικής επίθεσης στο Ιράν. Εκεί, οι διαπραγματευτές εξαπατήθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή, ενώ η επίθεση - όπως γνωρίζουμε πλέον επίσημα - είχε προετοιμαστεί εδώ και μήνες. Δύο αρχηγοί κρατών επανειλημμένα είπαν ψέματα στον κόσμο ως μέρος (επίσης δημόσια παραδεκτό) μιας τακτικής για να κάνουν το μελλοντικό θύμα να «χαμηλώσει την άμυνά του». Όταν ξεκίνησε η επίθεση, σκότωσε πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες ενός κράτους που εκπροσωπούνταν στον ΟΗΕ, σκότωσε επιστήμονες στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους, τους γείτονές τους, σε δύο περιπτώσεις με ολόκληρο το συγκρότημα κατοικιών. Το σφαγείο σταμάτησε μόνο και μόνο επειδή, αντίθετα με ό,τι αναμενόταν, το θύμα δεν ήταν αβοήθητο.
Τώρα, αυτό που φοβάμαι ακόμα μας διαφεύγει, είναι ότι όλα αυτά δεν έχουν έναν καθορισμένο και περιορισμένο θανατηφόρο στόχο, τον οποίο μπορούμε να λυπηθούμε ως «άλλο εκτός από εμάς».
Όχι, αυτό που συνέβη είναι ότι έχουμε καθαρίσει εντελώς την αυτοκρατορία από τη βία και τα ψέματα, τα οποία μπορούν να πέσουν, υπό τις κατάλληλες ωφελιμιστικές συνθήκες, πάνω σε όποιον δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του, εντός και εκτός κάθε χώρας και κάθε κοινωνίας, χωρίς δισταγμό.
Μόλις ξεπεραστεί αυτό το όριο, η άσκηση βίας και ψεύδους μπορεί και θα είναι σε θέση να χτυπήσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε, οικογένειες και άτομα, ενώσεις και ομάδες, τάξεις και κοινωνικές τάξεις, πόλεις και κωμοπόλεις, εντός και εκτός. Μόλις ξεπεραστεί αυτό το όριο συνείδησης, οποιοσδήποτε, αν είναι χρήσιμο σε όσους βρίσκονται στην εξουσία να το κάνουν, θα μετατραπεί σε σιωπηλό κρέας για κανόνια.
Τα ίδια λαστιχένια πρόσωπα μπορούν και θα δικαιολογήσουν οποιοδήποτε διπλό, τριπλό, τετραπλό μέτρο· οι ίδιες δολοφονικές μαριονέτες μπορούν και θα είναι σε θέση να εξοντώσουν ή να φυλακίσουν ή να λιμοκτονήσουν οποιονδήποτε, απολαμβάνοντας την αποτελεσματικότητά τους· οι ίδιοι ωριαίοι γραφιάδες μπορούν και θα είναι σε θέση να «κυβερνήσουν την αφήγηση» με τέτοιο τρόπο ώστε να εξαφανίσουν από τη δημόσια συνείδηση ​​​​όλα όσα θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια αντίδραση ή ένα ξέσπασμα αγανάκτησης.
Ο μηχανισμός είναι λαδωμένος, οι λαοί είναι ανίσχυροι, οι δρώντες είναι αόρατοι.
Μια βιομηχανική μηχανή κοπής κιμά θα μπορεί να λειτουργεί με πλήρη ισχύ στο κέντρο της σκηνής χωρίς να το προσέχει κανείς

Questo è il Male

Περιμένοντας την επόμενη «Ημέρα Επιλεκτικής Μνήμης»

Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Επαναλαμβάνω την είδηση, η οποία έχει ευρεία διεθνή κάλυψη, από την Clara Statello:  <<Στρατιώτες του Ισραηλινού Στρατού (IDF) έλαβαν εντολή να πυροβολήσουν Παλαιστίνιους που δεν αποτελούν απειλή, κατά τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας - Hareetz ( https://www.haaretz.com/israel-news/2025-06-27/ty-article/.premium/idf-soldier-ordered-to-shoot-deliberately-at-unarmed-gazans-waiting-for-humanitarian-aid/00000197-ad8e-de01-a39f-ffbe33780000 )
Την Τρίτη, ο εκπρόσωπος του Γραφείου του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Tamin Al-Kitan, δήλωσε ότι από τις 27 Μαΐου, με την ίδρυση του «Ανθρωπιστικού Ταμείου για τη Γάζα» από τις αρχές των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν σκοτώσει περισσότερους από 410 Παλαιστίνιους που είχαν ταξιδέψει εκεί σε σημεία διανομής για τη συλλογή τροφίμων.
«Ισραηλινοί στρατιώτες στη Γάζα δήλωσαν στην Haaretz ότι τον τελευταίο μήνα ο στρατός άνοιξε σκόπιμα πυρ εναντίον Παλαιστινίων κοντά σε σημεία διανομής βοήθειας. Συνομιλίες με αξιωματικούς και στρατιώτες αποκάλυψαν ότι οι διοικητές διέταξαν τα στρατεύματα να ανοίξουν πυρ εναντίον πλήθους για να τους διώξουν ή να τους διαλύσουν, παρόλο που ήταν σαφές ότι δεν αποτελούσαν απειλή», ανέφερε η εφημερίδα.
Ένας από τους στρατιώτες είπε ότι ο ηθικός κώδικας των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων είχε παραβιαστεί πλήρως. Ο επικεφαλής στρατιωτικός εισαγγελέας έδωσε εντολή στην αρμόδια αρχή να ξεκινήσει έρευνα για ύποπτα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν σε σημεία διανομής βοήθειας.
Το Ισραήλ έχει απαγορεύσει την UNRWA, τον οργανισμό του ΟΗΕ που είναι υπεύθυνος για τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, και, μαζί με το ιδιωτικό αμερικανικό ίδρυμα GHF (Gaza Humanitarian Fund), έχει ανοίξει σημεία διανομής σε περιοχές που θεωρούνται απαλλαγμένες από το ισλαμιστικό κίνημα Χαμάς. Οι διανομές συνοδεύονται τακτικά από ισραηλινά στρατιωτικά πυρά εναντίον Παλαιστινίων, ανέφερε το GHF. >>
-------------------------------
Τώρα, παρακαλώ, εξηγήστε μου για άλλη μια φορά, με τη σειρά:
ότι το Ισραήλ είναι μια δημοκρατία όπου επικρατεί το κράτος δικαίου·
ότι η Δύση κινείται γρήγορα σε όλο τον κόσμο για να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα·
ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα.
Αναμονή για την επόμενη «Ημέρα Επιλεκτικής Μνήμης».

In attesa della prossima "Giornata della Memoria Selettiva"

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν στον κόσμο ένα οριστικό μάθημα

 Andrea Zhok

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν στον κόσμο ένα οριστικό μάθημα, χαραγμένο στον βράχο της ιστορίας, αμετάκλητο.
Στον γενναίο νέο κόσμο που οι ίδιες δημιούργησαν, θα υπάρχουν μόνο δύο είδη υποκειμένων: οι υπάλληλοι καταστημάτων και οι κάτοχοι πυρηνικών όπλων.
Αν ένα έθνος θέλει να είναι κυρίαρχο, ανεξάρτητο κράτος, δεν πρέπει να έχει απλώς έναν στρατό, ο οποίος από μόνος του μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό διακοσμητικός: πρέπει να παρουσιάζεται ως μια αξιόπιστη πυρηνική απειλή.
Από σήμερα, με όλο τον σεβασμό στις συνθήκες μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων, θα ισχύει το «ελεύθερο για όλους» και οι δεκαετίες που θα ακολουθήσουν θα είναι δεκαετίες ανανεωμένης τελικής κούρσας εξοπλισμών (κυρίως μυστικής, γιατί αν υποταχθείς σε διεθνείς ελέγχους, τότε το μόνο που χρειάζεται είναι ένας Ραφαέλ Γκρόσι να τραβήξει ένα ελατήριο και θα βρεθείς βομβαρδισμένος).
Το προφανές λάθος του Ιράν δεν ήταν ότι αποτελούσε υπερβολική απειλή, αλλά ότι δεν ήταν αρκετή.
Το λάθος του δεν ήταν ότι ήταν ανήθικο, αλλά ότι είχε ξεπεράσει - με βάση τα ισχύοντα διεθνή πρότυπα - τους ηθικούς ενδοιασμούς.
Αυτό ισχύει και στο εσωτερικό, παρεμπιπτόντως. Αν το Ιράν ήταν το τρομερό, άγρυπνο αστυνομικό κράτος που παρουσιάζεται, δεν θα είχε δεκάδες επιστήμονες και στρατιωτικούς ηγέτες να κοιμούνται στα σπίτια τους, με μέλη της οικογένειάς τους, με δημόσια διαθέσιμες διευθύνσεις. Δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί διείσδυση μυστικών υπηρεσιών αυτού του επιπέδου στις χώρες του παλιού κομμουνιστικού μπλοκ, ακριβώς επειδή ήταν αστυνομικά κράτη. Η παράνοια που συχνά χλευάζεται στις ταινίες του Χόλιγουντ για το πρώην Σύμφωνο της Βαρσοβίας ήταν στην πραγματικότητα ρεαλισμός, σε έναν πόλεμο που ήταν γνωστό ότι διεξαγόταν εναντίον αντιπάλων που ήταν εντελώς απαλλαγμένοι από ενδοιασμούς.
Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να το πούμε, αλλά το πρόβλημα του Ιράν ήταν ότι εμπιστευόταν πάρα πολύ, ότι εμπιστευόταν τις διαπραγματεύσεις, ότι εμπιστευόταν την εντιμότητα των αντιπάλων του, ή τουλάχιστον την αίσθηση αυτοσυντήρησής τους, την προσκόλληση στη ζωή των άλλων.
Για άλλη μια φορά, οι ΗΠΑ έχουν αποδειχθεί ότι είναι ο κατ' εξοχήν Πλανητικός Λανθασμένος Παιδαγωγός. (Και, επιτρέψτε μου την πικρή σημείωση: η αμερικανοποίηση του πολιτισμού, ακόμη και του ακαδημαϊκού, ευρωπαϊκού, αποτελεί εδώ και καιρό ένα λαμπρό παράδειγμα αυτής της βαρβαρότητας.)

Gli Stati Uniti hanno insegnato a tutto il mondo una lezione definitiva

Τον αποκαλείς, αν θέλεις, Αντίχριστο - Maurizio Blondet

Pepe Escobar – Ολόκληρος ο πλανήτης κρατείται όμηρος από μια αίρεση αφιερωμένη στη λατρεία του θανάτου

Δεν είναι περίεργο ότι η Ουάσιγκτον είναι μπλεγμένη μέχρι το λαιμό. Τώρα ο πόλεμος του αρχηγού του τσίρκου είναι σε εξέλιξη.

από Pepe Escobar – Στρατηγική κουλτούρα
[Μετάφραση: Nora Hoppe]

Ας περάσουμε στο ψητό. Η καταστροφική επίθεση στο Ιράν από τον γενοκτονικό «εκλεκτό» εθνο-ρατσιστή ψυχοπαθή με έδρα το Τελ Αβίβ – μια de facto κήρυξη πολέμου – συντονίστηκε με κάθε λεπτομέρεια με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, τον επικεφαλή του τσίρκου Donald Trump.

Αυτός ο Νάρκισσος πνίγηκε στη λίμνη της δικής του εικόνας, υποφέροντας από παιδαριότητα, αποκάλυψε ο ίδιος το παιχνίδι με μια φλύαρη ανάρτηση. Ακολουθούν ορισμένα σημαντικά σημεία:

«Έδωσα στο Ιράν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη να καταλήξει σε συμφωνία». Αλλά τι «συμφωνία» – ήταν στην πραγματικότητα οι μονομερείς απαιτήσεις του. Εξάλλου, κατέρριψε την αρχική συμφωνία, το JCPOA (το "Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης" που διασφάλιζε ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν θα έχει αποκλειστικά ειρηνικό χαρακτήρα), επειδή δεν ήταν η «συμφωνία» του.

«Τους είπα ότι θα ήταν πολύ χειρότερο από οτιδήποτε είχαν δει ή ακούσει ποτέ». Η απόφαση για επίθεση είχε ήδη ληφθεί.

«Ορισμένοι Ιρανοί φονταμενταλιστές μίλησαν θαρραλέα, αλλά (...) τώρα είναι όλοι ΝΕΚΡΟΙ, και τα πράγματα θα χειροτερέψουν!» Η καυχησιολογία είναι φυσικό επακόλουθο.

«Οι επόμενες προγραμματισμένες επιθέσεις θα είναι ακόμη πιο βάναυσες». Πλήρης ευθυγράμμιση με την τυπική ισραηλινή στρατηγική του «αποκεφαλισμού».

«Το Ιράν πρέπει να κάνει μια συμφωνία, πριν δεν μείνει τίποτα όρθιο, και να σώσει αυτό που κάποτε ήταν γνωστό ως Ιρανική Αυτοκρατορία». Ήταν η Περσική Αυτοκρατορία – αλλά τελικά, αυτός είναι ένας άνθρωπος που δεν διαβάζει ούτε μελετά. Ας σημειώσουμε την Τέχνη της Διπλωματίας: Ή θα αποδεχτείς τη συμφωνία μου ή θα πεθάνεις.

Αυτή η δεκαετία – πυρακτωμένη – εγκαινιάστηκε με τη δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί στη Βαγδάτη, όπως επεσήμανα στο βιβλίο μου του 2021 "The Furious Twenties". Ήταν σε διπλωματική αποστολή. Το πράσινο φως ήρθε προσωπικά από τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ.

Τα μέσα της δεκαετίας του '20 βρίσκονται τώρα στο χείλος ενός καταστροφικού πολέμου στη Δυτική Ασία, με παγκόσμιες επιπτώσεις, λόγω της κατά συρροή δολοφονίας της ηγεσίας του IRGC στην Τεχεράνη από την ψυχοπαθή και γενοκτονική σιωνιστική οντότητα. Μετά από ένα περίτεχνο Καμπούκι εξαπάτησης, το πράσινο φως για το Τελ Αβίβ – προχωρήστε και κάντε το – ήρθε επίσης από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Trump 2.0 (ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «γνώριζε» τις επιθέσεις).

Το ψυχοπαθολογικό σχέδιο γενοκτονίας είναι να αναγκάσει την Τεχεράνη να συνθηκολογήσει – χωρίς καν να αντισταθεί. Το προοίμιο του Καμπούκι εκτελέστηκε αριστοτεχνικά. Οι έμμεσες πυρηνικές διαπραγματεύσεις στο Ομάν έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη στην Τεχεράνη, αποκοιμίζοντας την ιρανική ηγεσία, πολιτική και στρατιωτική. Έπεσαν στην παγίδα και πιάστηκαν κυριολεκτικά, στον ύπνο τους.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ – ο οποίος βρίσκεται και ο ίδιος σε φυσικό κίνδυνο, καθώς το Ισραήλ εφαρμόζει το ίδιο μοντέλο αποκεφαλισμού που εξαπολύθηκε εναντίον της Χεζμπολάχ – έχει μια πολύ δύσκολη απόφαση να πάρει: συνθηκολόγηση ή ολοκληρωτικό πόλεμο. Θα είναι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος - και με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως άμεσο συμμετέχοντα.

Η ιρανική ηγεσία – στην πραγματικότητα περισσότερο η προεδρία Pezeshkian (Πεζεσκιάν), γεμάτη υποστηρικτές ενός «συμβιβασμού» με τη Δύση – έχει παρασυρθεί σε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, ξεχνώντας ότι οι κατά συρροή δολοφόνοι δεν εμπλέκονται στη διπλωματία.

Έτσι, το τίμημα που πρέπει να πληρώσει τώρα το Ιράν θα είναι ακόμη πιο αβάσταχτο. Η Τεχεράνη θα απαντήσει, υπό την προϋπόθεση ότι οι δυναμικότητες εξακολουθούν να είναι διαθέσιμες. Στην περίπτωση αυτή, η πετρελαϊκή βιομηχανία της διατρέχει τον κίνδυνο να καταστραφεί. Είναι ένα ανοιχτό ερώτημα εάν τα άλλα δύο εξέχοντα μέλη των BRICS μαζί με το Ιράν - η Ρωσία και η Κίνα - για διαφορετικούς λόγους, θα επιτρέψουν να συμβεί αυτό.

Και αν πρόκειται να εισέλθουμε σε αυτό το ιδιαίτερα επικίνδυνο έδαφος, το Ιράν μπορεί να παίξει το απόλυτο χαρτί: να κλείσει τα στενά του Ορμούζ και να καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία.

Η επίθεση στο Ιράν, που υποστηρίζεται πλήρως από την Αυτοκρατορία του Χάους, είναι πάνω απ 'όλα μια προληπτική επίθεση στον ενεργειακό πυρήνα των BRICS. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ιμπεριαλιστικού πολέμου εναντίον των BRICS, ιδιαίτερα της Ρωσίας και της Κίνας. Η Μόσχα και το Πεκίνο πρέπει να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα σε πραγματικό χρόνο.

Το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία συνδέονται με διασυνδεδεμένες στρατηγικές εταιρικές σχέσεις. Τον περασμένο μήνα, ήμουν στο Ιράν για να παρακολουθήσω την πρόοδο του Διεθνούς Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου (INSTC), ο οποίος συνδέει τη Ρωσία, το Ιράν και την Ινδία. Αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά βασικά στρατηγικά έργα υποδομής που θα ενισχύσουν περαιτέρω την οικονομική συνδεσιμότητα της Ευρασίας. Ένας καταστροφικός πόλεμος στη Δυτική Ασία και η κατάρρευση του Ιράν θα ήταν ένα θανάσιμο πλήγμα στην αυξανόμενη ευρασιατική ολοκλήρωση.

