Δεν υπάρχει ειρήνη για την Ευρωπαϊκή Ένωση

Giuseppe Gagliano - 24 Νοεμβρίου 2025

Πηγή: The Slingshot

Ακούγεται σαν αστείο, αλλά δυστυχώς συνοψίζει την κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάθε φορά που Αμερικανοί και Ρώσοι αρχίζουν έστω και στο ελάχιστο να μιλάνε για ειρήνη, από τις Βρυξέλλες μέχρι το Στρασβούργο, μέχρι και τον τελευταίο ενσωματωμένο αρθρογράφο, ενεργοποιείται το ίδιο αντανακλαστικό Παβλόφ: σκάνδαλο, προδοσία, «ταπείνωση της Ευρώπης» και, φυσικά, «της Ουκρανίας».
Αλίμονο σε όποιον διαπραγματεύεται, αλίμονο σε όποιον σταματά τη σφαγή, αλίμονο σε όποιον αμφισβητεί τη βούληση του Ατλαντικού: η μόνη επιλογή που απομένει είναι η «νίκη», πιθανώς ολοκληρωτική, οριστική, κοσμική.
Ποιανού η νίκη και με ποιο κόστος είναι άγνωστο, αλλά ας μην ενοχλούμε τους χειριστές με τέτοιες χυδαίες ερωτήσεις.
Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση - η πραγματική, όχι αυτή που είναι γεμάτη ρητορικές ομιλίες - έχει υποβιβαστεί σε αυτό που οι δικοί της ηγέτες προσποιούνται ότι δεν βλέπουν: ένα πολιτικό πτώμα που ισχυρίζεται ότι κάνει κήρυγμα σε όλους, όμως κανείς δεν το παίρνει πια στα σοβαρά.
Είκοσι επτά συν ένα, με την Ουκρανία να έχει μόνο μισοτελειώσει, γκρινιάζουν στην Ουάσινγκτον και τη Μόσχα, κατηγορώντας τες ότι τους «ταπεινώνουν».
Για να ταπεινωθεί κανείς, πρέπει πρώτα να υπάρχει, πολιτικά. Εδώ, ωστόσο, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου, αν αφαιρέσουμε τα δελτία τύπου και τις συνεντεύξεις για την «ανθεκτικότητα», μένει μόνο ένα κενό.
Αυτοί είναι οι ίδιοι υπέρμαχοι των «ευρωπαϊκών αξιών» που για δύο χρόνια επαναλαμβάνουν τη μαγική φόρμουλα της «ήττας της Ρωσίας» σαν σπασμένο δίσκο.
Η τυπική φράση: «Δεν υπάρχουν εναλλακτικές», υπογεγραμμένη από μία από τις πολλές γυναίκες που συμβολίζουν το κατεστημένο της ΕΕ - Εσθονές, Φινλανδές, Γερμανίδες, δεν έχει σημασία, είναι τόσο εναλλάξιμες όσο τα αναπηρικά αμαξίδια σε νοσοκομειακούς θαλάμους.
Ο πόλεμος ως καταδίκη, όχι ως πολιτική επιλογή.
Η ειρήνη, μόνο αν είναι «δίκαιη» και τώρα μάλιστα «αξιοπρεπής».
Για ποιον; Για τον Ζελένσκι, φυσικά, του οποίου το πρόσωπο πρέπει να «σωθεί» αφού έκαψε τη χώρα του.
Μετάφραση: Η Μόσχα αποσύρεται, η Ουκρανία επιστρέφει στην κατάσταση που βρισκόταν πριν από το 2022, και όλοι προσποιούνται ότι δεν βλέπουν το κατεστραμμένο Ντονμπάς, τους νόμους που κάνουν διακρίσεις εις βάρος της Ρωσίας, τις απαγορεύσεις κατά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, τους υποστηρικτές του Μπαντέρα που μεταμορφώνονται σε εθνικούς ήρωες, το κάψιμο βιβλίων στη ρωσική γλώσσα, τη διαγραφή ονομάτων, συμβόλων και της μνήμης του ίδιου του Κόκκινου Στρατού που είχε επίσης απελευθερώσει το Κίεβο από τους πραγματικούς Ναζί.
Όλα σβησμένα, γιατί διαφορετικά η αφήγηση του Καλού εναντίον του Κακού καταρρέει.
Εν τω μεταξύ, κάθε μέρα ένα στρώμα πτωμάτων προστίθεται στο σωρό: Ουκρανοί στο μέτωπο, Ρώσοι στο μέτωπο, πολίτες ενδιάμεσα.
Η Ουκρανία, η οποία με λόγια «αμύνεται», στην πραγματικότητα αδειάζει, αυτοκαταστρέφεται, μετατρέπεται σε έρημο.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν μειώνει τον πολεμικό ζήλο των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Αντιθέτως: όσο περισσότερο καταρρέει η χώρα, τόσο περισσότερο οι ηγέτες μας μιλούν για «ηρωική αντίσταση».
Και όσο περισσότερα δισεκατομμύρια ξοδεύουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι για να υποστηρίξουν μια κυβέρνηση που οι ίδιες οι δυτικές αναφορές αποκαλούν εντελώς διεφθαρμένη, τόσο περισσότερο μας εξηγούν ότι πρόκειται για μια επένδυση στην «ασφάλειά μας» και στην «ελευθερία μας».
Τίνος ελευθερία, κανείς δεν ξέρει.
Η στρατηγική ιδιοφυΐα της μονοδιάστατης σκέψης που μεταμφιέζεται σε ανάλυση βάζει το κερασάκι στην τούρτα.
Πάρτε για παράδειγμα το τελευταίο αριστούργημα: σε ένα άρθρο, η Nathalie Tocci αποφασίζει να εξηγήσει στις μάζες ότι «η Ρωσία έχασε τον πόλεμο».
Έτσι, στην αρχή, σαν να ήταν είδηση: σήμερα βρέχει, αύριο θα είναι καθαρό, η Ρωσία έχασε.
Στη συνέχεια, για να ολοκληρώσει όλα αυτά, προσθέτει ότι η Μόσχα μπορεί να ρισκάρει να «νικήσει στις διαπραγματεύσεις», αλλά έχει «ήδη χάσει επί τόπου».
Δηλαδή, αν κερδίσει το Ντονμπάς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είναι μια ήττα που μοιάζει πολύ με νίκη, αλλά επειδή η Ευρώπη δεν μπορεί να το παραδεχτεί, επινοούμε τη μεταφυσική φόρμουλα: χάνοντας κερδίζοντας.
Δεν χρειάζεται να ακολουθήσουμε τη «λογική» μέχρι το τέλος: οι αρχικές γραμμές είναι αρκετές για να καταλάβουμε το επίπεδο.
Το πιο διδακτικό, ωστόσο, δεν είναι τόσο αυτά που γράφει, όσο το γεγονός ότι διευθύνει το Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων, ένα από τα κύρια κέντρα που «εμπνέουν» την ιταλική και ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική.
Είναι ο θρίαμβος της αξίας και της εμπειρογνωμοσύνης, μας λένε: αν νομίζετε ότι η Ρωσία έχασε έναν πόλεμο που δεν μπορεί ούτε να σταματήσει ούτε να κερδίσει, είστε απόλυτα συντονισμένοι με το πνεύμα της εποχής.
Έτσι, η Ευρώπη που μοιάζει με πτώμα συνεχίζει να μιλάει σαν να είναι ζωντανή, να απειλεί σαν να έχει ακόμα δύναμη, να διακηρύσσει σαν η εξωτερική της πολιτική να μην είναι ένα αχνό αντίγραφο της αμερικανικής.
Και κάθε φορά που κάποιος τουλάχιστον προσπαθεί να καθίσει σε ένα τραπέζι - στην Αλάσκα, την Ουάσινγκτον, τη Μόσχα - η ίδια αντίδραση προέρχεται από την πρωτεύουσα που μοιάζει με πτώμα: κραυγές, κατηγορίες, αναθέματα. Τα αποτελέσματα είναι σαφή: ο πόλεμος συνεχίζεται, η Ουκρανία πεθαίνει, η Ρωσία αναπροσανατολίζεται, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαπραγματεύονται και η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα.
Αλλά μην ανησυχείτε: θα μπορούμε να διαβάζουμε στις εφημερίδες για μήνες ότι «ο Πούτιν έχει ήδη χάσει».
Το σημαντικό είναι ότι αυτοί που δεν χάνουν ποτέ τις δουλειές, τους μισθούς και τις θέσεις εκείνων που ήθελαν αυτή την τραγωδία, την χειροκρότησαν και τώρα την αφηγούνται ως μια ιστορία αξιών.

Non c’è pace per la Unione europea