Roberto Pecchioli
Πηγή: EreticaMente
Η επανάληψη βοηθάει: η Τράπεζα της Ιταλίας είναι ιδιωτική, οι μέτοχοί της -που σεμνά ονομάζονται συμμετέχοντες- είναι τα μεγαλύτερα πιστωτικά ιδρύματα με έδρα την Ιταλία, τα οποία ελέγχονται από ξένες τράπεζες. Δεν είναι τίποτε άλλο από το ιταλικό υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που κατέχει το 11,8% των μετοχών, αναθεωρημένο προς τα κάτω από το 2018. Η ΕΚΤ έχει το μονοπώλιο στην έκδοση ευρώ, του νόμιμου νομίσματος της περιοχής που ονομάζεται ευρωζώνη. Ο δυστοπικός κόσμος του δημόσιου χρέους -350 τρισεκατομμύρια δολάρια- είναι μια εφεύρεση του κεντρικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο ελέγχει και δεσμεύει κράτη και κυβερνήσεις μέσω χρημάτων χρέους που επιβαρύνονται με ανατοκισμένους τόκους. Το συμπέρασμα είναι αποθαρρυντικό: το συνολικό χρέος είναι πάντα μεγαλύτερο από το συνολικό διαθέσιμο χρήμα, επομένως υπάρχει πάντα ζήτηση για νέο χρήμα, δηλαδή νέα δάνεια, που εκδίδονται με μηδενικό κόστος, κερδίζοντας την καθαρή αξία του δανεισμένου κεφαλαίου. (Μάρκο Ντέλα Λούνα)
Η αυτοκρατορία των βρυκολάκων εξασφαλίζεται από μια σειρά διεθνών νόμων και συμφωνιών που καθιστούν αδύνατη την αλλαγή του συστήματος χωρίς να καταστραφούν τα ίδια τα θεμέλια του οικονομικού οικοδομήματος που το στηρίζει, η γιγαντιαία ληστεία του λαού. Ένα άλλο στοιχείο είναι η αγορά χρυσού, η οποία ελέγχεται για γενιές από τη δυναστεία των Ρότσιλντ. Η σημασία της δεν έχει μειωθεί παρά το γεγονός ότι η κυκλοφορούσα νομισματική προσφορά ήταν ασυνεπής για πάνω από μισό αιώνα. Το κίτρινο μέταλλο παραμένει ένα εξαιρετικά σημαντικό ασφαλές καταφύγιο και εδώ και χρόνια υπάρχει μια βιασύνη για την αγορά του από αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα. Σε περιόδους επικείμενης παγκόσμιας σύγκρουσης, η τιμή του χρυσού αυξάνεται συνεχώς. Μιλάμε για «φυσικό» χρυσό, τον πραγματικό, που στην πραγματικότητα εξορύσσεται και φυλάσσεται σε απαραβίαστα άδυτα, τα θησαυροφυλάκια του τραπεζικού μεγαθήριου.
Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας είναι μη πραγματικό, ακόμη και οι συναλλαγές χρυσού είναι τουλάχιστον ενενήντα τοις εκατό εικονικές. Δηλαδή, είναι συμβόλαια για αγορά και πώληση και στοιχήματα στην αξία του χρυσού. Ο χρυσός, ο οποίος υπάρχει ελάχιστα στη φύση του, είναι η τρέλα της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Η κατοχή φυσικού χρυσού παραμένει μια μεγάλη υπόθεση και μια σταθερή ασφαλιστική πολιτική για το μέλλον. Ο μηχανισμός, ωστόσο, τουλάχιστον στον τομέα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των υπευθύνων της - ό,τι απομένει από τα έθνη-κράτη - έχει ένα γιγάντιο πρόβλημα. Ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο να εισέλθει κανείς στο εμπόριο χρυσού, είναι εντελώς αδύνατο για τα κράτη που είναι παγιδευμένα στο σιδερένιο κλουβί του ιδιωτικοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος να τον διαθέσουν. Η Ιταλία κατέχει περίπου 2.500 τόνους αποθεμάτων χρυσού, καθιστώντας την τον τέταρτο μεγαλύτερο κάτοχο στον κόσμο. Ιταλία; Όχι, κύριε, η Τράπεζα της Ιταλίας, ένα μειοψηφικό μέλος της ΕΚΤ. Ο επίσημος ιστότοπος της (πρώην) εκδότριας τράπεζας είναι ξεκάθαρος. Αφού δηλώνει ότι «τα αποθέματα χρυσού αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των επίσημων αποθεμάτων της χώρας και ενισχύουν την εμπιστοσύνη στη σταθερότητα του ιταλικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ενιαίου νομίσματος», μπαίνει στο θέμα, δηλώνοντας ότι «η ποσότητα χρυσού που κατέχει το Ινστιτούτο είναι αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων κατά τη διάρκεια της ιστορίας της Τράπεζας, η οποία ξεπερνά τα 130 χρόνια».
Με λίγα λόγια, ο χρυσός ανήκει στους τραπεζίτες, όχι στον ιταλικό λαό, παρά το γεγονός ότι η Τράπεζα της Ιταλίας είναι δημόσιος οργανισμός για έναν αιώνα. Θα ήταν υπεξαίρεση ή ακόμη και ληστεία αν το ιταλικό κράτος δεν είχε πρώτα ιδιωτικοποιήσει τις συμμετέχουσες τράπεζες και στη συνέχεια δεν είχε αποκηρύξει -όπως και η υπόλοιπη ευρωζώνη- τη νομισματική κυριαρχία, χορηγώντας στην ΕΚΤ απόλυτη ανεξαρτησία και μια σειρά από εξουσίες και δυνατότητες που καθιστούν την εθνική κυριαρχία ένα απλό παραμύθι. Κατάλληλα, ο βουλευτής Λούτσιο Μάλαν παρουσίασε μια θεμελιώδη τροπολογία στον νόμο για τον προϋπολογισμό του 2026, αναφέροντας: «Τα αποθέματα χρυσού που διαχειρίζεται και κατέχει η Τράπεζα της Ιταλίας ανήκουν στο Κράτος, στο όνομα του ιταλικού λαού». Μια πολύ θαρραλέα θέση, αν και βασισμένη στην κοινή λογική. Η τρέχουσα αξία των «δικών» μας αποθεμάτων χρυσού είναι τουλάχιστον 275 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ποσό ισοδυναμεί με το δέκα τοις εκατό του (λεγόμενου) δημόσιου χρέους και το δεκατρία τοις εκατό του ετήσιου ΑΕΠ.
Δυστυχώς, ανεξάρτητα από την κοινοβουλευτική έγκριση, η πρωτοβουλία του Malan δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Παραμένει μια αναποτελεσματική πολιτική σημαία. Οι ευρωπαϊκές συνθήκες - η Συνθήκη του Μάαστριχτ πρωτίστως - είναι η θηλιά στην οποία έχουμε κρεμαστεί. Τα κράτη που έχουν δεσμευτεί στο σύστημα της ΕΚΤ όχι μόνο έχουν χάσει τη νομισματική κυριαρχία τους, αλλά έχουν ουσιαστικά παραχωρήσει τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων - όπως τα αποθέματα χρυσού - τα οποία αποτελούν ιστορική περιουσία - υλική και ηθική - των ανθρώπων που τα συσσώρευσαν. Η Ιταλία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τον χρυσό της, ακόμη και αν η εθνική νομοθεσία ορίζει ότι ο ρόλος της Τράπεζας της Ιταλίας είναι θεματοφύλακας και διαχειριστής, όχι ιδιοκτήτης. Αλλά η ΕΚΤ έχει το νόμιμο δικαίωμα - που παραχωρείται άσοφα από τις συνθήκες! - να τα διαθέσει, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων νομισματικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής της. Τα αποθέματα είναι ουσιαστικά άθικτα από τις κυβερνήσεις.
