Hadden we afgelopen week met dat druilerige weer zomaar een
aanval van huishoudelijke drift. Meneer F. besloot zijn bureau op te ruimen en
bedacht dat hij de ramen erachter ook meteen wilde zemen. Ik vond het best en stelde
voor de hele bovenverdieping te doen, inclusief het wassen van de vitrage.
We verdeelden de taken. Meneer F. hanteerde spons en zeem en
ik liet de wasmachine het werk doen. Om niet te lang met flinke inkijk te
zitten stopte ik dit keer de vitrage op een kort programma in de droger. Het
licht afwijkende gordijntje van mijn hobbykamer hield het meteen voor gezien.
Volledig aan flarden zat het opgepropt tussen de andere gordijnen die ik zo
weer kon ophangen.
De volgende dag peddelde ik tussen de buien door naar Kwantum, Leen Bakker,
Jysk, Hema en een stoffenspeciaalzaak voor een restantje vitrage dat min of
meer bij de rest zou passen.
Het bleek een kansloze missie. Er was niets wat er
enigszins bij in de buurt kwam.
Tot nu toe had ik er geen last van dat de
vitrage in huize Ferrara niet van recente datum is. Wij zijn nou eenmaal geen
trendvolgers waar het de inrichting van ons huis betreft.
Maar nu rees er toch
een probleem. Tot mijn oog op de schuurdeur viel. Had ik geweten dat de
oplossing zo dichtbij huis hing was ik nooit op de fiets gestapt.
Na een wasbeurt en een veilige droogsessie aan de waslijn zit
ik weer verscholen achter een acceptabel gordijntje dat ik nog wel op maat moet
maken.
Alleen schreeuwt het donkere gat in de schuurdeur om
opvulling.