«Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν – Π.Σ.Ε.».

(«παντί δόγματι και λόγω της αληθείας εχομένω, παραφύεται τι ψεύδος»)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Η φράση ανήκει στον Απολογητή Αθηναγόρα (2ος μ.Χ. αιώνας), στο «περί αναστάσεως των νεκρών» σύγγραμά του, δηλ. «δίπλα σε κάθε αλήθεια και σε κάθε καλό ξεφυτρώνει το ψεύδος και η παραφθορά».

Το Π.Σ.Ε., ως οργανισμός – πραγματικότητα, υπάγεται στον γενικότερο τρόπο οργάνωσης του Παγκόσμιου Κράτους (Παγκοσμιοποίηση).

Η «λογική» του γενεαλογία είναι η ακόλουθη:

«θνητή διάνοια – κράμα πλάνης, αιρέσεων και ψιχίων αληθείας».

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τόνισε (όταν ορθοτομούσε):

«στις συνάξεις του Π.Σ.Ε. υπάρχουν παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικές αντιλήψεις περί Αγίου Πνεύματος». (Βλέπε: Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου «Π.Σ.Ε. Λέσχη θρησκευόμενων ανθρώπων» – Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Αριθμ. 4, σελ. 588 – Μάρτιος ‘91).

Από πλευράς «ορθοδόξων» επισκόπων, η ενεργή συμμετοχή τους στο Π.Σ.Ε., είναι η φανερή προβολή της μεταβάλλουσας πράξης τους πάνω στην υφιστάμενη κατάσταση (παραδοσιακή) του ορθοδόξου πληρώματος. Οι σημερινοί επίσκοποι έχουν οικουμενιστική θεώρηση της Εκκλησίας, στην οποία τα διάφορα αιρετικά τμήματα θεωρούνται (χωρίς μετάνοια) ισόκυρα, η συνένωση των οποίων θα απαρτίση την «πλήρη» εκκλησία (θεωρία των κλάδων)! Το Π.Σ.Ε., ακόμη και επί Προέδρου Αναστασίου Γιαννουλάτου (2006-2013), ουδέποτε παρουσίασε το βάθος (κατά την Γραφή) των εννοιών αιρέσεως και σχίσματος, που παρουσιάσθηκαν στον ορίζοντα του ιστορικού χρόνου της Εκκλησίας. Αυτό το φαινόμενο της «συμφιλιώσεως» με τις αιρέσεις παρουσιάσθηκε, ως έμπρακτη απόδειξη του φρονήματος των επισκόπων, και στην οικουμενιστική σύνοδο της Κρήτης (2016). Όλα αυτά προοιωνίζουν την αυριανή σχεδιασμένη Υπερεκκλησία στις ημέρες του Αντιχρίστου.

Ὑποχρέωση ἀποδοχῆς στοιχείων τῆς ἀληθοῦς ἐκκλησίας σὲ αἱρετικὲς κοινότητες μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Στην παράγραφο 5 της ‘’Δήλωσης του Τορόντο’’, σε ‘’εκκλησιολογική’’ λεγόμενη προϋπόθεση, σημειώνεται ότι, «οι εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε. αναγνωρίζουν στις άλλες εκκλησίες στοιχεία της αληθούς εκκλησίας*». Αυτή η λεγόμενη ‘’εκκλησιολογική’’ προϋπόθεση, παρεισέφρησε ως μη ώφειλε σε αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης.

Για ποια αναγνώριση στοιχείων της αληθούς Εκκλησίας, μπορούμε να ομιλούμε αναφερόμενοι στις συγκροτημένες αιρετικές κοινότητες του Π.Σ.Ε.; Πότε η Εκκλησία ή κάποιος Άγιος της Εκκλησίας μας, αναγνώρισε στοιχεία της αληθούς εκκλησίας σε συγκροτημένες αιρετικές κοινότητες που αυτοαποκαλούνται ‘’εκκλησίες’’;

«Διαθρησκειακὲς συναντήσεις – συμπροσευχὲς» (Ὡς ἐνεργοποίηση τῆς λογικῆς της πανθρησκείας).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Οικουμενισμός και πανθρησκεία είναι πολύ γνωστές λέξεις (σήμερα), που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην καθημερινότητα∙ δηλώνουν δρόμους αρνήσεως του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας∙ δρόμοι που αφαιρούν – αρνούνται τον ερμηνευτικό προσδιορισμό των λέξεων Ευαγγέλιο – Ορθοδοξία υπό των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων.

Πολλοί Πατριάρχες – Επίσκοποι (γενικά) με τη συμμετοχή τους στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και σε εκδηλώσεις πανθρησκείας και συμπροσευχών, όπως δείχνουν καθαρά οι εικόνες (video), μαρτυρούν με τη στάση τους ότι μεταξύ των «συμπροσευχομένων» υπάρχει κατοχή μιας συνεκτικής και ενιαίας αντίληψης γύρω από την «ενότητα» των θρησκειών, σ’ ένα κοινό ορίζοντα «θεϊκής αποκάλυψης» δια μέσου των θρησκειών, που θα έχει καταληκτική σύγκλιση μια θρησκεία, την «θρησκεία του Θεού».

Η θεώρηση του Κορανίου υπό του Πατριάρχου Βαρθολομαίου ως «δρόμου» του Θεού και η συμμετοχή (στο παρελθόν) γνωστών ιεραρχών (π.χ. Χριστόδουλος, Βαρθολομαίος, Αναστάσιος Γιαννουλάτος) στις Διαθρησκειακές συναντήσεις – συμπροσευχές, αποτελούν κινήσεις (συμβολισμούς) που επιδιώκουν να μεταδώσουν στον κόσμο την ρευστότητα του οικουμενισμού, μιας και ο όρος «οικουμενική ιεραποστολή» που χρησιμοποιούν λειτουργεί ως υποβολή!

Χαρακτηριστικά της «οικουμενικής ιεραποστολής» είναι η ένταξη ή, μάλλον, η επιλογή και απομόνωση εδαφίων της Γραφής, με εντελώς ιδιαίτερη σημασία, αναφορά και ρόλο στην Ορθόδοξη οικουμενικότητα – ιεραποστολή του Απ. Παύλου∙ τονίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης:

α) Δεν υπάρχουν πλέον άλλα φώτα, άλλες πίστες, άλλοι δρόμοι σωτηρίας. Ο Χριστός είναι η μοναδική οδός σωτηρίας. Ο ίδιος διακηρύσσει ότι «Εγώ ειμί το φως του κόσμου».

β) Στο αποστολικό και αγιοπατερικό έργο (της ιεραποστολής δηλ.) ουδέποτε υπήρξαν επιφυλάξεις και συμψηφισμοί, κοσμικές ευγένειες και εξισώσεις, συγκρητισμοί και αναμίξεις, υποχωρήσεις σε άρχοντες για λατρεία άλλων θεών ή αναγνώριση των άλλων θεών και των άλλων θρησκειών» (Βλέπε βιβλίο «Διαθρησκειακές συναντήσεις» – Σελ. 12-13).

Υπάρχουν πολλές ενεργοποιήσεις των οικουμενιστών επισκόπων, ως προς τη λογική του φαινομένου ή της επιφάνειας∙ υπάρχουν δηλ. ανεγέρσεις ναών, βαπτίσεις, κοινωνικά έργα, που συλλαμβάνονται από τον απλό κόσμο (σε απλοϊκή κριτική) ως ταυτότητα ορθοδοξίας, ως πράξεις του αληθινού και της καθολικής βεβαιότητας.

«Ὁ μὴ πιστεύων κατὰ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ἄπιστος ἔστιν».

(Αποσπάσματα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Αγίου Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, 1974)

* Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοιαν, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμόν και την απολύτρωσιν του κόσμου και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοιαν ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήση, αλλά να αγιάση τον κόσμον. Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέλη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης».

* Όσο περισσότερο αγιάζομε ο καθένας τον εαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιάζεται το σώμα της Εκκλησίας και κατά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τον θείον της χαρακτήρα είναι τόσον αγία όσον και ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Η Ιστορία της Εκκλησίας είναι ιστορία αγώνος εξαγιασμού των πιστών της.

* Όλοι όσοι πιστεύουν αληθινά, αγαπούν εν αληθεία όσοι δεν πιστεύουν αληθινά αγαπούν εν υποκρίσει. Εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αγαπούμε όλους και επιθυμούμε να έρθουν σε επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας δίδαξε «ο Θεός της αγάπης» έτσι αναπαύεται η συνείδησίς μας. Δεν εχθραινόμεθα προς τους ανθρώπους εξ αιτίας της αιρέσεως η της απιστίας των, αλλά και δεν θα αγαπήσωμεν ποτέ την απιστίαν η την αίρεσιν χάριν των ανθρώπων, διότι θα αποξενωθούμε από τον Θεόν.

Ἀλήθεια, τὸ πιστεύετε;

Ἀλήθεια, τὸ πιστεύετε;

 

Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος

Ἡ «Ἑβδομάδα Προσευχῆς γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν» ἔχει ὁριστεῖ ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) στὸ βόρειο ἡμισφαίριο γιὰ τὶς 18-25 Ἰανουαρίου, στὸ διάστημα ἀνάμεσα σὲ δύο ἑορτὲς τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ, τῆς ὁμολογίας τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ τῆς μεταστροφῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γιὰ τὸ νότιο ἡμισφαίριο ἔχει ἐπικρατήσει ἡ Πεντηκοστή, ἡ ὁποία ἐκφράζει τὴν ἐπιθυμητὴ ἑνότητα ποὺ δηλώνεται μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».

Σύμφωνα μὲ τὸ ἱστολόγιο τοῦ ΠΣΕ «oikoumene.org» τὸ ἑκάστοτε θέμα, οἱ ἑορτασμοὶ τῆς ἑβδομάδας καὶ τὰ λειτουργικὰ κείμενα προετοιμάζονται ἀπὸ μία ὁμάδα τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης, σὲ κάποια περιοχὴ τοῦ κόσμου, καὶ ὑποβάλλονται σὲ ἐπεξεργασία σὲ μία κοινὴ διεθνῆ συντακτικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ ΠΣΕ καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἔπειτα δημοσιεύονται ἀπὸ τὸ Παπικὸ συμβούλιο γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἑνότητας τῶν χριστιανῶν καὶ τὸ ΠΣΕ.

Φέτος οἱ προετοιμασίες ἔγιναν ἀπὸ τὴ μοναστικὴ κοινότητα Bose στὴ βόρεια Ἰταλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ μοναχοὺς καὶ μοναχὲς ποὺ ἀνήκουν σὲ διάφορες χριστιανικὲς ὁμολογίες. Ὡς βασικὸ σύνθημα τῆς φετινῆς «Ἑβδομάδας Προσευχῆς…» ἔχει ἐπιλεγεῖ τὸ «πιστεύεις τοῦτο;», παρμένο ἀπὸ τὸν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Μάρθα μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Λαζάρου, τὸν ἀδελφό τῆς Μάρθας. Ὁ Χριστὸς μετὰ ἀπὸ ἀποκάλυψη ποὺ τῆς κάνει, λέγοντας «ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» τῆς θέτει τὸ ἐρώτημα «πιστεύεις τοῦτο;» Καὶ ἀπαντᾶ ἡ Μάρθα «ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.» (Ἰω. 11, 25-27). Τὸ σύνθημα αὐτὸ προφανῶς ἔχει ἐπιλεγεῖ μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τῶν 1700 ἐτῶν τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ 325 μ.Χ., ὅπου συντάχθηκε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο συμπληρώθηκε κατὰ τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύν­οδο τὸ 381 μ.Χ. Τὸ σύνθημα αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται ἀρκετὲς φορὲς στὴν ἀκολουθία τῆς οἰκουμενιστικῆς συμπροσευχῆς, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ στὴ δομὴ της πιστὰ τὴ δομὴ τῆς Θείας Λειτουργίας χωρὶς ὅμως προσφορὰ τῶν θείων δώρων, χωρὶς ἀναφορά, ἀνάμνηση, ἐπίκληση καὶ φυσικὰ χωρὶς Θεία Κοινωνία, χωρὶς δηλαδὴ τὸ «κοινὸν ποτήριον». Σύμφωνα μὲ δήλωση τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Βαρθολομαίου δὲν εἶναι ἀκόμα ἕτοιμα τὰ πρά­γματα γι’ αὐτό, στὸ ὁποῖο, ὅμως, ὡς ἔκφραση τῆς πλήρους ἑνότητας, ἐνατενίζουν πάντες οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ὑπάρχει, ὡστόσο, ὅπως τονίζει τὸ κείμενο τῆς συμπροσευχῆς, ἤδη ἡ κοινὴ πίστη ὅλων. Ρητὰ ἀναφέρει: «Πρὸ 1700 ἐτῶν οἱ χριστιανοὶ πάλευαν μὲ ζητήματα τῆς πίστης. Οἱ διαμάχες τελικά τούς ἐπέτρεψαν νὰ διακηρύξουν τὴν πίστη τους μὲ τὰ λόγια τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τῆς Νίκαιας. Σήμερα, ὡς χριστιανοὶ ἀπὸ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς καὶ ὁμολογίες, συγκεντρωνόμαστε, γιὰ νὰ γιορτάσουμε τὴν κοινή μας πίστη. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνάμεσά μας.» Ἀκολουθεῖ ἡ ἀπάντηση ὅλων τῶν συμμετεχόντων: «Ἦταν. Εἶναι. Καὶ πάντα θὰ εἶναι».

Δὲν οἰκοδομεῖται μὲ πνευματικὲς σχέσεις μὲ αἱρετικὲς κοινότητες τὸ Σῶμα Χριστοῦ

Δεν οικοδομείται με πνευματικές σχέσεις με αιρετικές κοινότητες το Σώμα Χριστού

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Είναι μεγάλη βλασφημία να πιστεύεται και να διακηρύσσεται, ότι το Σώμα Χριστού οικοδομείται με τις πνευματικές σχέσεις με αιρετικές κοινότητες μέλη του Π.Σ.Ε. Κι όμως σε αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης, και αυτό παρεισέφρησε ως μη όφειλε.

Αυτό διακηρύσσεται στην παράγραφο 8 της Δήλωσης του Τορόντο, η οποία ως μη όφειλε παρεισέφρησε και σε κείμενο της Σύνοδου της Κρήτης. Για τέτοιες αποφάσεις σεμνύνονται; Γιατί τόση ζέση για μια τέτοια απόφαση, από τους αμύντορες της Συνόδου της Κρήτης;

Είναι αυτή η απόφαση σύμφωνη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας; Ας βρεθεί έστω και ένας από αυτούς που υπεραμύνονται της Συνόδου της Κρήτης, να προβάλει θεολογική ερμηνεία για μια τέτοια στρέβλωση. Είναι επόμενη των Οικουμενικών Συνόδων μια τέτοια κακόδοξη στρέβλωση; Άπαγε της βλασφημίας.

Στην παράγραφο 8 της Δήλωσης του Τορόντο, αναφέρεται ότι ‘’οι εκκλησίες - μέλη εισέρχονται σε πνευματικές σχέσεις για να οικοδομηθεί το Σώμα του Χριστού και να ανακαινισθεί η ζωή των εκκλησιών’’*. Αυτή η προϋπόθεση αποτελεί βλασφημία.

Φρενίτιδα οἰκουμενισμοῦ καὶ παπισμοῦ ἀπὸ Ἀθηναῖο ἀρχιμανδρίτη !!!

Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν Πατέρων

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 14//27.9.2024.

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Φρενίτιδα οἰκουμενισμοῦ καὶ παπισμοῦ ἀπὸ Ἀθηναῖο ἀρχιμανδρίτη !!!

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀμήν.

Φρενίτιδα ἐσχάτως ἀπὸ ρασσοφόρων κύκλους οἱ ὁποῖοι ἐναγωνίως προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν τὸ μαῦρο ἄσπρο, καὶ νὰ πείσουν πὼς ὁ γάϊδαρος πετάει, καὶ πὼς ἂν τὸν ἱπτάμενο αὐτὸν γάϊδαρο «ἁγιοποιήσει» ἡ ἐκκλησία, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν προσκυνήσουμε.

Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τόν ἀρχιμανδρίτη π.Ἰωσήφ Κουτσούρη, ὁ ὁποῖος κατοικοεδρεύει σὲ μεγάλο μοναστήρι πλησίον τῶν Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος μεταφέρει τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης τῶν Ἀθηνῶν μέσῳ τῆς ἱστοσελίδας ΑΠΑΡΧΗ, τῆς ὁποίας τυγχάνει νὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους συντάκτες - ὁμιλητές της (ἐπὶ θεολογικῶν θεμάτων).

Σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενά του :

α) Παρουσιάζεται νὰ εἶναι θλιβερὸς πρωταγωνιστὴς στὴν παρέλαση τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ σφοδρὸς εἴρωνας καὶ πολέμιος ὅσων ἀντιτάχθηκαν καὶ ἀντιτάσσονται σ’ αὐτόν.

Ἐπιτροπὴ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) συνεδριάζει στὴν Κωνσταντινούπολη, φιλοξενούμενη ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

Οικουμενικός Πατριάρχης: Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια «Τρίτη Ρώμη». Υπάρχει μόνο η Πρεσβυτέρα και η Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη

Στην πολυδιάστατη σημασία του διαχριστιανικού και του διαθρησκειακού διαλόγου, αλλά και στον εν εξελίξει πόλεμο στην Ουκρανία, αναφέρθηκε η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, υποδεχόμενος στο Φανάρι, την Τετάρτη, 13 Μαρτίου 2024, τον Γενικό Γραμματέα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) Αιδεσιμ. Πάστορα Δρα Jerry Pillay, Καθηγητή, μαζί με τους συμμετέχοντες στην Permanent Committee on Consensus & Collaboration, του διεθνούς αυτού διεκκλησιαστικού οργανισμού.

Η Επιτροπή, της οποίας συμπρόεδροι είναι ο Γέρων Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ και η Προτεστάντης κ. Sally Dyck, και απαρτίζεται από 14 μέλη εκ των οποίων 7 είναι Ορθόδοξοι, συνεδριάζει τις ημέρες αυτές στην Πόλη, φιλοξενούμενη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Στον χαιρετισμό του, ο Παναγιώτατος, δήλωσε υπερήφανος γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ, το 1948, και εξέφρασε την ικανοποίησή του για το έργο της Μόνιμης αυτής Επιτροπής, ενθαρρύνοντας τα μέλη της να συνεχίσουν την αποστολή τους σε διαφανή και ανοιχτό διάλογο με τους άλλους.

Υπενθύμισε τη θέση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που συγκλήθηκε στην Κρήτη το 2016, ότι: “O ειλικρινής διαθρησκειακός διάλογος συμβάλλει εις την ανάπτυξιν αμοιβαίας εμπιστοσύνης, εις την προώθησιν της ειρήνης και της καταλλαγής. Η Εκκλησία αγωνίζεται διά να καταστήση αισθητοτέραν την «άνωθεν ειρήνην» επί της γης. Η αληθινή ειρήνη δεν επιτυγχάνεται με την δύναμιν των όπλων, αλλά μόνον διά μέσου της αγάπης, ήτις «ου ζητεί τα εαυτής» (Α’ Κορ. ιγ´, 5). Το έλαιον της πίστεως πρέπει να χρησιμοποιήται διά να απαλύνη και να θεραπεύη τας παλαιάς πληγάς των άλλων και όχι να αναρριπίζη νέας εστίας μίσους.” (Εγκύκλιος, παρ. 17). Όπως είπε, ο Πατριάρχης, η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως κατανοεί τη δύναμη του διαλόγου για την ενίσχυση της ενότητας μεταξύ των Ορθοδόξων, για την προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των Χριστιανών και για την οικοδόμηση γεφυρών ειρήνης μεταξύ των θρησκειών, και σημείωσε ότι αυτό το άνοιγμα στον διάλογο περιλαμβάνει επίσης κοινωνικά ζητήματα, ιδιαιτέρως την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Πατριάρχης, επεσήμανε ότι σε έναν κόσμο σε κρίση, με πολλές εστίες συγκρούσεων παγκοσμίως, χρειάζεται να εντείνουμε τις προσευχές μας στον Τριαδικό Θεό για ειρήνη και δικαιοσύνη. “Ανησυχούμε ιδιαίτερα για τον αδικαιολόγητο πόλεμο στην Ουκρανία και την ανάγκη ειρηνικού τερματισμού των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και σε άλλες περιπτώσεις στην Αφρική, την Ασία και την Κεντρική Αμερική, όπου χριστιανικές κοινότητες βρίσκονται σε κίνδυνο. Οι προσευχές μας είναι με τους πιο ευάλωτους και τους εμπερίστατους”, είπε και ευχήθηκε ο Άρχων της Ειρήνης να δώσει τη δυνατότητα στον κόσμο να ζήσει ξανά ειρηνικά.

Μοίρασε ἀμφίβολες «Καινές Διαθήκες» σέ παιδιά τοῦ Γυμνασίου, ἀλλά θέλει νά βγάλει τόν Ἐσταυρωμένο ἀπό τό Ἱερό «γιά νά ἀκολουθεῖ τήν Παράδοση»!

Ο Μητροπολίτης Περιστερίου θέλει να βγάλει τον Εσταυρωμένο από το Ιερό διότι όπως είπε στο ποίμνιό του στην συνάντηση που είχαν, είναι μια πρακτική που δεν προέρχεται από την Ορθόδοξη Παράδοση και επίσης δεν πρέπει να έχουμε στο Ιερό Βήμα τον Εσταυρωμένο και να λείπει η Ανάσταση. Πράγματα τα οποία αντέκρουσαν οι πιστοί με ακλόνητα στοιχεία. Μάλιστα, εάν ένας πιστός εκεί που μιλούσε έλεγε «δεσπότης», ο Μητροπολίτης Περιστερίου αμέσως τον διέκοπτε, λέγοντάς του ότι αυτός ο όρος είναι παπικός, να μην τον λέει. Ή αν έλεγε «Στρατευομένη Εκκλησία» πάλι τον διέκοπτε, λέγοντας του ότι αυτός είναι προτεσταντικός όρος, να μην τον λέει. Υπήρχε δηλαδή μία «ιδιαίτερη φροντίδα» εκ μέρους του Μητροπολίτη να κάνει αυτές τις υποδείξεις στους πιστούς για να τους δώσει την εντύπωση ότι όντως μεριμνούσε για την Ορθόδοξη Παράδοση, έτσι ώστε υπό την επήρεια αυτής της ψευδαίσθησης, ότι δήθεν γίνεται για την Ορθόδοξη Παράδοση, να δεχθούν την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από το Ιερό Βήμα.

Την ίδια όμως στιγμή (την αμέσως επόμενη ημέρα ή την μεθεπόμενη) ο ίδιος Μητροπολίτης μοίρασε την «Καινή Διαθήκη» της αμφίβολης «Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας» στους μαθητές του 9ου Γυμνασίου της Μητροπόλεως στο Θέατρο Πολιτών. Είπε μάλιστα στα παιδιά ότι είναι τα πρώτα που παίρνουν την εν λόγω «Καινή Διαθήκη» γιατί μόλις εκδόθηκε!!

Ὁ Γέρων Γεώργιος Καψάνης διά τούς ἀντιτιθεμένους εἰς τόν Οἰκουμενισμόν θεολόγους

Ο Γέρων Γεώργιος Καψάνης διά τους αντιτιθεμένους εις τον Οικουμενισμόν θεολόγους

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η παρατήρηση του μ. Αρχιμανδρίτη Γεωργίου Καψάνη για τη διαφορότροπη απαξίωση των θεολόγων, οι οποίοι ασκούν με ορθόδοξη σοβαρότητα κριτική του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, αποτελεί παρακαταθήκη ορθόδοξης έγνοιας, γι’ αυτά που πολλές φορές τεκταίνονται και λυπούν το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ως γνωστό ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης υπερασπίστηκε πολλές φορές την Ορθόδοξη Πίστη, ιδιαιτέρως έναντι των παπικών πλανών. Από τη θέση του, ως Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, διεδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας μας και ειδικότερα σε αυτά που αφορούσαν την ανασκευή των παπικών πλανών.

Κατέδειξε ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, ότι το κάλλος της ομολογίας έχει ευεργετική επίδραση, όχι μόνο στον Ορθόδοξο λαό, αλλά και σε όσους ταλαιπωρούνται από τέτοιες κακοδοξίες. Για τούτο έγραφε ότι, «η Εκκλησία ησθάνετο πάντοτε βαρύτατο χρέος να διατηρήση ακαινοτόμητον και ανόθευτον την Αποστολικήν πίστιν και παράδοσιν»*.

«Ὀρθόδοξοι» λυκοποιμένες σέ βέβηλα διαβολοπανήγυρα

«Ὀρθόδοξοι» λυκοποιμένες σέ βέβηλα διαβολοπανήγυρα

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Πολλά γράφτηκαν (καί δικαίως) γιά τήν προδοσία τῆς πίστης μας πού συντελέστηκε πρό ἡμερῶν στή Θάσο καί για τόν μολυσμό πού προκάλεσαν τά μιαρά συλλείτουργα μέ τόν ἀχειροτόνητο κλόουν του Κιέβου. Δυστυχῶς ὅμως δέν ἦταν μόνο αὐτό. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐποχή, ὑπῆρξε καί ἄλλο μέρος ὅπου εἶδαν τά δύσμοιρα μάτια μας ἀφόρητα πράγματα καί ἄκουσαν τά ταλαίπωρα αὐτιά μας τρομερές βλασφημίες. Ὁ λόγος γιά τό νέο δαιμονικό πανηγύρι πού στήθηκε ἐπί γερμανικοῦ ἐδάφους, στό πλαίσιο τοῦ λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν». Τό ὁποῖο μπορεῖ κάποιοι νά τό ὀνόμασαν κάποτε ἐπισήμως ἔτσι, ἀλλά στήν πραγματικότητα βεβαίως δέν εἶναι παρά μία φρικώδης παγκόσμια κουρελοῦ αἱρέσεων καί μάλιστα ξετσίπωτα ὁλοφάνερη πλέον.

Ἡ μπόχα τοῦ ἐν λόγῳ ψευτοσυμβουλίου ἦταν φυσικά ἀφόρητη ἐξαρχῆς, ἀκόμη δηλαδή καί ὅταν παρίστανε ἐδῶ καί 70 χρόνια, τόν χῶρο γνωριμίας καί συζήτησης μέ δῆθεν στόχο τή χριστιανική ἑνότητα. Καί μόνο ὁ τίτλος ἄλλωστε (πού περιλάμβανε τόν ὅρο «Ἐκκλησίες») ἦταν προκλητικά προβοκατόρικος, καθώς ἡ Ἐκκλησία εἶναι βεβαίως μόνο μία, ἐνῶ ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἁπλῶς ζοφερές πλάνες καί δαιμονικά παραμάγαζα, ἦταν συνεπῶς ἀκόμη καί ἐκ τοῦ τίτλου ἀπαράδεκτο τό ὅτι συμμετείχαμε καί ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἤδη ἀπό τότε σέ ὅλο αὐτό. Πλέον ὅμως ἔχει καί ἐκεῖ καταπέσει κάθε φύλλο συκής καί κάθε ἴχνος σοβαροφάνειας καί ζοῦμε ἕνα ἀδιανόητο παρδαλοπολύχρωμο τσίρκο πού ἀπεικονίζει ἀπροκάλυπτα τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων, ἀλλά καί θυμίζει ἔντονα καί τά οὐράνια τόξα τῶν ΛΟΑΤΚΙ (ἄλλωστε ὅλα αὐτά στήν ἴδια ἀκριβῶς νεοεποχίτικη ἀτζέντα ἐντάσσονται καί τήν ἔλευση τῆς ἴδιας θρησκείας - τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου - προωθοῦν).

Ποιμένες, διεσκορπίσθητε; Διασκορπισθήσονται καί τά πρόβατα!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

«Ζῆλος οὐ κάτ΄ ἐπίγνωσιν» κατέλαβε τούς ποιμένες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, λέει, αὐτές τίς ἡμέρες! Σύνέδραμον «χαίροντες καί «ὑμνοῦντες τόν Ἕνα Κύριον»! Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν!!! Ἀπό πότε ἔγιναν πολλές οἱ Ἐκκλησίες καί τίς ἀναζητοῦν, μέσα στό σκοτάδι; Τί τούς ἔπιασε καί ζητοῦν προσεγγίσεις μετά τῶν ἀνόμων καί μάλιστα ἀμετανοήτων; Καί μέ περισσό θράσος καί προϊόντος τοῦ χρόνου... συγκυλινδοῦνται μέτ΄ αὐτῶν;

Π.Σ.Ε! Ἀνθρώπινο, πονηρό καί ἀνύπαρκτο κάτ΄ οὐσίαν κατασκεύασμα μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ἀπορριπτέο ἀπό ὅλους τούς ἁγίους μας. Περιτρέχουν, οἱ ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τεθέντες πρός ἐπισκοπήν, τίς σκοτεινές ρῦμες τοῦ πλανήτη, γιά νά συμμετάσχουν σέ ἀνίερες συνευρέσεις καί νά ἱκανοποιήσουν τί; Νά «συμπληρώσουν» τά κενά πού ἄφησαν πίσω τους οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας; Νά σύρουν στήν ἀπώλεια καί τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ; Ὦ, τῆς ἀνεντροπιάς!

Ἅγιον Ὄρος.Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπερ τῆς Πίστεως.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ.2014. ΕΓΧΡΩΜΟ..σελ..69. ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 

Πρέπει νά καυχώμαστε ἤ νά θρηνοῦμε γιά τήν εἴσοδο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Π.Σ.Ε.;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Ιανουαρίου 2022.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΥΧΩΜΑΣΤΕ Ή ΝΑ ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΟ Π.Σ.Ε.;

Όπως είναι ήδη γνωστό ο παγκόσμιος Οικουμενισμός αποτελεί για την Εκκλησία του Χριστού στους τραγικούς και εσχατολογικούς καιρούς μας το χειρότερο σύστημα πλανών, που αντιμετώπισε ποτέ η Εκκλησία στην δισχλιόχρονη ιστορική της πορεία. Πολλοί άγιοι και μεγάλες θεολογικές μορφές του 20ου αιώνος επεσήμαναν την παρουσία και καταστρεπτική του δράση μέσα στον χώρο της Ορθοδοξίας. Ένας εξ’ αυτών, ο νεοφανής άγιος της Σερβικής Εκκλησίας και ομολογητής αρχ. Ιουστίνος Πόποβιτς έγραψε στο περισπούδαστο σύγγραμμά του με τίτλο «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός», ότι «ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης». (Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 224). Ιδιαίτερο κίνδυνο για την Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί τόσο ο κυκεώνας, το μωσαϊκό των αιρέσεων και των πλανών, που στεγάζονται στο οικοδόμημα αυτής της παναίρεσης, όσο κυρίως οι «δικοί» μας «Ορθόδοξοι», Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, μοναχοί, και λαϊκοί θεολόγοι, οι οποίοι έχουν δεθεί στο άρμα του Οικουμενισμού, οδηγώντας στον όλεθρο πλήθος ψυχών.

Με πολλή καύχηση ομιλούν οι θιασώτες του οικουμενισμού για την είσοδο, (ως μελών), Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) από το 1948 και εντεύθεν, με πρωτοπόρο, πάντοτε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Με πολλά επίσης επαινετικά σχόλια αναφέρονται και στις γνωστές Πατριαρχικές Εγκυκλίους του 1902, 1904 και 1920 που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς όλες τις τότε τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, τις οποίες προβάλλουν, (με δημοσιεύσεις και Ημερίδες), ως ιστορικά μνημεία Ορθοδόξου συμβολής στην πανχριστιανική ενότητα και «ορόσημα στην ιστορία της οικουμενικής κίνησης». Ιδιαιτέρως τονίζουν τον οικουμενικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου είς ό,τι αφορά την υπόθεση της αποκαταστάσεως της Διαχριστιανικής Ενότητος και ότι το Φανάρι δεν μπορεί να μένει απαθές απέναντι στις εξελίξεις και στο Διαχριστιανικό Διάλογο, αλλά, αντιθέτως, θα πρέπει να προβάλλει τη δική του συμβολή, ώστε η παρουσία των Ορθοδόξων Εκκλησιών στους διαχριστιανικούς οργανισμούς να είναι επίκαιρη, ουσιαστική και εποικοδομητική.

Ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος :Δέν λαμβάνω μέρος στήν οἰκουμενική κίνηση.

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος

Δεν λαμβάνω μέρος στην οικουμενική κίνηση.

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

Συνεπώς, όταν σας αφήσω, παρακαλώ να προφυλάσσεσθε από την παρεκτροπή αυτή των Ακαδημαϊκών διπλωμάτων. Κάποτε συνάντησα εδώ, στον δρόμο της Μονής μας, κάποιον άνθρωπο που μου είπε ότι πήρε τον τίτλο του διδάκτορος της θεολογίας. Και εγώ του απάντησα;

«Ε, λοιπόν; Στον εσκοτισμένο μας κόσμο αυτό εκτιμάται περισσότερο, παρά η αγιότητα!».

Πού όμως μας οδήγησαν αυτές οι σχολές; μας οδήγησαν στο να κατασκευάσουμε κάποια τυποποιημένα όντα, που μιλούν για πράγματα τα οποία ποτέ δεν βίωσαν.

Από πού λοιπόν το σκοτάδι αυτό στην Εκκλησία μας; Από πού αυτά τα σχίσματα;

Σας έχω μιλήσει ήδη πολλές φορές, αλλά το Πνεύμα με ωθεί να το επαναλάβω. Πριν ακόμη φύγω από σας -και το τέλος της ζωής μου είναι βέβαια εγγύς- θα ήθελα να γλιτώσετε από την πλάνη, από την οποία πάσχει ο σύγχρονος κόσμος στο επίπεδο της θεολογίας, ώστε κανένας να μη δημιουργεί λανθασμένες θεωρίες για τον Θεό, που να διαιρούν τον χριστιανικό κόσμο.

Γιατί δὲν εἰσακούει ὁ Θεὸς τὴν κατ' ἔτος καθιερωμένη "ἑβδομάδα προσευχῆς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν";

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 11η Ἀπριλίου 2019 

 

Ὅπως εἶναι γνωστὸ, τὸ Βατικανὸ ἔχει καθιερώσει ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες, (ἀπὸ τὸ 1908), μία παγκόσμια διοργάνωση, τὴν λεγόμενη «Παγκόσμια Ἑβδομάδα Προσευχῆς γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν», ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται κάθε χρόνο ἀπὸ τὶς 18 ἕως τὶς 25 Ἰανουαρίου. Σύμφωνα μὲ πληροφορίες ἀπὸ τὸ ἐν Ἑλλάδι περιοδικὸ τῶν Παπικῶν –Ἰησουϊτών «Ἀνοιχτοὶ Ὁρίζοντες» (τ.1115 Ἰανουάριος – Φεβρουάριος 2019), σὲ ἄρθρο μὲ τίτλο «Προσευχὴ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν», (σὲ ὀκτασέλιδο εἰδικὸ «ἔνθετο προσευχῆς»), πρόκειται γιὰ τὴν«μεγαλύτερη παγκοσμίως συνάντηση προσευχῆς ποὺ φέρει μαρτυρία τῆς ἴδιας τῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ, [«ἴνα πάντες ἐν ὦσιν», (Ἰω. 17,21)], καὶ ποὺ πραγματοποιεῖται κάθε χρόνο ἀπὸ τὶς 18 ἕως τὶς 25 Ἰανουαρίου, συσπειρώνοντας χριστιανοὺς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο». 

 

Ὁ ἀνώνυμος συντάκτης τοῦ ἄρθρου μεταξὺ ἄλλων παραθέτει τὴν ἱστορία τῆς...καθιερώσεως αὐτῆς τῆς παγκόσμιας διοργανώσεως, ἡ ὁποία ἐνῶ ἔχει βέβαια τὶς ρίζες του στὸν Παπισμό, σταδιακὰ ὅμως καὶ προοδευτικά, προϊόντος του χρόνου, ἐπεκτάθηκε καὶ στὶς ἄλλες χριστιανικὲς ὁμολογίες, καθὼς ὁ παγκόσμιος Οἰκουμενισμὸς ἅπλωνε τὰ θανατηφόρα πλοκάμια του παντοῦ καὶ σάρωνε τὰ πάντα στὸ πέρασμά του. Μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ ΠΣΕ τὸ 1948, οἱ συμπροσευχὲς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν καθιερώνονται πλέον καὶ γίνονται θεσμὸς μέσα στὸν χῶρο τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Μετὰ τὴν Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο, (1962-1965), στὴν ὁποία ἔχουμε τὸ ἐπίσημο ἄνοιγμα τοῦ Παπισμοῦ πρὸς τὶς ἄλλες χριστιανικὲς ὁμολογίες, μὲ τὸ γνωστὸ Διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ συμπροσευχὲς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν ἑδραιώνονται ἀκόμη περισσότερο καὶ λαμβάνουν νέα ὤθηση, διότι ἐξυπηρετοῦν ἄριστα τούς στόχους αὐτῆς τῆς παναιρέσεως. Ἔτσι σήμερα ἔχουμε τὸ παράδοξο φαινόμενο ὁ Παπισμὸς καὶ οἱ προτεσταντικὲς ὁμολογίες τοῦ ΠΣΕ νὰ συνεργάζονται μεταξύ τους καὶ νὰ συνδιοργανώνουν ἀπὸ κοινοῦ τὰ κείμενα τῶν προσευχῶν, ποὺ ἀναγινώσκονται σ’ αὐτον τον ἐτήσιο ἑορτασμὸ σ’ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γής.Καὶ εἶναι ὄντως ἕνα παράδοξο φαινόμενο, ἐὰν λάβουμε ὑπ’ ὄψη μας, ὅτι οἱ δύο μεγάλες αὐτὲς χριστιανικὲς αἱρέσεις, (Παπισμὸς καὶ Προτεσταντισμός), ποὺ ἐπὶ αἰῶνες, (ἀπὸ τὸν 16ον αιώνα μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου), βρισκόταν μεταξύ τους σὲ μία λυσσώδη πάλη καὶ ἀντιπαράθεση μέχρις αἵματος, σήμερα ἔγιναν φίλοι.

Λόγος ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κυριακής τῆς Ὀρθοδοξίας (Α’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν) († Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

 Aι ψυχές μας γεμίζουν ευγνωμοσύνη προς τον εν Τριάδι προσκυνούμενο Θεό μας, διότι μας αξίωσε να παραλάβουμε και να διακρατούμε τον ατίμητο θησαυρό της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β’ Κορ. δ’ 7), στις ταπεινές και αμαρτωλές μας υπάρξεις.

Κοιτάζουμε τον εαυτό μας και λυπούμεθα, διότι με τις αμαρτίες μας φέρουμε κατάστικτο τον χιτώνα της ψυχής. Αλλά κοιτάζουμε και τον θησαυρό τής Ορθοδόξου Πίστεως που μας ενεπιστεύθη ο Κύριος και χαιρόμεθα.

Αυτός ο θησαυρός δεν είναι κάποιο ιδεολόγημα. Είναι αυτός ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η κεφαλή και το Σώμα Του, η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Είναι ο αληθής Θεάνθρωπος των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων. Ο Θεάνθρωπος ο ακαινοτόμητος. Ο «αεί ων» και ο «ωσαύτως ων». Ο «χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ 8).

«Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι ∆ιδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν· η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν, Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών».

Αυτόν τον Θεάνθρωπο δεν θέλουμε να προδώσουμε αποδεχόμενοι τους ψευδοθεανθρώπους του δυτικού Χριστιανισμού, του αλαθήτου “Παπα”, του “αλαθήτου” Προτεστάντου, τον ψευδοθεάνθρωπον του δυτικού ανθρωποκεντρισμού.

