Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Φαίνεται σαφές ότι η πόλωση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των δυτικών κοινωνιών. Ζούμε κατακερματισμένοι σε παράλληλους κόσμους που δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούν. Η μόνη εξαίρεση: ο κύκλος των τηλεοπτικών εκπομπών όπου η συζήτηση μετατρέπεται σε προσβολές και λεκτική βία. Οι δεξιοί ψηφοφόροι παρακολουθούν τηλεοπτικά κανάλια που τροφοδοτούν την ατζέντα της κυβέρνησης, ενώ οι ψηφοφόροι του Δημοκρατικού Κόμματος παρακολουθούν το La7. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, η δημοσιογραφία και η διπλωματία συμπεριφέρονται παρόμοια, οι αναλύσεις τους τελικά συγκλίνουν επειδή η απόσταση ανάμεσα στήν Meloni και τήν Schlein στους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα, καθώς και στην οικονομική πολιτική, είναι μικρή..
Η πολιτική ορολογία χρησιμοποιεί ήρωες και από τις δύο πλευρές για να επιτίθεται συνεχώς στο αντίπαλο μέτωπο. Το κόμμα που δεν έχει δικαίωμα ψήφου, το κορυφαίο κόμμα στην Ιταλία και την Ευρώπη, αποστασιοποιείται και υποχωρεί στην ιδιωτικότητα. Ο φόβος ότι οι λίγοι εκπρόσωποι της εναλλακτικής πολιτικής σκέψης, επιλέγοντας να συμμαχήσουν με το Δημοκρατικό Κόμμα για εκλογικούς και λόγους εξουσίας, θα υπονομεύσουν πρόωρα την αξιοπιστία τους και την ικανότητά τους να προσελκύσουν τη «Γενιά Ζ», η οποία βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τη γενοκτονία, είναι ένας βάσιμος φόβος που όλοι όσοι επιδιώκουν να ασχοληθούν με την πολιτική θα πρέπει να λάβουν υπόψη.
Ας κάνουμε λοιπόν την τελετουργική ανακεφαλαίωση της τρέχουσας προπαγάνδας σχετικά με την πιθανή διαμεσολάβηση στην Ουκρανία, προσπαθώντας να μην μιλήσουμε μόνο στους εαυτούς μας, αλλά και να αμφισβητήσουμε τους διπλωμάτες, τους ακαδημαϊκούς και τους σχολιαστές που υπερασπίζονται κάποιες πλέον γνωστές θέσεις για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που επιδιώκει να επεκταθεί και να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, τη Ρωσία σε σοβαρή οικονομική κρίση και σε αδιέξοδο στον πόλεμο, και το καθήκον της Δύσης να υπερασπιστεί την ουκρανική δημοκρατία ενάντια στον αυταρχικό επιτιθέμενο.
Ας ξεκινήσουμε με τη δημοκρατία. Θα μπορούσαν οι συνομιλητές μας να εξηγήσουν πώς μια χώρα που έχει καταργήσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και την ελευθερία της λατρείας, και κυβερνάται από έναν πρόεδρο που έχει αναβάλει επ' αόριστον τις εκλογές, προτιμώντας τον στρατιωτικό νόμο, μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατική; Η Ρωσία παρενέβη στην Ουκρανία μετά από επανειλημμένες διπλωματικές προσπάθειες από το 2007 έως το 2021, στις οποίες απαίτησε από τη Δύση να εξετάσει τις νόμιμες ανησυχίες ασφαλείας της Μόσχας, που απειλούνται από την πιθανή ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία παραβίασε την εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας για να υπερασπιστεί τους ρωσόφωνους πληθυσμούς που βομβαρδίστηκαν από την κυβέρνηση του Κιέβου μετά από οκτώ χρόνια εμφυλίου πολέμου. Επικαλέστηκε την «ευθύνη προστασίας», μια αρχή του ΟΗΕ που επινοήθηκε από τη Δύση. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα έπρεπε να μιλάμε για έναν δυτικό στρατηγικό επιτιθέμενο στον οποίο η Ρωσία απαντά ως τακτικός επιτιθέμενος; Αν η Ρωσία ήταν μια χώρα που χρειαζόταν έδαφος, γιατί δεν χρησιμοποιεί την πλήρη δύναμή της; Ένας πύραυλος Oreshnik εναντίον του Κιέβου θα τερματίσει γρήγορα τη σύγκρουση. Δεδομένης της οικονομικής κρίσης και του στρατιωτικού αδιεξόδου, μια σκληρή κίνηση, παρόμοια με τη δική μας στη Δρέσδη, θα πρέπει να την δελεάσει. Ενώ περιμένουμε απαντήσεις που δεν θα έρθουν ποτέ, ας προσπαθήσουμε να δείξουμε τι συμβαίνει. Για τρία χρόνια, η Μόσχα προχωρά αργά, ώστε να μην σπαταλήσει ρωσικές ζωές και να αποφύγει την καταστροφή της Ουκρανίας, της οποίας ο λαός σχετίζεται με τους Ρώσους ιστορικά, πολιτισμικά και σε ορισμένες περιπτώσεις μέσω οικογενειακών δεσμών. Για τρία χρόνια, ξεκινώντας από τον Μάρτιο του 2022, η Ρωσία έχει εκφράσει την προθυμία της να διαπραγματευτεί, απαιτώντας την εξάλειψη των αιτιών του πολέμου. Είχε ήδη αποδεχτεί, στις συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης το 2022, την πιθανότητα μιας ουδέτερης Ουκρανίας αλλά κοντά στην ΕΕ (και επομένως όχι υπό αποκλειστική ρωσική επιρροή, όπως ισχυρίζονται οι διπλωμάτες που φιλοξενούνται από την La7, προφανώς χωρίς καμία τεκμηρίωση), και ως εκ τούτου ήταν πρόθυμη να παραιτηθεί από πρόσθετα εδάφη, ακόμη και από διαπραγματεύσεις για το καθεστώς των αυτόνομων δημοκρατιών. Μετά από τρία χρόνια πολέμου, κατά τη διάρκεια των οποίων η Μόσχα αψήφησε τις προσδοκίες των περισσότερων δυτικών σχολιαστών διαφοροποιώντας την οικονομία της, η οποία αναπτύσσεται με ταχύτερο ρυθμό από την Ευρώπη, οι σχολιαστές του mainstream θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί το Κρεμλίνο θα επέλεγε να αυτοκτονήσει αποδεχόμενο μια εκεχειρία που θα επέτρεπε στην Ουκρανία και την Ευρώπη να ανακάμψουν, να οπλιστούν και να προετοιμαστούν για σύγκρουση, όπως ισχυρίζεται ο Σικόρσκι. Η ανησυχητική πραγματικότητα είναι ότι η πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ του διστακτικού Τραμπ και του Πούτιν αφορούσε την παράδοση πυραύλων Tomahawk μεγάλου βεληνεκούς ικανών να μεταφέρουν πυρηνικές βόμβες στην Ουκρανία. Ο Πρόεδρος Πούτιν πρέπει να έχει καταστήσει σαφές ότι μια τέτοια κλιμάκωση θα ωφελούσε τα «γεράκια», τα οποία απαιτούν μια κατάλληλη απάντηση (Ορέσνικ στο Κίεβο;) για να περιορίσουν την αλαζονεία των προθυμων. Ο Τραμπ επέστρεψε έτσι στις συζητήσεις για ειρήνη, χωρίς να έχει προετοιμάσει καμία διπλωματική στρατηγική.Δεν έχει κανένα συμφέρον να παρασυρθεί σε έναν πόλεμο εναντίον της Μόσχας από το «πρόθυμο» πλήθος. Αλλά είναι πολύ αδύναμος για να αντιταχθεί στις οικονομικές δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου