Πηγή: Red Jackets
Το ζήτημα του ειρηνευτικού σχεδίου των 28 σημείων -που προφανώς έχει ήδη μειωθεί σε 19, ίσως- αποτελεί μια έντονη εκδήλωση του δυτικοκεντρισμού που μας ταλαιπωρεί όλους, Ευρωπαίους και Αμερικανούς.
Η ίδια η ιδέα του σχεδίου, και η βιασύνη με την οποία επιδιώκεται να εφαρμοστεί, πηγάζουν από μια ανάγκη σχεδόν αποκλειστικά της Δύσης: να αποτρέψουν την κατάρρευση του ουκρανικού στρατού υπό την πίεση των ρωσικών δυνάμεων· εν ολίγοις, να μετατρέψουν την επικείμενη κατάρρευση της Ουκρανίας, με την επακόλουθη συνθηκολόγηση και τη σαφή πολιτική και στρατιωτική ήττα του Κιέβου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μια διαπραγμάτευση που θολώνει όσο το δυνατόν περισσότερο την εικόνα μιας ρωσικής νίκης.
Η διατύπωση του αρχικού σχεδίου των 28 σημείων, αν και παρουσιάζεται σαν να ήταν «γραμμένο από τον Πούτιν», είναι στην πραγματικότητα ένα μερικό βήμα προς τη θέση της Ρωσίας, αλλά παρόλα αυτά είναι γεμάτο με στοιχεία που είναι δύσκολο να αποδεχτεί η Μόσχα. Σε κάθε περίπτωση, υπαγορεύτηκε ακριβώς από την ανάγκη να γίνει τουλάχιστον αποδεκτό ως σημείο εκκίνησης, δεδομένης της σταθερότητας της Ρωσίας στην προσήλωσή της σε μια σειρά αρχών. Αλλά, προφανώς, αν το δει κανείς από την παραμορφωμένη οπτική γωνία της Δύσης ως το «κέντρο του κόσμου», φαίνεται υπερβολικά ευνοϊκό για τη Ρωσία.
Το σχέδιο, ωστόσο, αυτή τη στιγμή «αναθεωρείται» με τους Ουκρανούς, οι οποίοι -αν και εκβιάζονται- παραμένουν αναπόφευκτο μέρος οποιασδήποτε συμφωνίας. Και παρόλο που -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- οι Ευρωπαίοι έχουν προφανώς αποκλειστεί από αυτή τη διαδικασία, είναι σαφές ότι ασκούν την πίεσή τους μέσω των ίδιων των Ουκρανών.
Επιπλέον, ολόκληρη η συζήτηση φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από το περιεχόμενο του σχεδίου, σαν να μην ήταν ένα σημείο εκκίνησης, που θα συζητηθεί στη συνέχεια με τους Ρώσους, αλλά μάλλον το τελικό κείμενο. Και εδώ, ο νοητικός μηχανισμός, ίσως ακόμη και ασυνείδητος, είναι «αυτή είναι η πρόταση ειρήνης, πρέπει να την αποδεχτείτε όπως είναι».
Φαίνεται επίσης αρκετά σαφές ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να δεχτεί τουλάχιστον ορισμένες από τις ουκρανο-ευρωπαϊκές «παρατηρήσεις» και επομένως η τελική πρόταση που θα υποβληθεί στη Μόσχα θα απέχει ακόμη περισσότερο από το να γίνει πλήρως αποδεκτή.
Η ελπίδα των ΗΠΑ είναι ότι οι Ρώσοι θα εξακολουθούν να είναι πρόθυμοι να συζητήσουν (πόσο μάλλον να αποδεχτούν). Και πάνω απ' όλα, ότι μόλις ξεκινήσει η συζήτηση, θα είναι επίσης πρόθυμοι, ως ένδειξη καλής θέλησης, να επιβραδύνουν την επίθεση.