Μένουμε, χάριτι Χριστού, πιστοί και αμετακίνητοι στην αγία μας Ορθόδοξο Πίστι, την «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις» (Ιούδα 3) και μακαρίζουμε τους αγίους Ομολογητάς της Πίστεως, (Ορθοδόξους Βασιλείς, Πατριάρχας, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, ∆ιακόνους, Μοναχούς και λαϊκούς), οι οποίοι μας την παρέδωσαν υπομείναντες θανάτους, εξορίες, βασανιστήρια, προπηλακισμούς.

π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Οἰκουμενισμός, Ὁμοφυλοφιλία, Διάγνωση, Θεραπεία

Ἐν Πειραιεῖ 8-6-2018

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό,ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸδισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.

Ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ α) τό γεγονός ὅτι στό ἐπίσημο τελικό κείμενο τῆς 10^ης  Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, πού συνῆλθε στό Πουσάν τῆς Νοτίου Κορέας, τόν Νοέμβριο τοῦ 2013, καί τό ὁποῖο δυστυχῶς υἱοθετήθηκε, ἄνευ ἀντιδράσεων, καί ἀπό ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπάρχει ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ «Π.Σ.Ε.» γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ - LGBTI)[1].

Ἐπίσης, ὠς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ β) ἡ φερομένη πρόταση τοῦ οἰκουμενιστοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα κατά τίς ἐργασίες τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν ἑτοιμασία τῶν θεμάτων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τόν Μάρτιο τοῦ 2015[2], περί συμπεριλήψεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας στίς καταδικαστέες διακρίσεις. Εὐτυχῶς, ἡ πρότασή του τελικῶς δὲν συμπεριελήφθη στὸ κείμενο τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, ἕνεκα τῆς θυέλλης τῶν ἀντιδράσεων τῶν περισσοτέρων ἀντιπροσώπων[3].

Ἡ ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός († Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

 

 

Απάνθισμα εκ των λόγων του μακαριστού Γέροντος περί Εκκλησίας και Οικουμενισμού. Τα αποσπάσματα είναι ενδεικτικά και δεν εξαντλούν το θέμα.

α. Η Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως

Η Εκκλησία κατά την ορθόδοξο πίστι μας είναι προϋπόθεσις της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως, αφού ομολογήσουμε πίστι στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ομολογούμε ότι πιστεύουμε και εις «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Είναι γνωστός ο λόγος του αγίου Κυπριανού ότι· «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία» ή ότι· «δεν δύναται να έχη τον Θεόν Πατέρα εκείνος όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα».

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, στο οποίο ο Χριστός διά των Αγίων Μυστηρίων μας συσσωματώνει και μας κάνει μέλη Του. Διά του Χριστού ενούμεθα και κοινωνούμε με την Αγία Τριάδα και μεταξύ μας. Έτσι τα πρώην διασκορπισμένα τέκνα του Θεού συνάγονται από τον Χριστό εις εν (Ιωάν. ια’ 52). Γινόμεθα και πάλι οικείοι του Θεού, λαός του Θεού, βασίλειον ιεράτευμα.

Η ένωσις του Θεού με τους ανθρώπους, που υπήρχε στον Παράδεισο και διασπάσθηκε λόγω της αποστασίας και αμαρτίας των πρωτοπλάστων, αποκαθίσταται τώρα διά του Χριστού στην Εκκλησία.

Ο εν Χριστώ άνθρωπος στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, αποκαταλλάσσεται (συμφιλιώνεται) με τον Θεό, δικαιώνεται, ζωοποιείται, φωτίζεται, αγιάζεται, σώζεται, γίνεται θεός κατά χάριν, εφ’ όσον βέβαια και ο ίδιος προσφέρει διά της ασκήσεως και της υπακοής στις εντολές του Θεού την ελευθερία του στον Θεό.

Στην Εκκλησία ο Χριστιανός κοινωνεί με τον Θεό αλλά και με τον Χριστιανό συνάνθρωπό του, ξεπερνά τον νοσηρό ατομικισμό, την φιλαυτία και αποκτά την αγία εν Χριστώ κοινωνικότητα και αδελφοσύνη.

Με τα εισαγωγικά Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνεται η συσσωμάτωσις του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού και η χορηγία της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας η ένωσις με τον Χριστό και μεταξύ μας γίνεται συνεχής πραγματικότης. Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «κοινωνία λέγεταί τε και έστιν αληθώς διά το κοινωνείν ημάς δι’ αυτής τω Χριστώ και μετέχειν αυτού της σαρκός τε και της θεότητος, κοινωνείν δε και ενούσθαι και αλλήλοις, δι’ αυτής· επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, οι πάντες εν σώμα Χριστού και εν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες» (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, «Περί των αγίων και αχράντων του Κυρίου μυστηρίων», Δ’, κεφ. 86).

Έτσι για μας τους Ορθοδόξους η συμμετοχή στην θεία Ευχαριστία και Λειτουργία δεν είναι μία πράξις ατομικής ευλαβείας ή ατομικής σωτηρίας, αλλά φανέρωσις και ανανέωσις της εν Χριστώ κοινωνίας με τον Θεό και τους ανθρώπους.

Γι’ αυτό και οι ιεροί κανόνες επιβάλλουν την συμμετοχή κατά την θεία Λειτουργία στην Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων, εκτός εννοείται εκείνων που ευρίσκονται υπό επιτίμια (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, β’ Κανών της Αντιόχειας, η’ και θ’ Αποστολικοί).

Ἐσύ καί τό Π.Σ.Ε.

Αγαπητέ Ορθόδοξε Έλληνα. Εάν μπεις στην επίσημη ιστοσελίδα του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», θα δεις ότι είσαι μέλος ενός αντίχριστου νεοταξικού ανοσιουργήματος που πολεμάει την Πίστη σου.

Δεν το ήξερες; Ε, τώρα το έμαθες.

Ναι λοιπόν. Είσαι κι εσύ ένα από τα 10,003,402 μέλη που η Εκκλησία της Ελλάδος προσφέρει απλόχερα στο ΠΣΕ.