To zdjęcie zrobiłam dziś rano, podmiejski autobus dopiero rozpoczyna trasę. Tuż przy środkowych drzwiach na miejscu dla niepełnosprawnych siedzi nastolatek, pod nogami trzyma hulajnogę, na siedzeniu obok kask. Chłopiec na uszach ma słuchawki, ogląda coś w telefonie.
Po kilku przystankach pojazd zapełnia się, wsiadający ludzie potykają się o wystający element. Jakaś dziewczyna usiłuje usiąść na wolnym siedzeniu, przekłada leżący na nim kask i siada bokiem. Dojeżdżamy do Krakowa, tłoczący się w przejściu pasażerowie klną przesuwając się do drzwi. Na przedostatnim przystanku nadal jest tłoczno, chłopiec podnosi hulajnogę i usiłuje wysiąść, przy okazji potrącając nią kilka osób.
Nie pierwszy raz to widzę. Nie pierwszy raz o tym piszę. Wiele razy natomiast słyszałam uwagi o starych babach, które stoją jak sępy i sapią czekając aż im młodzież ustąpi miejsca. To prawda. Pracuję fizycznie i często o piętnastej mam na liczniku kroków piętnaście tysięcy. Dlatego marzę o wolnym miejscu w autobusie ale udaje mi się je zająć wyłącznie wtedy, gdy podjadę na pętlę i wcisnę się do pojazdu wcześniej niż szkolna młodzież. Czasem trudno mi wystać te pół godziny i wtedy proszę jakąś miłą dziewczynkę, by jeśli dobrze się czuje zamieniła się ze mną miejscami bo nie czuję się najlepiej.