Σύμφωνα με τους υπερασπιστές του συστήματος, «η διάλυσή τους θα ενείχε τεράστιους κινδύνους για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, για να μην αναφέρουμε την πιθανή άμεση κατάρρευση της τιμής του χρυσού εάν η Ιταλία αποφάσιζε να πουλήσει μια τόσο σημαντική ποσότητα». Αυτά είναι ψέματα που μεταμφιέζονται σε σύνεση. Είναι σαφές ότι η Ιταλία δεν θα πουλούσε μια τόσο μεγάλη ποσότητα χρυσού. Το πολύ-πολύ, θα ενεχυρίαζε ένα μέρος ως εγγύηση. Πάνω απ' όλα, τα στοιχεία είναι κρυμμένα: ο χρυσός ανήκει σε Ιταλούς, επομένως διακυβεύεται το εθνικό συμφέρον και όχι η οικονομική λογική. Επιπλέον, λιγότερο από το ήμισυ των αποθεμάτων (περίπου 45%) τηρούνται στην Ιταλία. Το 43,3% του χρυσού μας τηρείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, το υπόλοιπο στην Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μόνο εξαιρετικά δύσκολες πολιτικές διαπραγματεύσεις θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν τουλάχιστον ένα μέρος του, αλλά το νομικό πλαίσιο που έχει θεσπίσει η οικονομική δύναμη είναι ικανό να το ματαιώσει αυτό, με το διεθνές δίκαιο στο χέρι.
Συνεπώς, έχουμε απαλλοτριώσει τους εαυτούς μας. Όσο για τους λόγους αποθήκευσης περισσότερου από το μισό χρυσό στο εξωτερικό, η Επισκόπηση Τεχνητής Νοημοσύνης της Google λέει την αλήθεια: «Ένα μέρος του ιταλικού χρυσού βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω ιστορικών και στρατηγικών αποφάσεων που ελήφθησαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που συνδέονται με τις συμφωνίες του Bretton Woods και την ανάγκη διασφάλισης γεωπολιτικής σταθερότητας και αφοσίωσης». Ακριβώς. Το Bretton Woods συνέδεσε το δολάριο - το νόμισμα των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - με τον χρυσό και «για να διασφαλιστεί η σταθερότητα και η αξιοπιστία του συστήματος, μέρος των αποθεμάτων κατατέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η απόφαση ήταν συνέπεια της απόφασης ένταξης στη Δυτική συμμαχία και στο Σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο απαιτούσε επίδειξη αφοσίωσης και οικονομικής σταθερότητας». Μετάφραση: Οι «επιλογές» της Ιταλίας ήταν αναπόφευκτες συνέπειες της στρατιωτικής ήττας και το Σχέδιο Μάρσαλ, το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας που ξεκίνησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1947 και διέθεσε 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ιταλία, δεν ήταν μια γενναιόδωρη παραχώρηση, αλλά μια υπόσχεση υποταγής που πιστοποιήθηκε όχι μόνο από την ουσιαστική παραίτηση από την εθνική ανεξαρτησία, αλλά και από τη μεταφορά σημαντικών αποθεμάτων χρυσού στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Χαιρετίζουμε, επομένως, την Τροπολογία Malan —η οποία έρχεται σε συνέχεια προηγούμενων πρωτοβουλιών που απέτυχαν— ως χειρονομία αξιοπρέπειας, καθώς και ως δικαίωση της ιδιοκτησίας περιουσιακών στοιχείων που προέκυψαν από την εργασία και τον μόχθο γενεών Ιταλών, πεπεισμένων ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά. Τεράστια ποσά που η Ιταλία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει προς όφελός της θα παραμείνουν εκεί που βρίσκονται, στη Via Nazionale ή στο Fort Knox. Δεν διατηρούμε καμία πολιτική (ΕΕ, μεταπολεμικές συνθήκες), οικονομική (ορντολιμπεραλισμός που εμποδίζει οποιαδήποτε αυτόνομη οικονομική πολιτική από την εκλεγμένη κυβέρνηση), στρατιωτική (ΝΑΤΟ και οι εκατό βάσεις του διάσπαρτες σε όλη τη χώρα) ή νομισματική κυριαρχία, η οποία ανήκει στο κεντρικό τραπεζικό σύστημα, του οποίου η ίδια η ΕΚΤ αποτελεί βασικό συστατικό. Το ζήτημα των μη διαθέσιμων αποθεμάτων χρυσού παραμένει μια πράξη απερίσκεπτης λεηλασίας με τη συγκατάθεση και την ενεργό συνεργασία του θύματος. Όσοι το διέπραξαν —ολόκληρη η πολιτική και οικονομική άρχουσα τάξη— έχουν προδώσει τον ιταλικό λαό. Αλλά όλα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν εν μέσω της συναίνεσης, της άγνοιας και της αδιαφορίας των θυμάτων τής ληστείας. Το παιχνίδι τελείωσε. Game over.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου