Łabandzi Śpiew: rock

Cult Junkie - The End Is Dear (2020) PL

Luizjański duet Jerry Lee II - Jacob Disedare jeszcze raz w tym roku na moim blogu, tym razem z EP-ką The End Is Dear. Dobrze, że Amerykanie poszli za ciosem bo ich psychodeliczna muzyka robi duże wrażenie.

Ich muzyka jest psychodelą do kwadratu: eksperymentalne kompozycje, zwariowane riffy, ale też minimalistyczne instrumentarium w stylu amerykańskiego południa. Artystom nie straszne jest zagłębianie się w nieznane, melodie nie są dla nich święte, a głównym celem jest oryginalne brzmienie. Dużo jest zwłaszcza wzięta z amerykańskiego blues-rocka, charakterystyczne gitary i niezbyt szybkie tempo. Plus ekspresywny i wcale przyjemny wokal, zwłaszcza w singlowym Boas from the Inside, album na plus.

The End Is Dear kosztuje 17 złotych (4 USD).

Sprawdź: Boas from the Inside

Kraj: Luizjana, US

Szufladka: psychedelic blues-rock

czwartek, 7 grudnia 2017

moonzibar - Moonzibar (2017) EN

They claim to play melancholic rock scratched with post-rock, they are based in Warsaw and have just released their first long-play. Moonzibar, the trio consisting of Filip Pokłosiewicz, Łukasz Cirocki (both already known from Minerals), Mateusz Bartosiewicz is ready to lead us to the Moon Zanzibar.

A crucial element of their music is Pokłosiewicz's vocal that with its deep and warm sound reminds me of another Polish export singer - Mariusz Duda of Riverside and to be honest in the first moment I thought Moonzibar is another Duda's side project. But the truth is different. Apart from the vocal, the band's music caught my attention with skillful way they build up the tension in their tacks ("Stupid Fucking White Man") and how they are able to change their pace ("Black Clouds").

They are great to listen to both in a Thom Yorke-like murmuring in "The Legend" and in the deafening "A Bucket of Biscuits". But in my opinion the most interesting one is "Everybody Else" that goes smoothly from depressed lamentation to spacious post-rock and wall of noise that ends the album in "Waves".

"Moonzibar" can be bought for 5 EUR (21 PLN)..

moonzibar - Moonzibar (2017) PL

Grają, jak twierdzą, melancholijny rock zarysowany post-rockiem, są z Warszawy i właśnie wydali swój długogrający debiut. Moonzibar, trio Filip Pokłosiewicz, Łukasz Cirocki (obaj znani z Minerals), Mateusz Bartosiewicz gotowe jest poprowadzić nas na księżycowy Zanzibar.

Ważnym elementem ich muzyki jest wokal Pokłosiewicza, który w swoim głębokim i ciepłym brzmieniu przypomina mi naszego eksportowego artystę Mariusza Dudę z Riverside i w pierwszej chwili myślałem, że to jakiś jego nowy projekt. Tymczasem prawa wygląda inaczej. Poza tym, muzyka Moonzibar przykuwa uwagę umiejętnym budowaniem napięcia w poszczególnych kawałkach ("Stupid Fucking White Man") i zmianami tempa ("Black Clouds").

Znakomicie brzmią zarówno w zalanym mruczandem w stylu Thoma Yorke'a "The Legend" jak i w atakującym hałasem "A Bucket of Biscuits". Najciekawiej brzmią jednak "Everybody Else", który znakomicie rozwija się z przybitego lamentu w przestrzenny post-rock i kończący płytę hałas w "Waves".

"Moonzibar" można mieć za 21 złotych.

czwartek, 23 lutego 2017

Kairon; IRSE! - Ruination (2017) PL

Muszę przyznać, że jestem wielkim fanem "Ujubasajuby", poprzedniego albumu Finów z psychodelicznego Kairon; IRSE!, a ich "Amsterdam" to jeden z moich ulubionych ulubionych utworów (a nawet jeden z ulubionych utworów o tym tytule, obok klasyku Negatywu). Zespół o przedziwnej nazwie wraca własnie z nowym materiałem spod znaku rosochatego drzewa i, jak zwykle w takich okazjach, budzi we mnie mieszane uczucia - od miłego rozczarowania (bo poprzednia płyta NAPRAWDĘ była aż tak dobra) po dużą dawkę nadziei (bo ta zdecydowanie ma szanse mnie oczarować).

Znakami szczególnymi K;I! są długie, szalone kompozycje i przyjemny falset wokalisty, Dymitra Meleta. Oba odznaczają się od samego początku - dwa pierwsze utwory mają łącznie niemal pół godziny szalejących dźwięków, które jednak w przedziwny sposób tworzą jedną całość. A Melet może nie brzmi jak w moim "Amsterdamie" to jednak pokazuje swoje umiejętności, zwłaszcza w "Stariku". No właśnie, kompozycje po rosyjsku są kolejną charakterystyczną cechą zespołu z Finlandii (w której żyje spora mniejszość rosyjska).

"Ruination" rozwija się dość powoli ale warto dać jej chwilę. Wkrótce porwie was szalonymi zmianami tempa i ledwo dającymi się okiełznać gitarami. A potem można wrócić jeszcze na chwilę do "Ujubasajuby". Szkoda tylko, że zespół nie wychyla się z koncertami poza ojczyznę.

Płyta kosztuje 30 złotych (7 EUR).

Kairon; IRSE! - Ruination (2017) EN

I have to say that I'm a big fan of "Ujabasajuba", the previous album by the Finnish psychodelic Kairon; IRSE!, and their "Amsterdam" is one of my favourite favourite tracks (it's even one of my favourite tracks called "Amsterdam", together with the Polish Negatyw's famous song). The band with the crazy name is back with new material marked with a bifurcate tree and, as always in similar cases, I have mixed feelings - from pleasant disappointment (because it proves that the last album was THAT good) to a high dose of hope (because this one can still easily start to amaze me eventually).

The characteristic traits of K;I! are long, mad compositions and the vocalist (Dmitry Melet)'s pleasant falset. They are noticeable from the very beginning with first two tracks being almost half an hour long and attacking with crazy sounds that somehow, when put together, create a perfect whole. And Melet, although perhaps doesn't sound like in my favourite "Amsterdam", still shows his skills, especially in "Starik". And, songs in Russian are another special thing for the band from Finland (where the Russian minority is quite notable).

"Ruination" takes its time to show everything it has. But eventually it impresses you with its guitar madness and rapid pace changing. And then you can go back to "Ujubasajuby" for a while too. It's a shame the band doesn't leave their country to play gigs.

The album costs 7 EUR.

piątek, 9 grudnia 2016

2l8 - The Answer (2016) EN

Theatrical rock, is it a musical genre? Guitar music filled with stage expression, exaggerations and poetry that is made to influence. This is how I think of Greek 2l8 which after a great “Η Κλωστή (The Thread)” and albums with music written for, obviously, theatre plays Antigone and Don Juan came back earlier this year with their best album up to now, “The Answer”. The way they describe the album, next to its post-apocalyptic cover, does already sound as if it was declaimed from stage: “Good news! Τhe world has finally ended! (...) It is time to celebrate. For we still have each other, we still have the passion (...) We are post human, we are calling to send this last message to YOU. The future depends on that tiny bundle of energy you hide inside. Join us. The war is far from over. And we need you. Signed: He&She”.

The idea of post humans who gave up their souls and started to evolve in some frightening, apocalyptic direction appears throughout the album. Those people are never fulfilled (“The wolf in me, is still hungry” - Post Human), they have no emotions (“Since that day I can only see / From the eternal perspective / I grow colder” - Learning to Breathe) and are very lonely (“The nameless grave that I dig for myself on bad days / It’s a handwritten list of the people I once knew, the people that left me” - Desire! Desire! Desire!). It all speaks very clearly, directly into your frightened soul. And it’s supported with fantastic melodies, surprisingly catchy music and delicate electronic filings. And first of all, with several different vocals, including something that sounds like gregorian chorales sung alongside guitar riffs.

Equally important is the fact that the album was crowdfunded and all the income will be given to help solving the refugee crisis in Greece, the most tangible trace of 2l8’s apocalypse coming and our western societies’ posthumanization.

“The Answer” is available for free but as written above, I recommend paying something as it is worth in every way.

2l8 - The Answer (2016) PL

Teatralny rock, istnieje taki gatunek? Gitarowe granie pełne scenicznej ekspresji, przejaskrawień i poezji, która chce wpływać. W taki sposób myślę o greckim 2l8, którzy po świetnym “Η Κλωστή (The Thread)” i muzyce do, oczywiście, spektakli Antygony i Don Juana, wrócili w tym roku z najlepszą swoją płytą - “The Answer”. Już sam opis płyty towarzyszący postapokaliptycznej okładce brzmi jak wygłaszany ze sceny: “Dobre wieści! Świat nareszcie się skończył! (…) To czas na świętowanie bo wciąż mamy siebie nawzajem i nasza pasję. (...) Jesteśmy postludźmi i wołamy właśnie do CIEBIE. Przyszłość zależy od tego małego pakunku energii, który ukrywasz w sobie. Przyłącz się do nas, wojna jeszcze się nie skończyła. Podpisano: ona i on”.

Idea postludzi, którzy zrzekli się duszy i zaczęli ewoluować w jakimś strasznym, apokaliptycznym kierunku pojawia się na całej płycie. Ludzie ci są nigdy nie spełnieni (“wilk we mnie wciąż jest głodny” - Post Human), pozbawieni emocji (“od tego dnia patrzę na wszystko jedynie z perspektywy wieczności i jestem coraz chłodniejszy” - Learning to Breathe) i samotni (“anonimowy grób, który kopię dla siebie w złe dni to odręczna lista ludzi, których kiedyś znałem, a którzy mnie zostawili” - Desire! Desire! Desire!). Wszystko to przemawia niezwykle wyraźnie, prosto do przerażonej duszy. A poparte jest fantastycznymi melodiami, nadzwyczaj przebojową muzyką i delikatnymi elektronicznymi zagraniami. A przede wszystkim wieloma różnymi wokalami, z których część przypomina chorały gregoriańskie wyśpiewywane do gitarowych riffów.

Nie bez znaczenia jest też fakt, że album został crowdfundowany, a zyski z jego sprzedaży przeznaczone zostaną na przeciwdziałanie kryzysowi emigracyjnemu w Grecji, najbardziej namacalnemu świadectwu nadchodzącej apokalipsy i posthumanizacji naszych społeczeństw.

“The Answer” dostępne jest za darmo (ale że cel jest szczytny to polecam szarpnięcie się nieco - warto pod każdym względem).