Η Ουάσινγκτον αναμφίβολα κρατά τα αποφασιστικά χαρτιά - χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ, ούτε η Ουκρανία ούτε τα ευρωπαϊκά κράτη θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο πέρα από μερικές εβδομάδες - αλλά είναι αμφίβολο αν θέλουν (ή μπορούν) να τα χρησιμοποιήσουν πραγματικά. Τόσο επειδή μια πλήρης εγκατάλειψη του Κιέβου θα είχε σχεδόν εξίσου αρνητικές συνέπειες με μια στρατιωτική ήττα στο έδαφος, όσο και επειδή η Ουκρανία προσφέρει ελάχιστες εναλλακτικές λύσεις: ακόμη και αν ο Ζελένσκι απομακρυνόταν, σχεδόν ολόκληρος ο στρατός, τα εθνικιστικά και ναζιστικά κόμματα και ένα μέρος του κοινού παραμένουν κατηγορηματικά αντίθετοι στην παράδοση, ανεξάρτητα από το αν αυτή είναι μια παράλογη θέση. Επομένως, ακόμη και μια διαφορετική ηγεσία πιθανότατα δεν θα έλυνε το ζήτημα.
Η προβλέψιμη πορεία αυτής της μάλλον απεγνωσμένης προσπάθειας είναι επομένως πιθανώς κάτι σαν το εξής:
- το τελικό σχέδιο, που καθίσταται ακόμη λιγότερο αποδεκτό από τη Μόσχα, παρ' όλα αυτά παρουσιάζεται στη Ρωσία
- η ρωσική ηγεσία εκφράζει τον σκεπτικισμό της σχετικά με την πρόταση, αλλά δηλώνει πρόθυμη να ξεκινήσει τη συζήτηση
- η διαδικασία των διαπραγματεύσεων, που καθίσταται ακόμη πιο περίπλοκη από το γεγονός ότι το Δυτικό μέτωπο χωρίζεται σε δύο, αν όχι τρεις διαφορετικές θέσεις, ξεκινά
- η ρωσική επίθεση στο έδαφος συνεχίζεται, ενώ η κρίση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων επιδεινώνεται
- οι διαπραγματεύσεις παίρνουν μια τροπή που τις κάνει να φαίνονται ότι θα διαρκέσουν αρκετούς μήνες, για να μην πούμε τίποτα άλλο
- την άνοιξη, η στρατιωτική ικανότητα αντίστασης του Κιέβου υφίσταται περαιτέρω σημαντική επιδείνωση
- η Ρωσία, ως αποτέλεσμα, έχει κάθε ευκαιρία να διατηρήσει σταθερά τα ουσιώδη σημεία της και να διαπραγματευτεί από μια ολοένα και ισχυρότερη θέση έναντι των άλλων
- η ευρωπαϊκή θέση σκληραίνει περαιτέρω, ως αποτέλεσμα της ρωσικής σταθερότητας
- τα πλεονεκτήματα των διαπραγματεύσεων φαίνονται ολοένα και πιο περιορισμένα και τα θεμελιώδη ζητήματα ολοένα και πιο δύσκολο να ξεπεραστούν
- οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται αντιμέτωπες με την επιλογή μεταξύ της διάλυσης του Δυτικού μετώπου και της απώλειας κάθε επιρροής στην μεταπολεμική Ουκρανία ή του περιορισμού της διαθεσιμότητάς τους προς τη Μόσχα σε ό,τι είχε συμφωνηθεί μέχρι εκείνο το σημείο
- η Ουάσιγκτον επιλέγει την οδό της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» για την Ουκρανία, μια σταθμισμένη και προοδευτική αποδέσμευση, ίσως συμφωνημένη κάτω από το τραπέζι με τη Μόσχα, η οποία θα οδηγούσε σε ήττα επί τόπου, αλλά θα διαχειριζόταν άμεσα από τους Ουκρανούς και χωρίς μια ηχηρή κατάρρευση
- ενώ λαμβάνει χώρα η de facto συνθηκολόγηση του Κιέβου και η Μόσχα καταλαμβάνει όλες τις επίσημα προσαρτημένες περιφέρειες (ίσως παραχωρώντας την Οδησσό), η Ουάσιγκτον επανεκκινεί διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία σε μεγάλο βαθμό, για να φιμώσει αυτό που μόλις συνέβη.
(Αυτή είναι, φυσικά, μια εκτίμηση που βασίζεται σε όσα γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, όχι μια πρόβλεψη, και θα πρέπει να εκληφθεί ως τέτοια.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου