Οι επιταγές των ηττημένων

Marco Travaglio - 26 Νοεμβρίου 2025

Πηγή: Il Fatto Quotidiano

Υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση στη συζήτηση υπέρ και κατά του σχεδίου του Τραμπ να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία μετά από 12 χρόνια (όχι σχεδόν τέσσερα, όπως λέγεται συχνά). Η παρεξήγηση των απαρηγόρητων χήρων, που γκρινιάζουν επειδή η ειρήνη είναι άδικη, ακόμη και ψεύτικη, ακόμη και μια παράδοση για το Κίεβο, επειδή ο Τραμπ είναι Πουτινιστής και ο Πούτιν δεν χάνει τίποτα και δεν τιμωρείται, επειδή τα σύνορα είναι ιερά (εκτός από το Ισραήλ, τη Συρία, το Κοσσυφοπέδιο κ.λπ.), είναι η ίδια εδώ και δύο χρόνια. Δηλαδή, από τότε που το Κίεβο απέτυχε στην αντεπίθεσή του το 2023, κατακτώντας λιγότερα εδάφη από όσα έχασε, με κόστος 100.000 νεκρούς και ακρωτηριασμένους. Ο Αμερικανός στρατηγός Μίλεϊ το είχε ήδη καταλάβει αυτό πριν από τρία χρόνια, μετά τη μόνη επιτυχημένη ουκρανική επίθεση το φθινόπωρο του 2022: «Δεν θα ανακαταλάβετε το Ντονμπάς και την Κριμαία. Εκμεταλλευτείτε το αδιέξοδο για να διαπραγματευτείτε έναν συμβιβασμό». Αγνοήθηκε από τον Ριμπαμπιντέν, με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να τον ακολουθούν. Το αποτέλεσμα: η σφαγή του 2023 και η αργή αλλά σταθερή ρωσική προέλαση/ουκρανική υποχώρηση σε όλο το μέτωπο, που κορυφώθηκε με τη διπλή στρατηγική κατάρρευση του Κουπιάνσκ και του Ποκρόφσκ, η οποία άνοιξε τον δρόμο για τα Βορειοανατολικά (Χάρκοβο) και το Κέντρο-Νότο (Ντνίπρο, Ζαπορίζια και Χερσώνα). Είναι το Παράδοξο του Κιέβου, ακόμη πιο ακραίο από αυτό του Θουκυδίδη. Ο Ορσίνι, οι άλλοι συγγραφείς στο Il Fatto και μερικοί άλλοι αναλυτές διατυπώνουν θεωρίες σχετικά με αυτό από την πρώτη μέρα: όσο περισσότερο «βοηθείται» η Ουκρανία από «φίλους», τόσο περισσότερα εδάφη και άνδρες χάνει. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα αντάλλασσε τη «βοήθεια» με «φίλους». Ή ίσως θα καταλάβαινε ότι ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που τον βοηθά να σώσει το υπόλοιπο 80% των εδαφών του, όχι να χάσει περισσότερα κυνηγώντας εκείνα που δεν θα ανακτήσει. Ο Τραμπ, αντιιδεολογικός και αδίστακτος, είναι ο μόνος ηγέτης που έχει αποδεχτεί την αρχή της πραγματικότητας, αντί για τα παραμύθια που άλλοι συνεχίζουν να λένε στον εαυτό τους. Η πραγματικότητα είναι η εξής: Η Ρωσία κέρδισε τον πόλεμο και η Δύση τον έχασε. Και η παρεξήγηση είναι η εξής: Η Ρωσία δεν κέρδισε επειδή ο Τραμπ συνωμοτεί με τον Πούτιν (ήδη κέρδιζε υπό τον Μπάιντεν), ή επειδή δεν στέλνουμε αρκετά όπλα (κέρδισε ακόμα και όταν στείλαμε περισσότερα), ή επειδή υπάρχει υβριδικός πόλεμος (υπήρχε και πριν, και από τις δύο πλευρές). Αλλά επειδή η Ρωσία είναι ισχυρότερη από την Ουκρανία, καταδικασμένη σε θάνατο από το ΝΑΤΟ σε έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων που περιλαμβάνει όπλα και δισεκατομμύρια, αλλά χωρίς στρατιώτες. Οι διαπραγματεύσεις πρέπει να ξεκινήσουν εδώ αν θέλουν να έχουν κάποια πιθανότητα : από την ετυμηγορία του πεδίου, την οποία κανένα μυστικό όπλο ή τατουάζ δεν μπορεί να ανατρέψει. Και οι ηττημένοι δεν μπορούν να υπαγορεύσουν όρους στους νικητές (αν μη τι άλλο, το αντίθετο): μπορούν να δώσουν στους Ρώσους μόνο έναν καλό λόγο να σταματήσουν αντί να προχωρήσουν περαιτέρω, με μια προσφορά που δεν μπορούν να αρνηθούν. Μπορεί να μην είναι ηθική, μπορεί να μην είναι αισθητική, αλλά είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός, ειδικά επειδή η εναλλακτική λύση είναι πολύ χειρότερη. Η επιλογή, για τον Ζελένσκι και τους Ευρωπαίους μπράβους του, δεν είναι «ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και έναν Αμερικανό σύμμαχο». Αλλά ανάμεσα σε μια ήττα σήμερα και μια ήττα αύριο.

I diktat degli sconfitti

ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΕ, Η ΨΥΧΩΣΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΜΑΣ ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΥ;  ΑΥΤΗ Η ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΘΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ;