Πηγή: Άντρεα Ζοκ
Λίγα λόγια για την υπόθεση του «Στολίσκου», με μια γενική πολιτική θεώρηση.
Είναι δεδομένο ότι ο Στολίσκος περιελάμβανε (και περιλαμβάνει) άτομα που επιδίωκαν προσωπική φήμη (τουλάχιστον ένα έχει εμφανιστεί). Είναι βέβαιο ότι αυτό το είδος πρωτοβουλίας καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα ενημέρωσης και έχει κατεξοχήν επικοινωνιακό χαρακτήρα με στοιχεία εντυπωσιασμού, και αντιπροσωπεύει ένα βήμα πίσω από οποιεσδήποτε πιθανές πολιτικές πρωτοβουλίες, πιέσεις, κυρώσεις κ.λπ. Είναι επίσης σαφές ότι κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την υπόθεση για να επιτεθούν στις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους - σχεδόν παντού κολλημένες/ευθυγραμμισμένες σε μια σιωνιστική θέση - είναι κάτι πολύ πιθανό.
Είναι γεγονός ότι πολλά άτομα που έχουν πρόσφατα επιδείξει ελάχιστη ή καθόλου πολιτική επίγνωση σε άλλα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα συμμετέχουν σε αυτήν την πρωτοβουλία.
Κι όμως:
1) Υπάρχει πάντα ένα χάσμα μεταξύ του να κάνεις κάτι και του να μην κάνεις τίποτα. Επομένως, τιμή σε όσους, απέναντι στο κακό, προσπαθούν να κάνουν κάτι.
2) Στη συγκεκριμένη περίπτωση των σχέσεων με το Ισραήλ - ένα διαβόητα αδίστακτο κράτος -αδίστακτο με κολοσσιαίους οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους- όποιος παρουσιάζεται ως εχθρικός προς τις πολιτικές του Ισραήλ πρέπει να επιδείξει τουλάχιστον ένα ψήγμα θάρρους. Και σε μια εποχή όπου οι αρχηγοί κρατών και εκκλησιών -άνθρωποι βολεμένοι μέχρι το κόκαλο και που κάθονται αναπαυτικά πάνω στα προνόμιά τους- κοροϊδεύουν, σφυρίζουν αδιάφορα ή ακόμα και υποστηρίζουν απροκάλυπτα τη γενοκτονία, ακόμη και αυτό το πολιτικό θάρρος, είτε μικρό είτε μεγάλο, πρέπει να αναγνωριστεί.
3) Όπως είναι δομημένη η δυτική πολιτική σήμερα, τα περιθώρια παρέμβασης από εξωτερική θεσμική εξουσία είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Η θεσμική εξουσία σήμερα είναι πιο σταθερή και αδιαπέραστη από ποτέ, με ιστορικά πρωτοφανή συστήματα ελέγχου, επιτήρησης, εξαρτήσεων και καταστολής. Επομένως -ενώ η είσοδος στη δίνη της «κοινωνίας του θεάματος» διατρέχει πάντα σοβαρό κίνδυνο χειραγώγησης- η επιλογή της οδού των εμφανίσεων, των διαδηλώσεων και της εκπροσώπησης στα μέσα ενημέρωσης είναι κατά κάποιο τρόπο μια απαραίτητη οδός (όχι η μόνη, αλλά αναπόφευκτη).
4) Και τέλος. Πολλοί πιστεύουν ότι ενώ έχουν κατανοήσει τη δραματική φύση του παλαιστινιακού ζητήματος, έχοντας παραβλέψει τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής στη Δύση, αυτό δεν λέει πολλά για την κριτική επαγρύπνηση πολλών από εκείνους που έχουν ενεργοποιηθεί σήμερα.
Είναι αλήθεια.
Το παλαιστινιακό ζήτημααφύπνισε μέρη του εγκεφάλου που σε πολλούς ήταν σε ύπνωση εδώ και καιρό. Αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται για ένα παλιό ζήτημα, που εκτείνεται σε πολλές γενιές, και για το οποίο το ερμηνευτικό έδαφος ήταν συχνά ήδη προετοιμασμένο.
Αλλά —όπως λένε— κάλλιο αργά παρά ποτέ, και ανάμεσα στο τίποτα και το κάτι, το κάτι είναι καλύτερο.
Αν και δεν είναι ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα, ίσως αυτό το γεγονός σηματοδοτεί την αρχή, την αυγή, μιας νέας επίγνωσης εντός της Δύσης για το τι έχει γίνει η ίδια η Δύση: νεοαποικιοκρατία με δύο μέτρα και σταθμά, νεοφιλελευθερισμός που παρουσιάζεται ως ελευθερία, ρητορική των δικαιωμάτων ως μεταμφίεση/κάλυψη για τη συστηματική κατάχρησή τους, ιδιωτικό μονοπώλιο που παρουσιάζεται ως ελεύθερη αγορά, εκρηκτικό κοινωνικό χάσμα (έκρηξη της κοινωνικής ανισότητας) εντός της Δύσης, διεθνής εκφοβισμός, διαγραφή του παρελθόντος, απομείωση του μέλλοντος και αντικατάσταση κάθε ταυτότητας -προσωπικής και ομαδικής- με επώνυμες ετικέτες.
Είναι γεγονός ότι πολλά άτομα που έχουν πρόσφατα επιδείξει ελάχιστη ή καθόλου πολιτική επίγνωση σε άλλα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα συμμετέχουν σε αυτήν την πρωτοβουλία.
Κι όμως:
1) Υπάρχει πάντα ένα χάσμα μεταξύ του να κάνεις κάτι και του να μην κάνεις τίποτα. Επομένως, τιμή σε όσους, απέναντι στο κακό, προσπαθούν να κάνουν κάτι.
2) Στη συγκεκριμένη περίπτωση των σχέσεων με το Ισραήλ - ένα διαβόητα αδίστακτο κράτος -αδίστακτο με κολοσσιαίους οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους- όποιος παρουσιάζεται ως εχθρικός προς τις πολιτικές του Ισραήλ πρέπει να επιδείξει τουλάχιστον ένα ψήγμα θάρρους. Και σε μια εποχή όπου οι αρχηγοί κρατών και εκκλησιών -άνθρωποι βολεμένοι μέχρι το κόκαλο και που κάθονται αναπαυτικά πάνω στα προνόμιά τους- κοροϊδεύουν, σφυρίζουν αδιάφορα ή ακόμα και υποστηρίζουν απροκάλυπτα τη γενοκτονία, ακόμη και αυτό το πολιτικό θάρρος, είτε μικρό είτε μεγάλο, πρέπει να αναγνωριστεί.
3) Όπως είναι δομημένη η δυτική πολιτική σήμερα, τα περιθώρια παρέμβασης από εξωτερική θεσμική εξουσία είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Η θεσμική εξουσία σήμερα είναι πιο σταθερή και αδιαπέραστη από ποτέ, με ιστορικά πρωτοφανή συστήματα ελέγχου, επιτήρησης, εξαρτήσεων και καταστολής. Επομένως -ενώ η είσοδος στη δίνη της «κοινωνίας του θεάματος» διατρέχει πάντα σοβαρό κίνδυνο χειραγώγησης- η επιλογή της οδού των εμφανίσεων, των διαδηλώσεων και της εκπροσώπησης στα μέσα ενημέρωσης είναι κατά κάποιο τρόπο μια απαραίτητη οδός (όχι η μόνη, αλλά αναπόφευκτη).
4) Και τέλος. Πολλοί πιστεύουν ότι ενώ έχουν κατανοήσει τη δραματική φύση του παλαιστινιακού ζητήματος, έχοντας παραβλέψει τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής στη Δύση, αυτό δεν λέει πολλά για την κριτική επαγρύπνηση πολλών από εκείνους που έχουν ενεργοποιηθεί σήμερα.
Είναι αλήθεια.
Το παλαιστινιακό ζήτημααφύπνισε μέρη του εγκεφάλου που σε πολλούς ήταν σε ύπνωση εδώ και καιρό. Αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται για ένα παλιό ζήτημα, που εκτείνεται σε πολλές γενιές, και για το οποίο το ερμηνευτικό έδαφος ήταν συχνά ήδη προετοιμασμένο.
Αλλά —όπως λένε— κάλλιο αργά παρά ποτέ, και ανάμεσα στο τίποτα και το κάτι, το κάτι είναι καλύτερο.
Αν και δεν είναι ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα, ίσως αυτό το γεγονός σηματοδοτεί την αρχή, την αυγή, μιας νέας επίγνωσης εντός της Δύσης για το τι έχει γίνει η ίδια η Δύση: νεοαποικιοκρατία με δύο μέτρα και σταθμά, νεοφιλελευθερισμός που παρουσιάζεται ως ελευθερία, ρητορική των δικαιωμάτων ως μεταμφίεση/κάλυψη για τη συστηματική κατάχρησή τους, ιδιωτικό μονοπώλιο που παρουσιάζεται ως ελεύθερη αγορά, εκρηκτικό κοινωνικό χάσμα (έκρηξη της κοινωνικής ανισότητας) εντός της Δύσης, διεθνής εκφοβισμός, διαγραφή του παρελθόντος, απομείωση του μέλλοντος και αντικατάσταση κάθε ταυτότητας -προσωπικής και ομαδικής- με επώνυμες ετικέτες.
Η τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ, στενά συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ και την υποδούλωση της Ευρώπης, θέτει υπό έλεγχο μια διαμόρφωση της δυτικής νεοφιλελεύθερης εξουσίας που, ίσως, θα αρχίσει να παρουσιάζεται για αυτό που είναι: μια ενοποιημένη διαμόρφωση, όχι κάτι τυχαίο (ως ένα ενιαίο και όχι τυχαίο σύστημα).
Ίσως, και επαναλαμβάνω, ίσως, αυτό να ανοίξει το δρόμο για την κατάρρευση αυτής της παραλυτικής αντίθεσης, σήμερα σε μεγάλο βαθμό πλασματικής και εργαλειακής, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, η οποία, μέσω του παιχνιδιού ρόλων, καλύπτει τη βαθιά ενέλιξη (εμπλοκή, παρακμή, οπισθοδρόμηση και αυτοαναδίπλωση) του συστήματος.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο, αλλά ίσως αυτή είναι μια από εκείνες τις ιστορικές στιγμές στις οποίες η αδρανής συλλογική συνείδηση ξυπνά.
Ίσως.
Ας τής δώσουμε μια ευκαιρία.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο, αλλά ίσως αυτή είναι μια από εκείνες τις ιστορικές στιγμές στις οποίες η αδρανής συλλογική συνείδηση ξυπνά.
Ίσως.
Ας τής δώσουμε μια ευκαιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου