Επαναστατήστε ενάντια στη θρησκεία του Δαρβινισμού

  Fabrizio Fratus - 19 Οκτωβρίου 2025

Πηγή: Οι Ταλιμπάν

Για πάνω από έναν αιώνα, μας λένε ότι η ζωή προέκυψε τυχαία, ότι οι άνθρωποι κατάγονται από πρωτεύοντα θηλαστικά και ότι όλα όσα υπάρχουν είναι προϊόν τυφλής, μηχανικής εξέλιξης. Αλίμονο σε όποιον αμφιβάλλει γι' αυτό: η θεωρία του Δαρβίνου έχει γίνει δόγμα. Δεν μπορεί να συζητηθεί, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, δεν μπορεί καν να απαιτηθεί απόδειξη. Γιατί; Επειδή δεν βρισκόμαστε πλέον στη σφαίρα της επιστήμης, αλλά της ιδεολογικής πίστης. Ο Δαρβινισμός έχει γίνει η κοσμική θρησκεία της μονόδρομης σκέψης, μια αφήγηση που επιβάλλεται για να αντικαταστήσει την αίσθηση του μυστηρίου, του σκοπού και της υπέρβασης με έναν άψυχο υλισμό. Δεν εξηγεί τη ζωή· την αδειάζει. Δεν μας ανοίγει στη γνώση· κλείνει το μυαλό μας. Δεν μας απελευθερώνει· μας υποβιβάζει σε ένα βιολογικό ατύχημα. Οι υπερασπιστές του, που παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι της λογικής, στην πραγματικότητα κάνουν ακριβώς αυτό για το οποίο επέκριναν την Εκκλησία των Σκοτεινών Αιώνων: επιβάλλουν δόγμα και φιμώνουν τους αιρετικούς. Όποιος τολμά να πει ότι το σύμπαν παρουσιάζει μια τάξη, ότι η ζωή είναι πολύ περίπλοκη για να είναι τυχαία ή ότι οι πληροφορίες που περιέχονται στο DNA προϋποθέτουν νοημοσύνη, στιγματίζεται αμέσως ως «αντιεπιστημονικός». Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: η θεωρία της εξέλιξης δεν είναι ένας επιστημονικός νόμος, είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα. Βασίζεται σε μη επαληθεύσιμες υποθέσεις, λογικά άλματα και μια κοσμοθεωρία που απορρίπτει την ιδέα ενός σχεδιασμού a priori. Όχι επειδή η επιστήμη το αρνείται, αλλά επειδή η αναγνώρισή του θα σήμαινε την παραδοχή ενός ορίου, και ίσως ακόμη και ενός Δημιουργού. Και αυτό, στην εποχή του απόλυτου ναρκισσισμού και του ανθρώπου πού πιστεύει ότι είναι Θεός, είναι απαράδεκτο. Το πρόβλημα δεν είναι η επιστήμη, η οποία παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα εργαλεία γνώσης που ανέπτυξε ποτέ ο άνθρωπος, αλλά η ιδεολογική της χρήση. Ο εξελικτικός ιερέας έχει γίνει ένας πολιτιστικός Δούρειος Ίππος: χρησιμεύει για να δικαιολογήσει έναν κόσμο χωρίς σκοπό, χωρίς τάξη, χωρίς αλήθεια. Ένας κόσμος όπου όλα είναι σχετικά, όπου ο άνθρωπος είναι απλώς ένα χημικό προϊόν και όπου η οικονομική, πολιτική και τεχνολογική δύναμη μπορεί τελικά να διαμορφώσει την πραγματικότητα όπως θέλει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η θεωρία υπερασπίζεται τόσο οργισμένα: όχι επειδή είναι αληθινή, αλλά επειδή είναι χρήσιμη. Χρησιμεύει στη διατήρηση μιας κουλτούρας χωρίς ρίζες, στη διαγραφή της έννοιας της ευθύνης και στην επιβολή ενός μοντέλου κοινωνίας όπου ο άνθρωπος δεν λογοδοτεί πλέον σε τίποτα ανώτερο. Όσοι σήμερα ζητούν την επανέναρξη της συζήτησης δεν είναι θρησκευόμενοι φανατικοί, αλλά ρεαλιστές. Απαιτούν η επιστήμη να επιστρέψει στο να είναι επιστήμη, όχι ιδεολογία, και ο άνθρωπος να επιστρέψει στο να βλέπει τη ζωή ως ένα οργανωμένο μυστήριο, όχι ως άσκοπο χάος. Επειδή ο πραγματικός εχθρός της γνώσης δεν είναι η πίστη, αλλά η αλαζονεία εκείνων που πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα. Ίσως ήρθε η ώρα να το πούμε ξεκάθαρα: ο Δαρβινισμός δεν απελευθέρωσε τον άνθρωπο, απλώς τον αλυσόδεσε σε μια νέα δεισιδαιμονία, αυτή της απόλυτης τύχης. Και όσοι υπερασπίζονται την ελευθερία της σκέψης σήμερα έχουν καθήκον να επαναστατήσουν και εναντίον αυτής.

Ribellarsi alla religione del darwinismo

Ομογενοποίηση καί εθνικισμοί.

Fabrizio Fratus

Πηγή: Οι Ταλιμπάν

Ο εθνικισμός που αρνείται τις παραδόσεις και τα έθιμα ενός πληθυσμού μπορεί να προκαλέσει συγκρούσεις και κοινωνικές αναταραχές. Το παράδειγμα της γλώσσας στην Ουκρανία είναι εμβληματικό από αυτή την άποψη. Η διάκριση μεταξύ εθνικισμού και πατριωτισμού είναι κρίσιμη για την κατανόηση της δυναμικής που διαδραματίζεται. Ο πατριωτισμός είναι ένα αίσθημα αγάπης και προσκόλλησης στην πατρίδα, τον πολιτισμό και την ιστορία κάποιου. Είναι συμπεριληπτικός και δεν βασίζεται στην υπεροχή μιας ομάδας έναντι μιας άλλης. Αντίθετα, ο εθνικισμός μπορεί να γίνει μια αποκλειστική και επιθετική ιδεολογία που, στο όνομα μιας μονολιθικής εθνικής ταυτότητας, επιδιώκει να καταστείλει την εσωτερική ποικιλομορφία και τις μειονοτικές παραδόσεις.
Στην Ουκρανία, η πολιτική αποκλειστικής προώθησης της ουκρανικής γλώσσας έχει πολύπλοκες συνέπειες. Ιστορικά, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις ανατολικές και νότιες περιοχές, χρησιμοποιούσε πάντα τα ρωσικά ως κύρια γλώσσα για την καθημερινή επικοινωνία, την εκπαίδευση και το εμπόριο. Από την ανεξαρτησία, και ιδιαίτερα μετά την επανάσταση του 2014, οι αρχές έχουν επιδιώξει να ενισχύσουν την ουκρανική εθνική ταυτότητα, μεταξύ άλλων με την ψήφιση νόμων που καθιστούν τα ουκρανικά την μόνη επίσημη γλώσσα δημόσια, περιορίζοντας τη χρήση των ρωσικών σε διάφορα πλαίσια. Αυτή η πολιτική, που εκλαμβάνεται από πολλούς ως άρνηση των εθίμων και των παραδόσεών τους, έχει τροφοδοτήσει ένα βαθύ αίσθημα αδικίας και αποξένωσης μεταξύ του ρωσόφωνου πληθυσμού. Αντί να ενώσει το έθνος, δημιούργησε ένα χάσμα και παρείχε ένα αφηγηματικό πρόσχημα για ρωσική παρέμβαση, η οποία παρουσιάστηκε ως προστάτης των ρωσόφωνων μειονοτήτων.
Ο εθνικισμός που τείνει να ομογενοποιεί τον πολιτισμό και τη γλώσσα είναι συχνά ένα σήμα κατατεθέν πολιτικών μοντέλων εμπνευσμένων από τις εμπειρίες οικοδόμησης εθνικών κρατών της Δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτά τα μοντέλα, που εμφανίστηκαν μεταξύ του 18ου και του 19ου αιώνα, στόχευαν στη δημιουργία μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας, συχνά εις βάρος των περιφερειακών ή μειονοτικών γλωσσών και πολιτισμών (για παράδειγμα, τα γαελικά στη Σκωτία και την Ιρλανδία ή οι περιφερειακές γλώσσες στη Γαλλία). Αυτή η προσέγγιση, όταν εφαρμόζεται σε πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά πλαίσια, έχει ιστορικά δημιουργήσει προβλήματα και συγκρούσεις. Σκεφτείτε τις εντάσεις στο Βέλγιο μεταξύ των φλαμανδικών και βαλλονικών λαών ή τις εθνοτικές συγκρούσεις που ξέσπασαν στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή μετά την αποαποικιοποίηση, όπου τα σύνορα που χαράχθηκαν από τις αποικιακές δυνάμεις δεν έλαβαν υπόψη τις εθνοτικές και φυλετικές διαιρέσεις.
Η θέση ότι η επιδείνωση του εθνικισμού θα μπορούσε να είναι ο πρόδρομος ενός μονοπολικού συστήματος βασίζεται στην ιδέα ότι η καταστολή των τοπικών παραδόσεων και πολιτισμών αποδυναμώνει τις ταυτότητες που αντιτίθενται σε ένα παγκόσμιο σύστημα. Από αυτή την οπτική γωνία, η πολιτιστική ομογενοποίηση σε εθνικό επίπεδο θα ήταν ένα ενδιάμεσο βήμα προς μια ευρύτερη παγκόσμια ομογενοποίηση. Σε έναν κόσμο όπου τα έθνη χάνουν την ιδιαιτερότητά τους, θα ήταν ευκολότερο να επιβληθεί ένα ενιαίο πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό μοντέλο, τυπικό ενός μονοπολικού συστήματος. Ο επιδεινωμένος εθνικισμός, καταστρέφοντας την εσωτερική ποικιλομορφία, ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω ομογενοποίηση, απειλώντας τον πλούτο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και την πολλαπλότητα των κοσμοθεωριών.

Omologazione e nazionalismi