Αυτό ακριβώς ταιριάζει στα σχέδια της αυτοκρατορίας.

Επομένως, δεν είναι περίεργο που η Ουάσιγκτον είναι μέσα μπλεγμένη μέχρι το λαιμό. Αυτός είναι τώρα ο πόλεμος του αρχηγού του τσίρκου (του Αρχιμαγού).

Μια καταστροφική αντίδραση, ένα πυρηνικό όπλο ή συνθηκολόγηση

Το μήνυμα της Τεχεράνης είναι: «Δεν ξεκινήσαμε εμείς αυτόν τον πόλεμο, αλλά το Ιράν θα αποφασίσει πώς θα τελειώσει».

Το φλέγον ερώτημα είναι αν εξακολουθούν να διατηρούν σημαντική αποτρεπτική και επιθετική ικανότητα.

Οι γενοκτονητές χτυπούν κατά βούληση συστήματα αποθήκευσης βαλλιστικών πυραύλων στο βορειοδυτικό Ιράν, ακόμη και το πολιτικό αεροδρόμιο Mehrabad στην Τεχεράνη. Η αεράμυνα δεν υπάρχει πουθενά. Είναι εξαιρετικά οδυνηρό να το βλέπει κανείς.

Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό - χωρίς καμία επιβεβαίωση μέχρι στιγμής - ορισμένα σιλό πυραύλων και κινητά συγκροτήματα έχουν καταστραφεί πριν καν τεθούν σε συναγερμό. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία του τεράστιου οπλοστασίου βαλλιστικών πυραύλων του Ιράν αποθηκεύεται σε πολύ βαθιά υπόγεια σιλό και σήραγγες, ικανά να αντέξουν μαζικές αεροπορικές επιδρομές και υπερφορτωμένες αεράμυνες.

Προς το παρόν, η Τεχεράνη είναι δυσοίωνα σιωπηλή. Αυτό είναι κατανοητό, δεδομένου ότι είναι απαραίτητο, σε χρόνο ρεκόρ, να αποκατασταθεί μια ενοποιημένη αλυσίδα διοίκησης που έχει καταστραφεί από επιθέσεις· να διασφαλίσουν ότι οι εκτοξευτές πυραύλων μπορούν να αναπτυχθούν και να μην εξουδετερωθούν από την ισραηλινή αεροπορική υπεροχή· να αναδιοργανώσει την επιχείρηση True Promise 3, η οποία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, όπως έμαθαν ορισμένοι από εμάς στην Τεχεράνη τον περασμένο μήνα, αλλά τώρα προσαρμόστηκε στη νέα κατάσταση (συμπεριλαμβανομένων των απωλειών)· και να σχεδιάσουν πώς να καταφέρουν οδυνηρά πλήγματα στην οικονομική υποδομή του Ισραήλ.

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι τα χτυπήματα κατέστρεψαν την πυρηνική υποδομή του Ιράν - η οποία είναι θαμμένη βαθιά κάτω από το έδαφος. Όπως έχουν τα πράγματα, η ηγεσία στην Τεχεράνη μαθαίνει με σκληρό τρόπο ότι η διπλωματία – επιτροπές, επιστολές στον ΟΗΕ, δηλώσεις στον ΔΟΑΕ, υπουργικές συναντήσεις – σαρώνεται όταν μπαίνει στο παιχνίδι ο νόμος της ζούγκλας.

Οι Ιρανοί ήταν αρκετά αφελείς ώστε να επιτρέψουν στον ΔΟΑΕ να επισκεφθεί τις στρατηγικές τοποθεσίες τους, ενώ οι παροιμιώδεις κατάσκοποι συγκέντρωσαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για να διευκολύνουν τις ισραηλινές επιθέσεις. Η Βόρεια Κορέα δεν θα έπεφτε ποτέ σε μια τέτοια παγίδα.

Η εξόντωση μιας εξέχουσας προσωπικότητας όπως ο Αλί Σαμχανί, βασικός σύμβουλος του Χαμενεΐ, επικεφαλής διαπραγματευτή του Ιράν για τα πυρηνικά, με δεκαετίες επιρροής στο IRGC και στον μηχανισμό πληροφοριών, είναι ένα σημαντικό πλήγμα.

Η συστηματική εξάλειψη της στρατιωτικής και διπλωματικής ηγεσίας του Ιράν μέσα σε λίγες ώρες είναι σύμφωνη με τη λογική της καταστροφής του εσωτερικού κύκλου του Χαμενεΐ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε πριν από πολύ καιρό με τη δολοφονία του Σολεϊμανί που διέταξε ο Τραμπ και σίγουρα περιλαμβάνει τους μυστηριώδεις θανάτους του πρώην προέδρου Ραΐσι και του υπουργού Εξωτερικών Αμπντολαχιάν σε εκείνη τη σκιερή «συντριβή» ελικοπτέρου. Πρόκειται για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για αλλαγή καθεστώτος.

Σε μια σπάνια θετική νότα, το IRGC έκανε γνωστό πριν από τις επιθέσεις ότι αναπτύσσει συγκεκαλυμμένη τεχνολογία για να εντείνει τον αντίκτυπο των πυραύλων του στο Ισραήλ.

Τώρα είμαστε όλοι στο έλεος της καταιγίδας. Και πάλι, δεν υπάρχει διέξοδος: είτε θα καταφέρετε ένα καταστροφικό πλήγμα στους γενοκτονικούς ψυχοπαθείς, είτε το Ιράν θα συναρμολογήσει ένα πυρηνικό όπλο σε χρόνο μηδέν. Η τρίτη επιλογή είναι η συνθηκολόγηση, ο ευνουχισμός και η αλλαγή καθεστώτος.

Εν τω μεταξύ, ολόκληρος ο πλανήτης είναι όμηρος μιας θανατηφόρας απειλής. Ο Andrea Zhok είναι καθηγητής Ηθικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και, εκτός από τις λαμπρές αναλύσεις του, έγραψε τον πρόλογο στην ιταλική έκδοση του βιβλίου μου "The Furious Twenties", που δημοσιεύθηκε πέρυσι.

Ο καθηγητής Zhok επεσήμανε συνοπτικά ότι καμία πολιτική κατασκευή στη σύγχρονη ιστορία δεν έχει συσσωρεύσει έναν τοξικό συνδυασμό μεσσιανικής εθνικής υπεροχής, απόλυτης περιφρόνησης για την ανθρώπινη ζωή (όλοι οι άλλοι, που δεν είναι «εκλεκτοί», είναι «Αμαληκίτες» ούτως ή άλλως), πλήρους περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου και απεριόριστης πρόσβασης σε θανατηφόρα δύναμη πυρός.

Τι να κάνετε λοιπόν με μια τέτοια αδηφάγο και εκτός ελέγχου λατρεία θανάτου;

«Η ισχυρή απάντηση του Ιράν δείχνει ότι δεν υπάρχει αλαζονεία χωρίς απάντηση και δεν υπάρχει επιθετικότητα χωρίς τιμωρία», επανέλαβε.

08:00 Ιράν: «Παράλογες» οι πυρηνικές συνομιλίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την ισραηλινή επίθεση

Tu chiamalo, se vuoi, Anticristo

Η φιλελεύθερη νεωτερικότητα καταβροχθίζει τον εαυτό της

από Andrea Zhok

Πηγή: Andrea Zhok

Η ακραία σύνθεση αυτής της εποχής, είτε μιλάμε για σεξουαλικά διφορούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, εθνοτικές συγκρούσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθημερινές σφαγές Παλαιστινίων από τη «μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», κοινωνική λογοκρισία κ.λπ. μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να χωριστεί σε δύο θεμελιώδη βήματα.
1) Η φιλελεύθερη νεωτερικότητα αρχικά καταστρέφει συστηματικά κάθε θεμέλιο, κάθε ουσιαστική διάκριση, κάθε κατευθυντήρια αρχή, κάθε παράδοση, κάθε έθιμο, και το κάνει στο όνομα της ελευθερίας και του δικού της «ανώτερου διαφωτισμού». Φιλελεύθερη κουλτούρα (μετα-διαφωτιστική, ελευθεριακή, σχετικιστική, ατομικιστική, «προοδευτική»)
«όπου ήρθε στην εξουσία, [...] κατέστρεψε όλες τις φεουδαρχικές, πατριαρχικές, ειδυλλιακές συνθήκες της ζωής. Διέλυσε αλύπητα τους πολύχρωμους δεσμούς που στην  φεουδαρχική κοινωνία έδεναν τον άνθρωπο με τους φυσικούς του ανωτέρους, και δεν άφησε κανέναν άλλο δεσμό μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου εκτός από το γυμνό συμφέρον, την αδίστακτη «πληρωμή σε μετρητά». Έπνιξε στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού τους ιερούς παλμούς της θρησκευτικής ανάτασης, του ιπποτικού ενθουσιασμού, της μικροαστικής συναισθηματικότητας. Έχει κάνει την προσωπική αξιοπρέπεια μια απλή ανταλλακτική αξία και στη θέση των αναρίθμητων ελευθεριών που αποκτήθηκαν με κόπο και κατοχυρώθηκαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, έθεσε την μοναδική ελευθερία του αδίστακτου εμπορίου. Με λίγα λόγια, στη θέση της εκμετάλλευσης που καλύπτεται από θρησκευτικές και πολιτικές ψευδαισθήσεις, έβαλε την απροκάλυπτη, ξεδιάντροπη, άμεση και ξηρή εκμετάλλευση». (Μαρξ, Μανιφέστο, ενότητα Ι).
Η στάση του Μαρξ κυμαινόταν χαρακτηριστικά μεταξύ της επίγνωσης της καταστροφικής δυναμικής και της γοητείας της επαναστατικής δύναμης. Όταν ο Μαρξ έγραφε αυτές τις γραμμές, αυτή η αμφιθυμία ήταν πολύ κατανοητή, επειδή μεγάλο μέρος του παλιού κόσμου άξιζε να ταφεί και η συνεχιζόμενη κοινωνικο-πολιτιστική πυρκαγιά εξοικονομούσε την προσπάθεια ταφής.
Αλλά όπως συμβαίνει με τις πραγματικές πυρκαγιές, όταν φτάσουν σε μια ορισμένη κρίσιμη μάζα, τρέφονται με τον εαυτό τους και δεν μπορούν πλέον να συγκρατηθούν και να ρυθμιστούν (ο Μαρξ φανταζόταν τον κομμουνισμό ως έναν τρόπο να περιορίσει και να ρυθμίσει τη φωτιά που ξεκίνησε από τη φιλελεύθερη νεωτερικότητα, για να τη μετατρέψει σε φούρνους χρήσιμους για την ανθρωπότητα, αλλά υποτίμησε σοβαρά τον βαθμό στον οποίο η ίδια η ανθρωπότητα, όλες οι ουσιαστικές ιδέες της, αποτεφρώνονταν έτσι).
2) Στη συνέχεια, όταν μετά από χρόνια, δεκαετίες ή αιώνες, αρχίζει να κυριαρχεί το χάος, όταν κάθε κατηγορία έχει διαλυθεί σε έναν σχετικισμό που πιστεύει ότι είναι λαμπρός, όταν μαζί του επιβάλλονται ο αποπροσανατολισμός, η κατάχρηση και το αίσθημα αδικίας, όταν κάθε τάξη έχει διαταραχθεί, κάθε κατεύθυνση ακατανόητη, όταν η ελευθερία έχει μετατραπεί σε αυθαιρεσία, οι κανόνες σε εξαιρέσεις, η ουσία σε ατύχημα, όταν όλα αυτά έχουν γίνει σταδιακά δεύτερη φύση και μια διαδεδομένη νοοτροπία, σε αυτό το σημείο ακολουθεί μια νέα εποχή καταναγκασμού, επιβολής, παρακολούθησης και ελέγχου, της βίας της συντεταγμένης εξουσίας, αντάξια των πιο σκοτεινών στιγμών του Παλαιού Καθεστώτος, αλλά σε αντίθεση με εκείνο, καθοδηγούμενη όχι από το βάρος μιας παράδοσης, αλλά από την αφόρητη ελαφρότητα της αυθαιρεσίας.
Της αυθαιρεσίας ποικίλων λόμπι, ανώνυμων πολυεθνικών ή απομακρυσμένων ολιγαρχών.
Η παράλογη πορεία των αποφάσεων, η λογική ασυνέπεια τους, οι εσωτερικές αντιφάσεις τους, ο ευέλικτος καιροσκοπισμός τους τις καθιστά δύσκολο να κατανοηθούν (και όποιος προσπαθεί να τις εκλογικεύσει κατηγορείται εύκολα για «θεωρίες συνωμοσίας»).
Σε αυτό το πλαίσιο, οι προσωπικές και συλλογικές ταυτότητες καταρρέουν, αφήνοντας χώρο, από γενιά σε γενιά, για ολοένα και πιο αποστασιοποιημένες, αναποφάσιστες, εύθραυστες και επιθετικές συνθήκες.
Η σύγκρουση που τροφοδοτείται συστηματικά από τη σύγκρουση ασύνδετων πεποιθήσεων, άγριων αδέσποτων κίνητρων, από την αναγωγή της οντολογικής βάσης σε ψυχολογική ιδιοτροπία, από την απόκλιση των αμοιβαίων προσδοκιών δημιουργεί το έδαφος στο οποίο αναπτύσσεται η αποδοχή της καταστολής, της επιτήρησης, των συνοπτικών αποφάσεων, ακόμη και της πρόχειρης βίας.
Η φιλελεύθερη νεωτερικότητα καταβροχθίζει τον εαυτό της και είμαστε χωρισμένοι ανάμεσα σε βρώσιμο υπόλειμμα (σε σάλτσα φαγητού) και σε μια ζωή σαν κατάλοιπο ανάμεσα στα δόντια.

https://www-ariannaeditrice-it.translate.goog/articoli/la-modernita-liberale-divora-se-stessa?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp

«ΚΑΛΛΑΣ:ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΡΩΣΣΟΦΟΒΗ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ» Andrea Zhok

Έχει οδηγήσει τη χώρα της 1,4 εκατομμυρίου Εσθονίας να γίνει ένας από τους υψηλότερους κατά κεφαλήν στρατιωτικούς δωρητές στο Κίεβο

KALLAS :A TOTAL R USSOPHOBE FOR TOTAL WAR

Η πρωθυπουργός της Εσθονίας  Κάγια Κάλλας , νεοδιορισθείσα επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ στη θέση του Josep Borrell, σε μια ομιλία στο πλευρό του απερχόμενου προέδρου του ΝΑΤΟ Stoltenberg, εκφράστηκε ως εξής για τη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση:

«Πρέπει να ορίσουμε τη νίκη ως στόχο μας στον πόλεμο, γιατί δεν μπορείτε να κερδίσετε έναν πόλεμο εάν η νίκη δεν ορίζεται ως στόχος » .

Από το οποίο συμπεραίνουμε, σε περίπτωση που κάποιος τού είχε ξεφύγει, ότι είμαστε ήδη σε πόλεμο με τη Ρωσία, απλώς δεν το είχαμε δηλώσει .

Η Εσθονή πρωθυπουργός, επικεφαλής του Εσθονικού Μεταρρυθμιστικού Κόμματος (φιλελεύθερων), επίσης δεν έχει κρύψει ποτέ τις θέσεις της.

Πριν από μερικούς μήνες μίλησε υπέρ του διαμελισμού της Ρωσίας .

Κειμενικά: «Η ήττα της Ρωσίας δεν θα ήταν τόσο σοβαρή. Τότε θα μπορούσε πραγματικά να συμβεί μια αλλαγή. Υπάρχουν πολλά έθνη που είναι μέρος της Ρωσίας. Αν υπήρχαν περισσότερα μικρά κράτη, η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο σοβαρή. Δεν είναι τόσο κακό αν μια μεγάλη δύναμη γίνεται πολύ μικρότερη » .

Σε άλλες περιπτώσεις, η Κάλλας δεν έχασε την ευκαιρία να επιδείξει την πιο σπλαχνική ρωσοφοβία , που εκφράστηκε μεταξύ άλλων σε μια πραγματική εκστρατεία κατά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας , της οποίας ο πατριάρχης Ευγένιος εκδιώχθηκε και της οποίας ζητήθηκε η εξορία ως «τρομοκρατική οργάνωση».

(Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στην Εσθονία περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι ρωσόφωνο και, ότι σήμερα, εκλαμβάνεται ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας . )

 

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η δημοκρατική αντιπροσωπευτικότητα τής Kallas, η οποία προεδρεύει της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ ως πρωθυπουργός μιας χώρας με πληθυσμό Friuli-Venezia Giulia (αλλά με ΑΕΠ κατά ένα τρίτο χαμηλότερο).

Μπορεί να λέγεται, αλλά τουλάχιστον την αγαπούν οι δικοί της άνθρωποι.

Ίσως, αλλά θα έλεγα δειλά, δεδομένου ότι σε μια έρευνα τον περασμένο Δεκέμβριο το 71% των Εσθονών ζήτησε την παραίτησή της.

Συνοπτικά, επικεφαλής της ευρωπαϊκής «διπλωματίας» , σε μια φάση πιθανού πυρηνικού πολέμου με τη Ρωσία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να τοποθετήσουν μια προσωπικότητα ουσιαστικά στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας , εμφανώς ρωσοφοβική και η οποία, όπως έχει εκφραστεί, δεν Λαμβάνει υπόψη οποιοδήποτε σχέδιο Β προς τη Ρωσία : υπάρχει μόνο σχέδιο Α, νικήστε την.

Εντάξει, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησαν .

Andrea Zhok

https://www.inchiostronero.it/kallas-una-russofoba-totale-per-la-guerra-totale/